Mira

Przez otwarte drzwi gospody do głównej jej sali z wielką siłą wpadało mroźne powietrze nocy – tak nieprzyjemne, że nawet nieśmiertelni czuli z jego powodu dyskomfort. Na dodatek teraz wszyscy spokrewnieni mniej lub bardziej byli przemoknięci. Milla stojąc w wejściu do tawerny raz za razem przyjmowała na siebie ataki pogody, która z wściekłością napierała, by wedrzeć się do ciepłego pomieszczenia. Zupełnie jakby stała za tym czyjaś wola, pragnąca stłamsić wszelkie ciepło i jasność.

Słysząc komentarz Thomasa, wampirzyca obejrzała się przez ramię. Jej wzrok skupił się jednak na drugim z Kainitów, którzy pozostali w gospodzie – olbrzymim Brujahu. Marcel jakiś czas temu umościł się na ławie pod ścianą i stamtąd z kpiącym uśmiechem na ustach przyglądał się poczynaniom Milli. Widać, że było mu bardzo wesoło od czasu, kiedy Renauld w swojej przemowie użył słowa „ciocia” względem księżnej Balgradu – Lucretii Sapiehy.

Tymczasem służba na nowo zaczęła krzątaninę za sprawą wytycznych damy z klanu Ventrue. Chłopak, który pilnował w kuchni paleniska, postawił na ogień ogromny kocioł z wodą, ażeby - w razie życzenia któregoś z panów - móc napełnić balię, którą ustawił w tymże pomieszczeniu. Służący prawdopodobnie uznał, że zbyt wielki hałas powstałby przy jej przenoszeniu do izby sypialnej. Wykonawszy tą czynność, dyskretnie przemknął do izby, gdzie spał ranny rycerz i pozostali strażnicy. W głównej izbie i kuchni zaczęła natomiast uwijać się młoda, ryżowłosa dziewka, która mimo późnej pory zajęła się szorowaniem podłogi, gdzie widać było jeszcze ślady posoki.

Systematyczne szuranie po posadzce oraz trzaskanie ognia w kominku mogłyby niewątpliwie budować sielską atmosferę w zadbanej gospodzie. „Mogłyby”... gdyby nie szalejąca na dworze burza oraz wyczuwalne napięcie między podróżnymi, których losy skrzyżowały się w niewielkiej wiosce o paradoksalnie brzmiącej teraz nazwie, jaką jest Szare Pole.

 

__________________
Konto zawieszone.

Ratkin

Marcel

Panno Millo, rozumiem, że spadła na panią rola piastunki naszych zagubionych w nocy milusińskich, ale myślę, że są już duzi i jeśli tak bardzo chcą, to mogą pomoknąć trochę... Przyznaję, że ostatnie słowa naszego drogiego Renualda były tak pocieszne, iż dosłownie mnie rozbroiły, z trudem powstrzymuje się od śmiechu. Zaprawdę też chciałbym żeby tu wrócił i ubawił nas jeszcze czymś...-Brujah zamilkł na sekundę, dodając w myślach niech się wyrywa ptaszyna, więcej zabawy dla kotka... doigrasz się... na twarzy wciąż jednak utrzymywał - choć z trudem - maskę krzywego uśmieszku, który w palecie grymasów Marcela miał chyba być przyjaznym -Jeśli chcą się naradzić z dala od naszych uszu, to się niech radzą, pozostaje tylko wziąć pod rozwagę kto tu działa przeciw woli Księżnej - a jej życzeniem, jeśli się nie mylę, jest, by nasza wyprawa zakończyła się pomyślnie... tymczasem najwyraźniej to nie ja mam tu największe problemy z opanowaniem swoich zapędów w imię sprawy...

Brujah powoli przesunął się bliżej kominka, by wysuszyć poszarpane odzienie. Poprawił pas tak, by nieco zasłonić rozcięcie po ciosie miecza Thomasa i zaczął obserwować uwijającą się nad plamami krzepnącej na podłodze krwi. Obserwując dziewkę dodał jeszcze:

-Thomasie, nie jest tajemnicą to, że jedziemy z poselstwem do Vlada Tepesa z polecenia księżnej Lucreti Sapiehy. Poczet jak widzisz dosyć spory, ale i sam wiesz, że czasy trudne obecnie - wędrujesz po lasach, widzisz co się dzieje wokół nas, Bóg odwrócił się od tej krainy... Swoją drogą, znając opowieści na temat tego jak Tepes traktuje posłów, naprawdę rad jestem, że to ten pokurcz będzie robił takowego. Ja na ten przykład tu tylko mam obić po mordzie każdego, kto w dotarciu do zamku Kronstadt mógłby stanąć nam na drodze. Mnie interesuje tylko to, z takim zadaniem przysłał mnie do pomocy mój mentor Mitru zwany, jak zapewne dobrze wiesz Łowcą... - Marcel skończył wpowiedź przenosząc wzrok na Gangrela i obserwując jego reakcję...

 

__________________
-Only a fool thinks he can escape his past.
-I agree, so I atone for mine.

Sate Pestage and Soontir Fel

Wernachien

Milla z trudem wyróżniła słowa Marcela z huku piorunów i coraz mocniej dudniącego deszczu, który błotnistymi strugami zaczynał wdzierać się do wnętrza izby. Patrzyła jeszcze przez moment czekając na reakcję Renaulda.

-Chodźmy. - rzuciła w powietrze, po czym obróciła się odruchowo korzystając z zaoferowanego jej ramienia.

Tego typu rzeczy wchodziły w nawyk - skłonienie się gdy wstajesz od stołu, zakrywanie dłonią ust gdy się śmiejesz, korzystanie z męskiego ramienia, gdy jest ci oferowane. I nie ważne, że wszystko to mogło być zbędne, że być może nikt nie zwracał na to uwagi. Damy miały to we krwi.

Weszła do izby zdecydowanym krokiem, jej ubranie nasiąkło już nieprzyjemnie wilgocią, a sama Milla zaczynała rozumieć dlaczego te strony mają sławę wyjątkowo nieprzyjaznych. Mimowolnie otrzepała ubranie, jakby mogło to przyspieszyć schnięcie.

- Będę musiała w podróż ruszyć w sukni... - mruknęła niezadowolona. nie sądziła, że podróż wymusi na niej więcej niż jedną zmianę ubrania - O czym mówicie, panowie? - zwróciła się do Thomasa i Marcela przysiadając na ławie i niejako ciągnąc Koniepolskiego za sobą. Odniosła wrażenie, ze stawia opór, a może to ona się spieszyła?

 

denis

Nie był przekonany czy chce wracac do wnatrza karczmy ... ba , on wiedział ze nie chce .
Jednak zycie płata czasem nawet wampirom niespodzianki . Nie bmogł odmówic Milly .
Była tak słodka . Spojrzał na kobiete i wszystko , niczym zimowy snieg na wiosennym słoncu ustapiło .i odpłyneło w dal . Przez krótką chwile czół ze jego serce tanczy ze szczescia ... Zatrzymali się na srodku sali ...
Milla zwróciła się do tych sdwóch barbarzynców ... rycerz na chwile zamyslił się . Lecz nie dane mu było stac tak zbyt długo . Poczuł jak kobieta pociagneła go w strone ławy . Mimowolnie dał się pociagnac Milly i bezwładnie opadł na ławe .
Nie interesowało go co powie nieznajomy ... wróg .
Chciał by jak najszybciej powiedział swoje i sobie poszedł .

 

Francois de Fou

Renauld wyraźnie chciał odpowiedzieć Koniecpolskiemu, jednak w momencie, gdy otwierał usta, pojawiła się Milla. Reanuld nie był tym zachwycony, jednak nie dał tego po sobie poznać. Rozmowę z nowym "przyjacielem", będzie musiał dokończyć później. Zanotował jednak sobie w pamięci, że musi wyjaśnić toreadorowi, że walka nie zawsze oznacza użycie fizycznej siły... o nie... prawdziwa walka toczona jest w sferze umysłowej, choć brutalna siła czasem okazuje się być przydatną. Po kilku krótkich chwilach od momentu pojawienia się wampirzycy, jej sylwetka zniknęła wewnątrz gospody, a wraz z nią Koniecpolski. De Piccard natomiast pozostał na dworze, wytężając cały swój słuch by podsłuchać o czym dyskutują jego "krewniacy" w środku. nie miał zamiaru rozmawiać z tą bandą kretynów paplających wszystkim o wszystkim, czy też robiących wszystko, by misja powierzona przez księżną, została wykonana w jak najgorszy sposób... o ile w ogóle wykonana...

 

__________________
Tańcząc jak tobie zagrają, spraw by grali to co chcesz tańczyć...

Bortasz

Wampir jedynie lekkim uniesienie brwi przy imieniu Mitru zdradził swe zainteresowanie tematem.
„Łowca, Palownik i Księżna Balgradu. Zaiste doborowe towarzystwo. Ta cała grupa jest coraz bardziej... intrygująca. A siły, jakie za nimi stoją, zaiste mogą budzić respekt... i ciekawość. Co sprawia, że tak wielu zwraca swa uwagę na Tepesta? ”
Thomas już miał odpowiedzieć Brujahowi, gdy powróciła do nich Lady Milla. Wstał, gdy dama siadała, jednocześnie kłaniając się jej.
„Prawdziwa Dama i dziki Berserker... „

- Pani. Rozmawialiśmy właśnie o... dalekich krewnych.

Przez jedno uderzenie serca milczał, przypatrując się siedzącej naprzeciwko parze...
”... zaiste ciekawa para. „

- Jednak pani coś wspominałaś o misji, której cele kierują was ku włościom Vlada Tepesta. Zechciałabyś rozwinąć temat?

Gangrel umilkł czekając na reakcję współbiesiadników.

 

__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho

denis

Słowa nieznajomego , gdyby zdołały przedrzec sie przez mur niecheci , który przeistaczał sie w zupełna obojetnosc ,zapewne ( jak wszytko z nim zwiazane ) wywołały by kolejna wsciekłą gorycz .
Jednak Torreador nauczony przez lata ignorowac istnienie pewnych rzeczy na które nie miał wpływu starał sie by jego zachowanie nie było zbyt ostentacyjne . Spojrzał w strone ognia a jednoczesnie , niesmiało ... gotowy w kazdej chwili cofnac smiała dłoń na najmiejszy znak protestu kobiety połozył swoja dłon na jej dłoni .

Nie zamierzał brac udziału w dyskusji , uznał ze Thomas jest mało waznym epizodem w ich drodze .
A po coz zawracac sobie głowe kims , kto jutro bedzie tylko wspomnieniem

 

Wernachien

Milla przetrząsała wspomnienia próbując odtworzyć tok rozmowy z Renauldm. Ile powiedziała tak naprawdę? O ile więcej niż by chciała? Odpowiedziała jednak Thomasowi pewnie i bez większej zwłoki.

- Podróżujemy z pewnego rodzaju poselstwem: Księżna Sapieha poprosiła nas o sprawdzenie, czy dawna umowa pomiędzy między nią a Lordem Tepesem wciąż jest aktualna. Tak cieszyłam sie na tę podróż, a teraz taka nieprzyjazna pogoda... - westchnęła cicho delikatnie zmieniając temat - Mury zamkowe są doprawdy nie do zniesienia przez dłuższy czas.

Dopiero teraz zauważyła dłoń Leonarda, która ukradkiem spoczęła na jej dłoni. Nie zdawała sobie wcześniej sprawy z tego gestu i jakby speszona własną nieuwagą cofnęła ją mimowolnie. Nie do końca rozumiała Koniecpolskiego. Gdyby nie jego zimna skóra, pokusiłaby się o stwierdzenie, ze wciąż jest zwykłym człowiekiem. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się starając się złagodzić wcześniejszy ostry gest, wiedziała jednak, że tego typu publiczne zachowania były niedopuszczalne.

- Sir Thomasie... Opowiedz mi proszę o tych terenach, muszą być piękne w bezchmurne noce, nieprawdaż?

 

Mira

Służąca widać doskonale wiedziała, co może ją spotkać za podsłuchiwanie rozmowy wielkich państwa. Z głową spuszczoną przy ziemi, wydawała się być w pełni pochłonięta swoim zajęciem. Raz tylko wyszła na chwilę, by wypłukać szmatę, po czym nawet nie patrząc na spokrewnionych, bez słowa wróciła do swojego zajęcia.

***

Podczas, gdy salę główną gospody znów wypełniło ciepło paleniska, „mały rycerz” de Piccord z coraz większą irytacją znosił targający jego odzieniem wiatr. Dobrze chociaż, że niewielkie zadaszenie nad drzwiami chroniło go od deszczu, który zdawał się nie mieć końca. Zdenerwowanie Renaulda pogłębiło dodatkowo to, iż mimo dudnienia spadających kropli, usłyszał z wnętrza tawerny głos Milli, która informowała właśnie owego nieznajomego Kainitę o ich misji. Bestia wewnątrz małego Ventrue zaczęła się szarpać, jakby chcąc zerwać się z uwięzi...
„Jakim prawem?!”

***

Tymczasem w środku gospody szum dochodzący z pomieszczenia kuchennego oraz trzaski ogniska świadczyły o tym, że już niedługo można się będzie spodziewać wody na kąpiel.
Dziewczyna służebna właśnie skończyła sprzątanie. Jej pracy bynajmniej nic dało się niczego zarzucić - na podłodze nie było widać już ani odrobiny krwi. Powoli też zapach, który unosił się w powietrzu przestawał drażnić wyczulone na posokę nozdrza wampirów.

Kiedy Milla zadała swoje pytanie, służąca z przepraszającą miną zbliżyła się do siedzących przy stole. Ci od razu zamilkli, zerkając na nią mniej lub bardziej przychylnie.

- Państwo wybaczą, ale tak pomyślałam... że skoro ów rycerz leży złożony gorączką, to lepiej.. no, nie budzić go, nosząc balię i wiadra... Chodzi mi o to, że... jeśli by państwo się zgodzili... odbyć kąpiel w izbie kuchennej, to ja zaraz wszystko przygotuję...

Wystraszona dziewczyna zerkała raz za razem rozbieganymi oczętami w stronę Milli, jakby to od wielkiej damy spodziewając się przyzwolenia. Ponieważ inni zebrani milczeli, wampirzyca z rodu Ventrue tylko łaskawie skinęła powabną dłonią na znak zgody.
Służąca ukłoniła się nisko.

- Dziękuję... ja zaraz przyniosę jakieś suche odzienie z państwa bagaży...

To rzekłszy, po chwili znikła za drzwiami izby sypialnianej.

***

Wciąż stojący na zewnątrz tawerny Renauld próbował okiełznać tlący się we wnętrzu ogień furii, która odbierał jasność jego myślom. Teraz nie mógł sobie pozwolić na działanie pod wpływem emocji, które charakteryzowałoby dziecko! Teraz musiał pokazać IM, że nie przez przypadek Księżna właśnie jego wybrała...
Paniczny, kobiecy krzyk dochodzący z wnętrza budynku przerwał jego rozmyślania.

***

Odruchowo zgromadzeni w sali Kainici unieśli się ze swych miejsc, słysząc wrzask dziewczyny służebnej. Po chwili wypadła do głównej sali, zalewając się łzami i szlochając histerycznie.

- On nie żyje!

Przycisnęła do twarzy fartuch, by stłumić cisnący się na usta kolejny krzyk przerażenia.

Ci, którzy zerwali się ze swych miejsc, żeby zobaczyć co też wystraszyło dziewczynę, wbiegli do sali, gdzie spali rycerze. Dwaj wojacy oraz Jane, najwyraźniej wytrąceni ze snu, szeroko otwartymi oczami wodzili od drzwi do siennika pod ścianą, jakby starając się zrozumieć sytuację.

Tymczasem w świetle płochliwego płomienia świecy, która stała na zydelku opodal, można było dostrzec nieruchome, nienaturalnie wygięte ciało na czwartym posłaniu. Sznur, którego zwykle chłopi używali do wiązania koni i kóz, odcinał się swoją barwą na tle posiniałej szyi człowieka. Rycerz imieniem Jose tym razem nie wyślizgnął się z objęć śmierci - był martwy.

 

__________________
Konto zawieszone.

Bortasz

Thomas zdawał się mieć spokojny i łagodny uśmiech przyklejony do twarz. Takim też obdarzył służkę, dzięki której miał chwilkę by przemyśleć tak słowa Lady Milli jak i odpowiedzi, jaką jej udzieli...
”Dawne Pakty wiążące potężnych tego świata. Widzę, że lubią tu tajemnice i niedopowiedzenia... „

Krzyk poderwał go z miejsca a słowa dziewki służebnej jakby dodały mu skrzydeł, gdy biegiem ruszył do sali, z której służka wybiegła... Widok zwłok wręcz wmurował go w podłogę. Przez dwa uderzenia serca stał starając się zrozumieć, co się dzieje. Wolnym krokiem Wampir podszedł do umarłego. Na jego twarzy już nie gościł uśmiech, lecz smutek i żal. Jednym ruchem ręki zamknął mu wytrzeszczone oczy...

- Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj go oświeci. Niech odpoczywa w pokoju. Amen.

Gangrel rozejrzał się wokół. Trzy pary drzwi, jedno okno. Szybkim krokiem zbliżył się do okna, wyjmując miecz z pochwy i przyjrzał się okiennicom. Otworzył je bez problemu i wyjrzał na zewnątrz. Ciemności spojrzała mu w oczy. Krzywiąc się, zwrócił swe oblicze w stronę obudzonych.

- Jak sądzę, nikt nic nie słyszał.

Bardziej stwierdził niż zapytał, a wyraz jego twarzy wskazywał, że innej jak twierdzącej odpowiedzi się nie spodziewa. Wzrok jakby sam z siebie powędrował do ciała wygiętego w groteskowej pozie. Brak ręki sprawiał, że nie mogło być mowy o wątpliwościach, kto został ranny na polu.
”No to się kompania o jeszcze jednego trupa poszerzyła. Szkoda tylko, że ten już nic nam nie powie. Co żeś wiedział biedaku, że postanowiono dokończyć dzieła?”

 

__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho