Klaus

Ochroniarz upił dwa łyki z butelki i oddał ją łowcy wampirów.
- To stare dzieje - mruknął. - Ale opowiem, żebyś ty ani twoi ziomkowie nie dziwili się, dlaczego jestem cięty na tego kutasa. Wiele lat temu ten szubrawiec robił podchody do mojej córki, Anette. W końcu skradł jej serce i cnotę, a potem, gdy już się nią znudził, znalazł sobie kolejną zabawkę. Anette była załamana, bo chyba naprawdę go kochała. Chciała ze sobą skończyć; pewnego wieczoru znalazłem ją w domu z podciętymi nadgarstkami. Udało się ją uratować, a ja doszedłem do wniosku, że przebywając w Vidovdanie, blisko Tobiasa, znów sobie to zrobi i tym razem może nie być mnie w pobliżu, by zdążyć na czas. Mam rodzinę w Nordlandzie, daleka bo daleka, ale zawsze rodzina. Wysłałem ją więc do kuzynostwa, z dala od Tobiasa. Po dostarczeniu księcia na miejsce, chcę się tam wybrać i zobaczyć, jak się sprawy mają.

Westchnął.
- Tobias wie, jak ładnie mówić, żeby zjednywać sobie ludzi. Nie dajcie się na to nabrać. Max jeszcze młody jest, głupi. Nie zna się na ludziach, ale ja fałszywca potrafię na kilometr wywąchać. Poza tym, Tobias nigdy nie był przyjacielem Maximiliana. Zwykle trzymał się z Henningiem, jego bratem, gdyż są prawie równolatkami. Nie raz robili sobie z Maxa wspólnie głupie żarty. Potem ich drogi się rozeszły i być może Tobias doszedł teraz do wniosku, że więcej dla siebie ugra, wkupując się w łaski Maximiliana. Choć to wszystko jest dla mnie podejrzane. Miejcie oko na tego szczura i jego ludzi, ja będę blisko Maxa.


Wszyscy

Tobias uśmiechnął się tylko lekko, wysłuchując słów Vessy, Felixa i Klausa.
- Oczywiście, jak sobie życzycie. Nie będziemy was na siłę wyganiać, skoro chcecie dokończyć zadanie - powiedział z wyraźnym szacunkiem w głosie. - Sam pewnie też bym podjął taką decyzję, gdybym był na waszym miejscu. To była propozycja. Dobrze znać wasze podejście i żeście honorowymi ludźmi są. I krasnoludami. - Skinął głową Galebowi i Bardinowi.

Zachariasza słuchał uważnie, ale w pewnym momencie wyraźnie już wyglądał na znudzonego gadaniną rezolutnego niziołka.
- Nazywam się Tobias Wirtz - rzucił, gdy Zach skończył. - A wy macie dodatkowo dostać sto dwadzieścia Karli, bo baron w liście zaznaczył, że zaliczkę już wam wypłacił. Skoro nie chcecie zostawić księcia pod naszą ochroną, resztę pieniędzy dostaniecie dopiero, gdy dotrzemy na miejsce. Możecie się jeszcze przydać na szlaku. Listu niestety nie mam - osobiście spaliłem go po przeczytaniu, więc uwierzyć na słowo mi musicie - powiedział, uśmiechając się ciepło.
- Nie musicie być tacy podejrzliwi. Znam Tobiasa od lat - wtrącił nagle Max. - Co prawda kiedyś nie za bardzo się dogadywaliśmy, ale potem wszystko się zmieniło i naprawdę mu ufam. To wróg mojego brata, a takich ludzi właśnie potrzebuję mieć przy sobie, gdy będę rządził królestwem, prawda? No, to chodźmy do obozu.

Kolejne pół godziny upłynęło na posiłku, a Max rozmawiał z Tobiasem na tematy związane z królestwem. Ponoć Henning wespół z siłami ze Styracji wprowadzili godzinę policyjną w Vidovdanie i wieszali bez procesu każdego, kto choćby jedno złe słowo powiedział o uzurpatorze. Ograniczono też dostęp do jedzenia, chcąc tym samym złamać wszystkich, którzy mieli jeszcze jakieś nadzieje na rządy prawa. Zajmując się swoimi sprawami bohaterowie przysłuchiwali się tym informacjom i zauważyli, że książę bardzo źle przyjął te wiadomości - z każdą kolejną jakby zapadał się w sobie i pochmurniał. Widać było, że to człowiek o dobrym sercu, dlatego należało go za wszelką cenę dostarczyć na miejsce spotkania z baronem von Schtauffenem.

W dalszą drogę wyruszyli koło pierwszego dzwonu. Tobias i jego ludzie przodem, ochrona Maxa za nimi. Łatwo było zauważyć, że jadący na szpicy Wirtz dyskutuje o czymś namiętnie z jednym ze swoich podwładnych - żylastym mężczyzną wyglądającym na południowca, który w dwóch bandolierach przewieszonych przez pierś nosił kilka dobrze wykonanych noży do rzucania. Południowiec co jakiś czas kiwał mu z aprobatą głową i odwracał się w stronę bohaterów, szczerząc żółte zęby spod zaniedbanych wąsisk.
- Jestem pewien, że coś kombinują - mruknął do awanturników Viggo, ale tak, by Max go nie usłyszał. - To ścierwo ma to we krwi.

Do wieczora nic się nie wydarzyło. Nawet, jeśli gdzieś w okolicy czaiły się bandy goblinów, czy inne tałatajstwo, z pewnością nie odważyłyby się zaatakować grupy czternastu zbrojnych. Zostawiliście za sobą Szlak Mroźnych Kłów zjeżdżając do Doliny Yetzin, w której dominowały spore, zielone zagajniki. Pogoda pod koniec dnia również się poprawiła i znikając w jednym z lasków napawaliście oczy widokiem pięknego zachodu słońca.


Kilka minut później dojechaliście do sporej polanki pośród młodych i starych sosen. Tobias gestem ręki dał znać, by się zatrzymać i zeskoczył z konia. Jego ludzie zrobili to samo.
- Tutaj się zatrzymamy - powiedział do wszystkich. - Jest miejsce na obóz a okolicę widać, jak na dłoni. Jurgen, Otto, Florian, rozkładajcie namioty. Fritz, skocz coś upolować. Reszta niech zbiera drewno na ognisko - zakomenderował swoim ludziom i podszedł do bohaterów. Tamci bez słowa wykonywali jego polecenia.

- Zanim usiądziemy do wieczerzy, chciałbym, żeby było jasne, że połowa moich ludzi ma stanowić nocne warty. Wy nie znacie nas, my nie znamy was, więc wiadomo, że każdy dba o własne dupy. Nie chcę, żeby wyglądało to tak, że patrzymy sobie na ręce, ale w obecnych okolicznościach to najlepsze wyjście. Nie sądzę, żebyście chcieli spać, gdy wartują tylko moi ludzie i nawzajem. Dlatego jeden od was i jeden od nas na każdą wartę. Co wy na to? - Tobias zwiesił ręce na biodrach, po czym szybko poderwał jedną z nich w stronę Zachariasza. - Tylko proszę cię, niziołku, bez żadnych rozwlekłych historyjek tym razem. Nie wytrzymam tego.

Nie było raczej sensu dyskutować na temat miejsca postoju. Widać było, że Maks ufa swojemu człowiekowi i kłótnia by nic nie dała. Propozycja podziału wart również wydawała się sensowna. Tym bardziej, że atmosfera (braku zaufania) była tak gęsta, że można by ją rąbać toporem.

Bardin nie wyrywał się do rozmowy póki co, raczej zajął się przeglądaniem ekwipunku. Planował rozstawić tej nocy koc Bogdanova tak, by osłaniał go z jednej strony, jak prosty namiot. Wieczorem przed snem podłubie przy swoich drobiazgach i postara się je potem tak rozłożyć, aby ktoś, kto się będzie skradał, narobił hałasu. Kilka gwoździ wbitych w ziemię ostrzami do góry, łom, pilniki, raki...

Co do samych wart, to było mu wszystko jedno. Ale ponieważ ludzie gorzej widzieli nocą, to zapewne weźmie jedną ze środkowych. Chociaż chciał po cichu zaproponować, aby trzymali warty po dwie osoby z ich grupy. Jedna oficjalnie, a druga udając, że śpi.

Poza tym chciał skupić się na obserwacji drugiej grupy. Jeżeli coś było na rzeczy, to może uda mu się to wychwycić.

Problemem, który póki co go frapował, była możliwość zaatakowania ich przez większą grupę. Nie było żadnej gwarancji, że Tobias nie ma większej ilości ludzi w zasadzce. Ale jeżeli tak było, to co mogli na to zaradzić? Postanowił podzielić się tymi wątpliwościami z pozostałymi. Może jak pójdzie się odlać razem z Klausem albo Zachem?

Przysłuchiwał się opowieści starego patrząc w stronę obozowiska. Nie dziwił się, że Viggo miał nie po drodze z Tobiasem, skoro ten wykorzystał jego córkę a uczucie do niego niemal doprowadziło do jej śmierci. Jednocześnie, skąd mógł mieć pewność, że ochroniarz mówi prawdę? Jedynie skonfrontowanie jego słów z tym, co Wirtz miałby do powiedzenia w tym temacie pokazałoby pełny obraz. Na razie Klaus nie zamierzał zasypywać tamtego pytaniami o przeszłość. Tylko dyskretnie obserwować.

Gdy wyruszyli, a Viggo zrównał się w pewnym momencie z Maxem i Tobiasem, Klaus przekazał pozostałym informacje.
- Viggo ma żal do Tobiasa, że ten w przeszłości zostawił jego córkę, przez co ta prawie się zabiła - szepnął do wszystkich. - Nie wiem, ile w tym prawdy, ale myślę, żeby mieć na oku wszystkich Vidovdańczyków. Przypomniało mi się, że na spotkaniu w karczmie Siegfried mówił o dyskretnej misji, a wysyłając kolejnych ochroniarzy - zakładając, że to on ich przysłał - przeczyłby temu. No chyba, że nam nie ufał i dlatego to zrobił, chociaż trochę mi się w to nie chce wierzyć. W każdym razie nie podoba mi się to, a do tej pory w życiu przeczucia mnie nie myliły. Miejcie oczy szeroko otwarte.

Pod wieczór znaleźli dobre miejsce na obóz, a Tobias wyszedł z propozycją mieszanych wart.
- To najlepsze wyjście, wszyscy wtedy będą mogli się spokojnie wyspać - powiedział spokojnym głosem Klaus, patrząc na mężczyznę. - Kolejność i pary ustalimy przy kolacji. W mojej i twojej grupie jest nas wystarczająco dużo, by książę i jego ochroniarz mogli nockę przespać w spokoju, więc ich nie liczymy. I to nie podlega dyskusji.

Chciał, żeby Viggo był blisko Maxa, tak w razie czego. Po rozstawieniu namiotu i kolacji, Bardin skinął na niego porozumiewawczo głową, więc poszedł z krasnoludem na stronę. I tak miał pełny pęcherz, więc wykorzystał ten czas na odlanie się i wysłuchanie krasnoluda.
- Zaraz przejdziemy się z Zachariaszem po najbliższej kniei, żeby sprawdzić, czy czasem nikt tam nie czeka na jakiś znak. Zach jest zwiadowcą, a ja z nas wszystkich mam bardzo podobne do niego umiejętności, więc przelecimy szybko tak, żeby nikt nas nie zauważył. Wy w tym czasie zachowujcie się naturalnie.

Gdy wrócił do obozowiska, odczekał dłuższą chwilę, po czym przysiadł się do Zachariasza.
- Chodź, sprawdzimy ten zagajnik ze wszystkich stron - rzucił cicho do kompana. - Bardin podejrzewa jakąś pułapkę, więc nie zaszkodzi przejść się po lesie i sprawdzić, czy nikt tam sobie nie siedzi cichutko w krzaczorach, czekając, aż pójdziemy spać. - Poczekał na odpowiedź kompana i ruszył w stronę pogrążonego w półmroku lasku.

Felix nie potrafił ocenić, czy Viggo mówi prawdę, czy też przemawia przez niego stara (całkiem zrozumiała) uraza. Ale lepiej było założyć, że będą kłopoty i przygotować się na nie, niż dostrzec je w chwili, gdy domniemany sojusznik wbije ci sztylet w plecy.

- Oni pilnują, my pilnujemy - powiedział. - Ale jest nas tylu, że środkowe warty możemy pełnić w dwie osoby. Jedna, że tak powiem, oficjalnie, na oczach tamtych, druga mniej by się rzucała w oczy.

- A mały zwiad to dobry pomysł - dodał, spoglądając na Klausa. - W końcu Fritz też gdzieś polazł, niby na polowanie. Dlaczego nie mielibyśmy zrobić podobnie?

Bardin wypatrywał sposobności, aby zapytać Maksa o to, czemu Viggo nie lubi się z Tobiasem. Jeżeli powód obecności tego drugiego i jego ludzi był faktycznie taki, jaki przedstawiał, nie było powodów do zmartwień.

Jeżeli jednak pracował dla brata księcia to... skąd wiedział to wszystko?
Od Maksa, który potajemnie mu wysłał wiadomość, nie zdając sobie sprawy z zagrożenia?
Od Schtauffena, który pracuje na dwa fronty?
Od szpiega?
A może od Viggo, który jest zdrajcą i się dobrze maskuje?

Inżynier łamał sobie nad tym głowę coraz mniej ufając komukolwiek. Zastanawiał się, czy podzielić się swoimi wątpliwościami z towarzyszami. Czy uznają, że wpada w obłęd? Teraz oprócz ludzi Tobiasa, będzie musiał obserwować też Viggo. A miała to być taka łatwa robota, wydawało się...

- Krva, wiedział – po skończonej rozmowie z Tobiasem niziołek nie krył złości. Skoro mężczyzna znał kwotę, to znaczy, że był w kontakcie z baronem. A wtedy do głowy przyszły Zachariaszowi dwie myśli i żadna nie wydawała się pewniejsza. – A może to wszystko co on mówi to prawda. Może rzeczywiście Schtauffen go przysłał po księcia, a nas kazał odprawić, bo w końcu my to tylko jacyś podejrzani awanturnicy, a Tobias to swój człowiek. Albo… obaj są w zmowie z Henningiem i planują dla Maksymiliana coś bardzo brzydkiego… - W głowie Zachariasza pojawiła się kolejna myśl, jeszcze bardziej paranoiczna od poprzedniej. - A może to Henning jest prawowitym władcą, a my pracujemy nieświadomie dla buntowników, co?


Jakiego by nie miał mniemania o Tobiasie, to musiał przyznać, że pomysł z wspólnymi wartami był dobry. Obie strony zabezpieczały się w ten sposób i nikt nie mógł wysiudać drugiej strony. A sprawdzić krzaków nie zaszkodziło.
- Może i my co przy okazji upolujemy. Jakiś smaczny kąsek – rzucił za siebie, podnosząc kuszę i idąc w krzaki wraz z Klausem. – Podejrzane to wszystko, nie? Kojarzy mi się z sytuacją w jakiej znalazł się Herr Blaibst z Kuttenbachu, kiedy wraz z przyjaciółmi wybrał się na wycieczkę w Psiane Wzgórza… - widząc karzący wzrok Klausa natychmiast umilkł. Mieli przecież coś do zrobienia, a to wymagało ciszy i skupienia.

Klaus, Zachariasz

Poszli w las, żeby sprawdzić okolicę a przy okazji Zachariasz chciał coś upolować. Zapuszczając się coraz głębiej w gęstwinę drzew rozglądali się za ewentualną zasadzką, która miała oczekiwać na całą grupę po zapadnięciu zmroku, ale niczego takiego nie zauważyli. Zagajnik nie skrywał przyczajonych nigdzie ludzi Tobiasa, czy żadnych innych zagrożeń, ot, co jakiś czas słyszeli gdzieś strzelanie pękających gałązek, ale to było normalne po zmroku, gdy las budził się do nocnego życia. Zachariasz w tym czasie miał szczęście i udało mu się upolować trzy całkiem spore króliki, które zjedzą wszyscy na dzisiejszą kolację. Upewniwszy się, że w lesie nie czeka żadna nocna niespodzianka, obaj wrócili do obozu, taszcząc ze sobą upolowane zwierzęta. Tobias i jego ludzie nawet się nie zorientowali, że panowie byli na zwiadzie.

Wszyscy

Upieczono króliki upolowane przez niziołka oraz kilka ptaków przyniesionych przez Fritza. Doprawione ziołami i solą mięso smakowało wybornie, nawet z kawałem czerstwego już nieco chleba. Przy ogniu nie panowała zbyt luźna atmosfera - każda grupa skupiała się raczej na rozmowie w swoim gronie, łypiąc co jakiś czas nieufnie w stronę nieznajomych. Jedynie Max czuł się na tyle swobodnie (albo nawet nie wyczuwał, że w powietrzu unosi się napięcie) gdyż rozmawiał i z bohaterami i z Tobiasem oraz jego ludźmi.

Po wieczerzy ustalono warty. Pierwsi mieli czuwać Bardin z Florianem, potem Vessa z Otto, Klaus z Fritzem, środkową obejmowali Galeb i Jurgen, potem Zachariasz z Tobiasem, a ostatnią miał wziąć Felix z Hansem. Viggo z Maxem zajmowali wspólny namiot, a ostatni z ludzi Tobiasa - Karl, miał spać w namiocie przy zwierzętach i nie wychodzić z niego, dopóki nie będzie takiej potrzeby.
- Mam nadzieję, że jutro z rana przestaniecie być tacy podejrzliwi i przekonacie się, że nie jesteśmy tutaj po to, by was skrzywdzić, albo co gorsza skrzywdzić księcia - powiedział Tobias. - Moi ludzie mają wyraźne rozkazy, żeby nie wchodzić wam w drogę w czasie wart, wy postarajcie się nie wchodzić w drogę im i będzie pięknie. Tymczasem życzę wszystkim dobrej nocy, idę na spoczynek.

Wszyscy rozeszli się do swoich spraw, Bardin i Florian rozpoczęli swoje warty. A noc upływała spokojnie - drewno w ogniu trzaskało, okolica była cicha, ludzie Tobiasa niczego nie kombinowali. Z kilku namiotów dochodziło smaczne chrapanie i gadanie przez sen, ponadto nic się nie działo. Wszystko zmieniło się w połowie ostatniej warty, gdy Felix z Hansem siedzieli na pieńkach przy ognisku.

- Aaaaaaaaaaaaaa!!!! - Ciszę nocy przerwał przeraźliwy, ochrypły krzyk należący do Viggo.

Felix z Hansem poderwali się na równe nogi, chwytając za oręż. Po chwili z namiotów zaczęły wyłaniać się kolejne postaci - Klaus, Zach, Vessa, Galeb, Bardin i ludzie Tobiasa z nim samym. Wszyscy zdziwieni, ale i gotowi do ewentualnej walki. Moment później przy ognisku pojawił się Viggo - połowa jego twarzy była zakrwawiona, a głowę rozbitą miał czymś ciężkim.
- Książę… on... nie żyje!! - Warknął głosem przepełnionym goryczą i gniewem. - Zabiłeś go, skurwielu!

Krzyknął w stronę zdezorientowanego Tobiasa i z furią w głosie rzucił się na niego z łapami. Obaj zwarli się ze sobą, przewracając na ziemię i szamocząc blisko ogniska. Florian i Jurgen dopadli do Viggo, próbująć ściągnąć go z dowódcy, nie było to jednak takie łatwe. Pozostali unieśli broń w stronę bohaterów. Nie wiedzieli, co się dzieje i jak mają reagować.
- O to ci chodziło, tak?! Chciałeś od początku go zabić! - krzyczał Viggo, ściągany z Tobiasa.


Wirtz uderzył starego ochroniarza pięścią w twarz, sprawiając, że tamten go puścił.
- Jesteś starym szaleńcem! - Odgryzł się Tobias, wstając na równe nogi. - Nigdy bym nie podniósł ręki na Maximiliana! - Po tych słowach uniósł miecz, celując sztychem w zakrwawioną twarz Viggo. - Uspokój się, nie mam z tym nic wspólnego! Wy też nie róbcie nic, czego byście później żałowali! - Krzyknął do bohaterów.

- Panie… - nagle odezwał się Fritz. - Otto zniknął. Nie ma go w obozie!
Awanturnicy przypomnieli sobie, że Otto był tym nożownikiem, z którym rozmawiał Tobias w czasie podróży i który co jakiś czas odwracał się w ich stronę, szczerząc w uśmiechu.