Ucieczka sarny stanowiła niezbyt pomyślny omen, ale - na szczęście - w końcu los się uśmiechnął do elfa. I to całkiem szeroko się uśmiechnął, bowiem dzik, który padł ofiarą Eryastyra, starczył nie tylko na kolację i śniadanie, ale i pozwolił na zrewanżowanie się, choćby częściowe, za gościnę.

* * *

Jak się okazało, w tych okolicach dość łatwo było natrafić na truposza chcącego wygrzebać się z grobu i powałęsać się po ziemi, którą jakiś czas temu opuścił.
Nie to jednak było najciekawsze.

- Może to i lepszy pomysł, by poczekać, aż on przyjdzie do nas - powiedział Eryastyr. - Turniej to naprawdę okazja do udanego polowania. Dość trudno będzie się im oprzeć.

Powróciwszy do osady Coruja zastała Eryastyra nad sprawianą zwierzyną. Dorzuciła mu pracy dostarczając ustrzelonego, młodego wilka.
Gdy dołączył do nich Harald szybko omówiła poczynione spostrzeżenia. Zwłaszcza dokładnie opisała okrągłe drzwi ozdobione jedynie drzeworytem przypominającym pączka z dziurką. Elfka nie mogła nie zauważyć, jak stężały miny obu jej rozmówców. Co łączyło Albrechta von Risen z siegfriedhofskim cmentarzem?

Poruszając się po myśliwskiej osadzie wędrowcy widzieli Jurgena kilka razy. Mężczyzna wyglądał na zdruzgotanego i nie sposób było mu się dziwić – cały zapas alkoholu, jaki mógł służyć nie tylko jako napitek na wesele ale również pozwolić zebrać na posag dla córki wyleciał w powietrze.
Wieczorem wypogodziło się. Z oddali słyszalne było nawoływanie wilków.

- W leżu wampira też zwykle jest ich wielu, oraz innych bestii im posłusznych - odparł Marcus pozbawiając Niklasa złudzeń.
Niespodziewanie głos zabrała Helga.
- W nekropolis każdy twój krok jest obserwowany przez martwe ślepia. Jeśli krwiopij wyjdzie polować do miasta skuszony przez tłum będzie z dala od swoich, od zbawiennego wpływu własnego leża, od ciał, które zdoła w każdej chwili obrócić przeciw nam…
- Dokładnie - przerwał jej kapłan. - Ułatwi nam robotę, jeśli zastawimy nań skuteczną pułapkę poza leżem.

Na chwilę zapadła cisza. Nikt z własną wiedzą o polowaniu na wampiry nie wyrywał się przed szereg, co nie wróżyło dobrze.
- Jaki mamy plan? - Zapytał wprost Albrecht nieco zirytowany.
Czyżby von Risen grał, czy też faktycznie puszczały mu nerwy od wiatru i mrozu?
- Zwykle tego w zakonie nie robimy, ale pora poznać naszego wroga bliżej. Musimy popracować nad przykrywką, ruszyć do miasta, zrobić rekonesans w Tempehof i jego otoczeniu - rozwijał kolejne plany Marcus, widocznie zaznajomiony z charakterystycznym słownictwem.
- Dopiero na miejscu będziemy mogli podjąć decyzje i podzielić obowiązki. Na razie skupmy się na odbudowaniu zapasów. Mamy trochę pieniędzy, jucznego konia i – zakładając, że Jurgen mówił prawdę – podejrzenia każdej społeczności, gdy tylko symbole naszego boga dostrzegą. Możemy wyruszyć pojutrze, jutro spróbujmy zrobić coś dla tych wieśniaków, by wieści o naszym przybyciu zbyt szybko się nie rozeszły po okolicy.
- Chcecie jeszcze coś omówić? - Zapytał na koniec, sięgając po koc.

Polowanie na wampira na terenie obcym dla obu stron stwarzało, zdaniem Eryastyra, mniej więcej równe szanse dla obu stron. Zdecydowanie prościej było walczyć z jednym czy dwoma krwiopijcami w mieście, niż w leżu wampirów.

- Możemy się wybrać na kolejne polowanie - powiedział. - A przy okazji chyba warto rzucić kilka faktów na temat tego, jak rozpoznać wampira. I jak go skutecznie pozbawić tego niby-życia.
- Niby wszyscy to wiedzą, a w praktyce jest jakby nieco gorzej... Z wykonaniem - dodał.

Brat Marcus przysiadł ze skrzyżowanymi nogami, narzuciwszy na plecy gruby pled.
- Pamiętacie tę młodą pannicę, co przybyła na jesieni do Siegfriedhofu? Dużo mówiła o swojej książce, traktującej o nieumarłych i tym jak je odegnać. Autor tej książki o wampirach pisał niedużo, bo i ciężko o naprawdę sprawdzoną wiedzę. Taką ma nasz zakon dzięki długim wiekom pielęgnacji wiedzy przez kolejne pokolenia - mówił niby wprawiony bakałarz.

Łyknął zupy, nim kontynuował. Albrecht aż się rozchrząkał.
- Sposobów jest kilka. Każdy wymaga sprytu, bowiem wampir świadomy jest zagrożenia i z byle powodu nie ponosi ryzyka. Najszybciej pójdzie, gdyby go zmusić do wejścia do rzeki lub w inny sposób oblać i utopić.
Słońce jest również szkodliwe dla tych stworów nocy i ciemności. Na słońcu wampir kona jednak dłużej, niż pod wodą. Na dodatek zmieniając formę może szybko uciec w cień.
Kiedy podróżowaliśmy do leża planowałem we śnie przebić mu kołkiem z osikowego drewna serce. Potem jednak należy ciało spalić, co rodzi kolejne kłopoty: opał, warunki, może transport wampira w letargu.
Pośród znanych mi sposobów zniszczenia wampira nie ma żadnego z użyciem zwykłej broni. Nawet zaklęta jedynie pogorszy stan wampira, ale nie unicestwi go na dobre - podsumował wywód spoglądając na elfkę.

Sygarmyta ciągle budził podejrzenia Grossheima. Informacje Corujy nie pomogły.

- Trzeba mieć go na oku, Eryastyrze. To chyba wy zajmowaliście się sprawą tego symbolu w Siegfriedhoffie? Nie wiem, co może łączyć tamte wydarzenia i te.

Nie była to jedyna sprawa, którą trzeba było się zająć.

- Ten turniej brzmi obiecująco. To nie będzie ich teren, moja obecność nie będzie budzić podejrzeń, a być może uda się pozyskać znaczącego sojusznika. Jednak łatwiej nie oznacza łatwo. Trzeba przygotować się na każdą możliwość. Mogę potwierdzić, że zaklęta broń nie wystarczy. Z wodą też będzie ciężko. Za to ogień... Gdyby dało się go oblać jakimś olejem, a potem załatwić płonącą strzałą... Jakieś inne pomysły?

Marcus ziewnął, zasłaniając dłonią usta.
- Także z tym odcinaniem głowy to bym się wstrzymał. Rozpłynie się w powietrzu i wróci, po stokroć bardziej wściekły z poniżenia - wtrącił, gdy Harald skończył.
- Ogień również zada wampirowi śmierć, ale nie ma pewności, że nie ucieknie podczas palenia lub że inny potwór go nie odrodzi. To bardzo potężne bestie, biorąc pod uwagę zmianę kształtu w nietoperza. A to tylko cząstka ich możliwości. Tylko kołek może go utrzymać w jednym miejscu dostatecznie długo.

Chwilę później wszyscy już spali. Rankiem przywitała ich słoneczna i bardzo mroźna aura, w której od samego stania na wietrze bez problemu przyprawiało się o katar. Ostatnie chwile przygotowań do drogi upływały. Do Tempelhof, słynnego Tempelhof, miasta światła, zostały im może dwa dni tułaczki.