Gdy pozostali zastanawiali się nad dalszą akcją, Jace wykorzystał chwilę, by pomyszkować w odwiedzonych komnatach. Rzeźnia nie była dla niego przyjemnym miejscem - wciąż czuł wcale nieodległe echa cierpienia, ale udało mu się je stłumić, choć z większym trudem niż zazwyczaj. Jego uwagę przykuły szmaty znajdujące się na stercie odrzutów, wyglądające na ubrania, które nosiliby drwale lub traperzy. Para porządnych, skórzanych butów musiała jednak należeć do kogoś innego - w kieszonce w cholewie Jace znalazł stalową różdżkę wygrawerowaną z symbole hełmów i napierśników, bardzo podobną do tej, którą sam nosił przy pasie.

Po wejściu do kaplicy oczom wszystkich ukazała się grupa sześciu troglodytów, w towarzystwie wyrośniętego jaszczura - najwyraźniej ci zauważeni na początku przez Emi zdołali wezwać posiłki. Śmierdzące jaszczury wydawały się trochę większe i muskularniejsze niż ich widziani wcześniej pobratymcy, ale może to tylko złudzenie, spowodowane niepokojącymi płaskorzeźbami na ścianach? Niezależnie od tego, w ich gadzich oczach widać było agresję i chęć szybkiego rozprawienia się z intruzami. Byli też lepiej uzbrojeni - w pazurzastych łapach dzierżyli oszczepy, a kilku miało nieduże skórzane worki nadmuchane jak piłki.

Gdy tylko Jace zbliżył się do “kaplicy” i zobaczył ognisko oraz rzeźbione ściany, w jego umysł uderzyła fala emocji i wspomnień, od której aż się zatoczył. Wyczuł fanatyczną, religijną ekstazę, a także niewyobrażalny ból kogoś palonego żywcem - wszystko tak świeże, jakby wydarzyło się zaledwie kilka dni temu. Uczucia były potworne, jednak zaledwie ułamek sekundy później, zanim ktokolwiek inny się zorientował, minęły.

Jednak z jakiegoś powodu jaszczuroludy nie atakowały, choć z pewnością były gotowe zrobić to w każdej chwili. Zamiast tego, donośnym, choć sykliwym głosem odezwał się troglodyta odziany w dziwną ceremonialną szatę:
- Pok, seltur ternock! Nomeno ui ofdio heeka di Ternesj Vraktor, wux xurwk coi nurofdio! Gethrisj mojka usv qe loex! Gavir di Ighiz Ternesj Renthisj!

- Pok, seltur ternock! Nomeno ui ofdio heeka di Ternesj Vraktor, wux xurwk coi nurofdio! Gethrisj mojka usv qe loex! Gavir di Ighiz Ternesj Renthisj!
- Stójcie, miękkołuscy! To święte miejsce Dzieci Kamienia, a wy je bezcześcicie! Złóżcie ofiarę krwi skałom lub stańcie się nią wszyscy! Tak każe Ighiz Słuchająca Kamieni! - Jace szeptem przetłumaczył słowa szamana. Poczuł spięcie ciała stojącej obok Emi, nie dał jej wyrwać się do ataku. Mieli, plan, czekali na Sulima. Chwycił ją za przedramię przytrzymując w miejcu i odkrzyknął:
- Opuścicie jaskinie, a nikomu więcej nie stanie się krzywda. - Wiedział, że popełnił błąd zanim pierwszy wyraz opuścił gardło. Zdradził pozycję Emi. Nie mógl jednak nie zareagować! Była szansa, na pokojowe rozwiązanie sprawy, jednak chyba to zepsuł. ~ Serio? Opuście jaskinie a nikomu nie stanie się krzywda? ~ zakpił sam z siebie. ~ Nie miałeś Jace nic lepszego? ~
Kilku troglodytów zwróciło się w stronę korytarza, z którego nadeszła odpowiedź, ale odezwał się tylko ten w szatach.
- Dzieci Kamienia nie porzucą swego domu, zginiecie tutaj! Zabić ich! -
- Nie macie szans, jesteście otoczeni! -
Jednak było już za późno. Nikt inny nie rozumiał smoczego. Sulim zaczął już przygotowywać swoje najpotężniejsze zaklęcie. W jego głowie mnożyło się od przeróżnych kalkulacji, ciężko mu było w jaskini ocenić odległości, a wiedział że kamienny grad działa na dużym obszarze. Zanim troglodyci ruszyli się z miejsc, był już gotów. Nagle ziemia zatrzęsła się w posadach, z sufitu najpierw zleciał cały kurz i pył, a potem na głowy jaskiniowców zaczęły spadać ostre kamienie. Wszystkich oblał deszcz grozy, czar sprawiał wrażenie, że jaskinia zaczyna się walić. Jace odruchowo oparł się o ścianę nie będąc pewien, czy szalony druid nie pogrzebie ich tu żywcem! Troglodyci jednak uparcie ustali na swoich miejscach, a kamienie wkrótce przestały spadać, a sklepienie jaskini dalej wyglądało tak, jak chwilę wcześniej - mimo wszystko na ziemi leżało pełno kamieni. Sulim spojrzał na dzieło swojego zniszczenia. Troglodyci wydawali się być dosyć solidnie poobijani i pokiereszowani. To prognozowało łatwiejszą walkę dla pozostałych.

[media]https://www.archaeology.org/images/MJ2017/Surtshellir/Surtshellir-Iceland-Lava-Tube.jpg[/media]

~ Zaczęło się ~ pomyślał, gdy chwilę później usłyszał wojenne okrzyki i szczęk broni. Nie usłyszał ataku Laury, ale widział, że wiedźma użyje swojego spojrzenia, by wzbudzić strach w przeciwnikach, póki co widział jednak jak troglodyci zaatakowali oszczepami. Sądząc po odgłosach nikomu nic się nie stało, jednak jeden skierował się na nich! Jace czuł przypływ paniki. Co prawda miał na sobie zaklęcie ochronne, to tak naprawdę bez swoich mocy poczuł się bezbronny, jak wtedy gdy był małym dzieckiem stojącym na przeciwko rozgniewanego rolnika Phaendar.
Zadziałał instynktownie. Nie skojarzył do końca co się stało, jego różdżka wystrzeliła posyłając pocisk mocy w kierunku atakującego gada. Ten trafiony w bok zachwiał się i oszczep który miał przebić Emi odbił się niegroźnie od ściany dobrych parę kroków od nich. Doplerka nie miała wyrzutów. Przyłożyła kuszę do policzka i pociągnęła za spust. Cięciwa jęknęła wypuszczając bełt, który co prawda trafił w szamana, ale musiał dość niefortunnie zaplątać się w jego długie szaty.

[media]https://i.pinimg.com/originals/8c/70/06/8c7006179c82e8b33ad35b95e97df00d.png[/media]

Mikel na drugim końcu tunelu radził sobie zdecydowanie lepiej. Pod wpływem smrodu zgiął się w pół niemal żygając, co z kolei uratowało mu życie, gdy oszczep przeleciał nad nim nie czyniąc większej szkody. Wojownik zaś opanował swoje flaki i ruszył do ataku tnąc zdradliwie od dołu i poprawiając szablą z góry. Ta wyślizgnęła mu się z ręki, jednak Mikel w porę kucnął chwycił ją pewniej i pociągnął mocno w górę po skosie odcinając przeciwnikowi głowę.
Na kimś takim jak Jace, atak ten wyglądał na bardzo dobrze zaplanowaną fintę i wykończenie, ten jednak nie zastanawiał się nad tym. Oparł się o ścianę czując zawroty głowy. Spojrzał na różdżkę, ciepłą jeszcze od wyzwolonej magii i rozorany magicznym atakiem bok Troglodyty. Poczuł nagły atak gorąca, jego wnętrzności skręciły się w proteście. Poczuł jak śniadanie i płyny schodzą w dół, jednak powstrzymał się przed ich wydaleniem z organizmu.
Spojrzał jeszcze raz na pole walki, gdzie troglodyci nie ustępowali ani o krok potężnie raniąc Psotnika. Mikel z niedźwiedziem nie pozostawali dłużni mocno raniąc człekopodobnych. Jeśli tak ma wyglądać walka, to Jace zdecydowanie woli... być gdzieś indziej.

W międzyczasie pole walki zdawało się zmieniać chaotycznie. Powstały w wyniku zaklęcia Sulima gruz bardzo utrudniał poruszanie się co dodatkowo spotęgowało zaklęcie szamana, który zamienił pobojowisko w istne lodowisko. Mikel przez chwilę zatańczył utrzymując równowagę, ale stojący za nim krasnolud runął na ziemię.
Wojownik zrobił krok w bok chcąc mieć lepsze miejsce do ataku, jednak popełnił błąd. Jace patrzył jak w lukę wciska się jaszczur, który chwyta kransoluda w swoją potężną paszczę. Krasnolud walczył, wierzgał się, ale nie był w stanie przezwyciężyć potężnych szczęk.

[media]https://vignette.wikia.nocookie.net/pathfinder/images/3/31/Ghonhatine.jpg[/media]

- SULIM! - krzyknął Jace, jednak był zbyt daleko, by cokowliek zrobić. Widział jak Psotnik krwawi z licznych ran pod grubym futrem, sytuacja nie wyglądała zbyt dobrze. Powietrze znów zadrgało od magii lecz tym razem był to szaman. ~ Strach! ~ Jace wiedział, ale był zbyt daleko by zareagować. Mógł jedynie patrzeć, jak Mikel zamiast walczyć zaczyna uciekać. Wykorzystując nagłe zamieszanie, troglodycie przystąpili do ataku! Osaczyli we dwóch Psotnika, który podleczony przez Laurę rzucił się na pomoc krasnoludowi z furią, jakiej psionik jeszcze nie widział. Z potężnym rykiem niedźwiedź uderzył łapą w bark jaszczura, a następnie zatopił potężne szczęki w długiej szyi gada niemal odgryzając głowę od tułowia. Niestety, pozostała dwójka nie pozostała dłużna zatapiając oszczepy w ciele druidzkiego towarzysza. Ryk bólu odbił się echem po ścianach jaskini, gdy niedźwiedź padł na ziemię w kałuży krwi. Swojej, Sulima, troglodytów i jaszczura.

Jace złapał się za głowę oddychając ciężko. Nie tak to sobie wyobrażał. Całe szczęście, że miał koło siebie Emi, która spokojnie czekała aż nadbiegający trog pokona usłany kamieniami korytarz. Zręcznie upuściła kuszę i zanurkowała pod niezgrabnym atakiem. Beleren zdołał uchwycić dwa błyski jej ostrzy i zaskoczonego jaszczuroczłeka z rozoranym gardłem i podbrzuszem. Widok jego szybko gasnących oczu wrył się chlopakowi do głowy. Nie było jednak czasu na podziwianie, szaman po raz kolejny wzniósł tę samą inkantację tym razem kierując palec na Emi.
Tym razem Jace zadziałał świadomie. Magiczny pocisk z jego różdżki uderzył w pierś szamana, który syknął z bólu. Jego zaklęcie momentalnie umknęło.

Mikel po kilku sekundach otrząsnął się z działania czaru. Nie mógł uwierzyć, że przed momentem aż tak panikował ~Przecież to tylko brzydszy od reszty brzydal! ~ zganił sam siebie i zaszarżował na w stronę przeciwników Psotnika i Sulima.
Zaskoczony przeciwnik odwrócił się wpadając wprost na ostrze, które przebiło trzewia na wylot.

Emi poradziwszy sobie ze swoim przeciwnikiem ruszyła do przodu korzystając z okazji, że magiczne kamienie stopniały. Jej ciało zafalowało przyjmując formę wielkiego jaszczura wprowadzając strach w serce szamana, który zrobił krok w tył i drżącym głosem wyskandował zaklęcie. Tym razem pocisk Jace'a nie przeszkodził i strach ogarnął doplerkę.
Twarz Emi zamieniła się w maskę strachu. Wyglądało na to, że dziewczyna za moment weźmie nogi za pas, by uciec stąd jak najdalej, jednak nagle oblicze dopplerki zmieniło się, i to dosłownie - jakby wracała do swojej naturalnej formy, lecz wciąż innej. Białe oczy zamieniły się w jednolicie czarne, a dziewczyna zaczęła się śmiać, ciężko stwierdzić, czy radośnie, czy maniakalnie. Zamiast uciec, rzuciła się w stronę troglodyty, poruszając się jakoś nieskładnie, jak marionetka, po czym dźgnęła zaskoczonego gada obydwoma nożami, nie przestając się śmiać. Jace był przerażony widząc taką zmianę, jednak przytomnie sięgnął po drugą różdżkę i wyskandował zaklęcie rozwiewające strach. Dziewczyna momentalnie oprzytomniała i przystąpiła do ataku na ostatniego przeciwnika.

[media]https://images-wixmp-ed30a86b8c4ca887773594c2.wixmp.com/intermediary/f/310cffff-e634-4de6-b97b-c007a2c2a5b8/d1qm540-8127b3b4-8515-4b36-9689-64911249d242.jpg[/media]

Zręczną fintą przeskoczyła w bok zachodząc jaszczura z jednej strony, pozwalając nadbiegającemu Mikelowi zając pozycję z drugiej strony.
Walka była w zasadzie skończona. Dziewczyna uderzyła raz z góry celując na głowę i gdy jaszczur wykonał unik wsadziła zdradzieckie drugie ostrze pod żebra. Dziewczyna poczuła ciepłą posokę płynącą po jej dłoni. Wyszarpnęła broń z obrzydzeniem, szaman cofnął się o krok, jeszcze nie zdążył otrząsnąć się po ciosie zadanym przez złodziejkę, kiedy Mikel mocnym szybkim cięciem rozciął go niemal na pół od prawego obojczyka po lewą nogę. Krew buchnęła z rozciętych tętnic ochlapując chłopaka. Rana może nie była tak dotkliwa jak wbity między żebra sztylet, ale wystarczyła bo dokończyć dzieła.

Jace osunął się na ziemię i zwrócił ostatni posiłek, który najwyraźniej zdecydował, że lepiej opuścić ciało górą, niż dołem.

Tymczasem Jace zgasił pochodnie. Wewnątrz groty zapadła ciemność, nie licząc drobnych przebłysków światła bijących od podwodnych alg. Jace wsłuchiwał się w szum nurtu wody w którą zanurzył się młody wojownik i krople kapiące ze stalaktytów. Skupił się na nich oczyszczając myśli. Wkroczył w głąb siebie tłumiąc uczucia i myśli poprzez wykreowanie muru. Usiadł pośrodku otoczony zewsząd nieskończenie wysokim murem z alabastru. Gładkiego tak, że nie był w stanie znaleźć w nim żadnej rysy, żadnej cegły. Jakby był stworzony z jednego nieskazitelnego kawałka skały. Był zimny i taki miał pozostać, by osłonić go przed wirem, chaosem, rosnącą entropią… otworzył oczy.

[media]https://i.pinimg.com/originals/21/e8/46/21e8466d73ec315be9c9c10d98458702.jpg[/media]

Nadal znajdował się w grocie, lecz tym razem oświetlonej lekkim, biało-błękitnym blaskiem magicznego światła bijącego z jego dłoni. Uniósł powoli ręce przyglądając się uważniej otoczeniu. Woda powoli kapała z sufitu kap… kap… kap… Woda za nim poruszyła się sugerując powrót Mikela.

Mur zadrżał. Jace zamknął mocniej oczy skupiając się na kroplach kąpiących ze stalaktytów. Zacisnął zęby… na murze pojawiła się rysa. Najpierw nieznaczna, ledwie zauważalna jednak szybko powiększająca się. Jace próbował walczyć, tworząc kolejne zapory, ale gdziekolwiek by nie załatał jednej rysy wnet pojawiały się dwie kolejne. Walka była przegrana, psionik wiedział ale nie poddawał się. Rysy łączyły się tworząc coraz większe kawałki, te zaś odpryski, by wreszcie odpaść bezdźwięcznie. Jace nie otwierał oczu, wiedział co jest za ścianą, próbował ją latać… kap… kap… kap… kapała woda ze stalaktytów.
Dziur było zbyt wiele, były zarówno przy ziemi, tuż obok psionika, jak i wysoko, ledwie widoczne na górze spadały bezszelestnie. W powstałych dziurach pojawiały się włochate odnóża, różnej wielkości, wypychały skale, tworzyły kolejne wyrwy w których zaczęły pojawiać się całe opasłe cielska i drobne rachityczne tułowia pająków.

Było ich za dużo, by móc zliczyć, chłopak próbował je powstrzymać, ale schodziły z góry, wygrzebywały się z pod ziemi, były wszędzie.
Jace otworzył błękitne oczy burząc w jednej chwili mur i grzebiąc wszystkie pajęczaki. Stał przez chwile pośrodku patrząc na znajdującą się za murem wichurę. Był w oku cyklonu niewzruszony hulający wiatrem, gdy spostrzegł, że wiatr ciemnieje, przybiera kształt czarnych pajęczych nici, które zamieniały się w kruczoczarne włosy… Dźwięk. Nie słyszał wody, słyszał rozmowę… nie, głos. Głos kobiety. Czarny wir włosów nie zwalniał, ale wyraźnie omijał przestrzeń tuż przed nim odsłaniając twarz wiedźmy. Wielką, patrzącą na niego z zainteresowaniem połączonym z pożądaniem. Uśmiechała się. Jace poczuł pot na plecach, gdy dziewczyna otworzyła usta…

- Nieeee - syknął zasłaniając się rękoma gdy z ust wypełzły pająki...

Kap… kap… kap… w tle cicha rozmowa Laury dobiegająca z końca korytarza. Dłonie Jace’a mrugały, światło nie było czyste, nie było silne. Barwa była skażona, siła chaotycznie malała, to wzrastała, aż w końcu nagle zgasła. Jace strzepnął dłonie jakby się poparzył. Wokół niego ponownie zapadła ciemność, Rozległ się dźwięk fal mącących taflę i po chwili wypłynął Mikel.
- Wszystko w porządku? - spytał
- Tak, tak - odparł Jace patrząc na swoje dłonie. - wszystko w porządku. - Podniósł pochodnie i ponownie ją rozpalił, a następnie pomógł wyciągnąć znalezione na dnie zdobycze.
- Zdziwiłbym się jakby udało się za pierwszym razem. Musisz dalej próbować… No dobra. Teraz powiedz mi po co właściwie nurkowałem? - chłopak był podekscytowany nową zdobyczą.
Psionik prychnął jedynie nie odpowiadając. To był prosty czar, a wojownik potraktował go jak wyzwanie przerastające kogokolwiek. Jakby wyczarowanie światła było bardziej skomplikowanie niż kontrolowanie nieumarłego. Pochodnia oświetliła lekki uśmiech na jego twarzy. Szkatułka była zamknięta, więc Jace nie był w stanie powiedzieć nic, dopóki Mikel nie rozerwał wieka, bo się zapiekło rdzą, że nie dało rady otworzyć. W środku pudełko wypełnione było po brzegi złotymi monetami i innymi przedmiotami, być może magicznymi.

[media]https://assets.vice.com/content-images/contentimage/no-slug/e3275661a0bf5a848d62c16a14605b89.jpg[/media]

Widząc, że Jace się do tego nie kwapi postanowił kontynuować wypowiedź.
- Jak boisz się korzystać z mocy to znaczy, że już nad Tobą zapanowała. Co by było, gdybym odrzucił swoje ostrza i postanowił tak walczyć? Obroniłbym kogokolwiek w walce z uzbrojonymi Hobgoblinami? Nie sądzę... Nie chcę Cię pouczać Jace i guzik wiem o Twojej mocy. Nie chcę też odnawiać naszego konfliktu. Dzielę się tylko swoimi przemyśleniami. Myślę, że Magia to narzędzie, może nieco inne niż moja szabla, ale jednak narzędzie i nie możemy sobie pozwolić, żeby się zmarnowało.
- Ktoś ci mówił, że za mądry jesteś jak na wojownika? - mruknął Jace wyciągając rękę przed siebie nad połyskującym złotem znaleziskiem. Skupił się na zawartości czując powolne wibracje bijące od niektórych przedmiotów. Czuł jak różne aury obmywają mu palce niczym lekkie morskie fale, niektóre ciepłe i delikatne, inne mocniejsze i bardziej chłodne.
- Lepiej zabierzmy to do reszty. - powiedział podnosząc się.

Laura po podzieleniu się częścią medycznych pomad z Sulimem, złapała ku średniemu zadowoleniu Emi. Białowłosa zapewne chciała pójść i dopilnować Mikela i Jace’a nad stawem by wyciągnęli jej sztylet i być przy otwieraniu szkatułki.

- O nie, najpierw cię pozszywam! - Powiedziała stanowczo wiedźma i usadziła dziewczynę koło swoich medycznych zabawek i zaczęła zajmować się rozcięciami.

Parę minut minęło w ciszy, Laura była bardzo dokładna i delikatna w oczyszczaniu ran i zszywaniu ich. Niestety dla Emi kiedy wiedźma miała ją w takim stanie, że ta już odejść zaczęła się “rozmowa”.

- Emi, coś się z tobą stało podczas walki. - powiedziała spokojnym głosem. - Kiedy ich kapłan rzucił czar Strachu, stałaś się … mhm, no twoja reakcja nie była normalna jak na taką sytuację.

Laura nie chciała wypłoszyć towarzyszki, która jak się okazało miała wiele tajemnic i mimo podzielenia się jednym ze swoich sekretów nadal była zagadką.

- Nie zamierzam wyciągać z ciebie tego siłą, ale no cóż był to niepokojący widok. i chciałabym wiedzieć czy jesteś świadoma co się stało?

- Nic się nie stało Lauro. Próbowałam go oszukać. Ten czar nie zadziałał tak dobrze on myślał. Sorry, chyba przesadziłam sądząc po twojej reakcji. - dopplerka uśmiechnęła się zawadiacko. Jednak nawet w jednolicie białych oczach widać było niepokój i zdenerwowanie.

- Mhmm- zamruczała w zamyśleniu Laura, chciała wierzyć złodziejce, ale nie widziała celu w tym przedstawieniu. Jeśli to było przedstawienie. - Udam, że ci wierzę, głównie, że codziennie udowadniasz, że jesteś bystrą, kompetentną osobą która ma prawo do swoich tajemnic, ale chce byś odpowiedziała na drugie pytanie. Czy hipotetycznie reszta z nas byłaby bezpieczna, gdyby nie było to twoje “przedstawienie” tylko coś innego i przydarzyło by ci się znowu? - wiedźma nadal mówiła ze spokojem nakładając na oczyszczone rany zielona papkę silnie pachnącą ziołami. Czekając na odpowiedź zaczęła bandażować Emi tym razem pozwalając sobie na większy nacisk.

~ Nosz… ~ uśmiech emi nieco przygasł, ale dziewczyna starała się nie dać niepokojowi.

- Nie Lauro, nic wam nie grozi. Jak mówiłam to tylko przedstawienie. Reakcja obronna jeśli chcesz bardziej naukowo

- No dobrze, skończyłam. Uważaj na Jace’a na pewno też o to zapyta. - Laura była trochę rozczarowana że Emi szła w zaparte, ale nie uważała by złodziejka kłamała apropo jej “hipotetycznego” pytania. To jej wystarczyło, na razie. Co zdziwiło samą Laure to że sama z siebie zaoferowała mała pomoc białookiej.- Jak będzie natrętny to mnie zawołaj, jakoś go rozprosze od bycia wścibskim. Ach, pewnie z twoimi zdolnościami to pewnie nie jest problem, ale jeśli chcesz mogę ci przygotować maść na blizny. Po prostu powiedz jeśli się zdecydujesz.

- Hm… pewnie tylko na świeże działa co? - białowłosa zamyśliła się na moment. - Nie trzeba jakoś sobie poradzę.

- Ta o której mówiłam teraz tak, jeśli miałabym spróbować zrobić coś na starsze, musiałbym je obejrzeć....- Laura, przeniosła się na tematy lecznicze, miały jeszcze chwilę zanim wyruszą by eliminować kolejne żywe zagrożenia. - Przemyśl to, jeśli się zdecydujesz to propozycja będzie cały czas otwarta.

Dla Laury rozmowa była skończona, odpowiedź Emi musiały jej wystarczyć. Nadszedł czas by podzielić łupy i iść dalej.

Jace z Mikelem wrócili do reszty odpoczywającej drużyny z fantami. Uśmiechnięta twarz wojownika zdradzała, że znaleźli sporo kosztowności. Mikel oddał Emi jej zgubiony w wodzie sztylet, a Jace usiadł tyłem do Laury przy zgromadzonych zdobyczach krzyżując nogi. Powoli rozłożył wszystkie przedmioty i skupił się na wyczuwalnych aurach. Starał się pominąć te, które emanowały od towarzyszy, w szczególności od Emi i zidentyfikować wszystkie przedmioty. Drużyna z pewnym wyczekiwaniem oczekiwała zakończenia i dość szybko rozdzieliła skarby pomiędzy siebie.
Pozostał ostatni przedmiot. Jace wstał i podszedł do klęczącej za nim wiedźmy z różdżką w ręku. Nie musiał być psionikiem, żeby wyczuć aurę erotyzmu bijącą od nich, gdy dziewczyna podniosła wzrok kierując go najpierw na chłopaka, a później na trzymany w ręku pręt. Przełknął ślinę i mimowolnie dziewczyna zrobiła to samo.
- Znalazłem jeszcze coś takiego. Myślę, że Ci się przyda -
- Oww, duża. Na pewno znajdę dla niej użytek. - Laura wzięła w dłonie “magiczne narzędzie” i uśmiechnęła się kokieteryjnie do psionika.
Jace zaniemówił czerwieniąc się momentalnie. Podał dziewczynie ciężką metalową różdżkę długości około trzydziestu centymetrów okutą grubszymi kawałkami metalu z emblematami hełmu i tarczy.
Laura złapała za narzędzie tak aby musnąć dłonie chłopaka swoimi i udawanym rozczarowanym głosem spytała:
- Co, bez demonstracji jak się tym posługiwać?
~ Powiedz jej, że demonstracja prywatnie… Powiedz jej, że demonstracja prywatnie ~ Emi schowała twarz w dłoniach słysząc co zaczyna się odstawiać.
Mikel słysząc w jakim kierunku zmierza rozmowa ukrył twarz w dłoniach i modlił się, żeby za chwilę nie musiał komuś przywalić. Szkoda by było tak ciężko wywalczonej zgody…
Jace rozejrzał się zwracając uwagę na fakt, że każdy usilnie próbował zająć się swoimi rzeczami. Nawet Pstonik udawał, że interesuje się wybitnie zwyczajnym kamieniem leżącym nieopodal. Spojrzał ponownie na Laurę, czuł na sobie spojrzenia innych, niemal słyszał strzyżenie ich wścibskich uszu.
~ Może nie tutaj? Tam dalej jest chyba grota sypialniana, idealna na... prezentacje ~ odpowiedział mentalnie. W odróżnieniu od Jace’a, myśl była spontaniczna i radośnie niestosowna, przywodząca na myśl dojrzewającego chłopca cieszącego się bulwersującym starszych dowcipem. Zajęty utrzymaniem wzwodu we względnej tajemnicy nie myślał nad tym jak łatwo został wmanipulowany w użycie swoich zdolności.
~ Och zabrakło ci kurażu by mówić na głos? No nic będę musiała dojść do wszystkiego sama. ~ Odpowiedziała mu w myślach, a nie chcąc by chłopak miał ostatnie zdanie w tej wymianie, posłała mu wspomnienie pewnej "przyjemnie samotnej nocy" z "ekscytującym finałem".
Oczy psionika rozbłysły zainteresowaniem i pewnością, pomimo palących czerwienią policzków. Nie spuścił wzroku, źrenice powiększyły się znacznie, gdy ciepło rozlało się po całym ciele. Wziął głębszy oddech hamując dreszcze podniecenia i krew spływającą w dół ciała, choć widać było, że przeżywa przesłany obraz.
~ Będę miał o czym... rozmyślać… ~ pomyślał do Laury. Ta puściła mu oko oddalając się w stronę kolejnego pomieszczenia.
- Skup się Beleren bo się zagapisz i coś cię w tych jaskiniach pożre. - Powiedziała śmiejąc się z chwilowego stanu psionika.
~ Irori ratuj! ~ pomyślał chłopak. ~ Jak mam się skupić na czymkolwiek? ~
Dziewczynom pod tym względem było zdecydowanie łatwiej ukryć podniecenie. Jace z wielkim nie tylko zażenowaniem odkaszlnął i okrył się mocniej swoim rodowym płaszczem.
~ Nie da się. Po prostu się nie da. ~ westchnął niemą modlitwę do swego patrona.

Zająwszy się ranami Emi i Psotnika, drużyna wyruszyła dalej, do wspomnianej przez dziewczynę komnaty wypełnionej tęczowym światłem, w którym czekał na nich troglodyta z, prawdopodobnie udomowionymi, żabami.

Pomieszczenie to było znacznie bardziej urokliwe, niż dałoby się je opisać słowami - drobne błyski światła we wszystkich kolorach tęczy, odbijające się od delikatnej wodnej mgiełki naprawdę przykuwały wzrok.
Jednak czas na podziwianie miał nadejść dopiero później, gdyż zaledwie Emi przekroczyła załom skalny, troglodyta czekający w komnacie cisnął w nią oszczepem. Dopplerka, świadoma zagrożenia, nie miała problemu z uniknięciem pocisku, który przeleciał jej nad głową, o włos mijając także idącego za nią Mikela. Zadziwiająco agresywne żaby stłoczyły się wokół Emi, starając się ją ugryźć, co jednej nawet się udało. Ugryzienie nie było bardzo bolesne, ale złodziejka przestraszyła się tego, co może z nią zrobić jad.
Pojawienie się “zwierzyny” z jakiegoś powodu rozjuszyło Psotnika. Ledwie zabandażowany niedźwiedź ruszył do przodu, z impetem roztrącając wszystkich przed sobą, by zmiażdżyć jednego z płazów uderzeniem łapy. Co jak co, ale waleczności, i blizn o niej świadczących, niedużemu (choć wszyscy musieli przyznać, że ostatnie tygodnie rósł jak na drożdżach) przyjacielowi Sulima odmówić nie można było. Idąc za jego przykładem, Mikel i Emi bez problemu zlikwidowali pozostałe żaby.

Troglodyta, widząc masakrę swoich podopiecznych, bez wahania wziął nogi za pas i zniknął w ciemnościach po przeciwległej stronie jaskini. Bohaterowie nie mitrężyli czasu i ruszyli za nim w pogoń, wpadając do kolejnej komory, która nie była tak gościnna jak ta. Jej gliniane ściany zostały naszpikowane setkami, jeśli nie tysiącami kości. Szczerzące się czaszki spoglądały z góry na wchodzących, ponabijane na końce goleni i otoczone żebrami. Większość kości była zwierzęca, ale bez problemu można było dostrzec w tym mokrym śnie nekromanty szczątki różnych humanoidów. To właśnie ludzkie, elfie, krasnoludzkie czy niziołcze czaszki zostały użyte jako zwieńczenia groteskowego tronu, stojącego na przeciwległej ścianie tego makabrycznego pomieszczenia.

Rozejrzenie się i wchłonięcie całej okropności tej sali, tak mocno kontrastującej z poprzednią, musiało jednak także poczekać, gdyż uciekinier nie był tutaj sam. Kolejna trójka troglodytów najwyraźniej czekała tylko na ich wejście, posyłając w stronę prowadzącego Mikela oszczepy! Zaskoczony wojownik ledwie uchylił się przed pociskami, a jeden nawet uderzył mocno w napierśnik, na szczęście nie przebijając zbroi.

O ile trzech (w tym uciekinier) wyglądało podobnie do pozostałych jaszczuroludzi, to czwarty był zdecydowanie większy, a do tego ubrany w zbroję i uzbrojony w kamienny młot bojowy, pokryty zaciekami starej krwi. Wpatrywał się w przybyszy z prawdziwym mordem w oczach, gdy cała czwórka rzuciła się do dzikiego ataku
- Troth Ighiz! - wrzasnął.

Chronić Ighiz!

Kolejna komnata kolejni przeciwnicy, być może zabijanie istot rozumnych nie było chwalebne ale postawieni przed wyborem “przeżycie mojej rodziny a przeżycie ich “ Laura wybierze swoich.
Zanim się zaczęło wiedźma rzuciła przekleństwo na największego przeciwnika, czasami jej klątwy nie działały. Teraz właśnie była taka chwila.
Na szczęście tylko dwóch z czterech przeciwników mieli na tyle kurażu by rzucić się na nich od razu, ale postanowili wziąć udział w walce z daleka.
Oszczepy poleciały, jeden trafił Mikela. Emi zasadziła się na przeciwnika, była szybka i precyzyjna. Laura pomyślała, że zmiennokształtna świetnie uzupełnia Mikela na pierwszej linii.
Niestety nie pomogło to jej bratu w starciu jakie zafundował mu ogromny troglodycki wojownik. Mimo klątwy trafił ich “czempiona” i to poważnie, Mikel pewnie był w niebo wzięty że w końcu trafił mu się porządny przeciwnik.Jego bliźniaczka poczuła lęk przed potyczką zwłaszcza kiedy Emi krzyknęła imię wojownika kiedy oberwał. A wszyscy inni poczuli obrzydzenie odorem jaki przybył z przeciwnikiem.
No i jeszcze Emi została ranna, walka dopiero się zaczęła a wiedźma wiedziała już że łatwo nie będzie
- Nie atakujcie tego z młotem! - Laura usłyszała Jace’a i odwróciła się w jego stronę nazwać go pieprzonym idiotą ale kiedy zobaczyła wyciągniętą rękę a włoski na jej karku stanęły dęba od rzuconego czaru, zrozumiała. Chłopak użył mocy by im pomóc.
Magie Sulima też poczuła a potem zobaczyła małego żywiołaka za oddalonymi przeciwnikami.
Mikel zaatakował, jej brat był prawdziwym wojownikiem siła z jaką oddał ciosy musiała być przytłaczająca dla jego przeciwników.

Tytan walki czy nie mała pomoc mu się przyda, wiedźmia posłała leczącą energię w jego stronę. ~Pewnie nawet nie podziękuje wszystkim~ pomyślała Laura obserwując dalej potyczkę.
Dwaj przeciwnicy stojący dalej włączyli się do walki i krew lała się już ze wszystkich stron, wiedźmie wydawało się że ich strona obrywa bardziej.
- Laura uważaj i przepuść Misia! - Krzyknął Mikel a Laura odruchowo przytuliła się do ściany, rozpędzona kula gniewnej sierści, zębów i pazurów przebiegła koło niej rzucając się na przeciwników.
Największy wojownik jaszczurek zaatakował swojego kamrata.
~A więc to zrobił… i on twierdzi, że jego moc jest bezużyteczna,... głupek~

Już dwóch przeciwników atakowało swoich, a właściwie zabijało ich. Laura przeklęła kolejnego przeciwnika by miał trudniej atakować. Czuła, że czar się udał ale nie przeszkodziło to mu trafić w niedźwiedzia.
Mikel spektakularnie zadał ostateczny cios największemu z przeciwników. A potem On Psotnik, Sulim i Emi rzucili się na ostatniego dosłownie rozrywając go na strzępy.
~Prawdziwa krwawa łaźnia~ pomyślała widząc resztki przeciwników, ale nie było czasu na przemyślenia, trzeba zająć się rannymi Emi wyglądała okropnie.

- I cała moja ciężka praca na nic. - Powiedziała Laura podchodząc do złodziejki i wyjmując z torby miksturę leczenia. - Wypij zaraz zorganizuję więcej. Mike teraz jest odpowiedni moment byś szastał na lewo i prawo miksturami.
- Sulim niemal wyczerpał zapas czarów… - Druid spojrzał bezradnie na poranionych towarzyszy. - Zostało tylko oplątanie. Sulim nie da rady was teraz uleczyć. Ale Sulim może zastąpić Emi na pierwszej linii, jeśli jeszcze przyjdzie nam walczyć.
Emi dysząc kiwnęła głową w podzięce za butelkę i niemo zgadzając się na zmianę ustawienia. Zawsze mogła doskoczyć do przodu. Jej spojrzenie powędrowało do Jace’a. Ostrzegał ich, znaczy używał mocy. Poza tym, troglodyci nie zaczęli by się od tak nawzajem mordować.
Mikel wyciągnął kilka butelek z plecaka i postawił na widoku i sam wypił jedną - Bierzecie ktokolwiek potrzebuje. Teraz chyba naprawdę potrzebujemy odpoczynku… - westchnął i zabrał się za przeszukiwanie ciał i reszty komnaty.