Erik

Gdy Elin poszła do ludzi Freya Erik wrócił do Gunnara i Ingeborg. Przez chwilę stał nic nie mówiąc. W głowie nadal szumiała “trucizna”. Czuł, że nie tylko jego ciało nie radzi sobie z leczeniem. Miał problem ze skupieniem się.
- Ingeborg, zostań z Vivim. Ja idę pooddychać świeżym powietrzem. Gunnar przyniesie mnie z powrotem, gdybym opadł z sił.
Ruszył do wyjścia nieco szybciej niż wcześniej. Zdać się mogło, że siły odzyskał. Choć prawdziwy powód pośpiechu był trywialny. Nie chciał oddalać się zbytnio od czegoś, co mogło mu posłużyć za podporę. Toteż gdy dotarł do drzwi przystanął w nich na chwilę. Rozglądając się.
Ujrzał jeno obozowisko hirdmanów Freya. Ognisko i czterech ludzi. Dalej były chaty mieszkańców Aros.
Gdy Gunnar do niego już dołączył Erik ruszył bez słowa przed siebie. Szukał miejsca oddalonego od ludzi. Od hałasów. Miał jedną niedokończoną kwestię. Pomyślał o mężczyźnie z którego zaczął pić i który został gdzieś tam osłabiony. Przywołał go myślami. Dopiero po chwili dotarło do niego, że starszy mężczyzna może nadal być nieprzytomny. Popatrzył na swego ghula. Gunnar podążał za jarlem posłusznie, bez słowa. Erik słyszał ciężki oddech sługi i czuł ciepło bijącego od niego.
Sapnięcie.
Drugie.
Wielki wojownik chyba się z czymś zżymal.
- Gunnar, co się dzieje? - w końcu zapytał afterganger.
- Odpocząć winieneś a nie uganiać się po mieście. Miejsce bezpieczne znaleźć. Przeczekać do jutra, gdy ludzi ściągnąć móc będziem. - Gunnar zacisnął usta najwyraźniej powściągając język.
Erik przytaknął.
- Wiem. Jeno krwi mi trza. A nie chcę z was pić, bo nie wiadomo czyśmy wśród przyjaciół, czy też nie trzeba wam będzie walczyć znowu - spuścił wzrok i dodał - czy też uciekać.
- Uciekać? - zdziwienia w głosie Gunnara nie skryła nawet szorstkość.
- Widziałeś jak skald się rusza. Jaką ma siłę. Ciska ludźmi jakby chciał kamieniem odbijać o taflę jeziora. Nie wam się z nim równać w walce. Bestię on swoją zbyt długo w klatce trzymał. Miast się z nią zjednoczyć upodlił ją. I teraz jeśli wyjdzie ona, zagrożeniem dla nas wszystkich.
Afterganger westchnął ciężko.
- Chodź, poszukajmy ludzi jakiś, co bym ich krwią wolę Hryma zaspokoił - Erik wykonał kolejne kilka niepewnych kroków.
Gunnar nie wyglądał na takiego, co ogarniał kwestie bestii, Hryma czy kogokolwiek innego. Zmartwiony był jak wojownik o swego wodza. Wszystko inne było mu doskonale obojętne.
- Prowadź zatem. - mruknął łapiąc jarla za ubranie na jego grzbiecie by ten nie upadł.
Erik szedł, w stronę gdzie widział poświatę ognisk. Gdy znalazł się nieco bliżej zaczął słyszeć rozbawione głosy. Życie w Aros było mniej intensywne niż w Tissø. Jednak samo miasto zdawało się dużo większe i grupy ludzi były od siebie oddalone. Przy pierwszym ognisku jakie znaleźli siedziało trzech wojów ubranych w kolczugi. Z pewnością tej nocy Erik nie miał ochoty pić z żadnego z nich. Ruszył dalej. Kilkadziesiąt metrów dalej przy kolejnym ognisku siedziały dwie młode parki. Erik nie miał ochoty podchodzić do ognia. Jakoś tak nigdy ten żywioł go nie przyciągał. Postanowił więc poczekać. Wszak najpewniej pili miód i w końcu ktoś będzie musiał ruszyć na stronę. Czekał. Gunnar zdawał się już tracić cierpliwość, aż w końcu dziewczyna wyglądająca na najstarszą ruszyła w cień. Afterganger ruszył w jej stronę. Już gdy miała wracać Erik zaszedł jej drogę, a Gunnar pochwycił od tyłu zatykając usta. Afterganger wpił się w jej młodą szyję zatracając się w smaku posoki. Jarl poczuł jak jej ciało przestaje się szarpać, gdy czuje rozkosz Pocałunku. Jej ruchy się zmieniły. Zaczęła pojękiwać. Jednak po chwili nawet te ruchy ustały. Gunnar puścił ciało dziewczyny, a Erik delikatnie ją przytrzymując układał powoli na ścieżce. W końcu oderwał się od dziewczyny. Zalizał ranę.
- Za chwile zaczną się zastanawiać dokąd poszła. Albo komuś z nich się zachce. Znajdą ja i się zaopiekują. Wracajmy do Ingeborg.
Erik wstał, rozejrzał się. Nagle świat zawirował.
- Tym razem ty prowadź - rzekł i położył lewą dłoń na ramieniu swego ghula.
Gunnar skierował ich kroki na powrót do miejsca, gdzie miała czekać Ingeborg.
W chacie najmowanej przez drużynę Freyvinda niewiele zmian zaszło, jednak najważniejsza, że ludzie powracali do namiotu. Lekko podpici, nie na tyle jednak by problemy czynić lub by do walki stanąć nie mogli. Głośniej się zrobiło jeno.

Erik i Volund

Stróżujący przepuścili Erika i jego sługę, wpuszczając do chaty. Mieli już wejść, gdy pan na Tissø został wywołany imieniem.
- Eryku - głos rosłego, bladego jak trup aftergangera nie był głośny. Berserker w świetle palenisk był z daleka widziany podchodząc do chaty, ale to opończa skrywająca jego lico gładsze niż u dziewek nie pozwoliła go od razu poznać. Szedł spokojnie prosto ku jarlowi, trochę jak gdyby w ogóle nie widział ani Gunnara, ani wartowników z hirdu Sighvarta.
- Pomówić chciałem… jeśli czas dla mię znajdziesz. - dokończył Volund, podchodząc do aftergangera, w któren wpatrzony był swymi krwiście czerwonymi oczyma.
Erik najpierw głos usłyszał. Później dopiero kroki, wzniósł wzrok na oblicze przemawiającego ku niemu aftergangera. W pierwszej chwili oczy zawiesiły się na berserkerze. Obserwował powolny ruch warg. Prawie niewidoczną mimikę śledził z uwagą. Jednak sens słów dotarł do jarla.
- Tak, dla ciebie znajdę z przyjemnością.
Dał znak skinieniem Gunnarowi, żeby zostawił ich samych.
- Przypomnij mi jeno twe miano, bo tej nocy dzieje się wiele, a zmysły me zdają się być przytępione - nadal wgapiał się w twarz Gangrela niczym głodny pies patrzy na sztukę mięsa
- Możesz zwać mnie… - nie patrząc na twarz Eryka, Gangrel zamyślił się na moment z lekko rozwartymi ustami. Karmazyn wycofał się z jego oczu jak woda z brzegu za odpływu i trwał tak kilka sekund, nim zogniskował spojrzenie na spojrzeniu sojusznika Agvindura.
- ...Volund. - przychylił nieco głowę na bok - Zatem? - zapytał.
- Zatem Volundzie - zdawał się smakować każdą sylabę tego imienia - o czym chcesz rozmawiać?
- Naszej misji w Aros lub naszej przysłudze dla Agvindura. Wewnątrz lub w drodze. Bez słuchaczy lub zostawiając szepty, a spacerując alejami.
Erik ruszył powoli, niczym pijany chcący dumnie wejść do domu i rzec: “nic nie piłem”. Choć szedł wolniej, niż gdyby normalnie spacerował. Nie pozwolił sobie jednak wesprzeć się na berserkerze. Zacisnął zęby póki nie oddalili się poza zasięg głosu freyvindowych wojów. Wtedy też jarl Tissø z wyrazem ulgi opadł na ścianę jednej z chat szukając oparcia.
- Aros ważnym portem. Punktem handlowym. Ramieniem zbrojnym cieśniny. Pół dnia morzem stąd do domu mego. A jarl lokalny z aftergangerów. Zniknął podobno. Kto więc następny w kolejce? Jeśli nie afterganger-jarl najbliższy? - mówił powoli i spokojnie, choć same zdania wydawały się chaotyczne
Pogrobiec spokojnie stał naprzeciw, w żaden sposób nie wyrażając dysrespektu dla ciężkiego stanu Eryka. Spokojnie wysłuchał jego słów. Jak gdyby myśl nagła przyszła mu do głowy, jak gdyby czegoś świadom nie był wcześniej.
- Wiem to. - słowa przeczyły emocjom, które subtelnie zagrały na kamiennej twarzy - Lecz czy dla Aros ocalenia, czy dla Aros tu jesteś mnie ciekawi. Ile zaryzykować gotów.
- Zaiste roztropne to pytać, czym wam wrogiem czy przyjacielem. Brat krwi Elin nie był tak łaskaw. On najwyraźniej pierwej działa. Później pyta. - Erik spojrzał w ziemię i dodał - o ile pyta w ogóle. On wam wrogów wnet znajdzie. Nie bój się o to.
Zamilkł. Trudno było określić, czy przemawianie go zmęczyło, czy wolał uniknąć odpowiedzi na wprost postawione pytanie.
- Brata mego znam, dwakroć prawieśmy się wzajem wykończyli, nim ramię w ramię stoczyliśmy bój przeciw niemożliwym wrogom… i zwyciężyliśmy. - chociaż słowa były chwalebne… ton berserkera i jakieś zmrużenie oczu świadczyło, że berserker, ze wszystkich Dunów, inaczej o tym myśli.
- Lecz nie o tym nam prawić, ani o nonsensach. Aniś nasz wróg ani przyjaciel. Pytam o twój motyw jeno, jako że wspólnie działać mamy.
- Przecież motyw wyjawiłżem na początku. Bezpieczeństwo własne. Jarl tutejszy gwarantem mego bezpieczeństwa. Teraz nie wiem co z nim. Czy egzystencji jego nie zakończył ktoś, kto wkrótce do Tissø przybędzie? - Jarl uniósł prawą dłoń i przytrzymał nasadę nosa. Niczym śmiertelnik walczący z bólem zatok.
- Bardzoś… przezorny… - wyciągnięte słowo świadczyło o długim poszukiwaniu dyplomatycznej odpowiedzi - ...jak na Einherjar. Co poczynić zamieszasz, jeśli Einar… - kolejna pauza. Pogrobiec na chwilę pochylił głowę. Spojrzał spod brwi na Eryka, uśmiechnął się przepraszająco nim i po sekundzie cokolwiek go naszło, minęło.
- Jeśli Einar w popiół obrócon? Czego poza bezpieczeństwem tej domeny życzyłbyś sobie?
Erik zamknął oczy. Coś nim wzdrygnęło na dźwiek słowa Einherjar. Może wspomnienie matki, tak dalekie, lecz tak żywe. W końcu odsłonił twarz i spojrzał wprost na Pogrobca.
- Volundzie, ni ty, Berserker, ni Jarl Bezdroży zrozumieć mych obaw w stanie nie jesteście. Ni ty, ni on domu nie macie. A tam - uniósł rękę kierując ją w stronę, w którą należało płynąć do Tissø - dom mój. Ludzie moi. Odpowiedzialnym za nich. A stąd - wskazał palcem wskazującym ziemię pod ich stopami - stąd, drakkar obsadzony wojami o świcie wypływający chwilę po tym gdy słońce w zenicie do portu mego wpłynie. Jeżeli ktoś - na chwilę się zawahał - lub coś, przerwało egzystencję Einara, to miało cel jakiś. I ja, żeby czuć się bezpiecznym, winnem znaleźć go, czy też to. I zagrożenie wyeliminować. Później zaś, na tronie Aros jarla nowego trza będzie posadzić. I uzyskać gwarant bezpieczeństwa. Najlepiej przysięgą krwi. Bo trudno dziś o honor wśród tych, co rannego od tyłu zaatakować gotowi. - Tym razem już nie mówił spokojnie. Wypowiedź jarla była szybka. Jakby przepełniona emocjami.
Pogrobiec jeśli je zauważał, niewiele im poświęcił uwagi.
- Prawda to. - spostrzegł - Trudno dziś o honor. Do sedna przechodzisz. - rozejrzał się wokół, po czym przykucnął podnosząc do umarłej, białej dłoni garść zmrożonej ziemi. Jego grabiaste palce bardziej wykopały ją, niż podniosły. Wyprostował się.
- Czas nie przyniesie nam kresu. A czas jest nieubłagany. Gdy niesiem jakieś powinności, najlżejsze choćby, w chwili gdy je podejmujemy nie ma w tem żadnego wysiłku. A potem… gdy upłyną miesiące… lata… dekady… - dłoń rozszerzyła nieco palce, aż grudki zbitej ziemi powoli się wysypywały. Dłoń Volunda wyglądała, jakby dopiero co z ziemi otoczonej kamiennym okrętem się wydostał.
- Teraz mi to nie ciąży. Gdybym śmiertelny był, może po godzinie by mię to znużyło. W końcu najdzie walka ze snem, by nie wypuścić. Gdy i wtedy podołam, niewygodom i własnym słabościom, nadejdzie konieczność. Kto na mnie ostrze podniesie? Może walki uniknę. Kto na ważnych mi podniesie?
Pogrobiec chwilę milczał, zaciskając dłoń z olbrzymią krzepą, zbijając ziemię na prawie gliniastą konsystencję.
- Lecz na mnie nic nie ciąży. Nigdym nie rozumiał, co ciągnie do jarla zostaniem. - parsknął, upuszczając grudę. Wzrok jego szukał czegoś, aż spocząć na pobliskim głazie, który gdyby mógł opowiadać, zapewne opowiedziałby o czasach sprzed Einherjar, sprzed ludzi, sprzed czasu.
- Wasze brzemię cięższe. I lepsze powody macie słowo łamać. Czy Tissø bezpieczniejszym nie byłoby właśnie, gdyby nie godny i wolny jarl, lecz jarl krwią Tobie podporządkowany… pieczę objął? - zapytał Volund retorycznie… bez oskarżenia. Bardziej jak jakiś majaczący mistyk.
- Einar wolnym był. Jeno na słowie swoim polegaliśmy. Latami. I Tissø nie cierpiało ze strony Aros nigdy za jego panowania. Jeno któż teraz da mi pewność? Agvindur, który tu swego hirdmana o gorącej głowie wysłał? A może Jarl Bezdroży, który na mych własnych oczach ludziom swym przyobiecał spętanie i oddanie komukolwiek. Na ich honorze polegać powinienem? Wszak jeden z nich mało mnie na strzępy nie rozerwał. Jeśli nie on, to kto? Może zaufać winnem temu co po cichu Einara usunął? Zaiste poczucie bezpieczeństwa wzrośnie we mnie niesamowicie. Więc może zanim dalej drążyć będziesz pobudki moje, to rzeknij mi drogi Volundzie, cóż was tu sprowadza? Pakt przybyliście zawrzeć z - tym razem Erik się zawahał - ewentualnym zabójcą Einara?
- Mojego brata sam o motywy spytać możesz, lecz radzę w inny sposób. - odpowiedział beznamiętnie Pogrobiec -Ja przyrzekłem Agvindurowi, że Einara doń sprowadzę, lub los jego ustalę. Miasto wiem, że zabezpieczyć trzeba, lecz nic mi do tego, ani mi to na sercu nie ciąży. - bez skrępowania wyjaśnił Volund.
- Więc więcej celów nas łączy, niźli dzieli - Erik odepchnął się od ściany. - Twój brat zaś, bardziej czyny sobie ceni niż słowa. Toteż na ten moment nie widzę powodu by uwagę jego rozpraszać od pastwienia się nad swymi ludźmi. Być może, na chwałę bogom nad Aros pieczę przejmie. Wtedy najpewniej na śmierć pośle wojów, a kobiety na zatracenie.
Jarl Tissø począł kroki kierować na powrót do chaty dając znać, że w jego opinii rozmowa skończona.
- A tyś co uczynił by zasłużyć na bezpieczeństwo? - spokojnie zapytał Pogrobiec, nie odwracając spojrzenia od miejsca, gdzie przed momentem stał odchodzący jarl.
Nie doczekał się odpowiedzi. Erik powolnym krokiem wszedł już w krąg półmroku wywołany bliskością ogniska. Nie patrząc ani na zebranych, ani na pozostającego z tyłu Volunda szedł wprost do drzwi chaty w której byli jego ludzie. Pogrobiec zaś założył opończę i ruszył na poszukiwania innej, ważnej mu osoby...

Elin, Erik, Volund

Elin z Volundem do chaty weszła pogrążona w niewesołych myślach. Nie podobał się jej pomysł jej brata krwi ale jeśli mógł pomóc należało spróbować, co więcej metoda spuszczania krwi mogła zadziałać również w przypadku pana na Tissø.
Rozejrzała się po izbie dostrzegając Erika i westchnęła cichutko.
- Trzeba nam z nim mówić… - Uniosła wzrok na Pogrobca mając nadzieję, że do niej dołączy, po czym ruszyła w stronę drugiego aftergangera. Ten posłusznie ruszył za nią, z wahaniem wynikłym z ostatniej rozmowy z ich sojusznikiem.
Jarl już ułożył się na naprędce złożonym barłogu. Wzrok skierował w górę ku dwojgu aftergangerów. Najpierw patrzył na nich, jakby wzrok skupiając, później głowę przechylił lekko i rzekł w końcu:
- Tak?
Volva zawahała się na moment.
- Przypomniałam sobie coś co może pomóc w ustaleniu przyczyny Waszego stanu. - Rzekła w końcu. Jarl mógł dostrzec subtelne zmiany w zachowaniu Wiedzącej, która teraz zdawała się być lekko wystraszoną młódką.
- Usiądźcie proszę. Nie patrzcie na mnie z góry - podniósł się i podciągnął nogi opierając się o ścianę przybytku - i cóże to najdroższa Elin? Czegóż się dowiedziałaś?
Zmieszana tym jak jarl zwrócił się do niej wzrok opuściła ale przysiadła na ławie obok.
- Widziałam czarnoskórę kobietę w wizji, gdym o przyczynę Waszego stanu pytała. - Odparła. - Być może to ich magia jakaś, której nie znamy.
- Elin, proszę skończ z tym “waszym, waszych, waszymi” mów mi Erik proszę, tak jak mówiłaś jeszcze chwilę temu - powiedział patrząc na kobietę.
Pogrobiec natomiast nie przystanął na propozycję, stojąc gdzie stał przed chwilą i patrząc na obydwoje z góry. Na słowa Eryka spojrzenie zawędrowało na służkę bogów, lecz nic nie mówił.
- Jeśli tak chcecie… znaczy jeśli tak chcesz. - Skinęła głową. - Być może zdołamy się od kogoś dowiedzieć co ludzie tacy, jak ta kobieta w wizji, potrafią. Wtedy i lekarstwo łatwiej będzie odnaleźć. - Kobieta unikała wzroku aftergangera.
- Elin, dziękuję - sięgnął ręką w stronę jej nogi i delikatnie ją na niej położył - to wiele dla mnie znaczy. Naprawdę. Ale jeśli czujesz się winna, z powodu brata swego, to nie musisz. Niczego winna mi nie jesteś.
Błękitne oko wpatrzyło się w rękę na jej nodze, a później powędrowało na twarz Erika, kolejne jego słowa jednak zwróciły jej uwagę na coś innego.
- Winna...Tobie? - Wstała zdecydowanym ruchem, choć w oku strach błysnął. - Masz rację nie jestem i nie z poczucia winy pragnę pomóc. Obiecałam, że sprawdzę, więc chciałam to przekazać, gdym sobie przypomniała. - Rozejrzała się. - A propos brata mego… Widziałeś go może?
Erik pokiwał przecząco głową.
- Elin, dziękuję ci.
- Słychać go… lub raczej owoc jego działań. - odpowiedział jej za Eryka Pogrobiec z kamienną miną, słysząc ciche westchnienia i jęki i inne odgłosy, które dobywała z siebie Franka z innej części chaty…
Elin gdyby mogła zapewne by się zarumieniła.
- Zatem.. musimy poczekać na niego, by ustalić co dalej. - Wzrokiem do Erika wróciła. - Nie ma jeszcze za co… - Uśmiechnęła się niepewnie.
- Jest - zaprzeczył ranny jarl - wszak pomocy chcesz udzielić, choć winna jej nie jesteś. Warto za to podziękować, bo raczej tak nie czynią tacy jak my.
- Dopóki Jarl Bezdroży zajęty, chciałem zawczasu ustalić, byśmy wzajem wiedzieli co myślimy. Sytuacja niepewna. My prawie nic nie wiemy. Freyvind może równie dobrze rozmawiać, gdy i sami ustalimy, co słusznie uczynić by Einara odnaleźć i miasto ochronić. - bez żenady wszedł w ich wymianę uprzejmości Volund, patrząc to a jedno, to na drugie - Chyba, że żadnych idei nie macie.
- To już z Elin ustaliliśmy wcześniej. Ingeborg i ktoś z jej sług - spojrzał na volvę - mają jutro umówić nam spotkanie nocne z głosem lokalnego jarla. Podobno godi przemawia w jego imieniu. Zobaczym cóż nam powie.
- Dwoje śmiertelnych wobec czegoś, co miastem zawładnęło za potomka Agvindura. Jeśli nawet, zdradzą, że tu jesteśmy, mogą zdradzić, kto więcej jak ty. Co powiedzą? Dlaczego godi miałby chcieć ich wysłuchać? Dlaczego ich nie pochwycą i mękami nie zmuszą do wskazania naszego schronienia? - spokojnie wyrecytował Einherjar - Mało przezorne. Wszystko co czynim, z pewnością musim robić w nocy. Działać też zupełnie na oślep… odrzucić zaskoczenie, że czworo tu afterganger, nie jeden i otruty… - spojrzał na Elin - Potrzebujemy wymyślić coś lepszego.
- Mogę po prostu jako Wiedząca prosić o spotkanie z jarlem, by mu swoje usługi zaoferować. - Zaproponowała.
- Przyjść znikąd? To by zmusiło godiego, żeby zareagować, ale zdajecie się zapominać, że co władzę w tym mieście przejęło zapewne wciąż tu jest. Zakładacie, że godi zachowuje się jak godi, planujecie jak gdyby Einar wciąż miastem władał. Jeśli mówić z godim chcecie, sposobu trzeba innego. Nie tylko przez to, że hird mu posłuszny jak Asgerowi w niedawnej okazji. - przyjemny, ale wyzuty z emocji ton silnie kontrastował z coraz dzikszymi odgłosami pasji, namiętności i cielesnego obcowania tuż za cienką ścianą.
- Z tego co Chlo… - Elin zakaszlała. - mówiła to godi zachowuje się tak jakby Einar rzeczywiście ciągle tu był. Nikt niczego nie podejrzewa, więc godi powinien się zachować zgodnie z oczekiwaniem. Może być tak, że sytuacja tu podobna do… - Volva niemal ugryzła się w język. - ostatniej z jaką mieliśmy się mierzyć i jarl w letargu jest pozostawiony, a godi korzysta i przejął władzę sam z siebie. Mogą nim kierować ci, którzy hird cały wybili. W obu przypadkach, jestem w stanie najszybciej zorientować się w sytuacji.
Erik powoli odpływał. Nie wiadomo, czy za sprawą trucizny w jego ciele i ogólnego osłabienia, czy raczej słuch skupił na odgłosach dochodzących zza drewnianych ścian chaty. Nie odpowiedział nic ani Volundowi, ani jego siostrze we krwi.
- Może być tak, a może być o wiele gorzej. Dlatego jeśli ktokolwiek, Eryk z pewnością nie lęknie się udać, zwłaszcza gdy ktokolwiek miastem włada już o nim wie. - wzrok Pogrobca może na ułamek sekundy przeskoczył na dogorywającego aftergangera, a może to tylko wrażenie - Za Asgera nie widziałaś co się wydarzyło. Musim dowiedzieć się więcej. Godi z pewnością winny lub zniewolony, toteż prędzej bym go porwał, niż za jego władzy i u niego rozmawiał, lecz to oczywiście trudne. Ty siostro, możesz zobaczyć co dla nas niewidoczne, tak… lecz bystre oczy na Twój widok zrazu domyślą się co do Freyowskiego podstępu.
- Dopóki kto mnie nie dotknie, nie zorientują się kim jestem. - Popatrzyła spokojnie na Volunda. - Ciężko od żywych mnie odróżnić, Volundzie.
- Prawda to, ale niewiele w całej Skanii jednookich volv co w Ribe osiadły, a dnia każdego zjawić się mogą ze słynnym Jarlem Bezdroży w mieście, w którym zaginął potomek jego brata. - wyjaśnił berserker z chłodną logiką.
- Freyvind ukrywać się starał, więc nie sądzę, by kto wiedział, iż jest w mieście. O mym jednym oku raczej poza Ribe nie wiedzą. Nie sądzę, by pieśni o tym układano. - Uśmiechnęła się delikatnie,
- Istotnie… - przyznał - Lecz od zawsze błędem jest lekceważyć wroga. Mówim o kimś nieprzeciętnie inteligentnym, jeśli pana się pozbywszy hird przejął, a miasto się nie zorientowało. - wypuścił powietrze z martwych płuc, jak gdyby westchnięcie - A ty ryzykowałabyś konfrontację z tym czymś… nie wiemy nawet czym. Jeno wiemy, co cię spotkać może… - i zerknął na pana na Tissø.
- Pomówić chciałem… jeśli czas dla mnie znajdziesz. - ręką zdjął.
Zagryzła wargi i skinęła głową.
- A mamy lepszy plan? - Zapytała cicho. - Ale masz rację.. to, że do tej pory nikt się nie zorientował.. bądź został wystarczająco szybko uciszony, by innym swych obaw nie przekazać, jest niepokojące… - Zamyśliła się na moment. - A ja nawet nie słyszałam co dokładnie się tu wydarzyło… Ponoć usłyszeliście więcej? - Zapytała Pogrobca.
Pokręcił przecząco głową.
- Wiem jeno… potrzebujemy wiedzieć więcej. I jeszcze. Gdy kto ma plan, koncept… myśli, rozważa, przewiduje ruchy tych co mu nieprzychylni. Wie co kieruje innymi. Jedyne co zaskoczył może… - oparł dłoń o drewnianą ścianę, stukając sękatymi palcami jak drewnem o drewno - To coś… czego nie można przewidzieć. Coś co nie ma sensu, lub istne szaleństwo… w skali i w braku celu.
- Trudno planować, gdy tak niewiele wiemy. Możemy zaryzykować bądź próbować zdobyć więcej informacji nie bezpośrednio ale z nikłą szansą, że rzeczywiście coś nowego usłyszymy… Mogłabym pójść jutro w miasto i kości ludziom rzucać w zamian za informacje. - Dodała z namysłem.
- Wieczność tak spędzić można, i tylko cię narazić. Nie, wiem co można zrobić. Języki ludzi są jak węzły, najszybciej je przeciąć. Wzburzyć. Uczynić coś niespełna rozumu i bez motywacji. Trzeba by ludzi powiadomić, wieści rozpuścić, pozwolić ludziom by sami się poruszyli, by sami wzajem wymieniali plotki i domysły, by w ciekawości poznać prawdę chcieli. I... wiem co zrobić trzeba po temu.

Z tymi słowy afterganger odszedł od obydwojga, idąc raźnym, natchnionym ideą krokiem prosto do części w której Frey zapewniał Chlotchild apogeum ekstazy… i inne doznania.
Elin ruszyła za Pogrobcem ale w drzwiach się zatrzymała zdając sobie sprawę, dokąd dokładnie on zmierza.
- Może poczekajmy jeszcze chwilę! - Rzuciła za nim niepewnie.
- Czekałem zbyt długo. - odpowiedział jej, nie zatrzymując się. Nie mogła nie zrozumieć, wcale nie chodziło o oczekiwanie na Freyvinda…
I tak została sama z Erikiem z Tissø, choć wokół kręcili się ludzie, ona miała wrażenie, iż są sami. Podeszła jednak do niego zaniepokojona tym, iż zdawał się zasypiać choć do wschodu jeszcze czas był.
- Podobno spuszczanie krwi bywa pomocne w takich sytuacjach… - Odezwała się cicho.
Jak zwykle przebudzenie aftergangera mogło być przerażające dla postronnych. Oto istota, która nie oddycha i pozostaje bez ruchu nagle otwiera oczy. Tak też stało się z Erikiem. Otworzył oczy i przez moment patrzył badawczo na twarz Elin. Przez moment chciał wyciągnąć przed siebie rękę, żeby dotknąć jej twarzy. Jej rany. Jednak w końcu zrezygnował z tego pomysłu. Zamiast tego wskazał miejsce na barłogu obok siebie.
- Przysiądź proszę bliżej. Nie chcę o swych słabościach głośno mówić - jego wzrok powędrował w stronę Gunnara i Ingeborg, którzy układali się do spania przy nieprzytomnym Vivim.
Rozejrzała się niepewnie ale przysiadła obok niego.
- Czy ból również odczuwasz? - Zapytała cicho. - Jakby Cię coś od środka spalało?
- Nie. Teraz nie czuję bólu wcale. Ale skupić się nie mogę. Myśleć jasno. Ran zagoić mocą krwi nie mogę. Choć piłem krew za twą radą. Paliło gdym się przebudził. I gdy Frey mną cisnął. Teraz już nie. Ale to uczucie kołysania jest dobijające. Ziemia ucieka spod moich stóp niby pokład drakkara w sztormową noc. - Mówił bardzo cicho, pochylając się nieco w stronę Elin, lecz nie dotykał jej. Być może rzeczywiście chciał swe słabości ukryć przed innymi zgromadzonymi w chacie
Zmarszczyła lekko brwi.
- Może to nie zwykła trucizna tedy… a plugastwo jakoweś… Musimy czegoś się o tych ludach dowiedzieć. Możesz swych ludzi poprosić by spróbowali za dnia rozpytać o jakiegoś obcego czarownika. Może będzie coś umiał pomóc.
- Ingeborg roztropna bardzo. Pomoże, ale bliska mi jest i nie chcę jej narażać bez potrzeby. Gunnar silny, ale też nie głupi. Rzeknę im, by twym ludziom pomogli. Tak jak umieją.
Jego ciało lekko się osunęło w jej stronę, jednak nadal jej nie dotknął.
Podtrzymała go w zupełnie naturalnym dla niej geście.
- Uważaj, połóż się wygodniej, gdyż tak cały zaraz się z posłania zsuniesz. - Odparła i głowa skinęła. - To nie moi ludzie ale dziękuję, jeśli zaczną ze sobą współpracować łatwiej i nam będzie.
Sięgnął po jej rękę i owinął się nią, a później przechylił przyciskając się do jej ciała.
- Szkoda, że nie twoi. Jarlowi bezdroży nie pomogą, choćby im niezmierzone bogactwa obiecał.- Świadomość Erika zdawała się odpływać. A może tylko zręcznie grał?
Zesztywniała lekko na tą bliskość i spróbowała się od niego odsunąć zdecydowanym ruchem.
Gdy praktycznie bez oporu wysunęła się spod ciała jarla dostrzegła, że jego głowa niebezpiecznie zaczyna zbliżać się do klepiska, szybko więc ponownie go chwyciła i ułożyła wygodnie na posłaniu. W tym momencie sięgnął jeszcze ostatkiem sił po jej dłoń, którą trzymała tuż przy jego twarzy. Przesunął ją i ucałował delikatnie jej wnętrze.
- Dziękuję - powiedział tylko szeptem, jeszcze cichszym niż wcześniej. A może nawet nie tyle powiedział, co ustami bezgłośnie poruszył. Jego ciało wyglądało jakby uszło z niego całe życie.

Volund, Frey i Chlo

Zdumiony Volund nie znalazł Freyvinda ze służką w izdebce. Ich odgłosy musiały być słyszalne przez ściany domostwa, lub nieść się w ciszy nocy.
Gdy wyszedł z najętego husu, rozbawieni wojowie, sami wprawieni byli w dobry nastrój dzięki pokazom wytrwałości brakującej dwójki.
Szukać daleko nie musiał bo westchnienia i szelesty słyszalne były. Nogi powiodły go same ku ukrytej parze. Nieobecna duchem Chlotchild rozleniwiona i zaspokojona spała wtulona we Freyvinda z błogim i szczęśliwym uśmiechem na twarzyczce. Nie ruszyła się ni oczu nie otwarła gdy Gangrel stanął niedaleko.
Powietrze pachniało miłosnym uniesieniem. Od ziemi podnosiła się lekka, poranna mgiełka lecz nie przeszkadzała ona najwidoczniej dwójce kochanków.
Obecność Pogrobca zdradziły bardziej ciężkie kroki niż odzienie, czy szczególnie opończa wciąż okrywająca umarłą sylwetkę. Widać było po berserkerze, że w nocy o dziwo nie próżnował. Ogniki ekscytacji jarzące się w szkarłatnych oczach miały całkiem inne źródło, niż jeszcze te z czarnych ślepi demona sprzed chwili. Podszedł, sekundę może poświęcił zerknięciu na Chlo i po chwili cała uwaga Volunda skupiona była na Jarlu Bezdroży.
- Wiem, co w tym mieście uczynić należy.
- Cóż tedy? - skald podniósł się i chwycił Chlo na ręce, co nawet bez umu wciąż bliskości jego szukała.
- Muszę przybyć do Aros tak, by wiedziano o tym i wyzwać Einara na holmgang. - powiedział z powagą Volund.
- Powód mieć musisz. Inaczej jarl ma prawo odmówić.
- Bjarki mógłby pomóc, nieprawdaż? On w prawach uczony.
- Niedościgniony. Ale to co i ja pewnie powie. Jeżeli powodu żadnego nie ma, to nie ma podstaw do holmgangu. Obmyślić go wpierw trzeba. Sam plan dobry… ale jedno mnie niepokoi. - Frey zamyślił się. - Jeżeli do holmgangu sie odwołasz, ku próbie walki sięgniesz bogów w to mieszając, bo holmgangi dla ich przytomności toczone… Jeżeli on żyw, musiał będziesz z nim stanąć. A my tu by go ocalić, jeżeli jeszcze żyje.
- Wiem. Agvindurowi przysiągłem go sprowadzić, lub los poznać. W holmgangach tylko dla innych walczyłem… nie znam praw dość dobrze. Bjarki rzec może, czy jeśli Einar faktycznie wciąż tu włada, lecz zniewolony... czy bez ujmy dla honoru i obrazy bogów odstąpić mógłbym. - berserker usunął się z drogi Jarlowi, który niósł na rękach Frankę - A poruszenie tym wywołane i czas przed holmgangiem pozwolą wam wywiedzieć się, co naprawdę ma miejsce. Od mądrości Bjarkiego i Elin, i naszej pomysłowości plan ten zależy.
- Trzeba będzie z nim porozmawiać zatem. Plan dobrym mi się zdaje. Tym bardziej, że jak pojawisz się w mieście jakbyś przybył lądem, tym więcej nas się tu spodziewać nie będą.

I powrócili do hausu, rozprawić o losie Aros.

Bjarki, Volund

Na zewnątrz niebo się szarzyło od wstającego za horyzontem słońca, gdy Volund w ciszy podszedł do Bjarkiego i Kariny, pozostawiwszy Freyva, który poszedł zanieść Chlo do izdebki. Moc, jaka ożywiała umarłe ciała aftergangerów zaczynała słabnąć wraz ze zbliżającym się dniem, oni walczyć już musieli z sennością i jak gdyby odpłynięciem sił z ich członków. To powiedziawszy, Pogrobiec zdawał się czymś wewnętrznym płonąć, prawie równie nagim jak on sam przed kilku dni, prawie równie jaskrawym jak dostrzeżone w oczach Jorika gdy dołączył do hirdu Jarla Bezdroży.
- Plan z Freyvindem mamy. Potrzebuję jednak twej wiedzy i twego rozumu, by wiedzieć czy w ogóle ziścić się może. - nieumarły berserker mówił do przybocznego jego brata, ale oczy wtenczas spoczywały na Karinie co go nie odstępowała. Wzrok miał wymowny.
Bjarki co właśnie układał się do snu w wyciszonej chacie, uniósł się na łożu na łokciu:
- Wiedzy? - brwi ściągnął i począł się zbierać spod skór. Stanął naprzeciw berserkera na wpół ubranym, pochylając się w kierunku rozmówcy.
Jego potężne ciało bliznami i znakami nakłutymi ciemniejszą barwiczką było. Sięgnął po koszulę, którą niedbale na siebie narzucił i ruszył ku środkowi chaty, teraz już opustoszałemu, gdy wszyscy spać się pokładli.
- Czegóż trzeba? - niski głos zaburczał ciszej by nie burzyć początku letargu chaty.
- Twej niedościgłej znajomości praw. - Volund podążył za nim, stając w pobliżu środka pomieszczenia. Również prawie szeptał jak szeleszczące liście - Postanowilim, że jakoby sam do Aros przybędę i.... Einara na holmgang wyzwę, ku bogów uciesze. - nie tłumaczył, dlaczego plan ten wydał im się dobry, wierzył, że czujny jednooki w lot pojmie jego zalety… a może i wskaże wady - Potrzeba nam.... potrzebny mi jednak powód.
- Holmgang - powtórzył Bjarki jakby słowo smakując. Przez chwilę milczał na ławie siadając i dłubiąc w tlącym się palenisku. - Wyzwanie rzucić może każden każdemu, więc zdziwienia to nie zapoczątkuje - począł z namysłem - A powód.... może powiązan być z honorem - przyglądał się Volundowi już baczniej swym jednym okiem, strasząc napiętą i ściągniętą skórą lewego dołu, co dawniej drugie oko mieścił - długiem, niezgodą własności lub pomstą przyjaciela w imię wdowy lub rodziny. Którenś Ci specjalnie podchodzi?
Jedno i drugie oko o odcieniu błękitnawego lodu skupiło się na jedynym posiadanym przez ghoula, odwzajemniając intensywność.
- Jeśli Einar nie ubity czy porwany, a zniewolony mocą Einherjar lub jeszcze inną i do pojedynku stanąć by miał… najlepiej, by powód ogłoszony pozwalał bez obrazy bogów i honoru odstąpić, - Bjarki tu głową pokręcił przecząco - gdy będziem pewni że nie jest on wład sobą samym. Tedy coś bliskiemu prawdy rozważałem… Lecz uciekinier z jego hirdu poległ w Caernie.
- Jeśli Einar na wyzwanie się nie stawi, honor mu zostanie zabrany i stracić wszystko może. Jeżeli Ty nie stawisz się, wygnańcem zostaniesz i banitą i ścigać Cię można będzie aż po śmierć. Tako prawo rzecze. Wyzwany czas ma do siedmiu dni stawić się na wyznaczonym miejscu. Jeśli Einar nie żyw ryzykować będziesz jego cześć, skoro ludność w Aros przeświadczona o jego obecności.
- Lecz zarazem co z Aros samym, jeśli się nie stawi? Toż i jego włości wobec holmgangu zależne być mogą. Dla zbrukania jego czci, ktokolwiek miastem włada, władzy w jego imieniu nie odda… - rozważał berserker.
- Zwyczajową ceną i zatargu zadośćuczynieniem albo śmierć albo wszystko co posiada przegrany. - Bjarki spojrzał na ogień na chwilę by wrócić ponownie spojrzeniem na Volunda. - Jeśli Einar nie może stanąć, tedy przejmiesz miasto we władanie. Gotówś na to?
- To się nie stanie. Za dużo ktoś wysiłku ktoś włożył, by bez podejrzeń miasto przejąć, by hird wybić. Siedem dni pozwoli, i w poruszeniu tym czynem zuchwałym i niespodziewanym wywiedzieć się wam więcej, mi raczej noża w nocy… raczej za dnia wyglądać. Ale nie wierzę, że miasto oddadzą. Pierwej prawda wyjdzie na jaw i tedy… - zastanowił się Pogrobiec.
- Jeśli stanie, warunki trzeba ustalić. Czy na śmierć bój to ma być? Czy czegoś innego szukałbyś za zadość czynienie? Za jaką przewinę?
- Pewnością miasto utracone przezeń być musi, w razie niestawienia. Nie wiem czy inaczej może być, w razie porażki, gdy to warunek. Potrzebne to nam, aby tego kto miastem z nocy i z cieni i truciznami włada. Potrzebne nam, by móc go nie ubić. Ani od jego ostrza polec, ani jego zakończyć nie zamierzam. - wpatrywał się w Bjarkiego bez wyrazu - Agvindurowim przysiągł, że los jego ostateczny poznam, a jeśli żyw, że go sprowadzę. Tedy szukałem słów, którymi mógłbym wyzwać tego kto miastem włada… mieszkańcy Aros oczywiście Einara by za to mieli, i wciąż nasi wrogowie władzę utracić by mogli, cały swój plan. A gdyby jednak Einar był, i oswobodzić go się dało… gdyby i on i ja rzekł, że wtenczas nie on miastem władał… - zamyślił się Volund, stawiając niedokończone pytanie.
- By holmgang wykorzystać nazwać przeciwnika trzeba, co obrazy dokonał. - tłumaczył godi - Nie możesz rzucić wyzwania stanowisku, Volundzie.
- Tyle wiem. Pytanie brzmi… jakie znasz w historii holmgangów… precedensy. - spokojnie zapytał Pogrobiec, skupiając całą uwagę na Bjarkim.
- Wynagrodzenie miast śmierci jest takowym, nowym rozwiązaniem walk. Zbyt wielu mężów stracono w wikingu. Nie pamiętam wyzwań co nie kończyły się krwawo albo utratą honoru czy też banicją pokonanego. Honor to rzecz istotna w życiu wikingów - ton godiego stwardniał jak i jego spojrzenie.
Pogrobiec zogniskował spojrzenie na godim.
- Wiesz to i kochasz swojego jarla. A jednak… raz już prawie honoru mi odmówiłeś. Teraz też nie podoba mi się twój ton. A honor… - podszedł o krok, spoglądając z góry na godiego - Nie wiem czym jest dla ciebie, Ty, który bierzesz chrześcijańską brankę służąc wrogowi Krysta, chwała niech będzie Freyvindowi za to… Ale dla mnie honor jest najważniejszy. Honor i pomsta. Maszli mi coś do powiedzenia… powiedz może z szeroko rozwartymi ustami, zamiast kisić to w sobie jak płochliwa niewiasta.
- Chrystowych ludzi wielka moc w naszych stronach i naszych w ichnich. I branek i nałożnic i podlejszych służących jak much. Acz takich co prawem szafować chcą niewielu. - Bjarki podniósł się z ławy, wypełniając swą osobą przestrzeń - A gdy chcą, sami jak niewiasty pokątnie czynić chcą swe plany. Rzekłem Ci jak możesz postąpić zgodnie z prawem naszych ludzi. - ruszył ku łożu.
- Czyś właśnie mego brata we krwi obraził? Czy się przesłyszałem? - zapytał Pogrobiec - Rzekłeś, że Freyvind jak niewiasta pokątnie czynić chce swe plany? - spokojnie zapytał Pogrobiec.
- Czy raczej uciekasz od wzroku mego nawet, drżąc z trwogi, wdzięczny, że bez słowa co mnie przymusi, wzgląd mogę mieć na mój szacunek do Jarla Bezdroży, i to cię samego przed prawami ocali? Zdarzyło ci się wiele razy prawami zasłonić, gdzie honoru nie starcza? - ostatnie pytanie zadał tonem jak gdyby niepowiązane z wcześniejszymi było. Lecz było.
Bjarki odwrócił się w miejscu i spojrzał z pogardą na Gangrela:
- Nie dość, że mieszać chcesz w prawie, to jeszcze język rozdwojony jak Loki masz, i rzecz tak odwracasz by twej sprawie służyła. I czego się boisz? Gniewu Frevinda, że się ciągle nim zasłaniasz w rozmowie ze mną? Czy na mój szacunek chcesz w ten sposób zasłużyć? - skrzywił usta - Wielum takich jak ty widział. Żmij język i pogarda dla wszystkich. Honoru tam nigdy zbyt wiele. - zmierzył spojrzeniem postać Volunda - I gdzież twój wielki plan teraz?
- Wystąp z jego służby. - powiedział głośniej Pogrobiec, podeszłszy blisko, gdyby żył, Bjarki poczułby oddech Einherjar na twarzy - Nie chcesz Freya, Agvindura, Aros, Chlo swym tchórzostwem splamić! A holmgang może być za dni siedem, lub jeśli prawa zezwolą, choćby zaraz. - z trudem wysyczał przez zęby, pomiędzy którymi kły się pokazały.

Ciszę wypełnił zgrzyt miecza wyciąganego z pochwy.
Freyvind po złożeniu Franki w swej skrzyni stanął w wejściu do izby i przysłuchiwał się rozmowie.
Wyciągnięte ostrze wbiło się w klepisko.
- Tu jestem Volundzie. Słowo jeszcze rzeknij w tym tonie jako rzeczesz. Raz jeszcze Grima na taniec mieczy zaproś i holmgang mieć będziesz. Tu i teraz. Nim słońce wzejdzie. Ze mną.
Pogrobiec jeszcze chwilę mierząc oczyma Grima zaczął z wolna jak niedźwiedź odwracać się ku Freyvindowi. Oczy na chwilę uciekły mu w górę, nim na bracie spoczęły. W nich miał gniew. W nich miał wściekłość. W nich nie widać było odległego berserkera. Chociaż usta się poruszyły zanim jeszcze przemówiły, to Bestia patrzyła na Lenartssona z żądzą krwi… choć nie jego krwi.
- Nie ten. - niemo wypowiedziały usta Pogrobca, tak że tylko ktoś bystro go obserwujący mógł je bardziej odczytać niż usłyszeć. Przymknął oczy i ruszył do swej skrzyni, jak gdyby zamierzał się w niej położyć.

Dobył z niej jednak nagiego miecza.

Powolnymi kroki, chrzęszcząc kolczugą, klingę na ramieniu oparłszy wrócił na swoje miejsce, ku Freyvindowi zwrócony. Jeszcze chwilę mu się przyglądał.
- Powiedz tedy, Bjarki, głośno i przy świadkach. - odwrócił twarz ku niemu - Dla ciebie jam honoru pełen, czy honoru pozbawiony? - zapytał siląc się na spokój w tonie, jak gdyby choleryk w nim się zbudził… jasnym było, żadnej innej jak te dwie odpowiedzi nie przyjmie.

Skald miecz z klepiska wyciągnął i uniósł go gotując się do walki.
- Cokolwiek zdecydujesz, ze mną Ci przyjdzie Volund. Nie z nim. Na siebie to biorę. Wiedz to, jeśliś w celu jego na holmgang pozywać - rzucił. - I jedno słowo, lubo gest starczy, więcej nam nie trzeba by złamać nam przyszło to co nad Engelsholm zawiązane. Raz na zawsze.

- Starczy. Znam prawa lepiej niż twój przyjaciel myśli. - powiedział Volund z takim szacunkiem, na jaki tylko był w stanie się zdobyć.
Nie był spokojny, ale uproszczenie, upublicznienie sytuacji skrystalizowało jego gniew i pozwoliło go odłożyć na czas po usłyszeniu tych słów.
- Usłyszeć chcę. Nie musisz też szykować zrazu ostrza, nim holmgangu Ci nie wypowiem. Bestia musiałaby mną władnąć bym jego zaatakował… A bestia przez dekady cztery razy - wyciągnął przed się dłoń i trzy wyprostowane sękate palce, niby same kości - Mię we władanie wzięła.
I patrząc na Lenartssona, ucha użyczył godiemu. Lecz skald gestem dał mu znak by milczał.

- Zgadza się, starczy. - Głos volvy stanowczy choć drżący posłyszeli. Z izdebki wyszła, bielsza na twarzy niż zwykle i pomiędzy swych braci stanęła. - Obojgu Wam mówię, dość. - Pojrzała na aftergangerów. - Zapomnieliście o przysiędze? Zapomnieliście o wieszczbie, która o bratobójczych walkach mówiła? Zaprzepaścić wszystko pragniecie?
- Patrzeć na mord zimny bezlitosny nie będę Volundzie. - Frey miecz opuścił, że sztych na powrót dotknął klepiska. - Bo mord by to był zwykły, gdy einherjar z krwi Canarla stara się doprowadzić do holmgangu ze śmiertelnym, specjalnie, z premedytacją do walki dążąc. Odpuść, ja nie chcę zaprzepaszczać tego o czym siostra przez krew nasza rzecze. Ale wiesz, że się nie cofnę.
Na słowa volvy ku nie zwróciła spojrzenie Bestia. Na Freyvinda gdy on przemówił. Z kamienną twarzą, z jaką zazwyczaj Pogrobiec był, słuchał, patrzył, dumał… lub i go nie było. Delikatnie wargi rozchylił by coś odpowiedzieć, a szczęka poczęła mu dygotać, gdy jego dusza i jego rozum konfrontowały się z bardziej… pierwotnymi żądzami.
Zerknął na Bjarkiego i wpatrując się po chwili wrócił do zwyczajowej Volundowi nieobecności. Jak posąg. Przymknął oczy.
- Ty z nim pomów. Ja nie jestem w stanie. - z tymi słowy odszedł od nich, wpierw dwa kroki się cofając jak gdyby nie ufał co sam godi jeszcze uczyni, i dopiero wyraźnie roztrzęsiony w ruchach berserker powrócił do swej skrzyni wrzucić do niej miecz, zerwał opończę i sam się zerwał - do wyjścia.
- Volundzie! Świt zaraz. - Elin do Pogrobca podeszła szybko. - Zostań. - W głos prośba się wkradła, kobieta drżeć się zdawała.
- Ziemia mnie przyjmie i skryje. - odpowiedział jej bardziej miękko niż zazwyczaj - I krwi mi potrzeba. Powrócę następnej nocy. Plan wciąż jest dobry. Wciąż się podejmę. - nie patrzył na nich, gdy mówił, wpierw do siostry a potem do brata, wciąż zmagając się z gniewem, ego i Asowie i Wanowie wiedzą czym, co jeszcze skrywał pod maską nieobecności na pięknym licu. Raz ostatni zerknął po hausie jak gdyby już we śnie raczej był. Skupił się na czarnoskórym niewolniku, co Freyvind podarować mu chciał.
Podszedł do niewolnego od kupca z Kairu, przystając nad półleżącym olbrzymem i zerkając pytająco ku Jarlowi Bezdroży. Ten ni gestem ni słowem na to nie zareagował. Pogrobiec za plecami mężczyzny przyklęknął. Gdy niewolny chciał odrucho powstać, nie będąc pewnym zamiarów aftergangera, Gangrel położył uspokajająco dłoń na jego ramieniu… zarazem w sposób, w jaki nie pozwoliłby mu wstać. Jak onegdaj jego brat jemu samemu uczynił.
Sam nachylił się nieco ku jego twarzy, po czym obydwoma rękoma ją łapiąc silnie odchylił kark obnażając by wgryźć się i pożywić, jak ze zwierzęcia. Błysnęły kły niechowane podczas całego zdarzenia i już po chwili słychać było jęk mężczyzny, niejasne którego… Berserker jedną dłoń pod bok jego głowy ułożył, drugą pod policzek i od tyłu wczepiony jak kochanek w pocałunku trwał…
Nie pił długo. Rozmarzone, puste spojrzenie niewolnego ustąpiło zamknięciu powiek, gdy Pogrobiec z wolna wysunął kły z twarzą zastygłą w grymasie. Szczęka nisko opuszczona dawała miejsce, by mógł gładko wyjść z ofiary, czy może dawcy… i wyraz dzikiego krzyku w szale nadawała, lub ryku. Ułożył Volund głowę niewolnego na klepisku, zdjąwszy delikatnie - jak delikatnie obchodzi się z drogocenną własnością przyjaciela - i powstał rozglądając dziwnie przytomniej po hausie… a zarazem jak gdyby był jakoś zupełnie zagubiony.
Freyvind stał i milczał. Miecza nie chował, Bjarkiemu jeno głową dał znać by godi do izdebki w końcu poszedł. Grim stał z zaciśniętymi ustami i twarzą ściągniętą, pobladłą. Resztki kontroli nad sobą zachowując cofnął się na niemy nakaz skalda. Karina co w międzyczasie z łoża się uniosła pociągnęła go nieco w tył.
- Nie możesz wyzwać Einara… - Pokręciła głowa Wiedząca. - Nie może też sam się bić z tym co go zaatakowało. - W oku Elin panika się pojawiła na samą myśl o tym, iż któryś z nich mógłby stanąć przeciwko temu co widziała.
Pogrobiec spojrzenie miał nieprzytomne, ale wnet na niej skupił.
- Nie rozumiem, Elin. Rzeknij coś więcej, choćby dlaczego. Z Freyvindem uzgodniliśmy, że to słuszny plan wyzwać go… i… co go zaatakowało? - zapytał, podchodząc ku siostrze, nagle z ciekawością w głosie.
- Widziałam… zło… - Wieszczka widocznie z trudem ubierała wizję w słowa. - Czyste, pierwotne zło… To pochłonęło… - Pokręciła powoli głową znowu drżąc. - Einara najpewniej też dopadli…
Volund podszedł bliżej volvy, uspokajająco rękę wyciągając, jak gdyby mimowolnie. Gest dziwny jak na niego, gdy ujął jej dłoń.
- KOGO pochłonęło? Kto oni, dopadli, Einara? - subtelnie dobierał słowa Pogrobiec, by pomóc Widzącej skupić się na odpowiedziach.
- Cienie… bez ciał, kształty jeno… - Patrzyła jak zafascynowana na Gangrela. - Jedne złem przepełnione rzuciły się na mniejsze, słabsze… - Pokręciła głową. - O Einara pytałam… być może te mniejsze kształty co jego drużyna… Wszystko… wszystko było jak cieniem pod wodą. Potem Einara ujrzałam, w innym miejscu, ukrywał się… lecz to coś go znalazło… Rzuciło się za nim… - Elin dłoń swoją zacisnęła na dłoni Volunda. - To.. przeszło przeze mnie… Jeśli.. jeśli zdołało go dopaść, to już nie Einar stanąłby na holmgang…
Delikatnie wolną rękę uniósł i palcem skierował jej podbródek tak by prosto w oczy mu patrzyła.
- Przeszło… przez Cię? - zapytał bardzo cicho.
- Przeszło… Stałam na drodze… do Einara… - W oku volvy widać było ciągle strach.
- I coś poczuła? Co się stało z Einarem? - dopytywał Volund, jak gdyby w nim troska o volvę przegrywała z jakąś dziką ciekawością.
- Nie widziałam już… Ciemność… Ciemność chciała mnie pochłonąć ale to nie była zwykła ciemność… Ona żyła… - Elin wzdrygnęła się mocno. - I tylko zło w sobie miała…
- Która z Norn Ci to pokazała? Urd, Werdandi, czy Skuld? - odezwał się milczący do tej pory Freyvind. Nie zmienił ni pozycji, ni postawy.
Volva na Freyvinda spojrzała i zbladła jeszcze bardziej.
- Werdandi… - Wyszeptała i zapewne opadłaby na klepisko, gdyby Pogrobiec jej nie trzymał.
- Co to za miejsce było w którym Einara zoczyłaś? - spytał ciszej i bardziej troskliwym głosem, widząc w jakim stanie jest volva.
- Nie wiem… wszystko było zbyt niewyraźne, nieostre… Ciemność, cienie, chłód wszędzie… Ale… wycie usłyszałam. Einar po nim się zerwał i uciekać począł.
- Tyle wiemy, że skoro Werdandi go Elin pokazała… to nie odszedł w nicość. Korci mnie by zrobić to najprostszym sposobem…
- To był… duży budynek… chyba kamienny... - Dodała po namyśle. - Einar gdzieś w głąb uciekał… Może… zdołał uciec, skoro tyle czasu mu się udawało… Jednak jeśli mu się to udało… to wyzwanie go jeno hańbę na niego sprowadzi… Bo stawienie się to śmierć, gdy go tamci tylko obaczą…
- Jeżeli to langhus jarla, to tam go znajdziemy. Jeżeli go tam nie ma, to jest ktoś, kto ukrywa to, że zniknął. Jak to w Ribe było z Agvindurem. W Aros nie ma siły zdolnej powstrzymać nas trzech i zbrojnych jakich ze sobą mamy. Jutro reszta ludzi Hemminga powinna dotrzeć. - Frey spojrzał na Volunda.
- Kolumny! - Rzekła nagle Wieszczka. - Widziałam też kolumny. - Dodała już spokojniej i na braci swych spojrzała. - To coś, Freyvindzie… Nie sądzę byśmy kiedykolwiek się z czymś takim spotkali… To zwykła siłą może być ciężko pokonać… Tutaj dzieje się coś bardzo dziwnego… Erika otrutro i najpewniej uczyniła to czarnoskóra kobieta z tegom co w wizji widziała, hird jarla wybity… przez dziwną, mroczną siłę… Einar się bał… On się bał tego co ich spotkało… - Elin pokręciła głową. - Musimy być bardzo ostrożni,
- Nie masz kolumn w Aros… - powiedział do siebie chyba Pogrobiec - Ta wizja, może nie dosłowna. Może metafora. Jak śmierć Sigrun Norny przędzą tak, że zwieść się łatwo możesz, nie? Jak pewnaś? - zapytał już chłodniej, cały czas delikatnie podtrzymując volvę wobec jej nagłej słabości.
Pokręciła ze smutkiem głową.
- Nie wiem… wszystko tak dziwnie wyglądało… ale jeśli były w wizji to coś znaczą zapewne… - Elin brwi zmarszczyła próbując szczegóły sobie przypomnieć. - Te kolumny dziwne takie były… z jakimiś roślinami na górze…
Pogrobiec chwilę jeszcze pogrążony był w tym co zasłyszał, nim obsesyjna ciekawość zniknęła. Zastąpiła ją troska o volvę.
- Odpocząć musisz. Wizje zawsze swą cenę mają. - zaczął delikatnie ją wieść ku jej skrzyni.
- Jeśli… jeśli to działo się teraz… Oni mogli mnie wyczuć… Tak jak wieszcz od Úlfhéðnar. - Rzekła jeszcze i pozwoliła się do skrzyni poprowadzić. - Boję się…. - Głowę spuściła zawstydzoną swoją słabością.
Wciąż opuszczony miecz w dłoni dzierżąc skald odsunął się z przejścia do izdebki.
- Jeśli nawet, nic z tym nie uczynimy skoro świta. - odszeptał Pogrobiec - Skoro kolejna noc… zadecydujemy, co dalej… a może i moją prośbę spełniwszy będziesz mogła zapytać o kolumny. - dodał tajemniczo.
Pokiwała powoli głową i ułożyła się w skrzyni. Nie chciała przyznać, że bała się zostać sama, przecież to było dziecinne zachowanie z jej strony. Musiała się uspokoić.
- Uważaj na siebie. - Rzekła jeszcze tylko.
Berserker pomógł kobiecie się wspiąć na antresolę, samemu wszedł nieco lecz pozostał na drabinie, z oczyma spoczywającymi na umęczonej Widzącej. Gdy do trumny się układała, jeszcze dłoń jej delikatnie trzymał i wypuścił dopiero na słowa jej ostatnie. Skinął głową i z powrotem zszedł do sieni. Nie odpowiedział nic na jej słowa. Z głową wypełnioną myślami powiódł teraz wzrokiem po nagle bardziej opustoszałym hausie i wrócił do swej skrzyni, by pozwolić myślom zamienić się w sny a świadomości uciec wraz z nocą.
- Idź do Kariny i złap trochę snu. - Skald rzekł do Grima. Dopiero gdy berserker złożył się w sen, Freyvind schował miecz do pochwy i wrzucił do swej skrzyni. Chlo jedynie wymamrotała coś przez sen. - Zadbaj z Ubbą o ochronę w dzień - dorzucił, samemu wchodząc do swego drewnianego leża obitego suknem.