Reig zadumał się nad słowami Thanixa.

— Powiadacie, że tunele? To by miało sens. Może stary Jorun Tamewater będzie wiedział coś więcej? Jego chałupę możecie znaleźć na lewo od Wilka Morskiego.

Tamtego dnia o brzasku pochmurne niebo nad Targos miało intensywną barwę lapis-lazuli. Z ciemnomodrego firmamentu kaskadami opadały strumienie śnieżnych płatków, okrywając wszystko, w tym głowy przebywających na zewnątrz, kredową pierzyną. Przewijająca się ściana kryształowych drobin skutecznie przesłaniała widok, ograniczając zasięg widzenia i utrudniając odróżnianie detali otoczenia. To i niewielka ilość dochodzącego z góry słonecznego blasku sprawiała, że szczególnie problematyczne było dostrzeżenie czegokolwiek dla przez tych, którzy nie byli obdarzeni infrawizją.

— Zdecydowanie najpierw musimy ruszyć, odeprzeć ich atak. Ty — urękawiczona dłoń Nolana wycelowała palec wskazujący w symbol miasta Targos widniejący na piersi Jona, z pozostałej przy życiu dwójki strażników był on w wyraźnie lepszej kondycji. — Zaprowadź nas na miejsce, tam, gdzie powinna być reszta waszych ludzi. Thanixie, jeżeli znajdziemy tam jakieś tunele, to musimy je natychmiast zawalić, żeby zatrzymać siły nieprzyjaciół. Podołasz temu, czy musimy posłać po tego Joruna?

Nolan Hornraven: Charyzma (Perswazja) [PT 20]: 23 – Zdany!

Uczciwy Jon spojrzał z wymowną troską w stronę swego rannego kompana, Reiga, i po chwili gryzienia się z myślami westchnął ciężko.

— Tak, panie — odpowiedział, strażnik najwyraźniej uznał wtedy Hornravena za jakiegoś dostojnika. Dlatego chcąc nie chcąc przechylił się do woli potencjalnie wpływowego i apodyktycznego człowieka z południa. — Reig, schowaj się do chaty, póki nie wrócę. Starczy, że trza nam będzie pochować Brohna. Nie daj się zabić.
— Może i nie jestem w pełni sił, ale dzięki pomocy łaskawej pani czuję, że dam jeszcze do wiwatu każdemu pokurczowi, który poważy się na mnie tknąć. Ruszaj śmiało druhu — zapewnił go kompan.

Tymczasem były szkutnik zwrócił się do stojącej obok młodej kobiety o chłodnej powierzchowności, acz najwidoczniej gołębim sercu. Nienaturalna, bezkresna toń jej doskonale czarnych oczu zdawała się obrazować najgłębsze otchłanie Planu Cienia, nie pozwalając mu utrzymać kontaktu wzrokowego na dłużej niż parę chwil.

— Auroro, tam najprawdopodobniej będzie więcej rannych strażników. Dzięki łasce twej Pani moglibyśmy im pomóc. Mam nadzieje, że nam potowarzyszysz — ukłonił się w stronę bladej kapłanki i ruszył powoli do przodu, zrównując się ze strażnikiem Jonem.
— Łaska Księżycowej Panny zarezerwowana jest dla każdego, kto niesie nadzieję i jej poszukuje — rzekła dobrze mu znanym z czasu podróży „Wredną Jędzą” nieziemskim, głębokim i balsamicznym głosem. — Nie wolno mi odmówić w sytuacji, gdy Targos desperacko potrzebuje jej boskiego przewodnictwa.

Usatysfakcjonowany z jej odpowiedzi pirat poprosił upadłą aasimarkę, by w miarę sił wspomogła błogosławieństwami tych z towarzyszy, których wytypował fachowym okiem jako najbardziej narażonych na ryzyko w przypadku śmiertelnego starcia. Zgodziwszy się, sferotknięta wzniosła ku ginącej za horyzontem tarczy Selûne umieszczony w srebrnej oprawie kamień księżycowy, czyniąc rytualne gesty i recytując słowa modlitwy:

Użycz nam światła, Panno Księżycowa,
By w mroku ukazała się do domu droga.
Ze ścieżki nie daj nam zbłądzić w potrzebie,
Jaśniejąca niczym gwiazdy na niebie.

Tak jak poprzednim razem, gdy kleryczka zwróciła się do swej boskiej patronki, zupełnie znikąd objawiła się jasnosrebrzysta łuna, tym razem otaczając blaskiem Oryona, Karanthira i Zor'aytha. Dotknięci magią objawień mężczyźni poczuli nagły przypływ wigoru i determinacji. Lecz nawet tak pozytywna ingerencja wyższego bytu w jestestwo githzerai wywołała u niego instynktowny dyskomfort, wszak pochodził on z ludu, który odrzucał kult bóstw, traktując go jako odmienną formę niewolnictwa, którą to od czasu wyzwolenia z jarzma Łupieżców Umysłów gardził do cna.

— Często tutaj taka pogoda? Gobliny mogą zaatakować znienacka. Potrzebujemy być od nich szybsi i gotowi na wszystko — zwrócił się do zdrowego strażnika Nolan, obserwując jednocześnie stonowaną reakcję zamaskowanego mnicha.
— Lepiej wam będzie się zacząć się przyzwyczajać, południowcy — odezwał się zamiast zapytanego Reig. — Lathander szczędzi nam światła, za to Auril obdarza czule lodowatymi pocałunkami. Jeśli się nie zahartujecie to zwyczajnie pomrzecie.

Po dłuższej wymianie zdań praktycznie wszyscy bohaterowie mojej opowieści doszli do porozumienia, ustalając, że wpierw udadzą się na północny wschód, zająć największym zgrupowaniem sił nieprzyjaciela. Po drodze mieli jednak wstąpić do położonego na północ magazynu, w którym podobno przebywał zaopatrzony w lecznicze wyciągi komendant portu, Magdar Shenlen.

Inne zdanie na temat dalszych poczynań drużyny okazał się mieć duergar Thanix, który nie znajdując zrozumienia dla swej propozycji, odłączył się od reszty, ruszając w odwrotnym kierunku coby samopas poszukać śladów grasujących po okolicy żółtoskórych najeźdźców. Pozostali zgodnie z planem udali się wzdłuż wydeptanej w śniegu ścieżyny, mijając po drodze domostwo o rozebranym dachu, w którym chwilę wcześniej zadekował się Redwaters. Szli na tyle wolno by nie zostawić w tyle skradającego się diabelstwa. Ponad nimi szybował kruk Karanthira wypatrując niebezpieczeństwa. Wkrótce trafili na solidny budynek, zbudowany z bloków kamienia i wielkiego, drewnianego dachu. Szerokie drzwi prowadzące do wnętrza okazały się jednak zamknięte. Na pukanie, a później łomotanie nikt nie odpowiadał.

— Co jest w tym magazynie i czy zawsze był zaryglowany? — zapytał przewodnika Mistrz Bitew.
— Przeróżne towary spływające do Targos, głównie rzeką i jeziorem, część z nich należy do Kompanii Kupieckiej Gallawaya — wyjaśnił Uczciwy Jon, po czym na jego twarzy wymalował się wyraz niepokoju. — Nie wiem, dlaczego jest zamknięte o tej porze. Może Magdar wyrwał się do pomocy miastu? W końcu to kawał chłopa i umie robić mieczem. Tak czy inaczej, potrzebujemy tego wyciągu dla Reiga. Wolałbym, żebyście nie wyważali drzwi, ale może w żyłach któregoś z was płynie krew złodziei z Luskan i bylibyście w stanie otworzyć zamek w mniej agresywny sposób?

Zor'ayth: Zręczność (Narzędzia Złodziejskie) [PT 15]: 23 – Zdany!

Na szczęście dla stojących bezradnie u progu magazynu poszukiwaczy przygód Zor'ayth okazał się niezwykle biegły w otwieraniu zabezpieczonych drzwi. Momentalnie ujął smukłymi dłońmi posiadany wytrych i napinacz, po czym w mig rozprawił się ze średnio skomplikowanym zamkiem zastawkowym. Ratując tym samym istików z trudnego położenia. Jednak w momencie gdy wszyscy z ulgą przyjęli ciche kliknięcie, znamionujące uwolnienie drzwi, ich uszu dobiegła również zbieranina gardłowych głosów. Wypowiadały one charczące i skamlące głoski łączące się w słowa w nieznanym języku. Pośród nich wybijało się przede wszystkim jedno, powtarzane niczym echo: „Kherk-nor!”. Zaledwie jedno uderzenie serca później w ich kierunku poleciały goblińskie strzały.

Thanix: Mądrość (Sztuka Przetrwania) [PT 10]: 16 – Zdany!

Szary krasnolud, puszczając mimo uszu słowa smukłego i zamaskowanego towarzysza, ruszył pomału na południe. Komuś z jego ludu niewielka ilość światła wcale nie przeszkadzała, dziecię Podmroku potrafiłoby sobie poradzić nawet w kompletnej ciemności, jedyny problem stanowił śnieżny opad ograniczający widoczność i zasypujący ślady, których poszukiwał. Poruszając się powoli i czujnie obserwując ziemię, Thanix szybko natrafił na pozostawione w głębokim śniegu tropy. Po dłuższych oględzinach wywnioskował na ich bazie, że przez doki miasta Targos nie przechodziło zbyt wielu ludzi, co było dość zaskakujące dla miasta portowego tej wielkości. Musiał za to trwać w tym miejscu intensywny rozładunek statków przywożących drewno, które było następnie wleczone do żurawia w północnej części doków. Dostrzegł też, że parę statków z portu zostało wyciągniętych na plażę. Jak i również to, że dookoła doków porozrzucane były szczątki domów – niektóre z nich wyglądały, jakby zostały odarte z drewna, inne zaś jakby zostały spalone i porzucone. Nie umknęły mu także odciśnięte w białym posłaniu ślady goblinów. Tropy największej grupy zdawały się przychodzić z północno-wschodniej części doków, okrążać je i skręcać na południowy wschód, w kierunku latarni morskiej Targos.

Próbując przejść obok rampy do wciągania łodzi, Thanix usłyszał wybrzmiewające nieopodal krasnoludzkie przekleństwa i odpowiadające na nie skamląco-charczące głosy. Zbyt wiele razy był na wspólnych patrolach z przybranym ojcem, by ich nie rozpoznać. A przede wszystkim nie zidentyfikować dobrze mu znanego zwrotu Kherk-nor, co wiedział, że znaczy „atakować”. Uświadomił to sobie jednak zbyt późno. Pierwsza podstępnie wypuszczona strzała trafiła go u nasady karku. Wojownik poczuł bolesne ukłucie, a następnie gorącą krew zalewająca przemarźnięte plecy. Kolejne dwa pociski również jakimś cudem znalazły drogę przez szczelny mur z tarczy i ciężkiego pancerza. W tym samym momencie znienawidzony wróg górskich krasnoludów wynurzył się spośród śniegów i wyciągniętych na brzeg łodzi, by opaść na ciężko ranionego duergara.

Niespodziewany ostrzał z łuków zaskoczył każdego, oprócz mnicha githzerai. Lata medytacji wzmocniły jego czujność i świadomość otoczenia do poziomu niedostępnego wielu rasom Prymarnego Planu Materialnego. Zgodnie z oczekiwaniami za atak odpowiadały gobliny, plaga wielu rejonów Faerûnu. Ich prymitywne pociski raniły Nolana i oddalonego Thanixa, kapłanka Selûne fortunnie oberwała dwoma strzałami w tarczę, natomiast Zor'ayth dzięki nadzwyczajnemu refleksowi zdołał pochwycić tę przeznaczoną dla niego i cisnąć w kierunku jednego z uzbrojonych w topory i bułaty wojowników, którzy chwilę później natarli na grupę bohaterów. Mimo elementu zaskoczenia szarżujący napastnicy nie zdołali zranić obrońców. Mniej szczęścia miał za to odłączony od grupy duergar, który oberwał dwie kolejne rany. Wraz z krwią opuszczały go siły, aż czuł zbliżającą się wielkimi krokami wizytę w Krasnoludzkim Domie na Górze Celestii (o ile nie upomniałby się o niego patron jego szarych braci – Wygnaniec).

Ledwie wszyscy zaczęli sposobić się do defensywy, a kolejna salwa z ukrycia poleciała w ich kierunku. Ta jednak była o wiele mniej celna. Mimo to jedna ze strzał okazała się być fatalną dla Thanixa, rzucając go na zaczerwieniony od własnej posoki śnieg. Upadłą aasimarkę ponownie uratowała tarcza écu z symbolem Księżycowej Panny, Hornraven jednak miał mniej szczęścia, mimo że również osłaniał się tarczą gobliński grot ugodził go boleśnie w nogę. Żeby utrudnić strzelcom ukrywanie się pośród domostw i śnieżycy sferotknięta wymodliła blask księżycowego światła w miejsce, skąd dochodził ostrzał, zdołała jednak naznaczyć nim tylko jednego z goblinów. W międzyczasie Mistrz Bitew powalił dwóch z żółtoskórych wojowników, jednego niemalże rozpłatawszy na dzwonka. Po wytworzeniu wyrwy w szeregach wroga krzyknął:

— Karanthirze, odsuń się!

Co też wspomniany uczynił, cofając się o dwadzieścia stóp. Jednocześnie nakazując swojemu krukowi-chowańcowi, by zaatakował jednego z niskorosłych napastników. Mimo skromnych rozmiarów ptaszysko okazało się niezwykle zabójcze, za jednym uderzeniem ostrego dzioba wbijając się przez oko głęboko w czaszkę pechowego goblina. W tym samym czasie adept nauk Zerthimona wsparł Szkutnika, powalając uderzeniem włóczni osaczonego goblina, a innego ciężko zranił finezyjnym i zarazem niezwykle efektownym kopniakiem. Wtedy też do działania zerwało się przyczajone diabelstwo, posyłając stworzoną ze Splotu widmową dłoń szkieletu, która dzięki udanej predykcji zraniła jednego z ukrytych łuczników, uczepiając się jego obumarłego od nekrotycznej energii ramienia. Po tym ataku zaklinacz schował się za budynkiem, mijając się z Uczciwym Jonem, który pognał odważnie w kierunku wroga.

Najwyraźniej zaniepokojona losem nieobecnego szarego krasnoluda kleryczka ruszyła na jego poszukiwania, wyrywając się z oczyszczonego przedpola. Chyba tylko dzięki wsparciu swej bogini, dobrotliwej patronki poszukujących, zdołała dostrzec przez panujący opad leżącą pośród śniegu sylwetkę konającego Czempiona. Gorąca prośba do Selûne o szybkie uzdrowienie brodatego mężczyzny najwyraźniej poskutkowała, bowiem niespodziewany srebrzysty blask przywrócił nieszczęśnikowi przytomność i zasklepił część z jego niezwykle poważnych ran. Mimo boskiego uzdrowienia poczuł on, że doznane obrażenia pociągnęły za sobą dotkliwe żniwo dla jego zdrowia. Czarnowłosa nie zamierzała jednak na tym poprzestać i dokonała swoistej wymiany, za uratowane życie duergara odbierając to należące do wcześniej podświetlonego przezeń goblina. Po ostatnim słowie treściwej modlitwy rozległ się upiorny dźwięk uderzenia w dzwon, który to dźwięk przerażającym sposobem wydarł duszę i całą energię życiową z drobnego ciała żółtoskórego łupieżcy. Niedługo potem na miejsce podbiegł Nolan, który nieskutecznie próbował zlokalizować uderzeniami na oślep cwanego łucznika, który krył się w pobliżu. W tej samej chwili Merditrax wzleciał do góry i uleciał w kierunku Thanixa. Natomiast zwinny githzerai wykonując akrobatyczne figury, zbliżył się do kolejnego goblina, po czym pozbawił go bez problemu żywota i ledwie wydarłszu włócznię z ciała ofiary dopadł kolejnego goblinoida, wymierzając mu silny cios pięścią, odbierając mu tym samym nie tylko dech, ale i znaczną porcję zdrowia. Wtedy też duergar zdołał się podnieść i z werwą niezwykłą dla kogoś, kto właśnie otarł się o śmierć, ruszył na odsiecz czarnobrodemu krasnoludowi tarczowemu, który bronił swojej łodzi przed nacierającą goblińską nawałą. Jego bojowy topór zakreślił łuk, naruszając skórzany pancerz i zostawiając głęboką bruzdę na ciele żółtoskórego.

— Jestem Thanix, przybyłem z kontyngentem z Luskan wam na pomoc! — zapewnił wspartego krewniaka.

Niemal w tej samej chwili zraniony przezeń goblin spróbował mu się zrewanżować, ale jego zamiar ukróciło ciężkie żeleźce młota bojowego czarnobrodego, roztrzaskując z głuchym trzaskiem jego niewielką czaszkę.

Po drugiej stronie pola bitwy zaklinacz Oryon przewidująco raził migoczącymi barwami dwójkę kryjących się w pobliżu goblinów, oślepiając ich eksplozją feerii kolorów. Moment później Jon zdołał śmiertelnie przeszyć jednego z łuczników a Karanthir skorzystał z mocy swej piekielnej patronki i uderzył nadprzyrodzonym wyładowaniem mocy, w efekcie gruchocząc do szczętu ciałko jednego z ostatnich goblińskich wojowników. Z błogosławieństwa Glasyi za odebranie życia, i na mocy mrocznego paktu zarazem duszy, powalonego wroga, poczuł ekscytujący przypływ nienaturalnej siły witalnej tłoczonej w jego członki.

W ramach odwetu kryjące się w okolicy gobliny wzmogły ostrzał, skupiając się na najmniej wytrzymałych bohaterach: Karrasie i D'Suldzie. W efekcie obaj poszukiwacze przygód zostali ciężko ranieni. Ten drugi chwytając za wystające z jego ciała prymitywne brzechwy, poczuł wręcz, jak niewiele mu brakuje do utraty zmysłów. Zapobiegliwa służka Naszej Pani ze Srebra zareagowała natychmiast, przywracając mu żarliwą prośbą do bogini porcję życiowej siły. Następnie pobiegła w kierunku, skąd poleciała jedna ze strzał. W sukurs poszedł jej były pirat, po kilku próbach sięgając mieczem skrytego wroga. W międzyczasie morderczo skuteczny Zor'ayth siał prawdziwy postrach w szeregach wroga, posyłając aż dwa gobliny do Maglubiyeta. Mniej więcej w tej samej chwili Thanix rozłupał czaszkę kolejnego pokurcza. Natomiast Oryon uknuł szybki plan w głowie i w efekcie postanowił sięgnąć po zmyślną magię.

— Nie opierajcie się zaklęciu — sferotknięty obrócił się na pięcie i krzyknął w stronę kompanów. — Ach, i możecie poczuć lekkie szarpnięcie! Nie ma powodu do obaw, to naturalna reakcja organizmu!

Następnie księżycowo srebrny magiczny wir wessał Aurorę i członka Straży Targos, wyrzucając ich po chwili w pobliżu domniemanych pozycji resztek kryjących się sił wroga. Po drugiej stronie całej chaty ledwie sekundę wcześniej czarnoksiężnik zranił nieziemskim uderzeniem kolejnego łucznika.

Nieco później goblin próbujący wyrwać się Nolanowi ruszył niespodziewanie biegiem, jedynie o włos unikając śmiertelnego ciosu ze strony czujnego wojownika. Wtedy też poleciała kolejna salwa. Choć ewidentnie pozbawiona werwy i skuteczności tej pierwszej. Oberwał jedynie Karras, ale dzięki wcześniejszemu uzdrowieniu nadal mógł stać na nogach, choć z trudem. Wtedy też Hornraven dopadł i powalił tego samego goblina, który mu wcześniej umknął. Ostatnim błędem żółtoskórego było oddanie strzału, miast ratowania własnego żywota. W tym momencie na polu walki zostali tylko trzej wrodzy łucznicy. Jednego wykończył z gracją niepowstrzymany niczym burza i tańczący pośród wrogów niczym wiatr w koronach drzew githzerai. Drugiemu odebrał życie Oryon, wyczarowaną widmową dłonią szkieletu zamieniając jego ciało w szarą, pozbawioną płynów ustrojowych mumię. Pozostały przy asyście chowańca został zmiażdżony nadnaturalnym uderzeniem energii Karanthira. Śmiertelne starcie dobiegło wreszcie końca.