Kantyna posterunku Republiki



- Strach prowadzi do gniewu, gniew do nienawiści, nienawiść prowadzi do cierpienia. Wybacz proszę gniew mojemu towarzyszowi. - Miraluka bezszelestnie powstała, podchodząc do Arica. Mógł zobaczyć teraz wyraźnie, że jej oczy są przesłonięte materiałem, ona nie mogła nic widzieć, jednak ominęła krawędź stołu i krzesła tak, jakby doskonale wiedziała gdzie są. Poza tym głowę obróciła tak jakby „patrzyła” wprost na niego.
- Wczoraj zostaliśmy zaatakowani, tutaj, na zewnątrz posterunku. Musieliśmy walczyć, Cioldan został ranny. Bacta leczy ciało, ale umysł leczy się sam.
Wędrowniczka obróciła się do Cioldana.
- Aric został przysłany z biura wicekanclerz. Jego przybycie potwierdził mistrz Katarn. Obecnie nie mam powodu aby mu nie zaufać. Jakiekolwiek by nie były jego umiejętności, pochodzi z tego systemu. Może wiedzieć rzeczy których my nie wiemy, nawet nieświadomie. Pomoc osoby stąd może bardzo nam się przydać. Nie ma przypadków, wszystko co się dzieje to wola Mocy. Aric znalazł się tutaj, bo tak miało być.
Ponownie spojrzała na Vossa.
- Nazywam się Wędrowniczka. Do tej pory uczyłam się w Akademii Jedi na Yavin i przysłano mnie tutaj aby zbadać okoliczności śmierci poprzedniego senatora, oraz ustalić czy w samym systemie nie dzieję się coś… złego. Mój towarzysz to Cioldan, przyjaciel jednego z moich nauczycieli w Akademii na Yavinie. Poza tym są z nami dwa droidy, WD-40 – tu mały droid zapiszczał powitanie obracając głową dookoła – oraz HK-X1.
Droid wyglądający na protokolarnego, ale w powgniatanym i osmalonym pancerzu, uzbrojony w karabin mocowany na plecach, obrócił lekko głowę.
- Miło mi poznać.


Quemau zwróciła się do Zeltrona, który wyraźnie wyczuł jej zadowolenie
- Tak, oczywiście. W końcu zostałam do was przydzielona, prawda?
Wskazała palcem na małą gwiazdę przyczepioną do munduru obok identyfikatora.
- Jestem certyfikowanym pilotem, myślę że mogę wam się przydać.


Zabraczka popatrzyła po pozostałych.
- Proponuję abyśmy ruszyli na spotkanie z panią Senator Melne. Spotkania woli ona odbywać w godzinach przedpołudniowych, więc czasu nie mamy zbyt wiele.



Wizyta u Senator Cularin



Zebrawszy swoje rzeczy, trójka wysłanników, dwójka droidów oraz towarzysząca im rangerka ruszyli do lądowiska. Załadowawszy się do promu, Quemau zasiadła w kokpicie po czym wyruszyli w drogę na spotkanie.
Przelot nie był długi, sam lot z niewielką prędkością trwał kilkanaście minut. Srebrno białe budynki Miasta- Platformy Gadrin odbijały światło słońca, lśniąc od wody po niedawnym deszczu. Na horyzoncie znów zbierały się chmury, zwiastując kolejne opady, jak co dzień na Cularin.




Po przylocie na miejsce, znaleźli się na lądowisku dla gości w posiadłości Senator sytemu.
Jasne budynki, posadzone gdzieniegdzie drzewa oraz ogólna estetyka otoczenia zdecydowanie kłóciła się ze stylem osób, które wyszły powitać przybyszów.




Grupka pięciu ludzi, droidów i członków ras jakich Cioldan nie widział dotąd w swoich podróżach wyszła im naprzeciw.
- Mówiłam - szepnęła Quemau – Senator nie chce naszej ochrony, wynajęła sobie jakichś… najemników.




Jeden z grupki, prawdopodobnie mężczyzna w niekompletnej Mandaloriańskiej zbroi, składającej się w zasadzie jedynie z hełmu i naramienników wyszedł naprzód.




- Wysłannicy Senatu na umówione spotkanie z Senator Melne. – Quemau przedstawiła grupę i wręczyła najemnikowi pakiet identyfikacyjny. Mężczyzna zeskanował go, milczał przez chwilę lustrując każdą osobę po kolei, po czym dał znak aby iść za nim. Pozostali najemnicy zajęli miejsca przy promie i wejściu do lądowiska.
Wnętrza kompleksu Senator Melne były przestronne, z licznymi oknami rozświetlającymi wnętrze. Co jakiś czas wysłannicy mijali pracowników administracji senator, w większości w regulaminowych urzędniczych strojach, kontrastujących wyraźnie z rozmieszczonymi w różnych punktach najemnikami.
Po chwili wszyscy dotarli do gabinetu pani senator Alyli Melne.




Wnętrze gabinetu, podobnie jak korytarze utrzymane było w jasnych kolorach, ozdobione kwitami, które Aric rozpoznał jako tutejsze. Wewnątrz czekały dwie osoby. Sama pani senator siedziała na sofie, dopisując coś na małym datapadzie.




Tuż za nią, za sofą, stała gadzia postać. Trandoshanka o czerwonych łuskach ubrana w dopasowane elementy pancerza, przy pasie miała przypięte wibroostrze oraz karabinek blasterowy.




- Panie Cioldan, wszyscy, uważajcie to Czerwona Plaga, Łowca nagród z Nar Shaddaa, niebezpieczna – HK powiedział niemal na granicy słyszalności.



Mężczyzna w mandaloriańskim hełmie zatrzymał się przy wejściu, gestem dając znać aby wysłannicy weszli do pomieszczenia. Sam pozostał przy drzwiach.
Senator na ten widok odłożyła datapad na stolik, po czym z uśmiechem wstała i podeszła do gości.
- Witam państwa. Bardzo się cieszę z państwa wizyty. Zechcą państwo spocząć? Proszę się częstować – wskazała dłonią na stół, gdzie znajdowały się napoje i drobne przekąski.
- Jest mi niezmiernie przykro z powodu tego co się stało. Taki atak na przedstawicieli Republiki to coś nie do pomyślenia. Cieszę się że wyszli państwo z tego bez szwanku. Czy jest coś w czym mogę państwu pomóc? Coś konkretnego sprowadziło was na Cularin?
Wędrowniczka drgnęła zauważalnie, a Cioldan od razu zrozumiał o co chodzi, bo sam czuł to samo. Senator Melne pomimo idealnej maski dobrej gospodyni była przerażona. Bała się ich, wysłanników Senatu.

Kantyna

- Aaa... - Aric popisał się inteligentną ripostą na słowa Wędrowniczki. - Nie wiedziałem. Akademia Jedi? Na Yavin jest akademia?

Czyli jednak! Jeżeli to, co mówi Miraluka jest prawdą, będzie miał szansę znaleźć nauczyciela! Był zaskoczony, że kobieta mówi o tym tak otwarcie. Jakby to była najbardziej oczywista rzecz pod słońcem. Na Yavin jest akademia jedi?

Nowina tak go oszołomiła, że nie zwrócił uwagi na droidy. Ze stuporu wyrwały go jednak słowa Quemau.

- Spotkanie z senator? - zdziwił się. Działo się tu coś dziwnego. Dlaczego ktoś chciał, aby Aric spotkał się z senator? O co tu chodzi? Pewnie Wędrowniczka ma rację. Agenci senatu potrzebują lokalnego przewodnika. Pewnie ostatnie wydarzenia wymagały szybkiej reakcji i senat zastosował nadzwyczajne środki. Znaczy się jego, Arica. Znakomicie! Udowodni im, że nie jest zwykłym studentem. A jeżeli do tego uda mu się uratować im życie, a on wtedy, będąc na drugim końcu olbrzymiej przepaści, z rozbiegu skoczy, przeleci na zionącą rozpadliną, wykona salto w powietrzu, zanim wyląduje powali z blastera jednego z napastników, drugą ręką wyciągnie miecz świetlny i odbije strzał skierowany prosto w niego, wyląduje z przewrotem...
- Ej, poczekajcie! Zmieści się mój ścigacz? - zawołał niezbyt głośno za grupą, która ruszyła w stronę promu.
Zabraczka obróciła się do Arica.
- Tak, bez problemu. Nasz prom to starszy model desantowy, nasza grupa nie wykorzysta go nawet w połowie.

W drodze do promu Miraluka znalazła się obok chłopaka. Pomimo całkowicie zasłoniętych oczu poruszała się zupełnie pewnie.
- Pytałeś o Akademię? Jest na Yavin 4, Mistrz Luke Skywalker szkoli tam kandydatów na nowych Rycerzy. Interesowałeś się Jedi?
- Tak, dużo czytałem o jedi. Myślałem, że już nie istnieją. Nawet… - zawahał się. Czy powinien jej powiedzieć o tym, że ma miecz świetlny? A może zażąda jego zwrotu, bo tylko Jedi mogą je mieć? - … zastanawiałem się, czy ja sam… czy może… czasami czuję… - Aric jąkał się. Teraz, gdy mógł porozmawiać z prawdziwym jedi nagle zabrakło mu słów. Bo cóż mógł powiedzieć? Mam dwadzieścia parę lat i chciałbym zostać jedi, to moje marzenie? - Tak sobie myślałem, fajnie byłoby być jedi - wypalił w końcu.
Na twarzy kobiety nie zaszła żadna widoczna zmiana. Jej głos był całkowicie poważny, bez krzty wesołości.
- Droga Jedi jest trudna. Wymaga wielkiej samokontroli. Czasem nawet wiąże się z… niebezpieczeństwami. Czy sądzisz że byłbyś gotowy przyjąć na siebie odpowiedzialność za życie innych istot? Czy byłbyś gotów narazić własne zdrowie, życie?

Kantyna

Aric wzruszył ramionami, podsumowując wypowiedź zeltrończyka, po czym zwrócił się znowu do Wędrowniczki.
- A czy dzieci, które jedi brali do szkolenia wiedzą, czy podołają niebezpieczeństwom? Albo wiedzą, że będą brały na siebie odpowiedzialność za życie innych? Jak ja to widzę, każdy okruch wiedzy może kiedyś się przydać. Czy po to, by ratować życie innych? To zbyt retoryczne pytania. Czytałem, że dopiero w sytuacji prawdziwego zagrożenia odsiewa się tchórzy od bohaterów. Deklarowanie czy ktoś zachowa się tak czy inaczej nijak się ma do tego, co potem się robi. Ludzie, którzy na codzień są łajdakami potrafią poświęcić swe życie dla innych, a idealni - zrobił palcami znak cudzysłowów - - obywatele, stawiani za wzór, porzucą własne dzieci, by ratować swoją skórę. A jeżeli ktoś ma predyspozycje, to czy nie łatwiej mu przejść na ciemną stronę mocy niż wtedy, gdy ktoś będzie miał nad nim pieczę?

- A co do informacji, to masz rację Cioldanie, nikt mi nic nie przekazał. Zastanawiam się... może dlatego, że bali się podsłuchu? Może dlatego to mnie wysłali? Bo byłem tu, na miejscu i nikt się nie spodziewał takiego ruchu? Może boją się, że mają kreta?

Tak, myślał Aric. To miało sens. Był jedyną i ostatnią deską ratunku. Cała siatka wywiadowcza spalona, wszyscy agenci monitorowani i on jeden, Aric Voss, wybitny student, przejawiający jedność z mocą, został ich ostatnią nadzieją. Dwóch użytkowników mocy, to nie przypadek. Zapewne ktoś chciał, aby się z nimi skontaktował. Musi więc pozostać czujny i uważać na to co i przy kim mówi. Komu może ufać, a komu nie. Poniewczasie się zorientował, że nie wiadomo, czy obu z tej dwójki może ufać? Może już powiedział za wiele? Lepiej więc, aby odgrywał swoją rolę. Niech myślą, że jest jedynie zwykłym studentem. Wymówił się od dalszej rozmowy potrzebą załadowania ścigacza.

Siedziba Senator

Ochrona wyglądała na twardą. Na tyle, że Aricowi wyparowały z głowy przelotne fantazje, jak to okazują się oni tymi złymi, a on odkrywa ich spisek, po czym wbiega po ścianie uciekając przed strzałami z blastera, wyskakuje w stronę wiszącego żyrandola, używa go jak liny, by przemieścić się na drugą stronę olbrzymiej sali wejściowej, żyrandol spada na głowy zbirów, Aric po drugiej stronie już... przywołał się do rzeczywistości. Mijali ich różnoracy urzędnicy. Chłopak szukał jakiś oznak, że coś jest nie tak. W końcu co nieco znał się na biurokracji, sam miał z nią do czynienia. Wyglądało na to, że wszystko jest raczej w porządku. Urzędnicy byli zabiegani, ale tego należało się spodziewać u polityka kilka miesięcy po wyborach, który dodatkowo mierzy się na samym początku swojej kadencji z zamachami terrorystycznymi.

Gdy dotarli w końcu do gabinetu samej Alyli Melne, Voss zauważył, że pracuje ona na datapadzie. Na tyle ile mógł ze swojego miejsca starał się rozpoznać, co to za model i na czym mogła pracować. Może będą chcieli od niego, aby się włamał do tego datapada? Powinien był sprawdzić jeszcze zanim wysiedli, jakie sieci tutaj działają.
Sam model wyglądał na datapad z górnej półki cenowej z dość dobrymi fabrycznymi zabezpieczeniami.

Zaproszony by usiąść chciał zająć miejsce tak, by mieć oko na datapada. Starał się też rozglądać w poszukiwaniu zabezpieczeń pomieszczenia. Nie usiadł jednak mimo zaproszenia z jej strony, czekając co zrobią pozostali.
Zobaczył natomiast jedną kamerę. Ze sposobu w jaki była skierowana na pokój, Aric wywnioskował, że powinny być jeszcze inne, ale ich nie dostrzegał.

- Tak, oczywiście, wszystkie materiały zostaną przekazane, umówię także spotkanie – zapewniła.
W następnej chwili jednak zarówno senator Melne jak i jej ochroniarze zostali kompletnie zaskoczeni widokiem lewitującego diademu.
Sama gospodyni domu wpatrywała się w zawieszone w powietrzu klejnoty jak w obraz.
- Co… - usłyszeli stłumiony szept spod mandaloriańskiego hełmu.
A Czerwona Plaga widząc unoszący się nad stołem diadem ruchem szybszym niż błyskawica uniosła karabin i strzeliła.

Przez moment czas zwolnił. Cioldan jeszcze mówiąc zdał sobie sprawę że patrzy w uniesioną lufę karabinu blasterowego. Głęboki, czarny tunel zdawał się nie mieć końca.
Aric, od początku podniecony i podenerwowany, zwłaszcza widokiem ochroniarzy senator, odruchowo uniósł w górę ręce, osłaniając twarz. Daremny gest jeśli chodzi o broń blasterową, jednak tym razem towarzyszyło mu drgnienie Mocy, które częścią umysłu wyczuł Cioldan. W chwili gdy zakończony szponem palec Plagi nacisnął na spust, niewidoczna siła podbiła broń lekko do góry i smuga blasterowego wystrzału przeleciała nad głową zeltrona rozbijając na kawałki jedną z zawieszonych donic. Płonące płatki kwiatów zaczęły opadać na posadzkę.

Czas ruszył. Senator skoczyła pomiędzy trandoszankę i wysłanników, krzycząc aby przestała strzelać.
HK-X1 błyskawicznie dobył broni, po czym skierował ją w stronę mandalorianina, którego własny karabin już celował w droida.
Wędrowniczka uniosła w górę puste dłonie, próbując uspokoić sytuację.
Tupot stóp za plecami dał znać wysłannikom senatu, że posiłki ochrony są tuż za rogiem.
Wyglądało na to, że pracodawczyni ma posłuch u Łowczyni nagród, bo Plaga uspokoiła się i opuściła broń.
- Nie wiedziałam ccco to. Sssądziłam że to próba zamachu, mówił, że mieli to od Ribogi… - wysyczała najemniczka.
- Nie wiem co to za sztuczki, ale proszę opuścić broń natychmiast stąd odejść.
Zimny ton senator systemu nie pozostawiał miejsca na interpretację. Grupa ochroniarzy znalazła się już przy drzwiach.
Spośród obecnych jedynie HK i mandalorianin nadal w siebie celowali.

Aric słuchał i słuchał, starając się wyrobić jakieś pojęcie o tym, w co go wplątano. Odniósł wrażenie, że Cioldan podejrzewa senator o to, że zatajano informacje by nie dało się wykryć sprawców zamachu. Co chwilę też pojawiał się Ribogga. Chłopak starał sobie przypomnieć co mógł o nim słyszeć.

Potakiwał bezwiednie głową, gdy padło pytanie o dostęp do materiałów. Z jednej strony chętnie by je sprawdził. Nie sądził, aby znalazł na nich coś, czego nie wyłapano. Raczej sądził, że może znaleźć coś, czego na nich nie ma. Przy dostępnej technologii można było usunąć nagranie i zastąpić je nowym, nawet całkowicie wytworzonym przez sztuczną inteligencję. Musiał ustalić, ile czasu minęło od śmierci senatorów do momentu zabezpieczenia nagrań. Jeżeli trwało to dłużej niż jeden dzień, to wiele można było zrobić. I na ogół, bez pozostawienia śladów po takich działaniach.

Dalsze myśli na ten temat zostawił na później, przysłuchując się rozmowie. Piraci? Handel niewolnikami? Tarasini? I na koniec, scena jak z filmu akcji. Tyle, że zamiast zachować się tak, jak to sobie wyobrażał, czyli ruchem szybkim jak błyskawica rzucił wyciąngniętym z kabury nożem, zbijając lufę blastera. Nim ktokolwiek zdążył się zorientować, dobył blastera, skoczył wykonując salto, spacając ściął najemniczkę z nóg, a broń wymierzył w zaskoczonego mandolarianina... zamiast tego odruchowa się cofnął. Strach, a może adrenalina sprawiła, że coś, jakaś energia pomknęła od niego w stronę Czerwonej Plagi, a potem... potem wszyscy sięgneli po broń i scena zaczęła wyglądać, jak z filmu gangsterskiego. To ma być śledztwo?!

Ten Cioldan! Nie dość, że zamiast dyplomatycznie, to rozmawia agresywnie, to jeszcze odwalił coś takiego! Mogło się skończyć trupami! Niektórzy to jednak lubią się popisywać!

- Niefortunnie wyszło - odezwał się niepewnym głosem. - Chyba wszyscy są tą sytuacją poddenerwowani - ciągnął nabierając pewności. - Z mojej strony jednak widzę, że ochrona rzetelnie spełnia moje zadania. Mam nadzieję, że na przyszłość jednak mniej skwapliwie będzie sięgać po broń na nasz widok - starał się uśmiechnąć, chociaż nie był pewien, czy mu to wyszło. - Myślę, że faktycznie już pójdziemy, aby rozładować atmosferę. Proszę mi jeszcze tylko powiedzieć, do kogo mamy się zgłosić po materiały. Będę chciał osobiście je przejrzeć razem z raportami z już przeprowadzonego śledztwa. Wierzę przy tym, że pani ludzie sumiennie wykonali swoją pracę. Nie mniej jest to jeden z elementów, który i tak musimy wykonać, opracowując raport dla senatu. Pewnie rozumie pani, jak to jest - rozłożył ręce powolnym ruchem, aby nie sprowokować niechcianej reakcji.

- Wszystkie materiały jakie posiadałam, zostały przekazane majorowi Paradosowi. Każę jeszcze raz sprawdzić, czy czegoś nie pominięto.
Seantor gdy chciała potrafiła mówić zimno i krótko.
Zarówno HK jak i najemnik opuścili broń. Do transportowca odprowadzał wysłanników cały oddział ochroniarzy.

W transportowcu
WD-40 zapiszczał, informując, że tego spotkania nie nagrywał, ale następne już będzie. Zredagował natomiast całe zdarzenie w raport, który przesłał na datapad Cioldana. Opis pokrywał się z rzeczywistością.
Quemau natomiast zajęła się wprowadzaniem kursu na republikański posterunek.
- Dolot na Genariusa zajmuje w sumie około dwie lub trzy godziny. Trzeba odlecieć poza planetę, wykonać mikroskok w nadprzestrzeni a potem namierzyć miasto. Czas może się różnić w zależności od natężenia ruchu oraz pogody na gazowym gigancie. Czasami trafiają się burze tak wielkie że zmieściłyby w sobie całą planetę Cularin. Wtedy lepiej je przeczekać na orbicie.
Po chwili wahania zapytała, wyraźnie starając się ukryć zafascynowanie.
- Jak to zrobiłeś? To z tym diademem? Założyłeś na niego jakieś mikrorepulsory? A ta trandoshanka o mało cię nie trafiła. Na gwiazdy, to naprawdę było blisko. Nigdy nie myślałam, że ktoś strzela do siebie na spotkaniach dyplomatów i urzędników.

Wędrowniczka natomiast bez słowa obróciła się w stronę Arica, któremu wydawało się, że nieistniejące oczy Miraluki świdrują go na wskroś.

- Może wcale nie chciała trafić. Może chciała jedynie nastraszyć? - odpowiedział Aric na słowa Quemau. - Jakie właściwie mamy uprawnienia, tego nikt mi nie wyjaśnił. Czy macie jakikolwiek glejt, żeby się nim opowiadać? Ja bym chętnie udał się do tego majora, co to mu przekazano materiały. Przeglądaliście je już? Czy może wolicie, abym wam towarzyszył na Genariusa? - chłopak zwrócił się do Wędrowniczki.