- Zgadzam się, że jeśli już igramy z demonami, to zacznijmy od jednego ze słabszych - skomentował Garrick, który stanął na straży podczas kiedy inni bawili się z posągami i płaskorzeźbami. Nie chciał, żeby ktoś to wykorzystał i ich zaskoczył.

Kiedy Lorinor zaczął przypasowywać demoniczne ślepia do płaskorzeźby unoszącymi się w powietrzu dłońmi, stworzonymi jakby z niebieskiego światła, czujni Garrick i Drorg stali z bronią gotową na wszystko, a Sonetia próbowała coś znaleźć - wypatrzyć czy usłyszeć, ale sama nie potrafiła zbytnio określić, czego tak naprawdę szuka i gdzie, co odbijało się na jakości tych poszukiwań.

Disadvantage za zbyt ogólną deklarację działania

Wynik testu będzie dostępny w 10 turze eksploracyjnej, jeśli działanie będzie kontynuowane

Zauważyliście, że nagle Fulgrim ściągnął brwi w skupieniu...

- Kradzież alabastrowego tronu Syglaetha Audarka, ostatniego władcy elfiego Illefarn, przez krasnoludzki klan Melairkynów podzieliła oba ludy głębokim resentymentem... - Usłyszałeś w głowie znudzony głos patrona. Towarzyszył mu szelest kartkowania. - Same nudy… Już dawno nie napisano nic ciekawego o Podgórze. Cały ten sławny Volo powinien się za to zabrać. Wtedy byłoby co czytać!

...ale piskliwa kakofonia, którą usłyszeliście, oderwała zupełnie waszą uwagę od milczącego w zadumie kompana.

Pierwszych jazgotliwych dźwięków, dobywających się jakby z wewnątrz płaskorzeźby, w ogóle nie zrozumieliście. Musiały być wyartykułowane w jakiejś demonicznej mowie - jeśli w ogóle to można było nazwać językiem - nie przystosowanej do uszu i strun głosowych śmiertelników. Brzmieniem jeżyły włos - jakby demon podejmował obronę albo gotował się do ucieczki. Chyba dopiero po kilku biciach serca zrozumiał swoje prawdziwe położenie.

- Chwila, chwila! Co tak cuchnie... Ty! - Niemalże zupełnie czarne demoniczne ślepia zwróciły się w stronę Lorinora. Nie miały źrenic, a przynajmniej, nie do końca. Jedynym poruszającym się punktem były miniaturowe, identyczne quasity uwięzione gdzieś w tych wypolerowanych heliotropach... albo daleko, bardzo daleko po ich drugiej stronie, niczym po drugiej stronie zaczarowanego lustra.

- Jak ogień, jak topione złoto... Smok? Złoty smok?! - Demon nie mógł powstrzymać ekscytacji. Aż palił się do rozmowy...

Młoda bardka nie tego się spodziewała, a raczej liczyła, że się z tym, że zostaną zaatakowani, a tu demon wydawał się całkiem skory do rozmowy, ale niech jeszcze trochę rozwiąże mu się język zanim ona do niej dołączy.

Drorg przerzucał spojrzenie to z Lorinora na Fulgrima, to z Fulgrima na zaklętą płaskorzeźbę i z powrotem na Lorinora, tak jakby któryś z nich miał zaraz wyjaśnić, co się właściwie dzieje. Wyglądało na to, że kamienie nie były kluczami, a więzieniem.

Pół-ork nie rozumiał natury tego zjawiska. Wolał więc, póki co tylko obserwować i zostawić gadanie tym, co znają się na magii i demonach. Przynajmniej dopóki sprawy nie wymkną się spod kontroli.

Oparł koniec miecza o ziemię. Nie zwalniając jednak uścisku z rękojeści, rozglądał się po sali. Aby w razie jakiejś zasadzki szybko zaalarmować zaabsorbowaną rozmową część drużyny.

Bardziej niż na rozmowie z płaskorzeźbą, Drorg będzie skupiać się na otoczeniu, np. czy ktoś się do nas nie zbliża

- Spróbujcie zdobyć jak najwięcej informacji, nie składajcie obietnic - Garrick szepnął do Fulgrima oraz smoczego zaklinacza. Przypomniał sobie co wiedział o demonach z okresu kiedy przebywał wśród drowów i nie było to nic dobrego - były to istoty skłonne zarówno do podstępu jak i okrucieństwa. Następnie pozostawiając tamtym inicjatywę w rozmowie, odsunął się i dołączył do poł-orka by mieć baczenie na ich otoczenie - to co robili mogło przyciągnąć uwagę.

- Dlaczego tu jestem? - Pomniejszy demon powtórzył pytanie Fulgrima, z tym że zmienił liczbę mnogą na pojedynczą. Quasity w obu demonicznych ślepiach poruszały się i mówiły identycznie, jednym głosem. - Tu… znaczy gdzie? Kto chce zostać moim nowym panem? - Odpowiedział pytaniami na pytanie.

Przysłuchujący się rozmowie jednym uchem Garrick miał złe przeczucia. Już pochlebne pomylenie Lorinora ze złotym smokiem wydawało mu się co najmniej podejrzane. Nie wiadomo, ile wasz rozmówca naprawdę wiedział, dla kogo zbierał informacje… albo kto jeszcze przysłuchiwał się tej rozmowie.

- Złoty smoku, nie jestem godzien takiej troski! Pomożesz, przywołując mnie na służbę tobie. Tylko wtedy wydostanę się z tego... więzienia! - Piszczał i skrzeczał, a każde kolejne słowo wydawało się coraz mniej szczere. Już nie tylko Garrickowi.

Demon schlebiał elfowi. Mieć na własne usługi demona z pewnością nie byłoby źle. Niestety był, to sługa, który tylko czekał na okazje by wbić nóż w plecy temu, któremu służył, a oni nie potrafili kontrolować demonów. Może kiedyś posiądą te sztukę, ale aktualnie nie potrafili.