- Ty, a może ja by siem tam wspioł i zoczył co to? - zapytał i nie bardzo czekając na potwierdzenie zdjął z siebie to czym był obwieszony by nic nie krepowało mu ruchów. Niby ledwo na dwóch mężów wysoka ta kolumna była, ale kapiąca na nią woda czyniła wspinaczkę mało bezpieczną. A drabiny niestety nie przynieśli.

Yarislav podrapał się pod czapką. Sądził, że łatwiej byłoby kolumnę przewrócić, ale może Rusłan chciał sufit z bliska obejrzeć? Stał przy rozrzuconym sprzęcie kompana i obserwował jego wysiłki.

Ano, nie tylko o łeb być krótszym można przy człowieczym wzroście, ale i wyżej patrzeć, gdzie wzrok krasnoludzki nie sięga. Furgil z uznaniem pomruczał pod nosem zwijając linę z sadzawki, której końca uczepiony hak szybko opadł na dno, co płytkim w zielonej wodzie było.

- A cóżeś tam uwidział? - zapytał wdrapującego się na kolumnę Rusłana.

Niecałe cztere i pół stopy krasnoluda wspięło się dyskretnie na palce zyskując kilka cali i zmrużył pod krzaczastą brwią oko zapuszczając z dołu długiego żurawia.

Rusłan wszedł do zielonkawej, zimnej wody. Dno było troszkę śliskie, dlatego posuwał się ostrożnie. Wilgotna kolumna też nie dawała dobrego oparcia stopom i przy pierwszej próbie ześlizgnął się z powrotem do sadzawki. Był jednak przygotowany na taką ewentualność, nie przewrócił się zatem. Za drugim razem wspinaczka poszła już znaczniej lepiej i już po chwili jego palce zaczepiły o górną krawędź słupa. Podciągnął z pewnym wysiłkiem ciało, aż jego oczy znalazły się nad tym brzegiem. To, co widział z dołu było trzema raczej wąskimi kawałkami metalu, przyśrubowanymi do kamienia. Pręciki, czy szpony, jak już je w myślach nazywał były mocno pordzewiałe i ewidentnie przez kogoś rozgięte.

Dołganin miał jedno skojarzenie, w zasadzie dwa, ale nie myślał już o szponach. Wyglądało mu to na pierścień, z którego ktoś wyciągnął szlachetny kamień. Tyle, że ten klejnot miałby rozmiar niewielkiej, zaciśniętej pięści.

- Ukradli. Ukradli, szkurwyszyny! - Rusłan był nielicho wkurzony - Klejnot wielkości jajka. Co ja mówię, jaja. Pięści! Był i nie ma - wyjaśnił. A potem nieco składniej opisał to co widział.

- A woda na niego kapała, nie? - upewnił się Furgil i spojrzał na pobratymcę. - Kropla skałę drąży... - mruknął wzruszając nieco ramionami. - Kamień mógł do stawu wpaść? - ni to stwierdził, ni zapytał. - A ten skarb właśnie miał być? - tym razem zadał konkretne pytanie.

Yarislav z nerwów zerwał z głowy czapkę i zmełł ją w rękach. Miał zaciśnięte zęby.
- Te pokraki, gobliny, połasiłyby się na alachemicznyj skarb? Na chuj im on? - Zapytał Gnimnyra.

- Nie wiem, co by to mogło być i po co – odpowiedział Gnimnyr. Spojrzał na szczyt kolumny, na którym znajdowały się resztki mocowania i przeniósł wzrok wyżej, na sklepienie, potem z powrotem w dół, na sadzawkę. – Na pewno zamontowano to tam w jakimś celu. Może jako źródło światła, albo… Woda, która się przez klejnot lała, nabierała pewnych właściwości... Rusłan, wyłaź z sadzawki! Szybko, bo jeszcze Ci coś wyrośnie, albo świecić zaczniesz. Nie wiem, czy to nasz alchemik ową rzecz tu zainstalował. Nie wiem też, kto ją zabrał. I po co zabrał. Czy wiedział, jakie ów klejnot czy kamień ma właściwości, czy tylko spodobało mu się świecidełko. Zbyt wiele pytań – skwitował. – Ale żadnej odpowiedzi…

- Nic tu po nas. Chodźmy dalej w głąb jaskini. Może się coś wyjaśni – zaproponował, wskazując płonącą żagwią proponowany kierunek.