W swojej drugiej książce Nosowska ponownie rozprawia się z dylematami codzienności. Autorka opowiada o przesycie technologią, trudnych relacjach z rodziną czy walce o własne zdanie. Na ogół wychodzi jej dobrze, choć nie obeszło się bez kilku zgrzytów.
Całość z miejsca przyciąga uwagę kolorową okładką oraz dużymi ilustracjami. Publikacja jest nastawiona na to, aby szybko się ją czytało, więc każdy rozdział ma zazwyczaj nie więcej niż trzy strony. Gdyby skondensować treść samych tekstów, to otrzymujemy narrację o życiu na własnych zasadach, czyli bez oglądania się na innych. To rzecz jasna truizm, ale dość sprawnie przyrządzony i podany. Podoba mi się retoryka, która wręcz zachęca do łamania utartych norm, jeśli nie czujemy się z nimi dość dobrze. Większa część książki traktuje o docieraniu do siebie, co jest z pewnością zdrowym, potrzebnym przekazem. Z całą pewnością trafi to także do tych, którzy są w jakimś stopniu introwertyczni i lubią tworzyć własne mikroświaty.
Jednocześnie wydaje mi się, że tak intensywne skakanie po różnych tematach sprawiło, że ostateczne Nosowska porusza je tylko w podstawowym stopniu. Odniosłem również wrażenie, że część tekstów, choć pisanych w dobrej wierze, zostało popełnionych w pośpiechu (na przykład ten o Instagramie). Anegdoty z życia autorki są ciekawe, ale wygląda to trochę gorzej, kiedy musi wymyślić coś czysto z głowy.
Podsumowując, autorka jawi się jako sympatyczna osoba ze sporym bagażem doświadczeń. Przede wszystkim jednak pozostaje ona piosenkarką, a dopiero potem pisarką i właśnie przez ten pryzmat polecam na „Powrót z Bambuko” patrzeć.

Tym, którzy widzieli film Rogue One (Łotr 1) zapewne znana jest postać jego głównej bohaterki - Jyn Erso. Być może niektórzy zastanawiali się nawet co się z nią działo między prologiem filmu, a jej właściwą częścią. Ta książka odpowiada na to pytanie.

Zaczyna się i kończy scenami znanymi z filmu. A zatem najpierw widzimy kilkuletnią Jyn, która traci swych rodziców, po czym chowa się w kryjówce, w której znajduje ją Saw Gerrera, a na końcu już dorosła kobieta stoi przed dowództwem Rebelii. W odróżnieniu od filmu dowiadujemy się również co się działo pomiędzy tymi momentami.

Nie będę tutaj zdradzał co dokładnie, napiszę jedynie, że nie jest to wesoła opowieść o beztroskich przygodach w galaktyce. Raczej jest dość szaro, ponuro i smutno, a momentami brutalnie. Jyn próbuje znaleźć swoje miejsce na świecie, o co wcale nie będzie tak łatwo. Musi się mierzyć z tym, co los dla nie przygotował, a niejednokrotnie będą to poważne ciosy, które zachwieją jej wiarą w siebie lub innych. Jak to się skończy, oczywiście wszyscy wiemy, ale podróż między dwoma wspomnianymi wyżej punktami jest ciekawa.

Może nie jest to książka świetna. Momentami bywa nawet nużąca, ale nie powiem, że mi się nie podobała. Jest to naprawdę ciekawe rozwinięcie historii, znanej z filmu, choć może nie aż tak jak "Katalizator" Jamesa Luceno. Ogólnie jednak ocena mocno pozytywna.

Claudia Gray to moja ulubiona pisarka spośród twórców nowego kanonu. Jest autorką najlepszej, według mnie, pozycji, jaką są "Utracone gwiazdy", a także naprawdę dobrych "Więzów krwi". "Leia" miała być moją trzecią stycznością z jej twórczością.

Muszę z przykrością stwierdzić, że na tle poprzedniczek wypadła w sumie najgorzej. Główną bohaterką opowieści jest, jak nietrudno się domyślić po tytule i okładce, księżniczka Leia. Poznajemy ją na kilka lat przed wydarzeniami z klasycznej trylogii Gwiezdnych Wojen, gdy jej planeta wciąż jeszcze trzyma się w całości, a ona sama jest przygotowywana do udziału w życiu politycznym.

I jest to o wiele ciekawsze niż mogłoby się zdawać. Swoją drogą, niesamowicie wielką swobodę mają nastoletni następcy tronu Alderaana. Pofrunąć na drugi kraniec galaktyki, bez wiedzy rodziców? Nie ma sprawy, żaden problem. W każdym razie Leia, wykorzystując swoje spore możliwości, odbierze kilka cennych nauk życiowych, które ją ukształtują ostatecznie w osobę, znaną nam z ekranu. Opowieść ciekawa z powodu nauki z niej płynącej, z dość mocnym finałem. Generalnie nie nudziłem się w trakcie lektury, choć na kolana nie powaliła. Z książek pani Gray raczej najsłabsza pozycja, jak już wspomniałem, choć konkurencję ma naprawdę mocną.

A dla tych, którzy chcieli by się zaznajomić, ale nie mają ochotę na czytanie książki po angielsku, informacja, że tytuł ten doczekał się adaptacji w formie komiksu, a właściwie mangi.

Książka, będąca elementem promocji, otworzonego w 2019 roku, parku rozrywki Galaxy's Edge, będącego w całości poświęconego Gwiezdnym Wojnom. Jeśli dobrze zrozumiałem, bo w sumie aż tak nie śledziłem tego tematu, park jest zbudowany na wzór miasta na planecie Batuu i właśnie na tej planecie ma miejsce niemal cała akcja książki.

Niestety sama książka zdaje się bardziej nakierowana na przedstawienie nam lokacji w tym mieście (które pewnie mają swoje odpowiedniki we wspomnianym parku), a to port kosmiczny, a to restauracja, sklep ze zwierzętami, warsztat, sklep z nietypowymi przedmiotami, bar itd. Bohaterowie krążą po mieście i witają co rusz do nowych miejsc. O tyle dobrze, że w każdej coś się dzieje, każda ma większy lub mniejszy wpływ na fabułę, ale mimo to ma się wrażenie, że przez większą część czasu obracamy się w kółko.

Bohaterami książki jest para młodzieńców Jules i Izzy, których losy śledzimy na zmianę, raz z punktu widzenia chłopaka, innym razem dziewczyny. Oboje wspólnie dorastali na Batuu, ale pewnego dnia rodzice Izzy wyprowadzili się, w ten sposób niejako kończąc przyjaźń dwojga dzieci. Po latach los kieruje Izzy z powrotem na planetę jej dzieciństwa, gdzie spotyka Julesa. I od tej pory mamy do czynienia z czymś, co bym nazwał romansidłem dla nastolatków.

Spokojnie, brak tu scen żywcem wyjętych z harlekina, nie o to chodzi. Jednakże przemyślenia obojga, na temat ich wspólnej relacji, potrafią człowieka zamęczyć niczym lektura "Cierpień młodego Wertera". Niby każde z nich chce, ale jednak się boi, a może jednak spróbować, albo jednak nie. Jeśli jedno wyciągnie mimowolnie rękę, to drugie ją odtrąca i tak w kółko. Może jest to całkiem fajne na początku, ale po paru setkach stron robi się okropnie nużące. Na szczęście bohaterowie rozwiązują ten problem jakiś czas przed końcem książki, dzięki czemu końcówka potrafi zainteresować, podobnie wielki finał. Niestety, pomimo miłego wrażenia, jakie pozostawiają po sobie ostatnie rozdziały, nie mogę wystawić wyższej oceny.

Wbrew okładce, na której widnieje zarys młodego Hana Solo (tego z filmu "Solo"), akcja książki ma miejsce jakieś trzy lata po "Powrocie Jedi". Han ma już dwuletniego syna, mieszka sobie z rodziną wygodnie (a może raczej w luksusach, bo wygodnie to mu tam nie jest i jak to on, zawsze znajdzie powód do narzekania) w stolicy Nowej Republiki. Książka ma również drugiego głównego bohatera, którym jest Lando Calrissian, który z kolei odzyskał do tego czasu pozycję zarządcy Miasta w Chmurach i również wiedzie luksusowe życie. Przynajmniej do czasu, gdy przeszłość da o sobie znać i zmusi dwójkę byłych przemytników do połączenia sił.

Lekka i przyjemna historia, coś do czego już nas przyzwyczaili obaj bohaterowie. Każdy z nich ma jakiegoś swojego małego demona, z którym musi się zmierzyć, oczywiście nie licząc głównego antagonisty. Książka chyba nie do końca wpasowuje się w linię czasową uniwersum, gdyż mamy dokładne daty retrospekcji, które w sporej liczbie się pojawiają i daty te chyba nie najlepiej odpowiadają temu, co znamy. Choć ten szczegół musiałbym jeszcze dokładniej sprawdzić, a zresztą nie jest on aż tak istotny w ocenie książki.

To co mógłbym tej opowieści zarzucić, jest fakt, że Han i Lando zbierają w pewnym momencie dość liczną drużynę, i koniec końców jest ona chyba zbyt liczna, bo nie każda postać ma cel swojego istnienia w tej historii, a reszta przez dużą część czasu traktowana jest jak element tła. Chociaż wielki plus za uroczą postać hakera. I spodobały mi się też próby zamieszczenia wypowiedzi w językach obcych, nawet porykiwań w języku Wookiech (czyli Chewiego, oczywiście).

Generalnie jest dobrze.

Recenzja może zawierać spoilery.

Autorka „Zabić Drozda” napisała w swoim życiu tylko dwie książki, co nie przeszkodziło jej zdobyć Pulitzera i na stałe zapisać się w historii amerykańskiej literatury. Harper Lee pierwotnie studiowała prawo, ale swojej edukacji nie zakończyła. Pytania o mechanizmy sprawiedliwego procesu zdają się jednak powracać w jej twórczości jak bumerang.
Tytuł opowiada historię rodziny Finchów: małoletniej Jean, jej brata Jeremy’ego oraz ojca Atticusa, który z zawodu jest prawnikiem. Akcja ma miejsce w Alabamie w latach trzydziestych. Miasteczko Maycomb, bo to ono jest domem Finchów, prezentuje typowy obraz swoich czasów. Kiedy więc czarnoskóry Tom Robinson zostaje oskarżony o gwałt na młodej dziewczynie, wyrok zdaje się być przesądzony. Innego zdania jest przydzielony mu obrońca, czyli Atticus.
Książka została podzielona na dwie części. Pierwsza przedstawia głównie wydarzenia z życia młodych Finchów oraz ich przyjaciela Dilla. Razem próbują między innymi nawiązać kontakt z sąsiadem, który od wielu lat nie pokazywał się światu. To właśnie wątek Boo Radley’a od początku intryguje i skutecznie wciąga, mimo że Lee poświęciła dużo uwagi pozornie trywialnym sprawom. Sama Jean dopiero uczy się życia i myśli w dość naiwny sposób, a jednak w dziele Lee jest coś takiego, że człowiek przesiąka małomiasteczkowym klimatem.
Druga część skupia się na wspomnianym wcześniej procesie, tym samym mocniej podkreślając mentalność obywateli Maycomb. Tu również ważniejsza staje się postać Atticusa, który uczy swoje dzieci niełatwej sztuki rozumienia innych poglądów – nawet sprzecznych się z własnymi.
Na koniec warto zaznaczyć jeden fakt: nie jest to pozycja dla tych, którzy wymagają intensywnej akcji. Dla wielu osób fabuła będzie się wręcz dłużyła, choć mnie kupiła bardzo skutecznie. Lee świetnie nakreśliła swoje postacie: są niejednoznaczne, a przez to wiarygodne. To właśnie relacjom międzyludzkim i dialogom autorka poświęciła najwięcej uwagi, z kolei wymyślne opisy zdecydowanie sprowadziła na drugi plan. Podsumowując: zwyczajnie polecam, to świetna klasyka.

Choć od kilku lat Korea Północna nieśmiało otwiera się na świat, to nadal pozostaje skrajnie odizolowanym państwem, w którym reżim kontroluje praktycznie wszystko. Michael Palin, najbardziej znany jako członek grupy Monty Python, dwa lata temu wybrał się do tego miejsca, aby nakręcić film dokumentalny. Ta książka stanowi zapis z jego osobistego dziennika, który dodatkowo został okraszony wieloma fotografiami.
Należy przy tym wiedzieć, że kiedy mówimy o Korei Północnej, to mamy do czynienia z ostatnim bastionem żywego komunizmu. Większość tamtejszych finansów idzie na wojskowość oraz podtrzymywanie wizerunku krainy mlekiem i miodem płynącej. Mieszkańcy żyjący poza nielicznymi aglomeracjami są zwyczajni zabiedzeni. Ci, których lojalność staje pod znakiem zapytania, są z kolei zsyłani do katorżniczych obozów pracy. Jednocześnie władze Korei, z Kim Dzong Unem na czele, dokonują karykaturalnych wręcz starań, aby ich obraz na świecie był bliski ideału.
Palin oraz ekipa filmowa są zatem prowadzeni przez swoich przewodników jak po sznurku, którzy dbają, aby goście ujrzeli tylko tę fasadową stronę państwa. Najpierw odwiedzają stolicę Pjongjang: słynny plac z posągami byłych przywódców, Wieżę Idei Dżucze czy Łuk Triumfalny. Potem podróżują po samym kraju, z czego należy wymienić choćby strefę zdemilitaryzowaną lub górę Pektu-san.
Kolejne rozdziały są krótkie i dość konkretne, nie ma tu jakiegoś zatrzęsienia ciekawostek. Na dobrą sprawę ten dziennik mógł napisać każdy podróżnik po Korei. To, że był nim akurat jeden z pythonów, nie robi praktycznie żadnej różnicy. Nadal jednak tematyka broni się sama, a i Palina potrafię zrozumieć – chłop ma swoje lata i nie posiada zapewne tak sarkastycznego pazura, co kiedyś.
Jeśli ktoś interesuje się azjatyckim reżimem, prawdopodobnie nie znajdzie w tej książce nic, czego dotychczas nie wiedział. Wycieczka, jak wiele innych, jest prowadzona pod ścisłym nadzorem, zaś ekipie tylko czasami udało się zobaczyć coś, czego nie powinni. „Dziennik Podróży” nadal jednak potrafi zaciekawić. Korea to kraj tak wielu absurdów, że każda relacja stamtąd intryguje. Poza tym samo wydanie posiada wiele interesujących fotografii, które na bieżąco przedstawiają opisywane przez autora sceny. Szkoda jedynie, że całość jest krótka: można ją spokojnie odhaczyć przez jeden wieczór, podczas gdy materiał źródłowy posiada znacznie większy potencjał.