Wędrówka przez bagna była powolna i męcząca, ale każdy krok przybliżał ich do celu, taką przynajmniej nadzieję miał Grossheim. Pierwsza noc upłynęła spokojnie, i nawet młoda magini zrezygnowała z zadawania ciągłych pytań o wampira, co dało im obojgu czas na zajęcie się swoimi sprawami i myślami. Kolejny dzień nie różnił się niczym od poprzedniego. Śmierdzące opary z mokradeł unosiły się w powietrzu, a cała drużyna wędrowała ostrożnie zgodnie ze wskazówkami przewodników.

Dopiero popołudniu natknęli się – choć nikomu na tym nie zależało – na ślady życia potwora, o którym wspominał Marcus. Ośmiornica, z pewnością ogromnych rozmiarów, była jednak martwa. Ponownie, nikt nie chciał spotkać drapieżnika, który był w stanie ją zabić, i ponownie szczęście odwróciło się od wędrowców. Olbrzymia bestia, jakiś daleki kuzyn smoka niechybnie, podniosła się z błota z ohydnym mlaśnięciem. Zadzierali głowy coraz wyżej w trakcie tego ruchu. Ze skorupy porośniętej bagienną roślinnością ściekała smrodliwa woda i spadały kawałki mułu. Serce morryty zamarło na chwilę, ale opanował się szybko. Stwór poruszał się powoli i przynajmniej na tę chwilę nie wyglądał na zainteresowanego nimi.

- Nie ruszać się... – wyszeptał do innych łapiąc mocniej uzdę konia i kładąc dłoń na jego chrapach. – Trzymać zwierzęta. Może się nażarł ośmiornicą i nie szuka posiłku.

Gnijący problem

Podczas gdy gorąca woda lała się pod ciśnieniem wysokim słupem część grupy zastygła w przerażeniu. Pozostali przystanęli zgodnie z sugestią rycerza. Niestety zarówno Harald, jak i Albrecht byli zbyt zajęci swymi wierzchowcami, by skupić uwagę na grupie – obaj trzymali konie i próbowali je bezskutecznie uspokoić.
Ich zwierzęta przynajmniej nie zwiały w przerażeniu gdzie pieprz rośnie. Z dziesięciorga ludzi troje było na szpicy pochodu a pozostali prowadzili siedem stworzeń. Trzy z nich – niosące zaopatrzenie – prysnęły rżąc i chlupocząc w podmokłym terenie. Przytroczone zapasy w większości pospadały z ich grzbietów, również w głębszą, brunatną wodę.

W tym całym bałaganie brat Marcus milczał a Helga, będąca pod wrażeniem autorytetu Haralda, utrzymała jednego muła przy sobie.
- Milczeć! - Syknął w końcu zakonnik i wyszeptał formułę, która nie zmieniła zupełnie ich położenia.
Zwróciło to uwagę Róży, która wyczuła magię płynącą nie tylko z jej ciała.
Elfowie zaś natychmiast odczuli, że nie słyszą już uciekających mułów. Wszystkie dźwięki dalszego otoczenia zupełnie zniknęły.

Sam żółw skierowawszy w ich kierunku pokryty ostrymi łuskami, smoczy łeb wydawał się zaciekawiony i niczym pies obrócił głowę, by spojrzeć na intruzów z innej perspektywy. Następnie prychnął ostrzegawczo, a z jego nozdrzy buchnęła para.
Wędrowcy poczuli się nagle niczym w balii nagrzanej piecem hutniczym.
Ostatni z mułów w panice pociągnął Helgę za uzdę w głąb bagniska. Wierzchowiec Haralda wciąż był niespokojny, ale przynajmniej nie stawał już dęba. Twarz brata Marcusa była widocznie poparzona.

Test opieki nad zwierzętami:
Harald (49): 87 nieudany

Rzucanie zaklęć:
Róża (11): 2+3+2=7 nieudany

Zaopatrzenie z mułów nr 2 i 3 ląduje na ziemi; z muła nr 4 w bagno, macie 10 sekund, by wydobyć sakwę lub przepadnie

Test strachu (+10 za słowa Haralda, +10 za słowa Eryastyra, -10 za słowa Niklasa):
Hubert (53): 66 nieudany (+2 PO)
Niklas (47): 34 udany
Leon (36): 86 nieudany (+4 PO)

Test spostrzegawczości (wymagający):
Róża (50): 70 nieudany
Eryastyr (43): 34 udany
Coruja (33): 20 udany

Obrażenia od pary:
Eryastyr: unik
Niklas: unik, -2 Żyw
Coruja: unik, -5 Żyw
Leon: unik nieudany, -7 Żyw

Test opieki nad zwierzętami:
Harald (39): 17 udany

Wystarczyło, że bestia podniosła się i parsknęła, a cała drużyna poszła w rozsypkę. Część zwierząt uciekła, gubiąc pakunki, część ruszyła prosto w bagna, a kilka osób poparzyła para gorącego oddechu gigantycznego żółwiosmoka.

- Wyciągajcie zapasy, póki nie zatonęły! – Grossheim nie odważył się wejść w mokradło w pełnej zbroi. Sam łapał najbardziej poparzonych, próbując postawić ich na nogi i pomóc im wsiąść na swojego wierzchowca. – I rzućcie linę Heldze!

Potwór, jak się okazało, imponował nie tylko wielkością, ale i umiejętnością zionięcia wrzątkiem. Taki zwierzak byłby bardzo pożyteczny, gdy ktoś myślał o gorącej kąpieli, ale stworek nie był taki uprzejmy i swoje umiejętności wykorzystywał przeciwko tym, którzy zakłócili mu odpoczynek.

Zionięcie wodą i parą spowodowało więcej strat, niż się tego Erystyr mógł spodziewać. Jemu co prawda nic się nie stało, ale inni nieźle oberwali. A jakby tego było mało, niosące ich dobytek muły uciekły, siejąc tym dobytkiem na prawo i lewo.
Pogoń za uciekinierami tudzież ratowanie bagaży Eryastyr pozostawił innym - sam, z liną w ręku, ruszył na pomoc Heldze, która - zapewne wbrew swej woli - doświadczała na sobie zbawiennych dla zdrowia i urody kąpieli błotnych.

Kropelki potu połączone z gorącym oddechem tej bestii sprawiły, że Hubert wyglądał jak by właśnie wyszedł z rzeki. Jednak nie myślał o kąpieli.
Cała siła woli jaka posiadał młody akolita skierowana była przeciwko pokonaniu Stachu jaki go bez reszty pochłonął. Hubert chciał zająć się zapasami jednak nie był w stanie.

Gdyby tylko udało mu się opanować. Mógłby zrobić coś pożytecznego - ratować zapasy.

Róża skrzywiła się widząc jak wiatr jej się nie posłuchał. Za bardzo spodobał jej się ten nadmiar wiatru w opactwie. Instynktownie cofnęła się kilka kroków kiedy wybuchło zamieszanie. Kiedy para opadła pozostali zaczęli się przekrzykiwać. Widząc kobietę w bagnie podała jej swój kijek aby było jej łatwiej się wyciągnąć. Dopiero potem zainteresowała się bagażem.