Czar rzucony przez Wolfganga, nie dość że nie udał się, to do tego spowodował, że coś w umyśle maga przeskoczyło. Techler przez chwilę balansował na krawędzi przepaści obłędu, ale w końcu udało mu się wykonać krok wstecz. Był bezpieczny. Na razie. Zdawał sobie sprawę, że tylko odsunął w czasie nieuniknione…

Axel zaznaczył na ścianie ślad i zajął się oglądaniem kości. Były połamane, a nie przegryzione, co sugerowało, że drapieżnik nie miał solidnych szczęk. Krawędzie złamań nie nosiły śladów uderzeń, co z kolei wskazywało na sporą siłę, niezbędną do złamania kości.

Jako, że wróżba maga zupełnie zawiodła, poszli w lewo. Korytarz ciągnął się długo bez żadnych rozwidleń i rozszerzeń. I byłoby całkiem spokojnie, gdyby idący na końcu Axel nie usłyszał za sobą odgłosu uderzających o siebie kamieni. Dźwięk dobiegał z daleka i pojawił się tylko raz…

Gdzieś z przodu biła słaba, zielonkawa poświata. A potem ściany tunelu uciekły w lewo i prawo, aby utworzyć długą na jakieś trzydzieści kroków, szeroką na dziesięć grotę. Wypełniały ją emitujące zielone, słabe światło grzyby. Porastały podłogę, ściany i nawet sufit, tworząc bulwiaste skupiska. Po przeciwnej stronie kawerny widać było dwa bliźniacze wyjścia, od strony których dobiegał odgłos płynącej wartko wody.

Berni przyglądając się interesującej florze jaskini dostrzegł jeszcze jeden szczegół. Pomiędzy miejscem gdzie stali, a wylotem prawego tunelu po przeciwnej stronie w kilku miejscach grzybnia była pognieciona.

Sądząc z tego, co pokazywały kości, mieli do czynienia z jakimś osiłkiem, który mógł połamać ludzkie gnaty gołymi rękami.

- Silny jest - powiedział, na wszelki wypadek powiadamiając kompanów o krzepie mieszkańca podziemi.


Korytarz, który wybrali, był idealny - nie istniała żadna możliwość, by można było nie dostrzec zaczajonego przeciwnika - oczywiście gdyby taki był przed nimi. Axel jednak miał wrażenie, że to za nimi ktoś się skrada. O czym również poinformował współzwiedzających.
I gdy dotarli do porośniętej grzybami groty Axel więcej uwagi zwracał na korytarz, z którego przybyli, niż na pozostałą część jaskini.

Axel, Wolfgang i Berni poukrywali się, tak aby nie być widocznymi od strony wlotu korytarza do grzybowej jaskini. Lothar robił za to hałasu za trzech. Trochę problematyczny stał się fakt, że kiedy mag został z tyłu, zabrakło światła i szlachcic posuwał się niemal w zupełnych ciemnościach, rozświetlanych jedynie poświatą emanującą z grzybów. Ta z każdym kolejnym krokiem oddalającym von Essinga od jaskini słabła. Narastał natomiast szum i po chwili Lothar zorientował się, że zbliża się do podziemnej rzeki. Już bardziej wyczuł niż zobaczył, że znajduje się na kamiennym moście przerzuconym nad wartko płynącą wodą. Co znajdowało się dalej, tego już zobaczyć nie był w stanie.

Pozostała w jaskini trójka czekała na rozwój wydarzeń. Od strony wlotu do groty jeszcze raz dał się słyszeć chrobot kamieni, potem jakieś upiorne mamrotanie i zapadła cisza.