Tamara wyszła ze spotkania zadowolona z osiągnięcia swojego celu. Miała pretekst, by spędzać dużo czasu w dokach. Okazja by poznać osobiście Jeffersona, mężczyznę sprawującego opiekę nad córeczką Katii była cenna sama w sobie. Patrick sprawiał wrażenie przemądrzałego. Typowy niebieski kołnierzyk, któremu wydawało się, że jest ważniejszy niż był w rzeczywistości.
Jednego nie można jednak było mu odmówić - słowności. Prawnik zatrudniony przez Fontaine Fisheries skontaktował się z muzeum następnego dnia. Le Paige do tego czasu zdążyła uciąć sobie pogawędkę z działem prawnym swojego pracodawcy, naciskając na dwie rzeczy - wprowadzenie klauzuli pozwalającej muzeum na sprawdzenie środków ochrony obiektu, oraz na wynajęcie powierzchni magazynu jak najbliżej domu Jeffersonów. Ponieważ to drugie mogło brzmieć trochę dziwnie, kobieta logicznie wyjaśniła, że bliżej mieszkania zarządcy na pewno jest bezpiecznie. Formalności nie zajęły dużo czasu, bo przecież zmarnowany czas to zmarnowany pieniądz. W niespełna dwie doby po pogawędce w Walczącym McDonaghu kontrakt stał się faktem.
Mając dane dotyczące ochrony doków Tamara mogła zacząć planować W swojej przepastnej szafie znalazł ubranie pasujące do robotnicy z doków. Swoją nieskazitelna twarz popsuła nieco makijarzem, tak by nie rzucać się w oczy w dzielnicy portowej. Miejsca takie jak Skarbiec Neptuna nie były obce pani Le Paige. Ciasne, zatłoczone i pełne snujących się, smętnych ludzi żyjących z dnia na dzień, a jednak na swój sposób szczęśliwych.
Swoją obserwację rozpoczęła od weryfikacji danych dostarczonych przez dyrektora doków. Wtapiając się w tłum ludzi podążających z lub do pracy przyglądała się ochronie.
Magazyn wynajęty na wystawę znajdował się na Górnym Nabrzeżu, parę pięter nad Dolnym Nabrzeżem, gdzie znajdował się sam port rybacki. Służył za swoisty węzeł komunikacyjny i bardzo szybko można było się z niego dostać czy to do biura portu, czy to restauracji czy do fabryk przetwórstwa. To bardzo ułatwiało wtapianie się w tłum, bo tłumu było tam mnóstwo.
W Rapture nie uznawało się interwencjonizmu władzy. Armia i policja nie miała prawa bytu. W efekcie wszystkie siły bezpieczeństwa w mieście przypominały te z czasów Dzikiego Zachodu w Stanach Zjednoczonych - Agencję Pinkertona. Prywatne przedsiębiorstwa parające się ochroną mienia i osób, jedne uzbrojone po zęby, inne ograniczające się do wybijania zębów. Największą agencją było Ryan Security, swoją renomę zawdzięczając oczywiście nazwisku Andrew Ryana. Patrick Jefferson wynajął jednak kogo innego - Fontaine Private Eyes & Arms. Można się było tego spodziewać, skoro zakłady rybne również należały do Fontaine'a. I choć jego agenci cieszyli się mniejszym uznaniem, to uzupełniało ich co innego - technologia. Na ścianie magazynu zainstalowano najnowszą kamerę strażniczą, efekt pracy naukowców z Fontaine Futuristics.


Jeden z pinków (historyczne podobieństwa nie umykały mieszkańcom Rapture i miały swoje odzwierciedlenie w żargonie) stał przed wejściem, leniwie przypatrując się przechodzącym ludziom. Sprawiał wrażenie znudzonego i ospałego, co równie dobrze mogło być fasadą jak i prawdą. Kolejny chodził równym tempem wzdłuż magazynu, od jednego krańca do drugiego. Nie dało się go okrążyć, ponieważ czwarta ściana wychodziła już na ocean. Tamara wiedziała też z dokumentów, że w środku stacjonuje jeszcze trzeci pink, operujący czymś, co nazwano "aparaturą obezwładniającą". Gdyby nawet to wszystko okazało się niewystarczające, w okolicy pracowali jeszcze inni agenci Fontaine Private Eyes & Arms, pilnujący innych pomieszczeń, którzy byli gotowi pomóc w ujęciu ewentualnych złodziei. Co do jednego, rosłego mężczyzny w średnim wieku, Le Paige miała niemal pewność że również pracuje dla agencji, chociaż nie był ubrany w charakterystyczne kamizelki FPE&A. Zdradzało go jednak to, że jadł śniadanie już czterdzieści minut i siedział w restauracyjce przy oknie z widokiem na dom Jeffersonów.
Przez kolejnych kilka dni Tamara Le Paige obserwowala dom Jeffersonow, doki i ludzi kręcących się w pobliżu. Nadstawiała ucha by dowiedzieć się czegoś wiecej o tym co się w dzielnicy portowej dzieje.
Stykała się ze zwykłymi, ludzkimi problemami. Ktoś zachorował i nie mogąc wyrabiać norm, stracił pracę. Ktoś inny utyskiwał na kolegę, który rzekomo zupełnie bez powodu dostał od Jeffersona awans. Popularne było też narzekanie na brak dostaw świeżego alkoholu z powierzchni. Tęsknota za niemieckim piwem, szkocką whiskey, albo francuskim winem jednoczyłą ponad podziałami narodowościowymi. Zainteresowanie wystawą było za to mizerne. Ludzie pracy raczej zastanawiali się jak zdobyć strawę dla ciała, nie dla duszy.
W przeciwieństwie do poprzedniej rodziny, Jeffersonowie nie wydawali się zaniedbywać dziecka. W godzinach, gdy ruch na korytarzach zamierał, pani Jefferson z jakąś inną, starszą kobietą (możliwe, że najętą opiekunką) wyjeżdżała z wózeczkiem z domu. Nie było to jedynie rytualne, jeździły bowiem metrem do specjalnego, dziecięcego solarium, mającego zastąpić prawdziwe promienie słońca.
Wyglądało zatem na to, że faktycznie byli całkiem zamożni. Przynajmniej tak można było wnioskować z ilości zatrudnianej służby. O ochroniarzach już wiedziała od Brodericka. Do tego dochodziły dwie sprzątaczki, pracujące na zmianę. Jedna była około pięćdziesięcioletnią, białą kobietą. Druga, przynajmniej o dwadzieścia lat młodsza, była murzynką. Pojawiały się przed apartamentem punktualnie o jedenastej i kończyły pracę około czternastej. U żadnej z nich Patrick nie był jedynym pracodawcą, bo przez resztę dnia obchodził jeszcze inne domy. Praca trudna i niewdzięczna, ale przynajmniej uczciwa i pozwalająca włożyć coś do garnka.
Skoro o garnkach mowa, to Tamara zaobserwowała, że Jeffersonowie albo stołują się poza swoim apartamentem, albo za pomocą posłańców sprowadzają je sobie pod drzwi. Widać pani Miranda nie była dobrą kucharką. Temat domykała domniemana opiekunka którą pani Le Paige wzięła sobie na cel. Kilka dni obserwacji, wywiadów. Wszystko z zachowaniem ostrożności. Skoro ten skończony dureń, Broderick, zaalarmował Patrica Jeffersona, to nie można było wykluczyć, że i niania była obserwowana.
Tamara zdobyła się na gest i zabrała dzieci swojej drogiej przyjaciółki do solarium, tylko po to żeby natknąć się przypadkiem na swój obiekt. Był ku temu jeszcze jeden powód, Sile. Wyjście z dziećmi było doskonałym pretekstem do spotkania.
Ciemnoskóra kobieta, ubrana na spotkaniu w gustownie kontrastujący, biały komplecik, zachowywała wobec pomysłu przyjaciółki rozbawiony sceptycyzm.
- Interesujesz się moimi dziećmi tylko wtedy, kiedy czegoś potrzebujesz - podsumowała.
- Bo bez twoich dzieci, trudno byłoby spotkać się. - Tamara przyznała z udawaną skruchą.
- Tak trudno byłoby po prostu spytać, czy nie poszłabym z tobą na kawę, albo do teatru? - na szczęście Sile szybko znudziła się udawaniem obrażonej. - Solarium mogłoby się nam przydać - zgodziła się. - Domyślam się jednak, że masz na oku konkretną datę i godzinę?
-Oj, przepraszam.- Le Paige powiedziała pojednawczo ze skruszoną miną.
- Z przeprosinami powinna iść pokuta, Tamaro. W postaci kawy. Dobrej. A o to niełatwo - postawiła swoje warunki.
Le Paige zgodziła się bez mrugnięcia okiem. Dalszy pobyt upłynął na rozmowach o wszystkim i niczym. A Tamara od czasu do czasu dyskretnie przyglądała się pani Jefferson i jej dziecku. To była jedna z niewielu okazji by sprawdzić czy to może być córka Katji Popow. Niemowlę miało zdrowo zarumienioną cerę i całkiem już bujną grzywkę włosów. W kolorze blond. Dokładnie takim, jak u Katii i jej byłego kochanka - Schwartza. Pani Miranda nie szczędziła środków na swoje adoptowane dziecko, ale wydawało się, że nadmiar obowiązków deleguje na nianię. To właśnie starsza kobieta opiekowała się dzieckiem, gdy Miranda zażywała słonecznych kąpieli.
To właśnie na taki moment czekała pani kustosz. Niania została sama z dzieckiem. Tamara uśmiechnęła się do niej znad gazety. Tak zwyczajnie. Tak jak robią to kobiety w swoim towarzystwie.
- Śliczne dziecko.- Skomplementowała dziewczynkę. Tak jak to miała okazję wielokrotnie obserwować u Sile. Kobiety z dziećmi, nawet te które się nie znają rozpływają się nad dzieci innych i to pomaga w nawiązaniu rozmowy.
- Prawda? Mała aktoreczka - niania połaskotała niemowlę, wywołując u niego radosny chichot.
- Z pewnością po mamie odziedziczyła talent.- Tamara zgrabnie i z premedytacją, ale życzliwie skomplementowała kobietę udając, że nie wie o jej roli.
- Och, no nie wiem… - odchrząknęła nagle nerwowo. - To znaczy, pani Jefferson ma raczej talenty zarządcze.
Pani kustosz uśmiechnęła się przepraszająco.
- Oh, byłam pewna, że pani jest z córką.
- Nie, nie - zaprzeczyła. - To pewnie przez moje włosy - przeczesała proste, jasne kosmyki. - Jestem opiekunką, ale bardzo lubię tego szkraba - powiedziała ciepło.
- One wszystkie są takie słodkie. - Tamara rozczuliła się nad dzieckiem. - Zapewne jest pani z nią od dnia narodzin?
- Nie - znowu zaprzeczyła, bardzo szybko. - Pani Jefferson wynajęła mnie niedawno.
- Jefferson? - Le Paige udała, że usiłuje przyporządkować nazwisko i twarz do osoby.
- I tak już za dużo powiedziałam - przestraszyła się. - Nie powinnam opowiadać o pracodawcy.
- Przecież to i tak nie wyda się. - Powiedziała uspokajająco Tamara. - A taka słodka dziecina musi pani dostarczać samej radości.
- Wie pani jak to jest. Kupa radości, czasem z przewagę pierwszego, czasem drugiego - uśmiechnęła się.
Pani kustosz pokiwała ze zrozumieniem głową.
- To więcej niż praca.
- To prawda. To… misja? Chyba brzmi zbyt mądrze - w czasie rozmowy rzadko spoglądała na Tamarę, uciekając wzrokiem ku dziecku. - I trzeba to kochać.
- Już myślałam, że powie pani, że brzmi to jak reklama. - Le Paige również spoglądała na dziecko z zachwytem w oczach.
- W reklamie chyba bym się nie sprawdziła - odparła skromnie. Niemowlę miało niebieskie oczy, jak Katia… albo niania.
- Już pani jeden slogan wymyśliła - w głosie Tamary dało się wychwycić uznanie. - Bardzo chwytliwy. Gdyby zechciała Pani kiedyś zmienić pracę…- Puściła jej oko.
- Och, nie, nie - pokręciła głową. - Pani Jefferson płaci mi, bym zajmowała się tylko jej dzieckiem - wyjaśniła szybko.
- Z jednej pracy nie da się wyżyć. - Le Paige zauważyła rzeczowo.
- Z jednej nie - zgodziła się, ale nie wyglądała na zmartwioną. - Ale mój mąż też pracuje, a ostatnio dostał awans.
- Tylko pogratulować. - Wyraziła się z uznaniem Tamara.
- Oj, gratulowałam mu, proszę pani. Gratulowałam - zaśmiała się. - Ale milionerem to on nie jest, więc i ja robię co mogę.
- Z taką kobietą u boku… jest Pani z pewnością wielkim wsparciem dla męża.
- Ach, wie pani jak to jest. Oczywiście, że jestem wielkim wsparciem, ale czy on to docenia? - machnęła ręką.
- A co powiedział gdy dostała Pani tę pracę?- przyjazny uśmiech nie schodził z twarzy Pani kustosz.
Niania na chwilę zapomniała języka, wyraźnie zastanawiając się co odpowiedzieć.
- Trochę z początku protestował, ale szybko dał się przekonać - odparła w końcu krótko.
- Protestował?- Tamara nie kryła zdziwienia.
- A, co tam będę męża obgadywała - ponownie machnęła ręką.
- Urażona, męska ambicja - zawyrokowała Le Paige.
- Na pewno - skinęła głową.
Rozmowę przerwało pojawienie się pani Jefferson, lekko opalonej i lśniącej jeszcze od kremów. Spojrzała z ukosa na Tamarę i podeszła do opiekunki.
- Ja się teraz zajmę małą - oznajmiła, biorąc niemowlę na ręce. I szybko wywołując u niego łkanie.
Tamara udała, że czyta coś ciekawego i nie widzi tej jakże żenującej sceny. Jednak zza kartek gazety uważnie obserwowała panią Jefferson. Ta, wyraźnie zdenerwowana, oznajmiła szybko, że dziecko jest głodne i trzeba je zabrać i nakarmić. Opiekunka pośpiesznie przygotowała się do wyjścia, bezgłośnie żegnając się z panią Le Paige.
Wprawdzie opiekunka wyszła zanim odpowiednie pytania padły, ale nić porozumienia została związana. Teraz wystarczyło tylko doprowadzić do przypadkowego spotkania.
Tamara odłożyła nudne czasopismo i wróciła do przyjaciółki i jej dzieci. Resztę tego wieczoru mogła im poświęcić.

Wybrawszy stolik z dobrym widokiem na lokal, ale dający sporo prywatności, siedząc plecami do ściany, zamówiła kawę i czekała.
Nieznajomy nie dał długo na siebie czekać. Wszedł do środka tuż po tym, jak pani kustosz wzięła pierwszy łyk. Wciąż w tym samym kapeluszu - świadectwie mody, bez praktycznego zastosowania w mieście, w którym nigdy nie padało. Przysiadł się do Tamary bez pytania, sięgając po leżące menu.
- Pani Le Paige - uchylił ronda. Był szatynem, gładko ogolonym, w wieku około trzydziestu lat. I nadużywał wody kolońskiej.
Tamara odpowiedziała mu uprzejmym skinieniem głowy. Trzymając oburącz filiżankę blisko ust przez chwilę uważnie studiowała twarz mężczyzny. Upiła w tym czasie jeszcze mały łyk kawy i odstawiła filiżankę na spodek.
- Nietypowy sposób na zaproszenie kobiety na filiżankę kawy. - Powiedziała z lekkim rozbawieniem.
- Kawę zamówiła pani sobie sama - zaprotestował, skupiając się na kolejnych pozycjach na liście dań. - Ja tylko zaprosiłem panią do kawiarni. Wie pani kim jestem?
- Niekulturalnie byłoby siedzieć tu niczego nie zamawiając. - Pani kustosz upiła kolejny łyk. - Wyproszono by mnie stąd z pewnością. I nie, nie wiem kim pan jest.
- Jeśli kelnerzy chcą zarobić, to przyjdą do mnie - mężczyzna odłożył wreszcie kartę i spojrzał Tamarze prosto w oczy. - Ja chyba też nie wiem, kim pani jest. Kustosz muzealny, opiekun nowej wystawy w Skarbcu Neptuna, ale jest w tym coś jeszcze, prawda?
- Zajmuję się również wyceną i oceną autentyczności dzieł sztuki. - Odwzajemniła spojrzenie.
- A co wycenia pani dla Jeffersonów?
Rozmowę chwilowo przerwało pojawienie się kelnera. Nieznajomy zamówił kawę po irlandzku, choć była raptem dwunasta i zapłacił z góry.
- Nie ujawniam poufnych infromacji osobom postronnym.- Odpowiedziała profesjonalnie chłodnym tonem gdy kelner już odszedł.
- Nawet, gdyby postronne osoby poinformowały wspomnianych Jeffersonów, że są pod obserwacją? - szatyn utrzymywał inicjatywę.
- To jest już szantaż. - Odpadła rozbawionym na pozór głosem. - A ja takim nie ulegam.
- A czemu pani ulega?
Tamara przekrzywiła lekko głowę. Na jej twarzy wypłynął delikatny uśmiech.
- To jest jeszcze pilniej strzeżona informacja. - Odpowiedziała mu ściszonym głosem.
- Więc zostaną przy szantażu - stwierdził, spoglądając na kelnera, który przynosił jego zamówienie.
- Jakie to urocze. - Odpowiedziała skupiając swój wzrok tylko na rozmówcy.
- Nie mam czasu na zaprzyjaźnianie się, a chcę wiedzieć czego u niego pani szuka - stwierdził po prostu, odbierając kawę. Spojrzał na nią, jakby spodziewał się, że zobaczy włos albo muchę i odłożył na stolik.
- Ponieważ? - Le Paige nadal wpatrywała się w rozmówcę.
- Ponieważ - nieznajomy uniósł wzrok i odwzajemnił spojrzenie pani detektyw - może szukam tego samego.
Pociągnął łyk z filiżanki i wtedy coś zaskoczyło w pamięci Tamary. Rosły mężczyzna, w średnim wieku, powolnie jedzący śniadanie. Widziała go kilka dni wcześniej, gdy przyglądał się mieszkaniu Jeffersonów. Tylko wtedy nie miał kapelusza, ani krawata.
- Jeżeli szukamy tego samego, to nie pójdzie pan do Jeffersona. Szantaż zatem odpada. - Pani kustosz również się napiła.
- Ale jeśli się niczego nie dowiem, to jest mi pani niepotrzebna, a potencjalnie robi za konkurencję, której zawsze dobrze się jest pozbyć. Więc szantaż pozostaje na stole - obstawał przy swoim.
- Lub narobi zamieszania, które niepotrzebnie ściągnie uwagę innych. - Uniosła lekko prawą brew ku górze. - Więc może jednak współpraca?
Zmrużył w zamyśleniu oczy i dał sobie jeszcze chwilę, pociągając łyk napoju.
- Współpraca nie brzmi źle. Z jakiego powodu ich pani śledzi?
- W trosce o dobro moje klienta. A pan, panie…? - Zawiesiła głos.
- A pan oczekuje, że nie będziemy mówić ogólnikami, bo się nie dogadamy - cóż, nie zaliczał się do przesadnie sympatycznych.
- Owszem, nie dogadamy się. Ponieważ komuś na tym nie zależy. I chyba będzie trzeba wrócić do przydługich śniadań w Skarbcu Neptuna. Tylko ciekawe kiedy firma ochroniarska, którą wynajmuje obiekt, interesujący nas oboje zorientuje się w tym?
- Pożyjemy, zobaczymy. Ale to ja zadałem sobie trud pani odnalezienia i sprawdzenia, więc jestem w lepszej pozycji negocjacyjnej. Po prostu wiem, z kim rozmawiam i w razie czego wiem, komu mogę napsuć krwi. Pani nie ma tego komfortu, więc negocjacje z pozycji siły do niczego nie doprowadzą.
- A skoro pan zadał sobie ten trud, to musi pan czegoś ode mnie chcieć. I to bardzo.
- Dokładnie - zgodził się. - Chcę wiedzieć, dlaczego pani węszy przy Jeffersonach.
- Ponieważ do moich obowiązków należy dbanie o dzieła sztuki, które mój pracodawca wystawia w dokach dzierżawionych od Jeffersona. - Tamara podniosła się z miejsca.
- Jak tam pani chce - nieznajomy nie ruszył się z miejsca. - Jefferson na pewno zrozumie, dlaczego śledzi pani nianię jego dziecka.
- Zdziwiłby się pan. - Le Paige spokojnie ruszyła do wyjścia. Nikt nie próbował jej zatrzymać.

Tamara trochę klucząc po mieście, wróciła do domu, zastanawiając się kim był grubiański nieznajomy. Postura, postawa i podejmowane działania pozwalały przypuszczać, że to były wojskowy lub policjant. A tacy znajdowali pracę jako ochroniarze i detektywi. Fontaine Private Eyes odpadała jako agencja go wynajmująca, bo mieliby w tym jawny konflikt interesów i źle odbiłoby się to na ich reputacji. Z dużych graczy pozostawało Ryan Security - czy możliwym było, że główny konkurent Fontaine'a chciał mieć oko na jego firmy? Nie dało się tego wykluczyć. Pozostawali jeszcze prywatni detektywi, choć tych nie było wielu. Kobieta postanowiła rozpocząć wywiad prosto - od wygodnego fotela i gazety z listą ogłoszeń. Wśród nich były tylko dwa nazwiska, których Tamara nie znała: niejaki Rock Flanagan i Henry Heaton. Flanagan było nazwiskiem irlandzkim lub szkockim, a nieznajomy nie brzmiał jak Brytyjczyk, no ale samo nazwisko mogło być zwodnicze.
Tamara zadzwoniła najpierw do Ryan Security i poprosiła o przygotowanie oferty ochrony wystawy, którą zorganizowała. Zaznaczyła przy tym, że chce osobiście przejrzeć dossier ludzi wytypowanych do tej pracy.
A później umówiłam się z panem Flanaganem. Ze swoim mocno rosyjskim akcentem podała się za żonę, która chce wyśledzić niewiernego męża. Ot taka mała klasyka gatunku, ale jakże chwytliwa.
Duże firmy, a taką niewątpliwie było Ryan Security, potrzebują zawsze czasu na rozruch. Miła telefonistka wypytała tylko o kilka podstawowych informacji i obiecała oddzwonić, gdy już przygotowane będą należne papiery.
Co innego prywatni detektywi - robota była jak zając i jeśli się jej nie złapało, to miała tendencję do uciekania. Rock zgodził się wysłuchać problemu od ręki, proponując spotkanie w kafejce przy stacji metra w Forcie Swawoli.


Flanagan pojawił się na miejscu wcześnie. Na oko dobiegał czterdziestki, ale modna fryzura i kwadratowa szczęka jak u gwiazdy filmowej sprawiały, że sprawiał wrażenie młodszego. I z całą pewnością nie był gburem, z którym Tamara rozmawiała w kawiarni na stacji głównej.
Przed prywatnym detektywem stanęła nie grzesząca urodą kobieta. W grubych okularach. I do tego wyglądająca na niezbyt zamożną. Uśmiechnęła się do niego słabo, a raczej wykrzywiła ucharakteryzowaną twarz w takim grymasie.
- Dziękuję, że zechciał się pan ze mną spotkać . - Powiedziało wcielenie rozpaczy jakim teraz była Tamara. - I wysłuchać. Podejrzewam, że mąż mnie zdradza.
- Bardzo mi przykro to słyszeć - zapewnił od razu mężczyzna, mówiąc z wyraźnym akcentem z południowych Stanów. - Niestety takie rzeczy się zdarzają, choć nie ma sensu przesądzać faktów. To tylko wywołuje niepotrzebne nerwy. Proszę usiąść - odsunął potencjalnej klientce krzesło.
Kobieta z wdziecznością przyjęłą tę odbrobinę serdeczności, w duchu podśmiewając się z naiwości jaką sama odstawiała.
- Wraca późno z pracy. Tłumacząc, że ma nowych klientów i musi o nich dbać. Tylko czy klienci pachną damskimi perfumami?- Zaniosła się spazem. - A pieniędzy do domu nie przynosi więcej. - LePaige wyciągnęła z kieszeni źle skrojonego i niemodnego płaszcza chusteczkę i wydmuchała w nią nos.
- Przyznaję, że brzmi to podejrzanie - Flanagan usiadł naprzeciwko niej. - Czy chce się pani czegoś napić?
- Nie dziękuję. - Szybko zaprzeczyła ściskając nerwowo torebkę. - Mąż wylicza mi każdy grosz. - Pożaliła się. - Proszę mi powiedzieć od czego pan może zacząć?
- Od rutynowych pytań. Gdzie pani mąż pracuje? Czy wie pani dokąd chadza w wolnych chwilach. No i czy ma pani jakieś jego zdjęcie - przy ostatnim pytaniu poklepał leżącą na krześle obok torbę.
- W sprzedaży. Gdzie dokładnie to nie wiem, bo zmienił pracę. - Pociągnęła nosem. - Wolne chwile, których ma niewiele, spędza z kolegami z pracy, w jakimś klubie dla mężczyzn. Nie, zdjęcia nie mam.
- Rozumiem, pani Stepanov - Rock pokiwał głową. - A gdzie pracował wcześniej?
Kobieta zamyśliła się, po czym wymieniła z nazwy jakąś firmę.
- Zatem w pierwszej kolejności zacznę tam. Popytam, bardzo możliwe, że któryś z pracowników wie do jakiej konkurencji przeszedł. I tak, po nitce do kłębka, znajdę pani męża - strywializował temat do absolutnego minimum.
-I co później. - Zapytała.
- Tu już różnie. Może chwali się w nowym miejscu swoimi podbojami, może będę go musiał śledzić i na czymś przyłapać. A może sprzedaje perfumy? - wymieniał. - Wolę nie uprzedzać faktów.
- A jeżeli okaże się, że mnie zdradza? - Tamara załamała ręce nad swoim wyimaginowanym nieszczęściem.
- Zrobię zdjęcia, żeby miała pani dowody, a wtedy wystarczy męża pozwać i puścić w skarpetach - odparł uspokajająco. - Kontrakt małżeński to poważna sprawa, a przecież nawet błahy kontrakt to rzecz święta.
Tamara udała, że resztkami sił powstrzymuje się przed wybuchem płaczu.
- Co ja biedna wtedy pocznę?- Wzrok utknął w blacie stołu. - Sama. Zdradzona…
- Wiem, że to może wyglądać jak koniec świata - mężczyzna sięgnął przez stolik i poklepał Tamarę po ramieniu. - I wiem, że trudno będzie pani uwierzyć w moje słowa, ale wielu moich klientów i klientek odżywa po rozwodzie. Wolni od zamartwiania się, z pieniędzmi po sprawie rozwodowej, mogą w końcu odetchnąć i posmakować życia.
- Tak pan myśli? - Zapytała niepewnie. - Dziękuję. Bardzo dziękuję. - Otarła łzy. - Za czas który mi Pan poświęcił.
- Ależ to nic takiego - zapewnił po dżentelmeńsku Flanagan. - Czy mam rozumieć, że jest pani zainteresowana moją pomocą? - spytał formalnie, choć nienachalnie.
- Tak, jestem. - Odpowiedziała nieśmiało. - I to bardzo.
- Pozostaje zatem kwestia mojego honorarium - Rock podał swoją cenę. Tamara musiała przed sobą przyznać, że nie była wygórowana.
- To… - Le Paige udała zatroskaną. - Ja… muszę to przemyśleć.
- A nie uważa pani, że dość się już zamartwia tą sprawą? Trochę gotówki za spokój umysłu to dobry interes - detektyw wyczuł, że biznes może mu się wyślizgnąć z rąk.
- Trochę gotówki… - powtórzyła za nim w zamyśleniu. - Naprawdę muszę to przemyśleć. - Powiedziała wstając. - Odezwę się do Pana.
Rock wyraźnie chciał jeszcze coś powiedzieć, ale ugryzł się w język. Nachalność i tak by nie pomogła.
Le Paige zostawiła detektywa samego. To i tak nie był ten, którego szukała. Liczyłą, ze spotkanie z następnym przyniesie coś więcej. Scenariusz miał być podobny.
Niestety Henry Heaton również okazał się być pudłem. Młody, niespełna trzydziestoletni mężczyzna z Bostonu. Znacznie bardziej bezpośredni w podejściu, choć nie aż tak gburowaty jak nieznajomy z restauracji. Tym samym lista prywatnych detektywów się wyczerpała. Pozostawało Ryan Security... albo jakiś prywatny kontraktor, który nie ogłaszał się w żadnych gazetach. Tylko czego ktoś taki szukałby w przedsiębiorstwie rybnym?

Tego dnia w lokalu było dość luźno. Atmosfera również różniła się od zwyczajowej. Zgromadzeni dżentelmeni co prawda wpatrywali się w scenę, ale kobieta która siedziała tam na wysokim stołku nie emanowała seksapilem. Blondynka, przy akompaniamencie zespołu po prostu śpiewała.


Piosenki nie były oryginalne, ani nawet nowe. Ale może właśnie to sprawiało, że mężczyźni tak chętnie jej słuchali. Przeboje sprzed paru lat: trzech, czterech, pięciu. Z dni, gdy pożegnali powierzchnię i udali się w nieznane w pogoni za lepszym światem.
Barman nie miał dużo pracy. Nastrój sprzyjał raczej powolnemu sączeniu whiskey niż piciu kufla piwa za drugim.

Tamara, ze swoim ulubionym koktajle w dłoni, zajęła miejsce przy barze. Przysłuchując się piosence mimowolnie, acz jak zwykle dyskretnie, rozglądała się po sali.
Chwila spokoju. Chwila wytchnienia.
Chociaż nie na długo. Jej myśli dość szybko powędrowały w stronę Jeffersonów i adoptowanego przez nich dziecka.
Puzzle tej układanki wcale do siebie nie pasowały. Na dodatek złego, pojawiła się jeszcze niania. Niby urocza kobieta, która potrafiła i chciała zająć się mała. Coś jednak niepokojącego było w tej kobiecie. W Jeffersonach również. Problem niani był nieco innego kalibru. Czy to był zwykły zbieg okoliczności, że kobieta która dopiero co straciła dziecko zatrudniła się jako opiekunka?
Problematyczny był również Dylan Rees. Co pracownik konkurencyjnej firmy robił tak blisko Jeffersona?
Wszystkie te myśli kłębiły się z tyłu głowy i nie dawały spokoju.
- Czy ma pani ochotę na papierosa? - to jedna z kelnerek z sympatycznym uśmiechem zatrzymała się przy pani Le Paige.
- Chętnie - odparła Tamara również uśmiechając się.
Dziewczyna (bo to była dziewczyna, mogła mieć najwyżej siedemnaście lat) otworzyła niewielką paczkę i wręczyła ją klientce. Gdy Tamara wsadziła już papieros do swojej lufki, kelnerka go zapaliła. Odmówiła jednak przyjęcia zapłaty.
- Na koszt firmy. Dla stałej klientki - wyjaśniła, a wzrok przez chwilę uciekł jej w kierunku barmana.
Pani kustosz spojrzała w tamtą stronę. Uśmiechnęła się i ponownie spojrzała na kelnerkę.
- Ale napiwek musisz przyjąć.
- Dziękuję - kelnerka skłoniła głowę. Ruchu tego dnia nie wymagał od niej biegania od stolika do stolika, więc odeszła po prostu na bok obserwując salę.
Barman nie miał najwyraźniej nic przeciwko takiej chwili wytchnienia. Czyścił szkło, albo układał butelki etykietami w kierunku sali. I tak niby pracując, podchodził coraz bliżej Tamary.
Pani kustosz czekała paląc papierosa. Spokojnie czekała aż barman podejdzie wydmuchując dym.
Niby to przyglądała się występowi między jednym a drugi zaciągnięciem się, w rzeczywistości jednak obserwowała jak nienagannie ubrany mężczyzna podchodzi bliżej.
- Spokojny wieczór - odezwała się Tamara gdy mężczyzna był już przy niej. - W dobrym towarzystwie - ponownie zaciągnąła się, a wydmychujac dym wyniosła lekko mi górze głowę.
- Klasyczna rozrywka ma to do siebie, że przyciąga widownię z klasą - barman odpowiedział bon motem. - Z jednej strony, to bardzo dobrze. Z drugiej - zawiesił dla efektu głos - mniej piją, więc i mniej zarabiam.
- Widownia z klasą daje większe napiwki - Tamara dokończył swój koktajl i delikatnym ruchem głowy poprosiła o następny. - Ponieważ jest widownią z kasą.
- Ma pani godną podziwu umiejętność odnajdywania pozytywów - mężczyzna bez zwłoki zabrał się do pracy. Tyle tylko, że szło mu tak szybko i sprawnie, że w ogóle nie wyglądało to jak praca. Mieszanie drinków wynosił prawie do kategorii sztuki. Może i użytkowej, ale sztuki.
Tamara przestała udawać, że interesuje ją występ. Z niekłamanym podziwem przyglądała się pracy barmana.
- Takich komplementów nie prawi pan każdemu klientowi - odezwała się miękkim głosem - więc jest on tym bardziej cenny.
- Czy zaobserwowanie faktu to komplement?
- I równie szczery - odpowiedziała.
- Dziękuję za tę obserwację - odpowiedział z lekkim uśmiechem, stawiając przed kobietą drinka. - Na koszt firmy.
Tamara, nieznacznym acz uprzejmym i pełnym wdzięku kiwnięciem głowy, podziękowała za prezent.
Upiła łyk i odezwała się.
- Papierosy, drink. Czym sobie zasłużyłam na takie względy?
- Jest pani wyjątkowym klientem. A takich należy czasem trochę rozpieścić. Żeby wiedzieli, że nam na nich zależy.
- A już myślałam, - westchnęła teatralnie - że to coś bardziej osobistego.
- Myślę, że pani osobistych względów nie zaskarbiłbym sobie zwykłym drinkiem i papierosem - odpowiedział mężczyzna.
- Nie dla zwykłego drinka i papierosa tu przychodzę - dodała lekko ściszonym głosem.
- Jestem przekonany, że właściciel bardzo by się ucieszył, że taka znawczyni sztuki znajduje u nas coś lepszego niż zawartość barku - uśmiechnął się. - Chyba, że przychodzi pani dla kogoś, zamiast czegoś. Wtedy to “ktoś” bardzo by się ucieszył.
- Ucieszyłby się i co? - Tamara odpowiedziała uśmiechem lekko tajemniczym i uwodzicielskim.
- Zapytałby, czy podzieliłaby się pani swoim doświadczeniem w dziedzinie sztuki. Może przez porównanie z innymi jej dziełami - odparł tym swoim stoickim tonem, który mógł kryć najróżniejsze myśli.
- Nie mogę powiedzieć nie słysząc tak postawione pytanie - odparła.
- Zatem, kiedy? - mężczyzna zapytał wprost.
- Może… - pani kustosz przyłożyła palce do ust i delikatnie stukając opuszkami o swej miękkie i czerwone wargi zamyśliła się uważnie obserwując mężczyznę na przeciwko siebie.
- Powiadają, że nie ma lepszej chwili niż obecna - zasugerował barman. - Nie mamy dziś wielu gości, na pewno któraś z kelnerek da radę mnie zastąpić.
- Proszę zatem zapytać - Tamara zatrzymała ruch swojej dłoni gdy tylko wskazujący palec spotykał się z jej ustami. Powoli opuściła dłoń, a zahaczone usta rozchylily się lekko na krótką chwilę.
- Nie wybrałaby się pani ze mną do muzeum? - mężczyzna przetarł czystą ścierką kontuar. Jednym ruchem, niczym w jakimś rytuale lub odruchu, nie dlatego, że dostrzegł jakiś bród.
- Z przyjemnością - odpowiedziała LePaige odstawiając pustą szklankę.
Mężczyzna nie zwlekał. Oszczędnym ruchem dłoni przywołał do baru jedną z kelnerek.
- Muszę dziś wyjść wcześniej - powiedział krótko, ale Tamara z uśmiechu młodej dziewczyny od razu wywnioskowała, że ta domyśliła się przyczyny tego nagłego opuszczenia stanowiska.
- Żaden kłopot. Wszystkim się zajmiemy - wyprostowała się i niemal zasalutowała, nim obeszła kontuar.
Wyglądało na to, że barman naprawdę nie ma się czym przejmować. Klientela była nieliczna, wykidajło na miejscu, a kelnerki były profesjonalistkami. Wkrótce LePaige opuszczała lokal z towarzyszem u boku.
- Do którego muzeum pozwoli się pani zawieźć? - zapytał.
- Obejrzyjmy coś z klasyki - Tamara zastanowiła się chwilę do którego z muzeów mogliby pójść. I szybko też zdecydowała zaprowadzić mężczyznę tam gdzie mogliby podziwiać dzieła z kraju jego urodzenia. - Mam nadzieję, że lubi pan klasykę? - Zadała to pytanie uważnie obserwując reakcję.
- Owszem. Chociaż wyznam, że liczyłem na muzeum, w którym mógłbym często się na panią natknąć - powiedział otwarcie.
- Więc chce mnie pan w pracy zobaczyć? Żebym to ja pana obsługiwała? - Zapytała rozbawiona.
- To byłoby chyba uczciwe? Nie jestem uciążliwym klientem - zapewnił.
- Dobrze - Tamara powiedziała z niekłamanym entuzjazmem. - Chodźmy zatem. Klasyków mamy również.

W drodze do muzeum rozmawiali głównie o sztuce i preferencjach barmana w tej kwestii. To dało Tamarze pogląd na to, na którą z wystaw zabrać bezimiennego towarzysza.

- Ma Pan szczęście - LePaige uśmiechnęła się lekko zalotnie do swojego towarzysza. -Dzisiaj nie lada gratka. Po tej wystawie sam kustosz oprowadza.
- A czy kustosz ma taką plakietkę z imieniem? Bo jeśli tak, to wygram nasz nieogłoszony konkurs - mężczyzna będąc z dala od swego miejsca pracy pozwalał sobie nawet na uśmiech. Był raczej z gatunku tych chłodnych, brytyjskich, żadne amerykańskie szczerzenie zębów, ale nie dało się tego grymasu przeoczyć.
- Raczej nazwiskiem - odpowiedziała kobieta prowadząc swojego gościa prawie pustymi korytarzami, po których przechadzali się głównie umundurowani strażnicy. Zrywali się oni szybko na nogi i udawali, że sumiennie wykonują swoje obowiązki.
Tamara odwracała tylko głowę udając, że nic nie widzi. Z korytarza skręciła na schody, które, jak okazało się, nie prowadziły do sal wystawowych. Barman taktownie tego nie komentował.
- Nazwisko również dałoby mi przewagę - podjął zamiast tego.
- Nie ustaliliśmy co zwycięzca dostanie w nagrodę - odpowiedziała kobieta.
Przeszli jeszcze kilka kroków i stanęli przed drzwiami, na których wielkimi literami wypisane było jej imię i nazwisko oraz stanowisko,które piastowała.
Tamara wyjęła z torebki klucz i otworzyła nimi drzwi. Nie puściła gościa jednak przodem. Z miną niewiniątka i iskrą w oku odwróciła się przodem do swojego towarzysza.
- Proszę tu chwilę poczekać.
- Pani tutaj rządzi, pani Le Paige - odpowiedział posłusznie, niczym uczeń. Tylko w oczach coś mu łobuzersko błyszczało.
- Może kiedyś i tę część mojej pracy pan zwiedzi - powiedziała z nutą nadziei w głosie. Nie zamykając drzwi weszła do środka. Bezimienny pozostał na zewnątrz. W dodatku, wierny opinii dżentelmena, którą cieszył się w Ogrodzie Ewy, chyba nawet nie podglądał.
Tamara wzięła z biurka plakietkę z nazwiskiem, przypięła ją sobie do bluzki i z uśmiechem wróciła do mężczyzny.
- Teraz możemy obejrzeć wystawę.
- Jestem nie tylko gotowy, ale również podekscytowany. - Swoją ekscytację podkreślił tym samym, flegmatycznym tonem, co zawsze. - A co do nagrody za wygraną… Niech mówi mi pani Conway.
- Tamara - podała mu dłoń by zasadom dobrego wychowania stało się zadość. Barman przyjął ją, lecz zamiast typowego w Rapture mocnego uścisku, pochylił się i delikatnie ucałował jej wierzch.
- Skoro dziś mamy się skupić na klasyce - mrugnął okiem.
Le Paige z zadowoleniem przyjęła taką formę powitania. Przypomniał się jej też ktoś inny, kto z nią się tak witał. André. I choć wspomnienie nieżyjącego męża było miłe, to jednak Tamara miała nadzieję, że Conway nie okaże się aż tak podobny do pana Le Paige.