“(…) – Słuchaj młodzieńcze – głos Afrei stał się teraz pełnym strachu szeptem, a broda łowcy dotknęła ucha Randala. – Plemionami nawiedzających nas potworów kieruje chaos. Dopóki tak jest, nie stanowią one większego zagrożenia dla Kamienia Grzmotów. Jednak tu i ówdzie pojawiają się pogłoski o czarnym magu, przesiąkniętym dawno już zapomnianym złem, który żyje w szalonym bluźnierstwie, mieszkając z leśnymi straszydłami w kanionie, a pewnie nawet płodząc niektóre z tych stworzeń. To może być coś więcej niż tylko plotka wieśniaków. Widziałem już w głębi boru rozumne, złe drzewa i takie, których korzenie wydawały się sięgać otchłani. Dobrze wiesz, że ciągłe używanie potężnych zaklęć pobudza czasami moce, od których może zatrząść się cały wszechświat. Boję się nawet myśleć, do czego może dojść, jeśli czarownik zjednoczy te bestie – wuj popatrzył na młodego druida z troską. (…)”

Autorem tych słów był myśliwy Afrei, który 25 Mirtula Roku Księcia spotkał w strażnicy swego siostrzeńca, świętej pamięci młodego druida Randala. Słowa te, przepełnione trwogą przed nieznanymi zakątkami Boru Hullack, miesiąc później zostały przekazane przez elfie usta elfim uszom, gdy spotkały się dwa zupełnie niepodobne do siebie indywidua - Varis Nailo i Kruk. Czarodziej po raz pierwszy w tych gorzkich dniach - gdy po pogrążonej w żałobie rodzinie Mansanas nie było już ani śladu, a w kasztelanii Kendricka było więcej zuchwałych awanturników niż gdziekolwiek indziej w Faerunie - poczuł gdzieś w głębi duszy coś z lekka przypominającego nadzieję. Druid zaś - obcy, którego znajomość tych rejonów ograniczała się do jednej czy dwóch gospód - czuł, że znalazł zarazem i godne wyzwanie, i godnych towarzyszy. A mimo że kompani zasługiwali na szacunek, to jednak budzili lęk, a przynajmniej kierujące nimi motywacje, tak zgoła odmienne od pobudek młodego elfa - Varisem kierowała chorobliwa ambicja, Liadonem błysk złota. Natomiast dla czarodzieja i łucznika druid niepokojąco przypominał Randala - oby tylko dane mu było nie skończyć tak samo, ze strzałą drżącą w młodym sercu.

Minął zaledwie miesiąc od pechowej wyprawy, a w Kamieniu Grzmotów zaszło tyle zmian, zupełnie jakby zbierała się burza, ogromna, ciemna, rycząca nawałnica przecinana błyskawicami. Według zarządzenia króla Azouna IV, licencje na organizowanie zbrojnych band zostały terytorialnie ograniczone do niespokojnych ziem kasztelanii Kendricka Hardcastle'a. Dotąd nieskrępowani awanturnicy wybierali albo poszukiwanie przygód z dala od Leśnego Królestwa albo wybierali się na wschód, na mniej lub bardziej fortunne wypady do nawiedzanego boru. Natomiast tutejsi mieszkańcy - dotąd mili i uprzejmi względem podróżników - zaczęli sprawiać wrażenie, jakby chcieli znaleźć się zupełnie gdzie indziej. Niektórzy nawet wyjechali, wyprzedając swój majątek. W taki właśnie sposób "Korbacz i Kołacz" oraz "Pod Halabardą" stały się "Smoczym Legowiskiem", własnością Ondavera Sarlatha, przedsiębiorczego weterana ze strażnicy, właściciela kilku kopalni w Grzmiących Wierchach i dowódcy prywatnej kompanii Kamiennych Ostrzy. Wraz ze zmianą właściciela zmieniła się też klientela - niepurpurowy mógł liczyć co najwyżej na ciężkie ciosy. Jednak popytowi musiała w końcu odpowiedzieć podaż - poszukiwacze przygód z bliska i daleka pozbywali się okupionych krwią monet w przybytkach też za krwawy łup wzniesionych, takich jak "Smutny los krzesła", "Pod błyskawicą" i "U niedźwiadków".

Lecz te oberże, jak i miecze zamieszkujących je chełpliwych awanturników, nie będą stanowiły centrum naszego zainteresowania, przynajmniej nie teraz, gdyż nieopodal Kamienia Grzmotów, w oddalonym gospodarstwie prowadzonym przez prostodusznego Josdiaha i korpulentną Elisath pojawiło się, zupełnie jakby zesłane przez troskliwe o narratora muzy, tworzywo na historię godną przekazania kolejnym pokoleniom, a może raczej zaczątek takiej opowieści, niespodziewany jak grom z jasnego nieba. Otóż Josdiah, chłop już od dawna zramolały, musiał wykopać studnię, czego nie podjąłby się bez pomocy kilku silnych mężów. A trzeba przyznać, że ci trzej, którzy chwycili za szpadel, byli wręcz sforami twardych niczym żelazne struny muskułów i grubych kości, a imiona ich brzmiały: Orr i Kargar. Trzeci zaś, najdzikszy pośród nich, nie legitymował się żadnym imieniem. Wkrótce dołączył do nich czwarty, zwany Antonem, obdarzony nie heroiczną krzepą, a zdolnościami, których pozazdrościłby lub które przeklałby niejeden śmiertelnik.

Zdesperowani podróżnicy, jakimi wówczas byli - awanturnikami bez licencji i z niemal pustymi sakiewkami - chwyciliby się każdej okazji, która gwarantowała wkroczenie w świat ciepła i zapachu jedzenia, nawet gdy wiązała się z niekończącymi uwagami puszystej Elisath na temat sensu poszukiwania przygód, tym częstszymi i bardziej kąśliwymi, im większego draba sobie upatrzyła. Jak nie trudno zgadnąć, przez calutki ostatni tydzień rolę tej strzeleckiej tarczy pełnił Orr. W odpowiedzi pół-ork tylko uśmiechał się kwaśnie (co by widelec z kawałkiem befsztyka nie zatrzymał się w drodze do ust), ale w uśmiechu tym czaił się cień autentycznego humoru.

Jednak naiwnym byłby ten, kto sądziłby, że tygodniowa dorywcza praca zespoliłaby ze sobą losy takich groźnych łotrów na dłużej niż do ostatniego przerzuconego szpadla ziemi. Prawdziwym powodem był błysk prawdziwego złota - branzoletki ukazującej skrzydlatego smoka zawiniętego trzykrotnie, z trzema rogami z rubinów na łbie, o którą prawie się pozabijali. Anton wiedział, że odnalezienie skarbu było poniekąd zasługą jego obecności. Jemu też do głowy przyszedł pomysł, że być może wykopane cacuszko było magiczne lub - co gorsza - przeklęte, stąd też pojawiła się potrzeba konsultacji z dyskretnym badaczem wiedzy tajemnej, a takim właśnie był ten spiczastouchy, na którego widok zwykli ludzie odwracali wzrok i czynili zabobonne znaki - Varis Nailo.

Cofając się chwilę wstecz, w momencie, gdy pazerna i brudna łapa Orra ściskała świeżo znaleziony skarb, w siedzibie kasztelana rozbrzmiewał dźwięk instrumentu w tych okolicach niespotykanego - szałamaji. Przed Kendrickiem - mężczyzną postawnym, przystojnym, o godnym, poważnym obliczu - koncert dawał przybysz z odległej Zakhary. Lokalny władyka poświęcił podróżnikowi blisko jedną wartę - zaprosił na obiad i obchód po wewnętrznym dziedzińcu strażnicy, do którego dostęp miała wyłącznie rodzina szlachcica, urzędnicy i Purpurowe Smoki. Zorganizowano nawet krótkie zawody w łucznictwie i fechtunku. Kasztelan dał się poznać jako mąż wysportowany, osiągający doskonałe rezultaty w strzelaniu z łuku, uprawiający również, choć w tym nie celował, szermierkę; zawsze zainteresowany żywo książkami i pisarzami, mimo że mowy układali mu sekretarze, wreszcie jako człowiek bolejący z powodu postępów łysiny i okazujący pod tym względem drażliwość wręcz chorobliwą.

Hassan chłonął jak gąbka wszelkie ciekawe nowiny. Między innymi dowiedział się, że strażnica w założeniu nigdy nie miała stanowić pogranicznej fortecy, tylko osobistą siedzibę Kendricka, centrum jego ziem, lecz Bór Hullack pozostawał nieposkromiony. Zasłyszał też plotki o ściągających do kasztelanii krasnoludzkich górnikach, którzy trzymali się na uboczu, jakby skrywając jakiś sekret, a jednocześnie dopraszali się audiencji u władcy. Pożegnanie z gospodarzem było nadzwyczaj miłe - na cały czas pobytu wędrowca Hardcastle kazał traktować wojownika jak jednego z tutejszych żołnierzy, co dla losu tego poszukiwacza przygód nie było bez znaczenia, gdyż właśnie w "Smoczym Legowisku" poznał Liadona Galanodela, swego przyszłego kompana.

Mimo że cenne znalezisko ze studni nie skrywało w sobie magicznych mocy, pojawiła się perspektywa zawiązania zbrojnej bandy - i to jakiej! Varis Nailo oddał błyskotkę pół-orkowi. Elf jadł powoli, smakując każdy kąsek, pozwalając, by krzepiące ciepło pomieszczenia "U niedźwiadków" i starannie wybrane (choć tanie) wino poprawiały samopoczucie, nawet jeśli nie wpływały na uspokojenie umysłu czy nerwów, a te czarodziej miał dosyć napięte. Zebrał tutaj towarzyszy, aby wskazać kierunek ich wspólnym przygodom.

Oto mroczne sztuki, jak się zdawało, same upominały się o uwagę czarodzieja, pojawiając się niemal w zasięgu ręki. Podobno nocami śmierć powstawała z grobów i zabierała tych zuchwałych awanturników, którzy próbowali stawić jej czoła. Doprowadzeni do ostateczności mieszkańcy gotów byli chwycić za widły i dorwać pustelnika, w którym upatrywano winowajcy. Purpurowe Smoki nie angażowaly się w aferę tak długo, jak szczątki ich kompanów spoczywały spokojnie w odosobnionej od Ogrodu Myrkula Alei Zasłużonych.

I tak nad tym niewielkim światem zawisła kolejna ciemna chmura, która dla poszukiwaczy przygód miała być pierwszą ciężką próbą.

Anton Ramas

'Jest takie prawo mówiące, że ciało pozostaje w spoczynku, dopóki w okolicy nie pojawi się nekromanta' odezwał się Anton, żartem próbując ukryć wewnętrzny niepokój. A co, jeśli to on? Co jeśli to jego sprawka? Ale przecież nie używał magii od ponad dwóch tygodni. Czy to możliwe, że sama jego obecność powoływała zmarłych do "nieżycia"? Półelf zalał swoje pesymistyczne myśli łykiem wina. Pomogło. Czuł jak jedna po drugiej topią się w cierpkim sikaczu rozpaczliwie walcząc o uwagę, jednak mężczyzna był niewzruszony. Próbował wyłuskać poszczególne smaki wchodzące w skład trunku, ale nie wyczuwał nic konkretnego. Być może dlatego, że ta cała gadka o szlachetności wina, bukiety i smaki to tylko takie gadanie wyższych sfer, a może pośledniejsze alkohole po prostu nie były przyrządzane z należytą starannością? A może w końcu Anton był prostym chłopem i nie zauważyłby bukietu wina jakby ten przeszedł przed nim i kopnął go w rzyć.

Tak czy inaczej, chwilowo udało się stłumić bezpodstawne wyrzuty sumienia i skupić na zadaniu jakie rysowało się przed nim.
'Na pewno warto zajrzeć na cmentarz po zmroku i zweryfikować, czy coś nienaturalnego faktycznie łazi tam nocami. I wodę święconą wziąć przy okazji. Zawsze się może przydać.' Anton miał nie więcej jak metr siedemdziesiąt parę wzrostu, co przy wadze ledwo przekraczającej sześćdziesiąt kilo dawało obraz szczupłego, lub w porównaniu do półorka zagłodzonego mężczyzny tuż po dwudziestce. Miał szczupłą ogorzałą twarz, ciemne, nieco dłuższe włosy w artystycznym nieładzie i coś, co ludzie nazywali kilkudniowym zarostem. W przypadku półelfa był to zdecydowanie kilkumiesięczny zarost i jedna z wielu cech ludzkiego rodzica. Po półelfiej matce odziedziczył piękne, magnetyczno-hipnotyzujące spojrzenie błękitnych oczu, a także minimalnie zakrzywione uszy.
To co zdradzało jego nietutejszość, to strój pogranicznika. Solidne ciuchy na każdą pogodę jaką można spotkać "w drodze", czyli skórzane spodnie, lniana koszula z troczkami, na którą narzucony był skórzany wams. Traperskie buty na nogach i przewieszony przez krzesło dość ciężki płaszcz chroniący przed wiatrem i deszczem dopełniały obraz awanturnika. Mimo stroju Anton nie wyglądał jednak na zbója: jego broń stanowił smukły, zakończony z obu stron metalowymi obiciami kostur niewiele przewyższający półelfa, ręczna kusza i para sztyletów noszona przy pasie - zdecydowanie kiepski materiał na zbója, każdy to przyzna.
Spostrzegawczy obserwator mógłby dostrzec sakiewkę na magiczne komponenty schowaną za paskiem, ale nic w ubiorze, ani zachowaniu nie wskazywało, by półelf był magiem, choć wrażliwi na magiczne fluktuacje mogli czuć wewnętrzną siłę drzemiącą w wątłym ciele mieszańca.

Plotki, plotki, plotki.
Liadon słyszał już wiele z nich. Niektóre były prawdziwe. Niektóre z tych niektórych były nawet w stanie zaowocować wymiernym zyskami, pozostałe jednak niosły ze sobą tylko i wyłącznie kłopoty, w tym i te z gatunku najpoważniejszych.

Włóczący się po okolicy nieumarli, o których wspomniał Varis, oznaczali zwykle kłopoty i brak zysków. W zwykłych grobach rzadko chowano bogaczy, nie mówiąc już o tym, że chwalebny zwyczaj grzebania umarłych wraz z całym dobytkiem odszedł dość dawno w zapomnienie.

Usunięcie z okolicy hordy truposzów było z pewnością czynem chwalebnym, przynoszącym sławę, ale żyć za coś trzeba było, a wdzięczność chłopów mogła być tylko i wyłącznie słowna. Tego do garnka wsadzić nie można było.

- Na nieumarłych kapłan i ogień są ponoć najlepsze - powiedział. - Ogniem któryś z was włada? - spojrzał na siedzących przy stole. - Kapłana musimy odwiedzić, za to z pustelnikiem... Nie wiem, czy dobrze pamiętam, ale on lubi samotność i ponoć nie jest łatwo do niego dotrzeć. - Spojrzał na Vario.

Bezimienny idąc za radą szamana, nie był zbyt butny w kontaktach z ludźmi nizin. Nie pokazał więc Elisath gdzie jej miejsce, gdy pyskowała i kręciła swoim tłustym tyłkiem podczas gdy on harował, nie oćwiczył również jej gamoniowatego mężulka i nie kazał mu się przyglądać jak obrabia jego cycatą lubą, nie wybił też Orrowi zębów za to że położył łapska na znalezionej złotej bransolecie smoka. Aż dziwne było to zachowanie, bo znalezisko świeciło dla niego niczym drogowskaz na drodze i uznał że idzie w dobrym kierunku, a półork i tak zapłaci za brak szacunku do smoczego przeznaczenia.

Gdy siedział z resztą nowej kompanii "U Niedźwiadków" i słuchał plotek o umarlakch uznał że to jest jakaś szansa na wykazanie się przed bogami, a poza tym nie raz słyszał że groby ludzi nizin mogą zawierać wiele kosztowności. Liadon elf okazał się być, mimo niewieściego wyglądu, kompetentnym i bezwzględnym awanturnikiem, za co zyskał szacunek Bezimiennego.
- Możemy iść do kapłanów i pustelnika, ale i tak uważam że wszystko skończy się na użyciu stali. - wyraził swoje zdanie barbarzyńca i pociągnął mocny łyk trunku wzmacniającego odwagę.

- Orr - powiedział głośno Orr, bo pierdolił wstępy. Orr jaki był każdy widział. Orr nie mówił bez potrzeby, a jedyne co zostało do powiedzenia to "Orr". Tego nikt nie powiedział.
- Chodźmy - dodał Orr, idealnie wpasowując się w tą krótką, Orrową chwilę, gdy wszyscy spojrzeli na Orra zastanawiając się, co właściwie chciał powiedzieć Orr.
- Do kapłana. Potem będzie ciemno. I nogi śmierdzą też. - wyjaśnił Orr.
Teraz już wszyscy wiedzieli.

Całe szczęście, że w drużynie jest sporo zbrojnych rąk i gorących głów - pomyślał Anton odczuwając ulgę. Nieumarli są wybrykiem magii i jako tacy powinni być szybko unieszkodliwieni. Anton, mimo posiadania wrodzonego talentu magicznego, mógłby się zaliczać do największych wrogów czarów i czarodziei w Faerunie dlatego stanowczo uważał, że problem nieumarłych, o ile faktycznie występuje, należy rozwiązać jak najszybciej.
Przysłuchiwał się rozmowom swoich towarzyszy zerkając dość nieufnie w kierunku elfiego czarodzieja.
'Macie rację, stal się na pewno przyda, jeśli po cmentarzu faktycznie panoszą się truposze. Jest już popołudnie, zanim załatwimy sprawę u miejscowego kapłana i zbierzemy potrzebny ekwipunek, będzie wieczór. Akurat dobra pora na przechadzkę po miejscowym parku sztywnych.'

Kiwnął głową do półorka 'Masz rację, zbierajmy się'.
Dopił swoje wino i zaczął pakować swój dobytek dająć znać, że pora ruszać.