Lu była pragmatyczną osobą i wiedziała, że z wrogami politycznymi nie ma się co cackać, bo przy pierwszej sposobności wrócą i wbija Ci w plecy widły, ale jednak zrobiło się jej po prostu żal więźnia. Inna sprawa, że brzydziła ją myśl o tym, że taka łachudra mogła by pić z jej kubeczka. No ale z drugiej strony człowieka żal... po dłuższej chwili sięgnęła po leżący na mchu hełm, napełniła go wodą i ostrożnie zbliżyła się w stronę tego czegoś....

- A teraz poproszę wygodne łóżko, ciebie jako dziwkę i dzban wina - zbój oblizał usta i roześmiał się jak ktoś, dla kogo śmierć musi być oczekiwaną ulgą.

Lu poczuła tylko wściekłość i nie zastanawiając się ani chwili z całej siły uderzyła go hełmem prosto w twarz a potem przysadziła mu jeszcze kopniaka. "Co za zawszona menda, mam nadzieję, mam nadzieję, że będziesz długo zdychać ty parchu chłopski, nie dla psa kiełbasa".

Koszmar to zbyt łagodne określenie na to, co czekało jeńca. Torturowany herszt patrzył coraz bardziej nieprzytomnym spojrzeniem na oprawców, a w jego głosie zabrzmiała niepewność. Przełknął kolejny paskudny żart, jaki przyszedł mu do głowy, zamiast tego jęcząc pod nosem "bogowie są okrutni". Ostatkiem sił odchrząknął flegmę i wkrótce zawisł na palu bez zmysłów.

Bezimienny chwycił lady Lucildę w pasie i odciągnął, a raczej odniósł ją od więźnia. Bacznie przy tym uważał żeby nie dostać hełmem po łbie.
- Spokojnie szlachetna pani, czasami trzeba spokojnie -starał się ją ułagodzić.
Kilka klepsydr później miał zamiar podejść do więźnia i dać mu propozycję w stylu -" Słuchaj człeku, mam gdzieś czy będziesz żył czy zdechniesz, ale tak się składa że chętnie bym pogadał z twoim szefem na pokojowej stopie, więc jest to twoja jedyna szansa by wyjść z tego w jednym kawałku, rozumiesz?"
Niestety ten zamiar się się nie powiódł, gdyż...

Deszcz śmierci spadł na awanturników. Bezimienny zachwiał się i runął twarzą, a trzy strzały w piersi złamały się pod ciężarem jego ciała. Zbroja Hassana była szkarłatna, zupełnie jakby ktoś ją pomalował krwią, lecz uchroniła Zakharańczyka przed śmiercią niesioną przez czerwono-czarne lotki.

Wbity na pal jeniec skonał z drzewcem strzały wystającym z brzucha. Martwy wróg stanowił zwykle piękny widok, lecz w tym wypadku wyraz ulgi na twarzy herszta stanowił tylko dowód porażki oprawców.

Poszukiwacze przygód zerwali się na nogi. Ich nerwy były napięte do granic możliwości. Trójka obdartych, obcych ludzi z łukami w rękach przedzierała się przez krzaki, uciekając przed potencjalnym kontratakiem.

Jusron poderwała się z wrzaskiem, zacisnęła dłonie na mieczu i tarczy i rzuciła się w kierunku krzaków z których padły strzały:
- Zajebie was!