Cóż może myśleć sobie fagas niosący do lasu wiązkę chrustu? I to za staruszką.
Są niestety na świecie rzeczy, o których się magom światła nie śniło.

Berwin pochodził jeszcze ze starych dobrych czasów, gdy to babcie przynosiły z lasu chrust. Ale tak było kiedyś.

Jakiekolwiek myśli tuptały po mrocznych zakamarkach łepetyny Boyka, pozostawało jedynie wziąć lampę, linę i łopatę i podążyć za tą wesołą dwójką.

Na szczęście pozostawiali tyle śladów, co pijana kompania goblinów. Berwin zatem dość pewnie prowadził drużynę przez jakieś rozlewiska, aż wywalił się o jakąś linkę pułapkę.

Ubłocony jak świnia przetarł ręką twarz, co niewiele pomogło. Wyglądał niczym negr.

- Nie. Lepiej idźmy po śladach. Tu dookoła są bagna. Może być tylko jedno przejście. Będziemy po prostu ostrożniejsi. Wiemy już czego szukać. Rozpalę lampę, jak ją zasłonię płaszczem nie będzie widać z daleka. Z resztą jeśli te linki miały ostrzegać przed intruzami, to już spełniły swoje zadanie.

No właśnie. Babina i Boyko nie zdążyliby rozstawić tych przeszkadzajek, więc był to wielki, zmutowany, drapieżny pająk, albo pomysłowy leśny dziadek.

Berwin wolałby to drugie.

Coś poruszyło się w koronach drzew bezpośrednio nad awanturnikami. W tym czasie Berwin zapalił lampę, którą okrył płaszczem. W jej świetle dostrzec można było jak dużo lepkich pasm znajduje się wokoło. Gdzieś daleko z przodu coś głośno plusnęło. Bohaterowie ruszyli dalej tropem staruszki i woźnicy-niemowy.

Nie przeszli nawet dziesięciu kroków, gdy coś zaszeleściło między liśćmi. Rozległ się też dziwny, suchy dźwięk, jakby dwa twarde kawałki drewna mocno o siebie pocierały. Idący przodem Berwin popatrzył w górę i dostrzegł jakiś ciemny kształt nie dalej niż dwa metry nad swoją głową. Między konarami drzewa ukrywał się gigantyczny pająk!

Stworzenie błyskawicznie przebierało tylnymi odnóżami tkając sieć, którą równocześnie rozciągało z pomocą pozostałych nóg. W chwili, gdy bohaterowie znaleźli się poniżej ciemnoszara, jeszcze wilgotna pajęczyna spadła wprost na ich głowy.

Całe szczęście, że Berwin okazał się przewidujący. Choć tym razem to nie był szalony leśny dziadek, a to drugie czego Hraban nie chciał. W ostatniej chwili przepatrywacz rzucił się w bok dzięki czemu uniknął spadającej sieci.

Czasu nie było wiele, bo kompani już po chwili byli oplątani niczym wielkie balerony, a gigantyczny pająk już poczuł, że lada chwila schowa do spiżarki ludzinę na kolację dla rodziny.

Berwin rozejrzał się bezradnie dookoła w poszukiwaniu czegoś suchego. Z doświadczenia wiedział, że zwierzęta boją się ognia, nawet te zmutowane. Ale jak na złość w pobliżu nie było nic co by się nadawało do podpalenia. Może z wyjątkiem brody Santiago. Jednak nie było czasu na krotochwile.

Hraban wyciągnął nóż i przeciął połę swego płaszcz. Oddarł spory kawałek tkaniny i choć ręce mu się trzęsły, niczym krasnoludowi moczymordzie, to owinął materiał na żelazo noszonej łopaty i korzystając z płomienia lampy i oliwy podpalił całość. Chciał odstraszyć pająka, a przy odrobinie szczęścia ugodzić bydlę w któreś z odnóży i sprawdzić, czy pod wpływem ognia pajęczyna się nie stopi.

Miał nadzieję, że pajęcza nić nie zajmie się ogniem niczym hubka, bo wtedy zamiast trzech przyjaciół miałby trzy pochodnie, a leczyć poparzeń nie umiał.

Propozycja Wilhelma, by obejść pajęczyny, nie została zaakceptowana przez pozostałych i mag nie miał innego wyjścia, jak iść za kompanami. Iść pełen ponurych przeczuć, które - ku jego niekłamanemu żalowi - wnet znalazły swe odzwierciedlenie w rzeczywistości.
Nie wiedzieć jak i kiedy znalazł się w lepkiej sieci, zdecydowanie utrudniającej poruszanie się, w sieci, z której nie potrafił się wydostać. Przynajmniej w tym momencie.
A jakby tego było mało, niemal w tej samej chwili ujawnił się twórca owej sieci - wielki pająk - i Wilhelm znalazł się w dodatkowym niebezpieczeństwie.
A to, że inni byli w podobnej sytuacji wcale nie było pocieszające. Istniała co prawda szansa, że Berwin zdoła przepędzić pająka, ale na wszelki wypadek lepiej było nie liczyć na cudzą pomoc. Dlatego też Wilhelm podjął próby uwolnienia się z lepkiej sieci.

W czasie, gdy Berwin zajęty był montowaniem pochodni, pozostali awanturnicy walczyli o wyswobodzenie się z sieci. Nim pająk zsunął się z drzewa, Elmerowi udało się wyrwać ręce i nogi, co z kolei pozwoliło mu na wydostanie się poza zasięg atakującego stwora. Znajdujący się obok Wilhelm miał już oswobodzone ręce i tylko Santiago coraz bardziej plątał się w sieć, która skutecznie unieruchamiała go pod drzewem i czyniła doskonałym celem. I właśnie jego wybrał pająk jako swój następny posiłek. Z suchym klekotaniem olbrzymia maszkara zsunęła się po pniu i przycupnęła nad Estalijczykiem, obejmując go tylnymi odnóżami. Aparat gębowy pająka wyposażony w gruczoły jadowe zacisnął się na ciele Santiago, pompując truciznę. De Ayolas krzyknął, czując jak pajęczy jad zaczyna powoli go paraliżować i odbierać możliwość ruchu. Pająk chwycił owiniętego w pajęczynę człowieka i szybko czmychnął w górę, między liście.

Wilhelm zdołał uwolnić ręce, ale zrobił to zdecydowanie zbyt późno. Przynajmniej dla Santiago, którego pająk zawinął w pajęczynę i porwał. Całkiem jakby de Ayolas był nieco większą muchą...

- Niech cię szlag trafi...! - rzucił w stronę pająka, równocześnie posyłając w stronę ociekającej bestii iskrę magicznej energii.