Wyszedł na zewnątrz, a ciężki, rzęsisty deszcz rozbijał się o jego twarz, sprawiając, że raz po raz musiał mrużyć oczy. Ruszywszy w stronę gospody jak gdyby nic się nie działo, ze strzałą na cięciwie odwrócił się w końcu energicznie, celując w stronę dachu, jednak nic podejrzanego tam nie ujrzał. Zresztą, nie dość, że do stajni ledwo co docierało światło latarenek spod drzwi karczmy, to jeszcze zacinająca ulewa mocno przesłaniała widoczność. Andreas stał tak jeszcze chwilę, wypatrując jakiegokolwiek ruchu, jednak gdy nic się nie wydarzyło, ruszył z ponurymi wieściami do gospody.

Strażnik dróg spojrzał pewnie na Nilsa, uśmiechając się delikatnie spod wąsa.
- Sam? Żartujesz chyba. Moi ludzie śpią na górze, odprawiłem ich z kwadrans temu. Szary jest przywódcą bandy dziesięciu chłopa, który od dwóch miesięcy napada na ludzi podróżujących szlakiem do Bogenhafen. Wielki, siwowłosy, ze szramą na krtani po źle podciętym gardle. Widzieliście kogoś takiego po drodze? Chociaż to głupie pytanie, bo gdybyście widzieli, to byśmy tutaj nie siedzieli i nie rozmawiali. - Hans upił łyk z kubka i skrzywił się nieznacznie.

Karczmarz pokręcił energicznie głową, wpatrując się w Karstena.
- Nic żem nie słyszoł, Chudy tyż nie, my tu zajenci robotom som w ciongu dnia, a nie bedziemy se dupe zawracac Johannem... znaczy tym przewoźnikiem, co go ni ma. - Tęgi mężczyzna wycierał kufel fartuchem coraz bardziej nerwowo, gdy spojrzał na Echarda. - Goście śpio na górze, żadnych pokoi ni ma, już żem mówił. I żem żadnego Kołodzieja nie widzioł. Ani żem tyż nie słyszoł o takim. Ty, Hans?
- Nic a nic, po prawdzie jesteś pierwszym niziołkiem od dawna, którego spotkałem - powiedział strażnik dróg i zerknął na Maud, odpowiadając na jej uwagę. - Takie ryzyko zawodowe. Ungor, półtora roku temu, dałem się zaskoczyć. Ale tamten szybko tego pożałował.

Gospodarz zniknął po chwili na zapleczu razem z tyczkowatych chłopakiem, a Gereke nie miał jednak szansy przyjrzeć się dobrze pomieszczeniu za szynkiem. Niedługo potem oberżysta przyniósł do stolika awanturników rozwodnioną jajecznicę dla Ludo. Ani dobrze nie pachniała, ani z pewnością nie mogła smakować, a wygląd potrawy odstraszał niziołka od wzięcia choćby jednego kęsa.
- Gospodarzu, rozmówić nam się trzeba odnośnie jutrzejszego mojego wyjazdu. Na osobności porozmawiamy. - Hans wstał z miejsca i z kubkiem w dłoni ruszył z karczmarzem na zaplecze. Gdy przechodził obok, bohaterowie ujrzeli sporą, ciemną plamę, wyraźnie odznaczającą się na białym kołnierzu tuniki strażnika dróg. Czyżby krew?

Gdy tylko Grunwald zniknął z gubasem na zapleczu, drzwi karczmy otworzyły się i w środku pojawił się Andreas. Jego ściągnięta twarz zdradzała, że coś niedobrego się wydarzyło, a gdy szybko opowiedział o znalezisku w stajni, potwierdziło to tylko przypuszczenia awanturników...

Nils z reguły nie podchodził nieufnie do innych ludzi, ale tutaj coś mu się nie zgadzało. Bardzo nie zgadzało. Karczmarz próbujący ich zniechęcić do przenocowania, odpowiadający im, jakby byli brudem pod paznokciami i jeszcze ten spokojny strażnik dróg, jako jedyny zasiadający w głównej sali. Niby odesłał kompanów na sen, ale włóczykijowi jakoś ciężko było w to wszystko uwierzyć. Po prostu w głębi ducha czuł, że coś złego się tu działo. No i ten cały Wilhelm Szary... biorąc pod uwagę, jak dzisiaj wolno poruszali się po szlaku, byli idealnym celem ataku, zwłaszcza patrząc na grzęznący co rusz w błocie wózek Maud. Tymczasem musieli stawić czoła tylko jakiejś bandzie maruderów Chaosu.

Przeczucie zdawało się potwierdzać, gdy Karsten zobaczył ciemną plamę na kołnierzu Hansa. Mogła to być jakaś stara plama zaschniętej krwi, ale umysł włóczykija podsuwał mu zupełnie inne rozwiązania. No i jeszcze Andreas przyniósł ciekawe wieści o zamordowanym, nadgryzionym chłopcu stajennym.
- To nie jest przypadek - powiedział Nils ściszonym głosem do pozostałych. - Jestem za tym, żeby się rozejrzeć, zamiast siedzieć bezczynnie, bo kto wie o co tu chodzi? Dziwny strażnik dróg, jeszcze dziwniejszy karczmarz i trup w stajni. Śmierdzi to wszystko. Ja nie chciałbym skończyć jak ten biedny chłopak ze stajni.

Nils zerknął w stronę drzwi na zaplecze.
- Póki są na zapleczu, idę się rozejrzeć na piętro, czy towarzysze naszego Hansa rzeczywiście śpią... - rzucił, wstając cicho od stołu. - Jak kto chce, może iść ze mną. Jakby tamci wrócili, powiedzcie im, że się poszedłem wylać na zewnątrz i obroczyć konia.
Po tych słowach włóczykij zabrał swoje tobołki i ruszył na piętro, w towarzystwie, lub bez.

Ludo wzruszył tylko ramionami, gdy mężczyźni oznajmili, że nie kojarzą jego wuja. Wątpił, żeby Niklaus zatrzymał się w takim nieprzyjaznym przybytku. Strażnik pól podrapał się po kędzierzawej czuprynie. Coś mu tu nie pasowało, ten cały Hans mówił, że ledwo przekonał karczmarza, żeby go wpuścił. Całkowicie przy tym pominął, że był w grupie. A do tego ten sam nieprzyjazny, opryskliwy karczmarz po chwili jest z tym mężczyzną na Ty i go dopytuje o wuja. Dziwne… Prawie tak dziwne jak ta jajecznica. Mimo, że w brzuchu burczało, a w kiszkach się przewracało to ta strawa wyglądała niezjadliwie.

Niziołek zamieszał łyżką, powąchał. Skrzywił się znacznie, próbować takiej brei się bał. Psu by jej nie dał. Wykorzystał więc okazję, że karczmarz wyszedł na zaplecze i cisnął strawę w ogień. Doskonale wiedział jak powinna wyglądać prawdziwa jajecznica. Odpowiednio wysmażona, ścięta. Z pomidorkiem, czasem i kiełbaską czy szyneczką. Albo z grzybkami, na maśle robiona.

Ludo postanowił skorzystać ze swoich zapasów, wyjął więc Appelbeignety tak aby starczyło dla wszystkich. Trochę słodkości nikomu nie zaszkodzi, a racuchy z każdym dniem traciły też na świeżości. W tej gospodzie pewnie na żadne frykasy liczyć nie mogli, więc chociaż tak można było sobie dogadzać.
Andreas wrócił i miał niepokojące wieści. Coś w tej okolicy śmierdzi, niziołek wytarł więc usta i konspiracyjnym szeptem podzielił się swoimi obawami i spostrzeżeniami z towarzyszami.
- Niby banici grasują, a na trakcie zamiast nich zwierzoludzie i mutanty grasują. Zaginął przewoźnik, a i stajenny zagryziony. Gospodarz ma to gdzieś, choć równie dobrze to i jego mogło to spotkać. Ten facet z blizną niby podróżuje w grupie, a wcześniej niby sam tu ledwo wszedł. Niby jest w drodze, a tu gospodarz do niego po imieniu bezpośrednio się zwraca. Pyta o nie swoje sprawy jak do swego krewniaka, czy ziomka dobrego. Kto by tak do obcego, przyjezdnego się zwracał, szczególnie jeśli go wcześniej ugościć nie chciał? Zresztą uregulować zapłatę za nocleg i ustalić jego wyjazd. Znowu o swych kamratach zapomniał. Zresztą kiedykolwiek płaciliście gospodarzowi w oberży gdzieś na osobności? Po kryjomu? – Ludu gestykulował energicznie dodając dramaturgii swojej mowie, albo komizmu, gdyż z nadgryzionego racucha wypadł kawał jabłka.
- Dobrze myślisz Nils, mogę zakraść się z tobą. Mniejszy jestem i lżejszy. Schody nie zaskrzypią, później mnie zobaczą. A i więcej dostrzegę w półmroku. Albo pójdę za nimi, na bezczelnego. Od drzwi krzycząc, że i ja chce zapłacić za jadło i nocleg w sali. Co myślicie? A i bierzcie placki, co by nie zeschły. - Niziołek jedną ręką zachęcał do poczęstunku, a drugą wpychał sobie appelbeigneta w usta.

Jutzen ze smakiem zaczął zajadać się Appelbaignetem od Ludo serdecznie mu za niego dziękując. Zdecydowanie lepiej wyglądał niż to, co przynosił karczmarz. Współczuł niziołkowi, że ten smakosz został narażony na widok takiego paskudztwa.

- Ja pójdę - potwierdził pewnie Andreasowi.
Miał też takie samo zdanie jak i on, najlepiej jakby pozostała dwójka została na dole, stanowiąc "łączników". Mogliby oni zaalarmować, bądź też odebrać i przekazać prośbę o pomoc, gdyby któraś z grup jej potrzebowała. Tak samo, jak był zdania, że muszą działać szybko, bo coś w powietrzu złego wisi. Jak i reszta przeczuwał to. Chwycił w dłonie broń, ubrał ponownie niedosuszony płaszcz i ruszył za Wolbergiem

Plusem podejrzewania wszystkich o najgorsze jest to, że nie można się przykro rozczarować. Dlatego też rozmowa karczmarza z Hansem i ich wyjście na zaplecze wcale go nie zdziwiła, choć jego popielate i piwne oczy śledziły ich każdy krok. Co więcej, najemnik nie zatrzymał się na odprowadzeniu mężczyzn wzrokiem; wstał cicho i podszedł do drzwi sprawdzając, czy nie da się czegoś usłyszeć.
Plan sprawdzenia piętra był zacny, więc najemnik skinął głową gestem pokazując, żeby niziołek ruszył przodem, natomiast na pomysł Andersena skrzywił się. Wrócił do stołu i szepnął:
- Nie podoba mi się to, że się rozdzielamy. Jeśli to zasadzka, a tak mi to wygląda, powinniśmy trzymać się razem. - Wyjrzał przez okno na stajnie. Był ciekaw, czy w tej sytuacji zbóje, bo tym na pewno była ta ekscentryczna gromada, nie planują ukraść im wierzchowców i dobytku.
- Możecie mi wierzyć, bo nie jedną zasadzkę zastawiałem i w niejedną wpadałem. - dodał próbując przekonać zarówno Andreasa, jak i Gereke. Nie mógł im nic kazać, bowiem nie stanowili żadnej sformalizowanej grupy, mógł tylko liczyć na to, że obaj mężczyźni dadzą się przekonać doświadczeniu.
- Poczekajcie chociaż aż chłopaki wrócą z góry.

Uśmiechnął się do Maud wyciągając swój kubek. Pomimo wysokiego pochodzenia, nie oceniał ludzi przez pryzmat aktualnej profesji. Dobrze wiedział jak wyglądają koleje losu i gdzie może zaprowadzić człowieka jedna błędna decyzja.
- Są pewne rzeczy, których się nie odmawia, a jedną z nich jest wino, gdy kobieta prosi. - uśmiechnął się jeszcze raz unosząc kubek w niemym toaście.
Jego prawa ręka nadal spoczywała na mieczu. Nie miał ochoty dać się zaskoczyć; zbyt dobrze wiedział jakie mogą być tego konsekwencje.

Nie zastanawiając się długo, ruszyli skrzypiącymi schodami na piętro, starając się poczynić jak najmniej hałasu. I o ile schody tonęły w mroku, tak korytarz na górze był oświetlony kilkoma świecami. Podłoga była mokra i nie leżał na niej dywan, choć obaj mężczyźni zorientowali się, że kiedyś tu był - kawałki materiału wciąż tkwiły pod mocującymi je gwoździami. Na piętrze były cztery pokoje; dwoje drzwi na jednej ścianie i dwoje na drugiej. Jedne z nich, te najbliżej schodów były otwarte na oścież, reszta tylko lekko uchylona.

Ludo i Nils, z bronią w gotowości sprawdzili pokoje. W trzech znaleźli jedynie zakrwawioną pościel i ślady krwi na podłodze prowadzące do drzwi, co mogło oznaczać, że zwłoki były ciągnięte w stronę wyjścia z pokoju, natomiast w ostatnim z otwartych pomieszczeń ich oczom ukazało się ciało na wpół rozebranego, czarnowłosego mężczyzny leżącego na łóżku. Usta i oczy wciąż miał szeroko otwarte, co mogło oznaczać, że dał się zaskoczyć, a zaschnięta rana kłuta na szyi podpowiadała, jak zginął.

Nils i Ludo zniknęli na piętrze, a potem Andreas z Gereke wymknęli się z gospody. Zostali więc w głównej, pustej sali sami, popijając wino i rozmawiając o obecnej sytuacji. Strażnika dróg i karczmarza wciąż nie było widać, a trzeszczące przy suficie deski dawały im znać, że włóczykijowi i niziołkowi chyba udało się dostać do pokoi.

Deszcz walił strugami wody w okna a drwa strzelały leniwie w kominku. Byłby to z pewnością jeden z przyjemniejszych wieczorów, gdyby nie dziwne wydarzenia, które miały tu miejsce. Zastanawiając się nad tym wszystkim, Maud i Eckhard usłyszeli nagle stłumione, krótkie uderzenie dochodzące z zaplecza, a po kilku uderzeniach serca kolejne, tym razem głośniejsze, ale nie dające się sprecyzować. Wpatrywali się z gotowością w drzwi od zaplecza, jednak nikt się w nich nie pojawił.

Hans i gospodarz nie wrócili do głównej sali, co mogło wydawać się podejrzane. Do tego te dziwne hałasy i dwa pytania, które z pewnością kołatały im się w głowach: iść sprawdzić, co się tam wydarzyło, czy poczekać, aż wrócą pozostali?

Obaj ruszyli do stajni przez rzęsisty deszcz. Ledwo weszli do budyneczku, a już wiedzieli, że coś jest nie tak. Konie znów strzygły niespokojnie uszami, wierzgały w miejscu i parskały. Może to z powodu trupa na stryszku, a może nie. Zachowując czujność, z przygotowaną bronią weszli ostrożnie na górę. Gdy znaleźli się na pięterku, przez uderzającą o dach ulewę doszły ich dziwne odgłosy. Jakby mlaskania. Andreas skinął na Gereke głową, dając mu znać, by podążył za nim i gdy tylko znaleźli się w miejscu, gdzie leżały zwłoki chłopca stajennego, stanęli jak wryci.

Nad ciałem ujrzeli bowiem pochylonego i najwyraźniej pożywiającego się zwłokami nieznajomego. On również po chwili wyczuł ich obecność, gdyż odwrócił się w ich stronę, ukazując paskudne oblicze naznaczone Chaosem.

Wychudły mężczyzna warknął, ukazując dwa rzędy ostrych zębisk. Jego skóra pokryta była jakimiś plamami, które z odległości, w której stali Gereke i Andreas wyglądały, jak niewielkie łuski. Mutant jednak nie miał zamiaru stawić czoła dwóm nieproszonym gościom, tylko poderwał się na równe nogi i zaczął biec w stronę drabinki prowadzącej na dach. Na jego bosych stopach banita i cyrulik dostrzegli obrzydliwe, poruszające się przyssawki.

Jutzen widząc zachowanie konii od razu poznał, że trzeba być gotowym na niebezpieczeństwo. Od razu więc przygotowany był na ewentualną potyczkę. I okazało się kolejny raz, że zwierzęta miały rację i zawsze należy im ufać. Trzeba tylko umieć je słuchać...

Gdy cyrulik ujrzał twarz chudzielca, bez chwili namysłu, instynktownie, wycelował, naciągnął cięciwę i puścił strzałę w kierunku mutanta. Przed puszczeniem cięciwy upewnił się, że tylko odmieniec jest na linii strzału. Podejrzewał, że Andreas dogoni paskudę i najpóźniej ściągnie z drabinki, więc po strzale po prędce puścił łuk i rzucił się, by wspomóc kompana.