Drorg mruknął coś pod nosem o braku przygotowania widząc jak Sonetia rozgląda się, czy aby chociaż jedna z tarcz nie jest zdatna do użytku. Sięgnął za plecy wyciągając swoją i opierając o ścianę, postawił ją na ziemi przy verdance niby od niechcenia - bierz mała. Będę potrzebował, to wezmę sobie z powrotem. Jak czym oberwiesz i padniesz na ziemię, to marny pożytek z ciebie będzie. Tylko oddaj jak znajdziesz inną.

shield do ekwipunku Sonetii

- Dobra. Obszukać trupa idę. Może jeszcze świeży.

Sonetia spojrzała na postawioną przed nią tarczę.
- Dzięki Drorg, ale nie mogę przyjąć tego prezentu. Będziesz walczył na pierwszej linii. Tobie tarcza jest bardziej potrzebna niż mi. Możesz nie zdążyć mi jej za brać w czasie walki lub ja nie zdążę ci jej zwrócić. Poza tym nigdy bym sobie nie wybaczyła gdybyś zginął przez jej brak.
Jeśli tak by się stało verdankę gryzły by potężne wyrzuty sumienia.

Sonetia uśmiechnęła się.
- Nie martw się. Wezmę tarczę od pierwszego wroga, który będzie ją miał i nas zaatakuje. A może będę miała szczęście i będzie ona magiczna. Nigdy nie wiadomo.
Verdanka była wdzięczna Drorgowi za to, że chciał jej oddać własną tarczę, ale po prostu nie mogła jej przyjąć.

Nie brało się jedynych części wyposażenia innych członków grupy nawet jeśli je chcieli oddać dobrowolnie. Co innego gdyby Drorg miał dwie tarczę czy np. dwa rapiery w takim wypadku mogłaby rozważyć przyjęcie prezentu, ale nie w innym. Sonetia zwróciła wzroku ku mapie i zajęła się jej studiowaniem skoro kartografa nie było w okolicy.

Garrick wzdrygnął się nieco, kiedy dziwaczne i niezrozumiałe wizje opadły z jego umysły. O co chodziło, czy były to jakieś wspomnienia poprzedniego posiadacza maski? Tego rodzaju magii nie można było ufać, kiedy przebywał pośród drowów widział przeklęte przedmioty, które potrafiły zaszkodzić użytkownikowi. Z drugiej strony to mogło być wiele warte....nie chciał więc rozstawać się z maską na razie.

- Ktoś z was zna się może na identyfikacji magicznych przedmiotów? -spytał się towarzyszy. Następnie opowiedział krótko co widział przed sobą.
- Nie ma co tutaj stać nie wiadomo jak długo, ruszajmy do przodu. Za północną ścianą słyszałem oddalające się kroki. A na tej mapie to pomieszczenie jest chyba zaznaczone jako pokój tarcz -odpowiedział zielonoskórej dziewczynie.

Pomacał jeszcze czy przy ścianie gdzie słyszał kroki nie ma przypadkiem jakiegoś tajnego przejścia, a następnie podążył za orkiem.

Hrmmm - mruknął pół-ork słysząc o identyfikowaniu jakiejś magii - mądrale z was co? Jak tam chcecie, wy tu jesteście od główkowania. Pilnujcie się jednak co by nie za długo z tym mędrkowaniem. Jelenia co stoi w miejscu, to też łatwiej ustrzelić - skwitował podnosząc tarczę i wieszając ją z powrotem na plecaku, po czym ruszył z Garrickiem obejrzeć trupa.

Garrick szybko zaczął łączyć kropki. Tam, gdzie podejrzewał istnienie tajnego przejścia, między pordzewiałymi tarczami, wypatrzył wywiercony na wysokości pięciu stóp otwór, przez który ktoś wścibski mógł bez obaw o swoje bezpieczeństwo obserwować awanturników schodzących do Podgóry. Zerkając przez dziurkę, zauważył jedynie nieoświetlony korytarz skręcający po dwudziestu stopach w lewo.

Kim mógł być podglądacz?

Komu zamierzał przekazać informację, że kolejni poszukiwacze przygód właśnie zeszli do Podgóry?

Co ten ktoś miałby z taką informacją zrobić?

Pytania można było tylko mnożyć. Niestety, ale z mnożeniem możliwych dróg ekspedycji nie było już tak łatwo. Mimo że ściana ta musiała być przesuwalna, Garrick nie widział żadnego sposobu od swojej strony na otworzenie sekretnego przejścia. Może pozostawała tylko odpowiednia magia, do której nie wszyscy awanturnicy mieli dostęp?

Eksploracja - 250 XP dla drużyny za odkrycie sekretnego przejścia w komnacie z tarczami przez Garricka

Garrick dołączył do reszty drużyny. Nadnaturalne zmysły Fulgrima nie wyczuły cuchnącego odoru zła. Miejsce to śmierdziało po prostu tak, jak mógł śmierdzieć loch, do którego na wygnanie zsyłano, i - przynajmniej według obowiązującego prawa - dalej była możliwość zesłania najgorszych zbrodniarzy Wodogłębia. Bliskość kanałów Waterdeep, z którymi Podgóra na tym poziomie być może była połączona, nie pomagała. Ani stulecia rozkrwawiania potworów i poszukiwaczy przygód, których gnijące resztki były pożerane, trawione i wydalane przez najdziwniejszych padlinożerców i ścierwojadów, jakich widział Faerun.

[media][/media]

Garrick zbliżył się wraz z Drorgiem do trupa. Świeżego trupa. Był człekokształtny. Rozmiaru mniej więcej dziecka albo niskiego dorosłego. Miał dziób. Od stóp do głów pokryty czarnymi piórami. Ekwipunkiem na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie kolegi po fachu. Ani Garrick, ani Drorg nie zauważyli żadnych zewnętrznych ran. Jednak ciało nienaturalnym ułożeniem kończyn sugerowało los szmacianej lalki targniętej przez jakąś niewyobrażalnie potężną siłę. Czy którakolwiek z jego kości pozostała niezłamana? Wątpiliście w to. Nieszczęśnik leżał u stóp płaskorzeźby przedstawiającej demona będącego skrzyżowaniem małpy i dzika o groteskowych, pierzastych skrzydłach.

Będąc już tam, Garrick i Drorg zauważyli mniej więcej, co czeka was dalej - krótkie schody prowadziły w dół do trapezowatej komnaty wypełnionej tuzinem kolumn.

Oględziny maski niestety niewiele dały, więc Lorinor odważył się jej dotknąć i…

Komnata pełna półek ze śmiejącymi się czaszkami.

Hebanowe dłonie układające na drewnianym stole mapę - labirynt komnat i korytarzy.

Konasz zawinięty w kokon z pajęczej sieci, gdy z twojej klatki piersiowej wydziera się pająk.

Dwugłowy olbrzym dzielący się z tobą posiłkiem gotowanym we wielkim kotle.

Ostatni pocałunek ukochanej ciemnowłosej elfki przed pożegnaniem.

Ucieczka przez ciemność, której nie są w stanie pokonać nawet twoje zmysły.

Wykrzywione tęsknotą za czymś lub za kimś twarze rodziny kamiennych olbrzymów.

Twoje własne dłonie pokrywające się czerwonymi łuskami, zakończone już nie paznokciami, a ostrymi szponami.

Kartka z twoim imieniem wrzucana do czary ognia… nie przez ciebie.

Nienawistne spojrzenia troglodytów musztrowanych przez drowy.

Kurczaki.

Kręte tunele jaskini wypełnione mgłą układającą się w sylwetki minotaurów.

Oględziny maski niewiele dały, ale dotknięcie jej dało ciekawe wizje, którymi Lorinor nie zamierzał się z nikim dzielić. Ale miał nadzieję, że większość z tego, co ujrzał, nie spełni się.

- Nie wiem, jaka to magia - przyznał - ale wiele ciekawych rzeczy można zobaczyć.

Ciekaw był co prawda, czy kolejne dotknięcie przyniosłoby te same wizje, ale chwilowo nie miał na to czasu. Nie miał też ochoty eksperymentować i przymierzać maski. Schował przedmiot i ruszył naprzód, by dogonić Garricka. I oddać mu zdobycz.

- Mam nadzieję, że płaskorzeźby nie wychodzą ze ścian, by się zabawiać z poszukiwaczami skarbów - powiedział, przenosząc wzrok z truposza na podobiznę demona.
- Ten poziom zapewne został już wyczyszczony z wartościowych rzeczy - skomentował słowa Fulgrima.

Sonetia nie była zainteresowana maską. Nie wydała się jej interesująca. Chociaź Lorinor twierdził, że można zobaczyć interesujące rzeczy. Na razie najbardziej verdankę zainteresował leżący bez życia poszukiwacz przygód.
- Nigdy nie widziałam takiego stworzenia. Ciekawe, co to za rasa?
Dawna hobgoblinka zbliżyła się do nie dającego oznak kruczego humanoida by obejrzeć jego ekwipunek. Liczyła, że może miał przy sobie coś co jej się przyda. Temu stworzeniu rzeczy, które miał i tak nie będą już potrzebne.

Sonetia przeszukuje ekwipunek kruczego humanoida.