- Przeklęci bogowie, patrzcie na nią - rzucił ork do Lu, kiedy nieprzyjaciele nadciągali, by powitać awanturników z mieczami w dłoni. - Gadająca dziewczynko, masz główkę pustą jak ptaszek - ryknął potwór, zamachnąwszy się toporem na Jusron.

Bękartka Podmroku zdążyła zasłonić się tarczą. Posypały się tylko wióry. Wojowniczka utrzymała równowagę i wyprowadziła cięcie. Brzydki miecz rozciął orczy pysk. Purpura zalała ślepie bestii.

Oślepiony krwią świniogęby nawet nie zauważył opadającego młota Orra. Trzask czaszki był głośny jak grzmot pioruna. Uderzenie było tak gwałtowne, że wydawało się, iż głowa zielonoskórego eksplodowała jak dojrzały melon.

Lnianowłosy bandyta zginął, gdy stalowe groty strzał Liadona przebiły jego pierś. Bicie serca później poleciała strzała wypuszczona przez Lino i choć nie zaniosła za drzewa śmierci, raniony brodaty obwieś aż skurczył się ze strachu i uciekł z wrzaskiem.

Pogrążona w barbarzyńskiej furii Jusron obracała się wkoło, kiedy okrążali ją bandyci, zadając ciosy w jej głowę i ramiona. Dzikuska zacisnęła zęby. Pierwsze rany były jak ugryzienia muchy, ale wkrótce ból i zamęt ogarnął całe jej ciało. "Uciekaj!", podpowiadały resztki zdrowego rozsądku.

Na ubraniu Lu zawidniała plama krwi podobna do rozchlapanej farby. Z rany wystawała krótka strzała z czarną lotką. Za drzewami niedaleko od Liadona i Lino zmaterializowała się para wychudzonych i wygłodniałych goblinów, które zakładały na cięciwy łuków kolejne strzały.

Strzały wreszcie przestały świszczeć wokół głowy Nevara. Ten wciąż jednak obawiał się pościgu w ukryciu. Miał wrażenie jakby dwójka goblinów zaszyła się w gęstwinie specjalnie na niego, wystarczyło już że jeden "traper" miał ochotę na trofeum z aarakocry. Po przeleceniu kolejnych osiemdziesięciu stóp resztę ruchu przeznaczył na wznoszenie się, trzeba było powoli wzlatywać w pionie, by nabrawszy odpowiedniej wysokości powrócić na pole bitwy. Może nawet wcześniej niż początkowo zamierzał. Na tą chwilę jeszcze nie planował w każdym razie wynurzyć się ponad wierzchołki drzew, nawet najbardziej oddalony strzelec, ale za to z długim łukiem, miałby szanse go ustrzelić , a to w połączeniu z niemal pewną utratą świadomości ( jeśli nie śmiercią na miejscu) wiązało się z upadkiem i pewną śmiercią.

Lu schowała się przed nastającymi na jej życie potworami, lecz zanim Liadon zdążył skoczyć za pień szerokiej topoli, jeden z podstępnych goblinów ugodził go strzałą w plecy. Grot zadzwonił na żelaznej kolczudze. Będzie bolesny siniak, pomyślał najemnik, metodycznie nakładając strzałę i kolejny raz z rzędu napinając cięciwę. Będzie martwy goblin, mruknął pod nosem. Pocisk przebił miniaturowe płuca i czarne serce straszydła.

Lino musiał pozazdrościć Liadonowi celności. Jego własna po raz kolejny okazała się niewystarczająca. Być może legendy o elfach urodzonych z łukiem w dłoni nie były wcale takie dalekie od prawdy.

Stal uderzała o stal. Hassan przez chwilę mierzył przeciwnika - wąsacza w kapeluszu - posępnym, groźnym wzrokiem, po czym z dzikim wrzaskiem pchnął mieczem. Z boku mężczyzny trysnęła krew, lecz bandyta z zimną determinacją wytrawnego szermierza wykręcił ostrze wojownika i wyszarpnął z jego dłoni. Nowym mieczem wymierzał pchnięcia, a swojego krótszego używał wyłącznie, by zadawać cięcia. Awanturnikowi zaś pozostał jedynie sztylet. Była to jednak broń, której ufał - stary dobry kompan wykuty z zakharańskiej stali.

- Wynoście się - rozkazał wąsaty zbój posępnym, głębokim głosem. - Albo powiesimy was na tym starym dębie nieopodal tak samo, jak wszystkich łowców nagród przed wami.

Mimo tak silnej woli mordu przejawianej przez wrogów, Hassanowi, Orrowi i Jusron udawało się utrzymać napastników na odległość ciosami i tarczami, które dzielnie znosiły kolejne uderzenia. Awanturnicy bronili się zaciekle przed gęstwiną ostrzy, lecz ilekroć mieli okazję do wyprowadzenia straszliwego kontrataku, zaprzepaszczali chwilę odkrycia przeciwników. Lecz już tylko bicie serca dzieliło ich od momentu, w którym mogli przejść do morderczej kontry.