Niziołki, istoty niewielkiego wzrostu, nie słynące z krzepy. Ba czasem są mylone z ludzkimi dziećmi. Ich zachowanie bywa lekkomyślne i niefrasobliwe, a do tego nie grzeszą odwagą. Szczytem ekscytacji bywa czasem zgadywanie jakie ciasto zagości na stole w ramach podwieczorku. W sytuacji zagrożenia w zdecydowanej większości są zawsze pierwsze do ucieczki. Nie nadają się za bardzo do walki w zwarciu, ale są świetnymi procarzami. Szczególne gdy mówimy o strażnikach pól. Ludo może wyglądał na niegroźnego, ale jak widać potrafił celnie posłać pocisk i unieszkodliwić napastnika.

Niziołek zgadzał się z większością grupy. Pościg na nieznanym sobie terenie, przy takiej pogodzie. Bez możliwości bezpiecznego pozostawienia koni i jego kuca była by zbyt ryzykowna. Zresztą Ludo obawiał się trochę walki w zwarciu, a w gęstwinie na pewno by do takiej doszło. Te paskudztwa były bardziej przerażające od zombie.
- Przegonieni, wszyscy cali. No to w drogę, trzeba znaleźć suche miejsce i kolację zrobić. – Rzekł jeszcze lekko rozemocjonowany. Krótka potyczka przegoniła senne myśli. Pytanie Andreasa spowodowało natomiast dwie rzeczy. Przygnały do głowy rozmyślania i obrazy jedzenia, a nim z ust wydobyła się odpowiedź, to pierwszy zabrzmiał brzuch i jego głośne burczenie. Ludo uświadomił sobie, że od dłuższego czasu już nic nie podjadał.
- Ryby? – Ludo podskoczył na kucu.
- Szczupaki, karasie, węgorze, sandacze, dorsze, łososie, jesiotry czy też śledzie i minogi rzeczne doskonale zastępują mięso. – Niziołek mówił pośpiesznie i wyliczał na palcach, których zaraz mu zabraknie.
- Taką rybkę można w jednym kawałku przygotowywać nawet na trzy sposoby. – Ludo był szczęśliwy, że może się wykazać kunsztem kucharskim, choćby tylko w teorii.
- Ogon gotować we wrzątku, środek upiec, a głowę smażyć. A tę potrawę serwować też można z trzema różnymi sosami. Zielonym na ogon, pomarańczowym na środek i czerwonym na głowę.
- Albo, albo galaretki rybne o innym kolorze na zewnątrz, a innym w środku. – Mały przyjaciel tak się rozemocjonował, że nawet zlewa przestała mu przeszkadzać.
- Dobry jest i sztokfisz. Musisz tylko po usunięciu głowy, rozcięciu wzdłuż i wypatroszeniu ryb, ususzyć ją na patyku. A nim się go zje, to obić młotkiem i namoczyć przez kilka dni. – Strażnik pól nadawał by tak pewnie do samej nocy, męcząc zapewne wąsacza i resztę towarzystwa. Tego monologu nie przerwało nawet spostrzeżenie śladów krwi w opustoszałym budynku. Mogła być to robota zwierzoludzi, nie warto było sobie tym teraz zaprzątać głowy. Przecież przepędzili tamtą bandę.

Ludo przestał jednak mówić, gdy w pobliskim zajeździe poskąpiono im gościny. Nie wpuszczono nawet za próg.
- Przyjacielu drogi, pogoda straszliwa. Zwierzoludzi przegoniliśmy, a na szlaku paskudztwa nocą mogą wrócić. Bądźcie człowiekiem i wpuście do środka. Zapłacimy przecież uczciwie. Zapachy z waszego przybytku tak apetyt rozbudzają, że i bez pokoi się obejdzie. W sali do ranka przeczekamy, pojemy, popijemy. – Ludo gotów był wejść choćby i oknem. Tak jak to mówił zresztą Nils. W sumie to w większości powtórzył jego słowa, ale może gospodarzowi będzie trudniej odmówić dwukrotnie. Niech wie, że nie przyjmują odmowy do wiadomości. W gospodzie było przecież ciepło i pachniało jadałem.
- Zarobicie przyjacielu dobrze, a i może mojego wuja widzieliście. Szukam go z uwagi na rodzinne sprawy. Pozwólcie wejść to Wam opowiem trochę, może u Was gościł. - Kołodziej nie czekając nawet zbytnio na odpowiedź, próbował się wśliznąć do środka.
W ostateczności był skłony prosić mężczyznę o miejsce w stajni, albo i wrócić się do budynku na przeprawie. Na głowę by tam nie kapało.

Walka skończyła się niczym na dobre zaczęła. Strzały, pomimo deszczu, mokrej cięciwy, która z jękiem i gradem kropli wypuszczała strzały celnie raziły przeciwnika, który dość szybko zmuszony był uciekać.
Eckhard nie chowając broni podszedł do martwego zwierzoczłeka. Czujnie rozglądał się w poszukiwaniu kolejnych przeciwników, którzy mogli taktycznie razić strzałami zza drzew, ale nic takiego się nie stało. Kucnął przy martwym plugastwie zastanawiając się, czy to oni napadli i zdziesiątkowali jego kompanie? Szkoda, że nie mógł o to spytać, bowiem ten kozogłowy był martwy. Przeszukał go pobieżnie i ostrożnie, lecz nie znalazł nic ciekawego; nie zauważył też żadnych przedmiotów swoich kompanów. Wstając poczuł nagły i silny ból w plecach - to schodząca adrenalina przestała działać i odczuwał właśnie skutki upadku z konia. Ukląkł zamiast się podnieść, wziął głębszy oddech i spróbował jeszcze raz, tym razem ostrożniej. Zignorował rosnący ból promieniujący od lędźwi i podniósł się ze stęknięciem. Pozostało tylko uspokoić wałacha i mogli ruszać dalej.

* * *

Co za parszywy dzień. Lało gorzej niż zwykle i nawet płaszcz Eckharda był na granicy. Najemnik czuł jak z każdą chwilą impregnat zaczyna nasiąkać wodą, stawał się coraz cięższy i coraz chłodniejszy. Na szczęście, ktoś zauważył w oddali światło. A to znaczyło domostwo - dach nad głową, ciepło w dupę, a może nawet miskę na dobranoc. Przyśpieszyli, by jak najszybciej uciec przed ulewą! Pech, nosz kurwa pech. Brama zajazdu była zaryglowana! Eckhard zaklął siarczyście. Nie miał siły. Czuł, że zwycięstwo jest na wyciągnięcie ręki, jednak gdy ją wyciągał, ledwie dotykał jej opuszkami. Jak zombi ruszył za innymi wzdłuż palisady, do promu, a następnie do stojącego obok domostwa. Od niechcenia przyjrzał się śladom krwi i gotów był nawet się tu zatrzymać, gdyby nie fakt, że nie było co zrobić ze zwierzętami. Zbadał więc ślady, na tyle, na ile się dało i ruszył ścieżką za pozostałymi.
Teraz przynajmniej byli wewnątrz palisady. Rozdzielili się, część poszła odprowadzić konie, Eckhard zaś ruszył prostu do drzwi. Słyszał głosy w środku, ale urwały się gdy ten próbował otworzyć drzwi, a chwilę potem załomotał głośno. Najemnik spojrzał po towarzyszach czekając na otwarcie drzwi. Nie podobało mu się. Nie raz spotykał się z podobnymi sytuacjami na szlaku, by nie wiedzieć, że zbójcy zabiwszy załogę mogą teraz przybrać ich role i próbować odprawić ich z kwitkiem. I tak też się stało. Gburowaty karczmarz nawet nie robił złudzeń; wypierdalać i już.
- W taką pogodę nie godzi się ludzi odprawiać spod drzwi - zawtórował Nilsowi, choć zamiast patrzeć na karczmarza, spoglądał na salę za nim. Wszelkie ślady walki, krew, obecnych gości - wszystko co mogłoby wskazywać na konieczność interwencji. Wreszcie jego zmęczony wzrok spoczął na karczmarzu. Przyglądał się próbując ocenić motywy postawy tego człowieka.
- Człowieku, grosz ci nie miły, że podróżnych w taką pogodę wyrzucasz? - dodał gotując się do zablokowania drzwi, gdyby tamten nie chciał odpuścić i zamknął im drzwi przed nosami.

Miał odprowadzić tylko swojego konia, ale ostatecznie zabrał się ze wszystkimi zwierzętami, żeby kompani nie mieli z tym fatygi. Gdy wszedł do stajni, zauważył, że cztery konie zostawione w boksach są mocno pobudzone. Rżały, próbowały stawać dęba i strzygły uszami na lewo i prawo. Czyżby wystraszyły się szalejącej na zewnątrz ulewy? Wolbergowi wydawało się to zbyt oczywistym wyjaśnieniem. Zostawił ich zwierzęta przywiązane i rozejrzał się po stajni.

Niedaleko naprzeciw wejścia dostrzegł schody prowadzące na stryszek, więc ruszył tam ostrożnie. Ledwo znalazł się u góry, a wyczuł wyraźny odór, który znał nie od dziś. Odór śmierci. Z dobytym mieczem zaczął rozglądać się po stryszku i w słabym świetle podwieszonej pod sufitem latarenki odkrył niezdarnie przykryte sianem, zakrwawione zwłoki młodego chłopaka, na oko dwunastoletniego, najpewniej stajennego. Był zimny i sztywny, a na jego ramionach banita ujrzał kilka szerokich, owalnych ran, jakby ktoś lub coś po prostu wygryzło mu skórę i mięso. Okrwawiona na brzuchu tunika zdradzała jednak, że musiał zginąć od miecza.

Andreas rozejrzał się i nieopodal zauważył klapę w dachu, z której kapała woda. Prowadząca do niej drabinka również była mokra i - co najgorsze - ubabrana krwią. Czyżby ktoś zabił chłopca stajennego i wylazł na zewnątrz? W taką pogodę? Andreas musiał szybko się zastanowić, co robić - czy zawiadomić o wszystkim towarzyszy, czy spróbować rozejrzeć się na zewnątrz przez klapę w dachu.

Gruby karczmarz podrapał się po łysinie, zastanawiając się i robiąc przy tym strasznie głupie miny. Co rusz oglądał się przez ramię, jakby w głównej sali znajdowała się odpowiedź na jego troski. Ostatecznie skinął im głową.
- Dobra, właźta, miejsce przy kominku się znajdzie, skoro zwierzoczłeki w okolicy grasujo...
Rozwarł drzwi wejściowe, odsunął się i puścił piątkę awanturników przodem.

Ledwo przekroczyli próg, a już poczuli przyjemne ciepło oplatające ich ciała, jeszcze mocniejszy zapach pieczonego mięsa i alkoholu. Główna sala była spora - na wprost od wejścia znajdował się szynk, po lewej wejście na zaplecze, a po prawej kominek, w którym płonęło ognisko. Pod nisko zawieszonym sufitem dyndał kandelabr z kilkoma świecami, natomiast położone nieopodal schody na piętro niknęły w mroku.

Całą główną przestrzeń zajmowały ławy i stoły. I choć bohaterowie byli pewni, że słyszeli odgłosy rozmów i zabawy, to zaledwie jeden stolik przy palenisku był zajęty. Siedział przy nim wysoki, postawny mężczyzna w biało-czerwonym mundurze reiklandzkiego strażnika dróg. Czarne włosy zaczesane miał do tyłu, a na jego czole podróżni dostrzegli dwie wyblakłe blizny, z czego jedna przechodziła aż na policzek. Nie spuszczał z nich oczu od momentu, gdy pojawili się w sali, popijając z wolna jakiś napój z miedzianego kubka.
- Słyszałem waszą rozmowę przy drzwiach - powiedział strażnik dróg spokojnym głosem. - Przewoźnik zaginął dziś rano. Prawdopodobnie rozprawiła się z nimi banda Wilhelma Szarego, okolicznego zbója. Dlatego tu jestem. Hans Grunwald. - Przedstawił się. - A wy, skąd i gdzie zmierzacie?

Nagle z zaplecza dobiegło ich głuche łupnięcie i wyskoczył stamtąd żylasty, tyczkowaty chłopak o wyłupiastych oczach. Przytargał ze sobą wiadro i zaczął zmywać podłogę przy szynku. Karczmarz zmarszczył brwi, zerkając na pomagiera, po czym spojrzał na nowoprzybyłych.
- To co podać? Kucharza nie poczebuje, dobrze gotuje sam, więc bedzieta jeść to, co wam przygotuje - mruknął. Ewidentnie nie podobało mu się, że pojawili się jacyś nowi goście.
- Wybaczcie gospodarzowi. Od zniknięcia przewoźnika nerwowy się zrobił i nie chce nikogo pod swoim dachem gościć. Nawet ja miałem problem, żeby mnie wpuścił. - Hans uśmiechnął się delikatnie, lustrując ich wzrokiem.

Jutzen zapytał właściciela zajazdu ponownie o możliwość zatrzymania się później w pokoju. Jeśli już się znaleźli w środku karczmy, to może teraz będzie łatwiej go do tego przekonać... Natomiast Strażnika Hansa spytał, kiedy przewoźnik zniknął.

Następnie zasiadł od razu przy palenisku. Najbardziej mu zależało na ogrzaniu się i wysuszeniu mokrych ubrań. To samo uczynił ze swoim ekwipunkiem i bronią. Musiał zadbać o siebie i o nią, by była tak samo sprawna, jak i do tej pory. Jeśli miałby możliwość, to znalazłby miejsce, z którego mógłby dostrzec zaplecze, gdy tylko chłopak otworzy drzwi, wracając tam z wiadrem. Przemknąć nie będzie mu łatwo, więc może i Gereke coś tam sprzostrzeże.

Tak jak i pewnie pozostali nie czuł się tu pewnie. Karczma nie wyglądała na tak zapełnioną, by odmówić im w pierwszej chwili możliwości zatrzymania się. A sam oberżysta nazbyt przyjemny, jak na człeka, który żyje wszak z przyjezdnych, nie był. Okolica z resztą zwiększeniu poczucia pewności też nie sprzyjała. Czuł, że muszą uważać...

To wszystko było więcej, niż podejrzane. Gdy dobijali się do drzwi, słyszeli rozmowy kilku osób, a teraz nagle wychodziło na to, że w głównej sali został jedynie ten strażnik dróg. No i karczmarz, który był chyba najbardziej niemiłym gospodarzem, jakiego Nils spotkał podczas swojej tułaczki po Imperium. W taką pogodę inny by się cieszył, że ma kogoś, na kim sporo zarobi i zrobiłby wszystko, żeby się klientowi przypodobać. Ten pewnie zrobiłby wszystko, byle się ich pozbyć, tak przynajmniej myślał sobie Karsten.

- Ja na razie za jadło podziękuję - powiedział włóczykij. Nie podobało mu się tutaj i musiał porozmawiać o tym z kompanami, poza tym zwykle gdy był zdenerwowany, to odechciewało mu się jeść. Na pytanie Hansa odpowiedział zgodnie z prawdą. - Do Bogenhafen podróżujemy, żeby jaką robotę znaleźć. A ty tak sam, tutaj Hans, tych rozbójników szukasz? Co to za Wilhelm Szary? Mamy się go obawiać w drodze do miasta?

Nils wpatrywał się w strażnika dróg, obserwując go dokładnie. Coś mu się w tym wszystkim nie podobało. Przy takiej aurze zajazdy na traktach pękają w szwach, a tu zastali prawie pustą salę. Byłoby to zrozumiałe, gdyby przyjechali późno w noc, ale pora była jeszcze wczesna. No i te ślady walki u przewoźnika.
- A ty żeś karczmarzu nie słyszał żadnych dziwnych odgłosów od strony chałupy przewoźnika? Przecież niedaleko stąd macie do niego. Może twój pomocnik coś widział? - Włóczykij zwrócił się do opasłego mężczyzny i skinął na chudego chłopaka przy wiadrze.

Gdy rozmówił się z karczmarzem i strażnikiem dróg, pochylił się nieco w stronę towarzyszy i szepnął, zastawiając usta dłonią, co z daleka wyglądało, jakby podpierał się na łokciu.
- Nie podoba mi się tu. Coś jest nie tak. Proponuję tu przenocować, przy ogniu, ale przy okazji wyznaczyć warty.
Po tych słowach przeciągnął się, ziewając głośno. Co prawda był trochę zmęczony podróżą a ciepło rozleniwiało, ale na razie miał zamiar poczekać na rozwój sytuacji, bo normalny to ten zajazd na pewno nie był.

No i weszli do środka. Tak naprawdę, nie było innego wyjścia. Jeśli karczmarz próbowałby zamknąć im drzwi przed nosem, skończyłoby się to ciężkim uszczerbkiem na jego zdrowiu. W zasadzie to nie jest powiedziane, że się tak nie skończy, bowiem, podobnie jak towarzysze, najemnik również zauważył, że karczma jest dziwnie pusta i cicha.

Podszedł do kominka zdejmując płaszcz. Inni zajęli się rozmową z pograniczkiem, więc von Hellings postanowił zająć dobre miejsce. Takie plecami do ściany i to najlepiej murowanej.
Obserwował bez słowa zarówno imć Grunwalda, jak i pozostałą dwójkę obcych. Był nieufny i za grosz nie wierzył w żadne słowo Hansa. Zamiast dołączyć do rozmowy nasłuchiwał. Goście żywo rozmawiający zanim szarpnął za klamkę musieli być niedaleko. Zdrętwiałe członki musiały być wcześniej czy później rozprostowane, jeśli chcieli się przemieścić, musieli iść po deskach, a w takich miejscach jak to, cały dom pracował i w zasadzie wszystko skrzypiało. Do tego zaplecze i kontuar. Rozmowa z Hansem, odbywająca się nieco w oddali pozwalała na baczniejszą obserwację reszty domu.

Chciał wypomnieć karczmarzowi pustkę w sali i skonfrontować to z zapewnieniem, że nie ma miejsc, ale wolał poczekać na Andreasa - posiadanie dodatkowej klingi było zawsze atutem. Z drugiej strony, najemnik nie wiedział z iloma przeciwnikami będzie się mierzyć, więc przyduszenie ich teraz pozwoli zachować jednego asa w rękawie.

- I gdzie ten komplet gości karczmarzu? - zaryzykował - cicho wszędzie, głucho wszędzie. - Kto wie? Może uda się sprowokować karczmarza?

Ludo wślizgnął się do środka jeszcze nim drzwi całkiem się rozwarły, a gospodarz zdążały odsunąć.
Niziołek lubił w nich przesiadywać, choć spanie pod gołym niebem nie było nigdy problemem. Ale szczególnie w taką pogodę doceniało się ciepły i suchy kąt. Zresztą owych gospód zawsze jest mnóstwo. Każda większa wioska posiada je, gdyż to stanowi znaczne źródło dochodu. Nawet okoliczni chłopi zyskiwali, zbywając: siano, słomę, owies, piwo. wódkę, słowem wszystko, co jest do nabycia w tych stronach. Strażnik pól na szlaku często widywał brud panujący w izbach, nieczystości, sąsiedztwo krów, cieląt, kur, dzieciaków uwijających się między podróżnymi i kwilących, każde na swój sposób. To ostanie było chyba najdotkliwszą owych miejscowości niewygodą. Gdy gospodarz mówił, że brak u niego miejsc Ludo zakładał, że jacyś kupce się zjechali, albo okoliczni chłopi mają jakieś święto i cała wieś gromadzi się na pijatykę w karczmie. Paląc, tańcząc, sprawiając hałas straszliwy, istne bachanalie bez względu na otoczenie. Tymczasem w głównej sali spotkali jedynie strażnika dróg.
Niziołek nie pojmował takiego obrotu spraw. Gospodarz powinienem wręcz nadskakiwać, spraszać i ugościć. Karczmarz ma być gościnny, każdemu uprzejmy i dogodny. A ten się migał i był opryskliwy. Niziołkowi się to nie podobało, miał wrażenie, że coś jest nie tak. Miał jednak nadzieję, że karmią tu i poją wyśmienicie. Może nawet piwo jest tu warzone?
Z tego wszystkie Ludo trochę się zapomniał, a za rozpytywanie wzięli się jego towarzysze. Niziołek poczekał więc na dogodną chwilę.
- Przyjacielu, dorzućcie do kominka. I podajcie ciepła strawę jaką macie, a i wielkie szczęście macie. Przyjaciółka wielce mnie zachwala, choć i trochę się na kucharzeniu znam. Ale zerknijcie jakie skarby na swym wozie ma. Zawsze co potrzbne to wyszuka. Mało komu pozwala w nich grzebać i sobie coś wybierać.– Rzucił uprzejmie do karczmarza, cały czas bacznie go jednak obserwował.
- Gospodarzu, panie Hans i Ty przyjacielu. – Ludo zwrócił się do wszystkich przebywających w gospodzie.
- Kojarzycie może mojego krewniaka? Niklausa Kołodzieja. Strasznie gadatliwy to krewniak. Cały czas powtarzał takie dziwne słowo, przynudzał sobie co chwila. A wyglądał dość podobnie, miał kosmate brązowe loki oraz małe kolczyki. Łasuch to też był straszny, zawsze za naleśnikami zaglądał. A i podobno w towarzystwie bywał dziwacznym, z awanturnikami różnymi nawet i zagranicznymi. Kojarzycie go może?