Nevar leciał kołysząc głową w takt uroczej muzyki i zapominając o całym świecie.

- Jak to nie idziemy za Nevarem? - oburzył się Bezimienny - Przecież nie zostawimy kompana w potrzebie. Ja idę go szukać.
Barbarzyńca nie mógł uwierzyć że Liadon jest tak zimny. Nie należało mu ufać, skoro gotów był zostawić towarzysza w kłopotach.

Odczuwający potrzebę zemsty poszukiwacze przygód ruszyli ku źródłu nieustających czarcich śpiewów. Równocześnie z pragnieniem krwi odczuli zimny dreszcz lęku. Przecież po Faerunie krążyły demony, przeciw którym nie poradziłyby ich miecze.

Wbiegli na zbocze wąwozu ciężko zdyszani, bynajmniej nie z wysiłku, gdy usłyszeli krzyk umierającego orła. Nabrali głęboko powietrza, zrozumiawszy, co się stało. Dusza Nevara wyparowała ku zimnym zaświatom, a jego ciało padło ofiarą jakichś krwiożerczych bestii. Jak ogary, które chwyciły świeży trop, awanturnicy rzucili się naprzód.

Wkrótce dotarli do obrośniętej zielenią skały wapiennej. Głęboko ryte w skale, zagadkowe hieroglify wskazywały na świątynię Sune, bogini miłości, piękna i namiętności. Do tego zapomnianego miejsca kultu, w którym człowiek nie był od miliona lat, prowadziły lite w skale szerokie schody. Dobre pięćdziesiąt metrów nad wejściem do jaskini - ponurej, cienistej, nawiedzonej nienamacalnym koszmarem - znajdowała się druga mroczna jama. Nawet Bezimienny, który już w dzieciństwie hartował się na pionowych klifach w Burzowych Rogach, przełknął głośno ślinę. Zdradziecka wspinaczka mogła okazać się zabójcza, lecz właśnie z tamtego miejsca jeszcze przed chwilą rozbrzmiewała demoniczna muzyka.

Kargar przeklął i w pierwszym odruchu chciał zaatakować Hassana, ale jego błędny wzrok zauważył, że nie ma pod ręką miecza.

Przysiadł, nagle czując ból w ranie od oszczepu i pozwolił Jusron się opatrzeć, przysłuchując się wyjaśnieniom towarzyszy.

- Nie żywię urazy, uratowałaś mnie może od tego czarciego uroku... - Odpowiedział półdrowce słabym głosem (jej dotyk był całkiem kojący jak na tak brutalną osobę), po czym bez słowa i w ponurym nastroju podążył za Hassanem i Bezimiennym.

Wzdrygnął się, słysząc agonalny krzyk Nevara. Po raz drugi od wyruszenia z miasta tracili towarzysza, a on sam znowu poczuł na plecach zimny oddech śmierci. Po raz pierwszy odkąd dołączył do Mithrilowych Czaszek ogarnęło go zwątpienie - może nie nadawał się na dowódcę drużyny, może ktoś inny na jego miejscu podejmował by lepsze decyzje?

Obrzucił spojrzeniem skałę i rzucił okiem na swoich towarzyszy.

- Ja bym zbadał te ruiny, tylko czy nie chcemy tego zrobić w drodze powrotnej z miasta?