Pomysły to mają do siebie, że czasami nawet ktoś ich słucha i postępuje zgodnie z nimi.
Jako że Sigrid i jej ludzie wybrali się do zbrojowni, to Axelowi i jego towarzyszom pozostało zwiedzenie wieży.

Wieża miała stanowić pewnego rodzaju pomost, po którym przeszliby do wyższego zamku. No i okazało się, iż z nie wszystkie pragnienia są łatwe i proste do zrealizowania, bowiem Strażnicy, tępieni jak szkodniki, mnożyli się jak szczury. W wieży, która powinna być pusta, pojawiło się ich aż trzech. I nie witali gości kwiatami, ani chlebem i solą.

Nie da się ukryć, że każdy z ich małej grupki spodziewał się pewnych niespodzianek. Axel również, a w związku z tym miał pod ręką broń.
Garłacz bardzo efektowny i efektywny, ale tym razem Axel zamierzał być bardziej dyskretny i dlatego miast broni palnej miał w rękach naładowaną kuszę...
...więc strzelił do najbliższego strażnika, po czym sięgnął po miecz.

Zardzewiałe miecze, nie czyszczone od dawna zbroje... Albo dyscyplina strażników wieży była naprawdę niska, albo od jakiegoś czasu cierpieli na łagodny przypadek śmierci. Tak czy inaczej, porąbanie na kawałki powinno pomóc. Lothar zaatakował. Korzystając z tego, że miecz ciął stal jak papier nie silił się na znajdowanie słabych miejsc pancerza, ale uderzał w te miejsca, których szermierze zwykle nie bronią, bo pozostawiają to stali.

Bełt z kuszy wbił się w zbroję strażnika, który nic sobie nie zrobił z faktu, że z jego brzucha wystaje zaopatrzony w stalowy grot kawałek drewna. Fakt ten tylko potwierdził domysły Lothara, co do stanu nie-życia obrońców wieży. Sam szlachcic, zaopatrzony w cudowną broń ze świątyni Sigmara, zaatakował drugiego strażnika. Zwolnione reakcje, nieco mechaniczne ruchy i brak zdroworozsądkowej oceny sytuacji przesądziły o wyniku tego starcia. Podobnie jak przewaga liczebna, gdy i Berni włączył się do akcji. Dwa zakute w zbroje, pokryte warstwą zasuszonej skóry i mięśni szkielety strażników dołączyły do pyłu leżącego na podłodze wieży.

Dalej, za drzwiami znajdował się okrągły parter. Pomieszczenie było równie zaniedbane jak wejście. Wszędzie zalegał wielomiesięczny kurz, w kątach i na niszczejących sprzętach pełno było pajęczyn. Na stole, otoczonym przez powywracane krzesła znajdowały się spleśniałe już dawno i wysuszone resztki, ułożonego na półmiskach posiłku.

Po prawej stronie, we wnęce znajdowała się studnia, a po lewej schody wiodące na wyższy poziom wieży.

Walka była krótka, ale Axelowi nigdy nie zależało na długich i efektownych starciach... Najważniejszy był ostateczny efekt, a ten był zgodny z jego pragnieniami.

- Nie chciałbym być na tutejszym wikcie - powiedział, spoglądając na to, co leżało na stole. - No i chyba powinni zatrudnić sprzątaczkę - dodał.

Sprawdził, czy gdzieś nie kryje się jeszcze jakiś strażnik, ponownie załadował kuszę i ruszył w stronę prowadzących na następne piętro.

Szlachcic nie pozostawał w tyle. W przenośni i dosłownie. Zaśmiał się cicho z żartu Axela, zajrzał do studni, ruszył dalej. Nie było na co czekać.

Wyraźnie widać było, że wieża nie jest używana. Jej mieszkańcy, mimo, że „żywi”, nie korzystali ze schodów, na których zalegała warstwa kurzu nie znaczona jakimikolwiek śladami. W związku z tym, awanturnicy szybko wspięli się na piętro. Schody wiodły dalej w górę, na trzecią kondygnację. Przez otwarte drzwi widać było całe okrągłe pomieszczenie na środkowym piętrze wieży. Na pokrytym pajęczynami sienniku leżał odziany w zbroję strażnik. Drugi, również w pełnym pancerzu stał bez ruchu przy okienku wychodzącym na dziedziniec.

- Ci też wyglądają na martwych – Wolfgang mówiąc to mrugnął okiem. Nim powiedział coś więcej, od strony dziedzińca, przytłumiony przez mury dał się słyszeć jakiś harmider. Ktoś mocnym głosem wydawał polecenia. - Strażnicy się przegrupowali? - wyraził przypuszczenie mag.

Im wyżej szli, tym bardziej rzucała się w oczy konieczność zatrudnienia sprzątaczki. Albo wyrzucenia na zbity aktualnie zatrudnionej.
Ale mimo braku śladów czyjejkolwiek obecności wieża miała swoich lokatorów... i nie były to szczury czy pająki.

- Powinniśmy się upewnić, że nawet jako martwi nas nie zaatakują - powiedział cicho Axel. - Stracimy na to parę chwil, a potem pójdziemy do góry.

Co prawda miał już naładowaną kuszę, ale tym razem wolał skorzystać z miecza i skrócić o głowę tego, który "wypoczywał" na senniku, pozostawiając Lotharowi stojącego przy oknie strażnika.

- Dobry żywy trup to martwy żywy trup - powiedział Lothar odcinając głowę strażnikowi okna. W zasadzie to powiedział to dopiero kiedy głowa już odlatywała, na wypadek, gdyby zwłoki były włączane gadaniem.
- Wolfgang, może stąd będziesz miał dobry widok na sytuację i okazję na rzucenie czaru albo dwóch z bezpiecznego miejsca? - zasugerował po zakończeniu "czyszczenia" piętra i ruszył wyżej.