Coś wreszcie zaczynało się dziać. Zaraz po tym jak Leonor zabrano większość oddziałów. Miała nadzieję, że mag morduje się teraz z jakimś desantem, bo jeśli miało się na koniec okazać, że zginęła w wyniku przewagi wroga, a Loftus z Detlefem w tym czasie spokojnie podpierali ściany to z całą pewnością znalazłaby ich i osobiście pozbawiła głów. Całość rozmyślań przerwała jednak informacja przyniesiona przez człowieka z przystani, że tam właśnie rozpoczął się desant. A może to po prostu Gustaw wrócił z posiłkami?
Barek jeszcze nie było widać więc ustaliła, że może zdąży. Jeśli nie, to i tak nie będzie kogo bronić.

Podziękowała obydwu posłańcom, przynajmniej nie mieli rozkazu, który zabierał jej te resztki żołnierzy, które zostały. Dowódca balisty dostał rozkaz strzelania do barek - tak aby tonęły. Dotychczasowa znajomość z tym człowiekiem przekonywała akolitkę, że jest to jedna z tych niewielu osób, która w całym tym burdelu wie co robi.

- Jak dopłyną, to was zabiją. Lepiej więc, żeby nie zrobili ani jednego, ani drugiego. Joder! Dowódco! Sam wiesz najlepiej w co strzelać. Wrócę jak tylko rozwiążę kryzys w przystani.

Nakazała weteranowi, gdy pojawią się barki w zasięgu wzroku przysłał natychmiast kogoś ze służb ochotniczych do niej. Ona zaś z siedmioma łucznikami ruszyła z zamiarem wystrzelania i nadziania na jedyny rapier jaki mieli do dyspozycji wszystkiego co zamierzało wejść na brzeg.

Garnizon

Cyrulik został zatrzymany w piwnicy - więzień nie może sobie ot tak wyłazić - i uzupełnił wiedzę Komendanta na temat całej tej sprawy. Kowal potwierdził, że zaczęło się od dowcipu cyrulika, a wypytany o "raban" powtórzył co słyszał, starając się zadowolić "władzę".
- Czyś ty ochujał? - zapytał Komendant Waldemara na koniec. Zatkało go. Cyrulik obraził krasnoludzkiego wojownika, który został ranny w jego obronie, o mało co nie spowodował zamieszek rasowych... Brakowało tylko by poszedł do krasnoludów i się tym chełpił... Chwalić opanowanie i zmysł polityczny Barrudina, że się krasnoludy nie wypięły na obrońców po czymś takim.
Kto wie co zadecydowałby gdyby akurat nie dotarł posłaniec od Loftusa z wieściami o ataku. Gdy tylko je usłyszał, przyszedł mu do głowy pomysł mogący zadowolić wszystkich (może poza dwójką ludzi).
- Gratulacje medyku. Zostaliście właśnie dowódcą karnej drużyny. Weźmiecie tego tam obszczymurka, co udaje że śpi i ruszycie z kontratakiem tam gdzie wam pokaże ten chłopiec.
- A my - zwrócił się do swoich Weteranów - sklecimy jakąś obronę z tego co tu mamy. Nie ma kogo zabrać z murów.


Mur "północny":

"Korespondencyjny" pojedynek strzelców zakończył się "wygraną" obrońców sześć do czterech w ludziach niezdolnych do dalszej walki. Choć tu przydałoby się uszczegółowienie, do kogo mają strzelać - czy do strzelców czy do ciężkiej piechoty.

Mężne serce niziołka zagrzewało go do boju, a on zagrzewał resztę. Wydawał jasne i proste rozkazy. Takie są najlepsze. Mimo gorączki bitewnej i hałasu (oraz braku cech przywódczych) zostały one wykonane co do joty. Pierwsza czwórka wrogów została dosłownie zgnieciona i zadźgana. Niestety, zaraz później zeskoczyła kolejna szóstka, zabijając jednego żołnierza raniąc młodego ochotnika.
- Miko! - rozdarła się dziewczyna, łamiąc szyk by odciągnąć ukochanego.

A fiolka kwasu pięknie rozbryzgnęła się na napierśniku jednego z wrogich żołnierzy. Póki co nie widać było żadnego efektu.


Brama

Było całkiem możliwe, że "fuksiarski jak Diuk" wejdzie na stałe do słownika meisseńskiej biedoty. Ignorując strzały, które jakimś cudem ignorowały także jego oddarł fragment rękawa, zwinął go w rulon i włożywszy część do flaszki z olejem podpalił go, a potem rzucił nią w taran. I trafił. Chyba tylko dzięki interwencji samego Ranalda.

Obsługa tarana niewiele jednak robiła sobie z oleju płonącego na dachu i podprowadziła go pod same wrota do miasta. A wrodzy łucznicy zasypywali bramę strzałami i kolejni obrońcy padali martwi lub ranni. Ale nadal byli to pojedynczy pechowcy.


Mur "południowy"

Walter i jego strzelcy znajdujący się początkowo w zasięgu dymu wyszli z niego nietknięci. Przyczaili się gotowi do rozpoczęcia ostrzału.

"Ogień oczyszcza. I hartuje. Trzeba przezeń przejść."
Ten cytat krasnoludom podejrzanie śmierdział elfem. Prawdziwi kowale ognia się nie boją, ale bez powodu w niego nie włażą. Oczywiście, czasem kwestia jest taka, że trzeba z niego wyjść.

Większości się udało. Ale nie wszystkim. Ulf wynoszący najbardziej poparzonego z khazadów wyszedł z ognia i padł martwy, gdy tylko położył swój "ładunek" w bezpiecznym miejscu. Jeszcze pięciu wyszło z ognia w stanie, który Galeb znał. Do walki wrócą. Może. Kiedyś. Na pewno nie dziś i pewnie nie w tym miesiącu. Dwóch dalszych mimo poparzeń nadal ściskało swoją broń i chciało walczyć dalej. Samemu Galebowi się, nomen omen, upiekło. Za pan brat z ogniem i jego zawirowaniami przeszedł nietknięty.
Ale płuca Detlefa nie były przyzwyczajone do takiego gorąca i gdy krzyczał w płomieniach nawdychał się dymu. Dał jeszcze radę wychrypieć rozkazy, ale potem padł na kolana i podpierając się dłońmi kaszlał okropnie i nie mógł złapać tchu.

Czy czarodziej nie rzucił kolejnego czaru, czy mu się nie udało, nie wiadomo było. W każdym razie nic nowego się nie stało. Ale po podpowiedzi Galeba i rozkazie Detlefa, jeden z czterech wyznaczonych do wypatrywania maga zakrzyknął wskazując na jedną ze szczelin obserwacyjnych - Uzbad Zharr! Władca Ognia! Tam!
Gorąco jednak widać odkształciło cięciwy i żaden z pocisków nie trafił.

A wieża, za nic mając plany jednych u drugich, nadal tkwiła w błocie i nie chciała się ruszyć. Łucznicy wroga posłali kilka strzał korzystając z zamieszania na murze, ale bez efektów. Im też przeszkadzał dym.


Port i Przystań

Leonorze do obrony Przystani musiało wystarczyć siedmiu żołnierzy. Już pierwszą salwą trafili trzech z dziesięciu podpływających wrogów. Jeden zginął od razu, dwóch rannych zostało w wodzie, siedmiu wyszło na brzeg. Większość sieci została zabrana, ale nawet to co pozostało spowolniło ich. A Leonora i jej ludzie mieli po swojej stronę przewagę terenu i barykad.

Humor popsuł jej tylko chłopak, który przybiegł z krzykiem - Barki! Barki płyną! - ale i poprawił dopowiadając -Jedna dostała! Z kata... z kalat... z kapatulpy!


M1

Wysławszy dwóch posłańców i rozdzieliwszy ludzi pomiędzy bardziej doświadczonych żołnierzy Loftus posłał magiczny pocisk w jedną z najbliższych łódek, uszkadzając ją. Na ten sygnał ponad dwadzieścia pocisków poleciało w stronę lądującego na plaży desantu. Z powodu ciemności ostrzał był mało skuteczny, ale i przeciwnicy nie spodziewając się oporu tak wcześnie i nie wiedząc jak liczną mają przeciwko sobie obronę zawahali się.


Drugi brzeg

Gustaw postanowił zaprosić do łódek dodatkowych ludzi, spoza przydzielonych mu oddziałów. Miał wrażenie, że nie pomyślał o czymś ważnym, ale zignorował ostrzeżenie podświadomości i skupił się na zachęcaniu najemników do wsiadania do łódek. Gdy wspomniał, że można sobie zasłużyć u Brocka znalazło się nawet więcej ochotników niż było miejsc. Oprócz "jego" dwunastki dołączyć zgodziły się dwie drużyny, łącznie siedemnastu ludzi. Już po chwili dwudziestka ludzi (w tym Gustaw i jego dwunastka) znalazło się w łodziach.


Miasto i okolice

Wszyscy też usłyszeli dźwięki trąbki dobiegające z okolic barykady przed mostem. Barykada prosiła o wsparcie.

Rozpoczął się desant w przystani, a akolitka, podobno dowódca obrony miała do dyspozycji 7 łuczników. Może zaplanuje okrążenie tej setki, która wyjdzie z wody?

- Pierdolony imperialny burdel - mamrotała pod nosem, tak jednak jak wcześniej wydawało jej się, że od drugiej strony rzeki atak nadejść nie powinien, tak teraz szybko zaczęła notować, że coś jest nie tak. Było ciemno, ale ruch na brzegu był na prawdę niewielki. Ledwo doliczała się dziesięciu kształtów. Do tego pierwsza salwa zdawała się uszczuplić i te niewielkie zasoby atakujących.

Zaczęła intensywnie dodawać fakty. Gustaw po drugiej stronie z jakimiś nowymi oddziałami. Brock, który miał pomóc. Cokolwiek działo się na brzegu, był to raczej jakiś gest rozpaczy, a nie zorganizowana akcja. Liczebność zdawała się to potwierdzać... miała sprawny umysł, łaskę Najwspanialszej, cudowny rapier... nie miała tylko czasu. Musiała wracać do portu!

Mruknęła do łuczników, że mają strzelać póki wrogowie nie rzucą broni, a sama oddaliła się od nich nieco, żeby zmylić przeciwników i skoncentrować ich uwagę na sobie.

- Poddajcie się! - ryknęła wreszcie - Idioci! Jesteście otoczeni, a za waszymi plecami nadpływają nasze posiłki. To koniec. Każę was powystrzelać jak kaczki, jak zaraz nie rzucicie broni. Każdy kto natychmiast rzuci broń i podniesie ręce zostanie oszczędzony. Łaska Myrmidii wam to gwarantuje!

Jeśli zaczną składać broń chciała ich trybie pilnym przegonić w szyku do portu i tam oddać pod straż. Jeśli kolejna salwa łuczników i dobre słowo nie pomogą, gotowała się do ataku.

Mur "północny":

Bert trzymał "świeżaków", a oni trzymali jedną z flanek. Ale ledwo. Nie mieli ani uzbrojenia, ani wyszkolenia, ani pancerzy mogących wytrzymać uderzenie wroga. Z drugiej strony bronili się żołnierze Czwartej i tym szło nieco lepiej. Bert słusznie zauważył, że przeciwko opancerzonym celom sprawdzą się kusze, a przeciwko strzelcom łuki i przeciwnik ponosił straty. Niestety, mógł sobie na nie pozwolić, bo z wieży wychodzili wciąż nowi ludzie i poszerzali przyczółek.


Brama

Taran dotarł do bramy. Na dachu płonęła oliwa, ale nikomu w niczym to nie przeszkadzało. Wszyscy zamarli w oczekiwaniu na pierwsze uderzenia. Ale te nie nastąpiły. Diuk wziął ostatnie flasze z oliwą, jedną wziął sam, a dwie rozdał najlepszym miotaczom w zespole. Rozkaz wydawał się prosty - zapalić i rzucić je pod nogi obsłudze tarana. Ale tylko wydawał. Taran stał już przy bramie, nie było jak dostać się od przodu, od góry obsługę chronił dach, a trafienie w którąś ze szczelin po bokach wymagałoby małego cudu. Karl haniebnie spudłował, nie trafił nawet w taran. Kolejny miotacz trafił, ale oliwa rozlała się na dachu. I gdy wydawało się, że nic z tego nie będzie, trzeci pojemnik trafił idealnie i rozprysnął się wewnątrz celu.
Reakcja wrogów była dziwna i niezrozumiała. Cała obsługa tarana zaczęła nagle uciekać, jakby się paliło. Niby się paliło, ale tak paniczna reakcja była podejrzana.


Mur "południowy" i Baszta

Ludzcy strzelcy Waltera zmasakrowali resztkę łuczników wroga, która już od jakiegoś czasu nawet nie była w stanie skutecznie osłaniać wieży, a sam Walter czekał i czekał, aż ostatecznie postarał się udzielić pierwszej pomocy najbardziej rannym.

Wrogi piromanta po raz kolejny użył czaru płomienistej zasłony i tym razem osiągnął wystarczający poziom mocy. Gdy w jednym miejscu gasła pierwsza, druga rozpostarła się tam gdzie było najgęściej, parząc część po raz kolejny, innych po raz pierwszy, ale wielu z nich dotkliwie. Ubrania zaczynały się tlić a cięciwy pękały. A obrońcy zaczynali umierać...

Detlef zobaczywszy kolejną rozpościerającą się płomienistą zasłonę był pewien że to jego koniec. Ale śmierć nie była mu przeznaczona. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Jęzory ognia przesunęły się nad nim nie czyniąc mu krzywdy, a on nie marnował czasu na zastanawianie się jakim cudem nadal żyje, tylko pobiegł na Basztę. Reszcie rozkazał utrzymać pozycje. Mimo że stali w ogniu, jego ludzie usłuchali.
Jego bieg nie był ucieczką. Pamiętał, że tam zostały dziwne kule Glorma. Wolał zaryzykować i użyć ich nie wiedząc jak niż nie ryzykować i wytracić resztę krasnoludów. Nie musiał jednak używać ich bez instrukcji. Wezwany wcześniej Glorm czekał już na niego na Baszcie i tłumaczył coś Ferretowi
- Nie musi być celny. Byle w dwudziestu jardach się zmieścić. A przy szczęściu i z trzydziestu. To do burzenia murów...

Galeb odesłał swoją część obrońców na Basztę ale sam postanowił zostać. Zacisnął zęby. Nie mógł pozwolić by tak pieczołowicie przygotowany plan poszedł na marne. Mimo dymu i ognia zauważył na krawędzi obszaru dotkniętego ogniem sieci i liny, które nadal nadawały się do użytku. Gdyby miał pomoc zapewne poszłoby lepiej, ale i tak silny wymach zarzucił je na wieżę. Trafiły w okolice klapy, o kolejne chwile opóźniając desant wrogów.


Port i Przystań

Braki w zdolnościach i umiejętnościach Leonora przykryła celnymi argumentami (i strzałami jej ludzi). Sześciu zdrowych i trzech rannych wrogów poddało się. Gdy jej ludzie wiązali jeńców, sama akolitka pobiegła do portu, gdzie zauważyła dwudziestu wyładowujących się z barek żołnierzy wroga. Dalszych kilku taplało się w wodzie obok tonącej barki.


M1

Loftus postanowił wykorzystać zamieszanie w szeregach wroga i zastraszyć ich na tyle by się poddali. Nigdy nikogo nie zastraszał i niezbyt to potrafił, nie miał też szkolonego głosu by przemawiać do tak licznej grupy, ale przeznaczenie miało swoje plany i wspomogło go w tym dziele.
Wrogowie zaczęli rzucać broń, na początku pojedynczy, później grupkami...


Barykada

Gustaw wylądował. Razem z nim wylądowało dwunastu jego żołnierzy pożyczonych od Brocka i ośmiu dodatkowych, zachęconych do popłynięcia.
Sal spodziewał się ich i od razu zakomunikował, że atakowany jest będący po sąsiedzku Loftus. Zaraz później dotarł posłaniec od Leo, która poprosiła o wsparcie w porcie.


Garnizon (i okolice)

Waldemar został wyprowadzony na zewnątrz. Ledwo trzymał się na nogach. Co też było mu przeznaczone? Skuty i pokrwawiony stał się z miejsca ośrodkiem zainteresowania.

Ale nie jedynym. Z jednego z piwnicznych świetlików zaczęły wydobywać się kłęby gęstego dymu. Niektórym wydawał się też, że jakieś zwierzę wyskoczyło ze środka, inni gadali, że to nagi człek, ale ktokolwiek czy cokolwiek to było, zniknęło. Za to dym nie. Właściwie to było go coraz więcej...

I był widoczny. Nie tylko w garnizonie. Desperacko broniący się ludzie Berta musieli stawić czoło nie tylko wrogom, przekonanym, że zwycięstwo jest o krok, ale i poczuciu nieuchronnej porażki, skoro padł już nawet garnizon, a Loftus i jego dwie dziesiątki, które zdążyły rozbroić mniej więcej połowę wrogów zorientowali się, że reszta przeciwników widząc nad garnizonem dym podświetlany przez płomienie zaczyna podnosić broń i szykować się do ataku.