Ostatecznie mag oraz wróg w rozsypce na drugim brzegu uspokoili Leonor na tyle, że nabrała przekonania, że port i przystań będą jednak bezpieczne. Czekała jeszcze na raport z wieży, ale już niecierpliwiła się, aby zrobić coś nowego. Stanie bezczynnie to najgorszy grzech, prawie taki jak dobijanie rannych… właśnie, będzie musiała pogadać, z tym kto dowodził obrońcami w forcie. Kto to mógł być? Nie potrafiła sobie przypomnieć.

Tymczasem doszła do przekonania, że największe zagrożenie dla portu, zgodnie z tym co mówił Loftus mogło aktualnie przyjść z murów. Jak wróg przejdzie przez mury, na co się zanosiło, to przyjdzie i zaatakuje port. Łatwiej było go powstrzymać zanim na owe mury się wdrapie. Logicznie więc rozumując zapewnienie bezpieczeństwa portu i przystani w obecnej sytuacji oznaczało powstrzymanie wrogów na murach. To zdaje się miał na myśli Detlef, gdy wydawał jej rozkaz udania się do portu. Ponieważ jednak krasnoludy nie są tak kreatywne jak genialni z natury Estalijczycy akolitka postanowiła wysłać jednego człowieka ze służby pomocniczej w przystani, aby znalazł „głównego dowódcę szlachetnego i mężnego krasnoluda Detlefa”, który będzie pewnie w centrum dowodzenia niedaleko bramy, aby przekazał wiadomość następującej treści: „Przystań i port bezpieczne. Mury zagrożone. Biorę oddział lekkiej piechoty i idę pomóc obrońcom.”

Pogadała jeszcze z dowódcą balisty, aby zaprzestał ostrzału i przeniósł jednostkę do portu. Tam, jeśli w nocy wróg postanowi coś zorganizować będzie dużo bardziej przydatny. Zapytała się też go czy widzi możliwość użycia balisty w obronie murów. Estalijska, najlepszego sortu wyobraźnia jakoś nie potrafiła sprostać zadaniu wyobrażenia sobie ostrzału wrogów z balisty przez mur, ale, jak uznała, nie zaszkodzi zapytać człowieka, który wyglądał na doświadczonego w jej użyciu. Poza tym ten model wyglądał bardzo prymitywnie. Gdyby była to prawdziwa balista z Magritty z drapieżnym i perfekcyjnie wykonanym łukiem ramion i strzałami, które w locie potrafią rozdzielić się na setki, ba, tysiące mniejszych strzał i razić wrogów z precyzją godną chirurgicznego skalpela... O! Taką balistą potrafiła by dowodzić bez problemów. Toporne imperialne przerośnięte kusze nie budziły zbyt wielkiego zaufania.

Następnie, zebrała dziesiątkę lekkiej piechoty, wraz z połową oddziału służb pomocniczych i zostawiła miejsce pod opieką weterana i drugiej połowy służb. Miał on zaraportować jej (szukając szlachetnej akolitki na murach), gdyby tylko pojawiło się coś niepokojącego na rzece, albo nie daj Bogini, jakiś atak.
Odczekała jeszcze chwilę na raport z wieży i zamierzała udać się z żołnierzami na najbliższe mury celem obrony portu przed zagrożeniem. Połowa oddziału pomocniczego miała natomiast zdobyć nosze w punkcie medycznym i dołączyć do nich by pomóc w transporcie rannych.
W Estalijskiej nomenklaturze wojskowej nazywało się to działaniem prewencyjnym. Jak mawiał Estalijski strategos Sunito Tzueiro w dziele „El arte de la guerra” skuteczny dowódca to taki, który atakuje nie oddziały wroga, ale jego plany. Tak przynajmniej mówił jej wuj, gdy notorycznie ogrywał ją w szachy. Leonor zamierzała udaremnić plan zajęcia portu przez wroga poprzez przedarcie się przez mury. Przebiegłe i genialne zarazem.

Gdyby ktoś kiedyś zdecydował się poświęcić trochę uwagi walkom o Meissen i udziałowi Ostatnich, a nie chciałby używać zbyt wielkiej ilości słów, wystarczyłoby jedno - “samowolka”. “Na jednym palcu ręki” można było policzyć tych, którzy postępowali zgodnie z otrzymanymi rozkazami. Już niedługo miało się okazać, czy była to sławna “elastyczność” podoficerów i żołnierzy Imperialnej Armii, czy też zwyczajna niekompetencja.

***

Późny wieczór 32 Vorgeheima 2522
Meissen

Fort i wschodni brzeg

Wróg próbował ponownego podejścia, tym razem od drugiej strony, osłoniętej częściowo przez spalony młyn. Na wcześniejszy rozkaz Waltera jego kusznicy wypuścili salwę i po chwili to samo zrobili łucznicy, ale mimo to wróg się zbliżał, a jego łucznicy zdołali wystrzelić swoje strzały. Choć nie były one wycelowany w fort.
Nawet w najbardziej optymistycznych planach łucznicy ze wschodniego brzegu nie spodziewali się, że ich ostrzał przyniesie takie skutki. Płonące strzały wystrzelone z dalekiego zasięgu w kierunku mostu miały wystraszyć obrońców, tymczasem most zapłonął niczym pochodnia, odcinając drogę odwrotu obrońcom fortu. Także i fort wypełniony był łatwopalnymi substancjami i stanowił śmiertelną pułapkę…

Wywalczone operacyjne zwycięstwa zmieniły się w strategiczną porażkę. Walter i dwudziestu jego ludzi znalazło się w potrzasku!


Garnizon

Wrodzy łucznicy nie byli jedynymi zaskoczonymi własnym sukcesem. Nowatorska metoda zalepiania woskiem zadziałała. Może nie uleczyła rannego kusznika, ale przeżył kolejną minutę. Zapewne i tak umrze z powodu krwotoku… ale pewne odkrycie zostało poczynione.
Waldemar nie miał na razie czasu na ucieszenie się, jako że dzięki jego działaniom ranni znowu zaczęli przybywać. Mechanicznie bandażował, składał kości, wyjmował strzały... Nawet nie było kiedy spojrzeć, czy ci odprawieni zostają prawidłowo zaopiekowani, mógł liczyć tylko, że zorganizowani przez niego pomocnicy tym się zajęli. Doczekał się też pierwszego "nieludzia" - krasnolud w ciężkiej kolczudze ciągany biegiem to w jedną, to w drugą stronę spadł z muru i zamiast jak zwykle się podnieść, zakląć i wyładować złość na wrogach, leżał nieprzytomny. To i przyniesiono go do doktora.
Konrad przygotował tymczasem wóz Berta.


Mury

Na północnym odcinku muru obrońcy zdołali wcześniej zniszczyć większość drabin i choć okupili to znacznymi stratami, teraz przynajmniej wróg nie miał jak zdobyć przyczółka. Dwóch pierwszych zostało zabitych niemal od razu po postawieniu stopy na szczycie, jeden przez Gustawa i halabardników, drugi został zmieciony przez salwę pięciu krasnoludów Ulfa. Wchodzący za nimi napastnicy zrezygnowali i osłaniani przez łuczników zaczęli się wycofywać. Bertowi strzała ześliznęła się po hełmie, ale za to jego bełt przebił nogę jednego z łuczników.

Na południowym sytuacja miała się zgoła inaczej. Zostawieni bez wsparcia i bez dowództwa żołnierze walczyli dzielnie, ale niewiele mogli poradzić. Zasypywani strzałami, nie mogąc odpowiedzieć z powodu maga, którego trzeba było cały czas zasypywać strzałami i bełtami, by nie mógł się wychylić zza tarcz chroniącej go ciężkiej piechoty wroga; zbyt mało liczni by obronić mur przed atakiem, zginęli próbując. Gdy zagrzewający ich do boju Kapłan Sigmara padł raniony w głowę, obrona się załamała. Ostatnich czterech strzelców uciekało do baszty, gdy wtem stał się cud.

Z jednej strony na mur wchodzili przekonani przez Loftusa ludzie Trotskyego, a z drugiej, z baszty, wybiegł Diuk w lśniącej zbroi na czele swoich halabardników-amatorów. Natarcie stanęło, a posiłki wroga nie miały jak wdrapać się na mury. Zapewne zarówno siły Diuka jak i Trotsky'ego zostałyby wybite, ale właśnie wtedy tuż za murami pojawili się żołnierze naprędce zorganizowani przez akolitkę Myrmydii, a Diuka wsparła czwórka krasnoludów pod dowództwem Detlefa, która chwilę wcześniej pobiła rekord świata w biegu w ciężkich zbrojach. Gdy rozbrzmiał bojowy krzyk Galeba, wrodzy żołnierze, już wcześniej zwodzeni przez maga, pozbawieni najaktywniejszych podoficerów i atakowanych z trzech stron, zatrzymali się.


Wieża obserwacyjna

Posłani przez Leonorę ludzie dotarli na wieżę szybciej niż chłopak od Detlefa. Jeden z nich właśnie schodził na dół by pobiec do Akolitki, ale tę zastał już pod wieżą, więc przekazał jej to co zobaczył.


A zobaczył jak ośmiu ludzi w mundurach Trzeciej Kompanii i jeden obszarpaniec bez broni atakują dwunastu strażników barek. Młody chłopak na wieży miał świetny widok z góry na całe przedstawienie. Nawet lepszy niż bezbronny Oleg chowający się po krzakach. Obaj jednak widzieli jak zgrana grupa Sala zaatakowała.
Strzały poleciały i trzech strażników padło. Wrogowie to jednak byli weterani. Mimo zaskoczenia nie poddali się panice i natychmiast poszukali osłon, a jeden z nich zdołał chwycić za róg jaki nosił na piersi i zadąć w niego, dając znak, że są atakowani. Oleg obejrzał się przez ramię - zbrojne zagony wroga atakujące mury były trochę zbyt blisko jak na jego gust. Jeśli walka nie rozstrzygnie się w ciągu najbliższych pięciu minut, odsiecz dotrze i ich mała grupa zostanie wyrżnięta.

***

Cytat:

Śmiertelne niebezpieczeństwo zawisło nad siłami Wissenlandu, zaciekle broniącymi się w Meissen. Atakujący weszli już na północny mur, a na południowym już za chwilę miało dojść do masakry pozostawionych bez wsparcia i dowództwa żołnierzy i ochotników. Wieczorem 32 Vorgeheima 2522 niechybna klęska Imperialnych była o krok. I wtedy właśnie uwagę Kapitana Pennaetha Cychoda zwrócił alarm podniesiony przez strażników barek. Przez lunetę był w stanie ocenić nie tylko liczebność atakujących, ale i poznać mundury. “A podobno odpłynęli…” - pomyślał. Spojrzał jeszcze na mury - tam po początkowych sukcesach także nie szło. Na lewym skrzydle zostało zbyt mało drabin by zdobyć przyczółek na murze, a na prawym jego żołnierze zawahali się i cofnęli zaskoczeni wściekłością kontrataku. I jakby na złość zaczynało kropić... - “Trzecia” na tyłach - zwrócił się do swoich ludzi - trąbić na odwrót. To i tak było tylko rozpoznanie bojem. Eberhardt Mocke - Nieznane bitwy Wojny z Archonem, wyd. Imperialna Oficyna, 2584 KI

***

Późny wieczór 32 Vorgeheima 2522
Meissen

W obozie Granicznych zagrały surmy. Na całej linii wróg zaczął się wycofywać. Pobity, lecz nie zniszczony.

Sygnaliści rozesłani po murach tym razem nie czekali na rozkaz. Zachęceni wcześniejszym sygnałem z okolic fortu zagrali własny:

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=CeERBIUzYOE[/MEDIA]

Byli już gotowi gdy wróg stanął na murze. Ciężko zbrojny najemnik byłby sporym problemem w otwartym polu ustawiony w zwartym szeregu. Tu jednak był sam a on i jego ludzi było kilku. Wissenlandczycy uzbrojeni w zabójczą, ciężką broń w postaci halabard dali sobie radę szybko z kilkoma warstwami pancerza przeciwnika.
Gdy dwóch atakujących padło Gustaw wraz z żołnierzami byli gotowi do odparcia kolejnych wrogów.

Usłyszeli trąbki oznajmiające wygraną i Baron zaczął rozglądać się sprawdzając stan swoich oddziałów i chciał zobaczyć co działo się na pozostałych odcinkach obrony. Niestety nic nie widział i musiał zaufać sygnalistom.
- Bert. Przejmujesz dowodzenie. Ja idę do lazaretu.- Oznajmił odwracając się do niziołka po czym udał się do Waldemara. Strzała była wbita i nie zamierzał jej sam usuwać. Znał się na tym przyzwoicie, ale samemu sobie ciężko by było pomóc.

- Jak tam?- W progu odezwał się Baron wchodząc do lazaretu. Waldemar już miał odwrócić się z komentarzem i zobaczył stojącego sierżanta Czwartej w zbroi kolczej i uzbrojonego jak do walki. Gdy mu wzrok się przyzwyczaił zobaczył strzałę wbitą w ciało a wokół i w dół od niej czerwone ślady.