Maraketh zrobił najbardziej niewinną minę jaką mógł przywołać i wskazał niepewnie palcem na siebie
- Ale co ja ci zrobiłem pomiocie? - spytał, czym chyba jeszcze bardziej wkurzył wynoszonego petenta.
Wskazał ręką Varisowi pustą niemal kolejkę - Chyba właśnie nadeszła nasza kolei - uśmiechnął się ruszając do przodu.

- Pałęta się teraz tego gówna nazywającego siebie awanturnikami, że trzeba uważać, gdzie się stawia nogi - odpowiedział Leofrykowi całkowicie poważnie, co było miłą odmianą po wczorajszym ataku nieobliczalności.

Gdy skończyli swoje sprawy, półelf zagaił do swojego pełnej krwi uszatka
- Dobrze, że ta banda patałachów była zapamiętane zaklęcie, które wymagało jedynie kończącej frazy by wybuchnąć, nie?
Co robimy teraz? -

Biała kotka usiadła sobie i opucowała słoninę. Zadowolona oblizała łapkę. Podniosła się, zrzuciła błyskotkę prosto do rzeki i obróciła się, lekceważąc druida.

- Czarnulka chciała czegoś innego - powiedziała, nie robiąc sobie nic z rozgniewanego elfa. Strzegący mostu Purpurowi byli jej gwarancją nietykalności.

- Że ciuchy chłopaków? - zdziwił się Cenhelm. - Nie, za młodzi byli.

Przewrócił nerwowo jasnymi oczyma. - A my jeszcze nie powiadomiliśmy ich rodzin...

- Dziwki jak dziwki - odpowiedział na pytanie o wygląd kapłanek. - Nie byłeś czasem na pogrzebie Orndamara? - Pierwsze Ostrze wspomniało o świętej pamięci żołnierzu. - Lorelei i Jilla prowadziły ceremonię, powinieneś je pamiętać. Zresztą ich podobizny znajdą się na listach gończych.

- Kręcić się w pobliżu - burknął - to smród może. - Pracujcie lepiej na własny rachunek. Kasztelania ma bardziej niepokojące problemy niż jakieś żądne krwi wywłoki czy głupca próbującego obrobić świątynię na spółkę z leśnymi oszołomami. Znikają ludzie, i stąd, i z sąsiadujących wiosek. Potwory z kanionu - gobliny, orkowie, gnolle, niedźwieżuki - zaczęły zachowywać się tak, jakby nie wystarczyły im już same grabieże. Drwale, leśnicy, wędrowni kramarze, kupcy, wreszcie załogi łodzi płynących do Hultail giną w tak okrutny sposób, że ci, którzy uszli z życiem, będą to wspominać przez resztę swego życia. Nie mają litości ani dla kobiet, ani dla niemowląt. Plemiona tych bestii wręcz współzawodniczą o to, które z nich zdoła wrócić z większą liczbą czaszek lub niewolników do swych legowisk. Co ciekawe, każde z tych straszydeł wydłubuje sobie jedno oko. Tylko w jakim celu? To już nie tylko kwestia przeżycia, tylko jakiś obłędny prymitywny kult mordu... - sierżant miał nietęgą minę. - Mogliby sobie jeszcze kończyny poobcinać - dorzucił. - Byłoby łatwiej.

- A król Azoun IV znów przypomniał o tytule szlacheckim dla śmiałka, który pokona Nevalaricha, smoka terroryzującego statki wypływające ze Smoczego Morza - wzdychnął. - Wschód stał się bardzo niebezpiecznym i mrocznym miejscem.

- Cóż może i chciała, ale odkąd przyjaźni się z panem który ożywia zwłoki nie zaryzykuje, że i mnie wskrzesi … jeszcze za życia. - W zasadzie elf nie wiedział czy Czarnulka ma do czynienia z nekromantą czy nekromantką jednak szanse były pół na pół i istniała nadzieje, że i biała kotka będzie coś wiedzieć na ten temat i kto wie, może się wygada próbując poprawić elfa.

- Tak czy siak to moja kontroferta - wskazał na szklaną kulkę i otworzył sakiewkę demonstrując większą ilość błyskotek. - Może z niej skorzystać lub nie, za przekazanie tej wieści masz tu jeszcze kawałek – ponownie odkroił kawałek słoninki która najwyraźniej kotu smakowała.

- Jak się nazywasz ? - dopytał po dłuższej chwili , wciąż licząc na pozostałe informacje. Nie zależało mu na nekromancie na tyle by ryzykować życiem i zdrowiem, a w prośbie Czarnulki ewidentnie czaiło się coś magicznego. Nie kociego. Taka prośba mogła pochodzić tylko od zwierzaka który podpatrzył to i owo u maga, lub który wprost się z nim komunikował.

- Panie Leofryk mieszka tu gdzieś jakiś ekspert łowca, co miał do czynienia z gigantycznymi mrówkami? - zapytał Bezimienny na odchodne. Ogólnie rzecz biorąc, to chętnie zająłby się tępieniem insektów, gdyby miał jakiekolwiek o tym pojęcie. Wytępić plugastwo jednego dnia, a potem wziąć się za kapłanki. Miał nadzieję że Myrkul przymknie oko na jeden dzień zwłoki i nie wyskoczą mu nagle ropiejące krosty, albo jeszcze co gorszego.

Kargar z uwagą słuchał słów Cenhelma, marszcząc brwi.

"Widzę, że faktycznie roboty tu u was w cholerę, bestie się panoszą. Ciekawa sprawa, oko sobie wydłubują, robiły to wcześniej, czy to coś nowego? Jak taka zbieranina działa razem, to pewnie jakiś potężny wódz się pojawił, może jakby go ubić to by się plugastwo sobie rzuciło do gardeł." Zadumał się.

"Dużo tu spraw niewyjaśnionych, może jednak udało by się nam załatwić dostęp do biblioteki? Walczymy z siłami chaosu, czemu by nam dostępu do wiedzy zabraniać?" - Kontynuował pewnym, mocnym głosem.

Kocica wsunęła z apetytem kolejny kawałek słoniny.

- Nazywam się tak, jak mnie ludzie nazwą, więc czy to ważne...? Nie chce mi się z tobą dłużej gadać - powiedziała leniwie i powędrowała gdzieś kocimi ścieżkami.

- Owszem, znam jednego - odpowiedział Bezimiennemu Leofryk. - Stoi przede mną i zadaje głupie pytania, jakby nie wiedział, do czego służy topór! Jeśli rzeczywiście widzieliście potwory w katakumbach, to dlaczego się tym nie zajmiecie?! Po co wam ta królewska karta zbrojna? Dokument wytworzony na cele kolekcjonerskie?! - wycedził drwiąco zirytowany urzędnik, waląc pięścią w stół.

- Wcześniej okaleczali się tylko orkowie, więc Młoty podejrzewały, że to tylko fanatycy Gruumsha. A teraz czy to goblin, czy niedźwieżuk, każdy jednooki - Cenhelm wyraził zdziwienie, a po chwili wyszczerzył się jak chytry lis. - Szczęście w nieszczęściu, że potwory z kanionu stały się fatalnymi strzelcami i oszczepnikami.

- Wsparcie? Zakharańczyku, widziałeś, jakie mamy braki? - sierżant wskazał na niepełnie obsadzone lub opustoszałe wieże. - Gdybyśmy mieli każdą bandę wspierać z góry, czy to złotem, czy ludźmi, kasztelan musiałby sam trzymać wartę na murach. Udowodnijcie wpierw, że jesteście coś warci. Zresztą chyba po to przybyliście do naszego kraju - powiedział dumnie.

Raven tylko wzruszył ramionami obserwując oddalająca się kotkę. Nie każdy połów miał kończyć się złapaniem dorsza, czasem łowiło się starego buta, innym razem płotkę, a najczęściej i tak wyciągało się wędkę bez ryby , nie raz z zżartą przynętą. Prawda była jednak taka, że bez tych prób i bez zarzucania wędki , ryby nie szło złapać. Trzeba więc było próbować nie przejmując się gorszymi rezultatami.

Po prawdzie drużyna szczerbatych czaszek miała już i tak sporo zleceń na głowie, nawet takich które wcale nie chciała. Problem kapłanek wydawał się wśród nich najbardziej pilący. Raven uznał że to dobra, być może ostatnia okazja by pozbyć się nadmiaru rzeczy które targał ze sobą od dłuższego czasu. Kiedy podróżował sam przez las, miał możliwość by zwolnić temp, robić częstsze przerwy . Nie spieszyło mu się zbytnio. Tym razem jednak podróżował z innymi i musiał przynajmniej nadążać, co z przeładowanym ekwipunkiem wcale nie było takie proste. Zrobił szybki przegląd swoich rzeczy i ruszył w drodze powrotnej przez lokalny ryneczek na którym kupcy przekrzykiwali się ze straganiarzami a ci z handlarkami.

- Tylko dzisiaj, okazja , dwie ryby w cenie trzech !! - krzyczał jeden z nich wyraźnie się ekscytując jakimś podłapanym chwytem sprzedażowym , najwyraźniej źle podłapanym ...

- Kupujcie , kupujcie , tylko u mnie świeże mięso ! - dolatywało z innego straganu który okoliczni omijali szerokim łukiem z powodu smrodu nadgniłego asortymentu.

- Korale ! Korale koloru koralowego ! - Czarnowłosa handlarka próbowała zachwalać swój dość tani ale za to różnorodny zestaw biżuterii wszelakiej dla modnych pań i bab wszelakich...

Raven w końcu wyszukał kilku którzy zajmowali się sprzedażą różnorodną, nastawioną najpewniej na poszukiwaczy takich jak on sam, wszak nie od dziś wiadomym było że na awanturnikach robi się biznes, czasem lepszy niż oni sami zdobywają w wyprawach. Cóż takie prawo handlu.

- Ile dasz mi panie za ten okazały wisior? Zapytał jednego z kupców wyjmując i pokazując mu niedawno zdobyty wisior złożony z wyjątkowo dużych dziczych kłów. - Z pewnością nie jeden zamożniejszy awanturnik zechce go od ciebie odkupić, prezentuje się doskonale i dodaje splendoru , sam przyznasz? - zagaił. Po prawdzie sam bił się z myślami czy go nie nosić samemu, jednak uznał że warto najpierw poznać jego cenę by to rozważyć.

Do pozostałych rzeczy które mu ciążyły należała niewątpliwie spetryfikowana mysz która próbował wcisnąć lokalnemu rzemieślnikowi mającemu na składzie rzeźby , garnki i obrazy - słowem dzieła sztuki pośród których i na taką mysz mógł znaleźć się amator.

Z bardziej standardowych rzeczy próbował opchnąć dwie pochodnie , zestaw rybacki i zestaw do rozpalania ognia - wszak dobrze sobie radził i bez niego z wzniecaniem płomieni.

Ze sprzedażą megafonu z rogu miniotaura wstrzymał się na sam koniec. Jego możliwości zademonstrował na miejscu podchodząc do dwojga kupców przekrzykujących siebie nawzajem w zachwalaniu swego asortymentu zbrojeniowego.

- Miecze , miecze najlepszej jakości, tną jak brzytwa
- I tak szybko się łamią, hehehe - odpowiedział konkurent, nie słuchajcie go, to moje miecze są najlepsze , sprowadzane wprost ze Srebrnych Marchii
- Srebrne Marchie to one widziały jak je jakiś Marchijczyk na twym straganie obmacał nim odrzucił ten plugawy i ułomny wyrób ! - kontrsprzedawca nie pozostawał dłużny - Moje , moje produkty są najlepsze , rodzime, kupując towar u mnie wspierasz lokalny przemysł ! - próbował zagrać na nucie lokalnego patriotyzmu , ale bez większego powodzenia wszak awanturnicy raczej lokalni nie byli, a ci lokalni mieli już broni pod dostatkiem

- Nie chciałby pan zakupić tego ślicznego i użytecznego megafonu? - zapytał jednego z nich po czym dodał korzystając z megafonu

- Miecze , miecze, lepszych nie kupicie a gdzie indziej przepłacicie ! - zadudnił w megafon Raven prezentując jego możliwości i jednocześnie reklamując towar straganiarza. - Konkurent już pana nie przekrzyczy - dodał nieco ciszej - Wybiorę najlepszą ofertę. Stwierdził na koniec by po chwili podejść kilka metrów i do drugiego sprzedawcy

- Najlepsza broń na świecie , takiej nigdzie nie znajdziecie ! - zadudnił przez megafon u drugiego z sprzedawców i podobnie jak u pierwszego oczekiwał oferty uprzedzając że wybierze najlepszą.

Miał nadzieje szybko dobić dobrego targu wiedząc że do zwyczajowej ceny doliczona zostanie opłata ekstra - byle tylko konkurent nie dostał w łapy megafonu. A przynajmniej na to liczył... Po wszystkim miał zamiar dołączyć do drużyny która jak miał nadzieje załatwiła już sprawy związane z odbiorem nagrody.

"Jezeli chodzi o nekromante, podejrzewamy, ze to jakaś stara kobieta, jeden z podróżnych, czarodziej, ja spotkał w okolicy. Widzieliśmy tez ślady kobiecych stop na cmentarzu i zwierzak druida czuł zapach jak od wiesniaczki. Podejrzane tez, ze te psubraty od Czerwono-czarnych tak rychło wiedziały, ze mauzoleum nie jest pilnowane. Naprowadza cię to na coś?" " - Kargar podzielił sie podejrzeniami z Cenhelmem.

Orr nie był pewien co robi. Potem coś pomyślał.
Orr postanowił pójść do świątyni Tempusa i popytać o klątwy. Podejrzewał, że złapał dodatkową na klamce.
Orr miał smutne przeczucie, że będzie musiał popracować.
Mógł opowiedzieć Młotom o trupokapłanie, pewnie chcieliby wiedzieć.