Chłodny powiew przemknął między konarami wielkich drzew i kolczastymi krzewami, owiewając tragiczną drużynę. A przynajmniej tych, którym udało się wyjść cało z pradawnych ruin zapomnianej rasy. Pierwszy, który poczuł go na swojej skórze był podążający na czele, ponury Odmieniec, który przez całą drogę zdawał się być nieobecny, a zarazem spięty do granic możliwości. Nieraz ruchem ręki wstrzymywał towarzyszy, by mógł uważniej wsłuchać się w dzicz, lub bez najmniejszego ostrzeżenia, ciskał swoją krótką włócznią w zarośla, zaskoczony nagłym ruchem czy dźwiękiem. Ucierpiał na tym jedynie bogu ducha winny, pożywiający się runem leśnym zając. I cała reszta drużyny, która za każdym razem wzdrygała się, siłą dławiąc w sobie okrzyki zaskoczenia. Mimo to, aż po sam Stonebrook, elfi barbarzyńca nie pozwolił ulotnić się swemu napięciu i koncentracji.

Śmierć towarzyszy sama w sobie nie była dla Loratha aż tak wielką tragedią. Owszem, nie radował się z ich porażki (zasadniczo to nigdy nie ulegał tak burzliwym emocjom), jednak znał ich zbyt krótko i zbyt słabo, by ich śmierć mogła wywołać w nim uczucie prawdziwego żalu, rozpaczy czy nawet złości. Dla niego istniała tylko jedna istota, która mogłaby zasłużyć na taką reakcje. Jednak ona była cała i zdrowa.

Tak naprawdę, to co wzbudziła w nim śmierć czwórki awanturników, to nietypowe dla niego uczucie lęku. Choć pasmo tragedii i śmierci towarzyszyło mu przez całe życie, rzadko kiedy dotykała go śmierć tak bliska. Świadomość wszechobecnej śmiertelności, którą zatarł dawno temu na szlaku, kiedy podróżował tylko w towarzystwie Szarańczy powróciła. Jednak to nie o własne życie się lękał. Od urodzenia czekał cierpliwie na swój koniec, który byłby również końcem jego klątwy. To o kogo innego się martwił.

Odwrócił się i spojrzał na Szarą. Tylko ona była dla niego prawdziwa. Tylko ona jedyna potrafiła zniweczyć działanie przekleństwa, które nosił na swych barkach i pozwoliła mu ujrzeć choć niewielki ułamek świata, taki jakim był naprawdę. Wspólnie przemierzyli setki mil i pokonali wiele przeciwieństw losu. Razem chcieli końca swoich przekleństw.

Jednak jak niewiele brakowało, by wszystko to odeszło? Tylko trochę mniej ostrożności, mniej szczęścia i czy zdolności, a ten ułamek świata, mógł na zawsze ugrząźć, pod cienką warstwą, bezbarwnej, pozbawionej emocji ziemi. Lorath wiedział dokładnie, jak tanie i kruche jest życie, jednak dopiero dzisiaj sobie o tym przypomniał.

* * *

Mżawka, która z mizernym skutkiem przedzierała się przez gęste korony drzew, przerodziła się w brutalną i zimną ulewę, kilkanaście minut po tym jak opuścili wioskę. Jednak nawet przez chwilę nie pomyśleli o tym by zawrócić. W końcu pogoda nad głuchą i dziką Puszczą Chondal, nigdy nie potrafiła trwać nazbyt długo w tym samym stanie.

Więc podążali wciąż przed siebie. Odmieniec kroczył u boku Beldrotha, a ich podróż wypełniał jedynie dźwięk spadających na bujną roślinność kropli deszczu. Przez cała drogę ani jeden z nich nie zmusił się do wyduszenia z siebie choćby jednego słowa. Oczywiście, obojgu taki stan rzeczy odpowiadał.

[MEDIA]http://img03.deviantart.net/f092/i/2015/214/f/9/requiem__2015__by_wendykimberley-d93wpf3.jpg[/MEDIA]

Monotonnie przerwał wstrzymujący go gest Beldrotha. Przystanęli na granicy niewielkiego uroczyska, gdzie przy niewielkim stawie przystanęła samotna sarna. Zagłuszający i ograniczający widoczność deszcz sprawił, że pozostali niezauważeni, mimo bardzo niewielkiej odległości jaka ich dzieliła. Lorath był w stanie dostrzec nawet pojedyncze włoski, zlepionej od deszczu sierści dzikiego obywatela lasu.

Na znak Beldrotha, Lorath ostrożnie dobył łuk, a zaraz za nią strzałę, którą szybko oparł na cięciwie. Uspokoił oddech. Był jeszcze młody, bardzo młody, i dopiero uczył się strzelectwa, jednak z takiej odległości nawet laik mógł posłać śmiertelny grot. Wyciszył się, czując każde uderzenie serca. Dudnienie w jego ciele i sytuacja w której się znalazł, wydała się mu naraz niezwykle hipnotyczna i senna. Ociągał się długo, spoglądając na szare zwierzę, poujące na szarym tle lasu. Beldroth nie popędzał go, a jedynie przyglądał się ich zdobyczy, choć jego wzrok zdawał się kierować dalej. Na coś w tle całej tej scenerii. Na coś…

- Stój! - krzyknął nagle, a Lorath zwolnił cięciwę.

Cała sytuacja zdawała się minąć w jednej sekundzie, niczym dziwaczny i nierealny sen, w którym poczucie czasu przestawało mieć znaczenie, a wszystko wkoło bladło, zagubione w niewyjaśnionym scenariuszu.

Nagły okrzyk Beldrotha wystraszył sarnę, która rzuciła się przed siebie, wprost w ciemną tafle stawu. Jednak nie udało się jej do końca uciec. Strzała zagłębiła się aż po samą lotkę w podbrzuszu zwierzęcia. Aczkolwiek Lorath nie zwrócił nawet na to uwagi. W momencie gdy przednie kopyta sarny dopiero zaczęły tonąć w mętnej wodzie, z naprzeciwka, z miejsca które chwilę wcześniej zasłaniała, prędki niczym piorun i cichy jak tchnienie obiekt przeszył powietrze.

Lorath spojrzał wprost i spostrzegł dwie, sporych wielkości istoty. Pół ludzie, pół konie - centaury, skryte dotychczas za grubym poszyciem z liści i gałęzi. Odmieniec widział wcześniej wiele przedstawicieli tego gatunku, od wieków żyły z ich plemieniem w pokoju, jednak pierwszy raz w życiu ujrzał na ich twarzy taki wyraz. Nawet wiele lat później, Lorath nie potrafiłby opisać słowami jak wyglądały, jednak wystarczy powiedzieć, że mieszanina zaskoczenia i przerażenia, które od nich emanowały, sprawiła, że wzdrygnął się na raz i spojrzał na...

Beldrotha nie było już obok niego. Uświadomiwszy to sobie, Odmieniec jakby obudził się ze snu i usłyszał w końcu okrzyki, które dochodziły tuż za nim. Nie trwały jednak długo.

Elfi towarzysz, leżał na mokrym runie leśnym, oparty o gruby pień drzewa. Nie. Nie oparty. Przybity. Długi na kilka metrów drąg, którego drugi koniec niknął gdzieś pod skórzaną zbroją i piersią Beldrotha, zdawał się przejść na wylot i ugrząźć w mokrej korze drzewa. Ręce jego próbowały chwycić za włócznię, jednak wydawały się być zbyt słabe by tego dokonać. Po chwili opadły bezwładnie, a oczy elfa błagalnie spoczęły na Odmieńcu.

Nie wiadomo kiedy, Centarury pojawiły się obok niego, zaś jeden zdawał się mówić coś po elficku. Gwałtownie, bez ładu i składu. Tłumaczył coś, mimo to znajome słowa zdawały się nie docierać do Loratha, który odwrócił spojrzenie w kierunku stawu, skąd zaczął dochodzić go odgłos topiącego się zwierzęcia. Postrzelona sarna nie miała dość siły, by wydostać się z grząskiej topieli. Zaplątana w różne glony tam rosnące, coraz bardziej niknęła, aż w końcu jedynie kręgi na wodzie i kilka bąbli powietrza wypuszczonych na powierzchnie, świadczyło o jej bytności.

Centaury spoglądały na niego wciąż, czekając aż w końcu ocknie się i odpowie coś. Jednak czas ten nie nadszedł. Odmieniec spoglądał znów na martwe, bezwładne ciało Beldrotha i puste, wpatrzone w niego oczy, pod którymi spływał deszcz, imitując łzy.

Pech, czy nikczemny plan Bogów - klątwa? Lorath nie był tego wtedy jeszcze pewien. Wiedział natomiast, że w ten deszczowy dzień, gdzieś głęboko w rozległej puszczy, podczas zwykłego, rutynowego polowania, stracił ojca.

* * *

W końcu dotarli do Stonebrook. Zdawało się upłynąć wiele miesięcy, odkąd wraz z towarzyszami opuścił miasto. Bo jak inaczej mógł wytłumaczyć, że rozrosło się ono do takich rozmiarów i pojawiło się w nim tyle osób? Niechęć do zamkniętych obszarów miejskich na nowo ogarnęła barbarzyńcę, jednak nie rzekł na ten temat nawet słowa. Podążał jedynie u boku Szarej i reszty drużyny niczym cień. W mieście nie musiał już prowadzić. Jednak wciąż pozostawał czujny.

Poszukiwacze przygód w eskorcie gwardzisty dotarli do garnizonu straży miejskiej. Na placu, który otaczały liczne budynki rządowe, a w tym gmach sądu; kapitan straży miejskiej Avery Silverlane musztrował nowych rekrutów. Wielu stojących przed nim mężczyzn i kobiet pochodziła z okolicznych wiosek oraz farm, gdzie pracy ostatnimi czasy było coraz mniej, a koszta związane z utrzymaniem stawały się coraz większe. Niejeden wyglądał jakby nie wiedział, za który koniec miecza złapać, zaś stojący przed nimi z surową miną Avery wcale nie wyglądał na zachwyconego tym widokiem.
- Mieliście tylko trzech moich ludzi do pokonania. Na kuśkę Corellona, TRZECH! - Elf musiał wziąć głęboki wdech, aby nie wybuchnąć niepohamowaną wściekłością, co nie było w jego zwyczaju. Ostatnimi czasy coraz więcej trafiało do niego z poboru podobnie niekompetentnych ludzi i powoli zaczynał się nie dziwić kłopotom, które dotknęły Stonebrook w przeciągu ostatnich kilku miesięcy.
- Następnym razem będziecie walczyć z beczką po ogórkach. Może wtedy nie skończy się to kolejnymi złamaniami, choć z każdą chwilą coraz bardziej w to powątpiewam. Rozejść się! Nie chcę już was widzieć!

Zmęczeni morderczym treningiem rekruci z wyraźną ulgą przyjęli rozkaz kapitana i wrócili do koszar, zaś wciąż kipiący wściekłością elf spojrzał ukradkiem na zbliżających się do garnizonu awanturników, tym samym znajdując sobie nową ofiarę, na którą mógł wyładować swój niepohamowany gniew.
- Zatrzymajcie się! - Krzyknął za nimi, po czym ruszył szybkim krokiem w ich stronę. Już nawet z tej odległości nie wyglądał na zadowolonego.
- Kapitanie... - odezwał się z szacunkiem gwardzista, salutując na widok zbliżającego się w pośpiechu elfa, ten zaś niedbałym ruchem dłoni kazał mu spocząć. - Prowadzę tych ludzi do garnizonu. Mają ważną wiadomość do przekazania… - dokończył strażnik, kiedy jego przełożony znalazł się na tyle blisko, by nie musieć podniosić tonu głosu.
- Od teraz wszystkie wieści trafiają bezpośrednio do mnie - wtrącił się słowem Avery, zanim tamten zdążył dokończyć swoją wypowiedź.
- W chwili obecnej w garnizonie przebywa Lord Alavor i wystarczająco zbłaźniłem się dziś pokazując Jego Książęcej Mości nasz nowy narybek, żeby teraz jeszcze grupa obmazanych gównem łotrów miała zawracać mu głowę! - Powiedział cedząc każde słowo przez zaciśnięte ze wściekłości zęby, po czym zwrócił się do awanturników.
- Co takie ważnego macie do przekazania, że mnie niepokoicie i do tego jeszcze w tak ważny dzień?
- Po pierwsze - Sadim podał kapitanowi znaleziony przy szamanie goblinów list - Znaleźliśmy dowód na to, iż gobliny mogą tej nocy przypuścić atak na Stonebrook - a następnie uniósł głowę - Oraz przyszliśmy poinformować, że rodzina Williama i oni sami zostali pomszczeni, a zabójcy ukarani. Niestety nie udało nam się żadnego schwytać żywcem.
Przywoływacz nie miał zamiaru zajmować elfowi więcej czasu niż to potrzebne ze względu na jego nastrój… jakikolwiek by on nie był. Od czasu rozmowy pod bramą i szyderstwa jednego ze strażników stwierdził, że ta konkretna straż to jedna z najbardziej beznadziejnych formacji, z jaką kiedykolwiek przyszło mu współpracować. Chciał szybko znaleźć się w świątyni.
Avery Silverlane zmrużył oczy czytając pośpiesznie spisaną notkę. Po chwili spojrzał na awanturników i wypuścił głośno powietrze.
- Dlaczego wszyscy porządni wojownicy zostają poszukiwaczami przygód? - Mruknął bardziej do siebie niż do reszty.
- Dobrze się spisaliście. Gościcie w karczmie? Każę wypłacić księgowemu tysiąc sztuk złota i zostaną one dostarczone wam jeszcze tego wieczoru. A co do goblinów… - Zerknął ukradkiem w stronę drzwi prowadzących do garnizonu.
- Chodźcie za mną.

Awanturnicy ruszyli za kapitanem do głównej siedziby straży miejskiej. W środku było względnie chłodno i panował półmrok, oświetlony jedynie przez jedno dopalające się palenisko. Po drugiej stronie wąskiego pomieszczenia znajdowała się lada, przy której siedział mężczyzna z piórem notując coś w wielkiej księdze rachunkowej. Avery minął księgowego ledwie obdarzając go przelotnym spojrzeniem, po czym otworzył drzwi do następnego pomieszczenia, które okazało się być małym, komfortowym biurem.
W środku przy wielkim, dębowym biurku siedział sędziwy gnom, wyraźnie pochłonięty rozmową ze znacznie wyższym od niego elfem, który ubrany był dostojnie, acz prosto. Długie szaty spływały, aż do ziemi, zakończone złotymi zdobieniami. Na pierwszy rzut oka można było wziąć go za maga, lecz jego postawna postura zdradzała zamiłowanie do walki. Gdyby nie złoty sygnet z herbem Stonebrook nikt by nie rozpoznał w nim władcę miasta.
Lord Alavor odwrócił się widząc gości. Miał smukłą twarz o surowym obliczu oraz krótko przystrzyżoną brodę zdradzającą ludzkie korzenie, choć podobno oboje jego rodziców było elfami.
- Panie - Avery skłonił się wchodząc do pokoju, po czym pośpiesznie podszedł do księcia wręczając mu list.
- Ci oto poszukiwacze przygód znaleźli ten skrawek pergaminu przy ciele jednego z goblinów. Te pokurcze planują atak na miasto o zmierzchu. Powinniśmy natychmiast ostrzec mieszkańców...
- Nie - przerwał mu Lord Alavor, gdy tylko przeczytał pierwsze zapisane przez gobliny zdanie - Doszłoby do zbędnej paniki i niepotrzebnie zaszkodziłoby wizerunkowi mojego miasta w oczach naszych gości. Podejmiemy odpowiednie kroki, ale najpierw muszę poznać szczegóły waszej wyprawy - zwrócił się do awanturników.
- Kiedy to znaleźliście i gdzie dokładnie? - Zapytał mając na myśli zdobyty przy goblinach skrawek pergaminu.
Sadim lekko się ukłonił patrząc w stronę lorda. Nie do końca wiedział jak powinien się zachować w takiej sytuacji, więc postanowił po prostu działać według tego, co mu przyjdzie do głowy.
- Witaj Lordzie Alavorze - zaczął od powitania, gdyż tak nakazuje grzeczność. Od razu postanowił przejść do rzeczy - Nasza grupa składająca się wówczas z ośmiu osób udała się śladami morderców rodziny Williama. Zostaliśmy zaatakowani w Ciernistym Lesie nad wąwozem. Niecały tuzin goblinów, w tym szaman oraz wódz. Jednego z goblinów pochwyciliśmy żywcem i przesłuchaliśmy go. To, co jest na tym liście zgadzało się z tym, co sam powiedział. I poinformował nas, że takich grup jest więcej.
- Gobliny nie są zbyt bystre, Lordzie - rzekła uroczo Szarańcza, uśmiechając się subtelnie i lekko się skłoniła, dając uprzednio jeden krok w przód - Dlatego też można być pewnym co do prawdomówności zaskoczonego obrotem spraw goblina, jak i samego listu - zakończyła spokojem głosem i z powrotem wycofała się o jeden krok.
- Poza tym, jeśli wolno mi wtrącić; jeniec, który niestety nie dożył, wspominał coś o spotkaniu wodzów i że czytać umieją jedynie szamani, jeśli cokolwiek to pomoże. Choćby w pokrzyżowaniu im szyków - wtrącił nieco nieśmiało Tyrion.
Lord Alavor przez chwilę nad czymś intensywnie myślał, drapiąc się po brodzie. Jeszcze raz rzucił okiem na otrzymany pergamin, po czym przeniósł spojrzenie na awanturników i pokiwał głową, wyraźnie zadowolony z otrzymanych informacji - co było dość zaskakujące, biorąc pod uwagę ich treść.
- Dopilnuję, żebyście zostali sowicie wynagrodzeni za działania na rzecz miasta - powiedział, po czym przekazał list siedzącemu za biurkiem gnomowi, który musiał sięgnąć do szuflady po wykonane z kryształu okulary, aby móc się lepiej przyjrzeć treści wiadomości.
- Mam do was prośbę - kontynuował elf już o wiele bardziej poważnym tonem. - Niech to pozostanie między nami. Nie chcę, by mieszkańcy byli tym kłopotani teraz; niechaj cieszą się tym dniem, póki mogą.
- Kapitanie - zwrócił się do stojącego za awanturnikami mężczyzny, który natychmiast wystąpił do przodu. - Weźcie ze sobą swych najlepszych ludzi i rozstawcie ich przy granicy z lasem dla bezpieczeństwa naszych gości. Wyślijcie też zwiadowców; jeśli wywęszą zbliżające się kłopoty, natychmiast ewakuujcie zgromadzonych na przedpolach ludzi. Na razie to powinno wystarczyć, a ja w tym czasie skontaktuję się z Blackwoodem. Ciekaw jestem co mi podpowie…
- Panie… - odezwał się Avery na chwilę przed wyjściem, choć zrobił to w możliwie jak najbardziej uprzejmy sposób. - Uważam, że Blackwood jest niegodny twego zaufania. Nie chcę podważać twych decyzji, ale uważam, że arcymag powinien już dawno zawi…
- Daruj sobie, Silverlane - wtrącił mu się w słowo Alavor. Ton jego głosu był surowy, acz daleki od rozgniewanego. - Na szczęście nie ty jesteś tutaj od myślenia, a sojusz z Blackwoodem już w przeszłości okazał się bardzo owocny. Nie mam powodu, by mu nie ufać.
- Tak, panie - kapitan pochylił głowę z szacunkiem, po czym ruszył w stronę drzwi. W międzyczasie szybkim ruchem ręki rozkazał awanturnikom pójść za nim.

- Wam już podziękujemy - odezwał się Avery, kiedy tylko wyszli na dziedziniec garnizonu. Nie wyglądał na zadowolonego, ale w konfrontacji z wolą Lorda Alavora nie mógł już nic więcej uczynić.
- Zapłatę otrzymacie już wkrótce. Nie wiem kiedy; nie mnie o to pytać, a teraz zejdźcie mi z drogi - powiedział szorstko, po czym wyraźny czymś poirytowany ruszył w stronę koszar, trącąc barkiem stojącemu mu na drodze Sadima.

Szarańcza ze zmarszczonymi brwiami patrzyła, jak mężczyzna odchodzi. Nie podobało jej się to, jak źle ich potraktował, dlatego też zapragnęła go ukarać. Z pomocą swojej umiejętności manipulacji przedmiotami na odległość, uniosła do góry leżącą nieopodal, brudną szmatę i udając, że jest to sprawka niesfornego wiatru, chlasnęła nią Kapitana prosto w twarz. Szybko odwróciła się z powrotem plecami do niego, co by nie miał żadnych podejrzeń.
- Przyjemny jegomość - skomentowała z udawanym uśmiechem. - Gdzie teraz pójdziemy? Może sprzedać te rzeczy? - Spytała udając, że nic nie widziała.
Istotnym faktem całego tego zdarzenia był fakt, iż kapitan Stonebrook nie należał do miłych osób, a wręcz odwrotnie, co dało się pewnym rekrutom we znaki kilka chwil wcześniej. Sadim ostatecznie machnął na niego ręką. Mógł mieć ciężkie życie, mógł się obrazić, mógł zrobić w sumie cokolwiek. A półelf nie miał zamiaru siedzieć w więzieniu z powodu kaprysu “jaśnie-pana-kapitana”. Rozejrzał się po garnizonie nie znajdując nic godnego uwagi - poza drzwiami, przez które moment temu przeszli. Zerknął na pozostałą trójkę swych towarzyszy wyraźnie sfrustrowany, ponieważ nie zdołał nawet zadać kilku pytań odnośnie możliwości obronnych miasta.
- Mam zamiar jeszcze raz wrócić tam i pogadać z Lordem Alavorem - przywoływacz aż zgrzytnął zębami. - Zostaliśmy za szybko zbyci przez kapitana, a ja aktualnie nie pokładam wiary w straż po tym, co widzieliśmy niedawno na dziedzińcu. Chcę nakreślić pewną sprawę - może kilka - a później planuję udać się do świątyni, jeśli nie będzie wam to przeszkadzać - zwrócił się do swych towarzyszy. Usilnie starał się nie oglądać za odchodzącym elfem.
- Lord zdawał się raczej nie mieć czasu, tym bardziej na takich, jak my. Nie podejmuj tego ryzyka, jeśli będzie trzeba pomóc, to pomożemy już w trakcie. Chodźmy stąd lepiej - Szarańcza próbowała go odwieść od, jak to się jej zdawało, niezbyt mądrego pomysłu. Wątpiła, by ktokolwiek dopuścił go do Lorda, prędzej go tutaj skopią i wyrzucą do jakiegoś rowu.
- Może masz rację. W takim razie… Należy zostać w pogotowiu. A przynajmniej ja zostanę - stwierdził półelf uśmiechając się lekko - Ruszajmy stąd.
Obejrzał się jeszcze raz na drzwi i ruszył w stronę wyjścia. Im dłużej znajdował się w objęciach murów kompleksu budynków należących do straży miejskiej, tym bardziej robiło mu się nie dobrze. Pierwszy raz doznał takiego uczucia. Jego twarz ewidentnie wyrażała jednocześnie niezadowolenie, jak i zatroskanie o los mieszkańców i przybyszów. Uspokajał się słowami “a może wszystko będzie dobrze”.
Tyrion nie skomentował zajścia, co prawda możni mieli tendencję do traktowania niższych rangą od siebie różnie, ale tutejszy lord najwyraźniej miał głowę na karku, w przeciwieństwie do kapitana. Wieszanie magów na prawo i lewo bywa co najmniej kłopotliwe, a czasem kończy się nie tylko pożarami. Próbował sobie przypomnieć cokolwiek o Blackwoodzie. Postukał palcami po wargach w zamyśleniu i przytaknął reszcie.
- Chodźmy, czas przestać wyglądać jak muły pociągowe i nieco odpocząć, nie wiem jak wy, ale ja muszę zwyczajnie zdjąć buty na parę godzin i nie wiem czy ktokolwiek w okolicy to przeżyje - jak powiedział, tak też zrobił - ruszył w stronę wyjścia z garnizonu.

Tego dnia na ulicach w Stonebrook szalały dzikie tłumy, niemożliwe do porównania z czymkolwiek, czego wcześniej doświadczyli poszukiwacze przygód. Nawet tłumy na bazarach w Calimporcie czy Memnon nie były tak znaczne, jeśli zliczyć każdego mieszkańca przypadającego na kilometr kwadratowy. Do miasta zjechało się nie tylko całe księstwo, ale też i wielu gości z sąsiadujących państw i miast, po to by z jego mieszkańcami móc świętować ten dzień ku czci Lorda Alavora. Mimo to, w całym tym natłoku ludzkiej masy brakowało tylko jednego, bardzo ważnego z ekonomicznych perspektyw sojusznika; krasnoludów z Bolfost-Tor.
To właśnie na ich temat prowadzono ożywione rozmowy na ulicach, jak i w publicznych przybytkach. Nieobecność krasnoludzkich kupców i ich towarów mocno odbiła się na lokalnej gospodarce, która w dużej mierze opierała się na wymianie towarów z górską warownią. Nawet bardziej huczny niż kiedykolwiek wcześniej festyn, nie był w stanie kompletnie zagłuszyć problemów, które nękały miasto, a to z kolei sprawiło, że wielu mieszkańców zamiast pić i zapomnieć na chwilę o kłopotach, zaczęło otwarcie narzekać na nieudolność władzy.

Opuszczając garnizon, awanturnicy rozpierzchli się po mieście w sobie znanych tylko kierunkach, co rusz zaczepiani przez zbyt nachalnych kupców. ,,Świeże ryby!”, ,,Doskonałe lampy!”, ,,Rzuć tylko okiem na moje towary, łaskawy panie!”; były zwrotami, które słyszeli na każdym kroku, gdy próbowali się przecisnąć przez wąskie i gęsto zaludnione uliczki Stonebrook.
Napotkani mieszkańcy wydawali się być wyraźnie zainteresowani obecnością poszukiwaczy przygód i niemalże każdy kupiec starał się im coś wcisnąć; choćby najmniej przydatną rzecz. A ceny niejednokrotnie były bardzo wygórowane, nawet za lichej jakości towar, bo w końcu żaden kupiec nie chciał urazić dumy swojego klienta zbyt niską ceną. Zwłaszcza, że klient ów był poszukiwaczem przygód, a z tym zawodem zawsze kojarzyły się wielkie niebezpieczeństwa i równie wielka bogactwa…

Tego dnia do miasta przybył jeszcze jeden gość. Poniekąd nikt ważny, bo ani specjalnie bogaty, ani też wpływowy. Prawdę powiedziawszy w ogóle nie rzucał w oczy, a była to cecha, którą w jego fachu ceniło się bardzo wysoko.
Markas Carter, bo o nim mowa, samotnie przemierzał uliczki Stonebrook w poszukiwaniu dobrego fachu. Będąc w okolicy usłyszał o kłopotach trapiących miasto, a problemy innych zawsze wiązały się z jakąś ciekawą robotą dla kogoś jego pokroju. Tym bardziej się ucieszył na wieść o trwającym w mieście festynie, gdzie ludzie pili i bawili się do późna, nie bacząc przy tym na swoje sakiewki, a to zawsze była dobra okazja do podreperowania budżetu.

Mimo wielu nadarzających się okazji, powstrzymywał się z początku od drobnych kradzieży, chcąc w pierwszej kolejności udać się do karczmy, gdzie miał zamiar zasięgnąć języka i wysłuchać paru ciekawych rad. W końcu co kraj to obyczaj, a on wolał wiedzieć co ryzykuje pakując dłonie do czyjejś sakiewki…

- To kiedy chciałbyś mnie widzieć? - Zagaiła do Sadima, w chwili gdy opuszczali już garnizon. W końcu była też możliwość, że Sadim zmienił zdanie i zobaczą się dopiero rano.
- Nie wiem co aktualnie planujesz. Ja pewnie za godzinę będę w karczmie, gdyż w tym momencie kieruję się w stronę świątyni. - odpowiedział jej półelf - Muszę jeszcze odwiedzić jubilera i kowala. Ciekawe jak bardzo wzrosły ceny przez dzisiejsze święto. - wywrócił oczami. Ewidentnie był nie w humorze z powodu zaistniałej w murach garnizonu sytuacji.
- Właśnie w karczmie się możemy spotkać jeśli Ci to odpowiada.
- Wierz mi, że bardzo. - odparła krótkim komentarzem - Ja zaplanowałam sobie dużo za dużo… Bardzo późnym wieczorem będę w karczmie, dopiero. Mogę kupić nam wszystkim pokój, jeśli chcecie. W jednym są cztery łóżka, a ja i Lorath i tak ich nie używamy, za miękko - kontynuowała dalej i wykrzywiła usta w zamyśleniu.
- Pozwolę sobie wynająć pokój osobno. W końcu nie mogę dać się kobiecie utrzymywać. - uśmiechnął się Sadim, a po chwili wybuchnął głośnym śmiechem - O rany, dawno się tak nie śmiałem. Jak coś to przepraszam za urazę, bo bardzo cię lubię, ale z północy wynieśliśmy pewne zasady. Przede wszystkim to “chłop musi utrzymywać kobietę”. Jakkolwiek to brzmi. Tak w zwyczaju mawiał stary Ruphert.
Kobieta broniła go na polu walki, a nie mogła inna utrzymywać? Atam, Szarańcza nie chciała nic mówić i być wredną, bo nie w jej stylu niemiłe słowa, dlatego jedynie uśmiechnęła się na swoje myśli.
- W porządku. To zobaczymy się w karczmie… Jak sądzę. - Skwitowała jedynie. - Możesz mnie też utrzymywać, jeśli chcesz! - dodała uradowana, choć w sumie mała to oszczędność, tanie te pokoje.
- Myślę że Lorath by się obraził - zerknął kątem oka na elfa odrobinę rozbawiony. W sumie rzadko się śmiał, więc wykorzystał okazję jakakolwiek by ona nie była.
Szarańcza cicho parsknęła. Stwierdziła, że przemilczenie tego będzie najlepszą rzeczą, jaką mogłaby w tej chwili zrobić.
- To chociaż się nie upij przed moim przyjściem.
- Picie źle wpływa na kontrolę magii. Słyszałem w okolicach Neverwinter, że pewien czarodziej za dużo wypił i rzucał kulami ognia w niebo przypadkiem trafiając jakąś karczmę, bo mu “ręka zeszła”. Ciekawe historie się słyszy na traktach. - mówił tak jednocześnie przedstawiając scenę jakiegoś pijaka, który by mógł rzucać kamieniem, a po scenie znów zwrócił się do Szarej - Przynajmniej zabawne. Ale lepiej się nie przekonywać czy to prawda.
- Niezłe bujdy - zaśmiała się pod nosem - No ale lepiej, żeby nic Ci się nie omsknęło. Idziemy z Lorathem, do zobaczenia! - pożegnała się machając i wyciągnęła Barbarzyńcę za rękę, ciągnąc go za sobą, mimo iż ten nie czuł się komfortowo w całym tym tłumie.


Szarańcza i Lorath nie spędzili ze sobą zbyt wiele czasu, po tym jak oddzielili się od reszty towarzyszy. Razem sprzedali swoje nabyte towary, a potem również się pożegnali, gdyż kobieta udała się do Akademii Magii, a Lorath na turniej. Pierwszą myślą białowłosej kobiety była sprzedaż amuletu Shar. Bez względu na to, czy był to amulet o mocach dobrych, czy złych, miała zamiar wytargować za niego jak najwyższą cenę i wcale nie myślała, by odpuścić. Po udanym targowaniu się, udała się z tamtejszym magiem na przechadzkę po akademii. Pragnęła zakupić kilka rzeczy, więc ten był dla niej bardzo uprzejmy i nawet z chęcią zszedł z ceny, gdy ta spytała go o towar, który ją interesuje.

Triceratopsy były naprawdę uroczę, aż nie dało się im oprzeć. Gdy wzięła jednego z nich na ręce, nie chciała go nigdy z nich wypuszczać. Mogła o niego dbać, karmić go różnymi roślinami, nosić w torbie jak bliską sobie osobę. Wierzyła, że mały dinozaur z czasem stanie jej się coraz bliższy. Urośnie i dorośnie, mimo iż jego mózg wcale nie stanie się większy, a jego pojemności nie wypełni inteligencja i na zawsze pozostanie głupiutkim stworzonkiem, to Szara i tak była wniebowzięta, że może mieć takiego przy sobie. Gdy tylko wróci do pokoju w gospodzie, od razu uzyje zakupionego scrolla na mieczu Loratha, pokaże mu swojego nowego pupila i będą mogi trochę porozmawiać. Wbrew pozorom Wyrocznia czuła w sercu przygnębienie, ilekroć przypomniała sobie o poległych jej przyjaciołach.
- A być może jest jakiś druid w wiosce? - Spytała jeszcze gdy opuszczała już Akademię, jednakże mag zaprzeczył jej ruchem głowy. No trudno, pomyślała kobieta i pognała na turniej z nadzieją, że uda jej się coś jeszcze zarobić. Pech lub może dekoncentracja, sprawiły jednak, że trafiła tylko w jedną tarczę, a drugą już nie, przez co jej zmagania zostały przerwane, dostała swoje pięćdziesiąt sztuk złota i wygnana z turnieju.

Szarańcza korzystając z festynu postanowiła rozłożyć mały stragano-namiocik z wróżbami. Same wróżby, były oczywiście bardzo tanie, bo gadanie o bredniach nie może słono kosztować. Nim jednak wywiesiła ładną tabliczkę, musiała się ucharakteryzować, by wyglądać przekonująco. Samo bycie Aasimarką dawało wiele plusów, bycie kobietą dodatkowo. Odpowiedni makijaż, strój oraz udawanie słabo-widzącej powinno dodatkowo nadać całokształtowi prawdziwości, dzięki czemu łatwiej będzie przekonać potencjalnych klientów, że mówi prawdę. W co zresztą sama wierzyła. Cena, jak wspomniano wyżej, nie mogła być wysoka, 3 złote monety powinny wystarczyć. Marny zarobek, ale zawsze to można przećwiczyć swój talent do wróżbiarstwa, o ile takowy istniał.
Nie przejmując się zanadto przegraną w turnieju i trzymając kciuki za Loratha, na placu rozstawiła niewielki, acz wysoki namiot, w którym miała zamiar wróżyć z ręki, kart lub po prostu eteru.

Dobrze się przygotowała do swojej roli, dopnając pięknie włosy i charakteryzując się naprawdę pięknie. Przypominała poważną, dorosłą kobietę, która wie o świecie więcej, niż niejeden śmiertelnik.
Przybyło do niej mnóstwo osób i większość z nich nie miało wątpliwości, co do słów Wyroczni
- Tej nocy, w której świętujecie zwycięstwo, może zdać się i smutek. Złowrogie siły pędzą na miasto, chcąc zgładzić go i zniszczyć mury. Śmierć wisi w powietrzu i choć nie jest dla was przeznaczona, przez nieuwagę, może nadejść i dokończyć dzieła.
Kto uwierzył, ten szybko opuścił namiot, zaś niedowiarkowie zrobili kobiecie ogromną awanturę, żądając zwrotu swojej wpłaty. Nie każdy tego dnia chciał wierzyć w nieszczęścia i mimo, iż Szarańcza w nie wierzyła, nie potrafiła każdego przekonać do swojej racji. Po trzech agresywnych klientach miała już serdecznie dosyć. Zwinęła swój cały majdan i zmęczona ciężkim dniem, mając w torbie schowanego dinozaura, udała się do karczmy, by odpocząć i się napić.
Standardowo wzięła luksusowy pokój, za który zapłaciła oraz mocne piwo. Miała ochotę na kupione zeszłej nocy zielsko, ale podarowała sobie publiczne palenie. Wystarczy, że samotnie piła siedząc przy stoliku i rozglądając się za Sadimem, którego jeszcze tutaj nie było.

Tego popołudnia w karczmie panował spokój nieporównywalny z tym co działo się zeszłej nocy; większość stałych bywalców świętowała pod gołym niebem razem z karczmarzem, który na tą okazję otworzył swój własny alkoholowy kącik na polach poza miastem. Zagraniczni goście też nie zdążyli jeszcze wynająć pokojów, a z racji obiecującej pogody, większość zdecydowała się na nocleg w namiotach pod murami miasta.
Miejsce karczmarza w przybytku o zacnej nazwie “Pod Świńskim Ogonem” zajęła jego żona, Abria, piękna półelfka, która podobno kiedyś była jedną z jego niewolnic. Poza nią przy jednym okrągłym stoliku, siedziała grupka mężczyzn, podróżnych zważywszy na ich dość orientalny strój pasujący bardziej do spalonych słońcem pustyń Calimshanu. A dalej w kącie, przy powoli wygasających płomieniach w kominku, siedział na wytartym od często użytkowania fotelu samotny elf w nakrytym na głowie kapturze i od czasu do czasu zaciągał się dymem ze swojej ręcznie wystruganej fajki.

Tyrion próbował zapomnieć o trudach i niedolach, jakie ich naszły wraz z pogonią za tutejszymi złoczyńcami. Udziec z dzika i Jalantharski Bursztyn, pomagały w tym nieco. Co prawda było go stać obecnie nawet i na Szkarłatne z Silverymoon, ale nie mial ochoty aż tak szastać złotem. Rozglądał się po obecnych, zastanawiając się, co powinni zrobić dalej. Mogli wrócić do lasu, świątyni, ale ta druga jakoś nie napawała go ciepłymi myślami, poza tym, ich towarzysz, który ponoć znał się na pułapkach i zamkach, postanowił się utopić. Co prawda raczej nie z własnej winy, ale nie zmieniało to faktu, że był martwy, a świątynia była najeżona pułapkami i zamkami. Ponownie przetoczył wzrokiem po obecnych, i jego wzrok spoczął na elfie.

W czasie, gdy nowy gość pojawił się w gospodzie, Tyrion pokiwał do Szarańczy, by ta przysiadła się do niego. Po wczorajszych ekscesach, nie miał cienia wątpliwości, że wkrótce butelka zostanie do cna osuszona, ale potraktował to jako koszta wliczone. Miał momentami dziwne wrażenie, że dziwna kobieta traktowała wszystko, co nie było przybite gwoździami, jako potencjalnego łupu, a i tutaj nie można było być pewnym.
Szarańczy nie bardzo chciało się z miejsca ruszać, w końcu ona już tutaj siedziała! Patrzyła na nowo wchodzących do karczmy ludzi i dziękowała samej sobie, że zawczasu wynajęła pokój, bo później mogłoby już nie być żadnego wolnego. Wsłuchiwała się w słowa zakapturzonego mężczyzny i nawet przeszło jej przez myśl, że chętnie by mu powróżyła, oczywiście za darmo, z własnej ciekawości. Bowiem ciekawym było to, co bogowie zechcą jej powiedzieć, a dziś w karczmie, mimo tłoku, niewielu przykuwało uwagę Wyroczni. Ot, zwykli ludzie, a ona jako Aasimarka, prezentowała się na ich tle niczym czyste wcielenie boskie. Kobieta pomachała do Tyriona i puściła mu oczko, ale ani drgnęła ze swojego siedzenia. Zapomniała już jak to jest, kiedy odkładane przez nią rzeczy lądują w losowo wybranym miejscu o dziesięć stóp od niej.
Nagle otworzyły się drzwi do karczmy, przez które do środka wkroczył Sadim. Ujrzawszy swych towarzyszy - od razu skierował się w ich stronę. Niósł mały tobołek z czymś, co trochę brzęczało, a na jego twarzy malował się jakiś rodzaj zmęczenia.
- Dobry wieczór! Szara, masz moment? Zgaduję, że już wynajęłaś pokój? - zapytał przysiadając się.
Kobieta trzymała w dłoniach kufel z piwem i nie miała zamiaru go odkładać. Ściskając naczynie w swych smukłych dłoniach spojrzała na Sadima z pozycji siedzącej, przez co musiała nieco zadrzeć głowę ku górze. Dopiero po chwili ten dosiadł się do stolika.
- Wynajęłam. Jeśli chcesz, to możesz z nami spać. - odparła na, według niej, łatwiejsze pytanie, gdyż nie musiała nic wymyślać. Fakt był niezaprzeczalny, toteż jedynie potwierdziła to, czego Sadim się domyślał. Patrząc na niego wykrzywiła usta w bok, a potem upiła łyk alkoholu i mimo, iż mogła go już odłożyć; wciąż tego nie uczyniła.
- Hmm, no mogę znaleźć chwilkę, jeśli chcesz. Ale chcesz tutaj pogadać, czy co? Jesteś głodny? - Zaczęła dopytywać, gdyż nie bardzo wiedziała, co może mu chodzić po głowie.
- Jeśli chcesz, to chodź ze mną. Muszę wykorzystać Twój pokój na kilka minut, gdyż liczy się czas, a pani… Zapomniałem jak jej było… Jest zajęta - zerknął na półelfkę kątem oka, po czym znów popatrzył na Szarańczę. Przekrzywił lekko głowę - Nie, nie mam zamiaru nikomu nic zrobić, i nie, nie jestem głodny, ale dziękuję.
Wstał i lekko się skłonił w jej stronę.
- W sumie… Możesz pokazać gdzie ten pokój jest. - podrapał się po głowie przywoływacz, bo nagle zdał sobie sprawę, że całkowicie nie kojarzy lokalizacji pokoju aasimarki.
Wyrocznia kiwnęła głową na znak, że rozumie i podała Sadimowi kufel ze swoim niedopitym piwem, a ten go odstawił na stół nie do końca wiedząc o co chodzi.
- Dziękuję - odparła z uśmiechem i wstała ze swojego krzesła ruszając od razu na pierwsze piętro gospody, oglądając się za siebie, czy półelf za nią podąża.

Dziki wiwat rozbrzmiewał wokoło, wywołując u Odmieńca ból głowy. Przedstawiony przez odzianego w drogie, zdobne szaty mężczyznę, elf wkroczył niepewnie w sam centrum całej wrzawy. Jego ręka zaciskała się na drzewcu krótkiej włóczni ze stępionym grotem. Czuł, że nowa skórzana zbroja krępuje mu ruchy, jednak zasady zabroniły mu wejść z własną. W końcu tamta nosiła na sobie ślady brudu i krwi. Nikt nie chce przecież oglądać tego co prawdziwe.
Turniej zdecydowanie nie był miejscem, w którym Lorath chciał się znaleźć.
Ale musiał. Nie dla pieniędzy, w których i tak nie dostrzegał żadnej wartości. Nie dla sławy, która przynieść mu mogła jedynie dodatkowych utrapień. Musiał to zrobić dla siebie. Musiał udowodnić sobie, że jest w stanie walczyć i zwyciężać. Turniej był sprawdzianem, który musiał przejść, nim wyruszą w dalszą drogę. Los był dla nich brutalny, a Odmieniec musiał wiedzieć, czy będzie w stanie pokonać przeciwności, które staną im na drodzę.

Hałas wydawany przez płytową zbroję pierwszego przeciwnika za każdym razem, kiedy ten wykonywał jakikolwiek ruch, irytował Odmieńca, który cieszył się, że wśród jego drużyny nie ma ciężkozbrojnych. Wojownik posłał mu aroganckie spojrzenie, co elf zignorował obojętnym wyrazem twarzy.
- Zaczynajcie! - krzyknął w końcu arbiter.
Pewność siebie wojownika zniknęła w kilka sekund, zastąpiona maską zaskoczenia i wykrzywiającego bólu. Zanim zdołał wykonać choćby pierwszy ruch w ociężałej zbroi, Lorath znalazł się tuż przy nim, wbijając tępy grot w nieosłoniętą szparę w jego boku. Siła uderzenia odebrała mu oddech, więc nie krzyknął nawet.
Tłum ucichł nagle, porażony niezrozumiałym dla nich rozwojem wypadków. Ciszę przerwał jedynie upadek ciężkiego żelastwa na ubite pole. Nim jeszcze piękniś otrząsnął się z szoku i wydał werdykt, Lorath zszedł już ze sceny i stanął na uboczu, przy reszcie zawodników, którzy wpatrywali się w niego niczym w pradawnego demona.
Gdy następni wojownicy wkroczyli na plac, tłum na nowo ożywił się, zapominając o wydarzeniach sprzed minuty.

Następny przeciwnik podszedł do Odmieńca z większą rozwagą. Tępy miecz błyskawicznie przecinał powietrze, o centymetry od ciała barbarzyńcy, nie dając mu przejść do ofensywy. Natarcie trwało długo, a on krok za krokiem cofał się w stronę trybun, gdzie tłum skandował coś czego pochłonięty walką Lorath nie rozumiał.
Próba przejścia przejęcia inicjatywy skończyła się źle dla barbarzyńcy, a jeszcze gorzej dla jego przeciwnika. Elf gwałtownie odskoczył w bok, chcąc zwiększyć dystans. Przeciwnika jakby na to czekał. Ostrze niespodziewanie zmieniło kierunek brutalnie werżnęło się mu w udo. Sukces jaki osiągnął wojownik naglę zmienił się w przyczynę jego porażki, kiedy nie zważając na ból Lorath skoczył naprzód. Tym razem przeciwnik nie posiadał płyt chroniących go przed bronią.
Słaniał się na nogach, po tym jak włócznia wbiła się w jego brzuch. Odrzucił miecz, nim jeszcze elf przystąpił do kolejnego ataku. Walka była skończona.
Wracając Lorath kulał na ranioną nogę. Ostrze było tępe, jednak siła z jaką oberwał wystarczyła, by odcisnąć na nim swe piętno.

Odpoczynek nie był długi. Zaraz ponownie wywołano jego imię, a po drugiej stronie placu boju stanął mistrz areny. Półelf, o podobnym wyrazie twarzy, co pierwszy wojownik. Machał do tłumu, unosząc nad głowę wielki dwuręczny miecz - tępy oczywiście, jednak Lorath nie wątpił, że przy użyciu odpowiedniej siły równie dobrze był w stanie pozbawić kogoś życia.
Wracając na plac, barbarzyńca starał się ukryć ranę odniesioną w poprzedniej walce, choć ból był na tyle intensywny, że nie był w pełni w stanie tego zrobić. Gdy dotarł na środek placu, przeciwnik posłał mu kpiący uśmiech, który Lorath skontrował splunięciem mu pod nogi.
Arbiter długo nie dawał znaku do startu, wzbudzając napięcie wśród widowni.

- Zaczynajcie! - krzyknął w końcu, a nim ostatnia sylaba padłą z jego ust, Lorath był już w połowie drogi do półelfa. Obolała noga utrudniała mu szarżę, jednak wiedział, że wielki miecz przeciwnika, nie nadaje się do parowania szybkich uderzeń.
Świat zniknął na ułamek sekundy, a kiedy pojawił się na nowo, Odmieńca przeszył przenikliwy ból i nie był w stanie złapać tchu. Zlekceważył przeciwnika. Nie dostrzegł na czas, kiedy mistrz areny zdążył odskoczyć i błyskawicznie uderzyć go płazem broni w pierś. Impet uderzenia odesłał go w tył, a ranna noga prawie pozbawiła równowagi.
Nie zdążył do końca otrząsnąć się, gdy półelf pojawił się przed nim, z mieczem gotowym do cięcia. Lorath nawet nie próbował parować, wiedział, że prędzej drzewc pęknie, niż powstrzyma potężne żelastwo. Zamiast tego, uchylił się nisko i cudem przemknął pod ostrzem.
Zwiększając dystans, Lorath zauważył, że kpiący uśmiech wcale nie zniknął z twarzy wojownika. Najwyraźniej w myślach świętował on już swoje zwycięstwo. Odmieniec dyszał ciężko, kiedy on zdawał się nawet nie zmęczyć. Z każdą chwilą zmniejszała się odległość między nimi.
- Co jest?! Walczymy, czy możemy się już poddajesz?! - krzyknął na co cała widownia zawtórowała gromkim okrzykiem.
Rumor był tak donośny, że zdawać by się mogło, iż sami Bogowie złorzeczą mu. Zdecydowanie nikt z obecnych, nie był po stronie Loratha. Jak zwykle był sam.
Nie mógł pokonać świata w którym żyje, więc jak mógł chronić Szarą i doprowadzić ich oboje do celu? Ta rozpaczliwa myśl zrodzona w jego duszy, nagle zaczęła płonąć. Ogniem gniewu, nienawiści i wściekłości.

Oczy zaszły mu mgłą.

* * *

- Brawa dla mistrza areny!
Okrzyk arbitra przywrócił mu świadomość. Widownia grzmiała jeszcze głośniej, niż wcześniej, jednak nie wyczuwał w ich głosie pogardy. Wręcz przeciwnie. Wszyscy wpatrywali się w niego, wykrzykując jego imię.
Dopiero po chwili uprzytomnił sobie, że w ręce trzyma nadal włócznie. A zasadniczo, tylko to co z niej pozostało, gdyż połowa drzewca razem z grotem została w jakiś sposób oderwana. Odnalazł ją wzrokiem kawałek dalej. Tuż obok leżącego bez przytomności półelfa, przy którym klęczeli dwaj elfi strażnicy, odpowiedzialni za rannych.

Arbiter podszedł do niego i pociągnął jego rękę w górę.
- Panie i panowie, Lorath Odmieniec! Zwycięzca turnieju i nowy mistrz areny!

Tego popołudnia w karczmie panował spokój nieporównywalny z tym co działo się zeszłej nocy; większość stałych bywalców świętowała pod gołym niebem razem z karczmarzem, który na tą okazję otworzył swój własny alkoholowy kącik na polach poza miastem. Zagraniczni goście też nie zdążyli jeszcze wynająć pokojów, a z racji obiecującej pogody, większość zdecydowała się na nocleg w namiotach pod murami Stonebrook.
Miejsce barmana w przybytku o zacnej nazwie “Pod Świńskim Ogonem” zajęła jego żona, Abria, piękna półelfka, która podobno kiedyś była jedną z jego niewolnic. Poza nią, przy okrągłym stoliku, siedziała grupka mężczyzn; podróżnych; zważywszy na ich dość orientalny strój pasujący bardziej do spalonych słońcem pustyń Calimshanu. Nieco dalej w kącie, przy powoli wygasających płomieniach w kominku, siedział na wytartym od często użytkowania fotelu samotny elf w nakrytym na głowie kapturze i od czasu do czasu zaciągał się dymem ze swojej ręcznie wystruganej fajki.

Tyrion próbował zapomnieć o trudach i niedolach, jakie ich naszły wraz z pogonią za tutejszymi złoczyńcami. Udziec z dzika i Jalantharski Bursztyn, pomagały w tym nieco. Co prawda było go stać obecnie nawet i na Szkarłatne z Silverymoon, ale nie miał ochoty aż tak szastać złotem. Rozglądał się po obecnych, zastanawiając się, co powinni zrobić dalej. Mogli wrócić do lasu, świątyni, ale ta druga opcja jakoś nie napawała go ciepłymi myślami, poza tym, ich towarzysz, który ponoć znał się na pułapkach i zamkach, postanowił się utopić. Co prawda raczej nie z własnej winy, ale nie zmieniało to faktu, że był martwy, a świątynia była najeżona pułapkami i zamkami. Ponownie przetoczył wzrokiem po obecnych i jego wzrok spoczął na elfie.
W tym samym momencie, drzwi od karczmy otworzyły się i do środka weszła kolejna skryta pod kapturem postać, lecz ta w przeciwieństwie do elfa odsłoniła swą twarz zaraz po wejściu. Przystojny mężczyzna o żądnych złota oczach łotra, skupił swą uwagę na urodziwej karczmarce, do której to zaraz podszedł i zagadał. Rozmawiali tak przez dłuższą chwilę, wymienili kilka uśmiechów, kobieta zachichotała kilka razy, po czym podała mu kufel pełen pieniącego się piwa i przybysz odszedł od szynkwasu, by znaleźć sobie wolny stolik.

W czasie, gdy nowy gość pojawił się w gospodzie, Tyrion pokiwał do Szarańczy, by ta przysiadła się do niego. Po wczorajszych ekscesach, nie miał cienia wątpliwości, że wkrótce butelka zostanie do cna osuszona, ale potraktował to jako koszta wliczone. Miał momentami dziwne wrażenie, że dziwna kobieta traktowała wszystko, co nie było przybite gwoździami, jako potencjalny łup, a i tutaj nie można było być pewnym.
Szarańczy nie bardzo chciało się z miejsca ruszać, w końcu ona już tutaj siedziała! Patrzyła na nowo wchodzących do karczmy ludzi i dziękowała samej sobie, że zawczasu wynajęła pokój, bo później mogłoby już nie być żadnego wolnego. Wsłuchiwała się w słowa zakapturzonego mężczyzny i nawet przeszło jej przez myśl, że chętnie by mu powróżyła, oczywiście za darmo, z własnej ciekawości. Bowiem ciekawym było to, co bogowie zechcą jej powiedzieć, a dziś w karczmie, mimo tłoku, niewielu przykuwało uwagę Wyroczni. Ot, zwykli ludzie, a ona jako Aasimarka, prezentowała się na ich tle niczym czyste wcielenie boskie. Kobieta pomachała do Tyriona i puściła mu oczko, ale ani drgnęła ze swojego siedzenia. Zapomniała już jak to jest, kiedy odkładane przez nią rzeczy lądują w losowo wybranym miejscu o dziesięć stóp od niej.
Nagle otworzyły się drzwi do karczmy, przez które do środka wkroczył Sadim. Ujrzawszy swych towarzyszy - od razu skierował się w ich stronę. Niósł mały tobołek z czymś, co trochę brzęczało, a na jego twarzy malował się jakiś rodzaj zmęczenia.
- Dobry wieczór! Szara, masz moment? Zgaduję, że już wynajęłaś pokój? - Zapytał przysiadając się.
Kobieta trzymała w dłoniach kufel z piwem i nie miała zamiaru go odkładać. Ściskając naczynie w swych smukłych dłoniach spojrzała na Sadima z pozycji siedzącej, przez co musiała nieco zadrzeć głowę ku górze. Dopiero po chwili ten dosiadł się do stolika.
- Wynajęłam. Jeśli chcesz, to możesz z nami spać - odparła na, według niej, łatwiejsze pytanie, gdyż nie musiała nic wymyślać. Fakt był niezaprzeczalny, toteż jedynie potwierdziła to, czego Sadim się domyślał. Patrząc na niego wykrzywiła usta w bok, a potem upiła łyk alkoholu i mimo, iż mogła go już odłożyć; wciąż tego nie uczyniła.
- Hmm, no mogę znaleźć chwilkę, jeśli chcesz. Ale chcesz tutaj pogadać, czy co? Jesteś głodny? - Zaczęła dopytywać, gdyż nie bardzo wiedziała, co może mu chodzić po głowie.
- Jeśli chcesz, to chodź ze mną. Muszę wykorzystać Twój pokój na kilka minut, gdyż liczy się czas, a pani… Zapomniałem jak jej było… Jest zajęta - zerknął na półelfkę kątem oka, po czym znów popatrzył na Szarańczę. Przekrzywił lekko głowę - Nie, nie mam zamiaru nikomu nic zrobić, i nie, nie jestem głodny, ale dziękuję.
Wstał i lekko się skłonił w jej stronę.
- W sumie… Możesz pokazać gdzie ten pokój jest - podrapał się po głowie przywoływacz, bo nagle zdał sobie sprawę, że całkowicie nie kojarzy lokalizacji pokoju aasimarki.
Wyrocznia kiwnęła głową na znak, że rozumie i podała Sadimowi kufel ze swoim niedopitym piwem, a ten go odstawił na stół nie do końca wiedząc o co chodzi.
- Dziękuję - odparła z uśmiechem i wstała ze swojego krzesła ruszając od razu na pierwsze piętro gospody, oglądając się za siebie, czy półelf za nią podąża.

Skryta pod kapturem postać, siedziała na fotelu przy kominku, pykając od czasu do czasu ze swojej ręcznie struganej fajki, przez cały ten czas przyglądała się awanturnikom i przysłuchiwała się ich rozmową. Najpierw zauważyła to Szara, a niedługo później i reszta drużyny.
W końcu mężczyzna wstał i podszedł do ich stolika z gracją, która zdradzała elfickie pochodzenie.
- Vendui’, przyjaciele - powiedział znane elfickie powitanie, ściągając przy tym kaptur i odsłaniając szpiczaste uszy oraz długie włosy, podobne w swym kolorze do Loratha.
- Wyglądacie na grupę zaprawionych w bojach awanturników. Nie macie nic przeciwko bym się do was dosiadł? - Zapytał, choć nie czekał na odpowiedzi i po prostu usiadł na krześle pomiędzy zaskoczonymi tym nagłym najściem poszukiwaczami przygód.
- Słyszałem o waszej podróży do Ciernistego Lasu i o pokonaniu banitów. Jak widać, sława was wyprzedza, a niedługo być może dopiszą wam też bogactwa. Jeśli zechcecie mnie wysłuchać, rzecz jasna... Mam pewien interes do obgadania - elf złożył dłonie na stole, patrząc po każdym, czy aby wszyscy go słuchają. Na jego twarzy wykwitł szelmowski uśmiech, który nie wzbudzał zbyt wielkiego zaufania.
- Nie jestem stąd, ani też z Samotnej Ostoi skąd pochodzi większość waszych szpiczastouchych gości. Jestem kupcem, sprzedaję lukratywne towary i całe życie szukam doskonałej okazji do pomnożenie swych bogactw. Taka się właśnie nadarzyła, ale żeby z niej skorzystać musiałbym dostać się do Samotnej Ostoi. Bo widzicie… - kupiec głośno westchnął, po czym oblizał wargi szukając odpowiednich słów - ...wygadałem się moim pobratymcom i powiedziałem im po co chcę się tam udać. Teraz żadna z tych konserw nie chce mi pomóc, a w interesach ze mną skorzystałaby cała ta zasrana, prymitywna osada, której mieszkańcy szczycą się, że jest jedną z najstarszych istniejących do dziś elfickich wiosek. Jest też jedną z najbardziej zacofanych, naprawdę, czym tu się szczycić? Ale mniejsza o to! Najmę was do obrony mojej karawany. Nie będziemy sami, bo mam kilku swoich “ludzi” ze sobą, ale każda pomoc jest w cenie, tym bardziej, że towary, które wiozę są dość cenne, choć nie tak bardzo jak moje życie, rzecz jasna… - zaśmiał się, choć widząc, że nikt nie podzielał jego humoru, szybko spoważniał.
- To jak? Wchodzicie w to? Płacę po trzysta sztuk złota na głowę! Niebezpieczne czasy wymagają odpowiednich… środków… - dodał szczerząc perliście białe zęby w szerokim, chytrym uśmieszku.
- Jakie towary? - zapytał krótko Lorath. Barbarzyńca nie lubił rozgadanych osób. Nie lubił gdy ktoś mówił samymi ogólnikami, starając się ewidentnie zakryć wiele faktów. A tym bardziej nie lubił, gdy ktoś w tak niepochlebny sposób o członkach swojej własnej rasy. Zaś z jego wywodu wynikało, że przybyli do miasta mieszkańcy Samotnej Ostoi również podzielali odczucia Loratha względem kupca. Jednak żaden mięsień na twarzy Odmieńca nie drgnął nawet, gdy spoglądał na nieznajomego, cierpliwie wyczekując odpowiedzi.
- A czy to ważne? - Zaśmiał się elf, lecz widząc poważny wyraz twarzy barbarzyńcy sam natychmiast spochmurniał i szybko dodał, chcąc uniknąć nieprzyjaznych spojrzeń.
- Klejnoty, modne strojne z samego Waterdeep, miałem też paru niewolników, ale w Saelmur mieli niezłe wzięcie. No, kilka magicznych świecidełek też by się znalazło, skoro ciebie tak to interesuje, mężny wojowniku - puścił do niego oko, po czym szturchnął go zawadiacko łokciem.
Prawdopodobnie skała wydałaby z siebie w tej chwili więcej emocji niż zrobił to Lorath. Kompletnie ignorując zaczepne gesty nieznajomego, kiwnął jednorazowo głową i ponownie otworzył usta, by zadać pytanie.
- Kiedy? - Jak zwykle Odmieniec nie szokował bogactwem, czy złożonością swoich wypowiedzi.
- Najlepiej z samego rana. Czas to pieniądz; jak to mówią w Calimporcie - zaśmiał się. Przez cały ten czas z twarzy elfa nie znikał uśmiech.
Szarańcza skrzywiła się nie tylko z powodu rozmowy, jaką słyszała, ale i sam wygląd przybysza nie wzbudzał w niej zaufania.
- Wątpię, byśmy byli zainteresowani - wtrąciła się Wyrocznia, zachowując spokój i powagę - Twoje słowa, to tylko słowa, żadne zapewnienie. W dodatku, nie jesteś nam osobą znaną i choć często się zdarza, że osoby po prostu łączą swoje siły, w tym przypadku nie uważam, byśmy tego potrzebowali. W dodatku nie udzielasz pełnych informacji, unikając czegoś - zawiesiła na chwilę głos w zamyśleniu
- Więc może to was przekona - powiedział rzucając pobrzękujące sakiewki na stół, przed każdym z awanturników. - Pewnych rzeczy nie zdradzam, ponieważ te pewne rzeczy są tajemnicą handlową i wolałbym, by tak pozostało. Zrozumiesz to, ślicznotko, jeśli zostaniesz kiedyś kupcem. To ile chcecie tego złota? Wyspać wam całe wiadro na głowę, żeby was do tego przekonać? Jesteście dla mnie jedyną nadzieją…
Spojrzała na sakwę z pogardą. W swojej miała więcej.
- A czemu zależy Ci akurat na nas? Co w nas takiego niesamowitego?
- Weszliście do lasu i wróciliście żywi. To dla mnie wystarczająco wiele, tym bardziej, że elfy, które znają ścieżki przez Ciernisty Las nie chcą za żadne skarby podzielić się ze mną tymi informacjami. Wierzcie mi; jestem kupcem i umiem kalkulować. Najchętniej nie nająłbym żadnego z was i sporo na tym zaoszczędził, ale niestety tak się nie da i jestem zdany na waszą łaskę lub innych poszukiwaczy przygód, choć nie wiem ilu z nich wraca żywych z tego przeklętego lasu… - odparł kupiec, wyraźnie wybity z rytmu słowami aasimarki. Nie mieściło mu się w głowie, by jakiś awanturnik był w stanie odrzucić tak hojną ofertę.
- Kolorowo to w tym lesie nie było… Sadim? - Spojrzała na półelfa, oczekując jego zdania. W ostateczności mogłaby się zgodzić, w sumie bardziej wierzyła w siłę Loratha niż podstępy kupca, ale dobrze by było, żeby decyzja została podjęta grupowo.
Sadim siedział dotychczas cicho. Analizował sytuację. Wcale mu się nie podobał ten… elf, ale jeśli był w potrzebie, to należało mu pomóc. Podejrzewał, że nie kłamie, ale należało być ostrożnym. Zawsze należało być ostrożnym. Zwłaszcza z kupcami.
- Myślę, że możemy ci pomóc, jednak chcielibyśmy wiedzieć na czym tak bardzo ci zależy, że zwracasz się o pomoc do zwykłych poszukiwaczy przygód - oparł łokcie o stół przyglądając się rozmówcy.
- Daj spokój, i tak nam nie powie - Szarańcza przewróciła oczami i pufnęła. Oczywiście nie na słowa półelfa, a sam fakt tego, jak kupiec się zachowywał.
- Cztery tysiące i rano ruszamy - powiedziała stanowczo, gotowa się wycofać w razie odmowy.
- Jakich dokładnie masz ze sobą ludzi i ilu? Skoro ta wyprawa ma być tak lukratywna, a ty wcale nie tak daleko Ostoi masz ciągle na stanie modne stroje i klejnoty, to gdzieś ty się fortuny dorobił, elfy stamtąd raczej nie przypominają mi takie, które byłyby łase na takie towary jak dobrze pamiętam - dorzucił swoje trzy miedziaki Tyrion, składając ręce jedna na drugiej przed sobą. Po chwili namysłu nasunęło mu się również inne pytanie. - Czy przypadkiem ziomkowie nie wyznaczyli nagrody za twoją głowę za sam pomysł po co miałbyś jechać do Ostoi? - Zapytał całkiem spokojnie, chociaż to akurat wydawało mu się mało prawdopodobne.
Elf zaśmiał się głośno; najpierw na ofertę wyroczni, a później jeszcze głośniej, gdy usłyszał wścibskie pytania Tyriona.
- Moja droga… za cztery tysiące sztuk złota mógłbym sobie wykupić własną, prywatną armię. Chyba nie jesteś zbyt… ucywilizowana skoro z taką łatwością przychodzi ci podawanie tak wysokich kwot. Dla wielu byłaby to wręcz otwarta zniewaga, ale ja taki nie jestem. Jestem w stanie zaoferować wam 500 sztuk złota na głowę i to moja ostatnia oferta - odparł kupiec, po czym zwrócił się do Tyriona.
- Na pewno nie są typowymi ochroniarzami, ale właśnie takich szukałem. Mam ze sobą ogra, silnego jak wół i niezbyt bystrego, który dla kilku upieczonych na ogniu świń jest w stanie wszystko zrobić. Do tego jest krasnolud, który miał poważne zatargi z prawem, ale uratowałem go przed pewną śmiercią i teraz mi wiernie służy, zaś ostatnim towarzyszem podróży jest pewna kobieta z odległego Calimshanu, którą uratowałem z rąk poganiaczy niewolników. To moja kochanka - uśmiechnął się na wspomnienie o jej udach, ogrzewających go co noc, po czym sięgnął za pazuchę i wyciągnął z niej posrebrzaną manierkę. Odkorkował ją i pociągnął sobie.
Szarańcza w milczeniu wstała od stolika i odeszła, siadając przy ladzie karczmarza.
Ogr? Sadim podrapał się po głowie. Miał złe przeczucia.
- Czy ten ogr nie będzie sprawiał problemów? - Zapytał po chwili. Jeszcze bardziej mu się to nie podobało.
- Więc jak z tą nagrodą za twoją głowę w końcu? Skoro uratowałeś jednego krasnoluda przed stryczkiem lub loszkiem. Mówiłeś że niewolników sprzedałeś wcześniej, a twoja hmm... towarzyszka? Została przez ciebie uwolniona, a nie kupiona z rąk poganiaczy niewolników. Tak, za cztery tysiące mógłbyś pewnie wykupić prywatną armię, ale tą armię ktoś by szybko znalazł i zdziesiątkował, zanim byś dotarł gdziekolwiek, a w Ciernistym Lesie po dwóch dniach nie miałbyś już połowy jej składu. Może nasze pytania są nieco dogłębne, ale to dziwne czasy, jeśli mielibyśmy nadstawiać karku w karawanie, to lepiej wiedzieć jak najwięcej. Luźne wątki mają tendencję do gryzienia w dupę - Tyrion nie negocjował co do kwoty, po prostu chciał wiedzieć więcej. Chociaż kwota, jaką proponował rzekomy kupiec, wskazywała na to, że jest nieco zdesperowany.
- A co takiego dziwnego w obecności ogra? Kolego, chyba nigdy nie byłeś na północy, gdzie powszechnie zatrudnia się ogry jako ochronę karawan. Wozy mają taką brzydką tendencję do psucia się w dziczy i po to są ogry, aby móc wyciągnąć ważący pół tony wóz z błota i podnieść go na tyle wysoko, by móc wymienić koła - odpowiedział Sadimowi elf, po czym zwrócił się do Tyriona.
- Z tą nagrodą za moją głowę to chyba sobie żartujesz. Jestem kupcem, a nie złoczyńcą, a w dodatku pochodzę z odległej Evereski, więc nie wiem nawet skąd te elfy miały by mieć list gończy z moją podobizną… - wywrócił oczami nie mogąc uwierzyć w kretynizmy, które słyszy. Chciał coś jeszcze dodać, ale nagle zrobił się purpurowy na twarzy od gotującej się w nim złości.
- Na kuśkę Corellona! Ja wam oferuję pracę i dobrze za to płacę, a wy mnie wypytujecie jakbyście byli co najmniej stróżami prawa w tej zasranej norze! Ogarnijcie się ludzie, jesteście pieprzonymi awanturnikami i jeśli nie chcecie mojego złota to pójdę sobie gdzie indziej! - Powiedział wyraźnie obruszony elf, po czym skrzyżował ręce na piersi i zmrużył gniewnie oczy, przyglądając się każdemu najemnikowi z osobna. Dopiero po chwili zelżała w nim złość i głośno westchnął.
- Wasza decyzja… - dodał wypranym z emocji tonem.
Szarańcza spytała żonę Karczmarza o kilka drobnych rzeczy. Czy widziała już tutaj tego kupca wcześniej, czy często tacy tutaj przychodzą? Niestety kobieta nie miała dla niej żadnych informacji dotyczących nowo przybyłego kupca, więc przynajmniej Szara próbowała się dowiedzieć, czy sama żona Karczmarza wyrobiła sobie o nim już jakieś zdanie.
Następnie biorąc dwa piwa wróciła do stolika. Chciała jeden kufel postawić przed kupcem, jednak wiedziała, że nie może ot tak po prostu odstawiać przedmiotów, dlatego też podała mu go czekając, aż ten go odbierze.
- Dobrze znasz Ostoję? Bywałeś już tam, prawda? I znasz mieszkających tam elfów? – Dopytała już dla własnych potrzeb, nie słyszała wcześniejszych rozmów, więc się do nich nie odnosiła, nie wiedziała też, że kupiec jest na skraju wytrzymałości i najchętniej by ich już osrał i stąd wyszedł z przytupem.
Elf odebrał piwo i skinął głową z wdzięczności, po czym odpowiedział już o wiele bardziej spokojnym głosem.
- Nigdy tam nie byłem, przyznam szczerze, ale sporo się o tym miejscu nasłuchałem. Wiem za to, że elfy, które tam mieszkają są najbardziej ksenofobicznym społeczeństwem jakie znam, a wierzcie mi; wśród elfów nie trudno o ksenofobów.
- Yhym - mruknęła porozumiewawczo krzywiąc przy tym swoje pełne i czerwone usta, jako, że wciąż była w charakteryzacji wróżbity - Mam nadzieję, że mają tam druida, który zechce nam pomóc. Ja i Lorath... - tutaj pojawiła się koło barbarzyńcy i stojąc mu za plecami objęła ramionami opierając swoje ciało na jego barkach, zaś piersiami przylegając do jego pleców i podsunęła mu piwo pod nos - ...z Tobą pójdziemy. Reszta z nas musi sama podjąć decyzję. Po ostatnich zdarzeniach nie każdy z nas będzie chętny, więc zrozumienie moich towarzyszy i wyrozumiałość będzie miłym gestem, z Twojej strony, Panie...? - Zrobiła krótką przerwę patrząc na niego i wyczekując imienia.
- Kaledwyn - odparł kupiec, po czym nisko się skłonił. - W takim razie witamy na pokładzie… - dodał z uśmiechem, po czym przeniósł wzrok na resztę poszukiwaczy przygód.
- Mam nadzieję, że wybaczycie mi moje zachowanie. Sam nie jestem w nastroju, cała ta wyprawa jest jednym wielkim fiasko, ale mam nadzieję, że u jej kresu zdobędę to czego pragnę i nieźle na tym wyjdę. Nie powiem wam co to póki tego nie dostanę, ale niczego nie musicie się obawiać z mojej strony, ani ze strony moich ludzi. Jestem zwykłym kupcem, który w życiu nie pragnie nic więcej niż pomnażać swe bogactwa…
- Wchodzę w to, o ile w warunki nie wchodzi ochrona przed stróżami prawa w Stonebrook i samymi elfami w Ostoi, to jestem na tak. Może i jesteśmy awanturnikami, i z czego doszły cię słuchy o nas? Z tego, że przynieśliśmy głowy ludzi, za których były wystawione listy gończe. Głupio byłoby zaraz po tym wziąć zlecenie na ochronę karawany, potem dowiedzieć się że jest na niego list gończy i skrócić go o głowę, nie sądzisz? Pewnie, brzmi idiotycznie, ale w tym szaleństwie jest logika - wzruszył ramionami Tyrion.
- Zaiste, jest w tym pewna logika magu - zgodził się Kaledwyn - ale o to się nie martw... Niebawem poznacie moich kompanów. To wesoła gromadka, prawie tak bardzo jak wasza. Jeśli nie koliduje to z waszymi planami to chciałbym wyruszyć jak najwcześniej; jutro o świcie.
Odmieniec na znak aprobaty kiwnął głową delikatnie. Wyraz zimniej posępności i powagi stopniał odrobinę, gdy poczuł na plecach ciepło ciała Szarańczy i usłyszał jej słowa.
- Niech wiec tak będzie - powiedział w końcu, tonem który nie wyrażał czy cieszy się z takiego obrotu wydarzeń, czy też nie.
- O ile nie wejdzie nam to w plany - zakończyła obojętnie Tamarie opierająca się o pobliską ścianę.
Po ustaleniu faktów Sadim zechciał, by Szara z nim gdzieś poszła, dlatego też zebrali się i opuścili karczmę w towarzystwie Tamarie, pozostawiając Tyriona i Loratha w karczmie z kupcem. Podczas pożegnania przy stoliku, Wyrocznia zgarnęła samotnie leżącą sakwę, którą wcześniej rzucił na stół kupiec i pomachała wesoło na pożegnanie.
Z kolei rozmowa pomiędzy Tyrionem i Lorathem, a kupcem (a zwłaszcza tego drugiego), nie przebiegała zbyt owocnie i po pewnym czasie kupiec ulotnił się by, jak to powiedział; zabezpieczyć towary przed podróżą. Minęła dobra godzina, a jego wciąż nie było widać…

Na kilka godzin przed zapadnięciem zmierzchu, Sadim w towarzystwie Szarańczy i Tamarie, która z niekrytym smutkiem odebrała wiadomość o śmierci kompanów, ruszyli ulicami miasta w poszukiwaniu wszelkich niedopatrzeń ich obrońców. Odkąd wieści o zbliżającym się ataku goblinów zostały dostarczone władzom miasta, większość żołnierzy przeniosła się poza mury osady, aby strzec festynu na wypadek przedwczesnego ataku. Ten fakt zaniepokoił Sadima, który od samego początku przeczuwał jakiś podstęp i podobne wrażenie miała Szarańcza, a skoro wyrocznia podzielała jego zdanie, to musiało być w tym coś na rzeczy.
W pierwszej kolejności obeszli mury miasta szukając w nich słabych punktów, lecz te były solidnie wykonane, albowiem do ich budowy przyłożyły ręce znane ze sztuki kamieniarstwa krasnoludy z Bolfost-Tor. Fortyfikacje strzegące Stonebrook były proste i maksymalnie praktyczne. Jedynym czułym punktem była brama, ale tą otaczała z zewnątrz fosa, a ukryte w niej otwory strzelnicze pozwalały na obstrzał stojących pod kratownicą przeciwników. Było więc bardzo mało prawdopodobnym, aby gobliny zdecydowały się na otwarty szturm, chyba, że ich liczebność przerastałaby obrońców dwadzieścia do jednego, a zważywszy jak bardzo tchórzliwa była to rasa, nawet i taki scenariusz wydawał się dość wątpliwy.
Innych ukrytych w murach przejść nie znaleziono, choć arcykapłanka Tyra zapewniała, że takowe istnieją. Nie mieli jednak czasu, by dokładniej zbadać tą sprawę, gdyż ich uwagę przykuła studnia miejska, która znajdowała się w pobliżu siedziby gildii wojowników. Tuż obok niej stacjonowało dwóch strażników, lecz na chwilę przed nadejściem awanturników jeden z nich został zmuszony zmienić wartę i ruszył w stronę murów.
Ostatni z wartowników przyglądał się w milczeniu działaniom przybyszy, którzy sięgnęli po wiadro z przywiązaną do niego liną i zrzucili je na dół, aby nabrać wody. Po wciągnięciu go na górę, Szarańcza zaczęła nucić cichy zaśpiew pod nosem, podobny do kapłańskiej modlitwy. Jej dłoń zalśniła zieloną poświatą, lecz w momencie, gdy chciała zanurzyć ją w wodzie, została powstrzymana przez czujnego strażnika.
- Stój! Co robisz?! - Krzyknął i błyskawicznie chwycił ją za przedramię, które boleśnie wygiął razem z całą ręką do tyłu. Stojąca tuż obok Tamarie sięgnęła dłonią za rękojeść miecza, jednak nie wyciągnęła go. Przyglądała się siłującej się dziewczynie ze strażnikiem, czekając tylko na rozkaz Sadima.
- Puszczaj! - Krzyknęła wyrocznia, próbując się wywinąć z żelaznego uścisku mężczyzny, lecz ten nie miał zamiaru puścić jej wolno.
- Ona nic złego nie chce zrobić - odparł za nią Sadim, którego głos był spokojny i kompletnie pozbawiony wrogości. - Jesteśmy zwykłymi awanturnikami, którzy dostarczyli ważną wiadomość władcy Stonebrook, przez którą część twoich kolegów stacjonuje teraz poza murami miasta - kontynuował swój wywód i mimo, że aasimarka wciąż się szarpała, nie miał zamiaru się zbliżać w trosce o jej bezpieczeństwo. Nie chciał przecież, by strażnik poczuł się bardziej zagrożony niż jest.
- Treści wiadomości nie mogę zdradzić, ale chętnie wytłumaczę Tobie dlaczego tutaj przyszliśmy i co mamy zamiar zaraz zrobić - Sadim uśmiechnął się lekko i położył dłoń na ramieniu dziewczyny, która uspokoiła się trochę, choć jej oczy wciąż błyszczały gniewem z powodu bólu jaki zadała jej zaciśnięta na przedramieniu dłoń strażnika.
- Otóż, moja przyjaciółka ma zamiar sprawdzić wodę pitną w mieście i upewnić się, czy wciąż jest ona zdatna do picia. Jest znaną wróżbitką, a jej magiczne moce są na tyle znaczne, że jest w stanie wykryć truciznę w każdej cieczy lub pożywieniu.
- Przybyliście z rozkazu Lorda Alavora? - Zapytał strażnik i puścił dziewczynę.
- Nie, działamy na własną rękę, a to nie jest niezgodne z prawem. Jeśli nam nie ufasz, w porządku, ale nie możesz nam zabronić przepadania wody, albowiem nie ma w tym nic złego.
- Dobrze, więc… zróbcie to, ale wiedźcie, że mam was na oku - odparł wartownik, po czym odsunął się od nich o kilka korków i pewniej zacisnął dłoń na halabardzie.
- Oczywiście - tym razem odezwała się Szara, uśmiechając się przy tym tak bardzo sztucznie jak tylko potrafiła. Do jej głosu zakradła się też nutka jadu.

Wyrocznia pochyliła nad wiadrem z zamiarem zanurzenia w nim dłoni, lecz w tym samym momencie usłyszała znajome popiskiwanie z wnętrza studni. To samo usłyszał Sadim, a także stojący tuż obok nich wartownik. Całą trójką stanęli przy krawędzi studni i wychylili się za jej kamienny murek. To co zobaczyli w środku zmroziło im krew w żyłach, lecz nie zdążyli nawet wydobyć z ust ostrzegawczego krzyku, gdyż kilka idących po ścianach(!) goblinów skoczyło prosto na nich, uwieszając się na ubraniu i starając się wciągnąć do środka studni, gdzie czekała cała horda tych złośliwych kurdupli.
Sadim cudem utrzymał się na nogach, gdy dwóch goblinów skoczyło prosto na niego, łapiąc go za kołnierz jego koszuli. Przez dłuższą chwilę gwałtownie szarpał się z nimi, lecz w końcu udało się mu uwolnić od ich żelaznego uścisku i zrzucił je na bruk tuż przed sobą. Stwory sięgnęły po krzywo wykute sejmitary i zaczęły niebezpiecznie zbliżać się do przywoływacza.
Znajdująca się najbliżej krawędzi wyrocznia również została pochwycona, lecz mimo stawiania oporu nie miała większych szans, by utrzymać się na nogach, gdy podobnie jak w przypadku półelfa, uwiesił się na niej z zaskoczenia goblin. Wpadłaby do środka, gdyby nie błyskawiczna reakcja Tamarie, która nie bacząc na zagrożenie, rzuciła się za nią i w ostatniej chwili złapała ją za stopy, powstrzymując dziewczynę przed upadkiem z kilkunastu metrów. Eteryczna wojowniczka musiała włożyć sporo siły, by wydostać wiszącą głową do dołu Szarańczę ze studni, ale wysiłek się opłacił i po chwili przerażona nie na żarty aasimarka siedziała na bruku tuż obok Tamarie, głośno przy tym dysząc.

Stojący w pobliżu studni strażnik nie miał tyle szczęścia co reszta awanturników i został siłą wepchnięty do środka, gdzie leciał przez kilka długich sekund w dół, po drodze raniony przez wystawione przez gobliny sztylety. Gdy trafił w taflę wody, był już martwy.

Atak goblinów miał miejsce znacznie wcześniej niż spodziewali się tego awanturnicy. Biorąc pod uwagę wydarzenia w Bolfost-Tor, było bardzo możliwe, że ktoś lub coś sprytnie to wszystko zaplanowało i posłużyło się poszukiwaczami przygód, aby wrobić Lorda Alavora. Wydawało się to stosunkowo mało prawdopodobne, zważywszy na intelekt goblinów, ale wyglądało to tak, jakby te były od samego początku przygotowane na opuszczenie miasta przez żołnierzy garnizonu i tylko czekały na odpowiedni moment do ataku.
Wrogów nie było na tyle dużo, by móc nazwać ich armią, a co najwyżej dobrze zorganizowaną bandą sabotażystów, lecz i tak swą liczebnością przytłaczali zebranych na placu awanturników przeszło dwadzieścia do jednego. Większość goblinów zignorowała stojącą przed nimi trójkę i rzuciła się z pochodniami przez ulicę miasta, podpalając budynek za budynkiem. Uformowały się w ten sposób dwie największe grupy; jedna zmierzała w stronę akademii magii, a druga w kierunku świątyni. Klika mniejszych grup rozpierzchło się po mieście, aby wprowadzić w nim chaos i dać więcej czasu liczebniejszym oddziałom na osiągnięcie swych celów.
Mimo tego, przy studni wciąż stało ponad tuzin goblinów, które na widok poszukiwaczy przygód wyciągnęły zakrzywione miecze i zaczęły się niebezpiecznie zbliżać w ich kierunku.