Maciekafc

Niziołek nie mógł patrzeć na wydarzenia dziejące się jego towarzyszom. Dalej stał w dosyć bezpiecznym miejscu, nie widział zagrożenia ze strony szczuroludzi. Jednak krzywdę wyrządzaną kompanom można było odczuwać jako swoistą, bolało tak samo.

Milo, już trochę podłamany wiarą w ostateczne zwycięstwo, położył kolejny kamień na skórzanym miejscu. Mocno chwycił dwie końcówki rzemyka i począł rozkręcać procę.

[Rzut w Kostnicy: 66]

Kolejne pudło! Rozkojarzony hobbit nie miał dobrego dnia. Tym razem spocone dłonie uniemożliwiły oddanie celnego strzału. Proca wyślizgnęła się z rąk i pocisk poleciał w głuchą dal ponad głowami szczurów.

-Niech to szlag..

 

RavenOmira

Chybił...przerośnięty szczur chybił...

Berg nie myślał jednak o niebywałym szczęściu, które mimo wszystko sprzyjało mu tego dnia. Wokół walka trwała w najlepsze a to było to, co określał on mianem "swojego żywiołu". Nie liczyło się dla niego kto z kim i przeciw komu. Najważniejsze było ujrzeć krew, nieważne czy ludzką czy szczurzą...byle ujrzec krew...byle zabić...

[Rzut w Kostnicy: 17]

[Rzut w Kostnicy: 8]

Tym razem nie chybił. Miecz wbił się w korpus szczura. Trysnęła krew...

 

__________________
"Rzeczy trudne wymagają czasu. Rzeczy niemożliwe wymagają trochę więcej czasu"

Renegat

Ponownie szczur przy czarodzieju zaatakował. I tym razem cios szedł prosto w ciało Mangusta.

[Rzut w Kostnicy: 22]

I tym razem jednak klinga czarodzieja była szybsza. Nim broń szczura zdążyła zranić, obrońca sparował cios, dzięki czemu nadal można było kontynuować walkę.

Czarodziej ponownie próbował się skupić, by dobrze związać wiatry magii. Jednak nie udało mu się to najlepiej.

[Rzut w Kostnicy: 60]

[Rzut w Kostnicy: 5]

"Co się ze mną dzieje! Co mi tak zakłóca wiatry magii! Czyżby w pobliżu znajdował się inny czarodziej!?"

-Dzięki za pomoc- Ozwał się do cyrkowca, który pomagał mu w przezwyciężeniu wroga.

Mangust zauważył także, że nie tylko on ma taki zły dzień. Niziołek strzelający zza jego pleców podobnie nie mógł w nikogo trafić.

"A mięśniak i tak zginie. Jak nie z mojej ręki to ktoś inny się znajdzie, choćby te szczury!"

 

Mortarel

W tej rundzie jedynie Bungo i Berg zranili swoich przeciwników, mimo, ze ciosy nie powaliły, szczuroludzi, to jednak zadały im całkiem przyzwoite obrażenia. „Już niedługo, jeszcze tylko te trzy szczury.” – Myśleliście, ciągle jednak skupiając się na walce.

Teraz jednak paliła was poważniejsza kwestia. Szczury, bowiem przechodziły do natarcia. Pierwszy jak zawsze zaczął czarny szczur, jak gdyby szare nie umiały atakować bez niego. Uniósł swój potężny topór celując w dziadka, który po poprzednim ataku znajdował się na ziemi. Czarny chciał dobić swoją ofiarę jednym silnym ciosem:

[WW czarnego szczura: 56]

Topór poszybował wprost w ciało dziadka, nie chybił nawet na włos. To chyba będzie ostatni, decydujący cios.

[Obrażenia: 12]

Topór spadł wprost na ramię dziadka, rozcinając skórę, miażdżąc kość i ochlapując czarnego krwią. Uderzenie to wyglądało na śmiertelne, mało, kto przeżyłby taki cios. Rana zadana toporem była bardzo bolesna, dlatego też dziadek zawył z bólu, podnosząc głowę do góry. Jego ręka opadła bezwładnie wzdłuż ciała, upuszczając na ziemię coś, co przypominało zęby lub kły. Ale co to, każdy, kto spojrzał w stronę dziadka mógł zauważyć, że z jego ust spływa krew, jest ona na wargach, brodzie i szyi dziadka. Zobaczyliście również, że u kolan starca znajduje się miecz staruszka i ciało martwego, małego szczura, nacięte przy szyi, z rany sączyła się krew, która utworzyła już całkiem sporą kałużę.

Ciało starca zwaliło się niczym kłoda, upadając całą długością w szlam. Jednak usta dziadka poruszały się, jakby szepcząc jakieś słowa, po chwili krwawienie z rany zmniejszyło się, oczy dziadka zaszły krwią aż do czarności, a on sam zdawał się być w jakimś amoku. Dostał drgawek, które wstrząsały całym jego ciałem. Zobaczyliście, ze jego rana goi się w zadziwiającym tempie, po chwili staruch otworzył oczy ciężko dusząc i sapiąc, starając się złapać oddech, jak gdyby właśnie wynurzył się spod wody. Wyglądał jak gdyby nic mu się nie stało.




Dwa małe szare szczury widząc to zlękły się piszcząc i podnosząc jazgot. Ale nie mogły uciekać, mając za sobą Czarnoszczura, który w każdej chwili mógł przyprowadzić średniaków do porządku.

Pierwszy średniak, zezłoszczony tym, że Bungo wtrącił się między niego a Mangusta, postanowił pokazać cyrkowcowi, kto tu jest górą.

[WW średniego szczura1: 82]

Jednak zamiast ciąć cyrkowca prosto w głowę, w połowie ciosu średniak zawahał się, co skutkowało małą celnością. Uderzenie nie dosięgło Bunga, przebiegając zaledwie kilka centymetrów przed nosem cyrkowca.

Drugi średniak walczący z Bergiem był nieco odważniejszy, postanowił zasadzić się chwilę, uderzając to z prawej to z lewej strony. Czekał na moment nieuwagi Berga, aby w odpowiednim momencie wyprowadzić szybkie cięcie:

[WW średniego szczura2: 81]

Cóż za pudło! Średni źle wybrał moment uderzenia, dodatkowo jeszcze naszło go zmęczenie trwającą już jakiś czas walką. Wszystko to skumulowało się na efekt końcowy ciosu.

 

RavenOmira

Berg nie zwracał uwagi na to co działo się wokół. Liczyła się tylko krew, tylko jej zapach, jej barwa...
Szczur oberwał i w dodatku chybił po raz koleiny. Dla Berga nie potrzeba było więcej...

"Niech no tylko cię ubije...potem sieknę tego kurewskiego maga..."

Z przerażającym krzykiem zamachnął się na mutanta.

[Rzut w Kostnicy: 59]

Jednak zbyt dużo sił i uwagi wniósł w krzyk, niż w cios, który minimalnie chybił, o milimetry mijając głowę szczura.

"To przez tego cwela w płaszczu..."

 

__________________
"Rzeczy trudne wymagają czasu. Rzeczy niemożliwe wymagają trochę więcej czasu"

Maciekafc

Niziołek straciwszy całą nadzieję obserwował dalej trwającą walkę. Na razie jego udział ograniczał się do do.. w zasadzie do niczego. Trochę mu było przykro, bo chciał pokazać swoją wartość, przydatność do drużyny.

Stojąc z tyłu widok miał trochę ograniczony, ale w momencie gdy czarny szczur robił wielki zamach śmiercionośnym narzędziem, mając na celu bezbronnego starca, Milo zamknął oczy. Jednak sekundkę później, pełen rozpaczy i bólu krzyk doleciał do hobbita. Natychmiastowo niziołek zakrył uszy dłońmi i skrzywił twarz z grymasie. Odgłosy walki, co prawda o o wiele niższym natężeniu dalej dobiegały z pierwszej linii. Milo pozbierał się w sobie, załadował kamień i z całych sił zaczął rozkręcać procę, teraz musiał trafić.

[Rzut w Kostnicy: 3]

Kamień z ogromną siłą wyleciał z procy. Yellowflow obrał sobie za cel szczura walczącego z cyrkowcem.

[Obrażenia: 6 + siła broni = 9]

Pocisk trafił idealnie w ramię szczuro-człowieka. Pęd kamienia odrzucił rękę przeciwnika, a na jego twarzy pojawił się wielki grymas bólu. Milo był chulernie dumny, że w końcu udało mu się wspomóc drużynę.

Nagle przed czarnym, ogrmonym szczurem pojawił się znowu dziadek. "Coo? Magia?". Niziołek znów zrobił wielkie oczy, nie mógł uwierzyć temu co widział teraz i temu co stało się przed jego strzałem z procy. "Kim on jest?"

 

Cedryk

Kontem oka Bungo zauważył, iż dziadek jakimś cudem przerył, ale chwile wcześniej chłeptał krew szczura. Chłopakowi przypomniało się ciało siostrzyczki całkiem blade pozbawione całej krwi.

„Przeklęty czarnoksiężnik na wampira jest za słaby. Trzeba zabić, ale wpierw rozprawię się z mutantami.”
Tak myśląc zaatakował nieudolnie tnącego mieczem skavena.
Wiedział, że ma przewagę, bo przeciwnik był atakowany również przez Mangusta.
Kord z łatwością wgryzł się ponownie w lewą łapę stwora tworząc symetryczne X. łapa była prawie odrąbana. [Trafianie WW: 9][obrażenia: 8]
Szczur jeszcze przez chwilę stał, krew tryskała z rozciętych tętnic. Po chwili ciężko zwalił się na ziemię.

Bungo wykorzystał sprzyjającą chwilę i jednym skokiem znalazł się z plecami największego szczura.

 

__________________
Choć kroczę doliną Śmierci, Zła się nie ulęknę.
Ktokolwiek walczy z potworami, powinien uważać, by sam nie stał się potworem.
gg 643974
Cedryk vel Dumaeg czasami z dopiskiem 1975

Renegat

Mangust zauważył jak dziadek pod wpływem niesamowicie silnego cięcia czarnego szczura upadł na podłogę. To chyba był jego koniec. Ale...

"Co do cholery! Kimże on jest, że po takim czymś od tak wstaje! Czyżby to zasadzka tych czarodziejów? Trzeba się jak najszybciej tego dowiedzieć. Jednak wpierw jeszcze trzeba pozbyć się tego ochłapa."

Zauważywszy, że cyrkowiec i niziołek ładnie dali sobie radę z przeciwnikiem, który znajdował się przy nim, Mangust zwrócił się przeciwko temu badziewiu.

[Rzut w Kostnicy: 65]

[Rzut w Kostnicy: 7]

Chwila koncentracji i jaśniejący pocisk wystrzelił sprzed czarodzieja prosto w Berga.

[Rzut w Kostnicy: 8] + 3 = 11

Pocisk trafił centralnie tego wypierdka. Widać było, że siła uderzenia byłą duża.

"Bardzo dobrze, oby zaraz zginął! W końcu po co nam na tym świecie takie granice społeczeństwa. Bez takich śmierdzieli będzie nam się żyło lepiej!"

-Giń kanalio!- Wykrzyczał

 

Maciass0

[MEDIA]http://youtube.com/watch?v=aA8KvzrqoTY[/MEDIA]
(tylko 1 min)
Podczas gdy nasi bohaterowie walczyli ze szczurami, kilka metrów dalej działy się wydarzenia, które będą długo zapamiętane przez małe duszyczki....

Ciemną uliczką poruszała się pewna postać, była ona ubrana w stare szmaty, jęczała, mrok otulił ją swoimi ramionami. Z daleka widać było, że trzyma w ręku starego martwego kota. Gdy przechodziła koło latarni, zapalanej ręcznie jej twarz została rozświetlona, jednak była po części zasłaniana materiałem. To była kobieta, młoda 14 letnia kobieta, która wędrowała po mieście w poszukiwaniu tego, którego miała znaleźć. Była również głodna, dlatego po znalezieniu pokarmu trzymanego w ręku nie odda go tak łatwo nikomu. Z jej szyi spływają łzy złości, smutku i cierpienia oraz zazdrości. Widziała jak on jest w dobrej rodzinie. Widziała jego radość i zabawy. Czuła zazdrość wprost z serca. Z żalu jej ręce zaczęły drżeć i poprzysięgły zemstę.
Znalazła miejsce swojego przeznaczenia, to tutaj będzie szukać pomocy w wypełnieniu swojego przeznaczenia. Podeszła do pewnych drzwi, otworzyła je, a z środka wypłynęła na suchy przestwór oceanu łuna, łuna zielonego dymu pochodząca od rytualnego wiecu, na który to przybywają one...
Mijała miotły, z różnych drzew, krzaków, ale czuła, że łączy je wszystko to samo, moc dająca możliwość szybowania w przestworzach. Tak moje wiedźmy, witajcie na Sabacie, na wiecu wiedźm w ciemnej dzielnicy ubóstwa Altdorfu. „Hahahaha” rozległ się śmiech pochodzący z setek gardeł kobiecych. Kobiet wypaczonych, wiedźm....

„Niech każda podejdzie tutaj, moja droga Eleonora, tyś najmłodsza z nas, a najbardziej zdolna. Witaj pośród swoich, stań koło pani Jowity, ona będzie twoją przewodniczką w naszym świecie. To twój mentor w twych poczynaniach”

Niech się zacznie wiec, niechaj wszystkie wiedźmy wrzucą teraz do kadzi część siebie, aby odnowić przymierze, które przez wieki nie zostało zaburzone. (...) Moje drogie panie na niebie i na ziemi, władczynie losu. Spotkaliśmy się tutaj na inicjacji Eleonory, siostry znienawidzonego przez nas Mangusta”

„To ona właśnie zgłosiła nam jak cierpi przez własnego brata, który nie powinien być lepszy od wiedźmy. Dlatego od dziś Eleonora będziesz znana w naszym kręgu jako Baba Jaga, oto twoja miotła, książka guseł i czarów, otrzymasz dom w (...) Żegnaj Babciu Jago, już za kilkanaście lat wypełni się twoje przeznaczenie


- Czy pani jest kurwą? – powiedział nieładnie mały chłopczyk stojący za Babą Jagą pilnującą małe dzieciątka. Jego koleżanka szturchnęła go łokciem i spojrzała na niego wymownym wzrokiem. „No co” odburknął. Jednak szukał dalej odpowiedzi u Baby Jagi.
- Ja? – mruknęła Baba Jaga odwracając się – wypraszam sobie, jestem guś.. ziel.. nie... ja jestem wiedźmą. Tak... Jestem wiedźmą.
Ukucnęła koło chłopca, teraz byli oko w oko ze sobą. Chłopiec mógł zobaczyć jej twarz, brodawki na nosie, który był równie brzydki jak jej ciało. Widocznie wiele razy złamany lub wypaczony przez nieumiejętnie użyte czary. Była okropnie okropna.

- Co to jest wiedźma, proszę pani? I czy długo tu będziemy? – doszedł głos chłopca, lecz Baba Jaga już nie słyszała tych wolnych słów.
Widziała obraz pochodzący z dawien dawna, to było wiele lat temu, znowu wzbudziła się w niej energia, która została dezaktywowana na czas czekania, czekania i dojrzewania planu zemsty. Tak, to znowu ona, prawdziwa Baba Jaga powstaje, nie ta guślarka czy zielarka. Oj nie.. To jestem ona... wiedźma z wiecu, z Sabatu...

Zaczęła śpiewać piosenkę o wiedźmach tańcząc przy tym taniec rytualny. Była to idealna kompozycja pokazowa dla małych dzieci, miała za zadanie pokazania im kim są wiedźmy.

[MEDIA]http://youtube.com/watch?v=Rfx0W8Z06fg[/MEDIA]
[MEDIA]http://youtube.com/watch?v=qDr5LkGRloc[/MEDIA]

(Po obejrzeniu około 40 sekund turn off)

Jednak wbrew oczekiwaniom Baby Jagi dzieci się nie przestraszyły, a raczej były rozbawione opowieścią babuszki. Zdenerwowała się niezmiernie, więc przeszła do planu B. Zaczęła śpiewać pieśń zła.

[MEDIA]http://youtube.com/watch?v=xwhTc9VMnzs[/MEDIA]




Udało się wystraszyć dzieci mroczną piosenką, Baba Jaga odzyskała dawną moc, którą teraz mogła skierować przeciwko temu, którego szukała. Już nadszedł czas na szukanie swojego brata, zemsta będzie słodka, lecz najpierw musiała zwiększyć swoją moc, musiała szukać nowych prądów energii, nowych źródeł. Spojrzała na dzieciątka, które teraz patrzyły na nią pełne strachu. Powiedziała im słodko i powoli:

- Chcecie cukierka? Moje dzieciaczki chodźcie tutaj do mnie. Dam wam pyszne ciastka i cukiereczki. Nie uciekajcie. Naprawdę jestem miła.

Jednak młodzież cala przepełniona w strachu przed dwuzębną Babą Jagą zaczęła uciekać masowo w stronę innego tunelu, w którym jeszcze nie byli. Ruszyli w stronę południowo-wschodnim. A Baba Jaga pogoni za nimi. AAA...

 

Van der Vill

Rudiger przełknął ślinę. Jak... jak to możliwe? Mag? Wampir? Mutant? Co tu się dzieje, kim jest ten dziadek? Przez chwilę - krótką chwilę - naszła go myśl o ucieczce. Potem doszło do połączenia strachu i gniewu, przez co zapałał żądzą zabicia tego oszukańczego drania. W końcu jednak, po około trzech sekundach, ochłonął. Nie miał pojęcia, co to za gra, ale dziadek może być do niej kluczem. W końcu, nawet jeśli to Chaos, czy ma powód by zabijać grupę rannych wędrowców?

Korzystając z okazji, pochwycił lepiej miecz i ciął wielkiego szczura.
[Rzut w Kostnicy: 51]
Nie wiedział, czy to czaszka, kość czy jakiś element zbroi, ale jego miecz ześlizgnął się po tym. Cofnął się, ile mógł. Miał tylko nadzieję, że nie przyciągnął uwagi potwora zbyt mocno.