"Cokolwiek czynisz, czyń roztropnie i patrz końca."
Tak brzmiało jedno z dawnych powiedzeń, które Konrad poznał podczas licznych wędrówek i (mniej licznych) godzin spędzonych nad księgami. Mądre powiedzenie, lecz nie zawsze można było postępować roztropnie. A już z pewnością nie wtedy, gdy przesłanek, według których podejmowało się decyzje, było za mało, lub były ze sobą sprzeczne. Tak jak w tym przypadku.
A los, albo też ścierające się ze sobą siły, najwyraźniej się na nich uwzięły, czego dowodem było zaproszenie, które przyszło w najmniej pożądanej chwili.

- Będziemy - powiedział, nie poświęcając posłańcowi więcej uwagi, niż to było konieczne. - Przekaż tę odpowiedź swemu panu.


- Nie wypada odmówić, gdy dostaje się takie miłe zaproszenie - powiedział z dość wyraźną ironią w głosie, gdy za sługą zamknęły się drzwi. - Trzeba by się zastanowić, jakimi informacjami podzielić się z panem von Weinerschlosse.
- Astrolog gada z takim sensem, jak wróżka na jarmarku - dodał - ale nie chciałbym nieostrożnym słowem wysłać go do lochu. Ani też nas, jeśli ten wysoko ustosunkowany głupiec, von Weinerschlosse, będzie mieć do nas jakieś pretensje.
- Z pewnością oni i my podążamy innymi drogami - nawiązał do słów Petera - więc trzeba będzie jak najszybciej wyjechać z miasta, zanim kolejny ktoś z wyższych sfer wpadnie na jakiś szkodliwy dla nas pomysł. Najlepiej skoro świt.

Ponieważ jego towarzysze debatowali nad tym, co powiedzieć, Bladin zamówił sobie piwo i zatopił się w myślach. W pewnym momencie odezwał się i zwrócił do Marvala.

- Celestiuma poznaliśmy na drodze do Altdoru. Wraz z Peterem oraz Lorą natknęliśmy się na jego samego i jego ludzi walczących z mutantami. Wsparliśmy ich w walce, ubiliśmy bestie. Dalej podróżowaliśmy razem. Do czasu, gdy na niebie pojawiły się 3 księżyce. Wtedy astrolog pognał jak szalony w noc. I tyle go widzieliśmy.

Khazad zamilkł i utkwił wzrok we wnętrzu kufla. Potem podjął dalej swą opowieść.

- Gdy dotarliśmy do stolicy, szybko zaprosił nas do siebie. Miły, niewiele zdradzający o sobie i, co pewnie cię nie dziwi, miał dla nas robotę do zrobienia. Swoją drogą, przypomniało mi się, jak powiedział

Cytat:

Napisał Celestium Każdy ma jakieś swoje sekrety, którymi nie chce się dzielić

Krasnolud potarł kark.

- Dziwne rzeczy czasami się przypominają, prawda? Ale do rzeczy. Chciał, byśmy pomogli mu pozbyć się kultu Khorna. Większość z nas miała wtedy wątpliwości co do tego zlecenia, ale koniec końców... ramię w ramię walczyliśmy z plugastwem.

Znowu westchnął, zasępiwszy się.

- Nie wiem w co gra ten estalijczyk, ale prości żołnierze stoją za nim murem. Rozmawiałem z kilkoma z nimi. Wierzą w niego święcie. Nie wiem, może łatwiej ich oszukać, niż kogoś obeznanego w polityce, ale... bliżej mi do nich niż do tych dworaków, zostawiających nam liściki. Nie ufam mu, ale z dwojga złego... razem z nim walczyliśmy przeciw chaosowi. I ma poparcie żołnierzy. Gdybym miał wybierać strony, stanąłbym po jego - zakończył swą długą przemowę i dopił piwo.

Spotkanie Celestiuma i walka z mutantami
Trzy księżyce ([WFRP 1ed.] Apokalipsa, Tom I. Trzy Księżyce)
Podwładni Celestiuma ([WFRP 1ed.] Apokalipsa, Tom III. Przyjaciel czy wróg)

Elf wysłuchał krasnoluda przyglądając mu się z ciekawością, acz nie natarczywą. Nie przerywał, ani dopytywał o nic rozumiejąc, że Dawi, jak o sobie owa rasa mówiła, w ich osądzie oszczędni w słowa lubili postrzegać się za tych, co rzadko języki strzępili.

Marval nie rozmawiał nigdy o swych zleceniodawcach, lecz tym razem okoliczności wyjątkowymi były. Lojalność zaś w dwie strony winna płynąć, zwłaszcza że strumieniem w stronę elfa nie były przede wszystkim złote korony, acz coś o wiele bardziej wartościowego. Zemsta, krwawa praworządność. Ścieżka, którą obrał ocierała się o krewnych z Uthulanu jak ostrą przyprawę dozujących nauki Khaela Mensha Khaine, którego mroczni bracia umiłowali zatracając się doszczętnie. Krzyżowała się również z Solkanem, którego za patrona brali żarliwi łowcy czarownic pośród ludzi, tracąc z oczu i serca rozdroża prawdy i nieprawdy… i choć nie modlił się do swych rodzicielskich bóstw, ojca polowań i matki płodności, to wiedział, że kiedyś wróci. Tak jak syn wraca po latach do czekającej rodziny.

- Wiem o czym mówisz. Znam Celestiuma od lat i wspólny cel jak solidny most co łączy oba brzegi urwisk umożliwiał współpracę skądinąd nad niemożliwą do przeskoczenia przepaścią, która nas dzieli. - swą wypowiedź Marval obrazował gestami, jakby czysty dialekt reiklandzki usilnie potrzebował wparcia mowy ciała. - Teraz jednak. Dzisiaj. Kiedy wątpliwości winienem mieć najmniej - wytknął się palcem w miejsce znamiona wypadającego się na piersi jak piętno. - Temu człowiekowi ufać nie mogę. Ba, on sam tego nie chciał i nie ukrywał, że z tym przypominającym o sobie dzisiaj bóstwie może mu być po drodze… Gdybym pewność miał, że tak jest w rzeczy samej, to pierwszy chciałbym skrócić wróża o głowę. - rzekł chłodno. - I wiem, że jasnowidz przewiduje, iż ku temu może nasza zawodowa zażyłość się rozwiązać. Tymczasem zaś, po żadnej stronie stanąć nie mogę, bo nie wiem, po której Celestium stoi, ani kim są jego prawdziwi przeciwnicy.

Wątpliwości mnożyły się. Czy mieli zająć się niejasnymi snami i pradawnymi proroctwami czy bardziej przyziemną walką o władzę? To pierwsze jawiło im się jako istotniejsze, dla nich i całego świata, ale domyślali się, że odmowa udzielona niejako samemu następcy trony mogła przynieść opłakane skutki.

Bladin próbował łączyć fakty. Przypominał sobie urywki zdań i wydarzeń z przeszłości. Zaczynał mieć wrażenie, jakby wszystko łączyło się w jakąś całość, ale jaką? Ciągle czegoś w układance brakowało. Spróbował zająć się więc sprawą tajemniczego kamienia, który mógł się wiązać z plagą w Nuln. Kapłani, tak jak podejrzewał, niewiele mu pomogli. Stary Johann zaskoczył go jednak.

- Coś mi świta, mości Bladinie, niech pomyślę.

Stanął przed półką z książkami, przesuwając je palcami, a w końcu wyciągając cienki tomik.

- Moje przygody i awantury, niejakiego Kemtara Schnoppa. Straszny kicz jakiegoś grafomana, ale cóż, książeczka ma ze trzydzieści lat, może znajdzie się chętny na zakup. Ot, szmirowaty zapis wymyślonych zapewnie historii, a już w pierwszej z nich, o tu, mowa o jakimś kupcu z Nuln, który wynajął autora, natenczas robotnika, i jego towarzyszy, do odnalezienia szlachetnego kamienia. Kamienia, który okazał się być poświęcony lub też stworzony przez Nurgla. Pan Schnopp nie mógł się zdecydować.

W jakiś sposób historia ta wzmacniała słowa Wolkena o możliwej przyczynie gwałtowności choroby dziesiątkującej Nuln.

Marval w tym czasie nabrał podejrzeń, że poszukiwany przez jego towarzysz naszyjnik nie był jedynym tego typu. Ganellian, z którym rozmawiał, powątpiewał w to, ale nie opierał się na niczym konkretnym. Krasnoludy z twierdzy, dokąd zaczynali planować się wybrać, mogły wiedzieć więcej. Kto, jak nie oni, żył przeszłością?

Hochmeister wpadał w paranoję. Kto ich śledził? Czy w ogóle ktoś to robił? Próbował sobie wytłumaczyć, że wpadli w dziwny kocioł, pomiędzy osoby i instytucje, które z pewnością korzystały ze szpiegów. Cesarski dwór, kościół Sigmara, może nawet i Celestium... Kartka z jego wiadomością czekała na tajemniczego odbiorcę. Kolejna wizyta w bibliotece świątynnej nie przyniosła wielu efektów. Ojciec Vinitius stwierdził jedynie, że choć nie słyszał o takim kamieniu, to jednak kamienie szlachetne były bardzo dobrym przenośnikiem zaklęć, w związku z czym pomysł, że taki zaklęty przedmiot mógł przyczynić się do powstania czy wzmocnienia choroby mógł mieć jakieś podstawy teoretyczne.

* * *

- Nie wejdziecie z bronią.

Gwardzista pałacowy nie pozostawiał wiele miejsca na dyskusję. Kazał złożyć całe uzbrojenie w skrzyni w pokoju straży, a jego podwładni przeszukali ich, za wyjątkiem szlachcica i kapłana Sigmara. Zostali poprowadzeni korytarzem w głąb budynku. W pewnym momencie bogato zdobione, podwójne drzwi otwarły się, a z pomieszczenia wyszła grupa ludzi. Za strażnikami trzymającymi halabardy szedł, szurając nogami po podłodze, staruszek. Zgięty mocno, oparty na drewnianej lasce, z pomarszczoną skórą, bielmem na jednym oku, resztkami siwych włosów i przede wszystkim - cesarską koroną na głowie. Zostali zepchnięci przez gwardzistów pod ścianę, aż Karl Franz I, Obrońca Imperium, Cesarz przeszedł powoli obok nich, wraz z całym orszakiem dworzan, wśród których wyróżniał się Nikolas Celestium, postępujący zaraz za władcą. Astrolog nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi albo całkiem skutecznie udawał, że ich nie widzi.

Niedługo później znaleźli się w niedużym pokoju z dwoma mężczyznami, dobrze znanym im bufonem Weinerchlosse oraz milczącym, sztywno siedzącym jegomościem, którego niektórzy z nich znali z obrazów lub altdorfskich parad. Syn cesarza, Luitpold, pozwolił jednak mówić swojemu totumfackiemu.

- Dowiedzieliście się czegoś, możecie połączyć Celestiuma z wrogami Imperium? – Arystokrata wyglądał na zdenerwowanego z jakiegoś powodu. Nie na nich, tak sądzili, coś innego zaprzątało jego umysł. Coś, co sprawiło, że o powodach zainteresowania astrologiem powiedział być może o słowo za dużo.