Nevara wreszcie otoczyła upragniona cisza i spokój. jedynie z daleka słychać było chrzęst stali i toczącą się walkę, w zasięgu wzroku zauważył wielgaśne drzewo do którego zamierzał dolecieć by rozejrzeć się w najbliższej okolicy i ustalić czy wciąż jest ścigany.

Chciał powrócić do towarzyszy i pomóc im w boju, ale musiał mieć pewność że żadna strzała nie zakończy przedwcześnie jego i tak niebywale krótkiego życia.

Dyszący Hassan rzucił się naprzód z klątwą na ustach. Ostry niby brzytwa kindżał rozorał bandycie żebra. Bicie serca później Zakharańczyk wydatną głowicą sztyletu jak kastetem uderzył w skroń i potężnym zamachem wbił szpikulec w serce zgiętego w pół rzezimieszka. Zbój z oczami zwróconymi ku górze i z rękojeścią noża drgającego w piersi wydawał ostatnie tchnienie. Wojownik wyszarpnął kindżał i odebrał swój miecz z rąk pokonanego wroga.

Odwrócił się zwinnie w stronę kolejnych przeciwników. Jusron i dwóch mężczyzn krzesało iskry ze swych kling. Nagle Orr wkroczył do akcji. Ruch był jak mgnienie oka. Młot ze straszliwą siłą uderzył w szczękę dręczyciela, który wystrzelił w powietrze i zwalił się nieopodal. Złamana szczęka zwisała luźno na kawałku skóry. Ze świstem rozcinanego powietrza dzikuska wbiła miecz wprost w brzuch leżącego, stając nad nieruchomiejącym ciałem jak krwiożerczy kot zastygły na chwilę nad ciałem zdobyczy.

Wąsy i włosy pozostającego przy życiu banity jakby się nastroszyły, a jego duszę ogarnęła panika. Wiedział, że nawet niedźwiedź nie dałby tutaj rady. Skrajnie przerażony wystrzelił w kierunku drzew.

Brzękły cięciwy i podobne do błyskawic strzały zatopiły się aż po pióra w piersi goblina. Sprawiający wrażenie okrutnych wojowników Czerwono-Czarni albo pouciekali, albo leżeli u stóp awanturników w nasiąkniętej szkarłatem ziemi. Drużyna Mithrilowych Czaszek rosła w siłę, tak jak miecz nabierał mocy dopiero wtedy, kiedy się go zahartowało.

Po chwili wrócił i Nevar. Najpierw uważnie rozglądając się z góry nad ewentualnymi pozostałościami wrogów - zwłaszcza łucznikami. Dopiero gdy uznał że jest bezpiecznie wylądował na ziemi w nadziei że choć trochę odpocznie. Usiadł blisko Lucildy , uznając że taktycznie będzie to dobre posunięcie. Jeśli znów padną ofiara ostrzału zawsze jest szansa że dostanie ktoś inny...

Potrzebny był mu wypoczynek, po prawdzie najchętniej wracałby już do miasta, przecież w takim stanie załogi nie mając co liczyć na efektywną walkę z nekromantą, nie mówiąc już o dalszej podróży w Borze który słynie z różnorakich zagrożeń i niebezpieczeństw. Tak czy inaczej podróż powrotna musiała być poprzedzona odpoczynkiem, więc ni e było sensu poruszać tego tematu wcześniej.

Kto nie spał ani nie stał na warcie, ten toczył leniwą i niezbyt głośną rozmowę. Awanturnicy byli zmęczeni, wystraszeni i stęsknieni za cywilizacją w równych proporcjach, ale na zewnątrz starali się pozostać zdeterminowanymi, nieustraszonymi poszukiwaczami przygód. Takimi, którzy w pojedynkę daliby sobie radę z Borem Hullack i podołaliby ekstremalnym warunkom oraz bolesnej samotności.

Ciemność nocy przed oczami wartowników - Lu i Liadona - była nieprzenikniona. Skrywała swoje tajemnice: ostrzejsze wycia i dziwne, głuche porykiwania, krążące dookoła w ciemności. Czasami słyszeli głosy. Bywały tak wyraźne, że dama i elf nawoływali tych drużynników, którzy akurat zabawiali się rozmową. Jednak w momencie, w którym się odzywali, głosy raptownie milkły. Potrafili sobie wyobrazić, trzęsąc się ze strachu, że naokoło znajdują się jakieś istoty, okryte zasłoną nocnej czerni.

I nagle gałęzie zaszeleściły - od tych najwyżej do najniżej położonych, zupełnie jak widzowie w teatrze podnoszący się do aplauzu w nienaturalnie perfekcyjnym porządku. Po chwili wybrzmiało głuche uderzenie o ziemię, gdzieś niedaleko w atramentowej czerni lasu. Głęboko zastanawiający odgłos sprawił, że krew zastygła w żyłach wartowników. Pozostali zerwali się z posłań, targani niepokojem.