W trakcie powrotu na barkę, awanturnicy znów nie mieli łatwego życia. Zaraz po tym jak Zingger wylał butelkę alkoholu, pojawiło się dwóch pijaczków, którzy widzieli co się stało i mieli wielkie pretensje do kapłana. Doszło do tego, że jeden z żebraków położył się na ziemi i zaczął zlizywać wsiąkający w piach bimber. A potem było jeszcze gorzej…

Udało się dotrzeć do klifu, w pobliże szopy, która kiedyś musiała być magazynem i miejscem, gdzie znajdował się dźwig ułatwiający podejmowanie towarów z przystani. Poniżej, przy pomoście nadal cumowała Dumna Syrenka i jakoś nikt nie próbował jej zabrać.

Od strony wsi słychać było jakieś zamieszanie. Pomiędzy domami pojawiły się sylwetki czterech odzianych w zbroje płytowe i pełne, zamknięte hełmy strażników, którzy ze chrzęstem przeczesywali wioskę. Żebracy i pijacy starali się schodzić im z drogi i kryli się w panice gdzie popadnie. W końcu jednak zbrojni dorwali jakiegoś dziadka bez nogi i wrzeszczącego wniebogłosy powlekli pod karczmę.

Wtrącanie się w cudze sprawy mogły zaowocować tym, że wizyta w przeklętym zamku nastąpiłaby dużo, dużo wcześniej, niż planowali.

- Popatrzeć możemy, bo zawsze warto się dowiedzieć, o co chodzi, ale dobrze by było, gdybyśmy pozostali tylko obserwatorami - powiedział. - No chyba że nas sami zaczepią.

Wrzaski bitego dziadka przyciągnęły uwagę mieszkańców wsi, którzy widząc, że zakuci w stal strażnicy znaleźli już swoją ofiarę, powyłazili z kryjówek i przyglądali się krwawej scenie. Okładany stalowymi rękawicami nieszczęśnik krzyczał coraz słabiej, a jego oprawcy w końcu uznali, że zgromadzili wystarczającą audiencję i zaprzestali bicia.

- Gadaj starcze, gdzie oni są? – Ryknął na niego zza przyłbicy zbrojny. Dwóch strażników podniosło dziadka z ziemi i trzymając za ręce, utrzymywało w pozycji pionowej. – Gadaj gdzie się ukrywają te psubraty? Kto z nimi współpracuje? Kto przekazuje wiadomości? – aby wymusić odpowiedź, strażnik rąbnął przepytywanego w brzuch. Wieśniak jęknął i zwiotczał.

- Wy wiecie! – strażnik nie był zniechęcony brakiem współpracy ze strony nieprzytomnego. Powiódł palcem po audytorium. – No gadać! Już! Bo go powiesimy! – nikt nie był chętny do odpowiedzi.

Axel przeniósł wzrok z dziejącej się przed karczmą sceny na Bernhardta.

- Nie, nie grzmię - powiedział. - Na razie nie mam pojęcia, o co chodzi. Poza tym... jeśli już teraz ich wystrzelamy, to się nie dowiemy, na czym polega problem.

Sława lokalnego bohatera nie była mu potrzebna, ale tego nie miał zamiaru mówić.