I przyszedł ten dzień, że Abelard porządnie, acz z początku ostrożnie narąbał się z kolegami. Czy może lepiej rzec: w rozumieniu Abelarda był narąbanym, bo Duży Karl określiłby raczej stan cyrulika jako "lekko kurwa wcięty". Dla stroniącego od popijaw młodzieńca było to zgoła nowe doświadczenie: odkrył w sobie pokłady krasomówstwa, których się nie spodziewał, obudziły się w nim również tłumione dotychczas chucie... I tak, wstawszy rano z resztą kompanii, obudził się Abelard z sakiewką lżejszą o kilka (jeśli nie kilkanaście!) koron przegranych w kości z kimś z Ostatnich. Lekkość jaką czuł w podbrzuszu wraz z pieczeniem otartych części męskich kazały zaś przypomnieć sobie dłuższy pobyt na zapleczu karczmy, gdzie potężna matrona z wąsem, bardziej przypominająca ogra niż kobietę, uruchomiła na nowo to, z czego chłopak korzystał z rzadka ja mężczyźnie bogowie przykazali...

Przeciągnął się i z szerokim uśmiechem na ustach (sic!) westchnął by zaraz donośnie beknąć z jedynie nieznacznym ukłuciem wyrzutów sumienia (SIC!). Nie zważając na nieco zaskoczone spojrzenia towarzyszy (był to bowiem bezprecedensowy przykład wylewności Abelarda), zaczął pakować się mimo kolejnej nowości utrudniającej to zadanie: kaca.

Gdy ruszyli na nabrzeże i czekali na załadunek, Nossenkrap zastanawiał się jak mógł nie zauważyć, że Leo była kobietą. Wszak po akcji trafiła ona do szpitala garnizonowego, gdzie i ją opatrywał Abelard - a jeśli nie cyrulik, medyk garnizonowy musiał to zauważyć! Ale najwyraźniej uznał, że w oddziale po prostu jest kobieta i przeszedł nad tym do porządku dziennego... Parsknął rozbawiony własną urażoną dumą i wraz z pozostałymi rozpoczął załadunek na barkę.

Abelard nie miał tak złego zdania o transporcie rzecznym jak reszta ferajny. Z licznych podróży ze Starym pamiętał wiele momentów, gdzie bez uprzejmości flisaków on i jego mentor nie zdążyliby na drugi brzeg przed zawieruchą lub skończyli w żołądkach wilków. Nie wspominając już o tym jak istotne dla handlu Imperium były szlaki wodne...

Słysząc plusk wody i ostrzegawczy krzyk Loftusa w pierwszym momencie Abelard uznał, że do wody wpadł krasnolud: zauważył wpadającego w toń złotego "karla" i rzucił się za nim z właściwą mu oszczędnością. Jednak szybki rzut oka pozwolił na odnalezienie Detlefa wśród nieprzemoczonej (jeszcze) załogi barki - niemal równocześnie niczym rozpędzony powóz kurierski przeleciał przed Nossenkrapem Oleg, zwiastun niepotrzebnych i potencjalnie groźnych dla życia wszystkich konsekwencji.

Na szczęście Baron nie tracił czasu i już obdzielał wszystkich zadaniami. Niewiele myśląc Abelard również chwycił wolną tyczkę i naśladując innych jął wspierać pracę "barkowych" bądź szykować się na osłabienie uderzenia nadpływających barek.

"Baron", który, jak się niedawno okazało rzeczywiście jest szlachcicem, robił to, co szlachetnie urodzeni uwielbiali robić - rozkazywał. Ku zdziwieniu niektórych, nawet dosyć sensownie. Choć mógłby wcześniej upewnić się, kto z drużyny co potrafi.

Walter, na ten przykład, który świetnie bawił się w koronach drzew, niezbyt pewnie czuł się w wodzie.

Na szczęście Oleg i owszem. Wyręczył Waltera i skoczył (a przynajmniej tak zapewne będzie to później opowiadał) z liną do wody. Do brzegu nie było daleko, a wędrowiec nieźle pływał, więc już po chwili stał na nim, obwiązany w pasie linią i zastanawiał się co dalej.

Diuk rzucił linę Małemu Karlowi, który wspiął się po niej z powrotem na pokład. Poza przemoczeniem nic mu nie dolegało.

Leo wyciągnęła rękę by pomóc wstać krasnoludowi, ale ten zignorował pomoc. Akolitka zastygła ze zdziwioną miną.

Detlef udowadniał wszystkim, że plotki o flocie krasnoludów muszą być znacznie przesadzone. Woda zdecydowanie mu nie służyła. Ale każdy Khazad wie, że nawet do picia woda ledwo się nadaje, a co dopiero do pływania po niej. Umieścił się w najbezpieczniejszym miejscu i złapał się sieci zabezpieczającej ładunek. Trzymał też linę, której drugi koniec przeczepiony był do Olega.

Loftus zabezpieczył ekwipunek swój i kompanów przed wypadnięciem za burtę, ale nie zdążył zrobić wiele więcej.

Niestety, do dwójki flisaków i Barona dołączyli tylko Abelard i Bert, dwóch, delikatnie mówiąc, nienajsilniejszych członków dziesiątki.
Ich wysiłki mogły tylko złagodzić nieuniknione.
Barka za nimi usiłowała skręcić do brzegu. I niemalże jej się udało. Niemal.

Połowa tyczek popękała. I nie tylko one. Drewniane deski w miejscu zderzenia także nie wytrzymały. Choć dziura w poszyciu nie posłała żadnej barki na dno, woda zaczęła wlewać się do obu.
Wśród ludzi także nie obyło się bez ofiar. Choć nikt nie zginął. Bert zdołał się skulić i uniknąć obrażeń, ale jeden z "waszych" flisaków dostał w głowę ułamaną deską i padł nieprzytomny na pokład, Abelarda coś skaleczyło w lewą dłoń, a Baron nie mógł znaleźć lepszego momentu na dostanie kolczugi - deska wybiła mu powietrze z płuc, ale kolczuga z łatwością wytrzymała.

Siła uderzenia za to ponownie wywołała wstrząs. Tym razem można go było jednak przewidzieć i jedynie Abelard, Loftus i Leo upadli na pokład.

Sierżant starał się ogarnąć sytuację. Spojrzał na Waltera,
który patrzył na niego z wyrzutem, że musi pływać gdy Oleg zabrał linę i wskoczył do wody.
- Cholera. Miałeś rzucić ją tamtym.- Wskazał na do tej pory prowadzących konie przewoźników. - A ten na brzeg! Bież się za tyczkę w takim razie.- Rozkazał cyrkowcowi trzymając już swoją.
- Wszyscy do...- Nie dokończył gdy nastąpiło uderzenie. Tym razem Gustaw stał stabilnie na nogach i utrzymał się. Tyczka w jego ręku chwilę przed uderzeniem pękła i barka płynąca za nimi władowała się i ich.

Baron łapał przez chwilę powietrze nie mogąc nic powiedzieć. Gdy wreszcie odzyskał siłę i mógł mówić krzyknął.
- Wszyscy do brzegu z tą łajbą!- Rozkazał silniejszym i zwrócił się do Berta. - Łap wiadro i idźcie z Leo sprawdzić czy woda się nie wlewa i postarajcie się żeby ta łajba nie zatonęła przed dotarciem do brzegu.-
Gustaw był wściekły. Jego ludzie nie do końca posłuchali jego rozkazów z ukrytymi sugestiami. ~ Czy do nich tylko łopatologicznie dociera.~ pomyślał i jego wzrok zatrzymał się na Detlefie.
- A Ty co!? Do tyk i pomagaj!- Rozkazał blademu khazadowi. Niepewnie von Grunnenberg rozglądał się za Gruberem. Czy aby nie było go na łodzi z którą się zderzyli. Lepiej żeby nie widział Kaprala w tak tchórzliwym położeniu. W ogóle lepiej by nie dowiedział się jak dowodzi Ostatnimi bo tym razem nie sądził, że mu się upiecze.

- A wy czemu za tyki nie łapaliście?!- Ryknął do załogantów z drugiej łajby. - Łapcie za nie i do brzegu śmierdzące lenie!- Tym razem krzyknął na obydwie łajby.

Nie za dobrze to wyszło. Tak przynajmniej się Leo wydawało. Próbowała zrobić dwie rzeczy na raz, może nawet trzy i w efekcie nie zrobiła nic. Piękny początek służby. Co więcej, cały uświęcony nastrój wyleciał jej z głowy momentalnie, gdy tylko odczuła zderzenie dwóch barek. Nieszczęśliwie znalazła się w miejscu, w którym jej zwinność zdała się na nic. Albo to Bogini dawała do zrozumienia, że plątanie się po pokładzie, nawet jeśli nie ma jasnych rozkazów nie koniecznie jest najlepszym pomysłem. Tak... to na pewno to. Kapral poradzi sobie sam, w przeciwieństwie do łajby.

Na szczęście tym razem rozkazy były i to do tego były jasne. Leo jednak nie zamierzała już tracić czasu, ani na plątanie się po pokładzie, ani na niepotrzebną robotę. Złapała wiadro, złapała drugie wiadro i złapała Berta.
- Na Myrmidię! Co za szaleństwo... - pociągnęła Berta w stronę uszkodzonego miejsca z jakiejś nieokreślonej nadgorliwości, choć była pewna, że sam bez ponaglania zrobi co do niego należy. Oceniła niefachowym okiem uszkodzenia i próbowała użyć inteligencji i siły rąk do rozwiązania problemu. Nie były to jej najmocniejsze cechy, ale wylewać wiadrem wodę potrafi każdy, a do zatamowania uszkodzenia jakimś obciążeniem, też nie potrzeba profesora z Altdorfu. Spojrzała pytająco na Berta. Niziołki były sprytne, może on będzie miał też jakieś pomysły.

Odczuła kolejne szarpnięcie. Ktoś chyba przymocował barkę do brzegu. Chwała Bogini! Może nie pójdą na dno z całymi zapasami.