Hwang podróżował poprzez bezmiar sieci przeglądając najnowsze oferty promocyjne hurtowni kibble. Te o smaku kimchi wciąż pozostawały modne w kręgach koreańskich rodzin, ale znienacka na rynku pojawiła się też pasta o smaku australijskiego jogurtu, która szczerze Parka zaintrygowała.

Miguel zamarł. Potrzebował chwili, żeby skojarzyć upiornego klauna. Potem wizja lakieru spływającego pod wpływem kwasu stała się zbyt przerażająca.

- Bozos. Są tu Bozos. Cokolwiek się dowiedzieliśmy, musi wystarczyć.

Miguel zaczął szarpać za ramię Hwanga.

- Wyłaź z sieci i zabieramy stąd dupę.

Madrigail siegnął po słuchawkę i starał się uspokoić szybie bicie serca. Wział nawet kilka głębokich oddechów.

- Jest tu klaun z Bozos. Powtarzam, klaun z Bozos przy datapoolu. Ma torta i coś co wygląda jak pistolet na wodę. Zabieram Parka do wozu i podjadę pod wejście knajpy. Spieprzamy stąd, bo zaraz zacznie się zadyma.

Jak powiedział tak zrobił.
Pociągnął Hwanga za sobą.
- Odłączaj się od tego cholerstwa i chodź do fury. I do cholery, trzymaj się nisko.

<Skradanie>

Okolice baru "JoyStick"
Jersey Downside

Aidan zarechotał w najlepsze, gdy Agent zawibrował i wydał z siebie krótki dźwięk, zwiastujący nową notyfikację, która okazała się być reklamą stylizowanego dildosa. Zdjęcie towarzyszące ofercie powiększył stuknięciem palca, oglądając akcesorium z bliska i kiwając aprobująco głową. Zabawka nadałaby się idealnie na prześmiewczy prezent urodzinowy dla Hwanga lub Miguela, gdyby nie ta wygórowana cena i prośba o tracking.

- Apollo, kochanie, filtruj lepiej spam - zakomenderował.

W iście aidanowym stylu chłopak nazwał proste, służalcze SI operujące Agentem na cześć starożytnego, greckiego boga. Jakby tego było mało, narzucił nań jeszcze więcej okowów niż zwyczaj nakazywał, zupełnie kastrując SI z funkcji głosowych i ograniczając je jedynie do wibracji oraz dźwięków. Chował właśnie smartfona do kieszeni, gdy wpadł na niego znajomy kształt.

- Funfle i utrzymankowie?! FUNFLE I UTRZYMANKOWIE?! - Ganimedes uniósł się, gdy Maryśka skończyła mówić. - Ale co ty mi tutaj sugerujesz, przepraszam bardzo? Jakieś brzydkie uprzedzenia i osądy, no wiesz co!

Norwid, znając Kallistera, zignorowała jego oburzenie i tylko okręciła się na pięcie, ale to był jeden z kardynalnych grzechów. Aidan nienawidził być tak bezczelnie ignorowanym i, łyknąwsze przynętę, ruszył w ślad za nią. "Kibble Emporium" miał w dupie, nic z niego nie potrzebował, ale prędzej piekło miało zamarznąć, zanim odpuściłby sobie walkę o ostatnie słowo. Dreptał więc za nią, nawijając żywiołowo.

- Usrałaś się na te kamienie nie wiadomo po co, a że nie mieli to teraz na mnie się wyżywasz? Na mnie?! Kamieni się, kurwa, zachciało. Ty wiesz, ile w takich kamieniach byłoby syfu i bakterii, hm? Biotechnika tyle gówna narobiło w laboratoriach, że nawet alkohol by ich nie wysterilizował, a ty o kamienie płaczesz! - Aidan, niczym irytujący dron, był tuż nad jej ramieniem i nie przejawiał zamiaru odpuszczenia sobie pościgu. - Wiesz, że łyk byś wzięła takiej whisky i by ci macica uschła? Ale może to i lepiej, bo tylko tego nam brakuje, kolejnej miniaturowej wer... HEJ!

Aidan był tak oddany swojemu słowotokowi, mającemu na celu sprowokować Norwid, że nie zauważył nawet jak z pobliskiego progu wstają dwa chłystki, którym zamarzyło się chyba bycie jeźdźcami na białych rumakach. Dopiero dłoń na piersiach, odpychająca go w tył i sylwetki blokujące drogę przerwały perorę. I wściekłość, już czysta i prawdziwa, zagotowała mu krew.

Grzech kardynalny numer dwa - Kallister nie lubiał być dotykanym, gdy nie wydał na to przyzwolenia. Zwłaszcza przez jakichś śmierdzących uliczników w porwanych łachach. Dał się jednak ponieść impetowi pchnięcia, cofając o krok, dwa w tył. Maryśka tylko rzuciła mu przez ramię kpiarski uśmieszek i przerysowanego całusa, w geście zdającym się mówić "radź sobie sam, powodzenia". No tak.

- Tej, piękniś, skąd żeś się urwał, co? - Pryszczaty obdartus rzucił bełkotliwym tonem. - Chyba musimy cię kultury nauczyć, co?

Drugi szczyl nadął się niczym balon i uderzył pięścią o otwartą dłoń, zapewne w geście który jego ograniczone moce przerobowe uznały za groźny. Aidan miał ochotę parsknąć na to śmiechem, nie czując wcale strachu przed dwoma gówniarzami ledwo trzymającymi się w pionie. Zamiast tego jednak, wbił zwężone spojrzenie w tego, który nazwał go "pięknisiem", napinając się niczym struna. Lub wąż gotujący się do ukąszenia.

- Ach, tak? - Ganimedes rzucił słodko-jadowitym tonem. - Chcecie mnie uczyć? Uczcie. Zamieniam się w słuch.

- To słuchaj - obdartus poczuł się pewniej, dźgnął nawet Kallistera w pierś palcem. - Tylko słuchaj mię uważnie, bo nie będę się powtarzać. Po pierwsze...

Po pierwsze, to w Night City należało zawsze być gotowym, by wznieść gardę. Nawet przy rozmowie. Pryszczaty gonk takiej gardy nie wzniósł i, zdzielony prosto w nos pięścią, mógł tylko zatoczyć się w tył. Aidan poprawił drugim uderzeniem, fundując mu pospieszny lifting nosa, z którego buchnęła krew. Zaplątany we własne nogi obdartus runął jak długi. Jego kolega, gdyby nie refleks stępiony alkoholem i bogowie wiedzą czym jeszcze, pewnie byłby w stanie zareagować, ale Kallister był szybszy. Johnny wyskoczył z kabury, lufa wymierzona w szczyla stanowczo osadziła go w miejscu. Przynajmniej na chwilę, bo górę wziął instynkt samozachowawczy i pozer wziął nogi za pas.

Aidan przez chwilę miał ochotę posłać parę naboi w ramach motywacji do szybszego biegu, ale dźwięk Agenta w kieszeni skutecznie odwiódł go od tego działania. Zagrała "La Cucaracha", zwiastując wiadomość od Miguela. Kallister kopnął jeszcze leżącego, grzebiąc w kieszeni i przyszpilił go do parteru, osadzając ciężki bucior na pachwinie. Wiadomości wysłuchał, przewracając oczami.

- Zostawić was gdzieś na chwilę samych - sarknął w słuchawkę.

Westchnął teatralnie, spoglądając na leżącego pod nim pryszczatego. Dla samej już przyjemności krzywdzenia przeniósł cały ciężar ciała na but osadzający go w miejscu. Splunął mu jeszcze prosto w twarz.

- Na przyszłość, mierz siły na zamiary, brudasie - poradził przyjacielsko.

I zostawił zwijającego się z bólu gonka w tyle, szybkim krokiem wracając do "JoySticka" po Reiko i Annę.

Data Pool w Jersey Downside

Ostrzeżenie Miguela potrzebowało dłuższej chwili, by zakotwiczyć się w atakowanym mnóstwem reklamowych bodźców umyśle Hwanga - kiedy jednak Park pojął, o czym Pepito do niego mówił, krew momentalnie zlodowaciała mu w żyłach.

Bozosi, psychopatyczni trefnisie, których już dawno powinna była wystrzelać straż sąsiedzka we wszystkich szanujących się podmiejskich dzielnicach Night City!

Jednym impulsem myślowym sieciarz zamknął połączenie z cyberprzestrzenią, drugim zaczął czyścić szyny neutralnego koprocesora z niepotrzebnego już oprogramowania diagnostycznego, które po przerwaniu sprzęgu tylko spowalniało naturalne procesy myślowe chłopaka.

A potem sięgnął ręką po swoje okulary i właśnie wtedy gdzieś przerażająco blisko coś wybuchło budząc do życia przeraźliwy skowyt i wycie pokaleczonych ludzi. Zaskoczony i wstrząśnięty tym doznaniem, Park zgasił ikony wyświetlane wciąż na szkłach gogli i przełączył je w tryb pełnej przezroczystości akurat na czas, by ujrzeć jak potworny klaun morduje w biały dzień w środku spokojnej dzielnicy jedną z cybergotek.

Wszędzie wokół słaniali się na nogach zakrwawieni sieciarze, niektórzy wlekący za sobą pęki wpiętych w interfejsy kabli, niektórzy targani konwulsjami zdradzającymi niekontrolowane wyjście z sieci. Kilka nieruchomych ciał leżało opodal Data Poola w rosnących kałużach krwi dopełniając straszliwego obrazu.

W uszach Parka narastała paniczna kakofonia ludzkich głosów, ale przez cały czas dominował ponad nią inny dźwięk: demoniczny rechot szaleńca, który szarpał rękami ciało martwej śmieciarki próbując zrobić z niej nieżywą już tarczę.

- Ty jebany maszkaronie! - wrzasnął z wstrętem Hwang macając jednocześnie obiema rękami po krzyżu. Streetmaster wpadł mu w dłoń jakby przypadkiem, szczęknął zwalniany bezpiecznik, włączyły się dzięki czujnikom chwytu podświetlenia przyrządów celowniczych.

A potem broń wypaliła z hukiem, który wprawił w drżenie sklepienie czaszki Hwanga.

Miejsce makabrycznej jatki w Jersey Downside

Demoniczny klaun wyglądał dostatecznie upiornie oglądany z każdej strony, kiedy jednak skupił swoją uwagę na osobie Hwanga, młody Park poczuł żołądkowe torsje i mięknące kolana. Zmasakrowane pociskami oblicze psychopaty mogłoby zainspirować niejednego producenta niskobudżetowych horrorów, a oglądane z perspektywy następnej ofiary omal nie wywołało w Koreańczyku omdlenia.

Zdrowy rozsądek i instynkt samozachowawczy Hwanga wrzeszczały jak szalone żądając podjęcia natychmiastowej ucieczki, ale sparaliżowane lękiem nogi sieciarza nawet nie drgnęły.

- 나는 검은 엉덩이에있어 - wrzasnął na całe gardło głosem tak przeraźliwie cienkim jakby był kilkuletnią dziewczynką, a potem pociągnął za spust ściskanego oburącz drżącymi dłońmi Streetmastera. Widziany wytrzeszczonymi oczami świat netrunnera zawęził się do wąskiego tunelu, na końcu którego krzywiła się potworna gęba psychopaty i młody sieciarz uświadomił sobie, że jeśli ujdzie z tej przerażającej jatki z życiem, przez wiele nocy będzie się budził z krzykiem albo i moczył!

Wbrew rozsądkowi Hwang strzela ponownie i niech kostki MG mają go w swojej opiece!