Freyvind

- Ten Galvan… zdarzało mu się to wcześniej? Może zapił, dziewkę jakąś zbałamucił? - Freyvind zmarszczył brwi patrząc na Halfdana.
- Nie miał czasu wolnego wyznaczonego. - Przeczenie głową podkreślało każde ze słów wikinga - Wśród nas ważna dyscyplina - podkreślił coś co aftergangerzy i tak widzieli już wcześniej.
- Dziwne… - Skald zamyślił się i wspomniał Elin wypatrującą czegoś podczas poszukiwań Erika. - Czy drużyna idąca z Ribe lądem dotarła?
- Dotarła. Stacjonują w innej części Aros jednak. Tutaj miejsc nie było na tyle wojów. A i dla bezpieczeństwa waszego nie chcieliśmy wszyscy na kupie siedzieć. Szczególnie gdy ludzie jarla dołączyli. - Halfdan skinął w stronę powracającego Erika.
- Na ile oceniasz siłę hirdu i zbrojnych na zawołanie Einara… lub tego co w jego imieniu nad miastem rządy sprawuje?
- Zbrojnych na straży widać ciągle pięć dziesiątków. W Aros kilka setek stacjonuje na stałe. Dobrze wyposażeni, broń dobrej jakości widzielim.
- A mówią w Danii, że Aros to handlowa osada. - Frey uśmiechnął się krzywo. - Ci zbrojni to tutejsi, Danowie, czy najemnicy?
- Różni, ale głównie norsmani, swoi. - Halfdan zmrużył oczy próbując zrozumieć tok myślenia skalda - Najemników się trochę znajdzie, przy możniejszych rodzinach.
- Niepojęte… - Afterganger pokręcił głową. - W gotowości bądźcie i niech paru Galvana poszuka. Może z kimś za łby się wziął lub kto go napadł. Może też i gorzej być. Kto wie czy my już nie pod obserwacją. - Skald kiwnął głową obu zbrojnym i kiwnął na Chlothild.

Blondynka podeszła starannie omijając miejsce, w którym stał Erik.
- Tak? - podała skaldowi pucharek z piwem.
- I jak poszło? - Wypił niewielki łyk smakując dzieło tutejszych browarników. Wnet uznał, że cienkie i młode było, szumiało mocno na języku.
- Dobrze, panie. - Uśmiechnęła się szeroko z łobuzerskim błyskiem w oku. Gwar rozmów wypełniających chatę wykorzystała do przekomarzania się.
- Co rzekł ci ten od krzyża? - zaciekawił się mrużąc lekko oczy.
Westchnęła nieco rozczarowana, że zabawy nie podjął.
- Rzekł, że przyjezdnych jest wielu. Tego od mampy znalazł i obserwował ale poza sprzedawaniem i wymianą towarów nie przyuważył by ten robił co więcej. Zwrócił uwagę, że port mocno obserwowany i pilnowany jest. Każdej nocy miasto zamykane. Sporo pobratymców wydawać się spotkał tutaj Ahmad. A przynajmniej z tego co ten Duch zasłyszał. Gadali podobnież tą samą mową. - Sama pociągnęła łyk ze swego kubka i usteczka oblizała - Ah, i jeszcze. Ten cały Ahmad podobno z wizytą do jarla ciągnąć ma. - Znowu uniosła napitek do ust obserwując skalda spod niby to opuszczonych rzęs. Schowała uśmiech na brzegu kubka.
- Hm… dziś? - zdziwił się prowadząc ją ku stołowi za którym siedział Bjarki z Kariną. - Wiesz może po co?
- Nie. Jutro. I nie wiem po co. Tego się dziwakowi nie udało podsłuchać. Jak chcesz, mogę się zakręcić koło Ahmada aleś mówił, by dyskretną być. To mu się nie pchałam w oczy. - Wcisnęła się skaldowi w objęcia zarumieniona lekko od napitku.
- Ahmadem sam się zajmę. - Uśmiechnął się. - A Ty coś taki przybity niedźwiedziu? Wczorajszym z berserkerem? - spytał Bjarkiego gdy zbliżyli się do stołu.
- Nie - godi machnął ręką pobłażliwie - jeno tym, co on planować się zdaje - jednooki głową pokręcił i usta zaciął. Karina mu dłoń na ramieniu lekko położyła nie odzywając się jednak.
- Co Volund planuje, Volund wie jeno. I nic z tego nie będzie. - Frey spojrzał na Karinę ale nie odezwał się. - Przy holmgangu do siedmiu dni termin walki. Jeden z naszych zaś zniknął, kto wie czy nie jest w łapach tych co tu zrobili swoje z hirdem Einara. Nie mamy czasu na holmgang. - Zerknął na blondynkę. - Chlo… przyniesiesz mój miecz i kolczugę? - Pocałował ją w policzek.
- Przyniosę. - Skinęła na zgodę i odczepiła od Freyvinda. Ruszyła raźno przez tłum ku skrzyni aftergangera.
Karina rzuciła powłóczyste spojrzenie ze dziewczyną, której wesoły śmiech i przekomarzanie po drodze słychać było wyraźnie w izbie.
Navarrka wzrok uniosła ku skaldowi:
- Pytałam. Wieści zostawiłam. Póki co nie znalazłam nikogo kto by podjąć się zmógł. Ale nadziei nie tracę, bo z pewnością się znajdzie takowa osoba.
Frey skinął głową.
- Dziękuję. - Skald zaczął wypatrywać któreś z trójki pozostałych aftergangerów wśród ludzi wypełniających hus.
- Nie masz za co dziękować, panie - odparła Karina patrząc tym razem na Grima.

Do chaty wrócił Erik. Ubrany w futra, i ozdobną szatę. Powiódł wzrokiem po zebranych. Gdy ujrzał parę aftergangerów zbliżył się do nich bezceremonialnie, nie zważając na to, czy im przerwie w czymś ważnym, czy też nie.
- Holmgang. Naprawdę? - rzucił niemal z wyrzutem w stronę Volunda.
- ...nie do przewidzenia to dla tych co władzę przejęli i cały ich wysiłek w hazard z miejsca bierze. Zarazem sens ma głęboki, i w mej sławie przeszłych czynów… i tajemniczym lądem przybyciu. Jedyny problem… - Pogrobiec w sekundę wycofał się z pewnej poufałości względem Elin w swoją typową, posągową manierę, z wolna zwracając ku jarlowi Tissø.
- ...to gdy Einar we władzy mocy tajemnych… a takieśmy widzieli… i do walki stanie, choćbyśmy się wywiedli wszystkiego
- Cóż. O was nikt nie wie. O mnie wiedzą prawie wszyscy. Ty berserkerze niewiele dla lokalnego jarla znaczysz. Ja zaś jestem jarlem jako on. Jeśli ktoś miałby na holmgang wyzywać, to bardziej ja niźli ty. Jeśli mamy zyskać coś na tym - przeniósł spojrzenie na Elin - jednak uważam, że to zły pomysł i powinniśmy czego innego szukać. Czegoś bardziej - oblizał swoje usta mimowolnie - subtelnego.
- Jeżeli wyślesz swych ludzi z darami od Ciebie, narazisz ich na spotkanie tego co zaatakowała Einara i jego hird. - Odrzekła volva spokojnie. - Mogą chcieć wyciągnąć od nich informacje… - Elin zawahała się na moment. - Jeśli jeszcze nie spróbowali tego na Tobie… Wszak trzy noce, żeś nieprzytomny był…
Pogrobiec skinął głową.
- Też bym wolał ostrożność zachować. Lecz zbyt silnie im się powiodło. Nic nie wiemy, miasto ich. Moje działanie z równowagi ich wytrąci. To Aros, i to Einar, potomek Agvindura. Ludzie wiedzą, że wyzwany by stanął, nieważne przez kogo. Ale jak nie wątpię w twój kunszt wojenny, Eryku z Tissø, walczyłem w holmgangach dawno… jeszcze bardzo dawno i prawie aż po dzień, jak na thing Agvindura żem przybył. - uśmiechnął się krzywo i ironicznie - Nie myśl ty jak jarl by myślał, lecz jak Aros mieszkańcy będą… i ci co nimi tak skrycie zawładnęli. Mnie nie zlekceważą. Spróbują zapewne jak i ciebie otruć… lecz to właśnie wszystko da wam pole do subtelnych działań, gdy nasi przeciwnicy nie będą sobie na subtelność mogli pozwolić. Więcej dostrzeżesz ode mnie. - rzucił na koniec Volund, jak gdyby chciał uargumentować, dlaczego on akurat holmgang powinien ogłosić.
Erik ruszał szczęką, jakby żując coś. Trawił prawdy przez berserkera objawione.
- Skoro tako rzeczesz. A czemu godiego do nas nie wezwać? Nie prosić go by przed nasze oblicze przybył? Wszak tu kilkunastu zbrojnych. Tłum taki nie pozostał niezauważony. Już pewnie wrogowie nasi o nas wiedzą. - Erik wodził wzrokiem między rodzeństwem we krwi
- Lecz ciągle nie wiedzą kto my. Jeśliby wiedzieli, to już w dzień pewnikiem by zaatakowali, bo patrząc na to jak z hirdem Einara sobie poradzili… nasi zbrojni raczej również sobie nie poradzą.
- A nie niszczy się spokoju i tajemnicy z takim trudem zdobytych, jeżeli nie wiedzieć przeciw komu. - dokończył słowa siostry Pogrobiec.
- Zatem planu nie macie, jako i nocy poprzedniej - podsumował
- Dlaczego rzec coś takiego, skoroś przyszedł i powitał nas słowy o naszym planie? - spokojnie spytał Pogrobiec.
- Więc przystąpmy do jego realizacji. Cóż nas powstrzymuje?
- Kwestie bieżące, które i tyś jarlu widzę przedsięwziął. - powiedział Pogrobiec, mierząc nowe szaty jarla wzrokiem - Przybycie dodatkowych wojów Agvindura, oddzielnie od nas. Wynalezienie przez Bjarkiego sposobu by z honorem walkę wszcząć, jak najlepiej. Sprawy twe, których możesz chcieć nie rzec. Sprawy Freyvinda. Sprawy Elin. Sprawy moje. - recytował Volund.
Erik skinął powoli głową.
- W takim razie idę zająć się sprawami mymi.
Po czym wzrok jego przeniósł się na Elin. Jerl uśmiechnął się do niej ciepło. W jego oczach było coś przyciągającego. W końcu jednak odwrócił się i ruszył na powrót do namiotu rozbitego przy ich siedzibie.
Volva nieśmiało odwzajemniła uśmiech Erika zastanawiając się czemu ten zachowuje się w stosunku do niej tak, a nie inaczej. Po krótkim namyśle uznała, że woli nie wiedzieć i wróciła spojrzeniem do swego brata krwi.
- Zatem chyba pora nam ruszać.
Jej słowa przerwały milczenie Pogrobca, który odprowadzał nieodgadnionym spojrzeniem jarla Tissø, jak gdyby niczym Norny w swojej głowie pisał mu jakąś przyszłość. Uśmiechnął się do volvy, tyleż przyjaźnie co nieznacznie.
- Możesz zechcieć zabrać swoją zdobycz z caernu. - powiedział, jak gdyby nie świadom że taki dobór słów może przywieźć volvę ku nieprzyjemnym refleksjom - Wierzę, że mnich i na tę zagadkę odpowie… jeśli zechcesz go wysłuchać.
Pojrzała zdziwiona na niego.
- Mógłby coś stwierdzić po samym ujrzeniu miecza?
- Wierzę, że to klinga z ich stron… i mnisi ci są uczeni całe swoje życie. Jeśli ktoś w tym kraju wiedzieć cokolwiek może…. to bogowie lub Bizanty. - stwierdził Volund.
Wieszczka zawahała się przez dłuższy moment ale w końcu skinęła głową.
- Zatem zaraz wrócę. - Odparła i po miecz do chaty się udała. Wyciągnęła go ze swej skrzyni wraz z pasem, którym swą kibić oplotła i powróciła do Pogrobca. Nieumiejętnie z bronią się poruszała, ciągle po nogach ją płaz uderzał. Pięknolicy na to bez słowa do niej podszedł i pas rozwiązał, by ponownie spleść i adekwatnie do jej sylwetki, na jakąś modłę inną niż wojownicy Dunów. Czynił to mimochodem.
- Jeśli tylko zechcesz, nauczę cię jak nim zabijać. Czy użyjesz tego jak Leiknar, czy jak Gudrunn chroniąca Jelling… twoją tylko by było wolą. - powiedział, nie patrząc w volvie oczy. Zakończywszy, do wyjścia ruszył, po drodze tylko opończę i sakwę z monetami z dobytku Asgera zgarniając i narzucając, nim do Bizantów ich zaprowadzi.
Zawstydzona wzrok spuściła gdy brat jej tak blisko niej stał i pas jej poprawiał.
- Dziękuję… - Mruknęła, by na ponowną propozycję nauki sztuki walki unieść spojrzenie swego błękitnego oka. - Myślę… że będę potrzebować Twej nauki. - Przyznała mu rację i za nim ruszyła ku wyjściu.
- Jedno jeszcze… - zawahał się, kaptur na blade lico narzucając i pchmurniejąc widocznie - Jeśli śmiertelnego mi wciąż udawać… posilić się będę musiał. Wiele to krwi mnie kosztuje, by pozory życia sprawiać.
- Zatem nie pozostaje nam nic innego jak poszukać dla Ciebie kogoś, kto krew ofiaruje. - Odrzekła spokojnie.
- Poczekaj tedy chwilę… - rzucił jeszcze, gdy wyszli pomiędzy wojowników Sighvarta, rozległych w uporządkowanym obozowisku wokół hausu, ich skrzynie spoczywały.

Odszukał spojrzeniem Halfdana.

- Który z was wie, co krew Einherjar czyni, gdy ją wypić? - przerwał, spokojnie omiatając wzrokiem kilku z hirdmanów Sighvarta - Jaką moc daje, i jaką klątwę?
- Większość z nas tego kosztowała daru - Ubba przemówił jako wódz. - Czemu pytasz?
- Krwi potrzebuję. - przyznał bez ogródek - Niewiele, lecz polować w Aros teraz zgubę przynieść może. Ofiarować chcę krew mą, lecz raz tylko by więzi silnej uniknąć… - tyleż odpowiadał Ubbie, co mówił do niewielkiej grupki odpoczywających hirdmanów - Teraz dla rozkoszy… lub w potrzebie dla mocy, jaką niesie. Ocalić może nawet śmiertelnie ranionego. - zakończył, przypominając to, z czego doskonale zdawać sobie sprawę musieli - Za krew teraz.
- Jak wiele Ci trzeba? Nie chcem ryzykować osłabienia wojów. - Halfdan wtrącił się do rozmowy.
- Wypiję tylko tyle, by nie odebrać zdrowia, by dziś tylko przelotną słabość czuć. Dwóch w taki sposób. Trzech, jeśli chętnych, i krwi mej podówczas trzem gotowem użyczyć w potrzebie.

Elin, Volund

Na umówione miejsce dotarli znaną już Volundowi drogą. Elin z zaskoczeniem ujrzała jak Volund powitany został jak długoniewidziany przyjaciel.
- Witaj, Volundzie - skłonił się uniżenie Eusebius, krępy mąż z mocnym, ciemnym zarostem. Jego orzechowe oczy spoczęły na chwilę na volvie z niejakim zaskoczeniem. Szybko jednak ukrył wzrok i przeniósł go na aftergangera. - Wejdźcie, wejdźcie.
Zapraszającemu gestowi, towarzyszył ruch w chacie, gdy służący stół poczęli zastawiać na klaśniecie Eusebiusa.
Wieszczka głowę pochyliła na powitanie i z ciekawością poczęła się mnichowi przyglądać.
- Witaj i ty, przyjacielu. - odparł w ich obcobrzmiącym języku Pogrobiec, nie płynnie, z chwilą zawahania szukając słowa po latach, ale czysto jak gdyby przez Bizanta uczony mowy. - Nikodemus… radził, bym przyprowadził kogoś, kto zadba o mię po jego kuracji. To jest Elin. - odwrócił się ku volvie, ewidentnie przedstawiając ją, choć tylko imię mogło być zrozumiałe dla wieszczki. - Lecz nie włada mową waszych stron…
- Bądź pozdrowiona, Elin - Eusebius ponownie skłonił się tym razem mówiąc mową gospodarzy, choć dużo gorzej niż Volund posługiwał się mową bizantyjską - Jestem Eusebius. Nikodemus zaraz pojawi się. Usiądźcie i rozgośćcie. - uśmiechnął się szeroko i rozłożył ramiona gościnnie. Na te słowa Pogrobiec odchylił kaptur opończy, wchodząc do chaty i zasiadając na skraju jednej z ław. A gdy to uczynił, aftergangerka ujrzała jakoby piękne lice… rumiane było. Świeże. Żywe. Spojrzał na nią, łagodnie i zapraszająco.
Wieszczka głową skinęła.
- I Wy pozdrowieni bądźcie. - Odrzekła do mężczyzny i zasiadła przy stole. Rozglądając się dyskretnie z zainteresowaniem.
Pomieszczenie wypełniały gliniane lampki oliwne, klepisko wyścielone miękkimi kapami było, tkanymi z różnokolorowych materiałów. Na stole stały naczynia z chlebem, serem, oliwą. Samą salkę przepełniało wrażenie spokoju i skupienia, choć nic więcej w niej specjalnego nie było.
Nikodemus pojawił się niedługo, zgodnie z obietnicą niskiego bruneta i podobnie jak on przywitał Volunda po przyjacielsku.
- A zatem zdecydowanyś - bardziej stwierdził niż zapytał, witając uśmiechem i Elin - pomocnicę przywiodłeś. Dobrze. Obngaż się do pasa i na ławie ułóż. Moi pomocnicy też się gotowią.
Zakonnik wskazał Volundowi szeroką ławę stojącą pod ścianą. Tuż obok druga, podobna stała.
- Oto Elin, i jest mi droga jak siostra. Proszę, byś wybaczył, lecz nie zna waszych dróg i mowy, i niepewna być może co czynisz… troszczy się o mnie. - odpowiedział w Bizantyjskiej mowie Nikodemusowi jego pacjent, znowuż gestem przedstawiając volvę… jedynie nie jej więzi z bogami. - Dlatego rad byłbym, gdybyśmy mówili w mowie wszystkim znanej. - dokończył w norskim języku.
Wiedząca mnichowi głową również skinęła i spojrzenie w niego wbiła uważne, taksujące jakby wgłąb duszy jego zajrzeć pragnęła.
- Jak sobie życzysz - Nikodemus pokiwał głową - Zabieg ten nie jest skomplikowany, jednak spokoju wymaga i cierpliwości. - zaczął tłumaczyć, zachęcając Volunda do wykonania jego prośby. W między czasie do sali weszły trzy kobiety, równie smagłe i ciemnowłose co sam Eusebius. Dwie z nich nawet podobne do niego były. Trzecia, starsza ruszyła ku drugiej z ław. Koszulę otulającą ją do tej pory zsunęła, zostając w spódnicy i sukni, której rękawy mocno podsunęła do góry.
- Krew złą spuścić musimy, i dobrą zastąpić. Agatha - wskazał na starszą kobietę - dobrą krew ma. Brała udział w takich zabiegach dwukrotnie w przeszłości. - Nikodemus uśmiechnął się - Czy pytania jakoweś macie?
- Nie, ja… - Pogrobiec zamilkł.
Dla Elin ewidentnie zachowywałsię dziwnie, odmiennie całkiem w towarzystwie Bizantów, tym niezwyklej gdy tak bardzo jak człowiek zdawał się wyglądać. Teraz na chwilę był całkiem cichy, wpatrzony w kobietę z dalekiej krainy jak we wspomnienie.
- ...chcieliśmy raz jeszcze z mądrości twej skorzystać i wiedzy… nim rozpoczniemy. Elin odnalazła rzecz, jaka wierzę że z waszych stron, a badzo stara. Lecz poczekać to może… - dopowiedział swoje, zerkając na Widzącą, by dojrzeć jak to wszystko odbiera, po czym zgodnie z zaleceniem zdjął opończę i rubę, w samych nogawicach i butach zostając. Chwilę potem jak noc wcześniej spoczął na stole.
Volva zaniepokojona wielce była, nie podobało jej się to wszystko ale milczała ponownie próbując odczytać myśli człowieka, który zamierzał upuszczać krew z jej brata.
Nikodemus zdawał się skupionym być na czekającym go zadaniu. Elin ujrzała obrazy linki jakowejś, wypełniającej się krwią, błyśnięcie Agathy oglądanej z góry, nieco znurzonej lecz przytomnej, obraz ciała Volunda poprzecinanego ciemnymi żyłami…
- Co to za rzecz? - myśli mnicha przerwane zostały rozbłyskiem ciekawości.
- Klinga… - odparł Volund, oczyma wpatrzony w sufit chaty - Bardzo zamierzchła, dawna. - leżąc na wznak, odwrócił głowę ku kobiecie obok, na innym stole pełniącym rolę operacyjnego, jak gdyby wciąż zdziwiony.
-ευχαριστώ. - powiedział po prostu. Spokojny uśmiech musiał starczyć za odpowiedź.
- Pierw Volundem się zajmijcie… - Odparła aftrgangerka ciągle nieprzekonana choć myśli mężczyzny nie niosły jak na razie zagrożenia.

Tak też się i stało.
Nikodemusowi przyświecały dwie młodsze kobiety, gdy ten podwiązywał ramię Volunda i szukał mocnej żyły. Gdy znalazł na zgięciu łokcia wijącą się ciemną drogę, wbił w nią długą złotą igłę, do której doczepione było wyprawione jelito. Miejsce pod złączeniem wypełniło się błyskawicznie krwią aftergangera. Wstrzymana ta struga została przez dłoń jednej z dziewcząt. Te same kroki poczynił Nikodemus z ramieniem Agathy. Tu jelito zblokowane zostało paluszkami drugiej z dziewcząt.
Na koniec mnich podszedł ponownie do Volunda i przeżegnawszy się rozpoczął modlitwę. Ciche słowa w obcej, śpiewnej mowie szeptane były cicho. Do Nikodemusa dołączyły młodsze dziewczynki. Mnich ujął ramię aftergangera w mocny uścisk i szybkim gestem ciął głęboko jego nadgarstek.
Krew szybką strugą poczęła płynąć do podstawionego cebrzyka, w który wetknięty był niewielki kawałek drewienka z nacięciem.
Eusebius stał nieopodal z ostro pachnącym specyfikiem, wpatrując się w Nikodemusa uważnie.
- Jeśli Ci słabo pocznie być, mów. - rzekł mnich do Volunda uspokajająco.
Pogrobiec skinął głową, wiedząc, że najtrudniejsza część zaczęła się dlań w walce z Bestią.
Mniej, jak dziwny przyrząd mnicha miałby zadziałać i krew faktycznie ku niemu spłynąć…


Spojrzenie rzucił Elin, uspokajające, zadowolone, jak gdyby za jedną chwilę zostać miał uzdrowiony, choć wiedział, że niepewnym był wynik zabiegu. Potem jednak spojrzenie skierował na jelitko, które niczym pępowina łączyło go z pomocnicą mnicha…
Patrząc na cień wypełniający przejrzystą błonę, nie czyniąc jednego ruchu zaczął próbować swym wnętrzem, swym doświadczeniem z krwią własną w ciele pokierować nieco… mimo, że serce pompowało zdrowia pozór nadając, zobaczyć chciał, czy wstrzymać może krew przed napłynięciem na spotkanie jego dobrodziejce… by dobro mu uczynione przeniesieniem skazy na nią się nie zakończyło.
Głęboko Pogrobiec wątpił, czy kobieta byłaby w stanie przetrwać cokolwiek, co trawiło jego…
Aftergangerka pięści na podołku zacisnęła, Volund pocieszał ją, choć to on teraz potrzebował wsparcia. Zaufał jej na tyle, by ją tu zabrać i swą nieznaną dotąd twarz ukazać. Odetchnęła cicho i również do niego się uśmiechnęła, po czym wstała i podeszła bliżej, by w razie czego uchwycić go spróbować.
Krew z jego rany płynęła z wolna do cebrzyka, wypełniając go. Nikodemus ze skupieniem przyglądał się spadającym kroplom, namyślając się głęboko.
Prócz zapachu płynącej czerwieni, nic nadzwyczajnego nie wyciekało z ciała Volunda. Czerni w krwi widać nie było.
Mnich jednak znaku nie dawał jeszcze dziewczętom do puszczenia jelita.
Gangrel zaś czuł ulatniające się z jego żył vitae. Słyszał każdą spadającą kroplę. Czuł każdą z nich uciekającą z jego żył.

Volva zaś obserwowała z bliska nie jeno Volunda. Tuż obok czuła zapach jego juchy, widziała ją zbierającą się w cebrzyku. Widziała krew w łączącym Volunda i kobietę jelicie. Zbierała się… czerwona, błyszcząca tafla.
Elin wzdrygnęła się z obrzydzeniem malującym się na twarzy, którego nie potrafiła ukryć i krok zrobiła jeden do tyłu zaciskając pięści. Najchętniej by wybiegła wyrzucając z siebie całą zawartość żołądka ale próbowała walczyć z tym uczuciem, ciało jednak robiło kolejny krok do tyłu.. i jeszcze jeden. Pogrobiec… nie zareagował tak łagodnie.
Gwałtowne szarpnięcie ręki spowodowało wyrwanie rurki, która toczyła krew agathy do jego żywo wyglądającego ciała. Umarły zerwał się do pozycji siedzącej, chwytając najbliższą osobę. Stary mnich, który był pochylony patrząc na skapującą krew został raptownie przyciągnięty, nieświadomy co się dzieje - prosto ku obnażonym kłom… Volva moment ten wybrała, by ku drzwiom się rzucić, gdyż wrażenie, że krew ją zaraz otoczy i udusi zrobiło się tak przytłaczające, iż nic innego nie widziała.
W chacie pisk powstał i krzyk.
Dziewczęta uczestniczące uciekać przerażone poczęły. Eusebius zgarniał je za siebie i wycofywał się ku wyjściu panicznie. Rozkazy rzucał do ucieczki, po drodze wpadając na uciekającą volvę.
Nikodemus zaś wpatrzony w oszalałego z głodu ? aftergangera modlitwy począł szeptać pobladłymi ustami.
- Kýrie eléison… - reszta słów utknęła mu w gardle.
- Όχi! - podniósł głos Volund z szeptu, jak gdyby wydobył go z dna siebie. Twarz jego z dzikiego wyrazu przybrała zbolały. Puścił mnicha i stoczył się ze stołu na przeciwną stronę, odwracając od zebranych i krwi. Klęcząc, twarz przedramieniem przesłonił.
- Minęło! Widok krwi! - zagryzł zęby, chcąc więcej rzec, chcąc uspokoić ich, lecz nie mając po temu sposobności… nim całkiem Bestii nie zwycięży.
Wiedząca natomiast zdołała otrząsnąć się z narastającej paniki, być może dzięki wpadnięciu na nią Eusebiusa lub okrzykowi Volunda. W drzwiach stanęła próbując powstrzymać ludzi przed ucieczką.
- Wybaczcie! On krzywdy uczynić nie chciał. Wybaczcie!.
Przerażony, niewielki tłumek przecisnął się mimo Elin, odpychając się od niej i żegnając. Dziewczyny dłońmi przed sobą wyciągniętymi się zasłaniały. Eusebius popychał je czym prędzej. Na volvę spoglądali wszyscy jak na… demona.
Wieszczka ręce opuściła patrząc przez chwilę jak odchodzą, by zaraz do swego brata krwi szybko podejść i spróbować pomóc mu wstać. Musieli się stąd wynosić.
Nikodemus zaś drżący cofnął się, odsuwając się od Volunda, wciąż szepcząc pod nosem psalmy do Boga, łaski i litości dopraszające się.
- Cóóó...óżesz chce..esz od nas, demonie? Aza..aliż to test wiary naszej? - wzniósł oczy ku niebu i ponownie na klęczącego Gangrela spojrzał.
Ten oczy przymknięte miał. Piers jego unosiła się i opadała w ludzkim odruchu, zbytecznym, lecz wciąż niosącym pewną ulgę… jak wspomnienie spokoju. Lub walki z gniewem.
- Niczego… zbyt wiele krwi... jako berserker żem... - cała żuchwa zadygotała mu w spazmie walki z sobą -...przelał. Wybacz. Odejdziemy.
Elin już przy nim była pochylając się i wspierając go, by wstał.
- Nie chcieliśmy Wam krzywdy uczynić… - Rzekła jeno do mnicha i uwagę na Volundzie swą skupiła.
Nikodemus o ławę się opierając dystans trzymał. Bursztynowe korale różańca przebierał całkowicie bezwolnie.
- Pa...amiętajcie, żeście...jak przyjaciele…. jak goście wpuszczeni w dom ten byli. - dukał słowo po słowie.
Elin uważnie bratu swemu się przyglądając dostrzegła, że powoli traci nad sobą panowanie.
- Uciekaj! - Warknęła do mnicha sięgając po swoje moce i mając nadzieję, że człowiek ucieknie z wrzaskiem nim Volund przegra walkę z bestią.
Nie zawiodła się.
Opanowanie mnicha prysnęło niczym bańka mydlana. Oczy rozszerzone jak spodki. Usta otwarte szeroko tchu jednak nie dawały. Gdy chwilowe oszołomienie strachem zmieniło się w panikę, przewracając stołek wylewając resztkę krwi Volunda z cebrzyka, rzucił się z wrzaskiem ku wyjściu. Nie zobaczył już, jak w tej samej chwili wspierający się na Widzącej berserker, jak gdyby opadły z sił wypełnia się żywotnością i ręką łapie ją za gardło, z siłą, która ze śmiertelnej mogłaby wyrać życie. Nim się obejrzała, Elin była już na ziemi, przygwożdżona przez nieumarłego, którego oczy w całości stały się źrenicami, którego przepiękne lico o zdrowych barwach teraz było jak ściągnięta maska pogardy i pożądania i przypomnieć jej się mogło, jak poprzedniej nocy “ocknęła się” w objęciach aftergangera w trakcie pocałunku.
Pocałunek, który teraz jednak miał złożyć mógł być jej kresem, jego zaś samego nie widziała w łaknących oczach, odbijających jej jednooką twarz.
Wieszczka po moc swej krwi sięgnęła próbując ręce oswobodzić, by twarz berserkera z daleka od siebie trzymać.
- Volundzie! Ocknij się! To ja, Elin! - Próbowała do berserkera gdzieś głęboko w Bestii ukrytego przemówić. Jedną rękę zdołała wyślizgnąć i przed kłów obnażeniem na twarzy Pogrobca położyła, chcąc za wszelką cenę utrzymać ją z dala od siebie…
Wyczuła, jak mężczyzna nieruchomieje. Nie, nie całkiem. Wczuła też jego drżenie, gdy przymknął oczy, i lewą ręką puścił drugi jej nadgarstek. Ale twarzy od delikatnej dłoni Wieszczki nie cofnął i nie odjął. Wstał powoli, wciąż niezdolny nic gwałtownego czynić, pogrążony w walce z tym, czym dogłębnie był, otwierając oczy tylko by spojrzeć na leżącą przed nim kobietę.
- Nikodemus. - wyszeptał - Jeśli on nie zezwoli… będą walczyć. - powiedział, lecz oczy gdzieś indziej były i patrzyły na Elin tak, jak gdy wspominał nieznaną przeszłość.
Volva podniosła się rozmasowując sobie szyję.
- Musimy stąd iść, Volundzie. - Nie wiedziała o czym on mówi ale najważniejszym teraz było bezpiecznie się stąd wydostać. Ujęła go delikatnie za dłoń. - Nic tu już nie poradzimy. Chodźmy.
Sakwa z monetami, zabrana przez berserkera na drogę, wylądowała na blacie, na którym przed chwilą był. Oni zaś odeszli w pogrążone w nocy Aros.

Wyszli przez opustoszałą chatę niezatrzymywani.
Elin zmysły swoje wzmocniła i całą drogę uważnie się rozglądała i nasłuchiwała, by upewnić się, że mnisi pościgu za nimi jakowegoś nie puścili. Słowem do Volunda się nie odezwała zbyt skupiona na swym zadaniu.

Erik & Frey

- Długo znasz Agvindura? - Frey spytał po jakimś czasie gdy dołączył do Erika na przód ich niewielkiego szyku. Udawali się do części miasta gdzie kupcy rezydowali i oferowali swe towary, niedaleko bramy portowej.
Erik pokręcił przecząco głową.
- Widziałżem go raz. Gdy króla Dunowie wybierali. I ja i on na thingu byliśmy głos oddać. Nigdy więcej, ani nigdy wcześniej dane mi nie było z nim słowa osobiście zamienić.
Skald skinął głową jakby to wszystko wyjaśniało.
- Na co Tobie ci niewolni i czemuś tak się targował?
- Ten mały ponoć dobrze gotuje. Ludziom mym przyda się strawa dobra. Wszak gdy jadło podłe to ochota na wszystko przechodzi. Pozostali zaś, to jadło dla mnie. Nadal sił nie odzyskałem. Krwi mi trzeba. A głupotą byłoby uszczuplać siły swoich wojów.
Erik zrobił pauzę jakby namyślając się nad odpowiedzią na drugą część pytania. W końcu rzekł:
- Nikt nie lubi rozstawać się ze swym bogactwem. Gdybym się nie targował w swoim życiu, to Tissø nadal byłoby małą rybacką wioską między morzem a jeziorem.
- Dziwne to co się stało. Jakby w jednej chwili wszyscy powariowali na punkcie bogactwa.
- Dziwne. Ale ludzie też noszą w sobie swoje bestie - Erik odpowiedział z wahaniem.
- Taaaak, noszą. - Skald pokiwał głową. - My mamy jednak własne. Ja nigdy nie przywiązywałem wagi do kosztowności. Ostatnio gniewem zapałałem po ich utracie, ale dlatego że w bzdurny sposób… - machnął ręką. - Jak odzyskałem, to oddałem Agvindurowi. Fortuna. Przyszło, przeszło. Nie ważne. A i mi powiem ci szczerze tam odbiło na punkcie srebra.
- A jednak złamałeś ich umysły. Zastraszyłeś kupca. Wymusiłeś posłuszeństwo na hirdmanach. Gratuluję opanowania.
- Wtedy czy teraz?
Erik uniósł brew w zdziwieniu, choć kaptur skrywał w cieniu jego oblicze.
- Wtedy. Teraz jak mniemam obmyślasz plan ataku. Ryzykowne to, żeby na siedzibę jarla iść. Łatwo im będzie miasto odwrócić przeciw nam.
Spod kaptura doszedł dźwięk zgrzytnięcia zębami. Erik zaś ciągnął:
- A teraz, gdy jeszcze ten twój kupiec-szpieg zacznie spieniężać swój dobytek, żeby opłacić łapówki, to już w ogóle możemy się tam spodziewać najgorszego.

Skald idąc obok przemawiającego jarla spod kaptura lustrował okolicę. Zbyt wiele w ostatnim czasie się działo by beztrosko wędrować ulicami wielkiej osady. Niewielki ruch w cieniach uwagę jego przykuł na chwilę jednakowoż ciemniejsze miejsca, gdy mijali je z drużynnikami nie zdawały się kryć w sobie nikogo. Freyvind nie był pewien czy to jeszcze resztki paranoi czy faktycznie, coś kryły ciemności
- Myślisz, że kupiec, albo tłumacz jego ma moc jak my, od Canarla się wywodzącą? - Ani tonu nie zmienił, ani kroku, jedynie oczyma spod kaptura zaczął baczniej lustrować okolice miejsca gdzie coś mu mignęło.
Erik musiał się chwilę zastanowić nad słowami skalda.
- Nie nasza krew jest jedynym źródłem mocy. Wszak nie trza być potomkiem Canarla. Toć każdy może czary rzucać i uroki nakładać. Musi jeno oddać się górskim trolom. Ponoć też potomkowie olbrzymów mają niezwykłe moce. Podobno potomkowie Fenrisa - wilkołaki też wpływają na ludzi i otoczenie swą plugawą magią. Zresztą ty wiesz najlepiej. Ja o tym słyszałem jedynie w sagach. - Spojrzał na Freya, który na słowa te już przestał zwracać uwagę, gdy powietrze tuż przy głowie Erika przeciął niewielki pocisk. Jeszcze nie przebrzmiał świst, a skald już rzucił się w miejsce w którym widział coś… jak się okazywało zapewne czającego się człowieka.
Erik niemal odruchowo zniżył się i sięgnął po tarczę zawieszoną na plecach. Zaczął ją zakładać i krzyknął:
- Helmer, osłaniał tyły. Asbjorn sprawdź skąd strzelali.
Za plecami Erika rozległ się głuchy dźwięk, gdy ciało idącego za nim niewolnika osunęło się na ziemię bez czucia. Ludzie jarla rzucili się do wykonania poleceń.

Biegnący ku ciemnościom Freyvind słyszał za sobą dudnienie kroków. Asbjorn jednak nie miał szans na dotrzymanie kroku skaldowi, który dzięki mocy swej krwi zamieniając się w ciągłą smugę dopadł podejrzanych cieni. Z tych samych cieni, z jakich odlepiła się drobna sylwetka i ruszyła przed siebie.
Frey pędził za nim orientując się, że nie ściga śmiertelnika. Ludzie nie poruszali się tak szybko. Uciekający poruszał się tak jak skald, choć ten sięgnął do daru Canarla wręcz rozmazując się w powietrzu. Błyskawicznie oceniając odległość i nie chcąc biegać za nim przez pół Aros Frey sięgnął do płynu życia nadając sobie siłę jaką osiągali najpotężniejsi ze śmiertelnych. Odbił się w biegu, a mocny wyskok wsparty darem wzmocnionym krwią Jotunów nad Engelsholm sprawił, że skald nie tyle skoczył co prawie pofrunął w powietrzu. Jego dłonie złapały uciekającą postać wpół i oboje runęli na ziemię.

Drobna postać nie próbowała wyrywać się i marnować sił na szamotanie ze skaldem, zamiast tego złapała dłońmi za trzymające je dłonie Freya. Skald zas w tym samym momencie zanurzył kły w karku przeciwnika i zaczął chciwie pić… Z początku chciał otumanić wroga pocałunkiem aftergangera. Na więź krwi na którą się skazywał nie zwracał uwagi, nie planował aby złapany osobnik miał przeżyć dłużej niż kilka chwil po wyciągnięciu z niego wszystkiego co tylko się da. Już po pierwszych kilku łykach pojął jaką straszną pomyłkę popełnił…
Pogrążył się w spijaniu krwi z dziką rozkoszą. Krew Úlfhéðnar? Posmak krwi Gudrunn? To było nic przy tym co przeciekało mu teraz przez gardło. Przy krwi śmiertelnych i zwierząt pitej ostatnimi dniami i stającej w gardle niczym wióry, to… to było jak pieśń ku czci bogów. Jak uczta w Valhalli. Prawie zapłakał z radości zachłannie chłepcząc krew. Zaraz jednak zapłakał naprawdę…
Z jego oczu, uszu zaczęła lać się jego własna posoka. Wyciekała porami skóry jakby pocił się nią jak człowiek po epickim i strasznym wysiłku. Jego ubranie momentalnie nasiąkło traconym przez skalda płynem życia, a z oczu i uszu leciały prawdziwe strumienie lepkiej, czerwonej cieczy.
Otumaniony pięknym smakiem, otumaniony tym co się z nim zaczęło dziać, Frey nie myślał racjonalnie o walce. Odruchowo schwycił ręce, które wykreowały w nim cierpienie i utratę krwi. Jedną za przedramię, drugą splótł z palcami przeciwnika jak w uścisku kochanków.
Zachłysnąwszy się z bólu pomieszanego z rozkoszą pociągnął w boki, a potem do tyłu. Przez chwile wyglądali jakby we dwójkę rozprostowywali skrzydła i chcieli zerwać się do lotu.
Bark był mocniejszy, lewa ręka leżącej pod Freyem postaci rozdarła się z upiornym zgrzytem w łokciu i odleciała wysoko w górę. Chwilę potem w bok poleciała prawa dłoń złapanego oderwana w nadgarstku od przedramienia.
A Freyvind pił, wciąż pił, nie mógł przestać.

Oderwał się w końcu z trudem, chciał pić do końca, ile tylko się da. leżeć tak i sączyć ten słodki płyn aż się nie skończy… To ta ulotna myśl odbiła się strachem w jego głowie. Wśród aftergangerów wypijanie się do cna było haniebne, a Frey celujący w sławę i honor w pewnym momencie aż zachłysnął się gdy zrozumiał co czyni. Samokontroli starczyło mu jednak tylko na tyle by oderwać kły, wciąż wisiał nad złapanym i okaleczonym wrogiem aż drżąc z pożądania. Chwycił za głowę odchylając ją do tyłu, do siebie.
Okaleczony przeciwnik oprócz trzech krzyków bólu nie wydał więcej z siebie dźwięków. Nie błagał o litość. Nie próbował przekupstwa. Miast tego skorzystał z ostatniego obecnie dostępnego wyjścia.
Szybkie kopnięcie demonicznie wygimnastykowanego ciała, niosło za sobą desperacką próbę uwolnienia się. Skald jednak przygważdżał do ziemi mocno, trzebaby chyba zaprzęgu wołów, aby puścił. Za to jego ręka zrobiła ruch w dół. wyrżnął trzymaną przez siebie głową w ziemię. Łupnęło zdrowo, coś chrupnęło i w powietrzu uniosła się woń krwi. Oczy skalda zapłonęły gdy poczuł ten zapach, ale zagryzł zęby raniąc sobie dziąsła kłami jakie znów wysunęły się zupełnie bez związku z wolą.
Kolejne wierzgnięcie nastąpiło szybciej niż zdążył pomyśleć. Frey oczekiwał na reakcję, która nastąpiła momentalnie. Zginając nogi w kolanach przeciwnik kopnął piętami z obu nóg, skald poczuł uderzenie, lecz kolczuga stłumiła ciosy. Sam uniósł rękę trzymająca głowę wroga i wyrżnął z mocą twarzą o ziemię jeszcze raz. Postać pod nim zwiotczała i znieruchomiała. Kałuża krwi wypływająca spod rozbitej twarzy powoli się powiększała.

Tymczasem Jarl Tissø sięgnął po topór i ruszył do padłego niewolnika.
- Głowy na dół, bo skończycie jak on. Helmer, jak tyły?
Osłaniając się tarczą przyklęknął przy ciele, żeby sprawdzić co go zabiło. Z szyi thralla wystawała niewielka lotka z czerwonym krótkim piórem. Oczy niewolnego były wybałuszone, język opuchnięty wystawał z ust i blokował dostęp powietrza. Mężczyzna wysztywniony dusił się na oczach jarla. Z oczu, uszu i nosa ciekły cieniutkie strużki krwi.
Erik położył topór na ziemi i sięgnął po pocisk sterczący z szyi niewolnika.
Wyrwał go pewnym ruchem. Uniósł ją do oczu, a później schował do sakiewki. W pierwszej chwili ucieszył się, że niewolny żyje. Choć był wyraźnie zatruty. Nie chciał ryzykować picia krwi z niedoszłego nieboszczyka. Zagryzł zęby na myśl o srebrze straconym na konającego niewolnika.
- Helmer, widzisz coś? - powiedział wstając i zostawiając człowieka na śmierć.
- Twój towarzysz walczył z kimś - Helmer wciągnął ostro powietrze kończąc wypowiedź zawieszeniem głosu.
W tym czasie Erik powoli zbliżył się do drugiego thralla. Stanął za nim, objął ręką i wbił kły w szyję. Zaczął delektować się jego krwią i zaraz poczuł w powietrzu rozchodzący się intensywny zapach krwi. Nie tej, która rozlewała się w jego ustach, nie tej która wsiąkała w drewno ulicy. Erik ułożył blade i kompletnie pozbawione krwi ciało obok spuchniętego niewolnika, sięgnął po swój topór i ruszył w stronę, w którą pobiegł Asbjorn. A wcześniej gdzieś przed nimi rozmył się biegnący z nadludzką szybkością Freyvind. Hirdman stał nieopodal nie chcąc podchodzić bliżej leżącego na jakimś ciele Lenartssona. Spojrzał niepewnie na Erika, gdy ten zbliżył się w końcu.
Jarl minął powoli Asbjorna i przykucnął nad aftergangerem. Widok krwi wydawał się przyprawiać o dreszcze. Dziwne uczucie przebiegło bruneta. Z jednej strony zapach w nozdrzach zachęcający do spróbowania, z drugiej strony spękane kości czaszki i oderwane kończyny wręcz odrzucały.
Spojrzał na długowłosego skalda, którego twarz była również umazana posoką, a włosy posklejane.
- Czy ty właśnie zatłukłeś najlepsze źródło informacji jakie mogliśmy znaleźć?
- Może - wycedził ze złością skald nie przestając trzymać zwiotczałego przeciwnika - gdybyś mi pomógł, to bym nie musiał.[i] – Spojrzał na jarla dziko. - To afterganger, a my wszak tak łatwo nie umieramy. - Wspomniał zmasakrowaną i totalnie roztrzaskaną twarz Agvindura w Ribe, gdy powstrzymywał go przed szałem.
- Może więc warto nakarmić go krwią i przepytać? - Spojrzenie Erika wędrowało od sterczących kikutów, do leżących w kałuży krwi wyrwanych kończyn - I zdaje się, nie musimy mu rąk wiązać.
Skald nie skomentował.
Patrzył jedynie bacznie na jarla przez chwilę mrużył przy tym oczy jakby coś rozważał.
W końcu złapał silnym chwytem za kark leżącego i powstał. Cały zlany swoją krwią, trzymając w ręku za kark postać o zmasakrowanej twarzy i pourywanych rękach. Leżące w błocie kończyny wyglądały na solidnie nadgnite.
- Niestary… - rzucił patrząc na szczątki. Freyvinda Eyjolf przemienił pół wieku temu, gdyby kto skaldowi urwał dłoń zostałyby z niej jeno kości. Czas dawał się oszukiwać, ale wytrwale czekał na moment by odebrać co mu należne.
- Trzech niewolnych wszak kupiłem, będzie czym go napoić… - dodał i ruszył powoli ciągnąc ciało po ziemi.
Erik ruszył za tym mrocznym pochodem.
- Tak, jeden zatruty, to można mu jego krew dać. Wszak i tak zaraz umrze.
- Wytrzyma do naszej siedziby, tam go napoimy.
Jarl Tissø spojrzał z powątpiewaniem na ciągnięty za szyję korpus:
- Ten wytrzyma, ale tamten zejdzie lada moment.
- Kto zejdzie, kto zatruty… - Dopiero teraz do skalda doszedł sens słów i zobaczył dwa leżące ciała.
Erik sięgnął ostrożnie po strzałkę, którą schował do sakiewki. Wyciągnął ją trzymając za lotkę, która miała stabilizować lot.
- Miał to w szyi. Najpewniej on - wskazał na ciągnięte ciało - nią rzucał.
- Nie rozumiem… trafił jednego. A drugi?
Erik przeciągnął językiem po zębach za zamkniętymi ustami, po czym rzekł:
- Szykowała się walka, toteż sam krwi potrzebowałem. Nie przypuszczałem, że dopadniesz go aż tak szybko.
Freyvinda zamurowało. Powoli obrócił się do jarla.
- To znaczy… - był zbyt zszokowany by wpaść w gniew. - Gdy ja z nim walczyłem, ty uznałeś, że będziesz się stołować na moim niewolniku?!
Jarl skinął głową.
- A teraz powinniśmy pomyśleć, co dalej, skoro dopuszczają się otwartych ataków.
Po tych słowach schował strzałkę na powrót do sakiewki.

Skald wyglądał przez chwilę jakby miał się rzucić jarlowi Tissø do gardła. Twarz wykrzywił mu grymas wściekłości. Patrzył na Eryka i coś w nim buzowało ale zwalczył to.
- Niech twoi ludzie zajmą się ciałami - powiedział drżącym głosem. - Nam zaś trzeba czym prędzej do naszego husu.
- Asbjorn, do mnie. - Erik odwrócił się, żeby wydać rozkazy swoim ludziom. Freyvind zdawał się nie być gotów na popartą argumentami dyskusję, toteż pozwolił ją sobie przełożyć na inny czas. Na pewien czas postanowił zmyć się z oczu skaldowi. Nawet gdy wracali do miejsca, jakie uczynili swym leżem Erik szedł kilka metrów za piewcą Asów i Vanów. Przez pewien czas starał się zasypywać ciągnący się za nimi ślad krwi, jednak po kilku metrach, gdy dotarło do niego, że jego starania nie dają efektów, odpuścił.

Ole i Thorsen kroczyli na przedzie i za plecami Freya, którego z każdą chwilą większa słabość ogarniała, gdy siła krwi opuszczała go. Otaczał go zapach własnej posoki, która zalewała mu oczy. W ustach zaś wciąż czuł smak niebiańskiego napoju.

Widząc nadchodzących ludzie Ubby i Halfdana podnieśli broń. Rozpoznawszy dudniący głos Ole, ruszyli by pomóc skaldowi.
- Na bogów, co się Wam jeszcze stało?! - Srebrnowłosy dopytywał z niedowierzaniem i zaskoczeniem przyglądając się ociekającemu krwią Lenartssonowi. Później spojrzenie przeniósł na Erika, do którego już biegła Ingeborg z rozwianymi włosami.
- W środku się rozmówim - skald rzekł do Halfdana przepuszczając przodem Eryka.
Hirdman Sighvarta wstrzymał skalda jeszcze na progu.
- Dwójka co na poszukiwania wysłana nie wróciła na czas. Mieli co pół ósmej się stawiać. - Zacisnał usta w cienka linię - Wyłuskują nas pojedynczo… - syknął z cicha.
- My ich też - odparł Frey potrząsając lekko tym co miał w ręku. - To afterganger. Ot wojna się rozpoczęła. Czterech ludzi weź i za nami do środka wejdźcie. Pod pełną bronią - dodał cichym szeptem.
Smutny mężczyzna skinął głową.
- Patrol słać jeszcze jeden? - Spojrzeniem omiótł jeńca. Frey zaś na to tylko przecząco pokręcił głową.
Krótka komenda popłynęła z ust Halfdana, gdy odwracał się by wykonać polecenie.

Erik tymczasem złapał ręce Ingeborg i ściszonym głosem rzekł tylko:
- Wszystko dobrze. Nie martw się. Przyślij do mnie natychmiast Ulfa Szeptacza. Mam misję dla niego, która nie może czekać.
Dziewczyna skinęła z ulgą, przyglądając się na szybko postaci jarla, który odwrócił się jeszcze, żeby zobaczyć jak Freyvind rozmówił się ze swymi ludźmi i stał teraz czekając aż Erik wejdzie do środka. Nie ruszał się z miejsca, obserwował jedynie jarla Tissø spod zmrużonych powiek.
- Tymczasem mnie wzywają obowiązki. Musimy ustalić plan działania. Gdyby okazało się, że dziś miasto w płomieniach stanie, uciekaj do Tissø i ratuj ludzi naszych.
- W płomieniach? - Ingeborg brwi ściągnęła i wargę zagryzła.
Po tych słowach Erik uniósł do ust jej dłonie i ucałował je z namaszczeniem. Po czasie nie dłuższym niż na jeden oddech potrzebnym odwrócił się w stronę chaty i ruszył do czekającego Aftergangera. Razem już weszli do chaty.

W cieple chaty zaś ludzie uśpieni i na wpół śpiący byli. Biesiada skończyć się musiała niedawno, bo jeszcze pachniało strawą i napitkami. Stoły nie uprzątnie były, lecz nikt się tym nie zdawał przejmować. Najwyraźniej pozostawiono resztki na poranny posiłek.
- Jorik! - zawołał skald od progu. - Kołek z juków dawaj com ci w Jelling kazał przygotować.
Na dźwięk słowa “kołek” Erik wzdrygnął się nieco. Choć wspomnienie było tak dawne, to nadal wywoływało niepokój. Zaspany chłopak zerwał się i niemal o podłogę wyrżnął w skórę zamotawszy się. Wyskakując z niej rzucił się do torbiszcza i szybkimi ruchami wygrzebał grubaśny kołek. Podskoczył do skalda portki jedną ręką trzymając.

Frey zerknął na wchodzących zbrojnych w pełnym ekwipunku. Ustawili się rzędem za nim, czekając na rozkazy. Gunnar i Vivi na szczęk broni ocknęli się i zbierać poczęli.

- Poczułem coś wczoraj chciał mi uczynić, to samo Agvindur robił gdy pozycję swą i posłuch darem Canarla chciał wzbudzić. - Skald zwrócił się do Erika. - Jam nie tak w mocy tej ścigły, ale znam ją i wiem jak się przed nią bronić. Tedy rzeknę i ostrzegę raz jeno. Spróbujesz tego użyć, to miast drewna w serce, żelazem… - Wyciągnął miecz. - Miast snu, śmierć. Kładź się na stole, nie będzie bolało.
- Nie jestem w twej władzy skaldzie. Schowaj broń. - Erik zrzucił kaptur i patrzył wprost w oczy Lenartssona.
- Po tym co drugą noc czynisz, pokazujesz jedynie, że w czyjejś mocy jesteś. Albo cię tu zabije, albo nad tobą z Elin i Volundem uradzim co dalej. Wybieraj.
- Śmiercią grozisz, czemuś, co od dawna jest martwe. Nie jest to roztropne. Mam się położyć na stole? Schlebiasz mi. Jeszcze się wojownik tej klasy mymi wdziękami nie zainteresował. - Erik bezczelnie mrugnął do skalda i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Pamiętaj, że siejąc wiatr pewnego dnia zbierzesz burzę. - W głosie aftergangera nie było złości. Co więcej nawet zebrani mogli stwierdzić, że powiedział to łagodniej niż zazwyczaj. Jakby był bardzo pewny siebie.

Chatkę wypełniła nagle elektryczność, napięcie niemalże wyczuwalne, stawiające włoski na ramionach i karkach. Gdzieś zza Erika dobiegło ciche westchnienie zaskoczenia, wojowie wyprostowali się nagle i wysztywnili wpatrując się w przemawiającego jarla. Na policzkach Jorika pojawiły się ciemne rumieńce i chłopak wzroku oderwać nie mógł, gdy oddech jego przyspieszył. Nawet skald poczuł magnetyczne przyciąganie i skoncentrował się na pięknym wykroju ust Erika. Ust, które słowa wypowiadały w fascynujący sposób. Gładka skóra policzków, ciemna oprawa oczu wpatrujących się w Lenartssona, cienie, jakie rzucały rzęsy pana na Tissø… wszystko to spodowowałoby za życia szybkie bicie serca. Teraz jednak sprawiły, że kolana niemal się ugięły pod Jarlem Bezdroży. Mężczyźni za jego plecami posapywali zdezorientowani lecz jak on niemal zaczarowani.
Skald często sam wykorzystywał ten dar pochodzący od Canarla by otumaniać ludzi swą osobą, choć nigdy z tak wielką mocą. Wśród myśli zachwytu dla jarla, pojawił się jednak też opór. Skald wykorzystał całe pokłady swej woli i pewności siebie by oprzeć się mocy aftergangera. Dar jarla wyganiał wszelkie myśli pozostawiając i wzmacniając jedynie te, które celowały w zbliżenie się do Erika, choćby dotknięcie go. Pożądanie... Pasja...
Jednocześnie wola Freyvinda walczyła, czepiała się największego z jego przyjaciół: gniewu. Desperacko przyciągał trzeźwe myśli i osąd, bronił się. Toczył szalony ból z moca jarla. Bój w swojej własnej głowie.

Uniósł w końcu twarz ruchem wywijającym się z kajdan. Hardym. Wściekłym. Gdy patrzył na Erika w jego oczach mgiełka pożądania ustąpiła żądzy mordu. Unosząc miecz zaszarżował na niego.

Jarl Tissø sięgał prawą dłonią po swój bicz, jednak patrzył cały czas wprost na atakującego wampira, odsłaniając kły. Z jego ust dobyło się dzikie syknięcie. Rozjuszony skald wpadł w niego tnąc na odlew mieczem. Ostrze przecięło szaty i ciało ukazując szeroką ranę na ciele aftergangera, który zachwiał się lekko. Ustał jednak cios i skierował przerażającą w grymasie, a tak piekną jednocześnie twarz w stronę napastnika. Erik poczuł cios. Widział przed sobą rozmytą sylwetkę skalda. Na szczęście miał ze sobą Hryma. Wezwał go do siebie. Uwolnił na moment. Niemal czuł jak jego bestia szarpie się w łańcuchach jego woli gdy jej oblicze zastępowało oblicze jarla. Oto w głębi jego oczu pojawiła się wizja pustki pożerającej dusze. Żaden śmiertelny nie oparłby się tej wizji… Ale wróg Erika nie był śmiertelnikiem.
W umyśle Freyvinda eksplodowało przerażenie. Dzikie, wręcz namacalne. Jakiekolwiek myśli uciekły w głąb czaszki pozostawiając miejsce jedynie na panikę i instynktowną żądzę ucieczki. Liczyło się tylko przerażenie. Mrożący krew w ciele strach. Nie tyle paraliżujący, a wręcz zmuszający ciało do dzikiej ucieczki w popłochu. Zmaltretowany fizycznie Freyvind zadrżał, zacisnął szczęki prawie gruchocząc sobie zęby. Skupił całą swą wolę na wściekłości, na walce z ogarniającym jego umysł przerażeniem. Przez ulotny moment instynktowny strach toczył dziki bój z twardą jak skała wolą.
I przegrał.

Miecz wystrzelił do przodu, lecz zamiast przebić Erika na wylot ranił go rozdzierając ubiór i skórę na żebrach. Jarl reagował na to wszystko jak śmiertelny, a ruchy Freya były szybkie ledwo widoczne dla niewprawnego oka. Nim ktokolwiek zdążył zobaczyć ranę jaka wykwitła na boku jarla, miecz wzniósł się po raz kolejny. Freyvind krwawił wciąż z uszy, nosa i wszystkimi porami skóry, śliska od płynu życia dłoń utraciła chwyt na broni i przy ciosie miecz wyleciał mu spomiędzy zaciśniętych palców. Skald w desperacji wystrzelił drugą ręką ku szyi Eryka by złamać mu kark i oderwać głowę od ciała. Nawet uchwycił wręcz (przy szybkości jego ruchów) nieruchomego dlań przeciwnika. Jednak poczuł, że mógłby próbować równie dobrze łamać maszt drakkara.
Erik wciąż wyszczerzał kły i toczył z oczu czymś co targało duszą, wzbudzało przerażenie w głębi samego jestestwa. Jednocześnie wciąż epatował pięknem wzbudzającym dziki zachwyt i pożądanie. Skald bez broni po utracie miecza, z jedynie resztka krwi leniwie przelewającej się w martwym ciele i pod wpływem uroku wzmocnionego pierwotnym strachem jaki w tej chwili Eryk wzbudzał… Puścił go.

I rzucił się do panicznej ucieczki.

Wyrwane drzwi wyleciały z futryny gdy w szalonym pędzie wyważył je roztrącając przy tym ludzi Halfdana.

Frey

Gdy panika wypuściła go ze swych szponów, siedział za jednym z domostw pomiędzy ścianą husu i zagrodą dla owiec. Wciąż osłabiony i krwawiący z nosa oczu i uszu, do tego pusty i głodny krwi, a i bez broni za którą miał jedynie nędzny niewielki seax. W tym stanie powrócić do husu nie mógł, ale i nie chciał zostawać na zewnątrz zakrwawiony i złożony niemocą. Okrył się szczelniej płaszczem jaki w przeciwieństwie do ubrania nie był jeszcze mocno przesiąknięty krwią, oraz założył kaptur na okrwawioną głowę. Ruszył chwiejnym krokiem do domostwa w którym jak wiedział… gospodarz złożony niemocą leżał właśnie w łóżku jak pewnie i niewolna odpowiadająca za prace przy zwierzętach. Potrzebował chwili spokoju.
I krwi.


Drogę przebył sam nie wiedząc jak i kiedy. Nogi niosły go same po mieście, które zaledwie poznawał. O tej porze okolice coraz bardziej wyludnione były, niewielu ludzi kręciło się po ulicach, a i to głównie przyjezdni. Frey z rzadka rozumiał padające słowa. Z boku ktoś się roześmiał głośno i rubasznie. Słyszał też toczące się ciche kłótnie dobiegające z chat. A może to rozmowy były jedynie?


W zagrodzie znajomego już husu cisza panowała. Ze środka chaty dobiegały rozmowy kobiece i postukiwanie drewna o drewno. Zapewne kobiety wykorzystywały spokój wczesnej nocy by tkać różnokolorowe tkaniny. Na nadchodzącego Freya wyskoczył znienacka kot z dzikim wrzaskiem i najeżonym strachem futrem. Powoli dowlókł się do przybudówki dla krów. W tym stanie nie chciał pokazywać się ludziom.
Pożywić się choćby…

...aż targnęły nim torsje…

…na zwierzęciu.
Opłukać zakrwawioną twarz.
Żeby tylko przestało nim tak telepać.
Żeby tylko przestało w końcu z niego cieknąć.
Zacisnął ręce bezsilnie.
To co uczynił temu, który doprowadził go do takiego stanu wcale nie pomagało.
W środku dobudówki dossał się do krowy i walcząc z torsjami pił przez chwilę. Niedużo. Nie mógł przełknąć tej cieczy. Nie gdy pamiętał jeszcze smak krwi Úlfhéðnar i nie po smaku jaki miał w ustach niedawno, gdy wpił się w kark napastnika podczas powrotu od Achmada. Wciąż osłabiony rzucił się na słomę i leżał tak w nadziei, że choć trochę mu się poprawi. Myśli i uczucia przepełniały go wymieszawszy się z cierpieniem. Tworzyły istne tornado w jego głowie. Jak długo leżał nie wiedział, stracił poczucie czasu próbując samą siłą woli opanować zawroty głowy. Uczucie, które od dawna mu nie towarzyszyło…


Gdy uczucie słabości zaczęło ustępować, sam nie wiedział czy to rzeczywistość czy to jego pobożne życzenia i modły zanoszone do bogów. Jedna chwila, gdy siły z niego nie ubywało zastąpiona została drugą i kolejną. Nieśmiała nadzieja poczęła kiełkować w sercu Freyvinda…
…otworzył oczy udręczony…
…rozejrzał się…
…obok siebie ujrzał niewielki pakunek. Mógł przysiąc, że wcześniej go tam nie było.
Rozejrzał się bacznie w końcu widząc wszystko bez krwi zalewającej wzrok. Czuł jak oblepiła się zasychając na jego policzkach, szyi, koszuli i kaftanie. przylepiała nogi do spodni… ale nie płynęła już. Zerknął niepewnie na pakunek. Nie pamiętał nikogo, a tym bardziej żeby zapadł w letarg. Gdy tylko przyciągnął paczkę do siebie myśli przecięło podejrzenie. Zapach zaschniętej krwi nasilił się.
Rozwinął szmatki ostrożnie, warstwa po warstwie, by ujrzeć odciętą głowę Galvana.
Z twarzy zionęły dziury oczodołów, puste i zakrwawione. Posiniałe usta były rozchylone i pozbawione języka. Włosy zlepione krwią i oberżnięte niemal na łyso, gdy ktoś bez baczenia na komfort mężczyzny ciął je niedbale, pozostawiając liczne nacięcia.
Skald patrzył na obrzydliwe trofeum i po prostu zgłupiał.
Podobnie jak chyba Halfdan nie spodziewał się zobaczyć woja żywym, ale…
Rozejrzał się ponownie.
Skoro podrzucili głowę tutaj, czemu nie wykończyli go? Wyciągali ludzi pojedynczo, parami. Próbowali zabić na ulicy, by teraz po prostu podrzucić makabryczny pakunek? Wstał wciąż jeszcze chwiejnie ale zaraz czując na powrót dawną siłę. Osłabienie minęło wraz z krwawieniem, teraz czuł już tylko głód. Może nie otępiający zmysły, nie szalony, nie cisnący, ale silny.
- Kim jesteś? - spytał kierując głos po prostu w powietrze, nie spodziewał się wszak odpowiedzi.
I jej nie uzyskał.
Ciche odgłosy dochodzące od strony zwierząt były jedynym co przerywało ciszę. Namacał rękojeść seaxa i wciąż toczył wzrokiem po ciemnej przybudówce. W końcu odwrócił się ku zagródce dla zwierząt. Postąpił jeden krok, potem drugi.


Zauważył je…
...ciemne plamki, jak mroczki latające przed oczami…
...nadlatywały ze wszystkich stron, jak ćmy ciągnące ku światłu.


Malutkie fragmenty cieni odrywały się od ścian i lądowały przed jego oczami, na powiekach coraz szybciej i szybciej zalepiając je i odbierając wzrok. Czerń zasłaniała widok w mgnieniu oka. Gdy tracił widok usłyszał szept zza swoich pleców dobiegający:

- Kto ślepy za życia, niegodzien wzroku posiadać i nawet sadzawka Siloam mu nie pomoże.

Zaraz jednak szept rozbrzmiał i od przodu skalda::

- Odstąp od miasta lub giń. Pozostań w mieście, by wzrok odzyskać.

Frey nie wyciągał ostrza. Walka jako ślepiec nie miała zbyt dużego sensu.
- Kim.. kim jesteś? - rzucił miotając się w miejscu.
- Posłańcem Boga - wyszeptał głos i zamilkł.
- Którego…? - Skald cofał się do ściany by przynajmniej plecy mieć bezpieczne, dłońmi macał wokół siebie. Jak ślepiec szukając bezpiecznej przystani, gdy piętą kopnął stojący na ziemi przedmiot, o który przewrócił się i wyrżnął o ziemię. Zaczął się szybko z niej zbierać.


- Jedynego. - Cień zasłaniający mu oczy nie przepuszczał żadnego obrazu, ani milimetra światła. Szept wionął tuż koło Freyvinda: - Wybieraj. Teraz.
- Chrześcijanie… - wycedził wciąż cofając się do ściany. - Można było się tego spodziewać. - Wobec braku jakiegokolwiek obrazu Freyvind spiął się i skupił na słuchu chłonąc każdy odgłos. - Mam odstąpić by żyć… - gdzie była ta cholerna ściana?! - ale wzrok odzyskam jak zostanę?
Nie padła odpowiedź. Najwidoczniej rozmówca uznał, że pytania nie warte są dyskusji. Za to Frey poczuł coś przeraźliwie zimnego, oślizgłego owijającego się wokół jego ciała. Rzucony potężnym ciosem o ścianę, której tak poszukiwał, stracił poczucie, gdzie góra a gdzie dół.
- Decyzja! - szept ponaglił zdecydowanym, niemal królewskim tonem.
W umyśle skalda skołowane myśli krążyły pomiędzy paniką a buntem. O dziwo nie było w nich gniewu, był on wypierany przez mętlik panujący w głowie.
“Thorze daj mi siłę…” pomyślał.
Zresztą nie tylko do Thora się zwracał, ale żaden As ni Van nie mógłby mu teraz pomóc. Potęga sługi Jedynego była zbyt wielka, a Freyvind zbyt słaby. W jedną chwilę odebrać wzrok, nadzieje na epicka walkę choćby zakończoną i smiercią. To właśnie chcieli zrobić bogom, odebrać im ludzi, skazać na zapomnienie aby nie dana im była nawet chwalebna śmierć. Freyvind poczuł spokój. Był northmanem, nawet jeżeli przekroczył granicę śmierci stając się aftergangerem. Northmani nie bali się śmierci, wyzywali ją czekali z nadzieją. Przeszło mu przez myśl, czy aftergangerzy trafiali do Valhalli, czy nie. Pałac Odyna, miejsce dla einherjar, ale oni byli einherjar skazanymi na ziemię. Gdy einherjar-afterganger ginie dane mu będzie kosztować mięsa Sahrimnira i mleka Heiðrún w pałacu o 540 bramach?
Czy to ważne?
Zacisnął dłoń na rękojeści seaxe wobec wroga wyznającego Zachłannego. Będącego czymś wypaczonym obcym, gdy nawet Pan Chaosu, Loki był jednym z nich i miał swe miejsce w losie.
Loki…
“On też jest nasz…” przeszły mu przez myśl jego własne słowa.
Bóg-Jotun, jaki zawziął się na skalda. Pan kłamstw, przebiegłości. Mieć mądrość Odyna, siłę Thora… przebiegłość Lokiego.
Frey uśmiechnął się.
- Odstąpię od miasta… - powiedział w końcu.
Uderzenie serca po tych słowach, poczuł poderwanie z ziemi. Poczuł jakby cały zanurzany był w lodowatej wodzie. Przypomniała mu się nie tak dawna kąpiel w jeziorze za skarbami zabranymi przez Lokiego. Gdyby oddychał, oblepiające wrażenie zaparłoby mu dech w płucach. Oślepiająca ciemność na oczach była niczym dotyk aksamitu, w porównaniu z miejscem, w które został wciągnięty. Oblepiająca go krew przestała się liczyć. Przesączające się obce, nieludzkie jestestwo oblepiło skalda całego. Poczuł się bezwładny, bezsilny, pływający w bezkresnym oceanie lodu. Wiedział, z całą pewnością wiedział, że był obserwowany. Oglądany przez obecność ciekawską lecz morderczą, świadomą własnej potęgi i czającą się złowieszczo. Nie wiedział, czy brak wzroku był w tej chwili przekleństwem czy błogosławieństwem.
Otwierał usta do krzyku, gdy każda cząstka jego istnienia chciała się stąd wyrwać, uciec, znaleźć jak najdalej. Ale dokąd? Miast własnego wrzasku słyszał ciszę.
Jedyną stałą w tym wszystkim był mocny otaczający go uścisk. Obce miejsce wypluło go i znowu poczuł świeże powietrze. Chciał załkać z ulgi lecz znowu pociągnięty został jak marionetka w lepką, oślizgłą pustkę.


Gdy w końcu się ocknął, leżał zwinięty jak dziecię, z kolanami pod brodą trzęsąc się i nie mogąc przestać myśleć o miejscu, w jakim się zanurzył nie jeden raz. Czuł się bezsilny jak szczenię.
Powoli odzyskiwał wzrok.
Był sam.
Był na pustkowiu.
Jak okiem sięgnąć księżyc i gwiazdy odsłaniały jedynie łąki pokryte śniegiem i niedaleki las. Skald powstał i na drżących nogach zaczął iść przed siebie. Wspomnienie tego przez co przeszedł wciąż stawiało mu włosy na całym ciele.
“Odejdę z miasta…” powiedział.
“Jak je z was oczyszczę” pomyślał biorąc przykład z Lokiego pana niedomówień i trików związanych z kłamstwem.
Przeliczył się jednak.
Wnet zrozumiał czemu Elin twierdziła iż wizje pokazywały jej Einara gdzieś daleko. To nie była moc. To była niewyobrażalna potęga…
Skald zastanawiał się czy w ogóle jest jeszcze w Danii.
A nawet jeżeli tak, to gdzie. Czy znajdzie schronienie przed świtem, czy na tych bezdrożach jego wpierw nie znajdą Úlfhéðnar.
Wyprostował się i zagryzł zęby. Z każdym krokiem strach na samo wspomnienie tego co się stało zajmowała wściekła i desperacka chęć przetrwania.
W myślach planował na ile sposobów można zabić Erika, oraz jak przeciwstawić się temu co opanowało Aros.
Szedł krok za krokiem przed siebie wypatrując ludzkich siedziszczy lub jakiegokolwiek miejsca, w którym mógłby skryć się na dzień.

Maszerował większą część nocy starając się przemykać pod zasłonami drzew i nielicznych nagich krzewów. Starł się też nie zważać na dalekie wycia wilków, które niosły się echem przez późnozimową równinę.
W końcu ujrzał przecinkę wśród drzew ze ścieżką wydeptaną, zdawało się przez ludzi. Podążył nią nie zastanawiając się ani chwili.
Nie miał wielkiego wyboru.


Przedzierając się przez zarośla, co ciągnęły jego ubranie, drapały ręce i twarz, szarpały zlepione krwią włosy trafił ku niewielkiej chatce, niemalże rozsypującej się ze starości. Zbutwiały dach odpadł miejscami pod ciężarem śniegu, w innych miejscach nasiąknięty był topniejącą breją. Szpary w drzwiach pozostawiały wejście otwartym na powiew wiatru czy niepogodę.

Poletko wciśnięte pomiędzy chatynkę a zagajnik zapomniane leżało odłogiem. Drewniane narzędzia rzucone byle jak. Frey wszedł na pokrytą cienkim lodem kałużę błota z cichym chlupotem. Chatka i niewielka polaneczka przed nią wyglądały na zapomniane i niezamieszkane. Miejsce nie zapowiadało się ani dobrze, ani bezpiecznie na schronienie, ale mimo to podszedł do chatynki i by zajrzeć do środka.
Gdy tylko zbliżył twarz do drzwi z głębi dobiegł go skrzekliwy, starczy głos:
- Zajęte! Nie wchodzić! - po słowach dobiegł skalda upiorny śmiech.
Freyvind wstrzymał się..
- Obyczaj gościnności wśród Dunów umarł? - powiedział starając się wypatrzeć tego do kogo należał głos. - Cóż byłoby, gdyby Ai i Edda, Afi i Amma, albo Fadir i Modir odmówili gościny Rigowi?
Zapadła cisza przepełniona konsternacją.
- Tyś Rig? - zaskrzeczał zadziwiony głos ze środka.
Frey przez szpary między deskami drzwi ruch zauważył. Szybki lecz uszy jego złowiły powolne szuranie.
- Nie. Wołają mnie Frey - uśmiechnął się do siebie, zdrobnienie jego imienia w przypadku wspominania wizyt boga w ludzkich domostwach dodawał smaku.
Głos zawył tym razem piskliwie się unosząc:
- I CZEGÓŻ TU SZUKASZ FREYUUUU? - Osoba w środku zakasłała na koniec.
- Schronienia - odpowiedział zgodnie z prawdą. - Otrzymam je?
Znowu napiętą ciszę wypełniło zaskoczenie.
- Dobryś czy złyś? - głos co jeszcze przed chwilą najwyraźniej przerazić chciał, teraz pytał naiwnie.
- Dla przyjaciół czy wrogów?
- Dla gospodarzy.
- Wdzięcznym. Dobra czy zła rozważania krześcijańskiemu plugastwu ostawiam.
Znowu cisza mu odpowiedziała.
Szuranie.
- Wejść możesz, ale nie próbuj się do mnie zbliżać! - zakomenderował głos i rozkaszlał się w odpowiedzi.


Wkraczając do środka skald bacznie się rozglądał. Nie był przekonany czy będzie mógł zostać tu na dzień. Zbutwiały i rozpadający się dach oraz szpary w ścianach zapowiadały brak potrzeby okien aby w słoneczny dzień w środku było jasno od morderczego blasku. W kącie chaty siedziała na starym sianie i wyleniałej skórze starowinka. Trzęsąca twarz i dłonie chude, niemal kości skórą okryte jaśniały w przednówku.
- Dzięki ci, niech bogowie docenią gest gościnności - powiedział. - Krzywdy nie uczynię, nie zbliżę się, miano twe poznam?
- Lyselle - wymamrotała w końcu gdy oczy jej omiotły przybysza.
Niewielkie palenisko dało niewiele światła, gdy w końcu je rozpaliła. Lecz mimo to w chatynce sucho i ciepło było, ni wiatru słychać się nie dało.
- Śmierdzisz - mruknęła niezadowolona z czegoś.
- Taki już mój urok… - odpowiedział. - Do Aros daleko?
- Myślisz o tej wielkiej osadzie? - Zacisnęła dłonie na podołku. Trzymała dystans, nieco nieufna i niepewna, on zaś skinął głową.
- O niej.
- Niedaleko. Ale tam nie ma co iść. - Otrząsnęła się mimowolnie.
- Ile pieszo zejdzie? I czemu nie ma tam co iść?
- Tobie ile zejdzie, nie wiem - zaśmiała się cicho jakby sama do siebie. - Bo tam wię…- ugryzła się w język - bo tam się źle dzieje.
- Źle?
- Ano źle. - Podniosła się i nastawiała na palenisku kociołek, do którego garść ziół wrzuciła - A co tobie tam trza?
- Są tam ci, którym winienem opiekę. Są tam ci, którym poniosę śmierć. Ile pieszo zejdzie podróż?
- Komuś opiekę winien? - dopytywała staruszka. - Pieszo mnie zejdzie kilka godzin. Tobie? Nie wiem. Chcesz naparu? - wskazała gestem kociołek.
Kilka godzin dla schorowanej staruszki dla nie odczuwającego zmęczenia aftergangera mogło oznaczać i godzinę. Mógłby tam być i jeszcze przed świtem, ale gdyby okazało się, że bramą nie wejdzie…
- Mężowi, który druchem, kobiecie, która kochanką, innej która siostrą, wyrostkowi na wychowanie wziętemu. - Pokręcił głową na propozycję naparu. - Piwniczkę jakową tu masz, Lyselle?
- Nie. To wszystko co widzisz - pokręciłą głową tym razem specjalnie i nalała naparu do jednego kubka. Przyjemny aromat rozszedł się po chatce. Spojrzała na aftergangera z ciekawością: - Na co Ci piwniczka, Frey?
- Myślę, że dobrze wiesz. - Uśmiechnął się patrząc na nią bacznie. Spojrzał na szpary w ścianach i dziury w dachu.
Spojrzała znad kubka z przestrachem.
- Wiem? - Drżące wargi lśniły od napoju.
- Do jakiej zagrody karla najbliższej daleko?
- Tu ta chata w okolicach jedyna. Dla posłańców lub zagubionych.
- Posłańców? - spytał. - Wiesz, widzi mi się, że wiesz kto w nocy schronienia na dzień poszukuje.
Zdawało się, że z ulgą odetchnęła.
- A…. - pokiwała znowu siwą głową - żeś nieumarły? A jak gościnę zapewnię bezpieczną, co mi dasz? - Oczy starowinki zalśniły wesoło.
- Nie mam nic, włóczę się po kraju Danów pieśniami i sagami za gościnę się wdzięcząc. - Uśmeichnął się lekko. - Wystarczająca to dla ciebie zapłata?
- Zagadki jakieś znasz? - Zapatrzyła się teraz w skalda łapczywie.
- Wiele - pokiwał głową wciąż z uśmiechem na ustach - ale z zagadkami tak bywa, że czas zjadają jak wściekłe Úlfhéðnar. A gdy świt mnie tu zastanie to dobrze nie będzie.
- Za zagadki, będziesz bezpieczny w dzień. - Rozsiadła się wygodniej .- Zgadzasz się?
Zamyślił się.
- Jaka stawka za rozwiązane? - popatrzył na nią z błyskiem w oku. - Czy jeno dla samej zabawy będziemy je sobie zadawać?
- Sameś rzekł, że nie masz nic - uśmiechnęła się kilka zębów pokazując - a i ja biednam.
- Stajnię czerwoną miałem od urodzenia, lecz czas minął nim białymi rumakami ją zapełniałem. Więcej nad trzy dziesiątki ich było w najlepszych mych latach, lecz z czasem coraz mniej, u schyłku życia w starości znów wiatr jeno tam hulał.
Zaklaskała radośnie:
- Zęby! Zęby w ustach - odstawiła kubeczek na ziemię.
- Dobrze - kiwnął głową. - Lyselle, to nie imię z kraju Franków się wywodzące?
- Uhummm - nadęła policzki zabawnie. - Zęby zaciska na duszy, jeśli go nie masz jesteś złym człowiekiem. Teraz Ty!
- Sumienie.
- Znasz inne? - Przebrała nogami.
- Księcia mam co kowalem jest, łabędzie chędoży i złodziejem wołany. Króla co na polowania bez broni chodzi, miast dziki ubijać jeździ na nich.
- Hmm, hmmm - Zabębniła po pomarszczonych wargach. Długo szukała odpowiedzi w głowie, miny przeróżne strojąc - Nie znam odpowiedzi… - przyznała i roześmiała się skrzekliwie. Plasnęła dłonią o suche kolano.
- Volund kowal księciem Alfow, Freyr co miecz za żonę oddał i na dziku jeździ ich królem. Alf odpowiedzią. - Skald przypatrzył się kobiecie. - Sag i opowieści o bogach nie znasz?
Zaprzeczyła ponownie sięgając po kubek.
- Za wielu ich - mruknęła - Ciężko wszystkich pamiętać.
Frey nie zdziwił się zbytnio. Imię faktycznie było frankijskie, Lyselle była pewnie branką. Część niewolników przybierała wiarę w Asów i Vanów, ale wielu trwało przy swoich wierzeniach.
- Twoja kolej - odezwał się nie chcąc ciągnąć tematu.
- Bywa żółty, błękitny, czerwony, włóż weń palec, wyciągniesz zwęglony. - Lynelle uśmiechnęła się cwanie.
- Ogień.
Pokiwała głową i machnęła dłonią gdy nadeszła kolej aftergangera. Przez jakiś czas wymieniali się zagadkami, Frey omijał te związane z saganmi o bogach by Lynelle mogła łatwiej zgadnąć, sprawiało jej to niewyobrażalną radość.


- Czemu sama tu mieszkasz? - spytał zastanawiając się nad kolejną zagadką.
- To zagadka? - roześmiała się chrapliwie lecz spojrzeniem strzeliła nieco niespokojnym.
- Dla mnie tak. - Mrugnął. - Widząc mnie, nie widzisz. Gdy w sercu zamieszkam światu gorze. Na obie odpowiedz, Lynelle.
- Gniew? - Przekrzywiła lekko głowę. - Nie mieszkam. - Zatarła dłonie i zakręciła się na legowisku.
- Gniew zaślepia oczy, gdy go czujesz, nie wtedy gdy go widzisz. To nie to. Próbuj dalej. - Frey pokręcił głową z uśmiechem. Był rozluźniony. Zwykle ze skaldami zadawali sobie cięższe zagadki często z zakresu sag. Frey to lubił, ale czasem było to dalekie od radosnej przyjemności. Ot bitwy skaldów na słowa. Tutaj przypominało to leniwą radosną zabawę na proste zagadki.
- Też w drodze jesteś zatem. Nie będę pytał gdzie, nie moja to sprawa. Choć ciekawość zżera. - Roześmiał się.
- A Ty z dala wędrujesz do osady? - zapytała marszcząc brwi. - Hmmm…. może… - faktycznie się zastanawiała, nie udając. - To może miłość? - Uradowana starowinka poszturchała palenisko by rozniecić płomień. - Gdy widzi się kogoś kogo kochasz, zaślepionym się jest.
- A światu gorze wtedy gdy kto miłość ma w sercu? Piękny byłby wtedy. - Skald pokręcił głową. - Z Aros, alem zawędrował za daleko, zabłądziłem wracając i trafiłem tu. A ty?
- Gorze, gdy się traci - mruknęła - Z Aros zawędrowałeś daleko idąc do Aros? Jakże to? - to bardziej w tej chwili zdawało się skupiać jej uwagę niż sama zagadka.
Freyvind wzruszył ramionami.
- Ktoś odprowadzał mnie w drodze z miasta, alem zdecydował wrócić. Do bliskich porzucając wyprawę. Ot sprytna staruszko na siłę miłości szukasz - znów się roześmiał. - tam gdzie o mrok mi chodziło.
Roześmiała się chrapliwie, głośno, wesoło.
- Toś mi zadał. - Klapnęła dłonią o kolano. - No to przegrałam.
- Wiesz kim jestem, wiesz skąd, dokąd i czemu idę. Sama nie zdradzisz co niemłoda wielbicielka zagadek tu robi? A na zagadkę twoja kolej.
- Odpoczywa przed kolejnym marszem. A zagadka taka: Nadchodzę znienacka, gdy zimno z gorącem się miesza. Tobie niosę ból, innym rozbawienie.
Skald zmarszczył brwi zastanawiając się głęboko.
- Zimno nocy, gorąc dnia? Słońce?
Zachichotała cicho z zadowoleniem, że udało jej się znaleźć taką zagadkę, która tym razem jemu trudność sprawiała.
- Jak odgadniesz, to powiem dokąd zmierzam. - Uśmiechnęła się wesoło, pewna swego.
- Ból zębów? - spytał niepewnie.
Popatrzyła na skalda litościwie:
- Twoja rodzina rozbawiona, gdy boli Cię ząb? - uśmiechnęła się pokazując kilka ostatnich części swego uzębienia.
- Ci co mi nieprzychylni mogliby się świetnie bawić - mruknął. - Może czkawka?
Mina jej zrzedła i cmoknęła niezadowolona z czegoś językiem o dziąsło.
- Zgadłeś. Wędruję do domu. Muszę drogę i sposób znaleźć. - Rozłożyła ręce w nieporadnym geście.
- Do kraju Franków? Ma towarzyszka stamtąd pochodzi, księżniczka jakową tam była. - Zastanowił się nad czymś. - W Aros kupca znam, co przez kraj Franków do siebie będzie wracał. Pomóc ci mogę.
- W zamian dać niewiele mogę - zmarkotniała nagle mimo, że na samą propozycję twarz jej się rozpogodziła. - Jeno wdzięczność zaoferować.
- Nie wyglądam niczego, za coś co niewielkim dla mnie zachodem. Dla kogoś, kto wiedząc kim jestem gościnę w nie swojej chacie zaoferował i nie wyrzucił. - Freyvind roześmiał się.
Zarówno z tego jaka ona tu gospodynią jak i z tego, że staruszka mogłaby mu przeszkodzić wejść do środka. - Patrzysz na mnie raz i zdaje ci się, że pędzę jakbym przed dzikim pożarem uciekał. Patrzysz na mnie kiedy indziej i wlokę się dla ciebie okropnie. A ja przecież idę zawsze tak samo - zadał kolejną zagadkę.
- Czas? - Wydęła dolną wargę. - Jakiś Ty stary, Freyu? - Szyję naciągnęła z ciekawością.
Jej zachowanie więcej dziecko w skórze staruszki przypominało lub zwierzątko nieufne, a ciekawskie.
- Starym. Roku gdym się rodził nie znam, ale podobno wasz wielki jarl Karolem zwany na dwa lata przed narodzinami mymi rządy u was objął.
- Toś młody! - wykrzyknęła i ucichła. - A co tu robisz? Każdego dnia?
- Syn brata mego zaginął, szukam go dla niego. A ty? Branką trafiłaś do naszych krain? Wolność odzyskałaś czy zbiegłaś?
- Zbiegłam, póki sił starcza. - Zatrzęsła pięścią pomarszczoną. - A syn na wyprawę nie popłynął?
- Nie, może go ubili? - Frey rozłożył ręce bezradnie. - Ale poddać się nie lza. Czemuś dopiero teraz uciekła?
- Dopiero teraz? - zdziwiła się jakby nie rozumiejąc.
- Długo w drodze jesteś?
- Niedługo i niekrótko. Drogi mi się plączą.
- A kiedy cię na północ porwano? Wiele lat temu? Młodą jeszcze byłaś?
Machnęła dłonią, odganiając pytania:
- Tobie spać nie trza?
- Trza. Martwię się tylko… - Spojrzał uważniej na staruszkę. - Skoroś tu nie gospodyni, to jak w tej ruderze od słońca obiecaną ochronę chcesz mi zapewnić.
- Tem się nie kłopotaj. Ty mi obiecałeś pomoc, a ja tobie. Ułóż się do snu - zakomenderowała uparcie.
Nie miał wielkiego wyboru. Pokręcił się chwilę by wyszukać miejsce najbardziej osłonięte i obłożył starymi skórami.
- Po zmroku ruszymy do Aros. Da Njord, to odnajdziesz drogę i niedługo będziesz wśród swoich…
Zagrzebał się jak najgłębiej w stertę skór i śmieci aby okryły go przed morderczymi promieniami słońca. Tor nadszedł szybko, a Freyvind po raz pierwszy od długiego czasu poczuł błogosławieństwo błogości i ukontentowania.

Freyvind

Na zewnątrz było już kompletnie ciemno gdy Freyvind niedowierzaniem obudził się cały i zdrów. Mimo obaw, promienie Sól nie dosięgnęły go w czasie jego snu.
- No! Obudziłeś się… - wypowiedziane radosnym tonem. Lynelle stała już gotowa wpatrując się w aftergangera z napięciem.
Ten rozglądał się chwilę, ale wnętrze nie odbiegało od tego co widział poprzedniego dnia. Dziury w ścianach, dziury w poszyciu. Przygotowany był na palący ból w dzień, gdy okrycie skórami nie wystarczy.
- Nie powiesz mi pewnie jak to się stało, że Sól wstępu do tej chaty nie miała? - mruknął wstając.
- Nie taka umowa była. - Uśmiechnęła się do niego strasząc resztką zębów. - Gotowyś? Drogę znasz?
- Gotowym, ale drogi nie znam. - Pokręcił głową. - Jako rzekłem, zgubiłem się.
- To chodźmy zatem. Ja po nocy gorzej widzę niż za dnia. - Zaczęła kuśtykać ku drzwiom chatynki, odwracając nieco przez ramię by sprawdzić czy skald podąża za nią.
Szedł, choć prezentował się koszmarnie. Twarz zalepioną miał zaschłą w maskę krwią.

Lynelle wyszła w mrok i chłód nocy. Przez dłuższą chwilę szła ciężko dysząc, jakby każdy krok sprawiał jej trudność i ból. Wkrótce w powietrzu słychać było jedynie jej chrapliwy oddech. Nawet jeśli ich nie było widać, z pewnością było słychać. Niemniej jednak starowinka szła z determinacją, krok za krokiem. Dla Freyvinda była to prędkość taka, że mógłby przespać pół nocy a i tak nadgoniłby ją nie spiesząc się zbytnio. Oglądnął się raz czy dwa przez ramię i wciąż majaczył mu niewielki zagajniczek, jaki dał mu schronienie na miniony dzień. W tym tempie mogli iść w nieskończoność.
- Może cię poniosę? Szybciej będzie - zaproponował chcąc jak najszybciej dostać się do Aros.
- A dasz rady? - Spojrzała niepewnie, ciężko dysząc. - Sameś w nienajlepszej formie…
- Dam. - Wysunął ręce by się na nich ułożyła. - My afterganger skrywamy niejedno pod zwykłym wyglądem.
Staruszka podsunęła się ku Freyvindowi i powoli jakby się obawiając dała się unieść. Mimo, że wyglądała krucho i delikatnie, ciężar jej był większy niż skald się spodziewał. Ciepło z niej biło gdy wcisnęła się w ramionach i objęła skalda za szyję. Ta bliskość sprawiła, że to co do tej pory skrywał mrok nocny teraz przyciągnęło jego uwagę jak magnes.
Oczy starowinki.
Podłużne, o midgałowym kształcie, pokryte siateczką zmarszczek lecz pod nimi żywe, świeże, jakby wiek się ich nie imał.
Wskazała mu drogę kosturkiem.

Afterganger zaczął biec truchtem w kierunku w którym wcześniej prowadziła go Lynelle. Trzymał ją mocno przy tym zerkając czasem z ciekawością.
- Unieść radę dam. Ale opanować czy głodu nie zaspokoić…? Inna sprawa. - Roześmiał się przy tym. Było to dość niepokojące bo skald nie oddychał, przez co w trakcie lekkiego biegu mówił jakby siedział lub stał. - Nie obawiaj się. Wolę mam silną.
Jej chrapliwy oddech uspokoił się choć wstrząsana ruchem jego ciała czasem sapnęła.
- Jeśliś głodny, zapolować możesz w lasach? - Przyglądała się mu jakby zaskoczona i kontemplująca coś w myślach. - Zwierza dość. - Choć udawała nieprzelęknioną jego słowami, widział jej rozszerzające się źrenice.
- W Aros się pożywię. Nie ma czasu na ganianie się ze zwierzyną po lesie, a i krew zwierzęca obrzydliwa.
- A wiesz, kiedyś jeden z was próbował pić mą krew. - Zaśmiała się chrapliwie opowiadając tonem jaki miewał chełpiący się Jorik. - Nie tędy. Tu na północ.
- Spróbował? Znaczy nie dałaś. Coś mu uczyniła? - Uśmiechnął się lekko na wyobrażenie, że ta staruszka mogłaby powstrzymać przed czymś aftergangera.
- Przekonałam, żem żylasta! - Znów zaśmiała się, tym razem jak z najlepszego żartu. - Jeno krew możesz pić? - Ciekawości nie kryła.
- Zbyt ukochałem przyjemności życia, by po śmierci z nimi się rozstać - mruknął. - Smak piwa, miodu czy pieczeni mi nieobcy, chwalę sobie. Ale ciału memu zbędne to i na nic.
- A twa ukochana? Też jak ty? - i znów coś w głosie staruszki naiwnością zadźwięczało.
- Ukochana? - W pierwszej chwili zdziwił się pytaniem nie wiedząc o co jej chodzi. Powrócił jednak myślami do przedświtu, gdy pytała po co mu do Aros iść. - Nie… - Nie bardzo wiedział jak jej odpowiedzieć. To, że nie darzy Chlo uczuciem jakim branka chciała być darzona, rozpływało się w tym, że jakieś żywił. Troska, radość gdy była obok, przywiązanie. - To skomplikowane - rzekł w końcu niechętnie - by ukochaną ją zwać. Śmiertelną jest.
- Nie chce być jak Ty? By z tobą być?
- Ona nie czci naszych bogów, nie dla niej zatem los einherjar.
- A kogo czci? - dopytywała wścibsko całkiem rozluźniona już w uścisku Freyvina. - Bo u nas tacy jak wy też są. Może jeśli ją miłujesz pojedziesz z nią w nasze strony? To pomogłoby byście razem byli?
- Ja w kraju Franków? - Frey aż parsknął. - Otoczony przez chrześcijan? - Pokręcił głową. - Jej też na zdrowie by to nie wyszło. Ty ukrzyżowanego czcisz? - zmienił temat.
Zaśmiała się:
- Ja? Nieee… on bezsilny… - zamruczała.
W oddali za nimi dźwięki poczęły się podnosić:

- O na jaja Ymira… - skald aż stęknął, jednak nie z wysiłku.
Musiały zwęszyć jego trop. I tak lepiej, że teraz niż zeszłej nocy, ale wciąż czuł się pusty i bezbronny jedynie z niewielkim saexe u boku. To nie byłaby walka jak w Ribe czy w Caern, to wycie zapowiadało egzekucję.
- Trzymaj się mocno, Lynelle - warknął puszczając się szybkim biegiem.
Zaskoczona staruszka wciśnięta mocniej w ciało aftergangera niemal została, gdy ten ruszył przed siebie.
- Co?! - zdążyła wydukać. - Przecież one daleko…? - mówiła przerywanie podskakując w rytm jego biegu.
- One szybkie. A jak trop mój schwyciły, to gorze nam.
- A czemu? - Nagle poczęła być niespokojna. - Toć to zwykła zwierzyna… łacno głodna, aleś ty martwy. To co im po tobie?
- Może zwykła zwierzyna, wtedy nic. A może Úlfhéðnar, wtedy zechcą rozszarpać…
- Co to u… ulfhe... - Zaskoczenie widoczne było na pomarszczonej twarzy.
- Ludzie-wilki. Niby jak zwykli śmiertelni, a w straszne bestie potrafiący się przemieniać. - Skald zaaferowany ucieczką nie zauważył, że starowinka co tyle lat na świecie żyła, nie zna tego określenia.
- Oj… - mruknęła do siebie.

Tymczasem, wycie wzmagało się za nimi i z lewej strony. Skald pędził przed siebie mając jedynie las po prawej i rzednące zagajniki po lewej.
- Skręć w las! - mruknęła Lynelle, której podrzucanie czasem dech wstrzymywało. - Na drzewie się skryjem.
- Wywęszą… - rzucił zastanawiając się co dalej. Nawet gdyby dotarli pod palisadę miasta, to Frey przewidywał chwile negocjacji ze strażami by wpuściły po zmroku. W aktualnej sytuacji jeżeli to wilkołaki… po prostu rozszarpały by go pod bramą na oczach spanikowanych zbrojnych.
- Ale nie wlezą na drzewo. Chyba, że dobiegniesz? Aros winno być na wprost nas.
- Nie wlezą. Wyrwą z korzeniami - mruknął wspominając ogromne potwory w Ribe i na wilczej polanie. - Daleko do miasta? - Starał się ocenić odległość jaką miały do nich wilki na podstawie wycia.
- Twojego biegu jakieś dwie duże klepsydry. Ich nie wiem… - wyglądała zza ramienia Freyvinda. - Jeszcze ich nie widać - rzuciła drżącym, starczym głosem.
- Może… może damy radę… - Freyvind nie był przekonany, ale zostać i walczyć byłoby samobójstwem. Gdzieś czaiła się też nadzieja, że to normalne wilki. Mógłby zostawić też staruszkę przez co szybciej i lżej by mu się biegło, ale wspomniał jak Úlfhéðnar mordowały ludzi podczas ataku na Ribe.
Zawziął się.
- Trzymaj się mocno! - Zaczął gnać jak wariat.
Posłuchała.

Skald pędził przed siebie tam, gdzie wskazywała mu drogę. Wsłuchany w wycia za sobą, nie usłyszał z początku cichutkiego szeptu Lynelle, który ustał na chwilę by zmienić się w niepokojące szepty, niesione wiatrem, jaki odsuwał włosy z twarzy skalda w pędzie. Freyvind zdezorientowany zauważył, że jego prędkość wzrosła dwukrotnie! W pierwszej chwili prawie spanikował. On nie czuł się nienaturalnie przy tej prędkości, sam sięgał do mocy krwi, daru Canarla aby przyspieszać swe ruchy. Potrafił być i pięciokrotnie szybszy od zwykłego śmiertelnika, jawić się wstęgą migotliwą dla patrzących. W pierwszej chwili pomyślał, że podświadomie sam sięgnął do tego daru wykorzystując resztkę krwi jaka w nim została. Niewiele by to mu dało, bo dar działał jedynie przez ulotne chwile, za to im bliżej wysuszenia z płynu życia tym chętniej wychodziła na wierzch jego potworna natura, to co mieszkało w nim i chciało krwi i mordu.
Dopiero po chwili zrozumiał, że jego szybkość nie pochodzi od jego mocy. Zerknął podczas biegu na staruszkę. We wzroku miał zdziwienie. Czy starowinka była Seidr? Śmiertelniczką umiejącą władać prosta magią?
Nie było czasu na rozmyślania nad tym. Baczniej skupił się na ucieczce, przy tej prędkości łatwiej było potknąć się i przewrócić.
Wyścig z czasem trwał.
I choć wilcze wycia zostały nieco w tyle, skald nie przystawał. W oddali zamajaczyło coś co w pierwszej chwili wziął za ciaśniej porośnięte drzewa.
- Osada! - mruknęła Lynelle z ulgą wskazując przed siebie.
Faktycznie. Drzewa okazały się być palisadą, gdy skald zbliżył się bardziej. Za plecami zapadła cisza. Wycie ustało. To sprawiło, że skaldowi ścierpła skóra. Musiały być blisko. Gdy były blisko skupiały się już tylko na finale polowania, nie zwoływały się już.
Biegł jak dziki do zbawczej palisady, chociaż gdy był już blisko zwolnił, a jego ruchy stały się już nie tak płynne, a pełne krańcowego wyczerpania. Słaniał się ze staruszką na rękach. W połączeniu z jego zakrwawioną twarzą widok musiał być zaiste koszmarny.
- Ludzie!!! - zakrzyczał zbliżając się do bramy i nerwowo oglądając za siebie. - Pomocy!!!
Dopadł Aros nie od portu, tu mniej straży widać było.
- Kto tam? Czego po nocy tu szukasz? - warknął jakiś nie wiedzieć czego zagniewany głos.

Lynelle spięta była i skurczona jakby.
- Wpuszczą nas? - syknęła.
- Spróbować trzeba - mruknął wchodząc w zakres światła pochodni zatkniętych nad bramą. - Napad! - wycharczał udając iż słania się na nogach ostatkiem sił. - Opadli nas obozujących przy trakcie… w lesie… Wszystkich wyrżnięto. Jeno my… wilki śladem idą… - Zachwiał się jakby miał upaść. - Ludzie pomocy… wody…
- Zabronione otwieranie bram obcym po nocy! - odkrzyknął strażnik.
- Psiajucha, va t’on! - krzyknęła z cicha Lynelle. - Odejdźmy na chwilę, Freyu. Za chwilę wróć do bramy. Gdy powiem.
- Sam bym ją wywalić mógł… - mruknął. - Ale wtedy się zacznie. Cóż mamy zrobić? - zawołał rozpaczliwie cofając się jak rzekła. - Rozszarpią nas tu zwierzęta! Wyciaś nie słyszał? - krzyknął z mało udawaną rozpaczą do strażnika.
- Zostańcie pod palisadą. Jeśli się zbliżą, obronić zdołamy… - głos zawisł nie dopowiadając “może”.
- Postaw mnie - szepnęła Lynelle. Po czym kuśtykając ruszyła pod palisadę niknąc w jego cieniu z oczu strażników. Dreptała uporczywie do bramy.
Kiwnęła na skalda i palec przyłożyła do ust.
- Na mój znak, ruszamy. - Pokiwała na odpowiedź sama… i kryjąc się w cieniu zaszeptała. Odpowiedziało jej ciche szuranie jak drzewa o drzewo po chwili.
Frey wyłowił zaś nadbiegające kroki i rosnący cichy warkot.
- Frey! - ponagliła go machając ręką. - Ciągnij! Z siły całej!
Nie oponował coraz bardziej zaskoczony tym kim może być staruszka. Seidr traktowano tak jak volvy, z wielkim szacunkiem. Ona zaś branką i niewolną była, do tego z kraju Franków i nie czciła bogów. Nie było jednak czasu. Pociągnął mocno oglądając się za siebie, tam skąd dochodził warkot. Czuł ich dziką energię w powietrzu, co postawiła mu włoski na karku. Jednocześnie brama bez dźwięku otworzyła się i wpierw do środka wślizgnęła się Lynelle, potem Frey.
- Wilki! Wilki! - rozległy się okrzyki z góry, a strzały posypały się gdy pazury przeorały drewnianą bramę tuż przed nosem zamykającego skrzydło Freya. Naparł na nie i opuścił uniesiony obecnie wielki bal drewna robiący za poprzeczną barykadująca bramę przeszkodę.
- To ich nie powstrzyma na długo, musimy biec! - Porwał staruszkę na ręce i rzucił się w kierunku wynajętego przez Halfdana husu.
Za nimi zostawiali strzelających ludzi, skomlenia i szczekania wilków lecz o dziwo, brama została zamknięta. Gnany strachem Freyvind łomotał ciężko po drewnianych ulicach Aros z podskakującą w jego ramionach Lynelle.

Dopadł okolicy powoli uspokajając się i grudę w gardle przełykając. Widok jakiego oczekiwał: chata, obozowisko, Chlotchild, jednooki godi, nawet młody Jorik i Karina, napełniały go nadzieją. Uczucie to jednak szybko umarło gdy krok po kroku zbliżał się do pustego obozowiska i ciemnej, wyludnionej chaty. Lynelle w jego ramionach rozglądała się ciekawie.
- Co tu robimy, Freyu? Tu ten kupiec mieszka coś obiecał?
Skald nie odpowiedział.
Widział wyłamane drzwi nie pamiętając, że w przerażeniu to on je wybił. Widział pustkę i ślady krwi. Dużo jej rozlanej. Wprawdzie bez ciał i przysypanej piaskiem, jakby kto usiłował uprzątnąć… ale na tyle dużo, że musiała tu być sroga jatka. Eryk oczarowujący wszystkich swą mocą. Halfdan i pozostali wojowie pod wpływem jarla wzdychający za plecami skalda nad jego pięknem. Ucieczka… Krew z najmniej kilku ciał. Bjarki, Chlo, Karina i Jorik pozostający w chacie gdy uciekał.
Freyvind opadł na kolana i dotknął piasku zmieszanego z zakrzepłą krwią. Po masce zaschniętej posoki na jego twarzy, z oczu zaczęła ciec ona znowu, mniejszymi strumykami niż wczoraj i nie na skutek mocy aftergangera, którego zmasakrował. Z ust Freyvinda wydobył się głuchy jęk.
- Freyu?! - głosik dobiegł z wysokości jego ramion, zaskoczony, współczujący, drżący. - Freyu! - Mała dłoń o długich, cieniutkich paluszkach pogładziła umorusany juchą policzek aftergangera.
Gdy ten rzucił spojrzeniem na trzymaną staruszkę, ujrzał nie starowinkę lecz młodą, ledwo z wieku dziecięcego wyrośniętą dziewczynę o złotych oczach i długich jasnych, prawie blond włosach, co z uścisku się łagodnie wyswobodziła.

Zmęczona buźka wyciągnięta była, ciemne brwi zmarszczone, migdałowe oczy bacznie wpatrzone w cierpiącego skalda. Stojąc przed klęczącym aftergangerem patrzyła na niego z góry, tuląc jego głowę do swego ciała, drobnego, kruchego, delikatnego.
- Zabił ich, opuściłem i… nie uchroni… - Freyvind spojrzał na Lynelle ogniskując wzrok. - Kim ty… czym… - Spojrzał na jej twarz, uszy. - Nie szukasz drogi do… jesteś z Alfheim? - ostatnie brzmiało bardziej jak stwierdzenie niż pytanie, lub zadane jedynie w celu upewnienia się. Normalnie jej widok zszokowałby go, w tej chwili jednak zbyt pogrążony był w bólu targającym nim wewnątrz.
- Kto zabił? - młodziutka kobieta dopytywała w znany już Freyvindowi sposób. - Alfheim?
Skald nadal na klęczkach widział ciepłe pobłyski w niezwykłych oczach Lynelle, które rozbłyskiwały gdy padało na nie światło.
- Erik z Tissø - odparł właściwie jedynie szepcząc. - Zabił ich… i uszedł… - W oczach skalda prócz żalu pojawiła się bezsilność. Coś jeszcze budziło się w nim przykrywane na razie przez rozpacz. - Alfheim... ojczyzna świetlistych alfów.
- Nie wiem co to… ja chcę wrócić jedynie do domu. - Kąciki ust jej zadrżały. - Czemu miałby zabijać… twoją siostrę i ukochaną? - Lynelle opadła tuż obok Freyvinda. Wyglądała na wyczerpaną.
Alf nie wiedzący co to Alfheim. Freyvind nie zastanawiał się nad tym. Może w języku poddanych Yngwiego nazwa Alfheimu brzmiała inaczej?
- On… - Skald położył dłoń na plamie krwi. - On, to może i nawet dla zabawy.
Spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem.
- Pomogę Ci jak obiecałem. - Zacisnął oczy. Desperacko potrzebował jakiegoś celu. Czegoś co osłabiłoby narastającą i leniwie wygrzebującą się spod rozpaczy furię. By nie płynąć do Tissø tak jak stoi, bez przygotowania. W amoku.
- Pomogę… Odpocznij jeno.
- A Ty? - Zatroskanie nie spływało z jej buzi. - Chodź, oporządzić się musisz. Wypocząć samemu. Znajdziemy miejsce dla wypoczynku. - Pogładziła skalda znowu po twarzy smukłymi palcami i skrzywiła, jakby jego ból na nią przeniósł się.
- Muszę… pożywić się - odpowiedział z wysiłkiem. - Głodnym, a przy tym bezbronnym gdy krwi we mnie mało. - Podniósł się z wysiłkiem starając się omijać wzrokiem krwawe plamy. Rozpacz wciąż wyła mu we łbie.
Dziewczyna, która wyglądała na coraz bardziej zmęczoną i jakby poszarzałą na twarzy pokiwała ze zrozumieniem.
- Ja… - Potoczyła spojrzeniem - … ja poczekam? - Uniosła wzrok na skalda niepewna i zagubiona.
- Długo mi nie zajmie, sprawdzę jeno czy nie zostały jakieś ubrania to wpierw umyję się i przebiorę. - Freyvind zaciął usta i skierował się najpierw ku namiotowi Eryka by sprawdzić co jarl Tissø ostawił umykając po mordzie na tyle szybko, że namiotu swego nawet nie zabrał.
W środku niewiele ubrań znalazł. Za to oręża, szczególnie kilka porzuconych saksów i łuk, srebra i kosztowności zoczył znacznie więcej. Środek namiotu wyglądał na najechany i nieco splądrowany. W środku także ślady krwi wyczuł i przy bliższym przyjrzeniu zobaczył. Widać, że walka się tu jakowaś odbyła i mieszkańcy namiotu atak próbowali odeprzeć. Wywrócone ławy i stół, broń poza zasięgiem mówiła skaldowi też, że napaść była zaskoczeniem.
Zdziwiło go to.
Zarówno, że ktoś bronił się tu, podczas gdy to Erik po ucieczce skalda był panem sytuacji, jak i pozostawione kosztowności. Ślady krwi na zewnątrz… Bjarkiego czy Karinę zostawił w środku, po co miałby ich wywlekać z… Do głowy nadpłynęła krucha nadzieja. Uchwycił się niej desperacko. Zostawił na razie wszystko tak jak leżało biorąc jedynie w miarę czystą koszule jaką znalazł w kufrze, oraz portki ciśnięte w kąt.
Skierował się do domostwa.

Lynelle kręciła się niemrawo przed chatą, starając się trzymać z dala od miejsca, w którym wybito wojów.
Usłyszała nadchodzącego Freyvinda i uśmiechnęła słabo. Migdałowe oczy wyzierały z poszarzałej twarzy. Przez skórę widać było delikatne linie żyłek.
- Znalazłeś co trzeba? - Mimo widocznego zmęczenia uśmiechnęła się szerzej, łobuzersko.
Potrząsnął koszulą i portkami.
- Chodźmy do środka, tam się ochędożę trochę. Poza tym… coś tu dziwnego się stało. Chatę też trzeba sprawdzić. - Nadzieja jaka uderzyła mu do głowy i jej zaraźliwie dobry nastrój dodały przytomnego zdecydowania jego słowom.
Podreptała za skaldem bez protestów.

W chacie unosił zapach krwi. Ledwo wyczuwalny lecz głodnemu aftergangerowi przysłaniający pozostałe zapachy. Większa plama widoczna była na klepisku. Tę Lynelle obeszła szerokim łukiem. Freyvind zobaczył wszystkie rzeczy swych towarzyszy na miejscu. Łuk Kariny, lutnię co się nią Jorik zwykł bawić, nawet płaszcz Bjarkiego.
Nagle piekielny wrzask się rozległ i coś niewielkiego a skrzeczącego przeraźliwie na skalda plecy spadło. Poczuł mocne walnięcie i ciężar, ostre, drobne pazurki i uchwyt wplatający się mu we włosy. Lynelle krzyknęła przestraszona.
- Na miłość Freyi! - W pierwszej chwili rzucił się do przodu i sięgnął za głowę by zareagować na zuchwały atak. Dopiero w chwilę później zrozumiał…
- Mampa! - wydał z siebie prawie ucieszony. Przestał się poruszać by uspokoić spanikowane zwierze, które popiskiwało i skrzeczało, ogonem długim oplatając ramię Lenartssona. Przytrzymując się długich pukli przeskoczyła na ramię i podskakiwać podekscytowana poczęła, szczerząc ząbki ni to w uśmiechu ni to przerażającej mince. Wtuliła się w policzek skalda ostatecznie, owijając futrzastym, cienkim ogonkiem jego szyję. Mięciutkie, drobne ciałko cieplutkie było. Frey słyszał szybkie bicie jej serduszka.

- Co to takiego? Demon jakowyś? - Lynelle oczyska szeroko rozwarła wpatrując się w popisy małpki z ostrożnością.
- Zwierze ze stron dalekich, z południa. Kupiec mi darował, a ja nieumarłej co braterstwo w krwi z nią zawarłem. - Pogłaskał stworzenie. - Widno Elin i Volunda tu nie było… - Myśl ta była niepokojąca. Czyżby sługa jedynego ich również dorwał? Nagle jakaś myśl przyszła mu do głowy. Spojrzał na Lynelle i zmrużył oczy. Była świetlistym alfem, a poddani boga Freyra byli niczym półbogowie.
- Może to zabrzmi głupio… ale umiesz może porozumiewać się ze zwierzętami?
Zakręciła się nagle czegoś niepewna.
- Ja... - Zawahała się po czym wybuchnęła cichym, perlistym śmiechem pełnym zażenowania. - Nie wiem. - Rozłożyła ręce.
Skald uniósł brwi.
- Ehm… - Nie bardzo wiedział co rzec na taką niefrasobliwość. - Spróbować można. Gdy mył się będę może powie Ci co tu zaszło.
Frey ruszył by obmyć z siebie skorupę własnej krwi, małpkę zostawiając wraz z alfką. Z zadowoleniem posłyszał głos dziewczyny wypytujący o wydarzenia niedawne. Zaskoczony jednak zauważył, że zwierzątko popiskując przybiegło truchtem za nim. Lynelle zdawała się jednak toczyć rozmowę dalej.

Skald tymczasem podszedł do cebrzyków z wodą, rozebrał się i zaczął zmywać z siebie krew. Pokryty był nią cały, a najwięcej było jej na twarzy. Szorował skórę przysłuchując się dość dziwnej rozmowie alfki… z samą sobą? Klął przy tym gdy przyszło mu pozbywać się krwi z włosów i rozplątywać skołtunione posoką strąki. W końcu zaczął się ubierać w strój kombinowany z tego co znalazł w namiocie Erika i w to co było w jukach świty. Na powrót włożył kolczugę i okrył się płaszczem Bjarkiego.
W końcu wyszedł z powrotem do głównej salki i zerknął na Lynelle. Zapinał właśnie pas gdy zauważył swój miecz leżący na klepisku.
Skrzywił się.
Gdybyż nie wyleciał mu z ręki wczorajszej nocy, Erik byłby wspomnieniem. Wilki nie odnalazłyby go. Bjarki, Chlo i reszta żyliby… Odgonił to.
Nie chciał myśleć o tym, że mogli zginąć. Wyrzucił tę myśl. Nie przepadliby gdzieś.
Małpka łaziła za nim, Lynelle coś gadała. Z rozmowy jej ze zwierzęciem wyszły nici.
- Nie martw się, ot warto było spróbować. - Uśmiechnął się do niej blado.
Najwyraźniej wybił ją z jakiegoś niewidocznego rytmu, bo spojrzenie jakim go obdarzyła było nieco maślane.
- Hmm? Co rzekłeś?
- Mampa z Tobą rozmawiać nie chce. - Wskazał zwierzątko znów wspinające się właśnie na niego. - Szkoda, wciąż nie wiadomo co tu zaszło.
- Nie umiem z nią mówić. Ale co zaszło wiem. Była miłość i walka. Jeden mąż drugiego powalił, gardło mu tnąc. Wielu mężów amorów pragnęło między sobą. - Usteczka na chwilę zamieniły się w okrągłe “O”. - Kobiety zbiegły, straszny mąż został i wyszedł i wrócił z innym mężem i kobietą. Piękniś z niego był. Zabrał ciało dla siebie i rzeczy dziwne z nim czynił…
Rozłożyła ramiona.
- To pomocne Ci? - Spojrzała bokiem z lekkim uśmiechem i nagle klapnęła ciężko, osłabwszy.
Niewiele z tego rozumiał, choć wychwycił najważniejsze. Erik podrzynający gardło Bjarkiemu? Chlo i Karina uciekły… Ta druga myśl dodała mu werwy. Nie pytał skąd to wie.
Była alfem.
- Słabaś? - spytał po chwili z lekką troską w głosie. Niósł ją przez całą drogę do Aros, a wyglądała na wycieńczoną. Zbliżył się do niej czując jak coś w nim ssie. Biegnąc w czasie drogi skupiał się jedynie na tym by umknąć. Teraz głód wracał z wielką mocą. Spojrzał na jej szyję. Gdzieś tam była tętnica…
- Wody? Strawy ci trzeba? - spytał lekko nie swoim głosem.
Nie mógł przy tym przestać myśleć o tym, co pulsuje jej w żyłach, kły w zasadzie wysunęły się same. Zagryzł szczęki walcząc z chęcią by tylko spróbować. Tylko jeden, malutki, drobny łyk. Przymknął oczy i zadrżał.
Uspokajał się.
- Muszę… Muszę iść - wyrzęził. - Napić się.
Jasnowłosa Lynelle siedziała przyglądając się Freyvindowi bez słowa. W końcu pokiwała jeno głową na zgodę.
- Zaczekam tu.

Freyvind z ociąganiem wyszedł na zewnątrz. Skierował się do namiotu Erika i wziął solidną garść srebra, po czym udał się przed siebie, w stronę jednego z langhusów.
Stanąwszy przed odrzwiami załomotał donośnie.
Ze środka dobiegły stłumione odgłosy raptownej pobudki i zaspany głos zapytał ochryple od snu:
- Czego? Kto po nocy się dobija?!
- Srebro rozdaję - odpowiedział krzywiąc się lekko.
- Za co? - dobiegł inny głos tym razem z dozą zainteresowania.
- Otwórz, nie będę z drzwiami gadał - Frey zniecierpliwił się - nie jedyne to domostwo w Aros, mogę w innym dobro ostawić.
Drzwi uchylone zostały nieco, zza nich w koszuli i ledwo związanych na chybcika portkach pojawił się średniego wieku mężczyzna. Buchnęło gorąco i zmieszane wonie ludzi i bydląt.
- Za co? - padło ponowne pytanie ostrożnością podszyte, gdy mężczyzna mierzył skalda spojrzeniem.
- Sługą Odyna jestem. Einherjar, który w Ragnarok walczyć będzie o honor, chwałę i nadejście Gimlei - odezwał się patrząc na gospodarza. - Z krwim zrodzony darem danym przez Nekromante Canarlowi. Krwi mi trzeba, zapłacę za nią godziwie. - Wyjął dłoń z kawałkami srebrnego drutu.
- Taaak - mężczyzna pokiwał tępo głową, postępując krok do przodu i szerzej drzwi otwierając.
- Stój - ktoś syknął z ciemności chaty lecz rozmówca skalda nie miał na to baczenia.
- Einherjar… - mruknał cicho. Pachniał potem i kiszonym mięsiwem ale Frey głodny był… Miał wybór?
Wszedł do środka.
- Każden kto krew mi swą ofiaruje dostanie po dwie sztuki srebra. Głodnym, wiele mi trzeba - powiedział rozglądając się po husie.
W środku ze dwie liczne rodziny naliczył. Nie wszyscy uśpieni byli, lecz dzieci i starsi poukładani byli w łóżkach. Co najmniej osiem dorosłych wyłapały oczy wygłodniałego aftergangera.
- Jeno ostrożnie… boć tu o życie idzie… - dobiegło Freya od kobieciny co dojrzała i pomarszczona jak śliwka była.
- Taaaak… - Spojrzał na nią. - Dlatego pierwszego thralla mi dajcie. Jakbym oderwać się nie mógł, za śmierć zapłacę. Ale nie bójcie się, zważam na życie ludzkie. Drogie mi.
Klasnęła w dłonie wciąż wzroku nie odejmując od skalda. Podbiegła do nich kuśtykajac nieco kobieta z zajęczymi zębami.
- Masz… pożyw się na chwałę Odyna. - Popchnęła służkę w stronę skalda. Ta przestraszona drżeć poczęła ale oporu nie stawiała wielkiego. Wzrok jeno odwróciła starając się nie patrzeć na twarz Freya. Ciepła krew otumaniła go gdy dossał się do szyi niewolnicy. Spijał łapczywie, a jednak opanował się i z żalem, ale oderwał się od szyi kobiety. Z głuchym jękiem rozkoszy opadła na posłanie. Freyvind położył na niej największy kawałek srebrnego drutu.
- Żebyście choć wiedzieli co to za ulga… - rzekł zbliżając się do gospodarza.
Ten w pierwszej chwili krok w tył uczynił by zaraz dwoma w przód nawrócić się ku skaldowi. Stanął niepewny co dalej mu czynić trzeba.
- Coże robić mi? - Frevind słyszał głośne bicie jego serca, czuł piżmowy zapach.
- Nic. - Skald uchwycił jego rękę i wpił się zębami w przedramię. Gospodarz wyprężył się. Drgnął. Stęknął odczuwając przyjemność.

Freyvind spijał niewiele krwi widząc dostatek tych, co mogli ją zaoferować. Nie doprowadzał ich nawet do utraty przytomności po chłeptaniu płynu życia, poza tym wciąż smakowało mu to obrzydliwie. Przymuszał się i poza pierwszym piciem z thrallki na strasznym głodzie musiał się skupiać aby nie odrywać się ze zdegustowaniem już po pierwszym łyku. Hojnie za to, zgodnie z obietnicą, sypał srebrem. Wszak nie ze swego wydawał, a Erikowi dobra nie były już potrzebne. Nie miał przed sobą długiej przyszłości.
W końcu pełny i nasycony potoczył wzrokiem po osłabionych domownikach. W garści zostało mu kilka marnych sztuk srebra.
- Ostawię wam i to, jednak obiecać musicie, że nikomu nie rzekniecie o tym, żem tu był.
- Nie rzekniem - pokręciła głową starsza - jeno za często nie możem dzielić się - zastrzegła ostrożnie.
- Wiem o tym. - Zrobił ruch jakby chciał odejść po zostawieniu reszty srebra na jednym z posłań. Wstrzymał się jednak. - Chaty pod najem, wczorajszej nocy w jednej głośno było, z pewnością nie przeoczyliście. Jatka. Urodziwa niewiasta. Druga czarnowłosa i wyrostek mogli zbiec. Widzieliście to? Gdzie się mogli kierować?
- Głośno było to prawda, biesiada wieczorem. Ale jatki czy walki nie słyszelim żadnej. Cisza była i spokój. Jeśli zbiegli to pewnie ku kulthusowi, jako każden by uczynił pomocy szukać. - Spojrzała na skalda niepewnie. - Ale widzieć nie widzielim.
- Dziekuję. - Skald skinął głową. - A… - jak już tu był zdecydował się poruszyć i inny temat - nie dziw wam, że ni jednego ze starych huscarli jarla od pewnego czasu nie widać na mieście, a i on sam się nie pokazuje?
- Jarl? - Zdziwiła się. - Jarl się pokazuje. Rzadziej ale bywa. Z ludźmi mówi. W porcie bywa. - Zaskoczona była pytaniem.
- Hm… mówił mi ktoś z Aros, że dawno nie widział. Bywajcie zatem. - Skinął głową i wyszedł kierując się do husu wynajętego przez Halfdana.