Wędrowniczka

W trakcie tych działań wrócili rangersi, wraz z majorem Paradosem.

Atak piratów w przestrzeni został odparty. Statek z Genariusa został odbity bez strat wśród Rangersów, pomimo dużej przewagi liczebnej piratów. Major współpracując z myśliwcami SBG zdziesiątkowali pirackie myśliwce, których część zdołała jednak uciec.
Dug był ewidentnie wstrząśnięty i zły, przede wszystkim na siebie, co Wędrowniczka odczuwała bardzo wyraźnie. Wkrótce ogłosił zmniejszenie ilości wylotów i pozostawienie stałego kontyngentu żołnierzy w posterunku, co w efekcie sprawiło, że mobilne siły republiki w systemie zostały ograniczone do jednego sprawnego myśliwca.
Po zebraniu ciał napastników, droidy śledcze zabezpieczyły ślady, po czym powrócono do porządkowania terenu po drugim ataku w ciągu dwóch dni.



W planetarnych mediach huczało. Cularin było zszokowane atakiem, w mediach wypowiadali się także przedstawiciele radykalnych grup tarasinów, mówiący, że nie mają z tym nic wspólnego, zaczęły pojawiać się także różne wersje wydarzeń.

Wędrowniczkę włączono do toczącego się śledztwa. Udało się ustalić, że w zniszczonej ciężarówce w dużej ilości znajdowały się zwłoki tarasinów. Byli oni przewożeni martwi, niestety z uwagi na duże zniszczenia szczątek, nie udało się ustalić ich tożsamości, co mogło oznaczać, że nie byli oni mieszkańcami miast-platform, ale jakiejś osady z dżungli.
Dane, które WD-40 wydobył z komputera ciężarówki pomogły określić prawdopodobne miejsce „załadunku” ciał. Miała to być wioska w środku dżungli, na terenach tradycyjnie nie odwiedzanych przez obcych, jedynie przez tarasinów. Major Parados wysłał prośby o kontakt do przedstawicieli plemienia Tek’Ali, które zamieszkiwało tamte okolice.
-Tarasini są czuli na punkcie swoich terytoriów – pomimo tego, że Wędrowniczka nie mogła na niego popatrzeć, chyba czuł potrzebę wytłumaczenia się.
-Nawet w takiej sytuacji nie możemy tam po prostu wjechać… musimy czekać na ich zgodę.
Wstępne badania ciał napastników wykazały, że niektórzy z nich byli notowani jako członkowie ząłóg pirackich, inni z kolei jako drobni przestępcy. Przynajmniej na chwilę obecną nie rzucało się tu w oczy nic szczególnego.
Senator Republiki Systemu Cularin, Alyla Melne, nie przybyła na miejsce ataków. W Holonecie pojawiło się jej wystąpienie, potępiające ataki terrorystyczne i zapewniające o wsparciu Republiki dla systemu. Do Wysłanników dotarło natomiast zaproszenie na prywatne spotkanie w jej rezydencji, znajdującej się niedaleko terenów Republiki, było ono ważne przez kilka następnych dni.

Tratsharas Taalon zniknął z posterunku przy pierwszej okazji, po zakończeniu przesłuchań. W trackie których nie szczędził uwag na temat niekompetencji rangersów i ich dowódcy. Po jego zniknięciu przesłał wiadomość do Wedrowniczki, że w imieniu swoim i Hutta Ribogi zaprasza ją wraz z Cioldanem, na spotkanie Mieście-Rafinerii Tolea Biqua w chmurach gazowego giganta Genariusa. Ponadto, wiadomość zawierała informację że wymagany jest strój wieczorowy oraz dwa pakunki. Rangersi nie otwierali paczek ale sprawdzenie przez detektory materiałów wybuchowych nic nie wykazało. Jedna paczka adresowana była na Wędrowniczkę, druga na Cioldana, obie od Taalona. Miraluka nie była do końca pewna, ale wydawało jej się, że z paczki adresowanej na Cioldana czuje drobną, drobniutką emanację Mocy…
Nierozpakowane paczki od Taalona leżały w kwaterze Wędrowniczki, dla Cioldana przeznaczono pokój obok Miraluki.

Pod koniec pełnego wrażeń dnia, po usłyszeniu zapewnień od doktora rangersów, że Cioldan jutro będzie już w pełni sprawny, jedi wreszcie udała się na odpoczynek.




Młody zeltron unosił się w zbiorniku z baktą. Życiodajny płyn zasklepiał rany i wygajał je. Techniki medytacyjne natomiast pomogły mu nie czuć zupełnie upływu czasu.





Wrócił na Tharaskę, planetę, która nie była jego ojczystym Zeltrosem, ale dla niego była domem. Wdychał zapachy budzące w nim wspomnienia domu i bezpieczeństwa. Podczas zachodu słońca patrzył na Tharaskę II, planetę sprzężoną grawitacyjnie z jego nowym domem, pod ręką czuł ciepło kubka z kaffą, zaparzoną przez Ashlę, jego przybraną matkę.

Wtedy usłyszał głos. Męski, zimny, dobiegający z bardzo, bardzo daleka.
- Wiem, że mnie słyszysz. Nie próbuj odpowiadać, jesteś za słaby, a ja zaraz odlecę z Cularin. Tylko dzięki wpływowi tej planety mogę się z tobą skontaktować. Słuchaj uważnie, mam mało czasu. Mogę wam pomóc. Mam dość gier i polityki tej starej jaszczurki. Mam dość udawania głupiego i zastrachanego ucznia. Możemy pomóc sobie nawzajem. Ja chcę tylko wejść do sanctum Czarnej Cytadeli bez jej pomocy. Żeby tam wejść potrzeba dwójki która czuje Moc – Mistrza i Ucznia – rozumiesz. Ona ma swoje plany, swoje szalone plany, ale jest silna. Bardzo silna. Ty jesteś słaby w Mocy. Ona chce abyś mnie zastąpił. Wykorzysta cię, a potem zabije. Mało czasu, mało czasu. Wiem gdzie jest Cytadela. Tam są rzeczy o jakich nie śniło się Jedi, ani głupcom z Inkwizytorium. Pomóż mi tam wejść, a ja powiem wam wszystko o planach tej jaszczurki, kto wie, może przy pomocy sekretów Cytadeli nawet pomogę wam ją zabić? Jeśli będziesz zainteresowany idź do toydarianina Morlana w Tolea Biqua. Prowadzi zakłady na wyścigi w tunelach Eskaronu i jego transfery wiadomości i pieniędzy są nie do wyśledzenia. Powiedz że czekasz na wiadomość od Hakkona. Póki co natomiast, zbieraj siły. Tak czy inaczej, jeszcze się spotkamy.

Poranek

Poranek zastał Cioldana odpoczywającego po rekonwalescencji w bakcie. Badania lekarskie wykazały, że po niemal śmiertelnych obrażeniach z dnia poprzedniego nie było już śladu.
Na śniadaniu w kantynie posterunku zastał Quemau, która promiennie uśmiechnęła się do niego i jak czuli oboje Wysłannicy, jej radość była szczera... i być może głębsza niż tylko sympatia. Obok siedziała Wędrowniczka, także świeżo po odpoczynku.

Wędrowniczka milczała długo. Na tyle długo, że stającą się nieco niewygodną cisze przerwała Quemau. Zabraczka szczerze odwzajemniła uśmiech Cioldana, po czym lekko odsunęła za rogi niesforny kosmyk włosów.
- Morlan… jest nam znany. To paser i handlarz informacjami. Sprzedaje je każdemu kto dobrze płaci. Niestety, dotąd nie mogliśmy z nim wiele zrobić. Widzicie, tutaj każde miasto, zarówno Miasta-platformy Cularin jak i Miasta-W-Chmurach Genariusa to jakby osobne byty. To znaczy że np. służby bezpieczeństwa jednego nie mogą działać na terenie innego. Tolea Biqua to Miasto wydobywające głównie gaz tibanna na Genariusie i jest prawie całe własnością Hutta Ribogi. A ponieważ miasta wspólnie ustalają swoją politykę, to znaczy że Hutt już ma na nią jakiś wpływ. No i oczywiście na Tolea Biqua my, Rangersi, ani służby innych Miast nie możemy nic zrobić. Czasami dostajemy raporty o przestępstwach tam popełnianych, ale musimy je przekazywać ludziom Hutta. Przy czym to też nie jest jakieś międzygwiezdne gniazdo drani i złoczyńców. Riboga dba o porządek, a mówią że jeśli szukasz dobrej zabawy, to w naszym systemie najlepiej udać się właśnie do Tolea Biqua.
- Jeśli się z Tobą skontaktował, musi być silny w Mocy. Słusznie mówisz, że nie chcesz się z nim sprzymierzać. Tylko dwójka, Mistrz i Uczeń mogą wejść do tej Cytadeli. Chyba wiesz co to może oznaczać. – Wędrowniczka uniosła głowę znad talerza, po czym odeszła od stołu.

Cioldan po odejściu Miraluki spojrzał na zawartość paczki. Gdy otworzył mały pojemnik jego oczom ukazał się diadem. Quemau aż westchnęła.
- Jest piękny.
Diadem był nieduży i delikatny. Zeltron dotykając go wyraźnie czuł delikatne echo w Mocy. Wiedziony impulsem założył go i niemal namacalnie poczuł, że łącząc się z Mocą poprzez kryształy diademu, połączenie jest silniejsze, pewniejsze.
Zanim zdołał coś powiedzieć, Miraluka wróciła razem ze swoim pakunkiem.
Postawiła go na stoliku, zwracając się do Cioldana.
- Czułam w tym Moc. To artefakt Jedi, z czasów Starej Republiki.
- Musi być… bezcenny – Quemau wyglądała jakby bała się go dotknąć.
Z cichym sykiem Wędrowniczka otworzyła swoją paczkę. Przez chwilę wydawała się kompletnie zdziwiona, po czym uniosła zawartość w górę. Quemau westchnęła po raz kolejny.

Suknia, mieniąca się kolorami, zmieniającymi się w zdawałoby się losowy sposób.
- Ta suknia… żyje? – Zeltron po raz pierwszy usłyszał zaskoczenie w głosie Miraluki.
- Tak. – odezwała się Quemau. – To suknia z Aroonine. Te światełka to owady. Maleńkie, żyjące na tej sukni, plotące jej nici i zjadające je w niekończącym się cyklu. Jest bardzo… - kaszlnęła – bardzo droga.
Cioldan natomiast, być może dzięki diademowi, spojrzał w Mocy i zobaczył to co widziała Miraluka. Życie. Miriady maleńkich światełek tańczących niczym w kalejdoskopie. Na jedynym w znanej Galaktyce materiale, którego piękno Wędrowniczka mogła naprawdę „zobaczyć”.
- Podobno Rodianie mają takie powiedzenie – cicho powiedziała Jedi – „Strzeżcie się Huttów, którzy przynoszą dary.”
Młoda Zabraczka patrzyła na prezenty jakie otrzymali Wysłannicy z wyraźnym podziwem, podszytym nutą zazdrości.
- Macie też zaproszenie na spotkanie z Senator systemu. Ona ma swoją ochronę, łowców nagród z Nar Shaddaa. Nie chciała naszej. Zamierzacie się do niej wybrać?

Cioldan

Posterunek Republiki miał stanowisko do szybkich połączeń z wykorzystaniem Holonetu co mogło zapewnić nawet natychmiastową komunikację. WD-40 pomógł z obsługą terminala i po chwili błękitny hologram Kyla Katarna pojawił się w pomieszczeniu posterunku.





Wysłuchał on raportu Cioldana z nieco zmarszczona miną. Zaltron nie mógł wyczuć emocji przyjaciela, ale z twarzy mógł wyczytać, że jest on nieco zmartwiony.
- Dziękuję za informację. Na pewno sprawdzimy osoby których dane przesłałeś. Jak dotąd poraziliście sobie dobrze. Nie spodziewaliśmy się że to będzie coś takiego… ale jak na razie nie możemy Wam pomóc. Zarówno Mistrz Skywalker jak i inni są teraz zaangażowani gdzie indziej. Grozi nam wojna… znowu. Konsorcjum Hapes ma spory terytorialne ze Słonecznymi Światami Echani, na dodatek niedaleko ich granic odkryto kilka enklaw Mandaloriańskich klanów. Hapańczycy, Echani i Mandalorianie to wojownicze kultury co gorsza, wszyscy maja ze sobą zadawnione zatargi i urazy. Jeśli tam dojdzie do walk to nie wiadomo czym to się skończy. Ja też niedługo wyruszam w tamten rejon, przez pewien czas będziecie musieli radzić sobie sami. Chciałem prosić, żeby Wędrowniczka wróciła do nas, jej sposób postrzegania Mocy mógłby nam się przydać, ale po tym co powiedziałeś, będzie lepiej jeśli zostanie z Wami. Dołączy do was już niedługo także jeszcze jedna osoba. Udało nam się znaleźć w Wielkiej Akademii Coruscant studenta pochodzącego z Cularin. Nazywa się Aric Voss, aplikował on i uzyskał grant jednej z fundacji Leii Organy-Solo. Załatwiliśmy mu odpowiednie dokumenty i leci do Was, mieliśmy szczęście, bo był akurat na planecie. Postarajcie się rozwiązać tą sytuację według waszej oceny. Ja może chciałbym Wam coś doradzić, ale to Wy jesteście na miejscu, widzicie rzeczy których ja nie widzę. Lepiej będzie jeśli będziecie kierować się własną oceną sytuacji.
- Aric powinien już być w drodze. Wierzymy że Wam się uda. Niech Moc będzie z Wami.
Po pożegnaniu, hologram zniknął.



Wędrowniczka obróciła się do zeltrona.
- Proponuję poczekać na Arica Vossa. Jeśli ma do nas dołączyć, będzie lepiej jeśli razem udamy się do pani Senator.

Aric Voss i Cioldan


Śródsemestrowa przerwa w zajęciach Wielkiej Akademii Coruscant niedawno się rozpoczęła. Aric na Akademii radził sobie bardzo dobrze, nawet wyprzedzając standardowy program. Jednakże zawsze czuł się lepiej gdy nawet na chwilę wracał do domu. Może i Cularin było planetą na odludziu Galaktyki, ale miała w sobie coś, co sprawiało, że czuł się tutaj dobrze, co docenił dopiero po przylocie na Coruscant. Planeta-Miasto, stolica Nowej Republiki tętniła życiem, ale była jakby… przytłumiona? Ku swemu zdziwieniu Aric odetchnął i w jakimś sensie „odżył” gdy postawił stopy na powierzchni swojej ojczystej planety. Cularin nie zmieniła się od jego wyjazdu. Ludzie i Tarasini współpracowali tworząc to nieco chaotyczne, ale rozwijające się społeczeństwo. Wybory senator systemu ominęły Arica, z powodu egzaminów nie mógł powrócić na planetę a wszystkie Miasta-Platformy i Miasta-Rafinerie zgodziły się co do tego, żeby głosować mogli tylko obecni w systemie, bez użycie Holonetu.



Co do nowo wybranej Senator Alyli Melne, to nie słyszał o niej zbyt wiele. Jako Gubernator miasta-platformy Gadrin dobrze spełniała swoje obowiązki, była uczciwa i bez skandali korupcyjnych, intensywnie wspierała wzajemną integrację populacji ludzi i tubylczych tarasinów. Przez kilka dni wszystko przebiegało spokojnie. A potem nastąpiła eksplozja. Wybuch zniszczył część bazy Republiki w mieście-platformie Gladin, a kilka dni później, wczoraj, miał miejsce atak jakichś terrorystów na republikański Posterunek. To już nie mieściło się w głowie. Być może najbardziej radykalni wśród tarasinów byliby skłonni do przemocy, ale po wyborze Alyli Melne na senator systemu, nie mieli powodów do niepokojów, ona nadała im wiele przywilejów, wyraźnie starała się poprawić sytuację między tarasinami a populacją która powstała po skolonizowaniu systemu przez galaktyczna populacje. Sami ekstremiści także byli pierwszymi którzy publicznie odcięli się od ataku, zapewniając, że nie mają z tym nic wspólnego. W mediach mówiło się tylko o ataku. Przeszukując mniej oficjalne zasoby Holonetu, Aric znalazł zapisy z oddalonych kamer przemysłowych, gdzie wyraźnie było widać… Jedi. Jedi lub kogoś innego kto potrafił odbijać strzały z blasterów mieczem świetlnym. Czyżby jego marzenie o poznaniu kogoś z Zakonu mogło się ziścić? Jak wszyscy słyszał o utworzeniu Nowego Zakonu Jedi, ale po pierwsze ciężko było się z nimi skontaktować, a po drugie miał jeszcze studia… Teraz natomiast jedi byli tutaj! Na Cularin. Nie był to jednak koniec niezwykłych wydarzeń.
Ku swojemu zdziwieniu, w dniu ataku na republikański posterunek, otrzymał wiadomość od rektora Akademii.




Było to bardzo niezwykłe, gdyż profesor Sao Sao, kaminoański rektor Wielkiej Akademii, w zasadzie nie prowadził rozmów ze studentami, był zawsze zdystansowany, nie wysyłał też do nikogo personalnych wiadomości. Ta wiadomość oznaczona była jako bardzo ważna. Po zapoznaniu się z treścią, Aric musiał poświęcić chwilę na złapanie oddechu. Wysłannicy Senatu, z biura wicekanclerz Leii Organy-Solo, przebywali na Cularin. Sama wicekanclerz oraz rektor zwrócili się z prośbą do Arica o tymczasowe dołączenie do pracowników biura i pomoc im w ich zadaniu na Cularin. Aric mógł liczyć na indywidualny tok nauczania (który dla niego w zadzie był formalnością) oraz dodatkowe wynagrodzenie jako pracownika biura senatu. Do czego Aric doszedł sam to to, że dzięki temu mógł nawiązać kontakt z kimś z zakonu Jedi.
Następnego dnia wyruszył wynajętym ścigaczem w stronę posterunku republiki w mieście-platformie Gadrin, gdzie dotarł przed południem. Sam posterunek był obecnie oczyszczany z resztek i szczątek zarówno po eksplozji jak i po starciu jakie miało miejsce wczoraj. Na lądowisku natomiast czekała na niego twilekanka w mundurze Republikańskich Rangersów. Przedstawiła się jako sierżant Tali Savisama i zaprowadziła młodego Arica do miejsca gdzie czekali wysłannicy senatu.



W zatłoczonej mesie przy jednym ze stolików siedziała grupka do której doprowadziła go twilekanka. Grupa była zróżnicowana. Zeltron mężczyzna, w nierzucającym się w oczy kombinezonie, miraluka, kobieta, z zasłoniętymi oczodołami i w luźnych szatach, typowych dla podróżujących Jedi, Zabraczka w kombinezonie Republikańskich Rangersów, chyba oficerskim oraz dwa droidy. Jeden był wysoki humanoidalny, drugi z serii małych astrodroidów, około dwa razy mniejszych od standardowego modelu R2.
- Witam! Chorąża Quemau. – Zabraczka przedstawiła się. – jak rozumiem jest pan także pracownikiem senatu?

Mimo, że Cularin było zadupiem, to jednak rodzimym. Aric nigdy by się nie spodziewał, że będzie tęsknił za tą planetą. Przy Coruscant Gadrin wyglądał jak planeta na końcu wszechświata. I chociaż od jego nowego domu dzieliła go niewielka odległość, to poniekąd takim końcem wszechświata był.

Ale może właśnie dlatego, że oddalony od głównych wydarzeń, żyło się tu inaczej. Atmosfera była tu inna. I nie chodziło o chemiczny jej skład. Było coś takiego w powietrzu, że człowiekowi żyło się inaczej, lepiej. Spędzał czas leniwie, starając się trochę czasu poświęcić młodszemu bratu, czy pomóc rodzicom przy domu. Oddalony od rozrywek, do jakich przywykł na studiach, nudził się nieco. Nic więc dziwnego, że szukał zabicia czasu w zajęciach takich, jak grzebanie w nieco zabezpieczonych zapisach holonetu. Sprzęt, jaki zakupił na potrzeby studiów umożliwił mu bezkarne hasanie po co gorzej zabezpieczonych urządzeniach podpiętych do sieci.

Jedi... no bo kto, jak nie jedi... Aric wyciągnął się na fotelu, założył nogi na biurko i odchylił się do tyłu. Ciekawe, czy i on by potrafił odbijać strzały. Może kiedyś kupi sobie trenażer strzelający niskoenergetycznymi ładunkami? W sumie, i tak nie ma co robić, może zamówić sobie z dostawą pod drzwi.
Hm, Jedi... oglądał to nagranie jeszcze wielokrotnie, ale nic więcej ni zobaczył. Miało zbyt słabą jakość. W pewnym momencie jego zajęcie przerwał niezwykły przekaz. Od rektora. Aric długo się zastanawiał, czy to nie jest jakiś kawał, od którego z kolegów. Badał certyfikaty i zabezpieczenia wiadomości na wszystkie znane sobie sposoby i nie znalazł nic podejrzanego. Z głową pełną kotłujących się myśli poszedł spać.

Następnego dnia rano wynajął ścigacza, przypiął blaster, wsunął do kieszeni miecz, zarzucił plecak i ruszył na posterunek. Był niemalże pewien, że popukają się tam w czoło bądź go wyśmieją. Któryś z kolegów musiał znaleźć sposób, na obejście zabezpieczeń i postanowił zażartować sobie z Arica. Ciekawe który? Niezłe osiągnięcie.

Ale... ktoś na niego czekał. Czyżby to było na serio? Rangersi, którzy go powitali, byli uzbrojeni. Nic dziwnego, po takim ataku. Ale czuł się nieswojo. A może dowiedzieli się o jego włamaniu? Tylko którym? I wysłali go tu, by go aresztować?

Nie, to nie ma sensu. Wtedy po prostu przyszliby go aresztować. Wysłali komisję z uczelni, by go przesłuchała? Za dużo zachodu. Przyjrzał się miraluce. Czy to ją widział na holo? Czemu się tak ubierała? Z zamyślenia wyrwał go głos zebraczki. Chorąży Quemau. Chorążej? Chorążki? E...

- Aric Voss. Taak... no tak, powiedziano mi, że mam pomóc wam w zadaniu tu, na Cularin. Ale nie wprowadzono mnie w szczegóły, więc... - rozłożył ręce i lekko się uśmiechnął.

Aric nadal nie miał przekonania, czy ta cała sytuacja nie jest jakimś kawałem.
- A wysłannik senatu wygląda jak? - zapytał uśmiechając i wymownie spoglądając na zgromadzonych. - Sądziłem, że to wy wiecie, w czym trzeba wam pomocy. Macie jakieś problemy z komputerami? Poszukujecie przewodnika po planecie? Po mieście? A może z biurokracją?

Aric zbyt późno zorientował się, że zagapił na miralukę i zatopił w rozważaniach o tym, czy ona jest jedi czy nie i czy to ją widział na nagraniach. I czy ona wie, że się ktoś na nią patrzy? Nieprzyjemna odzywka zeltrończyka wyrwała go z zamyślenia.
Cholera, pewnie myślał, że się na nią gapię seksualnie - młodzieniec zaczerwienił się na taką myśl. Oczy automatycznie ocenił sylwetkę kobiety mimo jej ubioru. Może to jej chłopak i dlatego się zdenerwował? zastanawiał się dalej, starając odepchnąć myśli, które nagle zaczęły znajdować się pod wpływem hormonów.

Jestem źdźbłem trawy, ziarnem piasku, cząsteczką powietrza - zaczął recytować w myślach własną mantrę. Jestem wszechświatem i nie mam emocji - wypychał niechciane myśli, oczyszczał umysł. Ciężko to szło, bo do głowy przychodziły mu wyjątkowo celne i kąśliwe riposty, jakimi mógłby się odciąć temu... temu... Cioldanowi! Na pewno wytrąciłby go z równowagi. Wtedy tamten zrobiłby coś głupiego, zbłaźnił się na oczach wszyskich i tej miraluki... chociaż to głupie, bo ona nie ma oczu. Zbłaźnił na uszach? To też głupie? Tak czy inaczej, zbłaźniłby się. A on, Aric, wyszedłby na błyskotliwego młodzieńca. Dziewczyna na pewno by się nim zainteresowała, powiedziała, że ktoś, kto nad sobą tak znakomicie panuje, na pewno żyje w harmonii ze wszechświatem. Że okazuje dojarzłość ponad swój wiek.

Znowu poniosła go fantazja. Widział już, jak we dwoje z mieczami świetlnymi odbijają pociski w scenerii wyjętej z holo-nagrania, które niedawno odnalazł. Potem wicekanclerz wręcza im ordery za bohaterską postawę...