Smutek i nerwowość towarzyszyły Szanownej Pani Jagodzie Erminlindzie Waldeburdze von Ottovordemgentschenfelde od samego początku tego okropnego dnia. Z trudem tłumiła wypełniające ją emocje, gdy utrzymując z przenajszlachetniejszą godnością pół talentu biżuterii oraz suknię ważącą nieomal centar raz po raz musiała przemierzać pokój, aby zlustrować ostatnie poprawki dokonywane przez Mistrza Scipione Pulzone. Podobno mistrza. Pani gotowa była się założyć, że nie jest najpewniej nawet Tileańczykiem.

Suknia miała być oddana jutro, a tymczasem Pani na obrazie dalej wyglądała jak napuchnięty pasztet z wątróbki obsypany brokatem i owinięty utytłaną w gównie szmatą. W końcu zdecydowała się działać.

- Wincencie! - zaklaskała unosząc dłonie, a za plecami malarza wyrósł mężczyzna, przy którym nawet Pani wyglądała jak chucherko.
- Nie mam już do tego cierpliwości, mój drogi. Weź tego człowieka z jego pędzlami i wsadź mu je w dupę razem z całym złotem, które mu się od nas należy. Potrąć mu tylko za wikt i opierunek od Matyldy. Po najwyższej stawce - zaklaskała w dłonie raz jeszcze, a posąg ogra siedzący w kącie pokoju i gapiący się w przepływające chmury wygłosił beznamiętnie.
- Trzydzieści siedem karli, dwanaście szylingów i trzy pensy. - Tymczasem nielichej postury Mistrz Scipione Pulzone uniósł się w powietrze niczym balon i zniknął razem ze swoimi narzędziami.
- Aha - dodała, a głowa Wincenta pojawiła się w drzwiach ponownie - Tylko nie połam tych pędzli, dobrze? Nie chcielibyśmy skandalu.

Wincent zamknął drzwi, a Pani skierowała swoją głowę na ogra.
- Port?
- Siedem, cztery, dziesięć. Razem trzydzieści dwa, pięć, trzy.
- Świątynna?
- Dwa, pięć, jeden. Razem sześć, jeden, dwa?
- Czemu?
- Grunwurst nie płaci, a Mistrz Tymon...
- Mówiłam zostawić... Nie mam do tego dzisiaj głowy. Przyprowadzisz Matyldę, Juliuszu? Jadłeś coś? Wyglądasz na zabiedzonego.

Golem o wadze wybitnie ponad dwa centary, podniósł się nie mówiąc już ani słowa i poruszając się niemal bezgłośnie wyszedł. Przez otwarte na chwilę drzwi, do pokoju wpadł wrzask Mistrza Scipione Pulzone. Odbierał właśnie wypłatę.

Pani krytycznie zmierzyła jeszcze raz jego dzieło, obejrzała ścianę na której miał wisieć i przy pomocy Matyldy przebrała się w ubranie ważące tym razem znacznie mniej niż ona sama. Wymieniła kilka plotek, ustaliła dania na obiad, zleciła Wincentemu (który właśnie wrócił) zwrot sukni i biżuterii, a następnie przy kieliszku słodkiego wina zmieszanego z odrobiną wódki wysłuchała kilku utworów na harfę autorstwa Mistrza Boniego z Ity. Rozanielona drugim kieliszkiem szlachetnego trunku poprawiała wielokrotnie swój solidnych rozmiarów biust wlepiając coraz bardziej wygłodzone oczy w młodego harfiarza. Ten zaś przy czwartym utworze o wiele mówiącym tytule “Patrząc na słońce” zbladł do koloru księżyca w pełni (zupełnie nieadekwatnie do śpiewanego tekstu). Zarumieniła się natomiast Pani, która przeciągnąwszy się na leżance niczym kot rozkazała młodzieńcowi uraczyć się winem, a kwadrans później po utworze “Najsłodsza rzecz” zaciągnęła go bezceremonialnie do sypialni.

Późnym popołudniem, gdy drzwi domu Szlachetnej otworzyły się na krótko dla interesantów, na pokoje zostało wprowadzonych dwóch mężczyzn. Ojciec i syn. Gdy zaś starszy, niedowidzący, po dłuższej chwili wygłosił w zdumieniu: “Toż to Jagoda!” Juliusz z wyuczonym automatyzmem wymierzył jego synowi Aleksandrowi solidnego liścia.
- To za ojca - powiedział głucho Wincenty stojący z drugiej strony i mężczyzna w sile wieku od razu wiedział, że należy zacząć prośbę od słów “Szlachetna Pani”. Widok ocierającego nos Juliusza sprawił, że płynęły one nadzwyczaj gładko i dźwięcznie, a wszelką pamięć, o tym co było kiedyś, skutecznie zmył odgłos pocieranych przez ogra rąk.

- Przydasz mi się - powiedziała Pani uprzejmie - Wincenty wyznaczy ci stawkę, a jak się przebierzecie w coś normalnego zaproszę was nawet po jutrze na wieczorny wieczorek poetycki. Wielka to przyjemność słuchać wierszy Juliusza ze Słowacji w wybornym towarzystwie. Prawda Aleksandrze?
Ten dla bezpieczeństwa pokiwał głową, a Pani rozmarzyła się, gdy przed oczami stanęły jej dawne czasy.
- Nie wiem gdzie jest Słowacja, Wincenty. Czy mamy coś stamtąd?
Zapytany nie ociągał się z odpowiedzią.
- Taka kraina nie istnieje, Pani. To jakieś artystyczne konfabulacje.
- Jaka szkoda. A może ty Juliuszu napiszesz jakiś wiersz?
Wzrok tego ostatniego przeniósł się z okna na biust szlachcianki, ale z jego ust nie padło ani jedno słowo.
- Obiecajcie mi - powiedziała natychmiast Jagoda - że jeśli ten elf z krasnoludem znów się dzisiaj pokłócą wieczorem o właściwe zasady higieny, któryś z was schleje ich czym prędzej i wywali spać koło wychodka. Nie mogłam ostatnio znieść tego nudziarstwa… możesz już iść Aleksandrze. Staw się jutro o poranku do pracy. Potrzeba nam rozeznania w lokalnych struk… porządkach. Bo porzondek musi być. Zawsze.

Kargun obudził się późnym rankiem, słysząc jak jakaś straszliwa istota zgrzyta pazurami o jego czaszkę. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę że to kot siedzący na drzewie za oknem patrzy na niego zbyt głośno. Z głuchym jękiem podniósł się z łoża boleści naszpikowanego gwoździami, czyli puchowego materaca i zrzucił z siebie z obrzydzeniem zgrzebny łachman w który wszyto kawałki szkła a który ranił jego zmysł dotyku. Jedwabna nocna koszula wylądowała w rogu pokoju. Medyk na miękkich nogach podszedł do stolika i spojrzał w lustro. Odbicie odpowiedziało mu spojrzeniem przekrwionych oczu. Krasnolud wyciągnął język i obejrzał go w lustrze, sprawdził puls i powiedział.
- Zdecydowanie wyglądasz na chorego. Trzeba ci lekarstwa i to w dużej dawce. – po czym otworzył szafkę i wyciągnął gąsiorek krasnoludzkiej gorzałki. Pociągnął z niego kilka solidnych łyków i aż nim wstrząsnęło.
- Od razu lepiej. – wymamrotał i napił się jeszcze. Nagi skierował się do drzwi i wyszedł z części mieszkalnej. Schody stanowiły pewną przeszkodę, ale na całe szczęście przyjazna ściana dawała jakieś oparcie. Gdy dotarł wreszcie na podwórze chwiejnie skierował się do studni. Jak zawsze stająca przy niej potężna beczka była napełniona zimną wodą, a kilka solidnych dębowych kloców robiło za schody. Krasnolud wszedł na nie i zawahał się przez chwilę.
- Rusz swoje włochate dupsko. Twoi pobratymcy kapią się zimą w strumieniach płynących z lodowców a ty boisz się zwykłej studziennej wody? – wymamrotał do siebie i zacisnąwszy zęby wskoczył do beczki, by po chwili wynurzyć się z rykiem godnym wściekłego trolla. Choć brutalna, była to najlepsza metoda przywrócenia się do stanu w którym mógł podjąć swoje obowiązki.

***

- Panie medyk co z moją ręką? – z przestrachem zapytał go godzinę później miejscowy bednarz. Na samym środku jego dłoni widać było solidny ślad po młotku, a całość była obrzmiała i posiniała, niemal czarna.
- Cóż się stało? Znowu jakaś młódka w tej nowomodnej wydekoltowanej sukience pochyliła się żeby obejrzeć cebrzyk? Lub co gorsza sprawdzała czy ubijak do masła gładko chodzi? – zarechotał krasnolud. - Nieważne zresztą, kości połamane i nie da się naprawić. Coby uniknąć zakażenia trzeba będzie dłoń odjąć. – zaczął przygotowywać narzędzia.
- Panie medyk, niechże pan moją rękę ratuje! – ze łzami w oczach błagał rzemieślnik. - Zapłacę dodatkowo! – kusił pacjent.
- Nie da się. – twardo odpowiedział Kargun. Nie chciało mu się bawić w naprawianie połamanych kości, choć mógł to zrobić. Przy tak delikatnej sprawie pewnie musiałby ciąć, babrać się, drobne kości dłoni ustawiać w odpowiednich miejscach, a nie miał na to najmniejszej ochoty. Rzemieślnik widząc nieprzejednaną postawę lekarza sięgnął po ciężką artylerię i westchnął ciężko.
- Trudno zatem, tnij panie medyk. Szkoda tylko że mój uczeń to taka niezdara i wszystko co robi wciąż przecieka. A u mnie zamówienie na trzydzieści beczułek na brandy, sześć kadzi na piwo i osiemdziesiąt cebrzyków na ale czeka. Nie mówiąc już o tym że w Qniu naczyń na wódkę też brakuje po ostatniej mszy. Jakiś niewierny porozbijał. Pewnikiem zabraknie trunków na zimę, bo bez dłoni zrobić ich nie dam rady. – wyciągnął rękę w kierunku krasnoluda. Ten poczuł jak jego żołądek na samą myśl o braku alkoholu zwinął się w kłębek i zaczął płakać.
- Spokojnie, spokojnie, poczekajmy z tym obcinaniem. Na żartach się nie znacie mistrzu bednarski? W tak ważnej sprawie jak wasza ręka gotowym więcej uwagi i trudu poświęcić. Jednak to niełatwa sprawa, oj nie łatwa a i lekarstwa drogie trzeba będzie sprowadzić i przygotować. – rozpoczął targi medyk. Bednarz odetchnął widocznie, wiadomym w całym mieście było że jak Kargun Gromlison się do roboty przyłoży to przy odrobinie szczęścia i będącego jedną nogą w grobie jest w stanie wykurować. Problemem tylko bywało go do aż takich starań przekonać, zazwyczaj wystarczało trochę więcej karli ale dzisiaj medyk widać był w gorszym nastroju niż zazwyczaj. Skoro jednak zaczął targi to wszystko było dobrze, bo krasnolud jaki był to był, ale jak pieniądze wziął to sił nie szczędził i słowa dotrzymywał.

Miasto jest jak... jak... jak... Coś. Kobieta. Kobieta... Właśnie. Kobieta. Rycząca, wściekła, wielusetletnie. Ciągnie cię, pozwala się tego... kochać, a potem kopie cię w... w... w to tam. To tam w gębie. Język. Migdałki. Zęby. To właśnie robi. Jest jak... no, pani pies. Szczeniaczka. Kwoka. Suka. A potem jej nienawidzisz i kiedy już myślisz, że wyrzuciłeś ją... je... ze swojego, swojego czegośtam, wtedy akurat otwiera przed tobą wielkie, bijące, przegniłe serce i wytrąca cię z rowu... rów... równo... czegoś. Wagi. Właśnie. To jest to. Człowiek nigdy nie wie, na czym stoi. Leży. I tylko jednego jest pewien: nie może jej opuścić. Bo jest... bo jest twoja, jest wszystkim, co masz, nawet w rynsztoku...

Burmistrz zarządzał, medyk leczył, oprawca torturował, mistrz rzemiosła (i cechu) mistrzował, kapłan/szalbierz spał do południa, a Jagoda... cóż, była Jagodą. Istna sielanka. Miasto działało zaś z pełną efektywnością. Ich miasto.

Aż miło było patrzeć. Nawet brak George'a Nichtmachena (wrócimy jeszcze do niego), który, jako "służba mundurowa" został powołany ze swoimi ludźmi do służenia w trochę innym mundurze i daleko stąd nie spowodował znaczących kłopotów. W końcu by ograniczyć przestępczość Straż musiała pracować bardzo, bardzo ciężko... a to samo dało się osiągnąć tym, że Jagoda pracowała nieco mniej.

Nawet wieczorna sesja rady miasta nie spędzała im snu z powiek. W życiu były rzeczy gorsze niż godzinka czy dwie spędzone na piciu drogich alkoholi w gronie przyjaciół.

Nic nie zapowiadało zbliżającej się katastrofy. Nic oczywistego w każdym razie. Przez dziewięć wieczorów z rzędu dziesięć czarnych sępów okrążało Ratusz. Po ulicach wałęsał się szalony wieszcz, zapowiadający bliski koniec świata. Bluszcz na zewnętrznych ścianach ratusza zwiądł i ustąpił miejsca pnączu, które traciło czarny kolor jedynie w najjaśniejszym blasku słońca. Morrslieb miał właśnie drugą pełnię w miesiącu, a do tego wydawał się świecić wyłącznie nad miastem, a Morr nie odpowiadał na modlitwy Jacka (a w każdym razie nie odpowiadałby, gdyby Jacek się modlił). Takie rzeczy jednak zdarzają się co roku. To głupcy robią potem ze wszystkiego omen.
Nic nie zapowiadało tego co miało się niedługo zdarzyć. No, prawie nic...

***

Posiedzenie Rady.

Sekretarz patrzył na burmistrza trzymając w dłoni nóż. Kształt ostrza nie pozostawiał wątpliwości co do jego przeznaczenia, a wpatrzone w cel oczy i pewny chwyt zdradzały, że decyzja została już podjęta i nic jej nie zmieni. Pozostali członkowie Rady zrozumieli co za chwilę się wydarzy, ale byli za daleko by temu zapobiec. Nic nie mogli zrobić. Zupełnie nic. Ręki Oswalda nic już nie mogło zatrzymać. Naostrzone ostrze niemal nie napotkało oporu...
Zgrabnie otworzona koperta ujawniła zawartość. List od dawno niewidzianego przyjaciela.

Cytat:

Drodzy przyjaciele! Pewnie zdziwieni jesteście, otrzymawszy ten list. Śpieszę zatem z wyjaśnieniami – ciągle nie posiadł żem szlachetnej sztuki pisania, ale przydzielono mi tu ajdunta... andajunkta... kadiunta... Tego nie pisz! Jeno to co dyktuję, nie wszystko co mówię! Przekreśl to! Pomocnika mi dali, znaczy się. Mało bystry, ale na literkach się zna, jak bez mała Jacek! Nie, że Jacek jest mało bystry, tylko że obaj pisać umiejo. Jak sami dobrze wiecie, na stare lata przyszło mi się wybrać na wojenkę. Plotkom, jakobym został wysłany na front, bom za młodu od służby wojskowej się migał, wiary nie dawajcie. Prawda jest taka, że ... zaraz coś wymyślę... po co to piszesz, jełopie? Skreślaj! Na ochotnika się zgłosiłem, bo i kobieta życia mego, Teresa, przestała mnie jako bohatera traktować. Tak sobie myślę, że jak smoka jakiegoś utłukę, to i miłość wielka wróci. Jak na razie wielkiego jaszczura ani widu, ani słuchu. Musiałem jednak parę łbów rozbić, głównie tym, co rozkazów słuchać nie chcieli. Gówniarze próbują się stawiać zupełnie tak samo, jak nowi rekruci do straży, i tak samo trza ich do pionu postawić. Zupełnie jak was, dawno temu. Z rozżewnieniem ... a skąd mam kurwa wiedzieć, jakie ż? Kreśl to! Zawsze miło mi wspominać dni, kiedy poznaliśmy się i wspólnie spędzaliśmy dni strzegąc naszego Miasteczka i jego mieszkańców. Wierzę, że pozostawiłem Miasteczko w dobrych rękach i po moim powrocie zastanę je w dobrym stanie! Wam zaś życzę zdrowia i wiele spokoju w nadchodzących dniach. Na wszelki zaś wypadek przypominam, że przyjazd cyrku nie zawsze oznacza dobrą zabawę. Nie wiem jak, po prostu napisz, że mrugam okiem! Albo nie, narysuj to! Zawsze wam oddany, Wielki G.

I była jeszcze jedna sprawa do przedyskutowania. Ot, taki drobiazg, niemalże niewarty wzmianki. Ale wpływający na interesy w mieście. Zmniejszający zyski. Jakiś obszarpaniec denerwował i straszył ludzi na rynku. Szalony dziad mamrotał coś o karze za grzechy, konieczności pokuty i straszył karą. No, w sumie to takich na pęczki zawsze było, ale ten dodawał, że armia nieumarłych idzie na miasto i najwyraźniej przekupił jakąś grupkę chłopów, co to ostatnio przybyli do miasta, że niby uciekli przed nieumarłymi, którzy wymordowali ich wioskę. I że te rzekome żywe trupy szły w kierunku Gluckwunsch.

Tymon nerwowo zabębnił palcami o solidny dębowy stół w sali narad. Jednym uchem słuchał listu dawnego towarzysza broni, gdyż procesy myślowe skupił na interesach. Wszelki niepokój nie sprzyjał interesom w mieście, z drugiej jednak strony gdyby tam ktoś z wojskowych uwierzył w tą armię nieumarłych może udałoby mu się zawrzeć kolejny kontrakt na skórznie i buty z wojskiem szybciej i na lepszych warunkach niż zwykle. A gdyby tak udało się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Wstał z miejsca, jak zwykł był to czynić gdy pragnął zabrać głos. Odezwał się jednak dopiero gdy na wielkiej Sali ratusza ucichły wszystkie głosy.

- Wielce Szanowna Rado, występując na przeciw problemowi jaki zaległ się w naszej pięknej małej ojczyźnie informuję, iż znalazłem sposób na jego rozwiązanie. Jestem w stanie po cichu wyekspediować naszego mąciwodę i bandę przekupnego chłopstwa z naszego Pięknego Gluckwunsch, co by – Tymonowi zwłaszcza gdy był pod wpływem emocji zdarzało się z rzadka nie panować nad językiem – nie psuli interesu w naszym mieście lecz podkopywali rynki konkurencji. No ale tu zachodziłaby potrzeba aby miasto częściowo ekspensa ich wywiezienia mi pokryło, a tedy juro rano już ich nie będzie w miasteczku i najdalej za tydzień wszyscy o problemie zapomną. Alternatywą zostaje ich uwięzienie w miejskich lochach ale to też kosztuje boć żywić ich trzeba a i ryzyko zachodzi, że patologiczny element miasteczka uznać może że coś ukrywamy a nawet jak ich Mistrz Małodobry popieści to i tak nie wszystka ludzie uwierzą, że w ich słowach nie ma prawdy i niepokój w mieście zostanie. To w takim razie proponuję głosowanie nad pokryciem kosztów sprzątania ścierwa psującego interesy z kasy miejskiej a sam się do wykonania tej misji na ochotnika zgłaszam