Nie podobało jej się pojawienie wojska pod ich górą. Przez cały okres audytu dążyła do tego by zachowano niejawność ich miejscówki, ale powrót Ishidy prawie że zza grobu wywołał takie zamieszanie organizacyjne (wszyscy chyba uznali że skoro jest i wrócił do kierowania działaniami to już nie ma się co mu wtrącać). Ale Ursula zaczynała mieć myśli, że jego skrytość i brak dzielenia się planami oraz kontaktami zaczyna działać jej na nerwy. No i mimowolnie łączyła pojawienie się wojsk z jego pomysłami. Chociaż z drugiej strony byłby komfort tego, że ktoś inny decyduje i zarazem odpowiada jak się coś spierdzieli. Oczywiście nie mieliby takiej autonomii, ale czy to było akurat dobre?

Tak, Ursula była zmęczona i sfrustrowana tą wojną. Tym bardziej jej to zaczęło doskwierać po odkryciu Nowej Rodezji. Ta wyprawa była dla niej namiastka dawnego stylu życia, o którym starała się zapomnieć po przystąpieniu do Minutemen, biorąc na siebie te wszystkie nowe obowiązki. Teraz więc tęsknota za normalnością i zamartwianie się o przyszłość dzieci, bolały ją na tyle, że ciężko było ją wypierać jak do tej pory.

Oczywiście na zewnątrz pozostawała opanowana i zaangażowana do działania, by dbać o morale.

Natomiast odkrycie Nowej Rodezji, ogólnie rzecz ujmując, Trevor uznawała jako dobrze wykonane zadanie uwzględniając ogólnopolityczne i logistyczne warunki. Nie przejmowała się utyskiwaniem co niektórych jakie to błędy popełniono podczas tego pierwszego spotkania. Zabranie ze sobą rodezyjskiego pilota było gwarantem, że temat nawiązania stosunków dyplomatycznych nie zostanie zbyty. Mieli więc człowieka, obcego, który praktycznie prosił się o wzięcie w niewolę. No i wszyscy dobrze wiedzieli kto pierwszy strzelał. A najważniejsze, że nikt nie odniósł obrażeń i po przesłuchanie mężczyzny przyśpieszyło proces poznawania nowej społeczności. A bez tego nie mieliby szans dowiedzieć się o istnieniu ichniejszych Minutemenów, zwanych w Nowej Rodezji Patriotami.
Teraz Ursula nawet uważała, że prędzej Minutemen dogadają się z Patriotami co do współpracy niż ich rządy między sobą.
Ursula zgłosiła jako zainteresowana do wzięcia udziału, gdy zostanie podjęta decyzja o zwróceniu rodezyjskiego pilota do Salisbury.

Wybuch ostatniej głowicy został skomentowany przez Ursulę, gdy była tylko z mężem, w ironicznym tonie, że już nie muszą jej szukać. Zadziwiającym było do czego człowiek potrafił przywyknąć po czasie. Jednak niekontrolowany ruch na orbicie sprawiał, że Trevor już na forum uznała, że teraz nie ma pewności czy ktoś nie dostarczył na planetę nowego arsenału głowic.

Ale wracając do wydarzeń tuż po powrocie z Nowej Rodezji. Chłopcy z lancy Bravo wykrakali i faktycznie przywitali nowych pilotów. Nie była to niestety pełna nowa lanca, za co trzymali kciuki, a jedynie dwóch operatorów maszyn. To nawet nie uzupełniało ich braków kadrowych. Odejście McKinleya z Kane, śmierć Wallroth Gabor i Heisenberga na dle dołączenia Burke i Akker nadal dawała wartość na sporym minusie.
A te braki kadrowe jeszcze bardziej dla niej urosły po rozmowie z Manulem, która miała miejsce zaraz po imprezie integracyjnej.

Otóż gdy samemu miało się wątpliwości, czuło się w kościach, że szykuje się duży problem to nazywało się to paranoją. Ale gdy te samo w kościach czuł ktoś inny, z kim na co dzień się nie rozmawia to znaczyło, że problem jest realny.
Projekt bazy w pozostałościach maszyny terraformującej był ściśle tajny, prowadzony w kooperacji Ursuli z Jacksonem (nie mylić z generałem). Sprzętowo mieli tam już całkiem ładnie rozbudowane zaplecze. Jednak wyglądało na to, że, wiedzeni rozbudowaną paranoją Manula, muszą skrupulatnie dobrać personel dla tamtego miejsca. Plus był taki, że po audycie Rooikat była na świeżo z "listami płac", rozmowami z personelem - wtedy w celu przygotowania ich do rozmów z audytorami. Przygotowała więc w najbliższych dniach po tej rozmowie propozycję nazwisk osób które mogłyby odpowiadać im do przeprowadzki. Roboczo nazwała ten spis listą premiową, gdyby ta dostała się w niepowołane ręce. Zadbała też, ze względu na specyfikę miejsca, które znała bardzo dobrze, by dobrać do obsady osoby znające się na tym jak przetrwać w dziczy. Tu pomocne miały być jej kontakty z farmerami i osobami, z którymi pracowała podczas wypraw badawczych.

Przyznała przy okazji rację Julianowi, że należy sprawnie i po cichu zrobić relokację bliskich pilotów. Po kolei więc wynajdywali wymówki, przez które znikały osoby: a to wizyta u rodziny, a to wizyta na badaniach lekarskich, wakacje (bo przecież każdemu się należy).

A poza niejawnym obsadzaniem ludzi w nowej bazie, spędzała czas na intensywnych treningach na symulatorze, głównie po to by zgrać się z nowym członkiem Bravo.
Starała się być przyjazna dla Małego, bo wyobrażała sobie, że musi mu być ciężko dograć się z nią, Mandarynem i Pandurem, bo po byli już zgraną paczką, mającą swoje przyzwyczajenia, które dla Brandona były obce. Na pewno cieszyło to, że miał już jakieś przeszkolenie w pilotowaniu, a nie tak jak to było z nią samą na początku, że była totalnie zielona i co więcej niezajarana technologią.

Wszystko powoli zmierzało do restartu wojny, a im w miarę dobrze szło z gromieniem i Benefaktora i z odpieraniem wrogów. Jednak Julian przeczuwał że to wszystko nie tyle za łatwo idzie co nie będzie wcale końcem zakulisowego wroga. Przecież ten zinfiltrował struktury wszystkich frakcji na planecie, a oni dorwali jakiegoś zamachowcę w NV, i kilka zbrojnych grup.
Pomimo szacunku jaki żywił do Pana Ishidy, stary Kuritanin niespecjalnie był wylewny. Informacji docierało do niego niesamowicie dużo, natomiast je same porcjował wychowankom wedle własnego uznania.
Julianowi się to nie podobało. A już szczególnie stwierdzenie “wszystko się wyjaśni”. Takie słowa wzbudzały niepokój, aż dziwne było że stary mechwojownik pozwolił sobie wypowiedzieć głośno taką sentencję.
Tak czy inaczej Jackson chciał zasięgnąć porady kogoś kto mógł był trochę mniej oszczędny w słowach… i nie był bezpośrednio związany z którąkolwiek frakcją działającą na Amerigo.
Akolici ComStaru zapytani o swojego przełożonego skierowali Jacksona… do hangaru. Manula zdziwiło to że Almasy nie siedział w jakimś biurze koordynując działania swojego kościoła. Demi-precentor stał na jednej z wyższych galerii i zaciągając się swoim kognitywnym papierosem przyglądał się mrówczej pracy nad szeregiem maszyn w dole.

Spojrzał na bok, zauważywszy kątem oka, że ma gościa.

- Pan Jackson. Akurat myślałem o tych… przeróbkach Atlasa. Nie powiem, całkiem niezły pomysł, a i wykonanie równie dobre. Może nie najtaniej, ale jako tako. Ten Warhammer przedtem też się sprawdził. Nieźle, jak na samotną planetkę ukrytą w Głębokich Peryferiach. Nieźle, jak na małą grupę MechTechs. I nieźle, jak na pojedynczego… hmm. Wynalazcę? Nie, innowatora.

Jackson poprawił okulary na nosie i skinął głową duchownemu.
- Dziękuję za miłe słowa. Usłyszeć pochwałę odnośnie spraw technicznych z ust Zakonnika to dla mnie… wyjątkowe wyróżnienie. - powiedział przybierając swój lekki nieśmiały uśmiech - Staram się patrzeć na swoją pracę z możliwie szerokiej perspektywy. Zastanawiając się nad usprawnieniami staram się brać pod uwagę dostępne zasoby, logistykę oraz wszelkie możliwe sytuacji jakim będę musiał stawić czoła - przerwał na moment by zrównać się z Almasym i by móc też mieć widok na to co się dzieje poniżej - Żeby to działało potrzebuję zawsze informacji, wiedzy… a także różnych punktów widzenia i doświadczeń. Gdy mi ich brak staram się pytać osoby lepiej obeznane. Dlatego chciałbym porozmawiać z wami, Wielebny. Najchętniej o mechach, ale… teraz jest coś dużo ważniejszego co mnie trapi.
Jackson oparł się o barierkę i zmrużył oczy.
- Dwóch szermierzy mierząc się ze sobą wykonują kroki i ciosy. Można nacierać, bronić się, zastawiać, unikać. Można też zrobić wypad do przodu, znacząco skracając dystans i wyprowadzić cios, który przeciwnik będzie miał problem uniknąć. Problem polega na tym że w wypadzie, do wyprowadzenia tego mocnego ciosu ustawiasz się w pozycji która ogranicza twoją manewrowość. Jeżeli przeciwnik wytrzyma i wykona kontrę, uciekając z wypadu ciężko odzyskać równowagę. - oblizał wargi i zwrócił się do Almasy’ego - Minutemani przeszli do natarcia na Benefaktora, lecz ja uważam że zrobiliśmy wypad. Usuwamy… oczywiste zagrożenia. Mam wrażenie… że przeciwnik ma w drugiej ręce sztylet którego nie widzimy. Chciałbym poznać opinię osoby, która ma większe doświadczenie w sprawach walki między cieniami na to co się dzieje. Przeciwnik zinfiltrował wszystkie frakcje na planecie. To cośmy mu zabrali… to dość mało w mojej ocenie.

- Tak, słyszałem o tych obławach. Muszę powiedzieć, że i tak bardzo sprawnie sobie poradziliście z odkryciem i eliminacją tych sił tego… Benefakora, które były narażone na wykrycie. Dużo szczęścia było w tym, że udało się wam uratować przed zniszczeniem choć część danych wywiadowczych - akurat tyle, aby ustawić te kostki domina. Problem z tego typu… stronnictwami… jest taki, że albo się je niszczy od razu i wyplenia w zarodku, albo trzeba się szykować na, jak to pan szermierczo określił, kontrę. Albo wycofanie. Na to drugie bym nie liczył. Ten Benefaktor wyraźnie czegoś chce od Amerigo. Albo tylko od Nowego Vermontu. Bądź innych frakcji. Ale to bezwartościowa spekulacja. Eliminacja piratów, baz księżycowych i tych komórek planetarnych, które dało radę wykryć i przyłapać musiała przynajmniej wybić zęby temu stronnictwu.

Zaciągnął się długim, brązowym papierosem (czy cygaretką?) z fifki. W powietrzu pojawił się gęsty, siwy dym o zapachu wiśni.

- Część waszych obław się nie udała. Nieznana liczba agentów zeszła do podziemi. Niełatwo ich będzie wykurzyć. A w nadchodzącym nowym zamieszaniu może się to okazać niemożliwe. Lub wręcz odwrotnie, w takim chaosie może coś wam wpadnie. Ciężko powiedzieć, panie Jackson. Ma pan jakieś… konkretne pytania? Swoją opinię już wyraziłem. Pobawiliśmy się w polityków.

Przez chwilę Jackson przyswajał sobie to co powiedział Almasy. W końcu odezwał się, mówiąc powoli.

- Biorąc pod uwagę sprzęt jakiego użyto i jaki sprowadzono na Amerigo, z zewnątrz… czy ta operacja… infiltracja przez dziesięciolecia, pieniądze które trzeba było w to wpompować… Czy jakiekolwiek złoża germanium lub jakiegokolwiek innego pierwiastka są na tyle cenne by pokryć to przedsięwzięcie?

Myślał nad tym przez chwilę.

- Akurat teraz by się przydał ten bufon, Benisek. Pewnie by się nagadał, że “to zależy od złóż”. Czystość, pierwiastki towarzyszące, ilość, takie tam. Potem by się nagadał o rynkach germanium. To kluczowy pierwiastek, panie Jackson, bez niego nie ma ani mechów, ani podróży międzygwiezdnych. Natomiast po tylu dziesięcioleciach Wojen o Sukcesję fabryczne moce przerobowe tego zasobu są mniejsze niż jego podaż. To cenny metal, ale nikt nie zapłaci za niego więcej niż wartość rynkową, biorąc jeszcze pod uwagę odległości, brak przekaźnika HPG i resztę logistyki. Nie, nie wydaje mi się, by germanium z Columbusa wystarczyłoby.

Zastanowił się znowu. Bez pośpiechu zaciągnął się.

- Choć historia, i to wcale niedawna, zna przypadki budowy kiełkujących związków międzygwiezdnych w oparciu o duże złoża tego surowca. Peryferia, planeta Alphard, niejaka “Hegemonia Mariańska”. - wzruszył ramionami - Meh, kolejne bandyckie królestwo bez przyszłości. Mniejsza. A dla piratów albo innych biedaków takie złoża też mają astronomiczną wartość. Mówimy tu o dziesiątkach milionów C-Bills, jeśli macie szczęście, panie Jackson. Ale czy warto o to ściągać na planetę tak… rzadki LosTech wojenny? Nie. Gdybyśmy mogli, zatrzymalibyśmy ten proceder, panie Jackson. I jeszcze ta broń atomowa… Póki co możemy tylko robić damage control.

Jackson stukał palcami o barierkę a kiedy Almasy skończył zaczął poruszać dłonią w powietrzu jakby coś kształtował.
- Odrzućmy więc uzasadnienie ekonomiczne. Co wiemy. Mają zasoby, przeprowadzili głęboką infiltrację. Trzymają swoje istnienie w sekrecie. Uderzyli gdy NV zaczęło planować ekspansję i eksplorację planety. Hmm.. Gdyby chcieli pozbyć się rywali… Mogli to zrobić wcześniej… Jednocześnie mają zasoby które rozdają ale sami rzadko walczą…
Julian zamarł na moment.
- Oni bronią czegoś. - wypowiedział cicho - Ich działania nie pasują do żadnego innego schematu.

- To możliwe, panie Jackson. Miałoby to dużo sensu. Pytanie czego Benefaktor mógłby tak bardzo bronić, że poświęcałby na to tyle LosTechnicznych komponentów i doposażał oraz organizował lokalnych piratów i bandytów. Jak wiemy, jeden fałszywy ruch i takie szumowiny same położyłyby łapę na czymkolwiek co byłoby tak cenne. Wielce ryzykowne.

- Tożsamość… Dziedzictwo. - stwierdził krótko Julian - Wszyscy agenci się zabijają zanim jesteśmy w stanie ich dorwać. Autodestrukcja mechów i struktur. Autodestrukcja sprzętu który oddają innym. To musi być ktoś kto ma wrogów w całym znanym kosmosie. Do kogo nienawiść jest tak mocno zakorzeniona, że przetrwała pokolenia. Jednocześnie musi być to ktoś dla kogo lostech nie jest niczym niezwykłym. Nie jest skarbem który zostawiłby wyłącznie dla siebie. - mówiąc ruszał dłonią jakby próbował nadać swojej koncepcji kształt - Na początku zakładałem że chodzi o kryptę lostechu. Teraz powiedziałbym że koloniści nieopatrznie osiedlili się na planecie na której znajduje się sekretna baza z okresu Gwiezdnej Ligi. Może SLDF? Ale nie… odpowiedź pojawiła się dość wcześnie… nikt kto był lojalny wobec generała Kerensky’ego nie trzymałby u siebie sprzętu Uzurpatora.
Zamilkł i uśmiechnął się półgębkiem.
- Czy ktoś inny jeszcze poza Domem Amaris pasowałby do tego? - szepnął.

Almasy zaciągnął się głęboko, kiedy Jackson wypowiadał ostatnią sentencję i aż się rozkaszlał.

- Czy ma pan na to jakieś dowody? ComStar z chęcią by się im przyjrzał. Jak pan wie, jesteśmy ostatnimi spadkobiercami Gwiezdnej Ligi. A tajemnicą poliszynela jest fakt, że część tych zbrodniarzy od Amarisa przetrwała pogromy Kerensky’ego i zapadła się pod ziemię, pewnie właśnie gdzieś na Peryferiach. Albo jeszcze dalej.

Jackson podrapał się po policzku palcem wskazującym. Pokręcił głową.
- Nie mam twardych dowodów. To że przejęliśmy Matara, nie jest żadnym dowodem - pozwala to tylko postawić pytanie: jak taka unikatowa maszyna miałaby trafić tutaj na kompletny zaścianek? Abased też mają maszyny z czasów tyranii Amaris - Phoenixy, Rampage’y, Dragoony. Niestety nie mamy zeznań, ani dokumentów, ani zapisów. Musielibyśmy dorwać kogoś, na przykład ich agenta albo wodza Abased i przesłuchać. Jednak jest jeszcze jedna kwestia w takim razie - Jackson wskazał dwoma palcami wielebnego - Taka że jeżeli to rzeczywiście resztki po Amarisie to jesteście w niebezpieczeństwie.

- Hmm. Pion Delta zaangażuje się w zdobywanie informacji w tej sprawie, sprawdzimy pańską teorię. Sugeruje pan, że to jest co… jakaś pułapka na Błogosławiony Zakon? Na krańcu świata? Bez urazy, ale pomijając PR pośród Peryferiów w tej okolicy, i teraz z tym germanium, to Amerigo nie jest wystarczającym magnesem dla interesów ComStaru. Chociaż… Amaris i jego wierchuszka nie takie rzeczy wyczyniali za swoich czasów… od których minęły prawie trzy wieki. Grube nici, panie Jackson.

- Myślę że raczej nie brali pod uwagę że ComStar się tu pojawi. Myślę że chodziło im o to by frakcje rzuciły się na siebie i zrobiły tutaj właśnie typowe zabijackie Peryferium… niewarte zainteresowania ze strony Zakonu. A biorący się za łby piraci, bandyci i najemnicy to gwarant że nikt nie będzie się zapuszczał na odludzia planety której nie da się zbadać satelitą. I gdzieś tam sobie żyją spokojnie albo chcąc zostać pozostawionymi w spokoju albo planując swoje paskudne intrygi. - Manul pokręcił głową - Nie. Nie miałem na myśli Comstaru, tylko was Wielebny i waszych akolitów. Ich celem jest zasiać chaos by przykryć swoje istnienie. Śmierć przedstawiciela Zakonu idealnie by się do tego nadało. Zrzucić winę na “dzikich peryferyjniaków”.
Jackson wyraźnie się zastanowił po czym znów podjął.
- Obawiam się, że generał Jackson rozłożył się pod Górą i będzie czekać na pierwszą walną bitwę Minutemanów, kiedy wszyscy wyruszymy w pole, a baza będzie niebroniona. Nie wiem czy jest agentem, może być po prostu chorobliwie ambitnym gnojem, jak to nazywa go mój ojciec. Myślę, że wejdzie tutaj, chociażby organizując prowokację i wchodząc do bazy by jej “bronić” a potem stąd nie wyjdzie. Co się wtedy zadzieje… nie wiadomo.

- Prześwietlimy go pod kątem przynależności do tych Amarisowców, bądź innych oponentów. Tyle jesteśmy w stanie zrobić. Niemniej jednak jeśli okaże się on nie być żadnym agentem, a mimo to podejmie kroki o których pan mówi, to zdaje pan sobie sprawę z tego, że ComStar pozostanie w tej… sprawie neutralny? Natomiast jeśli chodzi o pańską teorię, jeśli się potwierdzi… z pewnością zaaranżujemy większą ilość najemników do zgładzenia potomków tych rzeźników oraz inne wsparcie ze strony Błogosławionego Zakonu. Ale najpierw zbadamy tą sprawę samodzielnie.

Jackson skinął głową.
- Oczywiście. Jakby nie patrzeć nie mamy tutaj twardych dowodów. Proszę jednak uważać wraz ze swoimi podwładnymi. Gdyby ktoś nie miał zamiaru uszanować waszej neutralności postaram się wam pomóc jak tylko będę mógł.
Almasy podziękował skinieniem głowy na tą deklarację. Papieros w fifce wypalił się prawie do końca, więc odpalił nowego. A po momencie zastanowienia poczęstował z paczki również Manula. Mechwojownik co prawda nie palił, ale postanowił spróbować co też popala ComStarowiec. Obaj po chwili opierali się o barierkę smakując aromatyczny dym z papierosów wymieniając się uwagami odnośnie machin nad którymi w dole pracowali w pocie czoła technicy.

***

Wybuch głowicy w Middlebury uświadomił Manulowi że jest naprawdę niewiele czasu do rozpoczęcia konfliktu na nowo. Z Rooikat podzielił się więc zadaniami odnośnie transportu do Camp Blackmore Kiedy biolożka skupiła się na organizowaniu szkieletowego personelu (poza pilnowaczami), Jackson zajął się dopracowywaniem logistyki oraz planu ewakuacji. Postanowił dokupić sprzęt i zapasy do kryjówki z pomocą rodziny Archerów. Tak się składało że spora część sprzętu który mógł znacząco wspomóc ich kryjówkę nadawał się równie dobrze do rozbudowania lub zabezpieczenia farmy przed brakiem kontaktu z Ziarnami. Ba. Dodatkowe cywilne latadła też pasowały do tego profilu. Zakup od handlarzy z orbity miał zostać zrzucony w pobliżu Burlington gdzie znajdowała się farma… i część sprzętu miała trafić do ranczerów, a część do przelatujących w okolicy Minutemanów. Lokalizacja farmy była nader fortunna, Julian mógł dzięki temu łatwo wywieźć swojego brata z rodziną z Burlington - biorąc pod uwagę co się zadziało z rodziną i znajomymi towarzyszy, należało się obawiać ataku agentów Benefaktora. Wycieczka na wieś załatwiona po znajomości i można było ich zgarnąć.
Co ciekawe okazało się że farma przyciągała uchodźców z powojennych terenów, tych którzy szukali miejsca z dala od działań wojennych. Archerowie zatrudniali tych ludzi za jedzenie i dach nad głową do pracy na roli. Dzięki rozmowie z gospodarzami udało się wskazać pośród nich kilka osób o potrzebnych w Camp Blackmore umiejętnościach. Choć każda para rąk była kolejną gębą do wykarmienia, to ktoś znający się na przetrwaniu w dzikich terenach Amerigo i pałający niechęcią do wrogów NV był doskonałym kandydatem na jednego z zaopatrywaczy obozu.

Cywilne latadła z zakupu miały nie tylko być zapasowym transportem osobowym ale także usprawnić przerzut ludzi. W ramach ustanowionego pierwotnie planu ewakuacji wyznaczono szereg punktów zbornych w pobliżu rozległej dżungli do których mieli zmierzać w każdy możliwy sposób czy to powietrzem czy ziemią. Każde z tych miejsc było dobrą kryjówką w której można było schować ludzi i pojazd terenowy. Każde zostało też wyposażone w prosty nadajnik kierunkowy który miał powiadomić obsadę obozu o czekających gościach. Dzięki latadłom możliwe było ich zgarnięcie. Koordynaty tych miejsc zostały udostępnione zaufanym osobom. Jednak żadna z nich nie miała dostać więcej niż jednej lokalizacji i o więcej niż jedna wiedzieć. Manul skrzętnie zanotował które miejsce zostało komu ujawnione. Był też jeden specjalny punkt zborny… taki do którego miały trafić osoby bardzo ważne… lub podejrzane… do którego w razie czego mógł polecieć tylko Leopard z obstawą i lancą, bo spodziewana była na miejscu walka lub zasadzka. Miejsce to było też od pozostałych odseparowane.

No i pozostawała też kwestia tego kto miał wiedzieć o samym obozie… a kto wiedzieć gdzie on się znajduje. Pozostawiając znajomość koordynatów bazy jedynie u Minutemanów (i pilotów latadeł) gwarantowali sobie że wróg będzie miał problemy z dowiedzeniem się o lokalizacji.
Rooikat wyciągała po cichu ludzi. Byli to głównie ci z którymi Minutemani najściślej współpracowali i których łączyły z nimi więzi przyjaźni, pod pretekstem odpoczynku przed wznowieniem wojny. Tym którzy byli niezbędni w bazie mieli do dyspozycji koordynaty i plan ewakuacji. Jackson nie wyjawiał o co dokładnie chodzi, tylko o to że w razie kłopotów - zbiórka w tamtym miejscu.
Jedną z tych osób był Almasy, przy czym jemu powiedział że chodzi o tajną kryjówkę. Jackson wciąż miał obawy czy status ComStaru zostanie uszanowany w nadchodzących wydarzeniach, więc wolał by Demi-precentor miał w razie czego możliwość dotarcia do bezpiecznej przystani. Musiał też go poprosić o pomoc - wierzył w zdolności Ursuli i jej intuicję co do ludzi, lecz w jego odczuciach to mogło nie wystarczyć i potrzebne było profesjonalne spojrzenie na kwestię prześwietlania.
Z Małym Johnnym Manula łączyła dobra relacja po incydencie z Gabor. Żołnierz cały czas przy sobie nosił podarowany mu przez Jacksona nóż ze stopu pancernego. On również otrzymał koordynaty.
Z Annabelle wielokrotnie Julian współpracował i wydawała mu się osobą godną zaufania. Była też przyjaciółką Itanshy, więc klasyfikowała się do grona osób zaufanych.
Bliscy przyjaciele byli tymi na których najbardziej można było polegać w razie problemów.

No i był jeszcze Maurice Ishida.
Jackson obawiał się informować mentora. Ishida miał swoje sekrety, którymi się z nikim nie dzielił. Miał swoje zasady, jednak przymykał oko na niektóre okrucieństwa. Wiedział dużo więcej niż się dzielił, acz obiecał że wszystko się wkrótce wyjaśni.
Ostatecznie po wielu dniach rozważania tego wszystkiego Jackson postanowił powiedzieć Ishidzie o tym że na wypadek gdyby Góra Zielona padła mają przyszykowaną kryjówkę.
Podał koordynaty specjalnego punktu zbornego.
Miał nadzieję, że jego podejrzenia wobec mentora będą pomimo wszystko bezpodstawne.

Dzień po dniu, tydzień po tygodniu Ammit utwierdzała się w przekonaniu, że wcale nie trafiła do lepszego miejsca niż struktura kadrowa Workmenów i wiedza ta wywoływała w niej niezmiennie ten sam wewnętrzny rechot. Naprawdę przez dłuższą chwilę miała cichą nadzieję, że słowa Vaude’a rzeczywiście znajdą odzwierciedlenie w rzeczywistości, jednak oboje chyba wyszli na naiwniaków. Z drugiej strony wyszło całkiem nieźle, bo dzięki temu nie przegrała w ich małym zakładzie i nadal mogła się cieszyć z jako takiej możliwości manewru do docinek momentami przemądrzałemu porucznikowi Gwardii Republikańskiej.
Chociaż tak naprawdę do śmiechu im obojgu nie było.

Deszcz i rynna, mityczne Scylla i Charybda. Wciąż ten sam niezmienny, niezmierzony krąg spierdolenia potocznie przezwanego wojną (zimną, gorącą to bez znaczenia). Skurwysyństwo rozpanoszyło się wszędzie i po każdej stronie, w powietrzu latały wyświechtane frazesy typu “ludzie się zmieniają”, lub “wojna zmienia i nic się na to nie poradzi”. Bzdura. Wymówka. Wazelina na duszę i pieprzona czarna farba żeby zamalować niewygodne detale obrazu. Takie jak użycie brudnej bomby w Bennington.

Widziała obojętność u pozostałych jakby nie stało się nic złego, absolutnie żadne bariery nie zostały przełamane, a świat grzecznie parł sobie do przodu swoim tempem upominając o nadchodzące eventy rodzaju konieczności zakupienia części zamiennych do ich maszyn albo dramatu niepewności co zjeść na obiad - fakty postawione na równi z masowym morderstwem.

Co innego mordować adwersarzy co jest zrozumiałe, co innego wydawać ciche przyzwolenie na mordowanie własnych ziomków z rodzinami bo ich życia nie znaczą nic poza ciche pierdnięcie maskowane atakiem kaszlu winowajcy. Grunt że usunięto wroga, reszta się nie liczyła. Nic się nie liczyło, poza wygodę i bezpieczeństwo własnych najbliższych. Inni byli do utylizacji, jakże znany najemniczce schemat, przerabiany do porzygu i déja- vu. Przy detonacji poprzedniej bomby też czuła się chora, a objawem tej choroby był postępujący paraliż serca, duszy i mózgu, a także wściekłość na ludzi, okolicę, siebie i Alexa. Gdyby nie on uciekłaby zaraz po opuszczeniu namiotu medycznego i miała w dupie debilną wojenkę, przycupnęła gdzieś na peryferiach z dala od wielkich aglomeracji z zamiarem przeczekania najgorszego i zgromadzenia siły żeby sztuka po sztuce podziękować dawnym kumplom ołowiem za wbicie maczety w plecy.
Gdyby sama nie była taka głupia nigdy by się nie zakochała i nie dała wciągnąć w nowe bagno. Niestety skoro dała się wciągnąć, należało tonąć w godnością.

Wiedziała też dobrze, że lepiej się nie odzywać. Zamknąć gębę, stulić pysk, ani mru-mru. Całe to gadanie o sztuce porozumiewania się i wyrażaniu uczuć to bujda. Nikogo tak naprawdę nie obchodziło, co ma się do powiedzenia. Unikała więc ludzi wpierw w bazie, gdzie oprócz treningów, wykładów i symulacji VR trudno było ją spotkać gdziekolwiek. Potem unikała ludzi podczas manewrów, ograniczając się do wymaganych czynności żeby nikt nie mógł się przyczepić albo narobić smrodu zostawionemu pod Górą narzeczonemu. Wykonywała powierzone zadania w milczeniu, nie odzywając się niepotrzebnie. Stała się wewnętrznie zdziczała, albo dumna z samotności. Obca dla samej siebie, odkąd zmuszono ją do pożegnania jeszcze w hangarze głównej bazy. Ani radosna, ani smutna, z niezmiennym wyrazem twarzy ostrym jak nóż o który można się pokaleczyć. Szklanka wody miała w sobie więcej życia niż ona. Przypominała ubranie które zakładała, mecha kiedy do niego wsiadała, twardą pryczę kiedy kładła się spać, myślami będąc daleko poza obozem.

Mechaniczny twór zaprogramowany do walki ledwo jej dłonie chwytały drążki śmiercionośnej maszyny. Walcz. Zabij. Zgnieć. Rozstrzelaj. Powtórz. W kółko i w kółko. Konieczność stanięcia naprzeciwko Abased powitała z ulgą, gdzieś pod skórą mając nadzieję, że może się jej nie uda. Z drugiej strony nie chciała umierać, przecież obiecała…
Tonący w deszczu obraz pola bitwy widziany zza gogli hełmu wydawał się surrealistyczny, kolejny trening VR z tą różnicą, że tym razem porażka oznaczała realną śmierć, w słuchawkach rozlegały się krótkie komendy i krzyki pozostałych Minutemen. Ammit czekała na sygnał od dowódcy lancy Alpha, a gdy nadszedł, ruszyła przed siebie robiąc to, do czego ją tu sprowadzono. Do czego się zobowiązała.

Przedzierali się przez kolejne linie wroga, z początku bez strat własnych i szło im naprawdę dobrze. Byli zgrani, każdy doskonale wiedział na czym polega jego rola, a rzęsista ulewa działała na ich korzyść. Błoto pod nogami stalowych kolosów zmieniło barwę na czerwień vermonckiej krwi, ale wysoko w kokpicie prawie dało się tego nie zauważyć. Amok minął dopiero gdy ostatnia z wrogich maszyn eksplodowała, kończąc pościg i pewien rozdział w historii tej wojny. Blada i spocona van den Akker, zamknięta w kokpicie Kintaro, pozwoliła sobie na opuszczenie powiek i oparcie czoła o stery.
Nie czuła radości, ani złości, tylko pustkę. Powoli docierało do niej, że może, chwilowo co prawda, lecz wrócić do wytęsknionej normalności zamkniętej w uśmiechu i cieple serwowanym przez niebieskie oczy i szelmowski uśmiech wiszący nad mundurem Gwardii.
Tylko to się liczyło.

Pokój szlag trafił. W sumie tylko idiota się tego nie spodziewał. Każdy się zbroił od czasu rozejmu to musiało w końcu wybuchnąć no i wybuchło i to pieprzoną brudną bomba. Dobrze, że przynajmniej ten huj Mwabutsa w końcu zdechł. Rok wojny i padli wszyscy liderzy tych którzy to zaczęli. Workmeni, Bandyci, Piraci. Szkoda tylko, że to było jak walka z hydrą. Jeden łeb ucięli to wyrastał kolejny.

Czy tak to było planowane czy nie nie ważne. Dzięki temu, ze wysłano ich na manewry łączonych sił sprzymierzonych byli zwarci i gotowi na wrogie natarcie. Pora deszczowa trwała i krople rozbijały się o blachy mecha kiedy stali gotowi na natarcie chyba największych sił wroga jakie spotkali dotychczas na tej wojnie. Ci The Abased mieli bardzo, ale to bardzo dobry sprzęt, a ich doświadczenie w walce z takim oponentem ograniczało się do symulatora i niech Bóg błogosławi techników, którzy ten system odpalili, bo jakoś zwyciężyli.

Bitwa i pościg, który się po niej rozegrał okazał się vicotrią. Starcia toczyły się na dość sporej odległości, a rola Highborna ograniczała się w nich do stawiania zasłony dymnej i pilnowania, by coś nie zagroziło ich daleko dystansowcom. Choć strzelcem najlepszym nie był to udało mu się dobić jednego dogorywającego Victora. Była chyba to pierwsza batalia tej wojny po której mech Spencera nie potrzebował gruntownego remontu, ba nawet ryski nie było. Niestety nie obyło się bez strat. Minutmeni utracili Shadow Howka jak i mocnego pokiereszowano im lotnictwa to lanca rycerzy, która ich wspierała przestała istnieć, a siły NVDF to już w ogóle wyparowały. Mimo wszystko straty wroga były o wiele wiele dotkliwsze, a Rooikat nie została ranna i mogła walczyć dalej, więc starcie na plus.

Z racji iż Charger nie wymagał napraw, a ich latadła musiały mieć chwile na ogarnięcie się po łomocie jakie dostały to Spencer zajął się zbieraniem złomu z pola walki. Oprócz odzyskania części maszyn, które po gruntownym remoncie mogą wrócić do służby już po właściwej stronie. Dzięki zakupionemu przez Minutmenów już kiedyś tam Salvage mecha robota szła bez przeszkód. Wcześniej kitrali go przed audytem w razie czego w tej tajnej kryjówce, ale jak go przeszli i wojna znów nabiera tępa to szkoda, by stał bezczynnie i kurz zbierał. Zebrali całkiem zacny salvage. Mechy jak i komponenty do nich zasilą ich siły i pomogą odnowić siły po bitwie. Stety niestety spora część trzeba było oddać sojusznikom. Ponieśli spore straty no i bez tego "datku" nie byli by już zbyt przydatni na tej wojnie.Konieczne wydatki można rzec. Coś się jednak skapnie dla Minutmenów. W końcu trzeba sprawić też nowego mecha dla Roikat.

Organizowanie personelu do obsadzenia Camp Blackmore ustawiła sobie za priorytet, a robiła to z dyskrecją i wyczuciem godnym rasowego polityka.
Nawet gdy wyruszyli na manewry - jak to jej wojskowi z lancy nazwali przerzucenie ich pod Brighton - trzymała rękę na pulsie.

Co do ćwiczeń łączonych z NVDF i Rycerzami to Ursula była bardzo pozytywnie do nich nastawiona. Wcześniej w końcu sama zasugerowała coś podobnego, ale na mniejszą skalę przy współpracy z Borowikami.
Po dotarciu na miejsce miło było być powitanym tak pozytywnie przez stacjonujących tam żołnierzy. To była przyjemna odmiana po tylu próbach zmieszania Minutemen z błotem. Rooikat nie unikała towarzystwa "fanów", opowiadając zainteresowanym jak to jest być pilotem mecha, oczywiście w wersji okrojonej i fabularyzowanej. Przyjemnie jej było słuchać opowieści z drugiej strony, zwykłych ludzi, na których wpływ miały kiedyś mity o dawnych Minutemenach, jak to udział nowych Minutemenów w walce, świadomość że są i walczą za wolność, podbudowywały morale szeregowych żołnierzy.

To ładowało akumulatory Ursuli. Widziała, że ich wkład w tą wojnę jest widziany i doceniany. Poczucie bycia docenionym było potrzebne każdemu, im, Minutemenom, szczególnie po ostatnich perturbacjach.

Wolne chwile na manewrach Trevor lubiła spędzać w obozie rycerzy, rozmawiając z nimi, poznając ich. Po opowieści Rolanda podczas wieczoru zapoznawczego z nowymi pilotami, teraz kobieta była zainteresowana historiami innych członków zakonu. Zasypiając w swoim namiocie wyobrażała sobie nawet, że gdy wojna się skończy to do nich dołączy. Oczywiście była to tylko pusta myśl, droga kariery którą nigdy nie podąży ze względu na jej silne przywiązanie do rodziny, ale samo rozmyślanie o możliwości stania się kosmicznym rycerzem było... relaksujące.
Co do warunków bytowych, była w zdecydowanej mniejszości osób, którym spanie w namiocie przy zbliżających się monsunach nie stanowiło problemu. Śpiąc pod chmurką czuła się niczym dzikie zwierzątko wypuszczone z klatki do swojego naturalnego habitatu.

Było to niczym zaczerpnięcie powietrza przed zanurkowaniem w głęboką wodę, którym stało się wznowienie wojny, zaraz po nastaniu maja.
Wiedza o wykorzystaniu brudnej bomby nie wywołała u Trevor szoku. Zdecydowanie bardziej się przejęła i przeżywała kiedyś, gdy za jej zgodą jej kontakty zostały wykorzystane do stworzenia chorób rozpuszczonych później przez Beton pośród terenów zajmowanych przez wrogów. Teraz samolubnie cieszyła się, że tym razem nie przyłożyła do tego palca. Żałowała wtedy najbardziej że nie ma przy niej męża, z którym mogłaby o tym porozmawiać. Mogła jedynie stwierdzić, że ostatni rok zmienił ją, może nawet uodporniła się na tyle by pójść drogą którą chciałby ją widzieć jej ojciec.
W tym wszystkim można było tylko współczuć obywatelom Nowego Vermontu, którzy byli w Nowym Zairze przetrzymywani. Na wojnie nic nie było fair i jedyne co można było zrobić to jak najszybciej ją zakończyć.

Na wezwanie do walki, już nie ćwiczeń, a prawdziwego powrotu do boju, Ursula zareagowała w głównej mierze z ulgą. Owszem był w niej stres, martwienie się o bezpieczeństwo i życie swoje oraz pozostałych, ale wreszcie skończyło się wyczekiwanie tego co było nieuniknione.

Lało niemiłosiernie gdy na radarach pojawiły się sygnatury wroga.
- Panowie, pamiętajcie, że maszynę można wymienić szybciej niż wyszkolić pilota - Rooikat swoim zwyczajem przypomniała wszystkim pilotom mechów na kanale ogólnym. Również z przyzwyczajenia zapomniała dodać "i Panie", bo do niedawna była przez długi czas jedyną kobietą pośród pilotów mechów.

- Zupełnie jak na symulacjach Ishidy - sarknęła Ursula również na ogólnym kanale, gdy mogli się już doliczyć blisko trzydziestu wrogich mechów. Przeciwnik naprawdę zdecydował się rzucić w nich wszystko co miał, licząc chyba że ich zasypie choćby sama masą stali.

W trakcie zaciekłej walki Rooikat wykorzystywała to co się najbardziej sprawdzało w walce Shadow Hawkiem - trzymała się z boku, korzystając z ukształtowania terenu do osłaniania swojego małego mecha, którym co chwilę posyłała LRMy we wrogie jednostki i ostrzeliwała się z PPCka. Dzięki takiemu ustawieniu mogła szybciej reagować by wesprzeć któregoś ze swoich kompanów.
Walka była zażarta, ale zapał i poświęcenie Vermończyków sprawiały, że zaczęli zmierzać ku zwycięstwu.
Ostatecznie dobre zgranie i przygotowanie obrony, plus warunki pogodowe, które choć nieprzyjemne to jednak sprzyjały Nowemu Vermontowi, sprawiły że Minutemen odnieśli spektakularne zwycięstwo i do tego bez żadnych strat własnych. Dwie lance Abased tak prędko spieprzały z pola walki, że aż się za nimi kurzyło (a należało pamiętać, że deszcz lał niemiłosiernie).

Wtedy na kanale ogólnym pilotów lanc Minutemenów pojawiła się gorąca dyskusja czy należało ich gonić i dobić.
Było wahanie, były też zdecydowane decyzje. Trevor na szybko przemyślała możliwe skutki ruszenia za nimi jak i propozycję by z tym poczekać. Przy pierwszym mieli praktycznie walkę na własnych warunkach, przy drugim może by mogli wypocząć, uzupełnić broń, ale znalezienie ich byłoby niczym szukanie wiatru w polu. Najgorsze w jej odczuciu było zostawienie im okna na ucieczkę, zaszycie się i działania w stylu grupy Beton. A ona tak bardzo chciała by wojna się skończyła.

- Idziemy na nich, miejmy to za sobą - dorzuciła swój głos Rooikat, ostatni potrzebny do demokratycznego podjęcia decyzji przez większość. I ruszyli.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=VoaUYcwEpSw[/media]

Minutemen byli niczym wataha wilków zmierzająca śladem za swoją zwierzyną. Amerygański Pościg, jak to między sobą nazywali, zakończył się nawiązaniem kontaktu. Obrońcy Nowego Vermontu rzucili na nich wszystko czym dysponowali, sprawiając, że Abased nie mieli pola działania. Kolejne wrogie mechy zyskiwały wartość złomu i chyba już tylko w akcie desperacji i chęci wbicia komuż noża pod żebra, by pociągnąć chociaż jednego Minutemen ze sobą do grobu, dwa Banshie doskoczyły do Shadow Hawka. Nic dziwnego, był najłatwiejszym kąskiem ku temu. Rooikat próbowała przez kilka nerwowych sekund wyrwać się z potrzasku, ale ekrany jej mecha w mgnieniu oka przeszły w tryb stanu krytycznego i już tylko refleks pozwolił jej na tyle szybko doprowadzić do katapultowania się, by tylko poczuć powiew gorąca, gdy jej Shadow Hawke po wybuchu rakiet, przemienił się w piekielną kulę ognia.
Pewnie by próbowali ją dobić, ale szczęśliwie mogła liczyć na ratunek swoich towarzyszy z lancy bravo. W czasie gdy Brandon i Leon osłonili ją, a Mandaryn zdołał zgarnąć ją w bezpieczne miejsce.

To starcie było szybkie i brutalne w wykonaniu obu stron. Trevor dopiero, gdy dym na wrogich mechach zaczął przygasać od deszczu, zdała sobie sprawę, że jest cała przemoczona i trzęsą się jej ręce, ale nie z zimna a z nerwów, po tym jak otarła się o śmierć. Niewątpliwym plusem było to, że tym razem niczego sobie nie złamała, choć szybka ewakuacja sprawiła, że nadwyrężyła nogę i lekko na nią zaczęła utykać.
- Udało się - westchnęła z ulgą.

Zapakowała się w drogę powrotną jako pasażer do maszyny Martina.
- Żyjesz? - rzucił do Ursuli.
- Raczej jestem cała - dopiero teraz obejrzała siebie dokładnie. Wyrzut adrenaliny miała tak wielki, że później przez dobę nie mogła zasnąć, ale poza tym nie dostrzegała po sobie urazów.
- No, wzorowo zastosowałaś się do własnych zaleceń - spojrzał na nią kątem oka i uśmiechnął się głupkowato.
- Spokojnie Rooikat - odezwał się Leon. - Znajdziemy ci migiem nową maszynę - pocieszył ją na swój sposób.
- Dzięki. Tym razem poproszę coś z mocniejszym pancerzem. I więcej laserów.
- Ale tamten nie miał - zauważył Mandaryn.
- No właśnie dlatego - odparła.

- Ale zobacz jak wyszło. W symulacji z Abased jako jedyna przetrwałaś, a na żywo jako jedyna zezłomowałaś mecha - zarechotał.
- Uderzyłabym cię po głowie, gdybym miała jeszcze jakieś siły - mruknęła, pocierając palcami skronie. Głowa jej pękała, ale przynajmniej głupkowate komentarze pozwoliły jej nieco odetchnąć.