[Kamienie Zagłady] Ogień w górach (Część I) - Strona 9

Ayoze · 20-03-2021, 18:51

Oględziny ciała księcia potwierdziły słowa jego ochroniarza. Maxowi poderżnięto gardło, prawdopodobnie we śnie. Klausa zastanawiały tylko ślady, które odkrył obok posłania chłopaka. Wydeptana ziemia i kroki, jakby ktoś chodził przygarbiony. Mogło to świadczyć o tym, że zabójca nie działał w pojedynkę.
- Mam dziwne przeczucie, że tu wydarzyło się coś więcej - powiedział do Zachariasza, przyświecając na ubitą ziemię. - Maxowi już nie pomożemy, trzeba przesłuchać jeszcze raz Viggo i go przycisnąć, bo coś mi tu nie gra…

Zakrył twarz martwego księcia kocem i w myślach zmówił krótką modlitwę do Morra, polecając mu duszę chłopaka, którego życie zostało tak paskudnie przerwane. Wyszedł z niziołkiem z namiotu, świecąc pod nogi i podążając za świeżymi śladami butów w stronę pobliskiego zagajnika. Wyglądało na to, że Otto rzeczywiście mógł być w to zamieszany, ale po co miałby uciekać do lasu, skoro Viggo mówił, że nie widział twarzy zabójcy?
- Nie klei mi się to - rzucił do zwiadowcy. - Po co Otto miałby uciekać, jeśli walnął ochroniarza czymś ciężkim, nie pozwalając mu zobaczyć twarzy i poderżnął gardło księciowi? Przecież takim ruchem od razu rzucałby podejrzenie na Tobiasa. No chyba, że właśnie o to chodziło...

Nie pogadali długo, bo w ich stronę od lasu potoczyła się właśnie głowa człowieka Wirtza. Odcięta, z wyrazem twarzy zdjętym przerażeniem. Nie takie rzeczy łowca wampirów w życiu widział, więc nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Tak samo jak gromki okrzyk bojowy bandy orków, która wyskoczyła z krzaków i zaczęła na nich szarżować.
- Wracamy do pozostałych! Ruchy! - Krzyknął do Zachariasza.
Biorąc chwilowy odwrót wystawił przed siebie kuszę samopowtarzalną i celując w najbliższego widzianego orka nacisnął spust. Magazynek opróżnił się w mgnieniu oka, a Klaus nawet nie patrzył, czy trafił.

Rzucił się biegiem w stronę serca obozu, mając zamiar wpaść do swego namiotu, dobyć miecza i tarczy, które tam zostawił, po czym ruszyć do walki z zielonymi.

**Kerm** · 20-03-2021, 19:24

Wzajemne oskarżenia do niczego dobrego nie mogły doprowadzić, a to, że najbardziej podejrzanym był człowiek Tobiasa w niczym nie ułatwiało rozwiązania sytuacji.
Potrzeba było spokoju i rozwagi, a o to było trudno, choćby ze względu na (całkiem uzasadnioną) niechęć Viggo do Tobiasa. Interwencja Vessy nieco pohamowała zapędy starego ochroniarza, ale czy na długo?

Niespodziewany atak orków sprawił, że śmierć Maxa poszła (chwilowo w zapomnienie).
Tuzin wytatuowanych napastników stanowił dość poważny kłopot, na dodatek dwaj ludzie Tobiasa wykazali się nadzwyczajnym rozsądkiem i uciekli...

Felix strzelił z garłacza do jednego z biegnących na czele orków.

Gladin · 21-03-2021, 08:26

- Do stu beczek prochu - zaklął głośno Bardin. - Chrońcie zwierzęta!

Chwycił młot i tarczę i przesunął się w stronę zwierzaka noszącego ich dobytek. Szybko ocenił jeszcze, czy będzie miał dość czasu, by oddać strzał z łuku i zmienić broń do walki w zwarciu. Szkoda by było nie wykorzystać szansy, na uszkodzenie przeciwnika, zanim ich dopadnie.

Gladinson mimo, że wychowany z dala od krasnoludzkich twierdz. Mimo, iż matka nigdy nie przekazała mu historii swojej rodziny i nie powiedziała, do jakiego klanu należy. Mimo, że ojciec żywił urazę do krasnoludów, które zmusiły go do opuszczenia twierdzy i wyruszenia w świat. Mimo tego, że dorastał wśród ludzi. Mimo tego wszystkiego, na widok zielonskórych, wzburzyła się w nim krew przodków. Poczuł przypływ energii i złości. Poczuł, jak jego dłonie na broni same rwą się do zadawania ciosów. Ogarnęła go zimna furia i wiedział już, że już wkrótce da jej upust. Nie był wojownikiem, ale był khazadem. I duch jego przodków nawet, jeżeli ich nie znał, poprowadzi go za chwilę.

Nie myślał o tym, jak będzie walczyć. Instynkt jego rasy go poprowadzi. Będzie bił młotem tak długo, jak będzie potrzebne. Będzie chronił ich zwierzaki tak długo, jak długo będzie to rozsądne. Będzie wspierał towarzyszy, gdy będzie to potrzebne.

xeper · 22-03-2021, 09:18

- No proszę, proszę – Zachariasz przyglądał się scenie w namiocie. – Wygląda niemalże jak w rzeźni. Tyle krwi to ze świni jak ją biją się wylewa. Pewnie wiesz, że z tej krwi co ją się z prosiaka zleje po zmieszaniu z kaszą robi się krwawe kiszki, ale są i inne specjały. Jak na ten przykład czernina zwana też czarną zelewajką, albo norski przysmak blotplattar, krwawe naleśniki. Te są szczególnie ulubione przez wyznawców Khorne’a- zaśmiał się. – Można też, jak to podpatrzył od wędrowców z Kitaju pan Niklas Prulka, robić pyszny budyń z krwi albo nawet napoje na jej bazie… Tak, tak. Chodźmy za śladami.

Ślady były wyraźne i prowadziły wprost do zagajnika. Niestety nie było możliwe dokładne sprawdzenie, gdzie dalej udał się zabójca młodego księcia, ponieważ w niewyjaśnionych okolicznościach został on brutalnie zdekapitowany wśród drzew. Czego dowodem była odcięta głowa, którą właśnie ktoś cisnął zwiadowcom pod nogi. Zachariasz już miał coś powiedzieć, ale był trochę zaskoczony a po drugie wrzask atakujących orków zagłuszyłby jego słowa.

- Spierdalamy! – krzyknął za to i nie oglądając się za siebie pognał w kierunku obozowiska. Strzelać nie mógł bo nie miał kuszy, a noże do rzucania raczej nie wyglądały na coś, co może szarżującego orka powstrzymać. Zachariasz kierował się do swojego legowiska, żeby zabrać cięższą, zwykłą kuszę, a potem znaleźć się gdzieś z boku, co pozwoliłoby mu razić zielonego wroga z flanki.

Quantum · 23-03-2021, 10:31

Biorąc odwrót, Klaus wystrzelił ze swojej automatycznej kuszy. Pewnie nie liczył na wiele, ale mimo to bełty odnalazły drogę do przeciwnika, trafiając go w korpus. Ork zwolnił, ale tylko na chwilę, jakby seria zupełnie nie zrobiła na nim wrażenia. Moment później Felix wystrzelił z garłacza, trafiając kolejnego orka w prawe ramię i spowalniając go dużo bardziej, niż bełty Klausa. Bardin wycelował, wypuszczając strzałę ze swego łuku, a pocisk trafił następnego zielonego w lewe ramię. Stojący obok krasnoluda Jurgen z Florianem również posłali swe strzały, ale żadna z nich nie trafiła celu.

I wtedy orkowie wpadli do obozu.
Jednak to drużyna i Tobias ze swymi ludźmi zareagowali szybciej.

Zachariasz zdążył wyjść z namiotu z naładowaną kuszą i posłać bełt w zbliżającego się zielonego. Pocisk z mlaśnięciem wbił się w żuchwę orka, a ten zawył przeciągle z bólu. Wciąż jednak nacierał, nie przejmując się wystającym z podbródka drzewcem. Nieopodal Vessa starła się z wyższym o ponad głowę orkiem, zasypując go gradem szybkim ciosów, z których dwa rozorały jego pierś, otwierając krwawiące rany. Felix zamierzał dokończyć to, co zaczął, dlatego wziął sobie za cel orka, którego wcześniej poczęstował z garłacza. Kilka sprawnych ruchów i ostrze rapiera weszło gładko w oczodół przeciwnika, docierając do mózgu. Ork zabulgotał, po czym zwalił się pod nogami zwadźcy. Tuż obok Viggo rozprawiał się właśnie z kolejnym, zranionym wcześniej przez Klausa zielonym, zagłębiając ostrze w jego brzuchu.

Stojący niedaleko Galeb walczył z wielkim, mocno zbudowanym przeciwnikiem, a jego młot kreślił w powietrzu ogniste wzory przy każdym uderzeniu. W końcu przedarł się przez gardę orka i rąbnął go potężnym ciosem w paskudną gębę. Skóra zielonego od razu zajęła się ogniem, sprawiając, że tamten zakrzyknął z bólu, jakby go z niej obdzierali. Galeb zdawał sobie sprawę, że wiele już życia w przeciwniku nie zostało, ale musiał jeszcze postawić kropkę na “i”. Z walczących nieopodal ludzi Tobiasa, tylko Hans nie zdołał przebić się przez zasłonę swego wroga, pozostali radzili sobie całkiem nieźle. Tak samo jak Bardin, który po krótkiej chwili walki ostatecznie trafił swoim młotem w lewą nogę orka. Usłyszał, jak przy uderzeniu kość nad kolanem strzeliła, a zielony warknął z bólu. Walczący dwa metry dalej Klaus wyprowadzał oszczędne, mocne uderzenia, aż ostrze jego miecza wgryzło się w bok orka. Nim tamten zdołał odpowiedzieć, obok pojawił się Tobias i wraził mu końcówkę miecza w rozdziawiony pysk, kończąc jego marny żywot.

Pozostałe przy życiu orki próbowały się odgryzać, ale średnio im to wychodziło. Zielony atakujący siekaczem Vessę nie był w stanie przełamać jej obrony, tak samo jak ork z płonącą gębą, któremu ból dodał wściekłości nie był w stanie zranić Galeba umiejętnie zasłaniającego się tarczą. Mniej szczęścia mieli Jurgen z Florianem. Pierwszemu z nich wielki ork niemal odciął głowę w szaleńczym ataku, a drugi zginął od potężnego ciosu siekaczem, który wszedł gładko w bebechy mężczyzny. Hansowi kolejny zielony pogruchotał prawą rękę, Fritz i Karl również zostali ranni, jednak mniej dotkliwie. Zielony ze złamaną nogą zajadle atakował Bardina, ale krasnolud odpierał te ataki, przyjmując je na tarczę, którą świetnie się chronił.

Walka trwała w najlepsze, a okrzyki zarówno orków, jak i ludzi, oraz szczęk krzyżowanej broni słychać było w całej okolicy. Zachariasz ponownie wystrzelił do orka z bełtem w żuchwie, trafiając go w lewe ramię. Vessa po raz kolejny obsypała swojego wroga gradem ciosów, jednak tym razem ork był uważniejszy i nie pozwolił się trafić. Z Felixem, który postanowił wesprzeć towarzyszkę nie poszło mu już tak łatwo, jednak rapier zwadźcy zostawił jedynie lekką, krwawiącą bruzdę na ramieniu przeciwnika. To tylko poirytowało zielonego, a jego siekacz przejechał po barku Felixa, zostawiając otwartą, krwawiącą ranę. Viggo próbował podejść z boku orka, z którym walczył Galeb, ale cios starego ochroniarza był zbyt wolny i zielony zdołał odskoczyć. To jednak pozwoliło Galvinsonowi na kolejne mocne uderzenie, które tym razem trafiło orka w prawy bok. Paskudny odgłos łamanych żeber był ostatnim dźwiękiem, jaki zielony usłyszał, padając martwym pod nogami khazada.

Walczący niedaleko Hans i Fritz próbowali swojego szczęścia, ale orki z łatwością zbiły ich ciosy a potem wyprowadziły własne, mordercze dla obu mężczyzn. Karl miał natomiast niesamowitego pecha, gdyż zbijany przez zielonego miecz z impetem przejechał po nodze najemnika a potem ork niemal zmiótł jego głowę z karku potężnym ciosem topora. Nieopodal Bardin wciąż zmagał się ze swym przeciwnikiem i choć jeden z ciosów w końcu doszedł głowy, to ork wciąż nie wyglądał na takiego, co ma dosyć. W odpowiedzi zamachnął się na khazada, Bardin spóźnił się ze sparowaniem ciosu i ork również trafił go w głowę, zrzucając mu z głowy hełm, który potoczył się po ziemi w stronę ogniska. Oprócz dzwonienia w uszach Bardin jednak nie poczuł, aby zielony go zranił, co tylko dodatkowo rozwścieczyło jego wroga.

Klaus w tym czasie wyprowadził serię ciosów, jakby natchnął go sam Ulryk, przedzierając się ostrzem przez gardę zielonoskórego a zamaszyste cięcie po szyi zakończyło jego życie. Tobias walczący kilka kroków od Weghorsta próbował zranić swojego wroga, jednak ork z łatwością sparował jego uderzenia. Wirtz musiał się cofać, gdy zielony zaatakował z impetem, ale nie zdołał uniknąć trafienia - ostrze topora przecięło lewą nogę tuż nad kolanem, zostawiając tam szeroką, krwawiącą ranę. Raniony przez Zachariasza ork ruszył na niego z paskudnym okrzykiem i zamachnął się swoim toporzyskiem. Niziołek nie zdołał zareagować i cięcie zdjęło mu z głowy kawał skóry wraz z włosami, zalewając połowę twarzy ciepłą krwią. Rana wyglądała na poważną, jednak w jakimś adrenalinowym szale Zach mimo to próbował zaatakować swego wroga - nie udało mu się go jednak trafić.

Vessa ponownie ruszyła na zielonego, którego nie udało jej się trafić wcześniej i tym razem miała więcej szczęścia - ostrze weszło gładko w szyję wroga i ten zwalił się pod jej stopami. Kawałek dalej Felix i Viggo starli się z kolejnym orkiem, ale trafił tylko zwadźca, choć nie udało mu się położyć zielonego, zostawiając krwawą bruzdę na jego ramieniu. Ork zakrzyknął gardłowo i natarł na starego ochroniarza z taką furią, że przebił się przez gardę i wgryzł się ostrzem siekacza w szyję mężczyzny. Bryznęła krew, Viggo padł martwy.

Warczący bojowo Galeb dopadł kolejnego orka i mocnym ciosem swego młota rozpłatał mu łeb. Kilka kroków dalej Bardin wciąż tłukł się ze swoim wrogiem, aż w końcu przebił się przez zasłonę, a jego młot uderzył orka w paskudną gębę. Głowa zielonego opadła na bok z odrażajacym chrupnięciem miażdżonej czaszki. Niedaleko Klaus wyprowadzał kolejne ataki a ostrze tańczyło w powietrzu, w końcu przecinając skórę na głowie orka, co tylko go rozwścieczyło. Odpowiedział mocnym cięciem, które rozorało skórę na prawej ręce łowcy wampirów. Tobias też nie miał szczęścia - z ranną nogą nie zdołał zaskoczyć swego wroga i cięcie minęło celu. Zielony wyczuł, że może zatriumfować i przez kolejne sekundy atakował mocniej i szybciej, aż w końcu ostrze topora znalazło się w bebechach Vidovdańczyka.

Na polu walki pozostało tylko trzech poranionych orków, których wspólnymi siłami drużyna szybko pokonała, obsiadając ich dookoła jak sępy padlinę. Gdy szczęk broni i okrzyki ucichły, przyjrzeli się pobojowisku. Tobias wraz ze swymi ludźmi był martwy, tak samo jak Viggo. Zachariasz nie miał skóry i włosów na kawałku zakrwawionej głowy, Felix i Klaus również zostali ranni, choć mniej dotkliwie niż niziołczy zwiadowca. Strącony przez orka hełm Bardina był wgnieciony na wysokości kości jarzmowej i trzeba było go najpierw “wyklepać”, by myśleć o dalszym użytkowaniu. To jednak był obecnie najmniejszy problem. Wszyscy byli zmęczeni, spoceni, niektórych trzeba było opatrzyć. No i zastanowić się, co dalej…

Gladin · 23-03-2021, 11:15

Gdy szał bitewny minął, Bardin rozejrzał się po towarzyszach. W jakiś niesamowity sposób zginęli wszyscy oprócz nich. Owszem, niektórzy odnieśli rany, ale nie były one śmiertelne. Najgorzej było z Zachariaszem.

- Wyglądasz, jakbyś wyszedł z kąpieli z rekinem - próbował go pocieszyć. - - Poradzisz sobie sam, czy trzeba ci pomóc?

Potem uspokoił zwierzęta i upewnił się, że im nie uciekną. Gdy jako tako doszli do siebie, odezwał się do pozostałych.

- Proponuję zrobić zwiad - zerknął na Klausa, - żeby sprawdzić, skąd ci orkowie się tu wzięli. I na ile jesteśmy tu bezpieczni. Ciała Maksa, Vigo i Tobiasa proponuję zabrać na konie. Resztę zostawić. Co mają wartościowego, zapakować i też zawieźć dalej. Jeżeli samego Maksa już nie dowieziemy, to przynajmniej jego ciało. CHĘDOŻYĆ TO! - zirytował się na taki obrót sprawy i wyładował porządnym kopnięciem na najbliższym zabitym zielonoskórym. - Skąd oni się tu wzięli? Przeszukam ich, może znajdę coś, jakąś wskazówkę....

Poszukał wśród ciał hełmu, który miał mu chwilowo zastąpić jego własny. Dopóki nie znajdzie się chwila, aby go naprawić.

Obca · 23-03-2021, 11:32

Vessa cieła orcze ciała ile miała dechu w piersiach i siły w mięśniach. Na szczęście Orków było w miare mało i w końcu się skończyli. Na nieszczęście część z jej drużyny oberwała i trzeba będzie się tym zająć . Szczescie w nieszczesciu było takie że mimo że ich kontrakt dobiegł końca to nie musieli teraz wyjaśniać kto zabił księcia no i skoro Tobias niby miał im zapłacić to powinien mieć ich pieniądze.

- Oj ale was dziabneli. - Powiedziała do trzech rannych towarzyszy. - Dobra najpierw doprowadźmy was do stanu użytkowania, potem przeszukamy kompanie Tobiasa, zbierzemy co nam się przyda...nie wiem czy chce mi się ich chować powiem szczerze nawet jeśli by wypadało.

Mówiąc to wyciągnęła z ich zasobów odpowiednie rzeczy i zaczęła opatrywać rany towarzyszy zaczęła od Zachariasza bo wyglądała najbardziej poważnie.
- Zach wydaje mi się, że będziesz musiał zmienić styl fryzury. - Próbowała podejść lekko żartobliwie do ran niziołka.

**Kerm** · 23-03-2021, 13:43

Huk wystrzału, brzęk cięciw, a potem tylko szczęk stali i bolesne okrzyki tych, którzy oberwali podczas starcia.
Wreszcie starcie się zakończyło i można było rozejrzeć się po polu bitwy, na którym spoczęli orkowie, tudzież część tych, którzy mieli ochraniać Maxa, z Tobiasem i Viggo włącznie.

- Wdzięczny będę. - Uśmiechnął się Vessy. - A co do reszty... Powinniśmy, jak mówi Bardan, zabrać tamte trzy ciała, poza tym broń i przydatne rzeczy, a także coś na dowód tego, że starliśmy się z orkami. Uszy na przykład.

Gdy Vessa go opatrzy, to miał zamiar pomóc przy przeszukaniu ciał Tobiasa i jego ludzi, ze szczególnym uwzględnieniem samego Tobiasa.
Miał nadzieję, że uda się znaleźć coś, co rzuci światło na sprawę śmierci Maxa.

Ayoze · 24-03-2021, 10:10

Potyczka w mgnieniu oka przeniosła się do obozu, gdzie Klaus walczył, ile miał sił. Dał radę ubić jednego, czy dwóch orków, ale sam też nie uniknął ran; na szczęście nie było to coś, co zagrażałoby jego życiu. Mimo to jakiś opatrunek by się przydał. Najgorzej wyglądał Zachariasz i to nim trzeba się było zająć w pierwszej kolejności.
- Już nie będziesz taki piękny, jak wcześniej, druhu - rzucił do niego żartobliwie, uśmiechając się spod wąsa. - Vessa zaraz ci pomoże, a za jakiś czas będziesz wyglądał prawie jak nowy.

Łowca rozejrzał się po okolicy. Zginęli wszyscy z drugiej bandy, a wraz z nimi Viggo. Dziwny zbieg okoliczności, ale takie rzeczy się zdarzały.
- Masz rację, Bardinie. Te trzy ciała zawinąć w koce i na koń. Zawieziemy je pod Trebeczkę, żeby baron sam mógł zobaczyć, cośmy przeszli. Może też rzuci jakieś światło na sytuację. Z orczymi uszami też dobry pomysł - skinął Felixowi.

Wytarł miecz o cielsko jednego z orków, po czym wszedł do swego namiotu, pogrzebał w plecaku i wyciągnął z niego kilka szarpi, które Vessa mogłaby wykorzystać przy opatrywaniu go.
- Masz, to ci się może przydać - wręczył jej kawałki materiału, gdy przyszła jego kolej. - Pewnie sam bym się tym zajął, ale lewą ręką ciężko zrobić sobie dobry opatrunek. - Uśmiechnął się lekko spod wąsa, patrząc jej w oczy.
- Ach Kalus, czułam że tak skończymy, pole ciał, ja cała spocona, ty bez koszuli gołą klatą... nie wiem, co na to twoja wiedźma ale liczę, że nie umie zmieniać innych w żaby.... - Vessa powiedziała do rannego łowcy, udało jej się zabrzmieć poważnie ale uśmiech na jej twarzy świadczył że ledwo powstrzymuje śmiech.
- Dwie sprawy: ona nie jest moja i nie jest wiedźmą - powiedział. - Zresztą, powiedzmy, że nasze pożegnanie nie odbyło się tak, jakby tego chciała więc nie wiem, czy będzie jeszcze sens się u niej pokazywać.
Vessa zrobiła poważna minę, nie spodziewała się takiego przejścia z zabawnego tematu do poważnego tematu.
- Dobrze że zrobiliśmy zapasy na drogę. Inaczej musielibyśmy drzeć koszule naszych martwych szlachciców na bandaże...- Powiedziała zaczynając opatrywać ramię towarzysza. - ...hej teraz już to bez znaczenia ale jak myślisz...Tobias miał coś wspólnego ze śmiercią naszego podopiecznego czy był to przypadek i mieliśmy tutaj kogoś z zewnątrz?
- Jeśli nie Tobias, to Viggo - odpowiedział bez namysłu. - Nie wierzyłem ani jednemu. Viggo mógł zabić Maxa i zwalić to na Tobiasa w ramach zemsty za przeszłość. A Tobias… mógł pracować dla tego, jak mu tam, Henninga. To, że Otto nie było w obozie, nic moim zdaniem nie znaczy… może poszedł się odlać w krzaki i tam spotkał orków? Albo rzeczywiście pracował dla Tobiasa. Może przy ciałach albo w namiotach znajdziemy coś więcej, chociaż wolę się nie łudzić. Tak czy siak trzeba dostarczyć ciało Maxa nad Trebeczkę i oddać je baronowi. Niech je pochowa, spali, czy co tam będzie chciał.
- Pewnie masz racje, ale zatrzymujemy złoto, konie i kosztowności jakie mieli, nie zamierzam tracić wypłaty tylko dlatego że w mieszaliśmy się w jakieś szlacheckie przepychanki siłowe. - Powiedziała Vessa pozwalając swojej praktycznej stronie wypłynąć na powierzchnię.
- Na resztę pieniędzy od barona nie ma co liczyć, bo nie wykonaliśmy zadania, więc zabierzemy z tego obozu wszystko, co cenne. Trupom i tak się to do niczego nie przyda - odrzekł. - Dostarczymy zwłoki i wracamy do Kreutzhofen. To już nie nasza sprawa, kto się z kim tam tłucze w tym Vidovdanie.
- Słusznie, kwestia co potem wracamy do miasta? Czy ruszamy dalej i zatrzymujemy się na chwile w księstwach granicznych? - Vessa znowu się uśmiechnęła i Klaus już wiedział że kąśliwy komentarz jest już w drodze. - Bo jeśli jednak boisz się wracał do tej twojej to może parę miesięcy rozłąki dobrze jej zrobi.

- Taaa, lepiej dać się zabić w Księstwach Granicznych, niż skończyć jako żaba. - Klaus uśmiechnął się do niej. - Nie boję się wracać do miasta, ale jak większość wyrazi ochotę, żeby jeszcze trochę zostać na tych ziemiach, to czemu nie. Galeb z Bardinem chyba przejmują się tymi orkami. To chyba jakaś grubsza sprawa z przeszłości.
- Na pewno powiedzą jak ich zapytamy. Co do twoich problemów natury sercowych to bym się nie przejmowała na zapas. My kobiety mamy takie same potrzeby cielesne co mężczyźni i o ile nie szeptałem jej do uszka czułych słówek jak to chcesz się z nią ożenić i jak to ją kochasz to powinna doskonale wiedzieć co robi biorąc cię pod pierzynę. - Znowu czyste proste podejście do życia przemawiało przez wojowniczkę, jej wychowanie w bandzie najemników jednak pozbawiło ja romantycznych marzycielskich odruchów i rozmyślań w dorosłym życiu.
- Niczego jej nie obiecywałem - odparł szybko Klaus. - Po prostu w dzień naszego wyjazdu wymknąłem się z jej domu, gdy jeszcze spała. Dlatego mówiłem, że pewnie będzie problem, gdy ją odwiedzę, bo ja nie lubię się tłumaczyć dlaczego, po co i tak dalej. Nie jestem dobry w tych sprawach, w innych chyba lepszy. - Puścił oczko Vessie. - W każdym razie nie spędza mi to snu z powiek. Będzie, co będzie. A co ty żeś się tak tego tematu uczepiła? Kiedyś gdzieś słyszałem, że jak jedna kobieta gada o “związku” drugiej kobiety z mężczyzną, z którym o tym rozmawia, to się nim interesuje. O ile to, co powiedziałem, ma sens. - Uśmiechnął się spod wąsa.
- No wydawało mi się że już ustaliliśmy że cię pożądam i wzięłabym cię na tym polu gdyby nie wiedziała ze zgorszeń tym resztę. - Wojowniczka zaśmiała się z insynuacji towarzysza. - A tak naprawdę to miał żart ale potem ty zacząłeś być poważny to mi się głupio zrobiło bo może rzeczywiście chcesz porady. a jak jej nie chciałeś to trudno teraz i tak ją dostaniesz. Nie tłumacz się w takich sprawach, nie ma sensu. I może przy najbliższej okazji odwiedź jakiś zamtuz, może i wydasz pieniądze ale się rozluźnisz bez późniejszych rozterek romantyczno-relacyjnych.

- Ech… chyba kolejny raz wyszło, że w rozmowach z kobietami nie jestem najlepszy w wyłapywaniu konkretnego kontekstu. I nie, nie chciałem porady, po prostu wyjaśniałem. No ale nie ma sensu już o tym gadać, bo znowu się zapętlę. Z twojego pomysłu być może skorzystam. - Przejechał dłonią po twarzy i spojrzał na prawą rękę. Opatrunek był już gotowy. - Dobra, chyba pójdę już sprawdzić okolicę a potem te namioty. Dziękuję za pomoc z ręką i za rozmowę.
Wstał i ruszył w stronę drzew, oglądając się jeszcze raz przez ramię i uśmiechając lekko do Vessy. Dlaczego ona myślała, że ma jakieś rozterki? Chyba naprawdę powinien popracować nad swoimi umiejętnościami rozmowy z kobietami. Albo w ogóle przestać z nimi gadać. Tak, to chyba by mu wyszło na zdrowie.

Po powrocie ze zwiadu zajął się przeszukiwaniem obozu. Nawet jeśli kompani zajrzeli już do każdego namiotu należące do bandy Tobiasa, robił to powtórnie, w końcu mogli coś przeoczyć. Potem zabrał się za ciała wszystkich martwych ludzi, dokładnie je przeszukując. Może oprócz tego, że znajdą coś przydatnego do dalszej podróży, naprowadzi ich to na jakiś trop tego, kto pozbawił życia następcę tronu Vidovdanu. Chociaż w tym momencie to było już raczej nieistotne.

Stalowy · 24-03-2021, 20:44

Najdłużej po walce otrząsał się Galeb. Patrząc przez wizjery hełmu chłonął widok martwych orków. Płomień otaczający obuch jego młota wciąż płonął żywo, a on pozwalał by powoli adrenalina wyparowywała z jego ciała.

- Na Valayię, Grungniego i Grimnira. Na Gazula, Thungniego, Smednira i Morgrima. - wyszeptał ofiarowując tą walkę Bogom Przodkom.

Bezpardonowa bitwa z orkami z dawno wybitego plemienia było czymś co warto będzie zapamiętać. Jednak w tym wszystkim zginęli ludzie - Tobias i jego kompani oraz Viggo. Jakkolwiek by to nie wyglądało to zaprzepaścili zlecenie i o ile reszta nie wyglądała aby się tym przejmowali "ot zwykła rzecz" to Galebowi zagrało to na honorze. Zdawał sobie jednak sprawę że intrygi Księstw Granicznych są bardzo śliskie i o ile dla niego Otto został wynajęty przez podłego brata by sprzątnąć Maxa, to równie dobrze domysły jego towarzyszy mogły być prawdziwe.
Ba.
Istniał nawet dużo gorszy scenariusz niż zakładali wszyscy.

- Wiecie... - rzekł - Równie dobrze to wszystko mogło zostać ukartowane by nas wrobić w zabójstwo. Tylko nikt nie przewidział zgrai orków buszujących po górach.

Krasnolud poszedł do swoich rzeczy, a potem do Zachariasza gdy opatrywała go Vessa.

- Masz, możesz tego potrzebować. - podał jej dwie mikstury, jedną leczniczą, a drugą kojącą - Pamiętam jeszcze jak to jest mieć zdartą skórę ze łba. Nie zazdroszczę.

Skinął niziołkowi, po czym ruszył na przeszukiwanie ciał i obozowiska tak jak Bardin. Reszta wydawała się przejmować tylko zleceniem, ludźmi i co z tym Maxem, on jednak od razu skupił się na kwestii zielonoskórych.

- To może nie być nasza ostatnia potyczka z nimi, skoro odstawiamy ciało księcia baranowi. - rzucił do młodszego krasnoluda - Jak grobi sobie zaczynają mazać ryje i tarcze w konkretne znaki to znaczy że jest ich dużo więcej.

20-03-2021, 18:51	#81
Ayoze Reputacja: 1	Oględziny ciała księcia potwierdziły słowa jego ochroniarza. Maxowi poderżnięto gardło, prawdopodobnie we śnie. Klausa zastanawiały tylko ślady, które odkrył obok posłania chłopaka. Wydeptana ziemia i kroki, jakby ktoś chodził przygarbiony. Mogło to świadczyć o tym, że zabójca nie działał w pojedynkę. - Mam dziwne przeczucie, że tu wydarzyło się coś więcej - powiedział do Zachariasza, przyświecając na ubitą ziemię. - Maxowi już nie pomożemy, trzeba przesłuchać jeszcze raz Viggo i go przycisnąć, bo coś mi tu nie gra… Zakrył twarz martwego księcia kocem i w myślach zmówił krótką modlitwę do Morra, polecając mu duszę chłopaka, którego życie zostało tak paskudnie przerwane. Wyszedł z niziołkiem z namiotu, świecąc pod nogi i podążając za świeżymi śladami butów w stronę pobliskiego zagajnika. Wyglądało na to, że Otto rzeczywiście mógł być w to zamieszany, ale po co miałby uciekać do lasu, skoro Viggo mówił, że nie widział twarzy zabójcy? - Nie klei mi się to - rzucił do zwiadowcy. - Po co Otto miałby uciekać, jeśli walnął ochroniarza czymś ciężkim, nie pozwalając mu zobaczyć twarzy i poderżnął gardło księciowi? Przecież takim ruchem od razu rzucałby podejrzenie na Tobiasa. No chyba, że właśnie o to chodziło... Nie pogadali długo, bo w ich stronę od lasu potoczyła się właśnie głowa człowieka Wirtza. Odcięta, z wyrazem twarzy zdjętym przerażeniem. Nie takie rzeczy łowca wampirów w życiu widział, więc nie zrobiło to na nim większego wrażenia. Tak samo jak gromki okrzyk bojowy bandy orków, która wyskoczyła z krzaków i zaczęła na nich szarżować. - Wracamy do pozostałych! Ruchy! - Krzyknął do Zachariasza. Biorąc chwilowy odwrót wystawił przed siebie kuszę samopowtarzalną i celując w najbliższego widzianego orka nacisnął spust. Magazynek opróżnił się w mgnieniu oka, a Klaus nawet nie patrzył, czy trafił. Rzucił się biegiem w stronę serca obozu, mając zamiar wpaść do swego namiotu, dobyć miecza i tarczy, które tam zostawił, po czym ruszyć do walki z zielonymi.

21-03-2021, 08:26	#83
Gladin Reputacja: 1	- Do stu beczek prochu - zaklął głośno Bardin. - Chrońcie zwierzęta! Chwycił młot i tarczę i przesunął się w stronę zwierzaka noszącego ich dobytek. Szybko ocenił jeszcze, czy będzie miał dość czasu, by oddać strzał z łuku i zmienić broń do walki w zwarciu. Szkoda by było nie wykorzystać szansy, na uszkodzenie przeciwnika, zanim ich dopadnie. Gladinson mimo, że wychowany z dala od krasnoludzkich twierdz. Mimo, iż matka nigdy nie przekazała mu historii swojej rodziny i nie powiedziała, do jakiego klanu należy. Mimo, że ojciec żywił urazę do krasnoludów, które zmusiły go do opuszczenia twierdzy i wyruszenia w świat. Mimo tego, że dorastał wśród ludzi. Mimo tego wszystkiego, na widok zielonskórych, wzburzyła się w nim krew przodków. Poczuł przypływ energii i złości. Poczuł, jak jego dłonie na broni same rwą się do zadawania ciosów. Ogarnęła go zimna furia i wiedział już, że już wkrótce da jej upust. Nie był wojownikiem, ale był khazadem. I duch jego przodków nawet, jeżeli ich nie znał, poprowadzi go za chwilę. Nie myślał o tym, jak będzie walczyć. Instynkt jego rasy go poprowadzi. Będzie bił młotem tak długo, jak będzie potrzebne. Będzie chronił ich zwierzaki tak długo, jak długo będzie to rozsądne. Będzie wspierał towarzyszy, gdy będzie to potrzebne. +5WW za zapiekłą nienawiść Bez uników (brak zdolności). W ramach rundy 1 akcja to wycelowanie (+10WW), druga akcja to zwykły atak. Razem z bonusami powinno to dać WW na poziomie 73 Parowanie jeden raz na rundę, darmowe dzięki tarczy. W przypadku utraty znacznej części żywotności wykonywanie akcji ostrożny atak. Przy dalszej utracie żywotności, grożącej śmiercią, proszę o zatrzymanie akcji Ostatnio edytowane przez Gladin : 21-03-2021 o 08:37.

23-03-2021, 11:15	#86
Gladin Reputacja: 1	Gdy szał bitewny minął, Bardin rozejrzał się po towarzyszach. W jakiś niesamowity sposób zginęli wszyscy oprócz nich. Owszem, niektórzy odnieśli rany, ale nie były one śmiertelne. Najgorzej było z Zachariaszem. - Wyglądasz, jakbyś wyszedł z kąpieli z rekinem - próbował go pocieszyć. - - Poradzisz sobie sam, czy trzeba ci pomóc? Potem uspokoił zwierzęta i upewnił się, że im nie uciekną. Gdy jako tako doszli do siebie, odezwał się do pozostałych. - Proponuję zrobić zwiad - zerknął na Klausa, - żeby sprawdzić, skąd ci orkowie się tu wzięli. I na ile jesteśmy tu bezpieczni. Ciała Maksa, Vigo i Tobiasa proponuję zabrać na konie. Resztę zostawić. Co mają wartościowego, zapakować i też zawieźć dalej. Jeżeli samego Maksa już nie dowieziemy, to przynajmniej jego ciało. CHĘDOŻYĆ TO! - zirytował się na taki obrót sprawy i wyładował porządnym kopnięciem na najbliższym zabitym zielonoskórym. - Skąd oni się tu wzięli? Przeszukam ich, może znajdę coś, jakąś wskazówkę.... Poszukał wśród ciał hełmu, który miał mu chwilowo zastąpić jego własny. Dopóki nie znajdzie się chwila, aby go naprawić. Gdyby to było potrzebne, to Bardin ma opiekę nad zwierzętami. Proszę o info, gdy naprawi hełm (ma płatnerstwo). Ostatnio edytowane przez Gladin : 23-03-2021 o 11:22.

23-03-2021, 11:32	#87
Obca Reputacja: 1	Vessa cieła orcze ciała ile miała dechu w piersiach i siły w mięśniach. Na szczęście Orków było w miare mało i w końcu się skończyli. Na nieszczęście część z jej drużyny oberwała i trzeba będzie się tym zająć . Szczescie w nieszczesciu było takie że mimo że ich kontrakt dobiegł końca to nie musieli teraz wyjaśniać kto zabił księcia no i skoro Tobias niby miał im zapłacić to powinien mieć ich pieniądze. - Oj ale was dziabneli. - Powiedziała do trzech rannych towarzyszy. - Dobra najpierw doprowadźmy was do stanu użytkowania, potem przeszukamy kompanie Tobiasa, zbierzemy co nam się przyda...nie wiem czy chce mi się ich chować powiem szczerze nawet jeśli by wypadało. Mówiąc to wyciągnęła z ich zasobów odpowiednie rzeczy i zaczęła opatrywać rany towarzyszy zaczęła od Zachariasza bo wyglądała najbardziej poważnie. - Zach wydaje mi się, że będziesz musiał zmienić styl fryzury. - Próbowała podejść lekko żartobliwie do ran niziołka.

24-03-2021, 10:10	#89
Ayoze Reputacja: 1	+ Obca, dzięki za dialog! Potyczka w mgnieniu oka przeniosła się do obozu, gdzie Klaus walczył, ile miał sił. Dał radę ubić jednego, czy dwóch orków, ale sam też nie uniknął ran; na szczęście nie było to coś, co zagrażałoby jego życiu. Mimo to jakiś opatrunek by się przydał. Najgorzej wyglądał Zachariasz i to nim trzeba się było zająć w pierwszej kolejności. - Już nie będziesz taki piękny, jak wcześniej, druhu - rzucił do niego żartobliwie, uśmiechając się spod wąsa. - Vessa zaraz ci pomoże, a za jakiś czas będziesz wyglądał prawie jak nowy. Łowca rozejrzał się po okolicy. Zginęli wszyscy z drugiej bandy, a wraz z nimi Viggo. Dziwny zbieg okoliczności, ale takie rzeczy się zdarzały. - Masz rację, Bardinie. Te trzy ciała zawinąć w koce i na koń. Zawieziemy je pod Trebeczkę, żeby baron sam mógł zobaczyć, cośmy przeszli. Może też rzuci jakieś światło na sytuację. Z orczymi uszami też dobry pomysł - skinął Felixowi. Wytarł miecz o cielsko jednego z orków, po czym wszedł do swego namiotu, pogrzebał w plecaku i wyciągnął z niego kilka szarpi, które Vessa mogłaby wykorzystać przy opatrywaniu go. - Masz, to ci się może przydać - wręczył jej kawałki materiału, gdy przyszła jego kolej. - Pewnie sam bym się tym zajął, ale lewą ręką ciężko zrobić sobie dobry opatrunek. - Uśmiechnął się lekko spod wąsa, patrząc jej w oczy. - Ach Kalus, czułam że tak skończymy, pole ciał, ja cała spocona, ty bez koszuli gołą klatą... nie wiem, co na to twoja wiedźma ale liczę, że nie umie zmieniać innych w żaby.... - Vessa powiedziała do rannego łowcy, udało jej się zabrzmieć poważnie ale uśmiech na jej twarzy świadczył że ledwo powstrzymuje śmiech. - Dwie sprawy: ona nie jest moja i nie jest wiedźmą - powiedział. - Zresztą, powiedzmy, że nasze pożegnanie nie odbyło się tak, jakby tego chciała więc nie wiem, czy będzie jeszcze sens się u niej pokazywać. Vessa zrobiła poważna minę, nie spodziewała się takiego przejścia z zabawnego tematu do poważnego tematu. - Dobrze że zrobiliśmy zapasy na drogę. Inaczej musielibyśmy drzeć koszule naszych martwych szlachciców na bandaże...- Powiedziała zaczynając opatrywać ramię towarzysza. - ...hej teraz już to bez znaczenia ale jak myślisz...Tobias miał coś wspólnego ze śmiercią naszego podopiecznego czy był to przypadek i mieliśmy tutaj kogoś z zewnątrz? - Jeśli nie Tobias, to Viggo - odpowiedział bez namysłu. - Nie wierzyłem ani jednemu. Viggo mógł zabić Maxa i zwalić to na Tobiasa w ramach zemsty za przeszłość. A Tobias… mógł pracować dla tego, jak mu tam, Henninga. To, że Otto nie było w obozie, nic moim zdaniem nie znaczy… może poszedł się odlać w krzaki i tam spotkał orków? Albo rzeczywiście pracował dla Tobiasa. Może przy ciałach albo w namiotach znajdziemy coś więcej, chociaż wolę się nie łudzić. Tak czy siak trzeba dostarczyć ciało Maxa nad Trebeczkę i oddać je baronowi. Niech je pochowa, spali, czy co tam będzie chciał. - Pewnie masz racje, ale zatrzymujemy złoto, konie i kosztowności jakie mieli, nie zamierzam tracić wypłaty tylko dlatego że w mieszaliśmy się w jakieś szlacheckie przepychanki siłowe. - Powiedziała Vessa pozwalając swojej praktycznej stronie wypłynąć na powierzchnię. - Na resztę pieniędzy od barona nie ma co liczyć, bo nie wykonaliśmy zadania, więc zabierzemy z tego obozu wszystko, co cenne. Trupom i tak się to do niczego nie przyda - odrzekł. - Dostarczymy zwłoki i wracamy do Kreutzhofen. To już nie nasza sprawa, kto się z kim tam tłucze w tym Vidovdanie. - Słusznie, kwestia co potem wracamy do miasta? Czy ruszamy dalej i zatrzymujemy się na chwile w księstwach granicznych? - Vessa znowu się uśmiechnęła i Klaus już wiedział że kąśliwy komentarz jest już w drodze. - Bo jeśli jednak boisz się wracał do tej twojej to może parę miesięcy rozłąki dobrze jej zrobi. - Taaa, lepiej dać się zabić w Księstwach Granicznych, niż skończyć jako żaba. - Klaus uśmiechnął się do niej. - Nie boję się wracać do miasta, ale jak większość wyrazi ochotę, żeby jeszcze trochę zostać na tych ziemiach, to czemu nie. Galeb z Bardinem chyba przejmują się tymi orkami. To chyba jakaś grubsza sprawa z przeszłości. - Na pewno powiedzą jak ich zapytamy. Co do twoich problemów natury sercowych to bym się nie przejmowała na zapas. My kobiety mamy takie same potrzeby cielesne co mężczyźni i o ile nie szeptałem jej do uszka czułych słówek jak to chcesz się z nią ożenić i jak to ją kochasz to powinna doskonale wiedzieć co robi biorąc cię pod pierzynę. - Znowu czyste proste podejście do życia przemawiało przez wojowniczkę, jej wychowanie w bandzie najemników jednak pozbawiło ja romantycznych marzycielskich odruchów i rozmyślań w dorosłym życiu. - Niczego jej nie obiecywałem - odparł szybko Klaus. - Po prostu w dzień naszego wyjazdu wymknąłem się z jej domu, gdy jeszcze spała. Dlatego mówiłem, że pewnie będzie problem, gdy ją odwiedzę, bo ja nie lubię się tłumaczyć dlaczego, po co i tak dalej. Nie jestem dobry w tych sprawach, w innych chyba lepszy. - Puścił oczko Vessie. - W każdym razie nie spędza mi to snu z powiek. Będzie, co będzie. A co ty żeś się tak tego tematu uczepiła? Kiedyś gdzieś słyszałem, że jak jedna kobieta gada o “związku” drugiej kobiety z mężczyzną, z którym o tym rozmawia, to się nim interesuje. O ile to, co powiedziałem, ma sens. - Uśmiechnął się spod wąsa. - No wydawało mi się że już ustaliliśmy że cię pożądam i wzięłabym cię na tym polu gdyby nie wiedziała ze zgorszeń tym resztę. - Wojowniczka zaśmiała się z insynuacji towarzysza. - A tak naprawdę to miał żart ale potem ty zacząłeś być poważny to mi się głupio zrobiło bo może rzeczywiście chcesz porady. a jak jej nie chciałeś to trudno teraz i tak ją dostaniesz. Nie tłumacz się w takich sprawach, nie ma sensu. I może przy najbliższej okazji odwiedź jakiś zamtuz, może i wydasz pieniądze ale się rozluźnisz bez późniejszych rozterek romantyczno-relacyjnych. - Ech… chyba kolejny raz wyszło, że w rozmowach z kobietami nie jestem najlepszy w wyłapywaniu konkretnego kontekstu. I nie, nie chciałem porady, po prostu wyjaśniałem. No ale nie ma sensu już o tym gadać, bo znowu się zapętlę. Z twojego pomysłu być może skorzystam. - Przejechał dłonią po twarzy i spojrzał na prawą rękę. Opatrunek był już gotowy. - Dobra, chyba pójdę już sprawdzić okolicę a potem te namioty. Dziękuję za pomoc z ręką i za rozmowę. Wstał i ruszył w stronę drzew, oglądając się jeszcze raz przez ramię i uśmiechając lekko do Vessy. Dlaczego ona myślała, że ma jakieś rozterki? Chyba naprawdę powinien popracować nad swoimi umiejętnościami rozmowy z kobietami. Albo w ogóle przestać z nimi gadać. Tak, to chyba by mu wyszło na zdrowie. Po powrocie ze zwiadu zajął się przeszukiwaniem obozu. Nawet jeśli kompani zajrzeli już do każdego namiotu należące do bandy Tobiasa, robił to powtórnie, w końcu mogli coś przeoczyć. Potem zabrał się za ciała wszystkich martwych ludzi, dokładnie je przeszukując. Może oprócz tego, że znajdą coś przydatnego do dalszej podróży, naprowadzi ich to na jakiś trop tego, kto pozbawił życia następcę tronu Vidovdanu. Chociaż w tym momencie to było już raczej nieistotne.

20-03-2021, 19:24	#82
Kerm Administrator Reputacja: 1	Wzajemne oskarżenia do niczego dobrego nie mogły doprowadzić, a to, że najbardziej podejrzanym był człowiek Tobiasa w niczym nie ułatwiało rozwiązania sytuacji. Potrzeba było spokoju i rozwagi, a o to było trudno, choćby ze względu na (całkiem uzasadnioną) niechęć Viggo do Tobiasa. Interwencja Vessy nieco pohamowała zapędy starego ochroniarza, ale czy na długo? Niespodziewany atak orków sprawił, że śmierć Maxa poszła (chwilowo w zapomnienie). Tuzin wytatuowanych napastników stanowił dość poważny kłopot, na dodatek dwaj ludzie Tobiasa wykazali się nadzwyczajnym rozsądkiem i uciekli... Felix strzelił z garłacza do jednego z biegnących na czele orków.

22-03-2021, 09:18	#84
xeper Reputacja: 1	- No proszę, proszę – Zachariasz przyglądał się scenie w namiocie. – Wygląda niemalże jak w rzeźni. Tyle krwi to ze świni jak ją biją się wylewa. Pewnie wiesz, że z tej krwi co ją się z prosiaka zleje po zmieszaniu z kaszą robi się krwawe kiszki, ale są i inne specjały. Jak na ten przykład czernina zwana też czarną zelewajką, albo norski przysmak blotplattar, krwawe naleśniki. Te są szczególnie ulubione przez wyznawców Khorne’a- zaśmiał się. – Można też, jak to podpatrzył od wędrowców z Kitaju pan Niklas Prulka, robić pyszny budyń z krwi albo nawet napoje na jej bazie… Tak, tak. Chodźmy za śladami. Ślady były wyraźne i prowadziły wprost do zagajnika. Niestety nie było możliwe dokładne sprawdzenie, gdzie dalej udał się zabójca młodego księcia, ponieważ w niewyjaśnionych okolicznościach został on brutalnie zdekapitowany wśród drzew. Czego dowodem była odcięta głowa, którą właśnie ktoś cisnął zwiadowcom pod nogi. Zachariasz już miał coś powiedzieć, ale był trochę zaskoczony a po drugie wrzask atakujących orków zagłuszyłby jego słowa. - Spierdalamy! – krzyknął za to i nie oglądając się za siebie pognał w kierunku obozowiska. Strzelać nie mógł bo nie miał kuszy, a noże do rzucania raczej nie wyglądały na coś, co może szarżującego orka powstrzymać. Zachariasz kierował się do swojego legowiska, żeby zabrać cięższą, zwykłą kuszę, a potem znaleźć się gdzieś z boku, co pozwoliłoby mu razić zielonego wroga z flanki.

23-03-2021, 10:31	#85
Quantum Reputacja: 1	Biorąc odwrót, Klaus wystrzelił ze swojej automatycznej kuszy. Pewnie nie liczył na wiele, ale mimo to bełty odnalazły drogę do przeciwnika, trafiając go w korpus. Ork zwolnił, ale tylko na chwilę, jakby seria zupełnie nie zrobiła na nim wrażenia. Moment później Felix wystrzelił z garłacza, trafiając kolejnego orka w prawe ramię i spowalniając go dużo bardziej, niż bełty Klausa. Bardin wycelował, wypuszczając strzałę ze swego łuku, a pocisk trafił następnego zielonego w lewe ramię. Stojący obok krasnoluda Jurgen z Florianem również posłali swe strzały, ale żadna z nich nie trafiła celu. I wtedy orkowie wpadli do obozu. Jednak to drużyna i Tobias ze swymi ludźmi zareagowali szybciej. Zachariasz zdążył wyjść z namiotu z naładowaną kuszą i posłać bełt w zbliżającego się zielonego. Pocisk z mlaśnięciem wbił się w żuchwę orka, a ten zawył przeciągle z bólu. Wciąż jednak nacierał, nie przejmując się wystającym z podbródka drzewcem. Nieopodal Vessa starła się z wyższym o ponad głowę orkiem, zasypując go gradem szybkim ciosów, z których dwa rozorały jego pierś, otwierając krwawiące rany. Felix zamierzał dokończyć to, co zaczął, dlatego wziął sobie za cel orka, którego wcześniej poczęstował z garłacza. Kilka sprawnych ruchów i ostrze rapiera weszło gładko w oczodół przeciwnika, docierając do mózgu. Ork zabulgotał, po czym zwalił się pod nogami zwadźcy. Tuż obok Viggo rozprawiał się właśnie z kolejnym, zranionym wcześniej przez Klausa zielonym, zagłębiając ostrze w jego brzuchu. Stojący niedaleko Galeb walczył z wielkim, mocno zbudowanym przeciwnikiem, a jego młot kreślił w powietrzu ogniste wzory przy każdym uderzeniu. W końcu przedarł się przez gardę orka i rąbnął go potężnym ciosem w paskudną gębę. Skóra zielonego od razu zajęła się ogniem, sprawiając, że tamten zakrzyknął z bólu, jakby go z niej obdzierali. Galeb zdawał sobie sprawę, że wiele już życia w przeciwniku nie zostało, ale musiał jeszcze postawić kropkę na “i”. Z walczących nieopodal ludzi Tobiasa, tylko Hans nie zdołał przebić się przez zasłonę swego wroga, pozostali radzili sobie całkiem nieźle. Tak samo jak Bardin, który po krótkiej chwili walki ostatecznie trafił swoim młotem w lewą nogę orka. Usłyszał, jak przy uderzeniu kość nad kolanem strzeliła, a zielony warknął z bólu. Walczący dwa metry dalej Klaus wyprowadzał oszczędne, mocne uderzenia, aż ostrze jego miecza wgryzło się w bok orka. Nim tamten zdołał odpowiedzieć, obok pojawił się Tobias i wraził mu końcówkę miecza w rozdziawiony pysk, kończąc jego marny żywot. Pozostałe przy życiu orki próbowały się odgryzać, ale średnio im to wychodziło. Zielony atakujący siekaczem Vessę nie był w stanie przełamać jej obrony, tak samo jak ork z płonącą gębą, któremu ból dodał wściekłości nie był w stanie zranić Galeba umiejętnie zasłaniającego się tarczą. Mniej szczęścia mieli Jurgen z Florianem. Pierwszemu z nich wielki ork niemal odciął głowę w szaleńczym ataku, a drugi zginął od potężnego ciosu siekaczem, który wszedł gładko w bebechy mężczyzny. Hansowi kolejny zielony pogruchotał prawą rękę, Fritz i Karl również zostali ranni, jednak mniej dotkliwie. Zielony ze złamaną nogą zajadle atakował Bardina, ale krasnolud odpierał te ataki, przyjmując je na tarczę, którą świetnie się chronił. Walka trwała w najlepsze, a okrzyki zarówno orków, jak i ludzi, oraz szczęk krzyżowanej broni słychać było w całej okolicy. Zachariasz ponownie wystrzelił do orka z bełtem w żuchwie, trafiając go w lewe ramię. Vessa po raz kolejny obsypała swojego wroga gradem ciosów, jednak tym razem ork był uważniejszy i nie pozwolił się trafić. Z Felixem, który postanowił wesprzeć towarzyszkę nie poszło mu już tak łatwo, jednak rapier zwadźcy zostawił jedynie lekką, krwawiącą bruzdę na ramieniu przeciwnika. To tylko poirytowało zielonego, a jego siekacz przejechał po barku Felixa, zostawiając otwartą, krwawiącą ranę. Viggo próbował podejść z boku orka, z którym walczył Galeb, ale cios starego ochroniarza był zbyt wolny i zielony zdołał odskoczyć. To jednak pozwoliło Galvinsonowi na kolejne mocne uderzenie, które tym razem trafiło orka w prawy bok. Paskudny odgłos łamanych żeber był ostatnim dźwiękiem, jaki zielony usłyszał, padając martwym pod nogami khazada. Walczący niedaleko Hans i Fritz próbowali swojego szczęścia, ale orki z łatwością zbiły ich ciosy a potem wyprowadziły własne, mordercze dla obu mężczyzn. Karl miał natomiast niesamowitego pecha, gdyż zbijany przez zielonego miecz z impetem przejechał po nodze najemnika a potem ork niemal zmiótł jego głowę z karku potężnym ciosem topora. Nieopodal Bardin wciąż zmagał się ze swym przeciwnikiem i choć jeden z ciosów w końcu doszedł głowy, to ork wciąż nie wyglądał na takiego, co ma dosyć. W odpowiedzi zamachnął się na khazada, Bardin spóźnił się ze sparowaniem ciosu i ork również trafił go w głowę, zrzucając mu z głowy hełm, który potoczył się po ziemi w stronę ogniska. Oprócz dzwonienia w uszach Bardin jednak nie poczuł, aby zielony go zranił, co tylko dodatkowo rozwścieczyło jego wroga. Klaus w tym czasie wyprowadził serię ciosów, jakby natchnął go sam Ulryk, przedzierając się ostrzem przez gardę zielonoskórego a zamaszyste cięcie po szyi zakończyło jego życie. Tobias walczący kilka kroków od Weghorsta próbował zranić swojego wroga, jednak ork z łatwością sparował jego uderzenia. Wirtz musiał się cofać, gdy zielony zaatakował z impetem, ale nie zdołał uniknąć trafienia - ostrze topora przecięło lewą nogę tuż nad kolanem, zostawiając tam szeroką, krwawiącą ranę. Raniony przez Zachariasza ork ruszył na niego z paskudnym okrzykiem i zamachnął się swoim toporzyskiem. Niziołek nie zdołał zareagować i cięcie zdjęło mu z głowy kawał skóry wraz z włosami, zalewając połowę twarzy ciepłą krwią. Rana wyglądała na poważną, jednak w jakimś adrenalinowym szale Zach mimo to próbował zaatakować swego wroga - nie udało mu się go jednak trafić. Vessa ponownie ruszyła na zielonego, którego nie udało jej się trafić wcześniej i tym razem miała więcej szczęścia - ostrze weszło gładko w szyję wroga i ten zwalił się pod jej stopami. Kawałek dalej Felix i Viggo starli się z kolejnym orkiem, ale trafił tylko zwadźca, choć nie udało mu się położyć zielonego, zostawiając krwawą bruzdę na jego ramieniu. Ork zakrzyknął gardłowo i natarł na starego ochroniarza z taką furią, że przebił się przez gardę i wgryzł się ostrzem siekacza w szyję mężczyzny. Bryznęła krew, Viggo padł martwy. Warczący bojowo Galeb dopadł kolejnego orka i mocnym ciosem swego młota rozpłatał mu łeb. Kilka kroków dalej Bardin wciąż tłukł się ze swoim wrogiem, aż w końcu przebił się przez zasłonę, a jego młot uderzył orka w paskudną gębę. Głowa zielonego opadła na bok z odrażajacym chrupnięciem miażdżonej czaszki. Niedaleko Klaus wyprowadzał kolejne ataki a ostrze tańczyło w powietrzu, w końcu przecinając skórę na głowie orka, co tylko go rozwścieczyło. Odpowiedział mocnym cięciem, które rozorało skórę na prawej ręce łowcy wampirów. Tobias też nie miał szczęścia - z ranną nogą nie zdołał zaskoczyć swego wroga i cięcie minęło celu. Zielony wyczuł, że może zatriumfować i przez kolejne sekundy atakował mocniej i szybciej, aż w końcu ostrze topora znalazło się w bebechach Vidovdańczyka. Na polu walki pozostało tylko trzech poranionych orków, których wspólnymi siłami drużyna szybko pokonała, obsiadając ich dookoła jak sępy padlinę. Gdy szczęk broni i okrzyki ucichły, przyjrzeli się pobojowisku. Tobias wraz ze swymi ludźmi był martwy, tak samo jak Viggo. Zachariasz nie miał skóry i włosów na kawałku zakrwawionej głowy, Felix i Klaus również zostali ranni, choć mniej dotkliwie niż niziołczy zwiadowca. Strącony przez orka hełm Bardina był wgnieciony na wysokości kości jarzmowej i trzeba było go najpierw “wyklepać”, by myśleć o dalszym użytkowaniu. To jednak był obecnie najmniejszy problem. Wszyscy byli zmęczeni, spoceni, niektórych trzeba było opatrzyć. No i zastanowić się, co dalej…

23-03-2021, 13:43	#88
Kerm Administrator Reputacja: 1	Huk wystrzału, brzęk cięciw, a potem tylko szczęk stali i bolesne okrzyki tych, którzy oberwali podczas starcia. Wreszcie starcie się zakończyło i można było rozejrzeć się po polu bitwy, na którym spoczęli orkowie, tudzież część tych, którzy mieli ochraniać Maxa, z Tobiasem i Viggo włącznie. - Wdzięczny będę. - Uśmiechnął się Vessy. - A co do reszty... Powinniśmy, jak mówi Bardan, zabrać tamte trzy ciała, poza tym broń i przydatne rzeczy, a także coś na dowód tego, że starliśmy się z orkami. Uszy na przykład. Gdy Vessa go opatrzy, to miał zamiar pomóc przy przeszukaniu ciał Tobiasa i jego ludzi, ze szczególnym uwzględnieniem samego Tobiasa. Miał nadzieję, że uda się znaleźć coś, co rzuci światło na sprawę śmierci Maxa.

24-03-2021, 20:44	#90
Stalowy Reputacja: 1	Najdłużej po walce otrząsał się Galeb. Patrząc przez wizjery hełmu chłonął widok martwych orków. Płomień otaczający obuch jego młota wciąż płonął żywo, a on pozwalał by powoli adrenalina wyparowywała z jego ciała. - Na Valayię, Grungniego i Grimnira. Na Gazula, Thungniego, Smednira i Morgrima. - wyszeptał ofiarowując tą walkę Bogom Przodkom. Bezpardonowa bitwa z orkami z dawno wybitego plemienia było czymś co warto będzie zapamiętać. Jednak w tym wszystkim zginęli ludzie - Tobias i jego kompani oraz Viggo. Jakkolwiek by to nie wyglądało to zaprzepaścili zlecenie i o ile reszta nie wyglądała aby się tym przejmowali "ot zwykła rzecz" to Galebowi zagrało to na honorze. Zdawał sobie jednak sprawę że intrygi Księstw Granicznych są bardzo śliskie i o ile dla niego Otto został wynajęty przez podłego brata by sprzątnąć Maxa, to równie dobrze domysły jego towarzyszy mogły być prawdziwe. Ba. Istniał nawet dużo gorszy scenariusz niż zakładali wszyscy. - Wiecie... - rzekł - Równie dobrze to wszystko mogło zostać ukartowane by nas wrobić w zabójstwo. Tylko nikt nie przewidział zgrai orków buszujących po górach. Krasnolud poszedł do swoich rzeczy, a potem do Zachariasza gdy opatrywała go Vessa. - Masz, możesz tego potrzebować. - podał jej dwie mikstury, jedną leczniczą, a drugą kojącą - Pamiętam jeszcze jak to jest mieć zdartą skórę ze łba. Nie zazdroszczę. Skinął niziołkowi, po czym ruszył na przeszukiwanie ciał i obozowiska tak jak Bardin. Reszta wydawała się przejmować tylko zleceniem, ludźmi i co z tym Maxem, on jednak od razu skupił się na kwestii zielonoskórych. - To może nie być nasza ostatnia potyczka z nimi, skoro odstawiamy ciało księcia baranowi. - rzucił do młodszego krasnoluda - Jak grobi sobie zaczynają mazać ryje i tarcze w konkretne znaki to znaczy że jest ich dużo więcej.