Zajazd wypełniało ciepłe, pachnące strawą i potem powietrze. Wypielęgnowanego mieszczucha gryzło w oczy, przecierał je chustką w drugiej słoni unosząc binokle. Harald minął go bez słowa idąc do szynku.
- Panie - zaczął karczmarz słabym głosem. - Nie ma wina, prohibicja. Polewki mam: tłuściejszą i chudą jeno na rozgrzewkę - odparł chudy i wysoki mężczyzna o jasnej karnacji. Miał czarne, proste włosy czym przypominał zmarłego przeora.
- Mogę dać też ziół, jeśli zmysłom chcecie dać, Panie, ulżyć - zaproponował, gdy rycerz podszedł na odległość dyskretnej rozmowy.

Towarzystwo w izbie zajmowało się swoimi sprawami. Rycerza, kapłana i młodą czarodziejkę, którzy weszli do środka razem z Haraldem, otaczały dźwięki cichych rozmów i wiatr podsycający ogień w palenisku. Na zewnątrz z pewnością było zimno.
Reszta grupy szczekała zębami. Nikt jednak z zajazdu nie wychodził. Gdy do zajazdu weszła druga trójka – elfowie i Helga – łatwo wypatrzyli Haralda, niemal naprzeciw drzwi. Wzięli strawę dla siebie i odeszli na bok.

Jako przedostatni weszli Hubert, Albrecht i Niklas, wciąż łypiący na rycerza spode łba. Niziołek miał związane ręce, rycerz prowadził go na powrozie jak jeńca a Hubert był widocznie zmieszany. I oni znaleźli dla siebie miejsce, a karczmarz zawołał posługaczkę. Oboje uwijali się jak w ukropie przy takiej liczbie gości. Choć słońce nie zaszło rozpalali świece na stołach i donosili napitków. Napełnili także śniegiem duży kocioł i postawili na palenisku.

Wędrowcy czekali na konfrontację, na wejście Emmericha. Łatwo wytypowali zdrożoną czwórkę, która rozmawiała z piątym, mizernej postury człowiekiem. To oni mogli stać za napadem.

A może jednak byli to drwale, którzy również w czterech posilali się po skończonej pracy? Siedzieli w zajeździe długo, mieli ze sobą narzędzia. Jeden z nich był też ranny.

Poza nimi przy stolikach siedziało również dwóch mieszczan wraz z ochroną. Rozmawiali o kursach walut, zatowarowaniu i karawanach czym dali wyraźny sygnał jaką parali się profesją. Dwóch spośród ochroniarzy kulało widocznie podczas wycieczek do kotła z gorącym naparem.

W tym oczekiwaniu i obserwacji nie sposób było wprost wytypować winnych, zwłaszcza, że nikt spośród bohaterów nie spostrzegł wszystkich szczegółów naraz. Niespodziewanie drwale zdecydowali się na zaczepkę w kierunku Eryastyra.
- Znasz tutejszych twojej rasy? Ostrzelali nas - zapytali wprost.

Zbyt wielu było podejrzanych. Nikogo nie można było z całkowita pewnością wytypować, nikogo odrzucić. Trzeba było czekać na rozwój sytuacji, siorbiąc cicho gorącą polewkę i obserwując salę znad miski. Broń Grossheima leżała na ławie, w zasięgu ręki.

Rycerz zignorował zaczepkę drwali. Nie chciał się zdradzać, a elfowie z pewnością dadzą sobie rady sami. Wychodzili już z gorszych tarapatów. Harald był jednak gotowy do działania.

W gospodzie nie było cicho i przytulnie, ale za to było ciepło, no i można było dostać strawę, której nie trzeba było samodzielnie łapać i pakować do gara.
Nie dane jednak było Eryastyrowi spokojnie posiedzieć i zjeść, bowiem jeden z drwali wyskoczył z niespodziewanymi pretensjami, skierowanymi pod adresem tutejszych elfów.

- W tej okolicy nie mieszkają żadne elfy - odparł spokojnie. - A jeśli was ostrzelały, to z pewnością było tylko ostrzeżenie. Gdyby chciały zrobić wam prawdziwą krzywdę, już byście nie żyli.

Zastanawiał się, co nabroiła ta czwórka, bo niesprowokowany atak nie wierzył.
Jeśli, oczywiście, były jakieś elfy.

- Ile ich było? - zainteresował się.

- Jeden był, ze skarpy strzelał - zaczął pierwszy z drwali, ale szybko wtrącił się drugi.
- Ostrzeżenieśmy zrozumieli, ale mamy działkę wyznaczoną przez hrabiego. Musimy się elfa pozbyć, bo ani chybi w końcu ktoś zginie. My już są między młotem a kowadłem.
- Jakby nie te piórka, to ta milcząca całkiem podobna…
- Lotki na szypach ma inne, buraku, strzymaj jęzor i nie łaź, bo rana się otworzy. Elfowie do siebie podobni są z urodzenia. To jak będzie - zwrócił się drwal do Eryastyra. - Rozejrzycie się?

Równolegle do pomieszczenia wszedł Emmerich. Poznał swych oprawców po odzieniu. Zbójcy siedzieli w towarzystwie dwóch mężczyzn w lepszych strojach, głośno rozprawiających o handlu żywcem nierogacizny.

Łowca nagród (i wampirów) czekał na zewnątrz, zgodnie z wcześniejszą umową. Ukrywał się na widoku, przy mule, szukając niby czegoś w jukach, ale w takim miejscu, by z okien karczmy nie dało się go zauważyć. Za to w takim, by mógł usłyszeć co trzeba.

Ostatecznie nic się jednak nie działo, wszedł więc wiedziony jakimś tajemniczym impulsem. Miał przeczucie, że nie pierwszy to taki i nie ostatni.
Elf negocjował robotę, zbójcy najwyraźniej robili to samo z jakąś nieznaną mu dwójką... na razie więc usiadł w rogu pomieszczenia, by za sobą mieć tylko ścianę i by móc obserwować je całe. I tak, by w razie czego podchodzący zbóje musieli wystawić plecy dla drużyny, z którą dzielił wspólny cel.

Drwale dokładnie opisali elfowi okolicę, w której spotkali wrogiego im łucznika. Tym miejscem była wysunięta na północ od wampirzego leża dolina. Poczęli też szperać za resztkami, jakie zostały z pocisku po opatrzeniu rany a gdy przynieśli szyp w trzech kawałkach Eryastyr nie miał czasu skupić się na oględzinach.
- Mamy tu nocleg gdybyś miał jakieś wiadomości, elfie - odparł drwal i wrócił do swojego stolika.
Elfowie już obserwowali reakcję bywalców karczmy na wejście Emmericha.

Łowca zajął miejsce w rogu izby, a jego niedawni oprawcy szybko go rozpoznali i wskazywali go sobie skinieniami głów. Jeden z nich przyspieszył wypowiadane cicho słowa, uścisnął dłoń kupcowi i wszyscy czterej opuścili zajazd. Do środka wiatr wdmuchnął nieco śniegu nim drzwi się zawarły.

- Obserwujcie tego chudzielca – Harald szepnął cichutko do siedzących przy jego ławie, a potem dodał głośniej. – Pójdę przynieść coś z juków.

Wyszedł z gospody, w ślad za czwórką podejrzewaną o napaść. Przystanął na chwilę przed drzwiami, omiatając spojrzeniem podwórze i szukając tamtych. Potem ruszył powoli w stronę koni.