Kargar zerwał się z posłania, gdzie powoli nabierał sił po ciężkiej walce. Po tym jak orczy bydlak przeszył go toporem, zaglądał już śmierci w oczy, na szczęście jego kompani go pomścili i zdołali opatrzeć rany - następnym razem musiał być bardziej ostrożny.

- Coś tam jest, do broni! - Zawołał, rozpalając jedną ręką pochodnię, a drugą chwytając młot bojowy, miecz dwuręczny miał przewieszony na plecach.

- Jak to są kolejne Czerwono-Czarne psy, to ich bezgłowe truchła zawisną na drzewach, tak że każdy zbój w Borze Hullack będzie trząsł się po nocach z lęku przed Mithrilowymi Czaszkami! - Zawołał, dodając otuchy sobie i towarzyszom, chociaż tak naprawdę wcale nie paliło mu się do kolejnej walki, szczególnie po zmroku w leśnej gęstwinie.

Bezimienny szybko skoczył za drzewo by skryć się przed czymś co nadchodziło. Rzucił szybko okiem na swój miecz, spodziewając się złowrogiego blasku, a potem najciszej jak mógł założył swoje magiczne gogle.

Stwór który żył i polował nocą z pewnością dobrze widział w ciemnościach. Jednak raczej przez drzewa widzieć nie potrafił - warto więc było skorzystać z pomysłu innych i osłonić się przed tym co nadchodziło. Nevar wyciągnął sejmitar i schował się wraz z innymi. Nasłuchiwał i czekał gotów do ataku.Pod ręką trzymał tez procę, na wypadek gdyby dało się zdzielić to coś co nadchodziło nim zetrą się w bezpośredniej walce

Najciemniejsze zło ogarnęło myśli awanturników. Zdawało się, że ich dusze nasiąkły strachem, a umysły potęgowały grozę sytuacji niejasnymi podejrzeniami. Czuli, że cisza przygniata ich coraz bardziej...

Kargar nie mógł znieść tego kulenia się w ciemności w lęku, czyż ich drużyna nie była liczna i groźna? Rozsądny drapieżnik nie będzie atakować takiej grupy, tak mu się przynajmniej wydawało.

-Ubezpieczajcie mnie - zawołał do towarzyszy, po czym wyjrzał w krzaki w kierunku z którego dochodziły hałasy, rozświetlając drogę pochodnią.

Bór Hullack pełen był pułapek dla kogoś nieostrożnego. Kargar oddychał miarowo i spokojnie, wsłuchany w bicie własnego serca. Zbliżał się powoli, stawiając czujnie stopy. Rozgarnąwszy mieczem gęste zarośla, ujrzał zmasakrowanego pazurami młodego jelenia - niedoszłą zdobycz jakichś skrzydlatych bestii.

Lu spojrzała badawczo na zwierzę zastanawiając na ile poważne są jego rany, i czy nie należało by ulżyć jego cierpieniu jedną celnie wystrzeloną strzałą