- Dalej, właź do góry - powiedział Rathan, gdy tylko Griger znalazł się po właściwej stronie przepaści.

W gruncie rzeczy nie zamierzał już dłużej czekać na nikogo. Sądząc z niepokojących odgłosów dochodzących z góry schodów połowa więzienia wiedziała już o ucieczce i kwestią sekund było, kiedy tu, na dole, pojawią się strażnicy. Wtedy wystarczyłby jeden taki, z łukiem...
Poza tym lepiej by było, gdyby nikt nie wiedział, w jaki sposób więźniowie opuścili 'gościnne' mury.

- Ty się wspinaj następny - zaproponował Cromthalgorowi - a potem pomożesz mi się dostać na górę. Opuścisz mi pasek czy płaszcz...

Powiew świeżego powierza sprawił, że Lu odzyskała nadzieję. Podniosła do ust butelkę marząc aby pozostała w niej jeszcze jakaś kropelka dla uczczenia tak doniosłej chwili. Niestety wilgoć nie zwilżyła jej warg a intensywny zapach sfermentowanych wiśni jedynie podrażnił jej pusty żołądek. Zdegustowana schowała flaszkę za pazuchę mając nadzieję, że jeszcze jej się do czegoś przyda. Następnie podniosła pochodnie, delikatnie aby jej nie zgasić podała ją Tupikowi. Pogładziła go po włosach mrucząc coś cicho pod nosem
"nie martw się mały będzie dobrze, no przynajmniej powinno być" powiedziała i zanurzyła się powoli w ciemność korytarza.

Leczenie ran

Po chwili obróciła się do małego wojownika, i powiedziała
" ja siedzę tu za niewinność, wiesz jak to jest nowe miasto nowi znajomi, długie rozmowy, alkohol. W zasadzie to byłaby niezła imprezka gdyby nie to że obudziłam się tutaj" westchnęła "A TY czemu tu wylądowałeś ? Wybacz ale nie wyglądasz na zagrożenie dla miłościwie tu panującej Krowy. " to mówiąc przejechała dłonią po włosach i westchnęła ponownie w sumie ja też nie...

"Lady Lucilda Grenbotlleschlang do usług" to mówiąc wyciągnęła rękę do towarzysza i mocno uścisnęła jego dłoń ale dla kumpla z pod celi Lu uśmiechnęła się smutno "przynajmniej TY siedzisz tu za coś, zrobiłeś coś co zabolało tą krowę, bo ja tylko bez sensu plamię nazwisko rodziny"

To mówiąc szła powoli w stronę mroku korytarza mając nadzieję, że Tupik za nią podąży, albo przynajmniej za butelką którą trzymała w wyciągniętej ręce

Zelda zrejterowała z powrotem, pędząc w dół korytarza. Wydawało jej się, że dostrzega jakiś cień na ścianie nad nią, jednak była tak zajęta ratowaniem swojego życia, że nie zawracała sobie głowy ze ściąganiem go z wysokiej ściany. Mogło to być zresztą przewidzenie, cień odbity od jednej z migoczących pochodni. Po za tym, gdzieś mógł biec ten smoczy pomiot, którego zamierzała poczęstować solidnym kułakiem. Dobiegła do końca chodnika, widząc szykującego się do skoku gnoma. Postanowiła skoczyć tuż za nim, wiedząc o grożącej z tyłu pogoni.

Grieger musiał cofnąć się aż do korytarza, aby nabrać odpowiedniego impetu.Jedną ręką zwijał w kulkę nieco wydrapanego z wełnianej odzieży puchu, rozpoczął inkantację, zamierzając dokończyć ją w czasie skoku. Kiedy już był nad przepaścią, czuł, że spadnie. Dokończył ostatnią sylabę zaklęcia po czym zawisnął w przestrzeni. Zanim jednak zaczął opadać, żelazne jak sztaba ramię pół-orka wyciągnęło się po niego i niczym kociaka przyciągnęło go do klatki. Rathan pomógł mu druga ręką i cała trójka mogła powoli, pomagając sobie za pomocą łańcuchów na przegubach rak pół-orka wspiąć się przez okienko strażnicy.

Grieger Athletic adv19(383262 ) vs DC 10 – success

Zelda, poparzona, z dąsem na twarzy skoczyła również, tuż za gnomem. Ogromna kobieta bez większych trudności przesadziła rozpadlinę i rozpoczęła szybką wspinaczkę za resztą towarzyszy. Paladynka usłyszała trzask skały pod stopą, następnie runęła w dół, prosto w czarną otchłań. Wchodzący jako ostatni Rathan, asekurujący Griegera miał tylko ułamek sekundy na działanie....

Rathan STR check adv/dis 18(383266) vs 15 – success

Zelda -1HP

Ramię łowcy omal nie wypadło ze stawów kiedy pochwycił w locie spadającą kobietę. Krew pociekła z rozbitego o skałę łuku brwiowego Zeldy jednak na szczęście nie straciła zimnej krwi, zręcznie i z wprawą znalazła oparcie na skale poniżej....

Zelda Athletic check 18(383268 ) vs 10 – success

Ostrożniej, ale pewniej stawiając kroki po skale wspięła się jako ostatnia do kamiennego okienka. Chwilę poczekali na resztę, wymieniając uwagi odnośnie planu i mając nadzieję, że Jusron dołączy, ale poza zbliżającymi się strażnikami nic nie wskazywało, że ktokolwiek przyjazny pojawi się w pomieszczeniu.
Podczas gdy krasnoludy uparcie kontynuowały swój plan przedarcia się przez strażnice na górze, Jusron dogorywała na posadzce celi. Jej stan pogarszał się z każdą chwilą. Minie jeszcze kilka takich chwil, zanim nad jej ostygłym ciałem nie pojawi się pierwszy strażnik....

Jusron death checks: 10 pass, 6 failed, 1 failed(death)

Tupik poczuł się silniejszy i zdrowszy pod uzdrawiającym dotykiem kobiety, która następnie ruszyła jako pierwsza ciemnym korytarzem, trzymając nad głową płonącą pochodnię. Korytarz, długi i lekko pochylony do przodu zakręcał w lewo po przejściu kilkudziesięciu kroków, kończąc się dużą, wykutą w skale i miejscami zabezpieczoną kamiennym murem komnatą. Na środku pomieszczenia znajdował się drewniany kołowrót, zabezpieczony zamkniętym na kłódkę łańcuchem. Trzy drewniane regały zawierały zakurzone i pokryte pajęczynami gliniane naczynia. Cztery prycze, przykryte gnijąca słomą świadczyły, że te pomieszczenie było dawną strażnicą. Pomiędzy pryczami, w wykutej w skali niszy znajdowała się drewniana dźwignia, obecnie opuszczona i pokryta pajęczyną.
Na stole w rogu pomieszczenia stała drewniana miska, kubek z zatęchłą wodą oraz nieco przerdzewiały, acz całkiem ostry nóż. Z pod jednej z prycz wystawało drzewce włóczni. Na ścianie, w żelaznych uchwytach można było dostrzec kolejne dwie pochodnie. Z komnaty prowadziły dwa wyjścia. Jedno, zakratowane, z wyłamanym zamkiem prowadziło do malutkiej komnaty, będącej najpewniej czymś w rodzaju izolatki. Wbite w skałę łańcuchy, puste zwisały ze ściany. W celi znajdowało się jedynie pokryte zaschniętymi ekskrementami wiadro, a większą część podłogi zajmowała metalowa, pokryta rdzawymi zaciekami krata.
Wykute w skale okienko w improwizowanej strażnicy dawało widok na ogromną jaskinię i widoczną poniżej półkę skalną z widocznym z okienka wiszącym mostem którego drugi koniec niknął w ciemności.
Drewniane drzwi, zamknięte na metalową sztabę prawdopodobnie prowadziło na ową widoczną z okienka półkę skalną.

***

Oskar pewnym głosem wypowiadał formułę zaklęcia snu, kierując go wprost w grupę strażników na galeryjce. Strażnik stojący w okienku strażnicy i najdalszy strzelec osunęli się na ziemię. Pozostali nie zauważyli snu swoich towarzyszy, i wciąż naciągali swoje łuki, posyłając strzały gdzieś na dolne chodniki. Kolejne zaklęcie uśpiło następnych dwóch strażników, pozostawiając jednego, samotnego strzelca na galeryjce. W tym czasie Anbar cicho przemknął z celi w kierunku strzelców, pod osłoną drewnianej balustrady próbując dotrzeć bliżej strażnika. Człowiek, zdziwiony niedyspozycją swoich kompanów pochylił się nad najbliższym zamierzając być może obudzić go, jednak Anbar ruszył prosto na niego, zamierzając pozbyć się strażnika zanim zaalarmuje innych i zniweczy pracę czarodzieja.
Pierwszy cios młota uderzył w brzuch, pozbawiając strzelca tchu. Kolejnym krasnoludzki wojownik rozłupał człowiekowi czaszkę, posyłając na posadzkę bezwładne ciało strażnika. Krew momentalnie ubarwiła kamienie chodnika, ściekając z magicznie przywołanej broni. Oskar z zadowoleniem dostrzegł, że grupa strażników wciąż podąża korytarzem w dół, zamierzając sprawdzić dobiegające z dołu, acz wyraźnie cichnące hałasy. Młot krasnoluda opadł jeszcze kilka razy, usypiając strażników snem wiecznym. Krata strażnicy okazała się otwarta, a strażnik prawie zdołał się wybudzić, zanim Anbar do niego dotarł. Wojownik jednak bez cienia wahania opuścił młot na czaszkę ostatniego strażnika rozglądając się po pomieszczeniu. Poniżany i zmęczony, był jednak zadowolony ze swojej roboty, patrząc na przylepione do młota resztki czaszki i mózgu ostatniej ofiary.

Niewielka strażnica zapewniała doskonały widok na zabudowany spiralnym chodnikiem szyb ogromnej studni. Co prawda widok byłby o wiele lepszy, gdyby nie było tutaj rozpalonego w niewielkim palenisku ogniska, jednak zziębnięty Anbar nie mógł narzekać. Drewniana dźwignia, wystająca z podłogi lekko pochylała się w stronę krasnoluda. Na kamiennej półce, wymurowanej pod jedną ze ścian leżała skóra z dzika, pod którą wymoszczono nieco sianem. Zawinięty w białe płótno chleb i dzban z czystą wodą stał obok. Pod kamiennym parapetem leżał kołczan ze strzałami i oparty o ścianę krótki miecz w ciemnej pochwie. Wojownik słyszał człapanie swojego brata, zastanawiając się jaki ma plan...

Lu ostrożnie weszła do ciemnego pomieszczenia zastanawiając się od jak dawna jest ono opuszczone. Podeszła do stołu, sięgnęła po nóż i przetrwawszy go o koszulę wsunęła go za cholewę buta. Następnie zaczęła przeszukiwać pokój strażników w nadziei, że znajdzie tu coś naprawdę pożytecznego np. linę czy przecinak do metalu. Chociaż prawdę mówiąc nie spodziewała się, że znajdzie pod łóżkami coś innego niż szczury i pajęczyny.

Dziw nad dziwy, że nie stracił ręki, którą dość nieopatrznie podał Zeldzie. Gdyby się odrobinę spóźnił, miałby z głowy upierdliwą, niemiłą w zachowaniach szlachciankę z Koziej Wólki.
A na dodatek nikt nie miałby do niego pretensji, jako że nikt niczego by nie widział - prócz Zeldy, ale jej akurat pretensje bardzo krótko by trwały.
Na dodatek Rathan był pewien, że nie usłyszą nawet krótkiego 'dziękuję', a jedynie całą litanię urojonych pretensji.
No ale stało się.

Korytarz doprowadził ich do małej, dawno temu opuszczonej strażnicy i - sądząc po ilości cel - przeznaczonej jako więzienie dla jakiegoś specjalnego więźnia. Może zdetronizowanego władcy? Może więzień napisał coś na ścianie?


Rathan przyłączył się do przeszukiwania pomieszczeń, w złudnej nadziei znalezienia czegoś, co mogłoby posłużyć za broń... lub jako pochodnia, bo jedna to jednak trochę za mało.

- Zobaczymy, co się da zrobić z tymi łańcuchami - odparł na słowa Tupika. - A potem trzeba będzie zobaczyć, co się znajduje po tamtej stronie mostu.

Co prawda sztaba sugerowała, że ktoś się chciał odciąć od tych, co mogli tym mostem przyjść, ale nie da się ukryć - znacznie praktyczniejsze byłoby całkowite zniszczenie mostu.
A i tak wędrówka w tę stronę zdała mu się najlepszym (w tej chwili) wyjściem.

- Szkoda, że nie przybiegnie tutaj tylko jeden strażnik. Moglibyśmy go przyjąć z otwartymi ramionami - dodał.