- Nie mam zamiaru dzielić się z nikim jakimikolwiek wątpliwościami - powiedział Konrad. - Pewności nie mam, a nieostrożne słowo może wywołać lawinę, której ofiarami będziemy przede wszystkim my, jako że ani Luitpold, ani Weinerchlosse palcem nie kiwną w naszej obronie.

- Nie my przywieźliśmy zarazę do Nuln - dodał. - Mogliśmy się zarazić od kultystów, których mieliśmy przyjemność pokonać przed wyjazdem.

Marval kiwał głową słuchając krasnoluda, kapłana i szlachcica. Tym razem nie skomentował wypowiedzi towarzyszy. Jeśli zaiste oni roznosili i dalej roznoszą zarazę po Imperium, to w tym momencie mógł robić to i on. Zaiste ironią przeznaczenia byłoby to po wszystkim co przeżył i czemu poświecił resztę życia.

***

Zaiste dobrego porównania użył Celestium, pomyślał elf patrząc na sterczałego Obrońcę Imperium. Jak owadzie, którym świat kończy się nim zacznie na dobre, są ludzkie żywota.
Krótkie, acz bywają niebiezpieczne… Jak płomień, który rozpala się żarłocznym ogniem żywiołu a potem przygasa zostawiając po sobie, na krótko, zwęglenie, którego popioły wieczny wiatr rozdmucha od niechcenia potem bez śladu.
Czy owym cyklu stał wobec bogów dzisiaj doczesny świat?

Spod powiek pozornie pokornie utkwionego w pałacowej posadzce wzroku, Marval z zaciętą ciekawością obserwował następcę tronu, jemu knującemu słudze poświęcając tylko tyle uwagi, ile potrzebnym było. Wszak na jego temat zdanie już sobie wyrobił.
Dobrze dobrał słowa młodzieniec Konrad. Z reakcji upudrowanych mrówek chciał elf rozeznać, czy informacja o Malalu jakiekolwiek na nich wrażenie robiła.

Wygląd Cesarza uosabiał wszystkie ponure myśli Wolkena i źle wróżył całemu Imperium. Oddał honor starcowi, pochylając siwowłosą głowę. Przygnieciony podobnym brzemieniem i zmęczeniem trawiącym ciało, zdawał się czuć przedziwną więź z tym schorowanym monarchą. W obliczu wydarzeń, które zatrzęsły Nuln, los stolicy, wydawał się też przesądzony, jeśli nie znajdzie się ktoś, kto poprowadzi lud siłą oręża i charakteru. Kto wesprze i da nadzieję w tych trudnych czasach. Niestety w tej materii brakło persony, która swym majestatem i siłą pozwoliłaby oprzeć się zakusom mrocznych i plugawych sił... Przynajmniej w tej chwili...

Statystował w kolejnym spotkaniu, w tajonej pogardzie mając obecnych tu arystokratów, spadkobierców czy intrygantów, którzy mogli niebawem objąć stery władzy. W tym momencie, bez broni czuł się nikim... na pewno zaś jeszcze bardziej bezradny, niż zazwyczaj. To zimna klinga miecza i jego skórzana rękojeść, dawały mu poczucie jakiegokolwiek wpływu na wydarzenia. W pałacowej sali albinos pojął jak bardzo tęskni znów z traktem, niewygodą siodła i podróżą, choćby w mglistym celu...

Nieznośną powinnością jawiło mu się przebywanie w duszącym mieście kolejny dzień...

Przed pałacem

Hochenberg przejrzał na szybko książeczkę zakupioną przez krasnoluda. Nic ciekawego z niej nie wywnioskował. Wielkiej wartości literackiej z pewnością nie miała, a przygody imć Schnoppa były tak przedziwne, że nie mogły być prawdziwe. Gdzie nie ruszył ze swoimi kompanami, tam działo się coś dziwnego. W jakiej karczmie by się nie zatrzymali, tajemniczy ktoś wynajmował ich do wykonania jakiegoś zadania. W jaką ścieżkę by nie skręcili, natrafiali na potwory. Do jakiego miasteczka by nie trafili, odnajdywali kult wyznawców chaosu. Nawet imię autora, Kemtar, brzmiało jak nie z tej bajki.

Rozmawiali też o dziwnym znamieniu na piersi każdego z nich. Wydawało się, że u większości pojawiło się ono po drodze do Nuln lub już w samym mieście, jedynie u Wolkena i Marvala później, gdy dołączyli do grupy. Czy miało to związek z plagą? Chyba nie, oni przecież nie zachorowali. Czy był to zatem znak wybrańców? Malala? Nie chcieli w to wierzyć, ale nadziei nie mogli oprzeć na niczym konkretnym.

Perła została zbadana przez czarodzieja, przypomniano Bladinowi. Jeśli jej zadaniem było roznoszenie choroby, to Mistrz Huffenshoff nie odkrył tego. Plagę można było dość jednoznacznie przypisać Oldehallerowi, wyznawcy Nurgla, i jego kultowi. Peter stwierdził, że trzy koła w trójkącie były jedną z odmian symbolu tego boga. Ich znamiona zaś, niemal identyczne u każdego, przypominały raczej ustawienie czerwonych księżycy na nieboskłonie.

Tematy, które poruszył Gladenson, a których nie poruszono w rozmowie z astrologiem, istotnie mogły dać jakieś dodatkowe wskazówki. Na temat całej tej afery, w środku której się znajdowali, a i samego Celestiuma, który najwyraźniej miał kontakty i z magiem Gerardem z Wolfenburga, i wysłanym z nimi Markusem Wolffem, i Oldenhallerem z Nuln, któremu przekazał najwyraźniej jakiś kamień, który miał pomóc spełnić proroctwo.


Pałac

Falkenberg, i nie tylko on zresztą, miał nadzieję, że stan cesarza nie odzwierciedlał stanu ziem, którymi władał. Jeżeli tak było, Imperium zmierzało ku zagładzie, na wpół ślepe, schorowane na ciele i umyśle. W jakiś sposób łączyło się to z tekstem proroctwa, uświadomił sobie szlachcic.

- Malal? – Przyglądający się uważnie Marval uznał zdziwienie Weinershlossego za szczere. – Nie słyszałem. Chcesz powiedzieć, że Celestium jest wyznawcą tego bóstwa? Macie dowód na to czy tylko podejrzenia? Potrzebujemy więcej informacji, zanim go zaatakujemy.

O to zatem chodziło. Następca tronu próbował odzyskać wpływ na swojego ojca, a przynajmniej odciąć wróżbitę od cesarza. Szlachcic zawahał się. Nie chciał zdradzać żadnych szczegółów, czuł, że stąpają po kruchym lodzie, a zagrożenie może nadejść z każdej strony. Z drugiej strony miał w głowie sugestię Bladina, by przekazać rozmówcom więcej informacji.

Wolken tymczasem milczał. Nie zwracał uwagi na nic, myślami błądząc gdzieś daleko. Przeniósł się na szlak, gdzie celem mógł być choćby kolejny zakręt traktu, kolejna gospoda... Kolejne podziemia, w których czaiło się futrzaste niebezpieczeństwo... Zadrżał na wspomnienie wydarzeń z przeszłości i myśląc o tym, że mogą się one powtórzyć już niedługo, jeżeli wybiorą się do krasnoludzkiej twierdzy.

Wolken zdusił nieprzyjemne myśli i bolesne echa przeszłości. Panował nad mimiką i emocjami, choć z wyraźnym trudem. Mierziła go ta wymuszona obecność w pałacu. Nie wiadomo czego oczekiwali od nich, ci bufonowaci możni. To znaczy wyrazili jasno swe życzenia - kompromitacje jasnowidza. Ale w momencie, w którym jako drużyna niczego nie mogli być pewni, każde niebaczne słowo mogło zdecydować o czyimś losie. Odruchowo żal mu się zrobiło astrologa, mimo że z pewnością Celestium nie miał kryształowego wizerunku, zajadle tępił kulty chaosu i zdawał się być naczyniem bogów. Tylko Bogów ciemnej czy jasnej strony? Nie znał odpowiedzi na to pytanie, może i sam astrolog jej nie znał? Pomny swoich rozterek bladolicy najemnik odezwał się chłodno:

- Sam zainteresowany nie ułatwia sprawy, mówi zagadkami, rozprawia o losie i przeznaczeniu, tłumi przed nami myśli, tai sekrety. Intencje ma dobre, ale czyim jest narzędziem? Zdecydowanie jest za wcześnie, by jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie.

Miał nadzieję, że nie rzekł o słowo za dużo i kompani wybaczą mu w razie czego popadnięcie w tarapaty.

Bladin uświadomił sobie dwie rzeczy. Po pierwsze jego towarzysze bali się. Po drugie, on się nie bał. Nie wiedział z czego to wynikało. Często było tak, że im kto mniej miał życia, tym bardziej się o nie martwił. A ludzie mieli go zdecydowanie mniej. Ale to nie tylko o to chodziło. Kapłan zdał sobie sprawę, że nie boi się, bo wie, że na końcu i tak wszystkich czeka śmierć. Więc po prostu robi to, co należy robić. Tak jak szlifując kamień szlachetny, nie możesz przyspieszyć procesu. Pewne rzeczy wymagają czasu, bo inaczej wszystko popsujesz. Może dlatego Grimnir go powołał?

Nie chciał jednak uciekać przed Celestiumem. I to przed czym? Przed słowami?

Potrzebował w jakiś sposób się z nim spotkać. Musiał tylko wymyślić jak.

Gdy astrolog ich mijał, khazad szukał wzrokiem jego spojrzenia. Jednak na daremno. Potrzebna była więc inna metoda. Może po spotkaniu, coś wymyśli.

* * *

Na spotkaniu Bladin milczał, obserwując Luitpolda, który również milczał i pozwalał mówić swojemu totumfackiemu. Czemu uważasz astrologa za zagrożenie pytał w myślach. Jakież on może stanowić dla ciebie zagrożenie? Po przejęciu tronu zrobisz z nim co zechcesz. Z drugiej strony khazad nie był pewien, czy w ludzkim imperium tron był dziedziczny. Coś słyszał o elektorach. Być może tutaj był pies pogrzebany. Celestium może mieć na tyle duże wpływy, aby przesądzić o wyborze kogoś, kto będzie bardziej skłonny do współpracy. Będzie musiał o to zapytać Konrada, po spotkaniu.

Dopóki syn imperatora sam nie zabierze głosu, dopóty syn Grimnira też powstrzyma się od wypowiedzi. Niech tak będzie.

Konrad nie rozumiał, dlaczego Wolken podsuwa swym rozmówcom stwierdzenia, mogące potwierdzić ich podejrzenia w stosunku do Celestiuma.

- Czy ktoś kiedyś widział jasnowidza - powiedział - który mówi jasno i otwarcie? Który dzieli się swoimi przemyśleniami?

- Jest rzeczą pewną, że Celestium nienawidzi kultystów - mówił dalej. - I że boi się o los Imperium. Jestem też przekonany, że jasnowidz nie jest wyznawcą Malala. Ani żadnego innego bóstwa Chaosu.