Żebrak który czmychnął do swojej kryjówki zdziwił się ogromnie, widząc wpychających się do środka krasnoludów. Po chwili stało się jasne i oczywiste, że trzech mężczyzn, nawet niewysokich nie zmieści się do rozklekotanej skrzyni będącej schronieniem żebraka. Człowiek, zdesperowany, słysząc coraz głośniejsze kroki i nawoływania straży, czmychnął więc w stronę w którą chciał posłać krasnoludy – w stronę najciemniejszych miejsc i zaułków Blackmoor, znanych w okolicy jako niebezpiecznych i zdradzieckich, a jednak oferujących schronienie wszystkim, którzy w jakiś sposób mogli narazić się srogiej władczyni.

Zimny dotyk mgły przenikał ubrania, niemal docierając do myśli awanturników przemykających wąskie ulice Blackmoor. Niczym trzy zmizerowane cienie, szepczące w ciemnościach brnęli głębiej w mroki miasta, krok za krokiem zbliżając się do serca dzielnicy, miejsca znanego powszechnie wśród okolicznych zbrojnych jako Dziura.

Krasnoludy mogłyby przysiąc, że w miarę jak zbliżali się do ciemnej karczmy, ich poczynania były obserwowane. Gdzieniegdzie czujne oko wojownika dostrzegło sylwetki czające się pod niskimi strzechami okolicznych domów, a w zaułkach gdzieniegdzie błysnęło wilgotne od mgły ostrze. Żebrak jednak wydawał się tego nie dostrzegać, a jeśli nawet, to wydawał się być wręcz spokojniejszy, i bardziej opanowany. I kiedy wyszli już na wspomniany wcześniej przez żebraka plac, z ruiną studni wokół której piętrzyły się wręcz drewniane beczki, gliniane skorupy i inne naczynia na wodę, oświetlone przez światło rzucane z wąskich okien dużego, drewnianego budynku. Żebrak wyprostował się, wychodząc z mroku, a cienie, które śledziły ich od pewnego czasu zniknęły, jak jakaś senna mara.
-Jesteśmy na miejscu. Bezpieczni. – mruknął cicho do krasnoludów wskazując im brudnym, pokrzywionym paluchem drzwi, zza których dolatywał zapach jedzenia, i harmider brzękających kufli, stukot kości i monet toczących się po beczkach.

W środku śmierdziało chlebowym kwasem, piwem i przypaloną kaszą, którą towarzystwo w karczmie zajadało z drewnianych misek, okraszając pienistym piwem. Krasnoludy nie podziwiały długo kolejnej speluny w której przyszło im się schronić. Karczma miała dwie zalety – nie było w niej ani jednego strażnika z czerwoną kitą na hełmie, a w dodatku było tu ciepło. Nikt też specjalnie nie zwrócił uwagi na wchodzących do karczmy, zziębniętych awanturników, może poza odzianym w łachmany kmiotkiem, który siedząc plecami do drzwi zaklął siarczyście kiedy zimne, wilgotne powietrze połechtało mu odkryte gdzieniegdzie plecy. swój kufel, parujący jakąś ziołową cieczą, smarknął głośno i wrócił do kontemplowania palącego się w kominku ognia. Klientelę karczmy stanowił zadziwiający koloryt ludzi. Surowi i zamyśleni łowcy i traperzy z okolicznych wiosek, krępi i spracowani rzemieślnicy, hultajstwo z okolicznych ulic, głośno bawiące się przy swoich stolikach oraz rozparci na ławach i krzesłach barczyści wojownicy, niczym wycięci ze starożytnych sag północy. Pomiędzy nimi niczym płynące po falach okręty chodziły kurwy, odziane w czerwone spódnice których jeden kraniec podkasane miały aż za pas aby ukazać nagie udo i luźno rozchełstane koszule, odsłaniające wylewające się z nich piersi. Co rusz to któryś z miejscowych hultajów łapał jedną z nich, ta zaś piszcząc w udawanym sprzeciwie odgrywała swoją część roli, badając jednocześnie grubość sakiewki swojego klienta.

Uwagę krasnoludów zwrócił krąg skupionych na środku mężczyzn, a szczęk oręża i szczekliwy krzyk przyjmującego zakłady człowieka podpowiadał, że w lokalu organizowano również walki, a jedna z nich właśnie się zaczynała. Barman, barczysty i nieco przy kości brodaty jegomość miażdżył w moździerzu jakieś przyprawy, od których Oskarowi zakręciło się w nosie.
Ukradkowe spojrzenia, śledzące krasnoludów po pewnym czasie zajmowały się czym innym. Karczma tętniła swoim życiem zbyt prędkim, by zajmować się kolejnymi obcymi, przybyłymi by ogrzać się i rozerwać. Jednak jeden człowiek nie zdejmował z krasnoludów wzroku. Jego świecące w ciemności oczy, pochylone nad kuflem ciemnego ale taksowały dwóch bliźniaków. Szczęście się do niego uśmiechnęło - choć po pierwszych informacjach od miejscowych stracił już wszelką nadzieję. Niewielu wychodziło z wież D`himis, a ci którym się to udawało kończyli na arenie, ogromnym dole pośrodku placu pałacowego, przy którym kobieca arystokracja królowej bawiła się ostatnimi chwilami skazańców, zaspokajając swe sadystyczne żądze. Tym bardziej zdziwił się widząc dwóch, niewątpliwie żywych i niewątpliwie wolnych krasnoludów.

Eoghan nie był tej nocy jedyny, który również na dłużej zainteresował się krasnoludami. Jego nóż wprawnie podrzynał gardła, a o jego zręczne palce umiał docenić zarówno jego szef, Garred, jak i większość dziewek karczemnych na całym podgrodziu Blackmoor. Widząc dobrze utrzymane kolczugi i broń krasnoludów, i widząc wypełnione łupem torby i sakiewki przy otępiałych i zziębniętych krasnoludach, postanowił spróbować szczęścia.....

Lu skoczyła jako ostania kierując się za pół orkiem, wierząc że w jego towarzystwie będzie bezpieczna, no dobrze bezpieczniejsza. Cały czas jednak ściskała w ręku kartę zapisanym drobnym damskim pismem. Zastanawiała się czy ucieczka była na pewno dobrym pomysłem. Śmierć na arenie jest niewątpliwie bardziej szlachetna niż zgon w żołądku jakiegoś podziemnego potwora, ręce trzęsące się z zimna, głodu aż do końca, czy rozgniecenie spadającymi kamieniami, jak jakaś pluskwa. Nawet nie wiedziała kiedy zaczęła nucić.

Kamienny dom, kamienny dom
w nim rychły zgon, w nim rychły zgon
komnaty dwie zawalą się
zostanie dach i będzie strach

Kamienny dom, kamienny dom
w nim rychły zgon, w nim rychły zgon
to zginie wróg, nie będzie trwóg
lecz będzie czas obronię nas

Ściana, pchana jakaś ogromną siłą runęła prosto na podłogę piętra wieży.Rathan rzucił się w stronę okna, zgrabnym susem przesadzając parapet i lądując pewnie koło podstawy wieży, na wąskim chodniku. Podeszwy jego butów zazgrzytały na żwirze, który pokrywał skalną półkę obok wiszącego mostu którym tu przybyli. Truchło tajemniczej, podobnej do ośmiornicy istoty zniknęło z mostu, który kołysał się pod wpływem drgań.....a może coś go po prostu poruszyło? Huk walącej się za nim ściany wstrząsnął wieżą, a kurzawa pyłu i dymu wystrzeliła z ogna, sypiąc drobnymi, kamiennymi odłamkami. Pochodnia zamigotała, targana podmuchem powietrza, rzucając dokoła wariackie cienie.

Tupik rzucił się w stronę klatki schodowej, czując zbliżający się podmuch powietrza zwiastujący rychłą śmierć. Maszyna śmierci jak lubił się nazywać nie był jednak w stanie walczyć z kamienną ścianą. Kiedy uderzyła o posadzkę, huk omal nie zniszczył mu bębenków. Ogłuszony, kulił się pod schodami, zasypany przez szary pył wciskający się do nosa, uszu i oczu. Jednostajny szum był jedynym co docierało przez uszy małego wojownika, który skulony na klatce schodowej, uwięziony był między ogromnym zwałem cegieł, kamienną podłogą i grubymi, drzwiami prowadzącymi pod wieżę.



Lucilda, Thalgor i Grieger nie mieli wielkiego wyboru. Ruszyli naprzód niemal jednocześnie, mając nadzieję na uniknięcie ściany i zeskok z wieży.
Thalgor silnie wybił się, ufając surowej sile fizycznej i długim nogom. Z łatwością przesadził wyrwę w ścianie chwilę lecąc w powietrzu. Po chwili zdał sobie sprawę, że nie był to najlepszy pomysł, przypominając sobie o wąskim chodniku na dole i beskresnej ciemności, niechybnie oznaczającej ogromną jamę dokoła wieży, wręcz czekającą na nieostrożnych śmiałków. Wyciągnął w dół nogi, próbując skrócić skok jednak nieporęczna włócznia, którą trzymał i zbroja, w którą się odział ściągnęła go niemal głową na dół. Młócąc ramionami, runął w dół boleśnie kalecząc się o żwirowy chodnik.

Lucilda starannie wybrała miejsce do wybicia się. Wpierw zwinnie uniknęła spadającej ściany po czym zgrabnym fikołkiem w powietrzu wyleciała za krawędź wieży z gracją której nie powstydziłby się cyrkowy akrobata. Spadła miękko niczym kot, tuż obok upadającego ciężko pół-orka, wzbijając lekki tuman kurzu i kamieni. Nad jej głową ściana załomotała o podłogę wieży, a ogromna chmura dymu wyleciała ze szczeliny, sypiąc odłamkami.

Grieger rzucił się do przodu, jednak noga uwiązła mu między kościami trupa którego rabował z magicznych skarbów. Mógł tylko bezsilnie patrzeć na lecącą na niego ogromną ścianę. Huk zagłuszył przedśmiertny krzyk małego czarodzieja.

Zapadła ciemność, przerywana tylko niespokojnym oddechem awanturników. Thalgor, gramoląc się ze ścieżki dostrzegł kątem oka jakiś ruch, po czym pęd powietrza rzucił go pod ścianę wieży.
Istota była duża, wielkości sporej krowy, o skrzydłach wielkich niczym żagiel statku. Gdyby nie wzrok nawykły do ciemności, pół-ork widziałby jedynie bladą, szarą głowę potwora, szkaradną niczym czerep trupa, z zębiskami zakrzywionymi niczym u rekina. Istota zgrabnie szybowała, prosto w stronę nieświadomej niczego Lucildy.....

.....

....aby po chwili zawisnąć w przestrzeni pomiędzy mostem a kobietą. Charkotliwy głos, niczym u chorego na kaszel człowieka doszedł do uszu awanturników.....z jednym małym, skulonym na klatce schodowym wyjątkiem.

-Ahh, widzę, że mam gości. Czy mogę wiedzieć, kto śmie przeszkadzać moim braciom w ich mrocznym odpoczynku? Któż to bezcześci ich grób, i nachodzi mnie w moim własnym domu? - ohydna, blada twarz wystająca z ogromnego cielska istoty błysnęła zębiskami.

Lucilda na pierwszy odgłos zwiastujący niebezpieczeństwo odwróciła się lekko na na pięcie z gracją baletnicy. Następnie skłoniła się z wdziękiem przed zbliżającym się stworem, okazując mu tym samym pełny szacunek
- Witaj szlachetny gospodarzu, wybacz że przyszliśmy tu nie proszeni, jesteśmy jedynie podróżnymi w twej krainie i nie jest naszym celem przeszkadzać Ci w odpoczynku czy też naruszyć spokój ducha Twoich braci. Naszym jedynym pragnieniem jest opuszczenie tego miejsca, by nie wrócić tu już nigdy. Na powierzchni czeka nas zaś walka z D'himis, która o ile dobrze odczytałam ślady w tym miejscu - wskazała wzrokiem ruiny - może być również twoim wrogiem, gdyż sądząc z informacji to ona w przeszłości wysłała tu zbrojne oddziały... - to mówiąc wyciągnęła znaleziony list w stronę gospodarza - ot co znaleźliśmy.

Po raz kolejny udało się ujść śmierci... tylko po to, by stanąć oko w oko z jakimś latającym koszmarem, uważającym się za gospodarza tych koszmarnych podziemi.

Rathan skłonił głowę na powitanie.

- Nie naszym było zamiarem przeszkadzanie komukolwiek i zakłócanie odpoczynku - poparł Lucildę. - Gdyby nie to, że przed śmiercią uciekaliśmy, nie ośmielilibyśmy się wkroczyć, bez zaproszenia, na te tereny.