Gustaw w łodzi rybackiej majstrował coś przy sieci. Ubrany w pożyczony płaszcz i ubranie nie wyglądał jak żołnierz czy zbrojny. Zbroi i broni przy sobie nie miał. Miecz i tarcza leżały na dnie a zbroję zostawił w garnizonie.
Krótka i cicha modlitwa do Sigmara zaprzątała przez chwilę głowę sierżanta. Gdy skończył byli już na środku rzeki i rybak zwracał łódź do wyznaczonego miejsca desantu. Gustaw przełknął ślinę i zaczął się rozglądać po nabrzeżu. Oczywiście udawał, że szuka dobrego miejsca do zrzucenia sieci by obserwujący z nabrzeża graniczni nie nabrali podejrzeń.
~ Że też zgłosiłem się na pertraktacje.~ Skrzywił się myśląc co powinnościach i chęci zdobycia sławy.
~ Mogą mnie odstrzelić jak kaczkę i nic na obronę nie mam.~ Jęczał w duchu sierżant Imperialny.

W końcu był pewny, że na brzegu nie będzie czekała go żadna niespodzianka. Gustaw kiwnął głową do rybaka a ten na zespół z pasażerem złapali się za tyczki by dopłynąć do brzegu.
- Odpływaj czym prędzej i rób swoje. Niech myślą, że coś zgubiłeś lub odlać się byłeś.- Rzucił wyskakując na brzeg Baron nakazał rybakowi a sam po szybkim rozejrzeniu się po okolicy zniknął w krzakach.

***

Lawirowanie po zaroślach jak i lesie nie było domeną Barona. Ten jednak wiedział, że najmniejszy błąd może ściągnąć na jego głowę granicznych. Znał swoje umiejętności i wiedział, że tanio skóry by nie oddał lecz nie po to tu przybył.
Gustaw podążał dość długo obraną drogą starając się mieć w zasięgu rzekę jako punkt orientacyjny i odmierzał w głowie odległość jaką przebył.
Do miejsca spotkania jeszcze trochę było, ale teraz już poczuł iż może czuć się bardziej bezpieczny.

***

Schowany za drzewem w wysokich paprociach obserwował chwilę piątkę najemników siedzących przy rozstaju dróg. Widać, że byli pewni siebie i gadali między sobą jakby nigdy nic.
~ Raz kozie śmierć.~ wymruczał Baron pod nosem i po upewnieniu się, że żołdacy to ludzie, których zapewne szuka wyszedł zza osłony.
- Wyście ludzie Herr Brocka?- Zapytał wychodząc na widok. Tamci lekko się spięli i odwrócili się do nadchodzącego z wolna.
- Tak. A ty człowieku od Wernickyego?- Zapytał jeden z nich wyglądający na najbardziej obytego w świecie.
- Miałem się tu spotkać z waszym dowódcą. Jam Gustaw von Grunneberg.- Odpowiedział zatrzymując się w bezpiecznej odległości.
Najemnicy popatrzyli po sobie i wymienili kilka słów między sobą. W końcu ten rozmowny się odezwał.
- Skąd możemy wiedzieć, żeś Panie tym za kogo się podajesz?- Zapytał a Gustaw zdjął rękawicę z ręki by ukazać sygnet. Oznakę jego szlachetnego urodzenia.
- Raczej niezbyt wielu możnych w przebraniu się włóczy w okresie wojny po okolicy.- Odpowiedział i gdy jeden z żołnierzy kiwnął głową Baron dodał.
- Prowadźcie do dowódcy jeno szybko.

***

Obóz najemników Brocka był ustawiony dość niedaleko. Na otwartej przestrzeni przy drodze prowadzącej na południe Wissenlandu. Widać było, że Brock nie martwi się o ataki gdyż poza wartownikami i kręcącymi się gdzieniegdzie oddziałami nie był zabezpieczony niczym.
Namioty stały ustawione porządnie i z dbałością, ale bez konkretnego porządku.

Gustaw był prowadzony do centrum obozu. Co niektórzy z najemników podnosili głowy by spojrzeć na idącego włóczęgę w asyście zbrojnych. W końcu dotarli pod jeden z większych namiotów w centralnej części obozu. Stał przed nim dwóch ciężkozbrojnych najemników i gdy Gustaw zatrzymał się wraz z eskortą wyszedł do nich siwiejący jegomość w nienagannym mundurze. Barwy mundury wskazywały na to iż jest z kompanii Brocka. Miał te same barwy co proporzec łopoczący nad namiotem.
- Herr Gustaw von Grunnenberg do Kapitana.- Od razu usłyszał Gustaw słowa wypowiedzianego przez najbardziej rozgadanego z eskorty, którą dostał.
Mundurowy skinął głową i zwrócił się do szlachcica.
- Jest Pan oczekiwany.- Mówił powoli mierząc wzrokiem Gustawa po czym uchylił poły wejścia do namiotu. Baron nic nie powiedział tylko posłał krótkie spojrzenie odźwiernemu i wszedł.

***

Gustaw podczas spotkania wyłuszczył możliwości jakie posiadał Brock. Słuchał uważnie jego odpowiedzi i wyciągał wnioski. Oczywiście wspominał, że wie, iż koło zadka się mu pali a jego ludzie mogą mu zagrozić.
- Na pewno w szeregach macie ambitnego oficera. Do tego bez złota raczej nie będzie miał łatwo utrzymać kompanię na złupionym terenie. Wernycki już przekonał się jaki lojalny jest Brock i że można go kupić, że wrócił to znaczy że dogadał się z miastem. Tam srebra tyle by pół księstwa można opłacić.- Gustaw zapewnił także, że Dowódca Obrony z Komendantem już zadbają o puszczenie języka by graniczni go przechwycili.
- Czy Panie Brock myślicie, że się nie zabezpieczyłem? Graniczni wiedzą, że już nie dowodzę obroną i danie mnie na tacy nic nie zmieni. Jedynie jedyną deskę ratunku w tej sytuacji się Pan pozbędzie.
Zapewnił także, że jedynie Obrońcy Meissen chcą z nim gadać i jedyna szansa na załagodzenie na przyszłość sprawy zdrady w bitwie o most jest współpracować z Czwartą i władzami miasta, które jest perełką w oku Elektorki.
- Moja propozycja to byście Panie Kapitanie wyczyścili prawy brzeg z granicznych i zabezpieczyli tą stronę. Do Meissen nie wejdziecie z wiadomych powodów. No chyba, że tylko część ludzi lub sam Pan Brock w interesach.
- Liczę też na katapultę. Zniszczycie barek wroga uważam za dość ważną sprawę. Utrudnienie desantu, oraz osłanianie miasta od strony wody byłoby w waszym interesie. Za to sześć tysięcy dać mogę.- Gustaw starał się przedstawiać sprawę jasno i dawać do zrozumienia, że ma wszystko pod kontrolą.
- Jeśli chcecie więcej to liczymy na udostępnienie mi dwóch dziesiątek ludzi z którymi wejdę do miasta i zasilę posiłkami obrońców na murach. Oczywiście każda akcja przeszkadzająca w obronie będzie poczytana za zdradę i tych ludzi się weźmie za wroga i zabije lub weźmie się w niewolę.- Zaproponował Brockowi dodatkowy zarobek w ramach przeznaczonych pieniędzy przez miasto.
- Za to wszystko 10000 dać miasto może. Jeśli obronimy się, wypłacimy resztę kasy do ustalonych 10 tysięcy. Jeśli pozostaniecie i dalej będziecie chcieli wspomóc to ustalimy po bitwie.- Dodał propozycję na przyszłość. Gustaw miał plany dalekosiężne. Będąc obrońcą Meissen i człowiekiem, który odwrócił stosunek sił w regionie na korzyść obrońców był w lepszej sytuacji do obrony swojego, zszarganego imienia.
Przy braku oficerów i mając ponad trzy setki wojaków mógł być uznany za liczącego się gracza w nadchodzących politycznych rozgrywkach.

***

W końcu doszło do podpisania umowy między von Grunnenbergiem a Brockiem. Czasu było mało i trzeba było się spieszyć. Katapulta jak wyliczyli nie zdąży, ale solidnym marszem kompania Brocka osiągnie pozycje na czas.
Walki jeszcze się nie rozpoczęły i w spokoju najemnicy rozstawili się w dogodnych pozycjach a zwiadowcy zaczęli dostarczać meldunki o wrogu.
- Panie Brock. Muszę wysłać wiadomość do miasta. Użyczy mi Pan zdolnego strzelca, który pośle strzałę na drugi brzeg?- Zapytał Brocka. Ten wyraził zgodę a Baron udał się by napisać pismo.

Niecałe dwa kwadranse później strzała z wiadomością pomknęła i wylądowała tam gdzie powinna. Z brzegu Gustaw stwierdził, że została przechwycona. teraz tylko liczył, że zostanie dostarczona gdzie trzeba.
~ Mam nadzieję, że na osłów nie trafiłem, a Detlef ogarnął ludzi.~ Rzucił i zaczął organizować powierzonych sobie ludzi Brocka. Jednego z dodatkowych ludzi Gustaw zobowiązał do poinformowania gdy nad fortem zobaczy ognie i pohukiwanie sowy według ustalonego kodu.

Baron Czekał na znak i wahał się. Czy czekać na atak wroga czy nakazać atak już teraz skoro byli ustawieni. W końcu stwierdził, że lepiej teraz, zanim na mury i bramy nie odbędzie się atak.
- Panie Brock. Proponuję atak teraz. Wróg się nie spodziewa a ja z dwudziestką szybciej dostaniemy się do miasta.

Garnizon

Przeciążony umysł włóczykija zastrajkował i Oleg zemdlał. Dało to Waldemarowi okazję do próby użycia swojego umysłu, a nie rąk. Strażnik dał się przekonać, ale nie miał klucza do celi medyka - te bowiem Detlef zachował dla siebie i Komendanta.
Po chwili dotarło do niego wsparcie - kliku chłopców i drugi weteran z garnizonu. Wspólnymi siłami wrzucili nieprzytomnego do ostatniej wolnej celi, jedynej z kluczem w zamku.
- Chłop dycha, panie cyrulik. Czyli żyje. Ale ratować nie warto, i tak go najdalej rankiem powieszą - weteran wielu kampanii, przedwcześnie posiwiały czterdziestopięcioletni kaleka nie miał współczucia dla dezerterów.
Co innego kowal i cyrulik, trzymani nie wiadomo za co i po co w czasie szturmu w celi, a co innego zwykły tchórz.


Mur "północny":

Bert postarał się ocenić gdzie wieża dotrze do murów i ustawić tam gar. Z intelektu, siły i zręczności potrzebnych do tego zadania miał tylko tę ostatnią. Siłę częściowo zrekompensowała pomoc jaką natychmiast uzyskał. Ale miejsce jakie wybrał okazało się niezbyt dobrze wybrane - już po chwili zorientował się, że wieża nie porusza się ani z taką prędkością ani w dokładnie tym kierunku jak myślał. Kusznicy przeładowali broń i wycelowali, a łucznicy posłali kolejną porcję pocisków. Wróg także nie zaspał i odpowiedział swoimi. na murze nadal nikt nie zginął. Jeden z łuczników dostał strzałę w pierś, co skutecznie wyłączyło go z dalszej walki, ale nadal żył i natychmiast został zaniesiony do garnizonu. Inne trafienia ponownie okazały się niezbyt dokuczliwe. Tylko jeden z młodych wychylał się by zobaczyć wroga i ze zdziwieniem patrzył na krew skapującą mu z rozciętego ucha, nie mając pojęcia ile miał szczęścia.

Wieża oblężnicza dotarła do fosy. Choć zwolniła znacząco, nadal posuwała się do przodu. Równy krok i silne ręce pchających ją żołnierzy wystarczyły by pokonać nierówności terenu, a mocne koła miażdżyły przeszkody. Niemniej i tak był jeszcze czas na kolejną salwę.


Brama

Łucznicy wroga byli już na tyle blisko by sami mogli ostrzelać bramę - z pół setki strzał trafiło zaledwie sześć, a tylko dwie z nich zadały groźne rany. Ciężkie zbroje Diuka i jego halabardników ponownie okazały się wystarczającą osłoną. Dwóch kuszników zostało jednak rannych.

Taran był lżejszy niż wieże, ale i tak zwolnił na zasłanym trupami i śmieciami terenie. Nie znaczyło to jednak, że obrońcy mieli wolne. Nieprecyzyjny rozkaz Karla sprawił, że bełty poszybowały w stronę różnych celów, ale komuś udało się trafić w jednego z pchających taran, dostało się też łucznikom wroga.
Za to późniejszy, o chowaniu się, był w porę. Brak celności nadrabiali liczebnością i szybkostrzelnością. Kolejne pociski spadały z góry, bębniąc o kamienie, hełmy i zbroje, wpadając do kotła, a czasem wbijając się w ciała. Jeśli ktokolwiek się wychyli, z pewnością oberwie.


Baszta i mur "południowy"

Glorma nikt o to nie pytał, nie dał więc wytycznych co do użycia swoich "garnków", zapewne zakładał, że w czasie szturmu będzie na miejscu. Nikt mu też za nie nie zapłacił.

Ferret nie widział dowódcy wroga, ani nawet wzniesienia, na którym mógłby on być.
- Pół roku nastawiałem i mogłem strzelać nawet na ślepo, pamiętasz testy co je razem robiliśmy, prawda? Ale ten szlachcic wszystko popsuł. Zrobiłem co mogłem żeby nastawić tak samo, ale teraz to jest może jedna szansa na dziesięć, że trafię we wzgórze i może jedna na tysiąc że trafię dowódcę. - zrzędziłby pewnie dłużej, ale Detlef już poszedł nie wydawszy wiążącego rozkazu.

Detlef bowiem zabrał swoich ludzi i pobiegł na południowy mur, skąd wysłał kolejnego posłańca z uściśleniem poprzednich rozkazów i następnego - po Glorma.

Tam Walter, kusznicy i część krasnoludów strzelała, a część pod komendą Galeba kombinowała jak powstrzymać wroga przed opuszczeniem wieży oblężniczej. Plan stworzony przez runiarza miał spore szanse zadziałać, ale nie było jak o tym się przekonać. Tak jak wcześniej się spodziewał - ciężka konstrukcja i niestabilne podłoże nie są przyjaciółmi. Pchana przez wrogów wieża dotarła do fosy bez przeszkód, ale gdy jedno z kół utknęło, cała wieża aż jęknęła zatrzymując się nagle. Tym razem nie było z niej ostrzału. Za to obrońcy zaliczyli kolejne trafienia. Magiczne ogniki Loftusa oświetlały wrogich łuczników i utrudniały im celowanie. Gdy wieża się zatrzymała, one nadal szły w kierunku murów.

Myśli Galeba były zaprzątnięte też sprawami stosunków międzyrasowych w Meissen. Oprócz skądinąd słusznych wniosków do jakich doszedł, swoje robiły też plotki o neutralności górskich klanów i twierdz wobec inwazji Granicznych.

A posłaniec wysłany wcześniej do Loftusa właśnie wrócił z potwierdzeniem, że wiadomość dostarczył i informacją, że spotkał gońca więc przekazał mu gdzie ma szukać maga.


Port

Port był świadkiem dyskusji między przybyłym po rzuceniu czarów Loftusem i zaskoczoną obecnością manekinów na budynkach Leonorą.

Ostatecznie uczeń maga dostał dwudziestu ludzi: dziesięciu chłopskich piechociaży/procarzy i dziesięciu łuczników podobnej proweniencji. Żadnego prawdziwego żołnierza, który mógłby docenić jego kunszt krasomówczy. Ale może i lepiej, przynajmniej nikt się nie śmiał. Dobrał sobie jeszcze dwóch łuczników-ochotników na "posłańców", o których mówiła Leo i mógł w końcu ruszać.

W tym czasie wzmiankowani żołnierze i ochotnicy za pomocą bosaków i długich tyk i bosaków odepchnęli płonącą barkę, a ci, którzy woleli popłynąć po Gustawa zepchnęli łódki na wodę na Przystani.


Drugi brzeg

Dwudziestka najemników pod dowództwem Gustawa dotarła do mostu niezauważona przez wroga. Okazało się jednak, że w okolicy, zarówno na brzegu jak i już w wodzie znajdowali się wrogowie, niezauważeni przez Gustawa. Było ich co najmniej dwa razy tyle ale za to byli równie zaskoczeni jak szlachcic, a znacznie lżej uzbrojeni i opancerzeni niż najemnicy Brocka.

Szli powili. Gustaw klął, że zapewne znowu burdel mają w mieście, że nie wysłali jeszcze transportu po niego i najemników.
Teraz i tak nic nie wskóra a trzeba było działać. Czym szybciej dotrze z ludźmi do miasta tym lepiej.

Wyszli przy moście. Nikogo nie było i Gustaw się wyprostował i gdy zwrócił się w stronę miasta zobaczył kilku zanurzonych w wodzie granicznych. Najwyraźniej szykowali się do ataku.
Chwila konsternacji i sierżant wydał tylko rozkaz.
- Was dziesięciu osłania tyły i toruje drogę reszta za mną wybić żabki.- Wydał rozkaz i z mieczem i tarczą natarł na najbliższego przy drodze do mostu.

Baron chciał wytępić nurków i dostać się do mostu by tam zorganizować przeprawę. Wiedział, że jak ruszą od tak mostem to graniczni powystrzelają ich jak kaczki. Teraz atakując granicznych dał znać do ataku reszty sił Brocka na wroga by odwrócić uwagę od przeprawy.