[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=kOFUXumDEHs[/MEDIA]

Stało się to tak nagle. W jednym momencie Rita patrzyła na przerażonego Franza kulącego się przy wtyczce, a zaraz obok niego George’a. W drugim stała pośrodku czegoś, co ciężko jej było zrozumieć, a tym bardziej wytłumaczyć.
W głowie wciąż rozbrzmiewał jej cudzy głos, wołający o pomoc. Do kogo należał? Skąd się wziął? Dlaczego usłyszeli wołanie o pomoc akurat w momencie, kiedy nadjeżdżała piekielna lokomotywa widmo? Czemu Franz się zawahał i nie wyciągnął wtyczki?

Rita zdusiła w sobie okrzyk przerażenia i jedynie rozejrzała się gorączkowo dookoła, z nieukrywanym zaskoczeniem malującym się na jej pobladłej twarzy.
- Co do cholery… - wypowiedziała pół szeptem, wciąż próbując rozumem ogarnąć zaistniałą sytuację.
Jeszcze przed chwilą stała w jednym z pokojów w posiadłości Franza, wpatrując się w nadjeżdżającą lokomotywę z piekła rodem. Teraz była w zupełnie innym miejscu. Halucynacja? Sen? Tak byłoby najwygodniej i najbezpieczniej, jednak dworzec, na którym stała, wydawał się być jak najbardziej realnym. Rita poczuła, jak strach spowodowany niemożnością zrozumienia paraliżuje jej ciało i mąci wszystkie zmysły. Z trudem łapała oddech, jakby tonęła w absurdzie, jaki ją otaczał.
Kiedy nieświadomie chwyciła za rękę stojącego obok Franza, od razu ocknęła się z amoku, w który wpadła. Wszystko to trwało zaledwie sekundę, może znacznie mniej. Dla niej jednak czas się wydłużył na ten moment, kiedy poczuła się całkowicie osamotniona, mimo stojących obok przyjaciół.
Ocknąwszy się z osłupienia, dzięki nieświadomej pomocy von Merana, Rita puściła jego rękę i wtedy dostrzegła swoją przyjaciółkę. Dojrzała też coś, co ponownie uderzyło w nią niczym kubeł zimnej wody. Ludzie, którzy otaczali ich ze wszystkich stron, wcale nie przypominali ludzi. To były trupy. Żywe trupy, prosto z powieści z dreszczykiem, które czasami czytywała sobie dla rozrywki. Rita nie była już pewna co jest prawdą, a co tylko przewidzeniem, ale wiedziała jedno - jej przyjaciółka, jedna z najbliższych jej sercu osób, była w niebezpieczeństwie.
- Eleonor! - krzyknęła, po czym nie myśląc dłużej, rzuciła się w stronę jednej z makabrycznych kobiet, chcąc wyrwać jej z rąk parasol, którym mogłaby odgonić się od ewentualnych napastników.
Przeciwniczka panny Carter była od niej dwa razy szersza i mocniej zbudowana. Mimo że z zewnątrz wyglądała jak rozkładające się zwłoki, to miała krzepę żywego, rosłego mężczyzny. Zamachnęła się parasolem na Ritę i uderzyła z impetem. Carter upadła, obijając sobie boleśnie kolano. Jęknęła z bólu, ale dźwięk ten zagłuszony został serią wystrzałów. Kątem oka Rita zauważyła, że Franz i George zaczęli strzelać w trupy otaczające Eleonor. Nie miała jednak chwili wytchnienia, bo i ku niej rzuciło się dwóch mężczyzn.
- Fraaanz! - krzyknęła, rozpaczliwie próbując uwolnić się z mocnego uchwytu.
Mężczyźni próbowali za wszelką cenę złączyć się w makabrycznym pocałunku z Ritą, ta jednak zawzięcie starała się od nich odsunąć, wierzgając nogami, kopiąc, odpychając.
- Franz! - krzyknęła znowu. Nigdy nie lubiła prosić innych o pomoc, teraz jednak zapomniała o swojej dumie, walcząc o własne życie.
Po chwili jej prośby zostały wysłuchane. Von Meran skutecznie odepchnął jednego z mężczyzn, drugiemu zadając dotkliwy cios prawym sierpowym. Kiedy oboje postarali się o to, by odepchnąć ich jak najdalej, Franz pomógł Ricie wstać na równe nogi i pociągnął ją w stronę jednego z wagonów.
Rita nie miała czasu protestować. Nawet nie zamierzała. Była zdruzgotana tym, co się działo wokół. Nie rozumiała tego. Była przerażona. Spojrzała jedynie przez ramię, bo wciąż obawiała się o swoją przyjaciółkę. Na szczęście dojrzała, jak George pomaga Eleonor. Byli właściwie tuż za nimi, ścigani przez trupi pochód.

- Eleonor! - Rita rzuciła się na swoją przyjaciółkę, mocno ją ściskając, kiedy w końcu znaleźli się w wagonie, zamykając za sobą drzwi. - Nic ci nie jest?
- Co tu do cholery się dzieje?! - spytała jeszcze, kiedy przestała obejmować Eleonor i z lekkim przerażeniem spojrzała przez okno na tłum zebrany na zewnątrz. - Ktoś jest w stanie to wytłumaczyć?

Pauline była zszokowana. W jednej chwili znajdowała się bezpiecznie w pokoju, w drugiej zaś była na peronie-widmo. To jednak nie było głównym źródłem jej szoku. Wszędzie wokół niej grasowały żywe trupy, przywodząc na myśl powieści gotyckie pisane u schyłku wieku.

Nie było jednak czasu na rozpaczanie lub horror (choć Pauline podejrzewała, że za jakiś czas owe potwory będą jej się śnić w koszmarach). Człowiek z pociągu wzywał do siebie grupę przyjaciół, było jasne, że jeśli się tam nie dostaną, to zostaną przez nieumarłych zabici. Kobieta miała przed sobą czwórkę kreatur, rzuciła się biegiem między nimi, mając nadzieję, że jej nie pochwycą.

Tymczasem hrabia Zamoyski był przetrzymywany przez dwóch truposzy, tuż-tuż przy pociągu, nie mogąc pochwycić ręki Henry'ego. Wyciągnął swoją broń i krzyknął po polsku “A kysz, zgiń przepadnij zjawo nieczysta!!!”, po czym wystrzelił w stronę potworów.

Niestety, nie pomogło mu to zbytnio. Choć połowa nabojów trafiła w trupie damy, to nie przestały one atakować. Wbiły swoje ostre pazury w ciało mężczyzny, raniąc go do krwi.

Maurycy zaczął wierzgać nogami i wyrywać się z uścisku zombich. Kiedy dobiegła do niego Pauline, pomogła mu odciągnąć trupie damy, po czym razem wsiedli do pociągu oddychając głęboko. Nareszcie byli bezpieczni.

Drzwi wagonu zatrzasnęły się z głuchym trzaskiem. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Przerażone spojrzenia się skrzyżowały.
- Ktoś jest w stanie to wytłumaczyć? - zapytała piskliwym głosem Eleonor z obrzydzeniem spoglądając na dobijającego się do drzwi dżentelmena, który do niedawna nosił cylinder.
Przez kilka długich sekund nikt nie miał odwagi odpowiedzieć na to niepokojące pytanie.
Wtedy otworzyły się drzwi jednego z przedziałów.
- Witamy na pokładzie “ 9:15 do Liverpoolu”. - rzekł elegancki o około czterdziestoletni mężczyzna w idealnie dopasowanym garniturze. - Mamy obecnie małe opóźnienie, ale cóż… nie można mieć wszystkiego. Nazywam Randolph Alexis.

[MEDIA][/MEDIA]

Zapadła długa i bardzo wymowna cisza. Cała grupa znała to nazwisko. Przed nimi stał słynny okultysta, który jak wszystko na wskazywało zginął w katastrofie kolejowej w roku 1897.
- Proszę się nie bać. Za chwilę powinniśmy ruszyć w dalszą drogę.

Coś szarpnęło wagonami. Przeciągły gwizd lokomotywy rozległ się ponownie. Grymas zdziwienia przebiegł przez twarz hrabiego Zamoyskiego. Cały jego wysiłek poszedł na marne. Ktoś ponownie spiął cały skład. Choć może w obecnej sytuacji stanowiło to jakąś nadzieję dla wszystkich.

Pociąg ruszył, zostawiając w tyle zagubioną w czasie i przestrzeni, niewielką stacyjkę, a wraz z nią dawno martwych, ale wciąż jednak żywych pasażerów.
Wkrótce przestrzeń wypełnił rytmiczny stukot żelaznych kół.

- Zapraszam - powiedział sir Alexis, robiąc duży krok, aby przejść nad stertą ubrań i kości.
Widząc zdziwione miny swych gości znany okultysta tylko wzruszył ramionami i robiąc nad wyraz teatralną, niewinną minę wyjaśnił:
- Człowiek w końcu ma swoje potrzeby. Musi coś jeść, prawda?

George idąc za sir Alexisem zauważył coś niepokojącego. W stercie porozrzucanej garderoby dopatrzył złoty zegarek z dewizką . W oczy rzuciły mu się inicjały.
Czy to możliwe, żeby to była własność Alberta Alexisa? Mimo całej otaczającej go grozy, zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Człowiek mógł zaakceptować ożywione trupy, ale to… Nie, to nie może być prawda.

Wszyscy znaleźli się w przedziale numer cztery. Sir Alexis zamknął drzwi i klamkę obwiązał jedwabną szarfą z okultystycznymi symbolami wyszytymi złotą nitką.
- Nawet państwo sobie nie wyobrażają, jak się cieszę. - odezwał się w końcu Henry Stanley - W końcu żywi ludzie. To niebywałe, prawda?
Stanley uniósł dłoń i wykonał nią zamaszysty gest, niczym przewodnik pokazujący wycieczce jakiś wspaniały widok.
Za oknem roztaczał się doprawdy tyleż wspaniały, co przerażający widok.

Nieprzenikniona czerń rozciągała się, jak wzrokiem sięgnąć. Poprzetykana ona była tylko nielicznymi złotymi, migoczącymi punktami. Jedynie stukot żelaznych kół przypominał, że nadal znajdują się w pociągu. Pociąg wychylił się delikatnie w prawą stronę. Wtedy oczom wszystkich ukazała się mała i niewyobrażalnie odległą błękitna kula, wirująca w ciemności.
Wokół niej wiła się spiralnie srebrna nić, która z każdym okrążeniem oddalała się od niej.
- Prawda, że oszałamia? - zapytał sir Alexis.
Nikt nie odpowiedział. Wszyscy wpatrywali się w kosmiczną przestrzeń za oknem. Wszystko wskazywało na to, że przeklęty pociąg z piekła rodem, porusza się po orbicie okrążającej ich rodzimą Ziemię i z każdym okrążeniem oddalał się od niej..
Dobrze, że nikt nie wypowiedział tego zdania na głos. Brzmiało ono tak absurdalnie, że mogło budzić tylko uśmiech politowania. Jednak ku przerażeniu wszystkich było najszczerszą prawdą.
Fakty i obserwacje nie kłamały. Umysł bronił się przed tak niewyobrażalnym gwałtem na logice, prawach fizyki i fundamentach wszystkiego w co wierzyli i czego ich uczono.
Zbiorowa halucynacja trwała jednak w najlepsze.

- Wspaniały widok - skomentował sir Alexis - Wpatrywałem się w niego godzinami. Ba! Dniami całymi. Choć światła słonecznego tutaj nie uświadczysz. Wielu moich kolegów pewnie wiele by dało za ten widok. Ja już się napatrzyłem i teraz oddałbym wszystko, aby wrócić do domu. Skoro państwo tutaj przybyli, to moja teoria się potwierdza. Ucieczka stąd jest możliwa. I zapewne udałaby mi się już dawno temu, gdybym miał dostęp do mojej biblioteki lub chociaż tego cholernego notatnika. Jednak i bez tego powinniśmy dać radę. Z tego, co mówił mój nieodżałowany syn, to istnieje model tego pociągu. To za jego pomocą zapewne państwo przenieśli się tutaj. Ergo! Musimy zbudować taki sam model tylko tutaj. Gdy go uruchomimy powinnyśmy wrócić tam - sir Alexis wskazał dłonią na błękitną kulą wiszącą w czarnej przestrzeni.
- Model jest już nawet gotowy. Jednak coś jeszcze nie gra.
Na te słowa Henry Stanley pobladł i skrył twarz w dłoniach.
- To jedyne wyjście - kontynuował sir Alexis - Nie ma innego sposobu.
- Nie słuchajcie go! - krzyknął nagle Stanley - To szaleniec! Wariat! On potrzebuje bijącego serca! Żywego bijącego serca! Rozumiecie! Żywego bijącego serca, aby uruchomić swoją plugawą machinę.
- Ależ Henry, przecież się umawialiśmy. Prawda? Czemu mi to robisz?
W tym momencie sir Alexis sięgnął zza pazuchę marynarki i wyciągnął srebrnego colta. Gwałtownym ruchem złapał za przedramię Pauline, stojącą najbliżej niego i pociągnął ku sobie.
- Pani pójdzie ze mną! - krzyknął przystawiając lufę do skroni panny MacMoor.
Oczy sir Alexisa lśniły szaleńczym blaskiem. Blaskiem obłędu, fanatyzmu nie znającego granic i niezłomną determinacją.
- Jeszcze mi podziękujecie. Jedna skromna ofiara, a wszyscy będziemy mogli wrócić do domu. Zostańcie na miejscach, dobrze radzę.
Po tych słowach sir Alexis zaczął lewą ręką otwierać przedział.

Lady Howard rękawem płaszcza starła zastygłą na jej wargach ślinę należącą do niechcianego adoratora. Rozglądała się zamglonym spojrzeniem, popatrując po twarzach jej przyjaciół i nieznanych jej mężczyzn znajdujących się w pociągu. Cała była rozdygotana, a reakcję miała spóźnione, dlatego, jedynie rozwarła usta chcąc coś powiedzieć, gdy padł strzał. Nie zdążyła, nic zrobić, nie zdążyła zareagować, choć w głowie miała już ułożone zdania, być może udałoby jej się przemówić Alexiusowi do rozumu. Może by ją usłuchał i uznał jej propozycję za bardziej logiczną, ale nie mieli się o tym przekonać.

Czas zwolnił, niemal zatrzymując się, gdy trysnęła krew.

Nawet nie krzyknęła kiedy kula dosięgła Pauliny. Wymieniła spojrzenia z Ritą by ostatecznie zwiesić wzrokn zatroskanych oczu na Franzie, który wciąż jeszcze trzymał wyciągniętą bron w kierunku oprawcy i jego ofiary. Czas znów przyspieszył.
Austriak rzucił się w pogoń za uciekającym okultystą. George i Hrabia, próbowali zając się drzwiami, nie pozwalając chodzącym umarłym wedrzeć się do przedziału, a Rita z Eleonor, dopadły do leżącej i krwawiącej Puline. Rita dyrygowała, a byłą Księżna Norfolk wykonywała jej polecenia mechanicznie, myślami będąc gdzieś daleko, bardzo daleko. Gdzieś poza czasem i poza światem, gdzieś gdzie dawno jej nie było i skąd uciekała za każdym razem.

Ślubny pierścień zamigotał na palcu, gdy przykładała przez hrabiego materiał do rany Paulin. Największe zagrożenie zostało zażegnane i ich towarzyszka mogła się podnieść, pomogła jej wstać. Ruszyła wraz z archeolog do kolejnego przedziału. Rozejrzała się po pomieszczeniu spoglądając na model kolei. Tyle istnień, by stworzyć to? Uniosła oczy, o głębokiej, jasnej barwie na okultystę i jedynie pokręciła głową. Zacisnęła dłonie w pięści i spuściła głowę, a zupełnie roztrzepane włosy, które zapewne, jeszcze niedawno, miała upięte w kok, opadły wokół je młodej twarzy. Ktoś, coś chyba do niej mówił, niepewnie uniosła wzrok i napotkała spojrzenie Zamoyskiego.
- Nie wiem.. - wyrzekła całkowicie szczerze.
- Mogę spróbować, ale.. Nie wiem.. - głos jej się łamał, na chwilę uciekła spojrzeniem ku swojemu przyjacielowi.
- Franzie, chyba już za dużo krwi rozlaliśmy dzisiaj.. proszę Cię. Poszukajmy jakiegoś rozwiązania. Zaklinam Cię, niech odpowie za to co uczynił, ale nie w taki sposób.

Czy to był tylko koszmarny sen?
Czy to był li tylko zwykły koszmar?
Wspomnienia traumatycznych przeżyć zacierały się w pamięci, niczym blaknące z czasem fotografie. Odświeżanie ich bolało, niczym zdzieranie bandaża z zaschniętej rany. Błoga niepamięć. Błoga nieświadomość.
Tak było lepiej. Nie myśleć. Nie pamiętać.

Szóstka dorosłych ludzi siedziała w milczeniu i z posępnymi minami. Pod ich nogami stała nieruchoma, upiorna makieta kolejowa. Nikt nie miał odwagi spojrzeć na tą zdawałoby się niewinną zabawkę. Na samą myśl przechodził ich zimny dreszcz, a w pamięci ożywiały potworne obrazy.

Żywe, choć rozkładające się ciała wędrujące po peronie i wagonach, pociągu zawieszonego w kosmicznej próżni.

Szalony, okultysta, który jak wszystko na to wskazywało zjadł swego jedynego syna, a zapewne i wielu innych pasażerów.

Przeklęta, bezbożna i kosmicznie upiorna makieta złożona z ludzkich organów, kości, ścięgien i mięśni.

I wizja bluźnierczego, krwawego rytuału, który miał ich sprowadzić do domu.

Byli tak blisko, by bez skrupułów zabić i wyciąć wciąż bijące serce człowieka, byleby tylko wrócić do dobrze znanego świata.
Kurczowo chwycili się ostatniej deski ratunku w tym wirującym, piekielnym obłędzie. Choć jeszcze kilka dni temu, ba nawet kilka godzin temu wszyscy wyśmialiby bezlitośnie pomysł zorganizowania seansu spirytystycznego.
Byli wszak cywilizowanymi, wykształconymi, białymi ludźmi, a nie bandą nieokrzesanych dzikusów.
Jednak w tej jednej chwili pragnęli, by wierzenia prymitywnych ludów, by słowa ich przyjaciela profesora Smitha stały się prawdą.

Niewiarygodna, niewyobrażalna i przecząca wszystkim znaną prawom fizyki, podróż między światami stała się faktem.

Nikt z nich jednak nie pragnął podzielić się tą wiedzą ze światem. W ich sercach było jedno, jedyne pragnienie. By nikt więcej nie dowiedział się o takiej możliwość, o istnieniu innych światów, wymiarów.
Oni wrócili i byli z tego powodu niebiańsko szczęśliwi.
Jednak to, co widzieli zapewne niejednokrotnie przerwie im spokojny, nocny sen. To,co widzieli już na zawsze zmieniło ich postrzeganie świata. Stateczny i klarowny obraz został zburzony, a w jego miejsce pojawił się chaos. Piekielny chaos, kosmicznej pustki w której czaiło się coś nieziemsko, odrażającego. Ucieleśnienie i esencja pierwotnego zła.

Umysł wyparł szczegóły tego, co widzieli. W uszach ciągle jednak jeszcze mieli budzący przeraźliwą zgrozę, szelest łopoczących, błoniastych skrzydeł.

- Franz! - krzyknęła Rita poprzez ogłuszający stukot kół pociągu - Franz trzymaj moją dłoń!
Uściska mężczyzn słabł jednak z każdą chwilą. Jego wzrok był całkowicie skupiony na skulonym w kącie przedziału szalonym okultyście.
Alexis wił się niczym piskorz w sieci. Wyginał się na lewo i prawo próbując poluzować więzy, którymi go skrępowano. Von Meran wiedział, że stare zasłony zerwane z okien długo nie wytrzymają. Gdy szaleniec się uwolni, pozabija ich wszystkich.
- Franz! - wrzeszczała Rita, próbując przebić się przez dziwny wiatr, który wypełnił wnętrze wagonu - Franz błagam! Nie puszczaj mnie!
- “Muszę go powstrzymać” - myślał von Meran. Widział jak Alexis wyciąga lewą dłoń zza pleców.
Stało się! Bestia wyrwała się z okowów. Jeszcze sekunda i rozerwie więzy na nogach.
- “Muszę go powstrzymać” - myślał von Meran - “Tylko to się liczy”
- Franz! Błagam! - Rita nachyliła się nad dziennikarzem i spojrzenia ich się skrzyżowały.
W słabym świetle lampy naftowej i migoczących za oknem gwiazd, Franz ujrzał zaszklone oczy przyjaciółki.

- Wytrzymaj proszę - usłyszał jej płaczliwe błaganie.

I w tym momencie wszystko zawirowało, jakby nagle znaleźli się na piekielnie rozpędzonej karuzeli.
Twarze ludzi, wnętrze wagonu i kosmiczny pejzaż za oknem zlały się w jedną barwną plamę, przypominającą obrazy paryskich abstrakcjonistów.

Zapach świeżo palonej kawy uwodził zmysły i był niczym prawdziwa ambrozja. Czy trzeba było czegoś więcej by postawić człowieka na nogi?
Za oknem budzł się kolejny zimowy dzień, a bezchmurne niebo zwiastowało piękną pogodę przez najbliżesz godziny.
Lokaj Franza zadbał o to, by gdy państwo zejdą na dół, czekał już na nich zastawiony stół. Rzecz tak prozaiczna i prosta, jak rogalik z masłem ucieszył wszystkich gości. Na ich twarzach nadal widać było liczne rany, zadrapania i siniaki. Żyli jednak i tylko to się liczyło.
W najgorszym stanie była Paulina, której szyja była szczelnie obwiązana bandażem. Pod nimi kryło się kilka szwów, które doktor Welington, znajomy Cartera, założył jej poprzedniego dnia.
Wszyscy zasiedli do stołu, a Ben jak co dzień przyniósł na srebrnej tacy poranną prasę.