Pewien stary Indianin Cherokee nauczał swoje wnuki. Powiedział im tak:
– Wewnątrz mnie odbywa się walka. To straszna walka.

Walczą dwa wilki:

jeden reprezentuje strach, złość, zazdrość, smutek, żal, chciwość, arogancję, użalanie się nad sobą, poczucie winy, urazę, poczucie niższości, kłamstwa, fałszywą dumę i poczucie wyższości.

Drugi to radość, zadowolenie, zgoda, pokój, miłość, nadzieja, akceptacja, chęć zrozumienia, hojność, prawda, życzliwość, współczucie i wiara.

Taka sama walka odbywa się wewnątrz was i każdej innej osoby.

Dzieci myślały o tym przez chwilę, po czym jedno z nich zapytało:
– Dziadku, a który wilk wygra?
– Ten, którego nakarmisz – odpowiedział stary Indianin.

Siedział przy komputerze długo po tym, jak słońce zaszło nad Minnesotą i samym Duluth. W małym imperium Merlina McMahona pracowało się na cztery zmiany. Niebieskie światło ekranu kładło się upiornie na bladej, usianej gwiazdobiorami piegów cerze, właściwej ludziom rudym i tym, którzy rzadko wychodzą z cienia budynków. W ustach Merlina obracał się ołówek o obgryzionej końcówce, namiastka namiastki papierosów, które zwykł palić. Jedna szczupła, piegowata dłoń o wypielęgnowanych i przyciętych krótko paznokciach spoczywała na komputerowej myszy, druga tańczyła po klawiaturze. Na ekranie ciągnęły i zaplatały się linie, w sieci punktów krystalizowały przestrzenie i instalacje, warstwa za warstwą, piętro za piętrem, jak prześcieradła na łóżkach w drogich hotelach. Jak znaczenia w staroirlandzkich opowieściach, jedno przykrywa drugie, lecz wszystkie tam są, i są potrzebne, by tworzyć całość. Jak wszystkie części tradycyjnego stroju Czirokezki.

W kącikach ust Merlina pogłębiają się zmarszczki, te od gorzkiego uśmiechu. W splotach tych od koncentracji więzną kryształowo niebieskie oczy o coraz bardziej przekrwionych białkach. Ale to jedyna oznaka zmęczenia. Merlin pracuje niestrudzenie. Nic nie jest w stanie oderwać go od projektu, myśli ma klarowne i czyste. Jest jak maszyna, której zakodowano program działania, będzie łomotać, dopóki coś będzie jechało na taśmie.

Wstaje od biurka dopiero, gdy za oknem apartamentu, nad dachami budynków pojawia się blada sugestia świtu. Wychodzi boso na zielony dach, zagłębia palce stóp w równo przyciętej trawie i zapala słabego papierosa. Ciągle jest chłodno, i ten chłód go orzeźwia. Merlin zaciąga się głęboko dymem, ślizga się spojrzeniem po panoramie miasta. Jego miasta. Nie zmarnował tych pięciu lat. Wrósł tutaj głęboko, wgryzł się korzeniami wpływów do samego rdzenia. Każdy oddany i zatwierdzony projekt, każdy podpis złożony pod aktem własności kotwiczył go do Duluth. Tyle że Merlin już wiedział, że to wszystko - zbyt mało. To wszystko nic nie znaczy. Gdy Tańcząca w Foliach gwizdnie, on rzuci wszystko i przybiegnie jak pies, z wywieszonym ozorem. Takie były zasady rządzące stadem. A stado Merlina wraz z jego szefową zostało w Nowym Jorku. Nie dość daleko, by Merlina nie dochodził jego głos.

Upiorny, przeciągły wizg wwiercił mu się w uszy, gdy szedł pod prysznic. Dawno temu przypisał sobie krzyk banshee jako sygnał wiadomości przychodzącej od Tańczącej. Tak żeby od razu, odruchowo, ustawić się we właściwej pozycji obronnej. Truchlej, żryj piach i nie fikaj. A jeśli fikasz, rób to rozważnie.

Zawrócił na taras. Wypalił dwa papierosy, odpalając jednego od drugiego, uspokoił łomot serca. Dopiero wtedy zasiadł do komputera.

Cytat:

Co robisz, synku?

Merlin skubnął wypielęgnowaną, krótko przyciętą bródkę. Pieczołowicie konstruował odpowiedź, która nie skłoni do podejrzeń i bliższego kontaktu, nie daj Boże, osobistego.

Cytat:

Zdaję jutro projekt centrum handlowego. Całą noc haratałem, padam na pysk. Co u was?

Cytat:

Stare sprawy, stare śmieci. Pogadamy kiedy indziej.

Tego właśnie Merlin się obawiał. Że to kiedy indziej w końcu nadejdzie, a wraz z nim kres jego życia w Duluth. Po raz kolejny zawiódł, i niebawem będzie mu to oznajmione. A był tak blisko...

Wziął jednak prysznic, a potem sprawdził notowania na giełdzie. Zerknął do lodówki, ale jeść mu się odechciało. Spać też. Czas mu się kurczył, niemal słyszał tykanie nakręcanego zegarka, zamieszkałego przez ducha antycznego mechanizmu, który Ciaran McMahon sprezentował swej małżonce Vittorii w dniu ślubu, a który obecnie nosiła na nadgarstku matka. Gwizdnął na psa, zabrał laptopa i zszedł na schody.

Dobrą godzinę stał wpatrzony w Aerial Lift Bridge, palił papierosa za papierosem i w konstrukcji mostu szukał natchnienia do wyjścia z impasu. Drogi ucieczki, jak coraz częściej ze zrezygnowaniem przyznawał sam przed sobą. Było, było jedno wyjście... upodliłby tym siebie, Biankę i Granta, ale rozważał to poważnie jako jedną z opcji. Istniała też inna. Połączyć siły. A więc powiedzieć, powiedzieć, co wie, pokazać palcem zarysy na zdjęciach satelitarnych, wyciągnąć kopie starych map, przycisnąć je flaszką whisky i popielniczką. Powiedzieć, ale komu i jak...

Przykucnął, opierając się plecami o drzwi samochodu, trwał nieruchomo jak posąg, mijany przez fanów joggingu. Przy jego lewej stopie drzemał corgi, zmęczony uganianiem się przy brzegu, obok prawego buta rosła piramida niedopałków.

Wskazówki niechętnie dobijały do pierwszej. Cisza. Ledwie zakłócana dochodzącym od strony jeziora krzykiem uhahanych po uszy dzieciaków. Cisza była jego bodaj najczęstszym pacjentem. Przyjmował ją chętnie. Przychodziła regularnie. Nie zawracała głowy. Nie znikała na nie wiedzieć ile czasu, po to by mógł ją zobaczyć za kilka miesięcy udającą, że go nie zna. I zawsze słuchała zaleceń. Pacjent idealny. Z początku jej nie cierpiał i zwyczajnie nie pojmował jak mogła go tak często odwiedzać. Dziś można było powiedzieć, że Jeremiah Ellsworth z ciszą doskonale się rozumieli. Tym bardziej, że każdej wizycie towarzyszył magazyn Midwest Home, lub innego pisemka remontowo budowlanego, oraz stacjonarny komputer z dostępem do internetu. Tego dnia jednak nie chciał jej przyjmować. Chciał się na poważanie zająć robotą, a potem wrócić do domu. Magazynu nie otworzył. Komputera nawet nie włączył. Siedział i gapił się za okno. A na biurku leżały dwa protokoły z oględzin. Jeden w przegródce na brudnopisy. Drugi samotnie na samym środku. Oba były jego autorstwa. I oba…
Pukanie do drzwi.

Samuel Longbirch był pracownikiem kasyna. A kasyno było dumą Grand Portage. Sam więc mógł czuć się dumnym. Był też jednak ojcem. A to połączenie już sprawiało, że idąc wzdłuż zabudowań Centrum Społeczności Grand Portage drżał w swoim wnętrzu targanym na równie wstydem co gniewem, które musiał dla dobra rodziny zamknąć głęboko w sobie. Spoconymi dłońmi obejmował przykryty serwetką koszyk ściskając go jak jakiś cholerny amulet. On. Pięćdziesięcioletni mężczyzna idąc na spotkanie ze smarkaczem. Zmuszony by prosić o zatajenie hańby…
Zapukał do drzwi.
Gabinet zdał się Samuelowi Longbirchowi pusty. Nie opuszczony, bo siedział w nim człowiek w lekarskim kitlu. Spod białych połów, wystawała czarna koszula skąpo poprzeszywana na tutejszą modłę barwnymi wzorami Ojibwe. Niemniej czarne włosy zaczesane i związane z tyłu dla wygody były krótsze niż u wielu innych współplemieńców. Patrzył na przybyłego jakby się go spodziewał, aczkolwiek wcale nie czynił to chętnie. Gabinet nie był też jałowy, jak to się zwykło myśleć o gabinecie lekarskim. Był po prostu pusty. Jedno łóżko diagnostyczne, jedno biurko, dwa krzesła i szafka. Dwa plakaty zdobiły ścianę przy drzwiach i naprzeciwległą. Jeden ostrzegający przed chorobami odzwierzęcymi. Drugi przypominający o rządowym programie szczepień. Samuel Longbirch pamiętał zeszłoroczne odwiedziny doktora jak przez mgłę. Nie wiedział po co doktor na nie nalegał. Ale cieszył się, że nie trzeba było ich powtarzać. W Grand Portage wszyscy sami sobie radzili ze swoim zdrowiem. A gdy nie radzili sobie to już nawet nie było sensu jechać do Duluth. Jak więc ten młody człowiek chciał się przydać Grand Portage, Samuel Longbirch nie wiedział. Ale dziś musiał do niego przyjść osobiście.
- Dzień dobry, doktorze Ellsworth.
- Dzień dobry… - Jeremiah zawahał się. Znał całkiem sporo mieszkańców rezerwatu. Ale nie dla wszystkich twarzy rezerwował przegródkę w pamięci. Jednej się jednak mógł spodziewać - pan Longbirch?
- Powiem krótko panie Ellsworth...
- Nic pan nie musi mówić. - Naprawdę nie miał ochoty na tę rozmowę. Wiedział jak to się skończy. Tak jak poprzednio. I tak dobrze, że dotarło tak daleko - Poinformowałem już posterunek. To po drugiej stronie drogi jeśli chce pan…
- Właśnie stamtąd wracam. Żadnego zgłoszenia nie będzie. Chcę po prostu, żeby i u pana nie było żadnych… papierów na ten temat. Jest pan przecież nasz. Napewno pan rozumie.
Postawił koszyk na biurku.
- To od żony.
- Proszę to zabrać panie Longbirch - skrzywił się równie zniechęcony co zażenowany.
- To nie to co pan myśli. - Longbirch wyraźnie cedził słowa. Z trudem ubierał je w zdania. - To podziękowanie. Za to, że jej pan pomógł. Do widzenia.
Starszy mężczyzna spuścił smętnie spojrzenie, odwrócił się. I wyszedł.
Jeremiah siedział jeszcze przez chwilę, po czym wstał i zdjął serwetę z koszyka. Ciasto. Syrop klonowy. Oba domowe. I butelka whiskey. Kupiona w kasynie. Raz jeszcze wziął do rąk raport z oględzin i wzrokiem prześledził wszystkie rubryki. Shaniah Longbirch. Lat 21.
Wyciągnął butelkę z koszyka i zamachnąwszy się cisnął nią w złości o ścianę gabinetu. Huk pękającego szkła wstrząsnął rozleniwioną błoną bębenkową. I po chwili uspokoił to co wrzało pod jego skórą.
Odetchnął. Ciężkie powietrze choć na chwilę rozpuściło się w smrodzie alkoholowych oparów. Pokręcił głową.
- Tu się tatku nic nigdy nie zmieni…

***

Pickup minąwszy zardzewiałą bramę gospodarstwa został od razu przywitany przez dwa psy gromkim szczekaniem. Jeremiah zaparkował pod wiatą i wysiadł z samochodu. Psy od razu go dopadły. London był większy.

I lubił swoją siłę, którą regularnie testował z Jerrym i Kineks. Był tu też pierwszy i choć jego początki były trudne, bo ciężko mu szło zrozumienie hierarchi stada, wyrobił się. Taki archetyp twardziela o pogodnej naturze. Jack z kolei miał odwrotny problem.

Przez długi czas trzymał się na uboczu. Wzięli go od ojca Kineks jako zagłodzony i pobity worek skóry i kości. W ogóle nie chciał z budy wychodzić i najmniej bał się Londona. Kosztował Kineks dużo pracy i zachodu by w końcu wyglądać zdrowo i biegać za swoim kolegą.
Wytarmosił oba psy za uszami, zgarnął z naczepy baniaki z wodą, zakupy i ruszył do domu. Domu, z którego ostatnimi dniami najchętniej w ogóle by nie wychodził. Dzwonki wietrzne zagrały mimowolnie gdy przechodził obok. Wszedł do środka.

- I co? Przyszli?
Kineks była w sypialni.

Nosiła się tradycyjnie. Jak zawsze gdy nie musiała jeździć nad jezioro. Przyglądała się badawczo swojemu odbiciu.
- Stary przyszedł.
Jerry krążył między łazienką, a kuchnią uzupełniając wodę. Wiedziała o wszystkim co ostatnio miało miejsce. On też wiedział, czemu wpatruje się w lustro. Oboje już mieli serdecznie dość tych dni. Ale były i pozytywy. Od tygodnia się ani razu nie pokłócili.
- Pieprzony sukinsyn.
- Na policji już był. Nie będzie żadnej sprawy.
Przez chwilę panowała cisza.
- Wiesz… Pytałam się trochę. Jest więcej tych dziewczyn.
Wypakowując zakupy zatrzymał się w połowie ruchu. Paczka z kawą zawisła w powietrzu. Zaraz jednak powędrowała na swoje miejsce w zamocowanej nad blatem szafce. Schylił się, odkręcił kurek i postawił na palniku czajnik. Niczego jednak nie odpowiedział. Nie za bardzo było co. Statystyki wykazywały, że Indianie z rezerwatu szukają pomocy lekarskiej pięć razy rzadziej niż inni Amerykanie. To oznaczało… przynajmniej kilkanaście dziewczyn....
Gwizd czajnika przerwał na chwilę ponure myśli. Zaparzył dwie kawy i poszedł do sypialni. Kineks nadal patrzyła w lustro.
- Czemu to robisz?
- Nie wiem… Nic nie dzieje się bez powodu. A sam mówiłeś. Objawy wiele zdradzają o przyczynie choroby. Szukam ich.
Jej oczy rzeczywiście wnikliwie błądziły po odbiciu. A w brązowych tęczówkach odbijał się niewyraźny obraz jaki widziała. Obraz Kineks. Tylko, że brutalnie pobitej i posiniaczonej.
- Może coś się zmienia?
- Nic - pokręciła powoli głową - To może być po prostu złośliwość z ich strony… Bywają bardzo złośliwe...
Postawił kawę na stoliku nocnym. Pocałował Kineks w policzek i skierował się do kuchni. Musiał coś zjeść. I miał ochotę zabrać się za ogrodzenie. Nazajutrz czekał go objazd po kilku rodzinach gdzie zgłoszono mu dziwne objawy wysypkowe u dzieciaków.
- Jerry? - zatrzymała go odwracając się nagle. Usta miała lekko rozchylone. Wyraz twarzy niepewny - Też to czujesz, prawda?
Pokiwał głową.
- Też.

Psuja

Psuja została obrzucona badawczym spojrzeniem. Barman jednak nic nie powiedział stawiając przed nią piwo. A po chwili i talerz z jedzeniem. Z pachnącym, ciepłym jedzeniem. Razem z skręcającym puste kiszki i powodującym ślinotok zapachem ciepłej potrawy do nozdrzy czujnego Garou docierają i innen, już mniej miłe zapachy. Mieszanka typowo ludzkich zapachów, pot, perfumy, nikotyna, trawka też. Te zapachy można zignorować. Psuja czuje jednak coś jeszcze. Delikatny, jednak dobrze wyczuwalny zapach śmierci poprzetykany wonią krwi i innych wydzielin ludzkiego ciała zwłaszcza tych typowo męskich. Cały odór unosi się wokół siedzącego koło niej kierowcy.
Pochylając się na swoim posiłkiem dziewczyna wyraźnie wyczuwała, że jej sąsiad rzuca jej ukradkowe acz pełne zainteresowania spojrzenia. Widocznie amorów, których musiał zaznać niedawno, nie miał dość i szukał sobie kolejnej zdobyczy.

Dupę, dosłownie, uratowało Psuj pojawienie się kolejnego, w mniemaniu dziewczyny i chyba jeszcze większego, zagrożenia.
Popis czułości w wykonaniu osobnika, od którego Psuja chciała się jak najdalej trzymać, i jego dziewczyny przyciągał uwagę kierowcy TIRa. Psuja mogła w spokoju dokończyć posiłek.

Piwem jednak do końca uraczyć się już nie zdążyła. Niebezpieczna mieszanka alkoholowo-testosteronowa musiała w końcu wybuchnąć osiągnąwszy przesycenie.
Sprowokowany, trudno powiedzieć czym, niekwestionowany samiec alfa ruszył do ataku by pokazać miejsce w stadzie innemu osobnikowi.
Piwa trochę było szkoda, ale była to idealna okazja by prysnąć z tego miejsca i Psuja wykorzystała ją.

Powietrza na zewnątrz, chociaż miejskie, wydało się dziewczynie takie rześkie. Pozbawione tej duchoty ludzkich zbiorowości. Gdzieś w oddali zawył wilk. Najpierw niewyraźnie i jakby nieśmiało. Po chwili odpowiedział mu drugi.
Psuja rozpoznała swoich. Jej stado nawoływało do uczty. Musieli upolować coś dużego.

Wiedziona zewem swych wilczych braci Psuja podążała na kolejną ucztę. Spóźniła się trochę. Najsmakowitsze kąski zostały już zjedzone. Szczeniaki, zaspokoiwszy głód bawiły się resztami pod czujnym okiem opiekunów.
Wadera, matka szczeniaków, która zwykle odganiała Psuję od jedzenia, zajęta pielęgnowaniem swojej sierści po polowaniu i posiłku nie zaszczyciła uwagą zbliżającego się członka stada.
Młode, porzuciwszy swą zabawkę, radośnie rzuciły się w kierunku przybysza. Pachniały krwią. Jej zapach był wszechobecny. Jednak przez niego przebijało się coś jeszcze. Coś co zaniepokoiło Psuję. Ten sam swąd towarzyszył kierowcy TIRa z baru. Stado jednak zachowywało się spokojnie, zupełnie niezwracając uwagi na ten zapach.

Merlin McMahon

- Zaśmiecasz matkę. - Z zamyślenia wyrwał Merlina znajomy głos.
Bianca.
Stała przed nim w doskonale dopasowanym i podkreślającym jej walory, ale nie pozbawionym smaku i gustu, matowo-czarnym kostiumie.Zwieńczony lekko tylko odcinającym się połyskiem szerokim paskiem strój doskonale pasował do jej czarnych włosów. Całości dopełniała biała bluzka.
Schyliła się by wyjęłąć mu z ust niedopalonego papierosa. Zaciągnęła się z lubościom dymem.
W tym stroju kucanie było nie możliwe, obcisła spódnica mogłaby nie wytrzymać. Bianka oparła się więc o bok auta. Tuż obok niego. Z założonymi rękoma i papierosem u ustach przyglądała się biegaczom, którzy ich mijali.
Szczególnie jedna grupa wpadał im w oko. Około czterdziestoletni, oblany potem, brzuchaty mężczyzna i trzy szczupłe dziewczyny. Biegli razem w tempie dostosowanym do możliwości otyłego jegomościa. Cała czwórka wyglądała na bardzo zadowolonych ze wspólnego biegu. A uśmiech dziewczyn był szczery.
- Mamy problem. - Powiedziała odprowadzając wzrokiem grupkę. W ręku trzymała żarzący się niedopałek. - Te bezużyteczny idiota, Koch, nie wrócił do domu.
Merlin nie mógł zgodzić się z siostrą.
Koch był cenionym i szanowanym członkiem społeczności. Obu.
Przykładny mąż, ojciec i obywatel.
- Gdyby nie to, że ta menda miała przy sobie ważne dokumenty, zupełnie nie przejęłabym się tym. - Dodała całkiem poważnie. - Na szczęście jego samochód miał GPSa. I wiem gdzie jest. - Wyciągnęła swój telefon i otworzyła mapy.
Czerwona kropka wskazywała położne pojazdu. Jackson Lake Road. Merlin bez trudu rozpoznał miejsce. Sam niedawno zostawił tam swoje auto by razem z Grantem udać się na eksploatację kolejnego
wytypowanego przez siebie miejsca. Miejsca które dawało nadzieję i wymagało dalszego badania.

Jeremiah Ellsworth

Deski doskonale nadawały się do wyładowania frustracji. Fizyczna praca pomagał w bezpiecznym sposób pozbyć się jej. Kiedy skończył, właściwie to przerwał gdyż słońce dawno już zniknęło za poszarpaną linia horyzontu i światło było niewystarczające, Kinkes już spała. Niespokojnie kręciła się w ich łóżku. Jej twarz raz po raz przybierała straszny lub przerażony wyraz. Zaciśnięte pięści waliły w miękki materac na którym leżała. Drobne usta poruszały się bezgłośnie.Puls miała słaby, a ciało pokryte potem jak gdyby organizm walczył z trawiącą go gorączką. Była jednak chłodna w dotyku. W pewnym momencie podniosła się i otworzyła szeroko oczy. Jej pusty wzrok spoczął na jakimś niewidzialnym punkcie w dali za oknem. Jej twarz znowu przyjęła złowrogi wyraz.
-... zapłacą za zbrodnie… - Wycharczała złowieszczo nie swoim głosem. Tyle tylko zrozumiał. Reszta okazała się zwykłym bełkotem.
Jej ciałem szarpnęło kilka spazmów nim opadła na poduszkę.
A gdy Jeremiah ujął dłoń swej żony ta uśmiechnęła się lekko.
- Chodź do łóżka. - Powiedziała zaspanym głosem.
A gdy położył się koło nie,j wtuliła się w jego ramię i zapadła w spokojny sen.
Za oknem psy odpowiadały wyjącym wilkom, które światu obwieszczały koniec łowów i początek uczty.

Jeremiah od razu rozpoznał reakcje alergiczne wystąpiła po kontakcie ze związkami chemicznymi. Z rozmów z rodzicami dzieci wynikało, że ich pociechy nie szwendały się po żadnych niezwykłych miejscach. W kilku przypadkach pojawiła się nazwa Swamp Lake. To było dobre miejsce do zabawy. Dzieci je uwialbiały. Starsi opowiadali legendy o potężnych duchach zamieszkujących to miejsce. Co prawda nikt tych duchów nigdy nie spotkał, ale takie opowieści rozbudzały wyobraźnię najmłodszych członków plemienia.

Matthias Grant

Ogień ogniem zwalczaj.
Ale ognia trawiącego wnętrze niespokojnego Tubylca Betonu nawet pożar, jaki w sypialni i nie tylko w niej wzniecili, nie był w stanie ugasić.
Stojąc pod prysznicem Matthias wysłuchiwał się w dźwięk spływającej po jego ciele i zmywającej z niego resztki miłosnego uniesienia wody. Miarowy, hipnotyzujący dźwięk kropel uderzających o posadzkę pochłaniał całą uwagę młodego Garou. Ciepła woda spływająca po ciele dawała ukojenie i swego rodzaju pieszczotę. Można się było w tym zatracić.
Z tego apatycznego, ale jakże przyjemnego stanu wyrwał go dopiero dzwonek telefonu. Telefonu Hannah. Jej ściszony głos, pełen jednak oburzenia, wręcz wściekłości. Kilka krewkich przekleństw.
Nim Matthisa wyszedł spod prysznica Hannha był już ubrana i gotowa do wyjścia.
- Stary dzwonił. - Oznajmiła krótko. - Muszę jechać do domu.
Do uszu obojga dotarł dźwięk zatrzymującego się samochodu.
- To moja taksówka. - Oznajmiła.
Nim wyszła pocałowała go jeszcze szybko i sprawnie wywijając się z jego ramiom, które nie chciały dać jej odejść.
Hannah do białego forda oklejonego logo jednej z korporacji taksówkarskich. Kierowcą okazała się być tęga Murzynka.

- Jeżeli dłużej tak będziesz stał, to twoja owdowiała sąsiadka wypadnie przez okno podziwiając widoki. - Szepcząca Bryza ruchem głowy wskazała na otwarte okno na przeciwko. Firanki nie dość dobrze skrywały stojącą za nimi osobą.
- W rezerwacie doszło do kolejnego gwałtu. - Powiedziała.
Stała w takim miejscu, że z pewnością była niewidoczna dla ciekawskiej sąsiadki.
- Rodzina dziewczyny zechce zatuszować cała sprawę, ale ja wiem gdzie to się stało. Przy Swamp Lake. Jeżeli odpowiednio szybko zjawimy się tam, to coś jeszcze uda nam się znaleźć. Pomożesz mi?

Wilki potrafią szybko biegać. Milczący Wędrowcy do tego chyba zostali stworzeni. Psuja rzadko chodziła, zwykła biegać. Ten pęd i euforia jaką za sobą pociągał działał na Psuję jak narkotyk. Gdy podbiegła pod znajomy domek po prawdzie zapominała już o celu, który jej przyświecał. Po wtóre tak się w tym biegu zagalopowała, że z rozpędu machnęła jeszcze trzy kółka wokoło ogrodzenia.
Wyciem komunikowała jednak, że tu jest i czeka. I że sprawa nie cierpi zwłoki.
Bo nie cierpi?
Czmychnęła przez płot, a dokładniej przez szczelinę z wyłamanym szczeblem.
Poczuła zapach psa. A w zasadzie dwóch. Woń była na tyle intensywna, że Psuja mogła wymalować w swojej głowie bliskie prawdy obrazy czworonogów. Wielka Fajtłapa i Skrzywdzony Puszek.
Wbiegła schodkami na ganek. Frontowe drzwi nadal były zamknięte. Czyżby felczer spał? Nie słyszał jej nawoływania?
Zaskomlała gniewnie, pazury zaszurały o drewno wejściowych drzwi.

Zmęczenie okazało się półśrodkiem. Namiastką. Oczy miał zamknięte. Kineks leżała obok. Spokojna już. Wiedział, że to co przed chwilą się z nią działo to nie był zwykły koszmar. Ale nie przejmował się. Od zawsze z nimi igrała. Czasem wychodziło jej to na dobre, czasem na gorsze. I nigdy nie zrobiły jej niczego czego nie dałoby się odkręcić. Nie przejmował się więc za bardzo. Po prostu tak jak ona. Też to cholera czuł. Dziewczyny. Dzieciaki. Zwierzęta i rośliny. A teraz jeszcze oni. Ci z granicy. Coś się psuło. Ropiało i gorzało pod zdrową, gładką skórką turystyki wypoczynkowej… W końcu zasnął.
Chrobotanie na ganku… Nie ciche. Domagające się. Zdjął z siebie ramię pogrążonej w błogim śnie Kineks. Wstał. Dźwięk znajomy wszystkim jemu podobnym. Gość więc. Na tyle niecierpliwy by nie czekać do rana i na tyle ufny, że wierzył, że gospodarz nie zaatakuje intruza z miejsca. Skojarzenia powędrowały w kierunku samotnego szałasu w lesie… London był już przy drzwiach. Nie narobił jazgotu wiedząc, że Jeremiah już nie śpi. Psy alarmują przed niebezpieczeństwem tylko tych, którzy alarmu wymagają. Jack ostrożnie wyglądał z kuchni. Indianin gestem pokazał obu psom spokój po czym wyjrzał na dwór przez zasłonkę po czym nie uzbrojony w bokserkach i t-shircie, odsunął zasuwy i otworzył drzwi.
Zmierzył wilczycę wzrokiem ani nie należącym do kogoś kto spał, ani kogoś komu miłe były odwiedziny. Odsunął się jednak na bok, by mogła wejść.

Wyminęła Indianina ze zwinnością wiewiórki, nie otarła się o jego nogi ani kawałeczkiem futra. Weszła do środka jak na swoje włości, przebiegła korytarz z nosem przy ziemi.
Na spotkanie wybiegli jej Fajtłapa i Puszek. Wyglądali wypisz wymaluj tak, jak pachnieli.
Zawarczała ostrzegawczo aby trzymali się z daleka. Jackowi przyszło to z łatwością. Londonowi z dużym trudem. Pobiegła w głąb zaciemnionego domu, zniknęła za zakrętem do kuchni. Gdy Indianin plus dwa trzymające się za nim psy tam dotarli waderę zastąpiła brudna rozczochrana dziewczyna. Siedziała na kuchennej wyspie i przebierała wartko patykowatymi nogami zwieńczonymi masywnymi wojskowymi buciorami.
- Jest problem – z kosza z owocami wywlekła pomarańczę, przywiodła pod nos i powąchała. - Coś dziś wywąchałam. Coś co mnie niepokoi.

- Spokój - powtórzył cicho, acz stanowczo na oba niepogodzone z zachowaniem gościa psy. Szczególnie London zdawał się nader osobiście odbierać nonszalancję dziewczyny pobłyskując biłaymi kłami.
Gdy usłuchały i odeszły, Indianin podszedł do dziewczyny, wyjął z jej ręki pomarańczę i odłożył na powrót do koszyka.
- Co takiego? - zapytał krótko.

Skrzywiła się niepocieszona, że odebrał jej owoc. Gdy on odkładał pomarańczę Psuja miała już w ręce jabłko, na dodatek zdążyła je naznaczyć wielkim ugryzieniem.
- W basze był kiejowca ciężarófki – mówiła z napchanymi do granic możliwości ustami, ciężko było ją zrozumieć.
Przeżuła i połknęła.
- Był dziwny. Cuchnął.
Kolejny gryz. Sok trysnął na brodę i zakurzoną kurtkę, pełne usta nie przestały kłapać.
- Potem wjóciłam do stata. Zjedli coś. Łosia. I tam, też cuchnęło. Fokoło. Jak ten dzifolong z baru.

- Oni wszyscy cuchną. - Indianin skrzywił się - I zostawiają swój zapach na wszystkim do czego się zbliżą. Kiedy siebie ostatnio wąchałaś?
Psuja obnażyła białe dziewczęce ząbki w wilczy gniewny sposób. Odciągnęła jednak poły kurtki i zanurzyła w jej wnętrzu pół twarzy.
- Pachnę naturą, ot co – skwitowała.
Jeremiah wyciągnął z kosza jeszcze jedno jabłko, postawił obok niej na stole, a resztę przestawił na kuchenny blat.
- To mógł być twój kierowca. A mogło być truchło z szosy. Potrącił je, zwalił na pobocze. Wilki nie wybrzydzają ostatnimi czasy.

- On cuchnął śmiercią. Tak samo las wokół truchła. A wilki trawią je teraz w brzuchach.
Psuja pożarła jabłko w całości. Przełknęła nawet pestki i korzonek. Drugie jabłko oglądała łapczywie ale ostatecznie schowała je w kieszeni kurtki.
- Tam były szczenięta. Pomyśl Winnetou, co jeśli zeżarły zakażone mięso? Nie wiemy jak ta zaraza się rozprzestrzenia.
Ciężkie podeszwy gruchnęły o podłogę gdy zeskoczyła z blatu.
- Przemień się, zabiorę cię tam.

Indianin pokręcił głową z niejakim znużeniem i powątpiewaniem. Nic jednak nie rzekł. Wyraźnie ważył jej propozycję. Ostatecznie podszedł do drzwi frontowych, otworzył je i pokazał na dwór.
- Wyjdź - powiedział tonem nieco podobnym do tego jakim zwracał się do psów - Wyjdź, muszę się ubrać.

Po chwili wyszedł z domu ubrany w jeansy i wzorzystą koszulę. Psuja tak jak się spodziewał była już w wilczej postaci. Zamknął drzwi i wyprostował rozciągając zastałe mocą nocy kości. Za rzadko to robił…
Las rozbłysnął miriadem zapachów. Swoich własnych, a także goszczących w nim istot. Psuja nie była tu wyjątkiem, a smrodu piwa i nikotyny pomylić się z niczym nie da. Łapy pognały po igliwiu.

Zaczynało świtać gdy wrócił do domu. Zmęczony i brudny, ale w pewien sposób zadowolony, że nie odprawił dziewczyny z kwitkiem. Psuja być może rzeczywiście znalazła coś przełomowego. Zamiast seryjnego gwałciciela, rytuał krzywdzący ziemię… To miało sens. Ktoś wiedział, że Indianie nie będą tego zgłaszać. A wczoraj wszystko się powtórzyło. Codziennie zatem? Dziś też? Gaja raczyła wiedzieć. Skurwiel tak to rozpracował, że póki co był bezkarny. Ale jeśli to rytuał, to…
Cios otrzymał w drzwiach. Nie policzek za karę. Normalne uderzenie płaską ręką. Aż mu głowę odwróciło. Mimowolnie zacisnął pięści.
- Pół nocy - powiedziała przez zaciśnięte zęby Kineks - Pół pieprzonej nocy…
Spojrzał jej w oczy dostrzegając gniew, wyzwanie by stawić mu czoło i kpinę na okoliczność odrzucenia tego wyzwania.
- Jestem na to zmęczony.
Kiwnęła głową.
- Ja wiem. Masz swoje sprawy Ho’Kee. Ale mógłbyś kurwa mnie chociaż obudzić i oznajmić, że będziesz się włóczył z siksami po lesie!
Minął ją i bez słowa ruszył prosto do sypialni. W pół do szóstej. Miał niecałe trzy godziny na sen. Zastąpiła mu drogę z niezmienionym wyrazem twarzy. Tylko miejsce kpiny wyparła rosnąca złość. Ponownie uderzyła. Tym razem obiema pięściami w tors. Jakby dobijała się do zamkniętych drzwi.
- Wiesz, że mnie to wkurwia.
I ponownie.
- Wiesz o tym!
- Dość już, Kineks...
- I mi to robisz!
I ponownie. O raz za dużo.
- Powiedziałem, dość!
Uderzył tyłem otwartej dłoni. Na odlew. Mocno. Zatoczyła się i przewróciła na łóżko zakrywając twarz.
Przez chwilę stał nad nią ciężko dysząc. Znał to uczucie. Było w tym coś z upojenia. Myśli szybkie i urywane. Niewyraźne. Zagłuszane cichym denerwującym szumem narastającej w głowie gorączki. Coś obrzydliwego i oczyszczającego jednocześnie. Doświadczenie nauczyło go jak potraktować to jako codzienność.
Rozebrał się i położył obok nadal dochodzącej do siebie Kineks. Po chwili uniosła się nad nim i spojrzała mu w oczy. Kilka suchych już śladów po łzach znaczyło ścieżkę ku pękniętej, napuchniętej wardze. Po złości nie było śladu. Została bezsilność. Powoli wyciągnęła rękę i palcem dotknęła jego ust. Następnie poprowadziła go do swoich znacząc go krwią i ponownie do jego. Po czym bez słowa położyła się na plecach. I przez dobre pół godziny oboje leżeli w milczeniu wpatrując się w jaśniejący od porannych promieni słońca, sufit. Pierwszy przerwał ciszę.
- Śniło ci się coś?
- Nie. Znaczy tak. Ale nie pamiętam co.
- Podniosłaś się nagle i powiedziałaś, że “zapłacą za zbrodnie”.
Milczała.
- Zachowywałaś się jakby cały czas cię nękały.
- Wiem. Boję się trochę. Muszę mu o tym powiedzieć.
Milczał.
- Powiedz o czymś jeszcze. Ta dzika znalazła miejsce w lesie. Zgwałcono tam dziewczynę. Czułem wyraźny zapach człowieka. Ale były tam też wilki. I nie zwracały na to żadnej uwagi. Podejrzewam, że to rytuał. I że to on drażni duchy.
Odezwała się dopiero po chwili.
- Powiem.

- Tak. Tak, to był jego dyżur. Nie. Nie odbiera telefonu. Dobra. Ale dajcie znać czy miał dziś jakieś zgłoszenia od Indian.
Rozłączył się i ziewnął. Jeśli Greenpeace znalazła dziewczynę i zrobiła co jej powiedział, to powinna wylądować u Jernigana. Jeremiah nie lubił tego podstarzałego doktora. Ale pewnym jak słońce było, że jeśli tak się stanie to do niego nie przyjdą Oijbwe prosząc by zataił sprawę. Tylko co z tego? To nie był kryminał. I to caern powinien wziąć się do działania…
Cholera jasna. Źle zrobił, że od razu jej nie zgarnął. Wiedziała jak drań wyglądał. Rozpoznałaby go…

Rozkojarzony podczas oględzin był tylko na początku. Potem objawy zaobserwowane u dzieciaków zaczęły się łączyć i odrywać jego myśli od gwałciciela. Reakcja skórna jak przy alergii na pierwszy rzut oka nie budziła obaw. Ale występowała u sporej grupy dzieciaków. I pod pewnymi względami przypominała objawy u leśnych zwierząt jakie odnotował Bill.
Zaczął od podziękowania za skontaktowanie się. Potem obejrzał kilkoro dzieci, porozmawiał z nimi i długo się zastanawiał. W końcu nic mądrego nie wymyślił. Objaw bez choroby można leczyć tylko objawowo. Zapisał prosty lek antyhistaminowy i wyciąg z gorzknika kanadyjskiego. A potem wsiadł do pickupa i pojechał nad Swamp Lake dokładnie zbadać i... przypomnieć sobie okolicę.