Aric zaraz po słowach Quemau o burzy zabrał z wskazanego miejsca pelerynę. Dobrze wiedział, jak wyglądały takie burze i wcale nie uśmiechało mu się, by prowadzić rozmowę w przemokniętym ubraniu.

Pochałaniał też otrzymaną rację żywnościową, która specjalnie nie była smaczna, ale syciła. Nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się kolejny darmowy posiłek, więc nie ma co wybrzydzać!

Drgnął, gdy miraluka zapytała go o jego emocje. Nie podobało mu się, że grzebią mu w myślach. Jak się przed tym bronić? Zapytał o to uprzednio, ale jakoś nikt tematu nie podchwycił. Zrozumiał jednak, że zapewne musi starać się nie odczuwać emocji. Bo może oni nie czytają w myślach, tylko odbierają jego emocje?

Kiedy jednak zaoferowała mu ćwiczenia z używania mocy, nie mógł zapanować nad emocjami. Ekscytacja ale i strach przed tym, co to może znaczyć i co go czeka, zalały go niczym woda. Ochoczo przytaknął i oczekiwał... właściwie nie wiedział czego. Ale czegoś. Z kapturem na głowie i dodatkowo zamkniętymi oczyma czekał. Czekał. Czekał. I nagle coś drgnęło. Pod powiekami zaczął dostrzegać plamy światła? A jednak nie. To coś, to było zupełnie inne. Zaczął rozumieć, jak Wędrowniczka radzi sobie bez oczu. Fascynujące. Patrzył, czy te punkty świetlne (midi-chlor-jany?) mają różne kolory? Czy kolory się zmieniają? Czy jest w stanie zorientować się, w którą stronę kto ma skierowany wzrok? Głowę? Rękę? Czy dostrzega blastery? Noże? Jak wygląda diadem na głowie Cioldana? A jak suknia na ciele miraluki? Czy potrafi dostrzec przedmioty nieożywione, czy tylko żywą materię?

Ale potem... kosmiczna winda zabrała go poza orbitę... czuł się jak na seansie holo... albo jak jeden z mitycznych bogów... mógł wyciągnąć dłoń i pochwycić całą planetę... Co znaczyły te smugi? Czemu sięgały tak daleko poza planetę? A tam w oddali? Te punkty? Czy to były inne planety układu? Czy mógł je rozpoznać?

Nawet nie wiedział, kiedy wylądowali. Wyrwany z transu potrzebował chwili, by dojść do siebie, potem kolejnej, by zdjąć kaptur i otworzyć oczy. Zamrugał rozglądając się wokół. Czy mógł wstać? Czy mógł iść? Dźwignął się niepewnie.

- Tak... chyba tak... - odpowiedział zapytany o to, czy może iść. Dobrze, że wcześniej pomyślał o zapakowaniu peleryny, bo w obecnym stanie zupełnie o niej nie pamiętał. Co prawda okazało się, że burza przycichła, ale nikt nie mógł zagwarantować, że ich zaraz znowu nie zaskoczy.

Rozglądał się po okolicy, gdy Wędrowniczka zadała mu kolejne pytania.
- Co czułem? Sam nie wiem... Jakbym oglądał fajne holo? Jakbym był jednym z tych starożytnych bogów, którzy obracają w swych dłoniach światy? Fascynację? Te wszystkie kropki składające się na ciała, to są właśnie te midi-chlor-jany? Czy tak właśnie widzisz otaczający cię świat? A jak Cioldan przenosił diadem? Poruszał tymi światełkami?

Miraluka słuchała relacji Arica i chłopak zauważył, że byłą wyraźnie zdziwiona.
- To… nie powinno tak wyglądać. Jeszcze nie spotkałam kogoś, kto swoje pierwsze otwarcie na Moc przeżyłby tak jak ty… za wyjątkiem innych Miraluka. My tak właśnie postrzegamy wszechświat. Może to ta planeta? Może to jej wpływ… nie jestem pewna – zamyśliła się.
Nie była to raczej odpowiedź której chłopak oczekiwał, jak widać Jedi też nie wiedzieli wszystkiego.
Zaczął zastanawiać się nad tym co widział i jak to interpretować, ale niczym sen, obrazy zaczęły zacierać się w jego umyśle. Nie potrafił, przynajmniej jeszcze, zinterpretować wszystkiego co widział.
Droid protokolarny na słowa Cioldana przekrzywił lekko głowę, po czym odparł:
-Kategoryczne stwierdzenie: Uszkodzeniu uległy bazy danych zawierające zapisy historii eksploatacji tej jednostki HK. Część zapisów uległa degradacji z powodu upływu czasu, jednak zachowało się dostatecznie dużo z matrycy osobowości, aby możliwe było ponownie jej uruchomienie.
-Dumne stwierdzenie: Jestem droidem infiltracyjnym, łączącym w sobie zarówno możliwości droida bojowego jak i protokolarnego.
- Uspokajający komunikat: Proszę się nie obawiać, moje protokoły droida zab… bojowego rozpoznają konieczność ostrożności.
-Potwierdzenie: hasło „TERAZ” zostało ustalone jako polecenie do podjęcia działań bojowych.
-Nieszczera prośba: czuję się w obowiązku uprzedzić że słowo „teraz” jest dość często używane i może to prowadzić do nieporozumień. Może warto rozważyć zmianę hasła na rzadziej używaną frazę, np. „gorączka błotna kowakiańskich jaszczurek”.

W międzyczasie Zabraczka zamknęła transportowiec i gdy Cioldan podszedł do niej, podała mu pelerynę.
- Proszę. Ta burza zaraz może powrócić. I tak, tu była osada, należała do plemienia Tek’Ali. Te drzewa – wskazała na ogromną roślinę – mają dla nich wielkie znaczenie religijne. To drzewa najstarsze, z których nasion najprawdopodobniej wyrosły wszystkie okoliczne. Nikt nie wie jak duże potrafią urosnąć. Wiem że Imperium zniszczyło jedno czy dwa tak wielkie drzewa i dlatego nikt nie ma już tu wstępu. Możemy się tu rozejrzeć.
Oględziny okolicy z początku nie przyniosły nic specjalnego. Zniszczone i spalone domy z drewna, wypalone ślady na ziemi… ślady. Cioldan początkowo nie zwrócił nie uwagi ale po chwili wypatrzył coś jakby odciski wielkich łap. Pomiędzy nimi odbite były mniejsze ślady, spoglądając za nimi, zeltron i zabraczka spostrzegli, że kierowały się pod samo drzewo.
Trzask gałęzi i łoskot zlał się z głębokim warkotem.
Z gęstwiny lasu, wychylił się ogromny kształt. Wielki gad, o niemal skamieniałych łuskach i płytach pancerza, o szczęce sprawiającej wrażenie jakby mogła połknąć zeltrona na jeden raz poruszał się z zadziwiającą szybkością i gracją.





Bestia była co najmniej tak wielka jak transportowiec, którym przylecieli. Cioldan zrozumiał, że ślady mogły należeć do takiego właśnie osobnika. Aric rozpoznał zwierzę. To Krok, nazwany tak przez kolonistów, największy jaszczur żyjący w lasach Cularin. Rosnące w zasadzie aż do śmierci bestie były agresywne, znajdowały się na szczycie łańcucha pokarmowego tej planety i krążyły plotki, że kiedyś były wykorzystywane do ataków na osadników.
Za łbem bestii zamocowane było siedzisko, w którym spoczywał mężczyzna tarasinów. Ubrany był jak mieszkaniec miasta platformy, w dopasowany niebiesko szary kombinezon oraz, co wysłannicy zauważyli z niejakim zdziwieniem w elementy pancerza. W dłoniach trzymał karabin blasterowy.
Na widok wysłanników jego skóra delikatnie zaczęła zmieniać kolory, gdy odezwał się:
- Witajcie przyjaciele. Cieszę się że was widzę, dopiero co tu dotarłem. Przysyła mnie matka Bozzra. Miałem się tu z wami spotkać. Jeśli pójdziecie za mną, to was do niej zaprowadzę.

Aric patrząc na niego widział zmiany kolorów skóry. Zrozumiał też natychmiast że przybysz kłamie, darzy nienawiścią, przesiąkniętą satysfakcją.

Aric wyciszył się i niemal namacalnie poczuł ostrzeżenie. Miał złe przeczucia. Bardzo złe. Ten tarasin to kłopoty. Przez głowę przemknęło mu jeszcze zdziwienie co do zachowania Cioldanowego droida. Ale wyglądał podobnie do bardzo starych droidów protokolarnych. Nic tu niezwykłego, jeśli nie liczyć tego, że zwykle takie droidy nie wędrowały z bronią.

Zeltron nie do końca był pewny czego się spodziewać, spróbował otworzyć się na Moc tak jak uczył go Kyle, aby lepiej strzelać z blastera, ale coś go przytłoczyło. Strach, przerażenie, otaczały go niczym ocean, słyszał w tle krzyki, błagania, dorosłych… dzieci. Próbował zwalczyć to wrażenie ale nie zdołał, „przepchnął” się jakoś przez nie, mimo to nadal słyszał krzyki, daleko, w tle. Czuł wyraźnie ułożenie w przestrzeni swoje, towarzyszy, Kroka i jeźdźca, wiedział, że Moc pomoże mu trafiać do celu.

Aric natomiast dotarł razem z nieco zaskoczoną zabraczką do wnętrza transportowca i wchodził już na rampę, gdy usłyszał syczący głos. Jeździec Kroka spoglądał na wysłanników z grzbietu swojego wierzchowca.
- Tępe małpy, nawet nie umiecie sssłuchać co sssię do wasss mówi. Załatwimy to inaczej.
Gdyby nie jego złowrogi ton, opuszczenie karabinu czy nagłe poruszenie Kroka w stronę towarzyszy, to z pewnością zamiary tarasina zdradziłaby poczerwieniała nagle skóra oraz rozłożony w gniewie kołnierz.

Rangerka wystrzeliła gdy tylko znalazła się za częściową osłoną. Trafiła dokładnie w oko Kroka, który jęknął, po czym opadł bezwładnie na ziemię. Aric usłyszał przekleństwo jeźdźca, który miotał się w swojej uprzęży by po chwili zniknąć za płytami kostnymi na szyi stwora, w chwili, gdy daleki strzał Cioldana rozprysnął się tuż obok. Wędrowniczka poczuwszy drgnienie Mocy towarzyszące śmiertelnej ranie Kroka rozkojarzyła się na moment, straciwszy połączenie iż Mocą. Stwór wziął jeszcze jeden płytki oddech, zanim strzał HK-X1 nie trafił go między płyty pancerza na plecach. Bestia drgnęła, po czym zamarła, znieruchomiawszy całkowicie.

- Powinien przeżyć, jeżeli trafi na parę godzin do bacty - oznajmiła Wędrowniczka. - A teraz dajcie mi się skupić...

Miraluka uniosła suknię tak, by usiąść ze skrzyżowanymi nogami. Aricowi wydawało się, że gdyby miała oczy, to właśnie przymknęłaby je w skupieniu. Podniosła leżący obok blaster tarrasina i trzymając go oburącz wsparła ręce na kolanach. Chłopak rozejrzał się i zatrzymał pytająco wzrok na Cioldanie, ale ten odwrócił się i odszedł zająć innymi sprawami.

Aric nie wiedział, czy może się poruszać, czy zakłóci tym medytację Wędrowniczki. W końcu jednak poruszyła się chowając blaster.

Proszę dodać do wyposażenia

Ten tarrasin otrzymał polecenie zabicia nas od matki Darriany. Mówiąc nas, mam na myśli droidy, Cioldana i mnie. Zlecenie jest dość świeże, sprzed godziny może.

- Czemu chciała was zabić? - zapytał chłopak, ruszając się w końcu z miejsca i przeszukując jeńca, a także wspinając się na kroka, by sprawdzić, co znajduje się na jego grzebiecie. Może było jakieś siodło a w nim jakieś przedmioty, które mogły im coś więcej podowiedzieć? Urządzenia komunikacyjne, rejestratory, banki pamięci, holodyski, a może bardziej tradycyjne nośniki danych?

I tam właśnie się znajdował, gdy na polanę weszły kolejne bestie. Cioldan pierwszy ich zobaczył i zareagował na ich pojawienie się.

- Właśnie! - krzyknął Aric. - Przybyliśmy tu się spotkać z matką Bozzrą, a ten tarasin na zlecenie... - chłopak na chwilę zająknął się. Może niepolitycznie było oskarżać inną matkę? Wierzył miraluce, ale... lepiej niech ona powie, co wie. - Ten tarasin powiedział, że przysłała go matka Bozzra, a potem nas zaatakował!

Aric uruchamia danger sense

Mówili, że nie należy korzystać z mocy w emocjach. Ani pod wpływem strachu. Łatwo powiedzieć! Kiedy się stoi na szczycie żywego (albo w tym przypadku martwego) wieżowca, a na przeciwko stoi armia rozzłoszczonych tubylców na swych kroczących pancernikach... adrenalina. W takich sytuacjach włącza się adrenalina. Ciężko oczekiwać chyba, że człowiek powstrzyma przypływ adrenaliny? Dzięki ostatnim wydarzeniom Aric rozpoznał moment, w którym skorzystał z tej tajemniczej mocy. Stał się bardziej czujny i przewidujący jakikolwiek atak mógł na niego nastąpić. Pomyśleć, że całe swe życie sądził, że to po prostu działanie adrenaliny!

Widział jak Cioldan odrzucił broń. On sam swojej nie miał w tej chwili wyciągniętej, ale był w każdym momencie gotowy do przypadnięcia tak, by cielsko kroka go osłaniało, wyciągnięcia broni i rozpoczęcia ostrzału.