Spróbuję wrzucić posta jeszcze dzisiaj. Mam roboczy urlop, tynkowanie, malowanie, wymiana oświetlenia itp. Piszę z doskoku, ale posty już sobie wcześniej przygotowuję w pamięci.

W oczekiwaniu na dalszy bieg akcji pozwolę sobie napisać kilka zdań objaśnienia dla Tildan i Elenorsara w temacie dylematów Manfreda. Zapewne oboje wiecie, że świat Warhammera nasycony jest w dużym stopniu magią (akurat w tej przygodzie było jej mało, ale to nie zmienia ogólnego stanu rzeczy). Magia nie-kapłańska budzi w równym stopniu oczarowanie, co podejrzliwość i lęk, ponieważ jej korzenie tkwią w mocy czerpanej ze źródła zwanego Chaosem, równoległego wymiaru zamieszkiwanego przez potężne i absolutnie wrogie śmiertelnikom byty.

Ta czerpana z Chaosu moc pozwala czynić adeptom magii cuda, ale jednocześnie degeneruje, wypacza psychikę, koroduje moralność, a także wywołuje fizyczne mutacje. Na ziemiach Imperium toleruje się istnienie czarodziejów wykształconych w Kolegium Magii, biegłych w samodyscyplinie oraz konsekwentnie obserwowanych i kontrolowanych. Oprócz nich istnieją jednak czarodzieje-samoucy, guślarze, znachorzy i czarownice. Ludzie ci rodzą się z darem czarostwa, ale pozbawieni rygorystycznego treningu, posługują się mocą w nieprzewidywalny i potencjalnie destrukcyjny sposób. Bez względu na ich intencje, prędzej czy później wpadają w szpony demonów egzystujących w eterycznej kipieli Chaosu - a najstraszniejszą konsekwencją ich upadku jest opętanie, bo demony potrafią przechodzić do materialnego wymiaru poprzez umysły osób obdarzonych talentem magii.

A demon obleczony w cielesną powłokę potrafi dokonać niewyobrażalnych spustoszeń!

Dlatego właśnie istnieje Święte Oficjum, sponsorowana przez cesarza i Kościół Sigmara organizacja skupiająca łowców czarownic; bezwzględnych egzekutorów tropiących każdy przejaw niesankcjonowanego czarostwa. Każdy zdemaskowany guślarz czy czarownica trafiają najpierw do katowni Inkwizycji, s potem na stos i nie ma w tej kwestii nawet cienia miłosierdzia. A obowiązkiem wszystkich obywateli Imperium jest wspomaganie Inkwizycji i denuncjowanie każdego podejrzanego o czary.


Teraz już wiecie, dlaczego Manfred Acker czuje się tak rozdarty emocjonalnie po przeczytaniu listu do inkwizytora i przypomnieniu sobie kilku szczegółów z niedawnej interakcji z Norą…

Pani, panowie, nasza sytuacja właśnie zrobiła się krytycznie poważna. Oczywiście nie znamy jeszcze wszystkich szczegółów, ale wiele sugeruje, że kierując się szlachetnymi pobudkami właśnie wycięliśmy grupę szeregowych żołdaków Inkwizycji wysłanych do Sieperting z misją zlikwidowania miejscowej czarownicy! To by mogło tłumaczyć ich brutalność i poczucie bezkarności podczas zimowania w wiosce, bo Święte Oficjum otaczane jest powszechnym lękiem i wymaga względem siebie absolutnego posłuszeństwa. Wygląda też na to, że żołdacy działali na własną rękę, bo do wioski nie dotarł ich przełożony, a że byli niepiśmienni, nie przeczytali dotąd listu zawierającego sugestię, że to Nora jest wiedźmą - i tylko dlatego znachorka nadal żyje jak sądzę.

Manfred jest coraz bardziej przekonany, że w tej historii dobrzy okażą się złymi, a źli dobrymi (pamiętajmy, że w świecie Warhammera wszystko jest w zasadzie szare). Akolita będzie się chciał upewnić w swoich podejrzeniach, dlatego spróbuje zastraszyć trójkę starszych wieśniaków powołując się na autorytet kultu Sigmara.

Zada następujące pytania:

- czy kiedy bandyci przybyli do Sieperting, powoływali się na Święte Oficjum;

- za co powiesili wójta Sygita i spalili wioskowego kapłana;

- czy znachorka często choruje?

Kiedy usłyszy odpowiedzi, zażąda pomocy w doprowadzeniu pod chatkę Nory. Jeśli uda się to zrealizować, napiszę kolejną fabularkę już pod chatką.