- No dalej, chodź - w głosie Vorgena było słychać złość.
- Drgnij ty pieprzona pało! - Stał wewnątrz namiotu numer 146. Wysoki i nieco wychudzony. jego pancerz i hełm leżały na jednej ze skrzyń. Obok opierał się jego M36. Mundur miał nieregulaminowo rozpięty, a rękawy podwinięte za łokcie. Wyciągał przed siebie prawą dłoń, a w lewej kurczowo ściskał okrągły przedmiot.
- No dalej! - Nerwy już mu puszczały.
Po drugiej stronie namiotu, jakieś dwa metry od Vorgena stał idealnie wyważony drąg wzmacniany plastalą, z wypaloną inskrypcją w wysokim gotyku i symbolem Adeptus Astra Telepathica.. Opierał się delikatnie o ustawione jedna na drugiej skrzynki. I jak można było się domyślić nie poruszał się.
- Do mnie!
Smith próbował krzyczeć, prosić, grozić. Zamykał oczy i otwierał. Jednak prawda pozostawała prawdą. Drąg ani drgnął.
- Do dupy - powiedział niski damski głos. Przy Vorgenie stała niewysoka ciemnowłosa kobieta. W przeciwieństwie do psykera ona miała na sobie pełen mundur okryty pancerzem. Ba, miała nawet hełm na głowie, a w dłoniach M36 był gotów do użycia. Szeregowa Irena Mayer. “Iris”. “Młot na czarownice” To ona miała mieć na niego oko.
- Powiem ci, że kiepsko to widzę - skomentowała kobieta. Jej pancerz zlewał się ze skrzynkami dzięki warstwie aktywnego kamuflażu.

- Mówiłem ci przecież. Nie jestem telekinetą.
- Jesteś Psykerem. Nasz poprzedni psyker był przydatny. Gdy do nas strzelali otaczał nas takim polem… takim wiesz… - Vorgen słuchał kobiety z uwagą, choć nie wiedział o jakie pole chodziło.
- I te ich kule, one zwalniały. Uderzały w nas tak, jakby nimi rzucali zamiast strzelać. Ratował życie. - Iris się rozmarzyła.

- No widzisz… a ja nie ratuje życia.
- No właśnie Vorgen… po co tu jesteś? - drążyła kobieta.

Co miał jej powiedzieć? Był tu z przydziału. Scholastica Psykana pchała co jakiś czas swoich ludzi na front. Tych, którzy byli zbyt słabi, żeby dostąpić spotkania z Imperatorem. I pchała ich w takie zadupia jak to. Cóż… na pewno mogło go spotkać wiele gorszych rzeczy.

- Zastępuję tego waszego telekinetę - powiedział po chwili milczącego wpatrywania się w laskę.
- No to dalej. Jak chcesz spowolnić pociski, skoro kija nie umiesz przewrócić?
- Iris, nie wkurwiaj mnie!

Kobieta uśmiechnęła się wyzywająco.
Stała w pancerzu. Z bronią. W hełmie. Z okropnym uśmiechem na ustach. Vorgen odruchowo złożył ręce i obmacał swoje palce. Cóż, ostatnio Iris złamała mu dwa z nich. Nie… dyskusje oparte na argumentach siłowych nie miały zastosowania wobec Ireny.

- Dobra. Starczy. Daj szluga i powiedz mi jeszcze raz co stało się z tym twoim telekinetą.
- A skąd ja to mam wiedzieć? Nie znam się na tym. Ja tylko miałam mu walić w brzuch jak go tak dziwnie zaczynało telepać. Jak ciebie.
- Yhy. I co? Nie walnęłaś go jak trzeba?
- Walnęłam. A on zrobił puff.
- Jakie puff? - Vorgn uniósł brwi sięgając swoją laskę. Wcale nie była niczym przyklejona do skrzyń.
- No takie puff - dla podkreślenia swoich słów gwałtownie otworzyła dłoń prostując palce na wysokości twarzy.
- Nie rozumiem - Vorgen widząc, że jego towarzyszka nie kwapi się do poczęstowania swoim przydziałem fajek podszedł do swoich rzeczy.
- No się skupiał, ale tak konkret. Tak, że przez moment myślałam, że się zesrał. I wtedy szlag trafił trzy z czterech ich haubic przeciwpancernych. Tak o - pstryknęła palcami. - A potem poczułam jak nagle robi się zimno. No to już wiedziałam, że coś jest nie tak. Wtedy jebłam mu kolbą w brzuch.
Vorgen wyciągnął Iho i wsunął do ust.
- No a on zrobił puff.
- Iris… - Vorgen westchnął głeboko - jakie kurwa puff? - powiedział z papierosem w kąciku ust.
- No rozprysł się. Wszystko wkoło było we krwi. Ja. Kapral. Nawet wóz obryzgało, a on był czterdzieścmi metrów za nami, za załomem skalnym. Ba, te trzy haubice też były w jego krwi. Trzy dni szorowałam pancerz, a i tak mam wrażenie, że w upalny dzień czuję jego smród.

Vorgen otworzył usta zapominając o Iho. Fajka jednak przykleiła się do jego dolnej wargi.W końcu się odezwał:
- Jak dobrze, że nie umiem wyłączyć haubic.
- Wolałabym, żebyś nie umiał puff.

Vorgen złapał w końcu papierosa w dłoń i zaciągnął się. Wtedy też na jego końcu zapłonął żar. Zostało im jakieś trzydzieści minut do apelu, a musiał jeszcze odebrać swoją codzienną porcję breji określanej sarkastycznie “obiadem”

Irena w końcu sięgnęła po swoje szlugi.
- Masz ognia?
- Taa - odpowiedział jej wyciągając do niej dwa palce z płomieniem wielkości płomienia świecy wiszącym centymetr nad jego ciałem.

- Przynajmniej do tego się przydajesz - powiedziała zaciągając się Iris.

Marie Léandre. Wybitna absolwentka Schola Progenium i Officio Prefectus, wiecznie wychwalana przez swoich nauczycieli i przełożonych. Ta przykładna młodsza komisarz miała za sobą dopiero kilka operacji razem z 8th Fensalir Dragoons, ale zdążyła w międzyczasie zdobyć jedno odznaczenie i za każdym razem wykazać się sporą odwagą oraz sprawnością w boju. Czym zdobyła sobie szacunek wśród członków regimentu. Jednocześnie odniosła kilka ran, w tym jedną wyjątkowo paskudną na prawym policzku w rezultacie kontaktu z płomieniem orkowej „spalary”. Nabyta blizna sprawiła, że stała się jeszcze bardziej straszna niż do tamtej pory. A to już wiele znaczyło, ponieważ pośród podległych jej żołnierzy określana była jako „Tytanowa”. Z powodu zaciętego wyrazu pobliźnionej twarzy, nieokazywania emocji i utrzymywania bezwzględnej dyscypliny. Kobieta swoje obowiązki wykonywała z absolutną surowością, lecz jednocześnie ciężko było nie odnieść wrażenia, że zdaje się w pewien sposób dbać o podległych jej ludzi. Jak dotąd nie marnotrawiła zasobów ludzkich i egzekucji dokonywała wyłącznie w wypadkach ściśle przewidzianych przez wytyczne Komisariatu.

Minął już miesiąc od lądowania na Skrynne. W międzyczasie jej regiment zdołał zatrzymać ofensywę orków, choć nadal nękali oni co jakiś czas oddziały stacjonujące na niewyraźnej linii frontu. Jak dotychczas praca polegała na umacnianiu Camp Orange i patrolach. Léandre dbała, by obowiązki te wykonywano należycie, a morale nie słabło. Co było pewnym wyzwaniem, bo oprócz działań zaczepnych ze strony orkoidów, we znaki dawała się lokalna fauna i flora, oraz pogoda.

Każdy dzień ta nawet wysoka i nieźle zbudowana brunetka zaczynała podobnie. Budziła się pół godziny przed wszystkimi i po dokonaniu niezbędnej toalety wiązała włosy w sztywny koński ogon, po to by nie przeszkadzały jej w pracy. Następnie ubierała swój mundur komisarza. Najpierw czarne bryczesy, rękawiczki i skórzane buty oraz pas, potem ciemny szamerowany lejbik. Na to narzucała pancerz flakk, by zwieńczyć wszystko długim oficerskim surdutem z okazałymi epoletami i lekko opuszczoną na twarz czapką oficerską z symbolem skrzydlatej czaszki Astra Millitarum. Potem doczepiała pochwę z szablą, dwie kabury z pistoletami: laserowym i boltowym, zmawiała krótką modlitwę do Imperatora i opuszczała namiot oficerski z rękoma splecionymi za plecami, krocząc równym i rześkim krokiem. Przechodząc do pełnienia swych zwyczajowych obowiązków.

Przed apelem Léandre przemaszerowała wolnym krokiem przed szeregiem podległych jej gwardzistów, zerkając kątem oka na każdego z osobna. Mundur w nieładzie, źle zapięty guzik, krzywa postura i inne oznaki luzowania dyscypliny... każda z tych rzeczy mogła sprowokować jej pełne, mrożące krew w żyłach spojrzenie, zdolne spowodować spontaniczne uwolnienie treści jelitowych z dolnego odcinka układu pokarmowego u mniej dziarskich wojaków. A przede wszystkim przydzielenie dodatkowych, nieprzyjemnych obowiązków, takich jak obieranie dziesiątek kilogramów warzyw, nadliczbowe warty, szorowanie baraków czy kopanie lub czyszczenie latryn.

Po inspekcji młodsza komisarz stanęła obok sierżanta. Pozwalając mu wykonywać obowiązki. A gdy je skończył, sama przemówiła do zgromadzonych.

— Gwardziści! Wiem, że minął zaledwie miesiąc od waszego przydziału, więc to nie dziwne, że myślami wciąż jesteście przy rodzinach, balangach, jaraniu, gorzale, ciupcianiu i tak dalej... Ale to się skończyło! Musicie pamiętać, że to nie są jebane letnie kolonie! To jest cholerny obóz wojskowy, a nie ośrodek wypoczynkowy! — Marie rzadko się odzywała, ale gdy już mówiła, to potrafiła tak podnieść głos, iż zdawało się, że ma gdzieś schowany mini megafon. Do tego jej głos był twardy i samym tonem wymuszał posłuszeństwo. — Skończył się czas zabawy i wygód. Przyjemności i ciepłych papuci. Nie przybyliśmy tu by piec kiełbaski nad ogniskiem i śpiewać wesołe piosenki trzymając się radośnie za ręce. Jesteśmy tu by unicestwić wroga! To wasz zasrany obowiązek i wykonacie go co do joty, Bóg-Imperator mi świadkiem!

Postąpiła krok do przodu, w stronę stojących na baczność wojaków. Jeden but podążył za drugim w równym takcie.

— Osobiście nie obchodzi mnie, za kogo się uważacie, co macie w gaciach, z kim sypiacie, ile macie wzrostu, skąd pochodzicie, jakiej jesteście rasy i ile macie pieprzyków na dupie! Interesuje mnie, jak dużo możecie dać waszej ojczyźnie i jak zachowacie się w boju. Jestem tu by dopilnować, aby wasze morale i zachowanie było nienaganne. Zaś zadania wykonane perfekcyjnie. Obiecuję, że wszelkie oznaki niesubordynacji, kradzieży, szabru, nękania autochtonów i inne naruszenia prawa oraz dyscypliny wojskowej... a zwłaszcza zdradę i dezercję będę karać z najwyższą surowością. Z nadania Komisariatu w razie potrzeby będę stanowić dla was doraźny sąd polowy. Pamiętajcie o tym.

Zwróciła się do sierżanta, by podał jej swój karabin laserowy M36. Gdy ten wykonał polecenie, trzymając broń, spojrzała na gwardzistów.

— Oczekuję od was najwyższego oddania i w razie potrzeby: najwyższej ofiary. Kto się zawaha, temu przypomnę gdzie jego miejsce. Jeśli powiem „Ani kroku w tył!”, to nie cofniecie się ani milimetr, choćby przed waszymi oczami otworzyło się drugie cholerne Oko Grozy! Rozumiecie? Pamiętajcie, że walczycie o dobro waszego domu, sektora, segmentu, państwa! Niezliczone miliardy liczą na was! Musicie pokazać co jest warty Ósmy Fensalirskich Dragonów. Nie możecie zawieść! Przynieść hańby swoim barwom. Ta sprawa jest ważniejsza niż każde z nas. Walczymy dla naszej Ojczyzny i naszego Ojca na Złotym Tronie. Dla ludzi, którzy są solą tego państwa. Nie pozwolicie, by bezmózgie xenoskie ścierwa nas stąd wypędziły. Wytępimy tę zieloną zarazę co do jednego zarodnika! Oddamy Skrynne prawowitym właścicielom. Na chwałę Imperium Ludzkości!

Zawiesiła na chwilę głos, by jej słowa zdążyły wybrzmieć w głowach podwładnych, po czym wydała krzepką komendę: „Prezentuj broń!”.

— Pozwolę sobie przywołać kredo gwardzisty, które znajdziecie na stronie 136 waszego „Elementarza Imperialnego Piechura”. Jako że zwrócę się do was, dla własnej wygody użyję liczby mnogiej.

Spojrzała na trzymany M36 i zaczęła recytować:

Cytat:

Oto wasz karabin laserowy. Jest takich wiele, ale ten jest wasz. Wasz karabin laserowy jest waszym najlepszym przyjacielem. Jest waszym życiem. Musicie nad nim panować, tak jak musicie panować nad waszymi żywotami. Bez was karabin laserowy jest bezużyteczny. Bez karabinu laserowego wy jesteście bezużyteczni. Musicie szczerze i z oddaniem z niego strzelać. Musicie strzelać celniej niż wróg, który próbuje was zabić. Musicie go zastrzelić, zanim on zastrzeli was. I zrobicie to! Wasz karabin laserowy i wy dobrze wiecie, że to, co naprawdę się liczy na wojnie, to nie strzały, które oddajecie, ani hałas waszych serii, ani też blask, który nim wytwarzacie. Wiecie, że liczą się tylko i wyłącznie trafienia. I dlatego traficie! Wasz karabin laserowy jest tak ludzki, jak wy jesteście ludzcy, ponieważ jest waszym życiem. Dlatego poznacie go jak własnego brata. Poznacie jego słabe strony, jego siłę, jego części, akcesoria, przyrządy celownicze i lufę. Utrzymacie wasz karabin laserowy czysty i gotowy, nawet jeśli będzie zdawał być już czysty i gotowy. Staniecie się nawzajem nieodłączną częścią siebie. Staniecie się jednością! Przed Bogiem-Imperatorem przysięgnijcie to wyznanie wiary! Wasz karabin laserowy i wy jesteście obrońcami naszego kraju. Jesteście panami naszego wroga. Jesteście zbawcami waszego życia. Niech tak będzie, dopóki zwycięstwo nie będzie zwycięstwem Imperium Człowieka i nie będzie żadnego wroga, tylko pokój!

Po recytacji również zawiesiła na chwilę głos.

— Mam nadzieję, że to rozumiecie.

Odwróciła się powoli, oddała broń sierżantowi i skinęła mu głową, że już skończyła. Tenże pozwolił gwardzistom spocząć i rozejść się, by zajęli się czekającymi ich obowiązkami.

Marie Léandre może była młoda, ale za to bardzo oczytana i zaangażowana w swoją pracę, dlatego też świetnie orientowała się w realiach frontu. Stąd spodziewała się, że Departamento Munitorum jak zwykle coś schrzani. I nie pomyliła się. Dlatego zawczasu zamówiła dokładnie to samo, o co starała się jej drużyna. A miała ku temu solidne powody. Autorytet Komisariatu znaczył dużo więcej, niż garstki zwykłych gwardzistów. I rzeczywiście, dostawa dla niej dotarła zgodnie z zamówieniem, do tego jej stan był właściwy i niczego nie brakowało. Kobieta kiwnęła z uznaniem kwatermistrzowi, zanim poleciła, by ktoś dostarczył zamówione przedmioty do warsztatu jej drużyny. Zrobiła to z przyczyn stricte pragmatycznych. Dostarczone rzeczy mogły zwiększyć szanse na przetrwanie drużyny. A Marie doskonale zdawała sobie sprawę, że ciężko się motywuje, karci, dba o morale i ducha martwych ludzi.

Sprzęt dla ekipy
Modyfikatory:
Time Spent in Front - 6 months (+0)
Front Active - 5+ years (+30)
War Conditions - Violent Impasse (-10)
Logistics Rating - Commissariat (50)
Bonus od MG - (+5)
Bonus od postaci Mag - (+5)
Availability: Multiple Regiments - Camo-netting - Rare (-10)
Bonus za przedmiot ze Standard Kit: (+20)
Razem: 90

Wynik rzutu: 81/90
Efekt: Zwykły sukces

Zamówienie prywatne
Modyfikatory:
Time Spent in Front - 6 months (+0)
Front Active - 5+ years (+30)
War Conditions - Violent Impasse (-10)
Logistics Rating - Commissariat (50)
Bonus od MG - (+5)
Availability: Multiple Regiments - Pełny pancerz karapaksowy - Very Rare (-20)
Razem: 90

Wynik rzutu: 38/55, ale dopiero po spaleniu 2 Fate Points
Efekt:1 poziom sukcesu

Reszta popołudnia i wieczoru upłynęła młodszej Komisarz na przygotowywaniu nowego pancerza do służby i innych przygotowaniach do wyprawy. Wszystko musiało być jutrzejszego dnia perfekcyjne.

Nastał świt. Dla Marie jednak nie różnił się zbytnio od pozostałych na Skrynne. To gwardzistów czekała tego dnia gwałtowna pobudka, po której mieli dostać niewiele czasu na ogarnięcie siebie i sprzętu. W końcu miała się rozpocząć ofensywa. Zwłoka była niedopuszczalna.

Ofensywa rzeczywiście się rozpoczęła, kiedy tylko wszyscy osiągnęli gotowość. Choć nie do końca zgodnie z planem... Léandre nawet nie drgnęła gdy za linią drzew huknęło donośnie od potężnej eksplozji, a spory fragment horyzontu zasnuła pokaźna kula ognia. Rozwój wypadków od tego momentu był dla niej łatwy do przewidzenia. W tym samym momencie przypuszczeniom członkini komisariatu zawtórował okrzyk z niezlicznych gardzieli zielonoskórych.

Cytat:

WAAAGH!

Potem zaczęło się całe wojenne zamieszanie. Muzyka dla uszu młodszej komisarz. Ogłuszający ostrzał z obu stron bronią wszelkiego autoramentu, eksplodujące granaty, warkot silników, krzepkie komendy dowódców (w tym samej Marie), dźwięk rykoszetujących, rozpłaszczających się i sięgających celu pocisków.

Cytat:

— Squiggoth!

Padło nagle. Potężna zielonoskóra bestia przedarła się do obozu, obalając wszystkie drzewa na swej drodze. Z jej ufortyfikowanych pleców zeskakiwali gotowi do walki orkowie.

Na ich drodze stała tylko ona i jej drużyna. Na szczęście kilkanaście metrów na lewo była umocniona pozycja drugiej linii defensywy. Nieobsadzona. Dwie jednoosobowe platformy obronne typu Sabre i płytki wzmocniony okop. Gdzieś tam stały również Chimera, Atlas i Trojan. Wszystkie przygotowane do misji, która właśnie została opóźniona. Nie było możliwości zejść z drogi gargantuicznej bestii ani orkom, a odwrót był niedopuszczalny. Za wszelką cenę trzeba było odeprzeć wroga.

— Ani kroku w tył! — rozkazała unosząc demonstracyjnie swój pistolet boltowy. Słychać ją było wyraźnie mimo całego wojennego szaleństwa wokoło, na które zdawała się nie zwracać zbytniej uwagi. Stała bowiem niewzruszenie w tym samym miejscu mimo przelatujących w pobliżu pocisków.
— Dziś synowie i córy Fensalir pokażą swoją prawdziwą jakość! Zademonstrują zapiekłą nienawiść do odwiecznego wroga i pokażą miłość do Ojczyzny oraz oddanie dla sprawy! Do boju dzieci Imperatora! Do boju żołnierze Imperium! Na chwałę Astra Militarum i na pohybel zielonoskóremu ścierwu! Utopcie ich w ogniu!

Użycie umiejętności Command - Inspire (full action) = 18/45

Po bitwie Marie dostojnym i równym krokiem opuściła stanowisko ogniowe, jak zwykle poruszając się z ramionami splecionymi za plecami. Do podległej jej drużyny rzuciła tylko.

— Brawo.

Po czym oszczędnym ruchem głowy skinęła im z uznaniem, przy okazji sprawdzając ich stan liczebny. Nie stwierdziła jednak dalszych dezerterów ani innych ofiar. Poza tchórzliwym ratlingiem i jego kundlem.

— Niech ktoś sprzątnie te ścierwa.

Poleciła sierżantowi, wskazując ruchem głowy ciała wymienionej dwójki. Zdrajcom ojczyzny nie przysługiwały żadne pośmiertne honory, więc rzucone zostało razem z trupami przebrzydłych xenos.

Po bitwie zadbała o to, by opóźnienie spowodowane przez niespodziewane natarcie zielonoskórych było jak najmniejsze. Ofensywa i tak była przesunięta, co mogło zaważyć na jej wyniku, dlatego nie było czasu na opieszałość. Zwłaszcza że warunki nie rozpieszczały. Na szczęście krzepkie słowa oficera politycznego niejeden raz w historii udowodniły, że potrafią zadziałać jak najlepszy smar i doskonałe spoiwo imperialnej machiny wojennej.

Front się przesuwał, choć nie zawsze szło tak dobrze, jakby tego Léandre oczekiwała. Imperator postawił przed swoimi wybranymi regimentami nie lada wyzwanie. Dni mijały, a xenoska zaraza sukcesywnie, acz opornie cofała się przed jego młotem. O ile młodsza komisarz nie mogła dopilnować, by pozostali spisali się dobrze — w tym aspekcie pozostawała jej jedynie modlitwa do Wszechojca — o tyle mogła zadbać o to, by podległa jej drużyna, spełnia swój obowiązek w sposób niebudzący wątpliwości. Wypełniając powierzone rozkazy co do joty. I właśnie na tym, poza walką z zielonym robactwem, skupiały się jej wysiłki w ciągu ostatnich dni. Odpowiedzialność, jaka spoczywała na niej i jej podopiecznych była wielka, dlatego i determinacja Marie, aby wykonać misję, była tytanowa. Jak ona sama.

Rzut na dowodzenie: 64/45

Z nie do końca jasnych powodów Marie Léandre została przydzielona do roli gońca przez Komisarza Ósmego Regimentu. Ktoś musiał nosić wiadomości między szpicą a resztą kompanii, ponieważ vox-stacje Siódmego Plutonu wysiadły. Przyczyny usterek dopatrywano się w działaniach przebrzydłych xenos. Nikt jednak nie umiał odpowiedzieć, dlaczego dane zadanie przydzielono akurat młodszej komisarz i medyczce wraz z jej kompanem. Jednak absolwentka Officio Prefectus nie miała w zwyczaju kwestionować rozkazów, dlatego robiła, co jej polecono.

Było już kawałek po zmroku gdy czarnowłosa oficer polityczna dotarła do umocnień kompanii. Wyglądało na to, że trwała właśnie umiarkowana wymiana ognia między gwardzistami a luźnymi zgrupowaniami orkowych chopaków i garstką kommandozuw. Nie do końca świadoma sytuacji kobieta wkroczyła zdecydowanie do okopu.

— Myślisz, że jesteś taki mocny, zielońcu? Masz tu trochę! — zauważyła, jak krzyczał jakiś rozemocjonowany czarnoskóry gwardzista, strzelając z ciężkiego boltera przez otwór strzelniczy umieszczony w umocnieniu z worków z piaskiem.

Stukot karabinu trwał jakiś czas, ale w końcu przycichł.

— Do czego strzelasz, żołnierzu? — zaindagowała formalnie Marie.
— A jak myślisz, do czego kurwa strzelam?! — w pierwszym odruchu odpowiedział wulgarnym pytaniem nabuzowany wojak. Kiedy jednak zorientował się, do kogo mówi, nieco zbladł i przełknąwszy ślinę, odparł. — A, przepraszam sir. Widziałem paru orków, ale chyba udało mi się ich zabić.
— Cholera stary! Zamknij się i słuchaj! — rzucił przytulony do ściany okopu towarzysz operatora boltera.

Jak na zawołanie rozległy się orkowe okrzyki i hałaśliwe serie z szczelaczek.

— Cholera, zbliżają się! Daj flarę stary, flara! — wrzasnął czarnoskóry strzelec.

Gdy rakieta sygnalizacyjna poleciała pośród linię drzew, ponownie odezwał się huczący ciężki bolter. Mimo to Léandre nie do końca była pewna, czy gwardzista dobrze widzi do kogo strzela. Zdawało się, jakby walił na oślep.

— Myślisz, że taki z ciebie kozak, zielońcu? Tak sobie myślisz? — ponownie wygrażał podekscytowany operator ciężkiego karabinu.

Niezliczone świetliste smugi pozostawiane przez pędzące minirakiety rozświetlały atramentowoczarny nocny krajobraz dżungli.
Gdy broń ponownie umilkła, jego kompan odważył się podnieść głowę ponad linię okopu.

— Oni wszyscy nie żyją durniu! Został tylko jeden! — rzucił do ciemnoskórego współzałogant-obserwator.
— Hej, gwardzisto, kto tu dowodzi? — młodsza komisarz zapytała zdecydowanie strzelca, korzystając z chwili spokoju.
— A to nie pani? — odparł zdziwiony członek Astra Militarum.

Kobieta zaczęła powoli uzmysławiać sobie zamęt i dezorganizację panujące w tutejszych szeregach. Sytuacja na froncie wydawała się nieciekawa. Nękani ciągłymi atakami żołnierze tracili orientację, morale, a może nawet zmysły? Léandre na razie nie miała jak skontaktować się z kimś, kto by tu dowodził. Do tego jej przemyślenia raptownie przerwało kilka pokaźnych wybuchów. Nocne niebo rozświetliły grzybopodobne kule ognia, a pobliski ciężki bolter ponownie się zabrał głos.

— Taki z ciebie chojrak xenosie? — wrzeszczał czarnoskóry, prując z potężnej broni, ile fabryka dawała. — Tak! Leżysz zielońcu! I co powiesz teraz?!

Ponownie doszło do kilku eksplozji gdzieś w okolicy. Marie nawet nie pochyliła głowy. Za to próbowała się zorientować w sytuacji. Widoczność sięgała góra sześciu metrów. Skromne oświetlenie zawodziło, nieliczne lampy jedynie migotały niewyraźnie w gęstym mroku. Tutejszy klimat źle działał na elektryczność. Mimo to zdołała dostrzec w pobliżu jeszcze kilku gwardzistów, lecz żaden nie wyglądał jej na oficera. Większość z nich była przytulona do ścian okopu i wydawała się nieco zdezorientowana. Jeden mamrotał do siebie bez sensu. Zdecydowanie brakowało tu dyscypliny. Jeszcze jakby dla podkreślenia groteskowości całej sytuacji w pobliżu grało sobie w najlepsze przenośne mini radio.

— Ruszaj poszukać Karalucha, idź po Karalucha stary! — rzekł strzelec do swojego ładowacza i zarazem obserwatora.

Tamten posłusznie pognał przez okop i zatrzymał się gdzieś niedaleko. W jakiejś odległości za plecami Léandre.

— Karaluch, Karaluch! — zdawał się krzyczeć do innego gwardzisty.
— Słychać go w oddali, proszę pani — w międzyczasie odezwał się do czarnowłosej pobliski blond żołnierz, który niedawno wdrapał się na umocnienie i zaczął obserwować dżunglę przed sobą. Za pazuchą miał schowanego małego białego szczeniaczka.

Mężczyzna miał rację, po chwili dało się słyszeć donośny krzyk orka. Co ciekawe, zdawało się, że mówił coś w niskim gotyku.

— Załatw go! — usłyszała oficer polityczna.

Był to płynący gdzieś z okolicy głos ładowniczego, który rozmawiał z Karaluchem.

— He ludziki, walta siem, ha ha! Nie warte wy zembuff! — wciął się dobiegający z oddali rykliwy skrzek tego samego orka, którego młodsza komisarz słyszała chwilę wcześniej. Xeno nie przerywał swoich wrzasków, tak jakby chciał sprowokować ludzi do ataku. Albo ich zdenerwować.

W międzyczasie zjawił się wcześniej wspomniany Karaluch, dobrze zbudowany gwardzista o niewyraźnym spojrzeniu. Podszedł on do mini radia i je wyciszył. Potem zerknął podejrzanie na Marie. Nie zasalutował jej, ani się do niej nie odezwał. Taki pokaz niesubordynacji poraził ją.

— Słyszysz, jak szczeka? Potrzebujesz flary? — spytał go strzelec ciężkiego boltera.
— Nie, jest blisko stary... naprawdę blisko.

Odparł Karaluch. Potem załadował trzymany granatnik i nadstawił uszu.

— Waaagh! Gork i Mork majom z was pewniem pociechem, tchórze! Co to wogulem za dakka? Ha ha! Nic nie słyszem!

Karaluch nic nie powiedział, tylko powoli wymierzył w powietrze. W kierunku urągającego gwardzistom nieludzkiego głosu o źródle umiejscowionym gdzieś ponad linią umocnień nie tak daleko w tropikalnym lesie. Potem wystrzelił. Granat poleciał hen nad linią okopów. I po dwóch, trzech sekundach wybuchł gdzieś w oddali. Po rozproszeniu się huku eksplozji chwilowo zapadła głucha cisza.

— Skurwysyn — przeklął siarczyście Karaluch.

Nie ulegało wątpliwości, że uciszył ostatniego z napastników.

— Wiesz, kto tu dowodzi? — rzuciła do niego młodsza komisarz.
— Taa.

Odparł niewyraźnie tamten. Następnie powoli ruszył w kierunku swojej pozycji.

St. szer. Johnny Capahalla z drużyny B z siódmego plutony trzeciej kompani ósmego regimentu fensalirskich dragonów wyuczony dzieciństwem spędzonym w przyświątynnym sierocińcu, którego regulamin bywał niekiedy ostrzejszy niż ten obowiązujący w wojsku, wstawał skoro świt i gotował się do kolejnego dnia służby. Oporządzał siebie, czyścił powierzoną mu broń, ładował bateryjki do latarki w pierwszych promieniach słońca jeśli tego wymagały, oraz co najważniejsze udawał się na poranne nabożeństwo jeśli było to tylko możliwe prosić o błogosławieństwo dla siebie jak i swego uzbrojenia. W końcu człowiek strzela, lecz to Imperator kule nosi.

Wychowanie w atmosferze religijnego ferworu tak jakoś na niego podziałało i trzymał się swych rytuałów. Zaciągnął się również z tego powodu. Widać, że Imperator spostrzegł tak lojalnego i ochoczego do służby sługę swego Johnnego, że aż do tak reprezentatywnej drużyny przydzielił. Dwoje kapłanów, psyker i dwóch wychowanków tych tam szkół wojskowych, których nazw nie pamiętał, ale ich wychowankowie to ważne osoby z łaską nikogo innego jak Imperatora. Martwiło go jeszcze tylko, że z dwoma jakimi podludźmi przyszło mu służyć, lecz sprawność ich w boju była znaczna i przeciw Imperatorowi nie stanęli to postanowił ich akceptować póki co, a w razie czego donos do Pani Komisarz się napisze. Choć dosyć ciężkie to może być. Johnny od najwcześniejszych lat zdradzał bardziej predyspozycje fizyczne niż intelele... te mądrościowe. Cóż nikt nie jest doskonały. Każdy ma swe wady, oprócz Imperatora, bo On jest doskonały.

Dotychczasowa służbę przeminęła dość szybko. Trening, trening specjalistyczny, parę misji, parę granatów wyrąbanych w zielonych i loty międzyplanetarne i dziwne planety z jeszcze dziwniejszymi stworzeniami co tam mieszkały, aż trafił tu gdzie znów mógł się realizować w służbie nikomu innemu jak Imperatorowi i nawalać granatem w orka razem ze swym kompanem Bradem Jeblovsky. Sarkastycznym dupkiem z tej samej placówki co Capahalla, ale zawsze się jakoś trzymali i dobra z niego osoba tylko jego wiara w Imperatora jest nieco przymała stąd te zgryzoty.