Tak durnych zielonych skór dawno nie spotkałem. - pomyślał zwjając linę.
- Nawiedzone podziemia te są, albo magia chaosu. - odezwał się owinąwszy zakrwawione dłonie oberwanym bandażem z czystej onucy.
- Czary, albo inne plugastwo z liny mnie twojej zerwać próbowało... - oddał zwój z hakiem Rusłanowi.

Człowiekowi przy koniach skinął głową.
- Furgil. - i popatrzył na łeb gobilna.
Nie pytał po co komu takie ścierwo. Coraz mniej go dziwiło, im głębiej w Goromadny.

Ruina ludzkiego domostwa. No nie dziwota... Furgil krytycznym okiem ocenił resztki zawiasów, okuć na zbutwiałych drzwiach. Albo robić dobrze, albo wcale. Ciężko ocenić, czy to kilkaset, czy tylko kilkadziesiąt lat ząb czasu nagryzał ludzką chałturę.

Przeklętym pod górą miejsce być musiało. Mroczna obecność, co zaatakowała go wcześniej, zapewne będzie nadal próbować. Łatwego dostępu do Dawi nie znajdzie, ale opętać ludzie serca... Pasowało pokrzepić ducha.
Odkorkował gąsiorek i pociągnął solidnie, a potem poczęstował resztę.
To czego szukali jego towarzysze musiało okropnie śmierdzieć bogactwem.

Yarislav był tak zaskoczony spotkaniem kolejnego krasnoluda, że nie padło z jego ust nawet sakramentalne „o kurwa, diabeł”. Był to drugi przedstawiciel tej rasy, jakiego w życiu widział. Spodziewał się, że wszyscy oni, jak Gnimnyr, jeśli nie dostojeństwem to przynajmniej jednym okiem się wyróżniają.
- Yarislav - odparł a poczęstowany alkoholem skrzywił się przesadnie, by ukazać jak bardzo mu smakuje.

- Ta jaskinia to jego dom, sef? - Zapytał Dolganin Gnimnyra bez nadziei w głosie.
Jeśli Furgil był podobnie co Gnimnyr łasy na skarby alchemika to mogli pomarzyć, że na dole cokolwiek jeszcze zostało.

- Magia albo plugastwo? – Gnimnyr przechylił głowę, przypatrując się krasnoludowi. Słyszał opowieści, że tacy jak on nie mają równo pod sufitem, że są porywczy i agresywni albo że wyobrażają sobie nie wiadomo co. Ten chyba należał do gatunku tych ostatnich. – Przecie to te parszywe wywłoki za linę szarpały… - umilkł, uświadomiwszy sobie, że nie wiadomo co tamten sobie o nim pomyśli. Wycofał się i popatrzył na zakrwawiony czerep, który przyniósł Yarislav. – A na cóż ci to barachło? – spytał. – Cuchnie…

- Chodźcie tu na chwilę – przywołał swoich dwóch ludzkich kompanów. Razem oddalili się kawałek, tak aby szepty nie były słyszane przez czubatego Furgila. – Tam na dole są gobliny, trolle i Przodkowie wiedzą co jeszcze. A on jest wojownikiem jak się patrzy. Przyda się nam, ale uważajcie. To czub… - Rusłan i Yari spojrzeli na zabójcę trolli. – Dosłownie i w przenośni – kontynuował Gnimnyr. – Nie prowokujcie go, schodźcie z drogi, przytakujcie, a nic złego się nam nie stanie. Rozumiecie?

- A Wy, Furgilu to co tam na dole robiliście? – spytał, gdy poinstruował towarzyszy. – Zbadaliście te jaskinie? Czy aby tam czego ciekawego nie było? Bo wiecie, ponoć ukryty w nich jest skarb drogocenny i my go szukamy. A pilnowany jest przez potężne stwory Chaosu. Żyrytwy i przerazy – podchwycił za Rusłanem. Skoro to zabójca trolli, to z pewnością chętnie się z nieznanymi potworami zmierzy, śmierci szukając. A jak znajdzie, to jeden do podziału skarbów będzie. – Słyszeliście o takich? Może razem poszukamy – zaproponował.

Wsparty o dwuręczny topór spozierał ponuro spod krzaczastych brwi na naradzającą się trójkę. Kiedy ludzie po wywodzie krasnoluda podnosili głowy, żeby popatrzeć w jego kierunku odwracał wzrok udając, że jest zajęty sprawdzaniem jakości ostrza.
W końcu, kiedy przestali knuć, co Furgil uważał za jak najbardziej rozsądne z ich strony, a przewodniczący im Gnimnyr zadał mu pytanie, tamten przenikliwie wbił stalowy wzrok w rozmówcę.

- Aye. Nie każdy błądzi, który wędruje.

Potem zatopił kolejne spojrzenia w ludzkich oczach Rusłana i Yarislava.

- Jeszczem nie znalazł w tej krainie. - gadał skrótami myśliwymi, choć nie był pewnym, czy oby nie strzępi rozwięźle jęzora po próżnicy.

Na poszukiwaczy skarbów pasowali mu jak ulał, co już zdążył rezolutnie wydedukować. No, ale na pogromców potężnych stworów Chaosu, którym trza by było wydrzeć owe świecidełka, to mizernie chłopaki się prezentowali. Musieli znać chytre ludzkie, albo, tfu-tfu-elfie sztuczki, żeby po trupach demonów chcieć się ubogacać. Jakby nie przymierzać to, na po zęby uzbrojonych, mu się na oczy nie rzucali zabójców. Słów imperialnego Dawi za pokrętne i wężowe jednak nie uchodziło przyjmować od pierwszego wejrzenia. Wszak honor temu co go nie stracił droższym od piniędzorów.

- Pierwsze o Żyrazach i Przerytwach słyszymy. Ale wpierdol im łatwiej będzie spuścić ze Szczerbkiem! - pieszczotliwie pogładził topór po lśniącym ostrzu bez skazy.

Wyszczerzył dwa rzędy mocnych żółtych zębów we wściekłym grymasie, który musiał być uśmiechem, bo z brzucha wydobył się basowy rechot.

- Kiedy próbujemy znów? - Dociekał Yarislav, odrzuciwszy bezużyteczny czerep poza zasięg wzroku.
Celowo nie drążył tematu przygód Furgila, choć był ich ciekawy. „Sef kazał”, powtarzał sobie w myślach.