Nastał świt, a wraz z nim większość towarzyszy zaczęła krzątać się i zbierać do drogi. Hałasami zbudzili strażnika pól. Ludo nie był zbyt zadowolony, dla niego pora była jeszcze zbyt wczesna, a słońce świeciło zbyt słabo. Po co się spieszyć, skoro można do południa posiedzieć w suchym i ciepłym obejściu? Z drugiej strony brzuch domagał się jedzenia. Niziołek przeciągnął się leniwie, wstał i zebrał ubiór, który pozostawił na noc do wyschnięcia. Podrapał się po czuprynie, przetarł oczy i w czasie gdy reszta dbała o zwierzęta on postanowił zadbać o nich. Dopił więc swój bladosz Marienburgski. Następnie bez pytania kogokolwiek o zdanie, sukcesywnie przetrząsał wszystkie torby szukając jadła, z którego można było by przyrządzić śniadanie. Gdyby nie przygoda ze zjawą najpewniej rozstawił by wnyki lub potrzaski licząc na jakaś zdobycz. Może udałoby się pułapkę na raki zrobić, albo poszukać gniazd dzikiego ptactwa i jakieś jajka im podebrać. Niestety nikt o tym nie pomyślał. Śniadanie było więc dość skromne, ale treściwe. Nikt nie może odejść od stołu gdy Ludu dba o kociołek. Kociołek, który po posiłku pośpiesznie obmył w rzece.

***

Przed południem ruszyli w dalszą drogę. Tempo było tak powolne na tyle, że można było wyskoczyć w krzaki za potrzebą i grupa nie musiała czekać. A niziołka parę razy potrzeba już ganiała… Może to przez piwo, albo ostatnie przemoczenie. Ludo tego nie wiedział, miał za to zamiar wieczorem porządnie wygrzać stopy. Tym czasem, w drodze przez reiklandzki las mijali innych podróżnych, w tym kupców wszelakich. Ludo nosił się zamiarem zakupu jakiegoś trunku, czy świeżego jadła. Ale gdy pęcherz już się uspokoił, to ponownie przysypiał na kucu, który kołysał tak spokojnie i delikatnie. Po męczącej nocy oczy same się kleiły, a może to z pogody? Tak i chyba było, po krótkim spoczynku z nieba lunął obfity deszcz. Co gorsza niedługo potem przez odgłosy ulewy przebijało się dziwne wycie, czy ryki. Nie zwiastowały one nic dobrego.

Widok zwierzoludzi i mutantów mógł zmrozić niejednego podróżnego. Ludo gotów był do ucieczki, nie że się bał. Ale na kucu i koniach byli zdecydowanie szybsi, wystarczyło ich roztrącić i zostawić za plecami. Unikanie niepotrzebnych starć to nie hańba, a zdrowy rozsądek i spokojny żołądek!
Niestety Eckhard spadł z konia, towarzysza się nie porzuca. Więc i Ludo zeskoczył z kuca, zakręcił procą na głową. Gdy ta osiągnęła odpowiednią prędkość wypuścił precyzyjnie pocisk w nadbiegającą mutanta z okiem wyrastający mu z czoła. Ludzie, często nie doceniają niziołków i ich proce. Myślą, że to zabawki dla dzieci, do czasu aż pocisk rozbije im czerepy, wybije oko, albo złamie kość.
Ludo kręcił pociskami i miotał nimi raz po raz. W duchu liczył, że wrogowie uciekną jeśli spotkają się ze zdecydowanym oporem, bólem i cierpieniem. Bandy zombie, choć bezmyślne czasem udawało się przepędzić…

Nocna warta minęła spokojnie. Eckhard miał czas na kontemplację tego, czego doświadczył przed paru godzinami. Gdy część drużyny wyszła za duchem, miał ich za głupców idących na pewną śmierć. Przysiadł się wtedy bliżej do kominka i nie szczędził drwa. I tak nie zostawali tu dłużej niż do rana, więc mógł znacząco uszczuplić zapasy poprzedniego właściciela. Milczał wpatrując się w ogień, czując jego ciepło na swojej skórze, na ubraniu, jakby chciał wyplenić zimno jakim wiał duch baronowej.
Gdy śmiałokwie wrócili, był w szoku. Nie spodziewał się tego. Był przekonany, że ich białe kości zdobić będą jakiś zapomniany przez ludzi dół pośrodku lasu, ale nie. Przyszli i wydawało się, że oprócz przemoczenia i zmarznięcia są cali i zdrowi.
Najemnik odstąpił swoje miejsce przy ogniu czując pewnien podziw dla odwagi, której jemu zabrakło.

Następnego dnia gdy jechali szlakiem, Eckhard starał się być czujny, wypatrując ewentualnych zagrożeń, jednak oprócz zwyczajnych ludzi i zwyczajnych wozów, które mijali sporadycznie, nie widział nic ciekawego, dlatego też nim zatrzymali się na jedzenie, zrównał się z Ludo zagadując go o ich wczorajsze przygody w lesie. Niziołek zdawał się mieć talent do bajdurzenia, a jego radosne usposobienie pozwalało zapomnieć najemnikowi o utracie kompanii.

Po obiedzie pogoda zmieniła się diametralnie, w miejsce pochmurnego nieba, z którego raz po raz przebłyskiwały promienie jesiennego słońca pojawiły się ciężkie czarne chmury, a sporadyczne promienie zastąpione zostały rzęsitym deszczem. Eckhard opatulił się mocniej swoim grubym płaszczem i skulił w siodle przytulając się do kulbaki. Kaptur mocno opadł na głowę, co utrudniało widoczność, ale pozwalało powalczyć o suche ubranie.

Na domiar złego, po jakimś czasie usłyszeli złowrogie hałasy dobiegające z lasu. Najemnik czuł jak mimowolnie mięśnie spinają się, kark zalewa pot, a konie przechodzą w kłus. Rozejrzał się baczniej odsuwając kaptur, jednak to Anders jako pierwszy dostrzegł sylwetki w lesie.
~ To oni! ~ to była pierwsza myśl. Wyglądali tak samo, jak ta banda, która napadła na nich nie dalej niż parę dni temu! Przyjrzał się dokładniej i czuł jak ślina odpływa z ust. To nie była banda ludzi w skózanych pancerzach i hełmach z głowami zwierząt. To były pomioty Chaosu! Eckhard raz dotąd spotkał się z nimi i wiedział wystarczająco, że raczej nie ucieknął na ich terenie. Będą musieli opanować konie, które gdy tylko zwietrzą zapach…. Za późno. Najemnik nie zdołał dokończyć myśli, gdy jego wałach stanął dęba zrzucając go z grzbietu z donośnym plaśnięciem w kałużę. Mężczyzna instynktownie odturlał się w bok jednocześnie wstając na nogi. Wolał nie znaleźć się pod kopytami szalejącego ze strachu konia. Stał nisko na nogach, spięty, gotowy do działania, niczym gepard szykujący się do pogoni za ofiarą. Trzymał przed sobą puklerz w lewej ręce, prawa nieco z tyłu trzymała charakterystyczne krótkie ostrze, zaś sam najemnik dodatkowo skurczył się trzymając się nisko na nogach. Co prawda sam był dość małego wzrostu, ale wolał nie kusić losu, na wypadek, gdyby przeciwnicy dysponowali bronią zasięgową. On niestety takiej nie miał, mógł więc jedynie czekać na bezpośrednie starcie. Rzucił okiem starając się ustalić plan działania. Nie było sensu walczyć z oszalałym ze strachu wałachem, ale jeśli udałoby się skierować go odpowiednio, mógłby stratować przeciwników, a przynajmniej rozbić ich szyk.

[media]https://i.pinimg.com/736x/a8/01/15/a80115478ad1f024f11e348618d1f489--thief-fantasy-fantasy-art.jpg[/media]

W powietrzu świsnęły pierwsze strzały, ale na szczęście okazały się pochodzić z łuku Nilsa i procy Ludo. Eckhard podbiegł do dwójki strzelców by zapewnić im czas na zmianę broni gdy zwierzoludzie i mutanty zaatakują.
- Kryję was! - rzucił do towarzyszy. Plan był prosty. Nie dać się zabić i nie dać zabić towarzyszy. Nad większością przeciwników, z którymi do tej pory przyszło mu się mierzyć, von Helling miał przewagę szybkości. Jego ataki wyprowadzane były znacznie szybiej i finezyjniej niż większośc rębajłów, a uniki i praca nóg sprawiała, że trudno było zapędzić go w “kozi róg”. Zrzucił z siebie kaptur czekając na nadchodzący atak.

Noc była nad wyraz spokojna, czego w głębi duszy Gereke się nie spodziewał. Nieco uspokoiły go zwierzęta, gdy te po odejściu ducha znacznie spokojniej zaczęły się zachowywać, ale i tak do końca nie potrafił się po ostatnich wydarzeniach odprężyć.

***

Następnego dnia, podążając traktem, czuł się już znacznie lepiej. Okoliczna przyroda, możliwość podziwiania siły lasu, pozwalały się zrelaksować. Tempo podróży też było odpowiednie, gdyż nikt go szczególnie nie forsował. Co piękne jednak nigdy długo trwać nie może. Wkrótce rzęsisty deszcz rozwiał sielską atmosferę. Na domiar złego nieprzyjazne ryki zwiastowały coś jeszcze gorszego. I wkrótce to gorsze miało nadejść. I nadeszło…

***

Gereke zeskoczył z konia zgrabnie. Chciał podbiec do Eckharda i pomóc mu się zebrać, jednak szybko dostrzegł że z kompanem wszystko w porządku. Szybko więc zajął się łukiem i pod osłoną pleców von Hellingsa zaczął szyć w kierunku dwóch kozogłowych stworów, które były na czele wrogiej gromadki. One wyglądały najgroźniej i je jak uważał trzeba było w pierwszej kolejności wyeliminować.

Walka była krótka i miała jednostronny przebieg. Pocisk wystrzelony przez Nilsa trafił zwierzoczłeka prosto w rozdziawione usta. Koziogłowy zabulgotał i padł jak ścięty na podmokły szlak. Nieopodal niego ciężko zwalił się mutant z trzecim okiem, który otrzymał cios z procy niziołka. Zakwilił z bólu i wyraźnie oszołomiony wyrzucił ręce w górę, próbując się podnieść. W tym samym momencie Eckhard stanął na równe nogi, obok mając szyjącego z łuk Gereke. Pierwsza strzała minęła cel, jednak druga trafiła kolejnego zwierzoczłeka w korpus, sprawiając, że tamten najpierw zwolnił, a potem zwalił się na ziemię. Jego żywota dokonał pocisk wypuszczony przez Andreasa.

Mutanci widząc, że dwóch zwierzoludzi leży w kałużach wypełniających się ciemną krwią, nie byli już skorzy do walki. Chwycili swojego rannego kompana i szybko odciągnęli go w las, poza zasięg łuków i wzrok szóstki podróżnych, tak, że Maud i Eckhard nie mieli nawet szansy sprawdzić się w starciu z nimi. Przy takiej pogodzie nie było sensu za nimi biec i próbować dopaść. Nils, Gereke i Andreas pozbierali zakrwawione strzały z wielkich cielsk paskudnych zwierzoludzi i wszyscy po chwili zebrali się do dalszej drogi. Wydawało się to niemożliwe, ale deszcz zaczynał padać coraz intensywniej, choć już wcześniej lało jak z cebra.

Podróżowali w strugach deszczu kolejne pół godziny, aż główny trakt stał się w końcu tak błotnisty i grząski, że trzeba było zwolnić. Najgorzej miała Maud, która co jakiś czas musiała zeskakiwać do swojego wózka, by wyciągać koła z brei i trochę się z tym umęczyła. Ostre, uderzające niczym igły krople deszczu niósł ze sobą zimny, wgryzający się pod płaszcze wiatr. Szybko zrobiło się zupełnie ciemno i musieli przyświecać sobie lampami, żeby cokolwiek widzieć. Pewnie wystawiali się przez to na ewentualny atak, ale kto by w taką pogodę chciał polować? Zwłaszcza, że od momentu spotkania ze zwierzoludźmi, nie słyszeli już żadnych podejrzanych dźwięków, prócz miarowego szumu deszczu.

Wyjechali właśnie zza zakrętu, gdy w oddali mignęło im światło z trudem przebijające się przez mrok wieczoru. Gdy znaleźli się bliżej, ujrzeli zarysy zabudowań schowane za wysoką, na oko czterometrową palisadą. W strugach deszczu podjechali bliżej, jednak dwuskrzydłowa brama okazała się być zamknięta na cztery spusty, choć w sporym budynku wciąż paliły się światła. Nie ociągając się, spróbowali znaleźć inny sposób na dostanie się do środka, gdyż miejsce ewidentnie wyglądało na zajazd, jakich pełno na drogach Imperium. Dlaczego jednak główne wrota były zaryglowane? Być może ze względu na szwendających się po okolicy zwierzoludzi i mutantów, jednak pora była jeszcze dość wczesna.

Nieopodal głównej drogi dojrzeli wąską ścieżkę biegnącą wzdłuż palisady, która doprowadziła ich do promu przycumowanego tuż nad brzegiem Reiku oraz niewielkiego budynku na przeprawie. Wiatr bujał tratwą przy brzegu, napinając i luzując liny przy kołowrocie, a gdy rozejrzeli się dokładniej, dostrzegli, że drzwi budynku są otwarte. Zachowując ostrożność, z przygotowaną bronią sprawdzili wnętrze chaty. Pierwsze, co rzuciło im się w oczy, to poprzewracane meble, co mogło oznaczać, że ktoś tu z kimś walczył. Nigdzie nie widzieli też przebywającego zwykle w takich miejscach przewoźnika. Dopiero po chwili ujrzeli ślady krwi na podłodze, prowadzące z wnętrza budynku, aż do wyjścia. Wyglądało, jakby ktoś został wyciągnięty na zewnątrz, lecz szalejąca ulewa zatarła dalsze ślady, które urywały się od razu po wyjściu z chaty.

Dalsze oględziny pozwoliły odkryć ścieżkę prowadzącą do uchylonej furty, dzięki której znaleźli się na terenie zajmowanym przez zajazd. Po prawej od przejścia mieli wozownię, nieopodal niej znajdowała się stajnia, co wywnioskowali po przebijającym się przez ulewę rżeniu kilku koni, które ktoś tam zostawił. Obok dojrzeli piętrowy budyneczek karczmy z szyldem przedstawiającym człowieka w kapturze. Zapewne tak też nazywał się ten przybytek.

W środku było jasno, a wiatr targał wyrzucanym z komina dymem. Z wewnątrz dochodziły ich odgłosy rozmów, które urwały się nagle, gdy Eckhard zapukał mocno i pewnie do drzwi. Dłuższą chwilę trwało, nim ktoś się pofatygował i je odryglował. W słabym świetle świec dochodzącym ze środka ujrzeli podejrzliwą twarz przysadzistego, łysiejącego mężczyzny, a w nozdrzach poczuli unoszący się zapach pieczystego i piwa. Żołądki zaburczały głośno na te wspaniałe aromaty.
- Ktośta i czego tu chceta? - Burknął od wejścia karczmarz, pucując szmatą brudny kufel i nie pozwalając wejść im do środka. - Pokojów już ni ma, wszysko zajente. Musita dzie indzi szukać.
Takiego "powitania" w taką pogodę żadne z nich z pewnością się nie spodziewało...

Z satysfakcją rozlewającą się po ciele uśmiechnął się pod nosem, gdy strzała doszła celu i pomiot Chaosu wyciągnął kopyta. Reszta również poradziła sobie szybko ze swoimi przeciwnikami, a mutanci wzięli nogi za pas i czmychnęli do lasu.
- Zgadza się, trza jechać, a nie uganiać się za tymi stworami - rzucił Nils na słowa Andreasa i również dosiadł konia. Odwrócił się do Maud i będąc niemal przekonanym, że kobieta nie wychwyci żartu, rzucił do niej. - Maud, powinnaś zostawić ten swój wózek tutaj. Tylko nas będzie spowalniał.
Puścił jej tylko oczko i gdy chwilę porozmawiali, ruszył za kompanami. Maud oczywiście wózka nie zostawiła.

* * *

Pogoda była pod psem. Albo i gorzej. Karsten nie pamiętał, kiedy ostatnio tak mocno padało. Czasami miał wrażenie, że niektóre z tych ulew są naprawdę dziełem bogów, a nie natury, bo tak lać to może chyba tylko z boskiego nakazania. Z ulgą przyjął słowa Wolberga o światłach, bo sam, trzymając się raczej z tyłu pochodu, pochyloną miał głowę, żeby mu na gębę nie kapało i tylko łypał oczami na lewo i prawo, co by nie dać się zaskoczyć, jakby coś z krzaków na nich wyskoczyło. Zbliżająca się noc i zimny wiatr nie nastrajały go do dalszych podróży, dlatego cieszył się, gdy wyłowił z ciemności zarysy budynku. Główna brama była zamknięta, ale można się tego było spodziewać, jeśli w okolicy grasowały pomioty Chaosu.

Na szczęście udało im się przejść ścieżką obok palisady do miejsca, gdzie przewoźnik transportował ludzi na drugi brzeg Reiku. Tylko, że przewoźnika nigdzie nie było widać, a gdy weszli do jego kanciapy i dostrzegli ślady walki, wiadomo było, że coś jest nie tak.
- Miejmy się na baczności - powiedział Nils po słowach Andreasa, zwieszając dłoń na rękojeści miecza przy pasie.
Pewniej czuł się napinając cięciwę, ale i ostrzem coś tam robić umiał, więc wesprze towarzyszy, gdyby doszło do walki w zwarciu. Po tym, jak tylko Wolberg i Maud przygarnęli, co wartościowsze, ruszyli do otwartego przejścia z boku palisady.

Minęli jakieś budynki, a gdy Andreas ruszył w stronę stajni, Karsten skinął mu tylko głową, podprowadzając konia pod drzwi gospody. Eckhard zdążył już zapukać energicznie, jednak trochę się naczekali, aż ktoś łaskawie wyjrzał. No a jak już wyjrzał, to nie był zbyt uprzejmy.
- Noc się ciężka szykuje, na szlaku my zwierzoludzi spotkali. Trza nam przenocować, panie drogi. Weźmiemy nawet podłogę przy kominku, jak wszystkie pokoje zajęte - rzucił Nils, widząc, że nikt nie kwapi się z odpowiedzią. - I drzwi nam przed nosem nie zamykaj, bo oknami wejdziemy. Za strawę i miejsce do spania zapłacimy z góry. I przy okazji może powiesz, gospodarzu, co się stało z przewoźnikiem przy rzece? Pustą jego chałupę zastalimy i krew przy drzwiach.

Nils patrzył na niego z pełną determinacją i nie wyglądał na takiego, co miał zamiar odpuścić. Może i lubił szwendać się po traktach Imperium, ale w taką pogodę nawet psa szkoda by było na dwór wyrzucić.

Przewaga i umiejętności posługujących się bronią dystansową pozwoliła bardzo szybko zranić i ubić pierwszych zwierzoludzi, przy okazji niszcząc morale tym, co dane było zachować swe nędzne życie. Chyba tylko deszcz sprawił, że Gereke nie ruszył za nimi, by ich dobić. Mimo słów Andreasa i poparcia ich przez Nilsa, uważał, że powinni to zrobić, gdyż takie darowanie życia mogło i za pewne w przyszłości doprowadzi, że mutanty napadną kolejnych podróżników. Taki wszak cel ich życia przecie. Popełnili błąd zdaniem cyrulika…

***

Jak już się nie zdecydowali na pogoń, to musieli chociaż jak najszybciej znaleźć dach nad głową. Podróżowanie w takich warunkach wkrótce mogło doprowadzić do przeziębienia, szczególnie, że był to kolejny dzień w którym byli narażeni na to. Całe szczęście w końcu się udało. Jeszcze nie nad głową, ale zawsze były to dachy, i miał nadzieję, że w końcu nad głową jeden z nich się znajdzie.

***

Oczywiście budka przewoźnika, jak i pozostałym, wydała się i dla Gereke podejrzana. Nie wątpił, że przewoźnika, już na tym świecie mogło nie byc. Wyraźnie znowu coś było nie tak i po kościach czuł, że ostatnio mają nadzwyczaj dużo pecha. Los zsyła na nich raz po raz jakieś niedogodności. Zaczął się zastanawiać, czy czegoś złego ostatnio nie uczynił, czymś bogom nie zawinił, będzie musiał w najbliższym czasie jakąś ofiarę i modlitwę złożyć. Mimo przeczucia przez tą wredną pogodę nie miał co jednak czynić. Trzeba było gdzieś tu spocząć i czekać. Czujnie czekać…

Niestety jego przypuszczenia potwierdził i karczmarz.
- Nosz motyla noga, jeszcze to - burknął po nosem.
Uważał to co Nils. Mógł tylko dodać, że nic innego przecież teraz nie znajdą i poprzeć, że chcą tylko się wysuszyć, wygrzać, żarło zjeść i popić. Pokoju mu nie trzeba było. Kwestia finansowa powinna przekonać właściciela karczmy. Mogli mu zostawić sporo monet.

Gdyby jednak poszło nie po ich myśli udałby się do stajni. Tam w tą pogodę nie powinien już nikt zawitać. A po nich wreszcie by nie lało.